Nie był głupi, tak też wezwania przez jedną z Kizuki nie mógł zignorować. Chociaż też zastanawiał się jak w ogóle do tego doszło. W końcu zazwyczaj unikał ich jak słońca właśnie po to, by żadna z takich sytuacji nie wyniknęły. Może dołączenie na statek wystawiło go na swojego rodzaju odkrycie się? Nie było to w końcu czymś niemożliwym, prawda? Na statku jedynie zostawił jedynie notkę informującą o jego dzisiejszej nieobecności. Powodu nie podawał, chociaż jeśli ktokolwiek postanowi po chamsku spojrzeć na jego biurko, znając życie dostrzeże list od Niwy. Jedyne co pochwycił poza swoim standardowym odzieniem, to swój miecz. Poprawił kapelusz z wstęgami na swojej głowie, po czym natychmiast wyruszył.
Na miejsce dotarł stosunkowo szybko. Widok znajomego demona nieco go zaskoczył, ale nie śmiał się z nim witać i ignorować tej, która ich wezwała. Zwłaszcza że skoro już doszło do tego kontaktu, to wolał żeby zapamiętała go pozytywnie. O ile w ogóle. Mózg wilka pracował na wysokich obrotach niemalże nieustannie. Dlatego po usłyszeniu słów Kizuki zaczął dogłębnie je analizować doszukując się w tym wszystkim sensu. Dziwną rzeczą wydawało mu się być to że jakiś człowiek zdołał okraść Kizuki. Dziwniejszą że ta - mając taki uroczy charakter - jeszcze go za to nie ukatrupiła. Co więcej zabroniła walki z nim, a do odzyskania przedmiotu wysłała dwa demony niskiej rangi oraz zabroniła im dać się mu złapać. Poza tym... Skąd ona miała cholerną mapę budynku? Wnioski miał na chwilę obecną dwa. Albo się nimi bawiła, albo mogło mieć to związek z jej przeszłością. Niekoniecznie jako demon.  Nie miał jednak się odezwać na ten temat ani słowem. W końcu presję od niej odczuwał niemalże nieustannie. Podniósł zwój, kiedy ta go rzuciła. Może nieco wbrew uczuciu które nakazywało mu stać w miejscu. W końcu różnica między nimi była jak odległość jak stąd do Chin. Jak jak kazała ruszył za nią, a kiedy wskazała kierunek, ruszył natychmiast. Jej zachęty były przerażające, ale skuteczne. Kiedy już nieco się oddalili, przeniósł wzrok na kucharza. -Nie spodziewałem się że spotkamy się w takich okolicznościach. Musimy podejść do tego na cicho, bez zbędnego hałasu lub zamieszania. - Wyhamował moment przed opuszczeniem lasu i wkroczeniu na równinę. Rozłożył mapę, którą starał się przestudiować. - Najważniejsze to uniknąć wykrycia i zlokalizować przedmiot. Potem zabranie go będzie jedynie formalnością zakładając, że będą to zwyczajni ludzie. - Powiedział do Mijikumy -Umiesz używać sztuki krwi? Moja sprawdza się jedynie w walce, więc się nią nie posłużę. W końcu starcia mamy unikać... - No może pomijając jedną z form przeznaczoną stricte do poruszania się. W międzyczasie spojrzał na stojący nieopodal budynek próbując ocenić z której strony się do niego zbliżali. A jeśli na mapie była zaznaczona północ, to po prostu posłużyl się gwiazdami. Taka zaleta bezchmurnej nocy.

Szczerze to nie wiem jak to zaproszenie traktować, do tej pory miałem na tyle szczęścia, że nie spotkał mnie nigdy wcześniej zaszczyt przywołania niczym psa do swojego właściciela. Nie żeby mi to urągało, mniej więcej mam świadomość jak wygląda hierarchia i podejście do siebie nawzajem wśród członków mojego gatunku. Ziewam przeciągle, oddalając w głowie uciążliwe myśli przypominające mi o moim kramiku, który ze względu na tę misję musiałem schować. Jeśli ktoś by odkrył jego zawartość to… z pewnością nic wielkiego by się nie wydarzyło, niczego nadzwyczajnego tam nie ukrywam, jedynie wzbudziłoby to moją wściekłość, tym większą, gdyby coś z niego zniknęło. Kocham swoje noże całym sercem i rzadko kiedy nawet daje komukolwiek ich dotknąć.
Z okazji misji, swojej pierwszej w życiu nie mogłem się nie ubrać w odpowiedni sposób – tym samym ubrałem się w złoto-czarne kimono o bogatych wzorach i pięknym kroju.
Trafiwszy na miejsce, widok demonicznej przełożonej prędzej mnie zaciekawił niż przeraził, choć to raczej moje własne zboczenie, do tej „kasty społecznej” należę od niedawna, więc spotkanie kogoś o tak wysokiej randze i majestacie jest niczym spotkanie cesarza. Czyli rzadkie.
- Mamy się tam spodziewać jakiejś większej obstawy? Co to w ogóle za budynek? – Pytam bezpośrednio demonicę, kiedy ta przedstawiła sam plan działania. Nie zauważam jeszcze mojego towarzysza, będąc w pełni poświęcony swoją uwagą dziewczynie. Sama misja wydaje się mieć jakieś drugie dno, nie wydaje mi się, żeby to pudełeczko miało być na tyle cenne, żeby nas wzywać i na tyle bezwartościowe… by nas wzywać i nie zrobić tego samodzielnie.
Dopiero jak jedna z Kizukich rzuciła zwój, zwracam uwagę na znanego mi już demona.
- Wilczek! Jak miałeś na imię? W każdym razie witaj zdrów! – Witam się z jednym z pierwszych demonów jakie przyszło mi spotkać w swoim pięknym żyćku. Może nie tyle zignorowałem kobietę, mój demoniczny instynkt by na to nie pozwolił, co dałem się wciągnąć detalom i szczegółom omawianym do misji i zacząłem przyglądać się mapie dokładnie, próbując zapamiętać każdy zaułek i możliwe przejścia. W środku nie będziemy mieć czasu patrzeć i sobie przypominać którędy należy iść, dlatego od razu staram się spisać treść pergaminu do głowy.
- Moja też głównie sprawdza się w walce, ale może uda mi się ją wykorzystać w kreatywny sposób, zależy od sytuacji w jakiej się znajdziemy, ale tak w gruncie rzeczy to bym na to nie liczył. – Odpowiadam na pytanie Ookamiego odnośnie mojej sztuki krwi. Celowo nie wdałem się w szczegóły, może i nikt mnie przed tym nie przestrzegał, ale jakoś tak naturalnie cenię sobie prywatność względem swojej umiejętności. To tak jak nie wypada każdemu pokazywać swojego przyrodzenia, tak samo twierdzę o swojej sztuce krwi.
- Cóż, jeśli mamy się skradać i raczej nie rzucać się w oczy to tego się pozbędę. – Mówiąc to, ściągam wierzchnią warstwę mojego kilkuwarstwowego kimona i rzucam je gdzieś obok, pozostając jedynie w jednej jej części, przez co nie latają już za mną niepotrzebne szaty jedwabiu, które by jedynie zawadzały. Sprawdzam jeszcze czy mam ze sobą swój najcenniejszy nóż, którego jako jedynego nie zostawiłem w swoim kramiku, z nim się akurat nigdy nie rozstaję. Przypasaną katanę odpinam i chowam w cieniu, pamiętając jej miejsce – z pewnością po ciebie wrócę kolego!

Ookami. - Odpowiedział szorstko. Patrzył na tę mapę i jedna rzecz go niepokoiła. Był to układ zaznaczonych pomieszczeń oraz fakt że nigdzie ani na planach budynku ani na jego ścianach nie widniały żadne okna. Zmarszczył brwi. - Budynek nie zawiera żadnych okien. A to znaczy że nie może być to po prostu zwykłe domostwo - w końcu ich jedyną rolą nie było tylko i wyłącznie wpuszczanie światła, którego naturalnym źródłem były dominujące niebo ciała niebieskie. Wentylacja była ważna. - Poza tym zobacz. Widzisz te dwa pomieszczenia obok pierwszego pokoju? Widnieją na planie budynku, ale nie ma zaznaczonych na planie żadnych wejść. Nienaturalny jest też układ pomieszczeń i drzwi. - Żył spoko i sporo domostw się naoglądał. Nie widział żadnego z takim układem. - Jeśli faktycznie jest to dom, to raczej nie mieszka w nim człowiek. Warunki idealne dla demona... Mam złe przeczucia - Miał nadzieję że nie pakowali się właśnie w jakąś intrygę Kizukich i gierki między nimi. -Możemy albo iść wspólnie, albo się rozdzielić na dwie strony. Jeśli nie będzie problemów, to i tak byśmy się spotkali na środku przed pokojem ze "skarbem - Zrzucił haori odsłaniając muskularne łapy. Kimono miał pozbawione rękawów. Wahał się przez moment czy nie pozostawić swojego nakrycia głowy, ale te również można było łatwo dostrzec. Pozostawił ją więc w krzakach. Swojego miecza jednak nie było opcji żeby zostawił. Nie raz się z nim skradał i praktycznie się z nim nie rozdzielał. Haori i Kasę ukrył w tym samym miejscu co jego współpracownik. - Ruszajmy. - Ruszył ku wejściu do budynku. Do pierwszego pomieszczenia nie wbił na przysłowiowego chama. Budynek nie bez powodu wyglądał jak wyglądał. Drzwi zaczął otwierać powoli. Robiąc małą szczelinę, zerknął przez nią do pomieszczenia chcąc się upewnić czy nie czeka tam na nich jakaś niespodzianka w postaci strażników. Następnie na górę, na dół i po bokach. Przy drzwiach wejściowych najłatwiej było zastawić pułapkę alarmującą. Dzwoneczki, linka... Opcji było wiele. Wszedł jedynie gdy pomieszczenie wydawało się być dla nich bezpieczne. Nieufnie spojrzał na ściany które według planu budynku powinny mieć za sobą puste pomieszczenia. Misja chociaż w teorii wydawała się prosta, mogła być dla nich równie dobrze kłopotliwa. Oby Niwa potrafiła się odwdzięczyć.

Jeśli ten wielki budynek, do którego mamy się wkraść miałby być pułapką, to nic z tym nie poradzimy, w takich okolicznościach nasz los przypieczętowany został wraz z wysłaniem do nas odpowiednich listów.
Kiwam głową w podzięce za tą niezwykle wyczerpującą odpowiedź, ale w zasadzie też wystarczającą. Nie potrzebuję dokładnej liczby straży, jeśli nie jest to prywatny burdel cesarza z obstawą całej armii to będzie okej.
- A tak, Ookami, już pamiętam, sorki. - Wplatam się tylko w słowa demona i daję mu powiedzieć co ma powiedzieć ani razu mu nie przerywając.
- Mi to bardziej wygląda jak jakaś intryga gierka między demonami. Może i wielu kradzieży w swoim życiu nie dokonałem, ale nie wydaje mi się, żeby mapa budynku uwzględniała dokładną lokalizację przedmiotu, który należałoby zabrać. Ja pójdę lewą, ty prawą. Jeśli coś się odjebie to raczej się usłyszymy. - Dodaję swoje trzy grosze do planu wilczego demona. Cała ta sprawa wygląda dość krzywo, ale mój jeszcze młody instynkt demona zdecydowanie mi mówi, żebym nie narzekał i po prostu robił co należało. Zresztą - jesteśmy demonami, nie tak łatwo nas zabić. W razie problemów po prostu zrobimy wszystko po swojemu, Ookami z pewnością ząbki ma ostre.
Daję swojemu partnerowi prowadzić i wykrywać pierwsze pułapki. Zdziwiłbym się gdyby drzwi były normalne otwarte, ale z drugiej strony - kto chciałby się tu włamywać? Na pewno nie człowiek, patrząc na cały budynek nie wygląda on jak najwybitniejsze miejsce do spędzenia nocy. Z perspektywy człowieka obawiającego się demonów oczywiście.
- I jak, widzisz tam co? - Pytam ciekawy czy cokolwiek tam widać, sam zniecierpliwiony, że nic nie widzę i póki co nie mogę "być w akcji".

-Chyba jest bezpiecznie. Wchodź. - Kiedy weszli do środka zdawało się być bezpiecznie, ale mimo to wilk gardy nie opuszczał. Już po postawieniu pierwszych kroków w pomieszczeniu jego ucho wychwyciło ten podejrzanie podobny do głosu Niwy powiew wiatru i zbliżające się do nich kroki. Czasu nie było i trzeba było działać szybko. Spojrzał szybko na Renjiego, potem na zasłony, obraz i szafę. No wielkiego wyboru to Ookami nie miał. Jedyne miejsce w którym mógł się schować to szafa. Wcale nie dlatego że był ogromnym potworem, który wyróżniał się w każdy możliwy sposób. Wierzył że Mijikuma schowa się w odpowiednim miejscu, a sam po cichu spróbował wleźć do szafy. Nieogarniał manipulowania ciałem, więc zmniejszyć się nie mógł. Drzwiczki jednak za sobą pozostawił tak, jak było zanim otworzył szafę. Dla pewności wstrzymał oddech na wypadek gdyby starzec miał wyczulony słuch, a sam... Sam nasłuchiwał starając się poprawnie ocenić kiedy starzec opuści pomieszczenie i ruszy dalej po domostwie, by mogli se je dokładnie przeszukać. A raczej dojść do ostatniego pokoju by przechwycić przedmiot. Jeśli pójdą osobnymi ścieżkami, to na pewno któryś z nich ominie starca i będzie mógł szybko się przemieścić do skarbu. No chyba że nie mieszkał tu sam. Wtedy... Mogliby mieć taki mały, ale to mały problemik.
Teraz tylko się modlić żeby staruch nie zajrzał do szafy, tylko zamknął te cholerne drzwi. A najlepiej gdyby poszedł spać jak to dziadki mają w zwyczaju o tej porze.

Odrobinka adrenalinki jeszcze nikomu nie zawadziła - choć, jakby się nad tym głębiej zastanowić, za adrenaliną często szedł też hormon stresu, a ten już bezpośrednio wpływa na smak i soczystość mięsa! Nie można więc za często się stresować i przejmować, tak też podchodzę do życia. Życie to może słowo nad wyrost, jestem w gruncie rzeczy demonem, ale jeśli to nie jest życie to co to jest? Egzystencja, kierowana instynktami? Nie zaprzeczę, lecz sam jestem dowodem co najmniej kilku razy, kiedy instynkt przegrał z rozsądkiem.
Teraz też stanęliśmy przed podobnym wyborem. Instynkt mówił mi bym dał się ponieść swojej żądzy i zaatakował z zaskoczenia jegomościa, który ewidentnie zbliżał się zza drzwi. Jednak zadanie było proste i jasne - zero bezpośrednich walk.
Ale można nieco podkręcić atmosferę, prawda?
- Wstrzymaj oddech dopóki ci nie powiem. - Mówię tylko mojemu wilczemu przyjacielowi i również wchodzę do szafy, dbając by każdy detal wyglądał tak samo jak przed moją ingerencją. Gdy znajdę odpowiednią pozycję, biorę się do działania - korzystam z swojej demonicznej sztuki krwi i wydzielam z komórek ciała gaz, który powoli sunie i zapełnia przedpokój. Jego atutem na pewno jest przezroczystość i bezwonność, nie sposób go dostrzec. Tak więc im dłużej niechciany właściciel domostwa będzie doszukiwać się nieprawidłowości w tym pokoju, tym bardziej pijany będzie się czuć, a co za tym idzie - nieostrożny. Łatwiej będzie go okraść i uciec bez w ogóle sygnału, żeśmy się tu wkradli. Taki był plan, zobaczymy co da nam rzeczywistość.

Zrobił tak jak młodszy demon mu polecił i wstrzymał oddech domyślając się że miało to związek z jego umiejętnością, która zapewne miała silny związek z powietrzem. Trucizna? Nie wykluczał, ale miał nadzieję że mieszkający tu starzec nie padnie od tego na zawał. Wtedy Niwa z pewnością im głowy wyrwie i powiesi nad kominkiem. W końcu starzec wbił do pokoju i to z młodzieńczą werwą. Biedne drzwi nie zasłużyły na taki los. Oczy wilka jednak zawiesiły się na ostrzu w niebieskim kolorze. Mieszkaniec domostwa był stary. Bardzo stary. Bardzo, ale to bardzo możliwe że się znali, chociaż Ookami nie miał jak skojarzyć jego twarzy. Zakładając że staruszek był z pierwszej generacji zabójców tak samo jak on. Jeśli był starszy... Jeśli był to pierwszy wodny filar. Jego nauczyciel. To zdecydowanie wolałby pozostać w ukryciu. Podczas lat w zamknięciu nasłuchał się o swoich dawnych aspiracjach. Jako demon więc był prawdopodobnie dla niego największym zawodem, bądź raną na sercu. Jaka by nie była tożsamość starca przed nimi, cel misji się nie zmieniał. Wykraść szkatułkę, nie dać się złapać. Dochodzenie kim jest ta osoba przeprowadzi później. Nie da mu to spokoju. Zwłaszcza że ta krótka chwila rozmyślań wystarczyła by rozbolała go głowa, a przed oczami pojawiły mu się twarze osób których nie potrafił skojarzyć. Pieprzone migawki.
Kiedy starzec się wycofał, Ookami odczekał jeszcze moment starając się odzyskać pogodę ducha. Oddalić myśli o poprzednim życiu, które prześladowały go od momentu w którym został na siłę przekształcony. Poza tym chciał się też upewnić że nie wyskoczy on na nich z powrotem.
Dopiero kiedy upewnił się że jest bezpiecznie, wyszedł i odezwał się do drugiego demona, który - jak miał nadzieję - przerwał używanie swojej umiejętności. Szeptem oczywiście - Dobra. Robimy tak jak ustaliliśmy wcześniej. Ty bierzesz jedną stronę, ja drugą. - Ponownie zbliżył się do drzwi prowadzących do dalszych pomieszczeń. Jeśli starzec nie zamknął za sobą drzwi, tym lepiej dla nich. Miał łatwiej się rozejrzeć. Jeśli je zamknął, ponownie delikatnie je uchylił by móc przez szparę przeprowadzić rozeznanie. Spróbował wyczuć w powietrzu zapach starca. Skąd był najbardziej intensywny. Gdzie dokładnie się udał. Gdzie ich szukał.

Akcja była szybka – trzeba było wskoczyć do szafy, co dla mojego wilczego przyjaciela z pewnością nie było łatwe i jeszcze do tego nie wydać z siebie żadnego niepotrzebnego dźwięku, by tylko właściciela domostwa nie zaalarmować. Z którego zresztą niezły paranoik, skoro tak z wielkim impetem wskoczył do przedpokoju, krzycząc o jakiejś czarownicy. Mój gęsty dym już się rozpylał po pomieszczeniu, ciesząc się wolnością, którą nieczęsto mu zapewniałem, ostatnio raczej rzadko korzystam z demonicznej sztuki krwi.
Przyglądam się przez szczelinę naszemu gospodarzowi, którego mamy okraść i cóż, może nie jest to demon, ale staruszek zabójca demonów wcale nie ułatwia zadania. Może chociaż trochę, że będzie częściej musiał iść do kibelka, zwieracze już nie te co za młodu. Ale jednak doświadczenia cholera może mieć zdecydowanie więcej, co za tym idzie, mniej przestrzeni dla nas do działania. Młody i nieobeznany z światem zabójca mógłby wybaczyć niektóre dźwięki, zracjonalizować je jako powiew wiatru czy po prostu zrzuciłby dziwne odgłosy na yokaie, które ludzka gawiedź lubiła sobie wymyślać i nimi tłumaczyć sobie niezrozumiałe zjawiska. Jednak z staruszkiem tak łatwo nie będzie. Najlepiej by było, gdyby pozostał w przedpokoju przez kilka chwil, nawdychał się mojego dymu i poszedł spać pijaniutki. Niestety to się nie wydarzyło, gdyż widzę i słyszę jak odgrażając się komuś staruszek wychodzi z pokoju. Zakończyłem zapylanie pomieszczenia i podnoszę kciuka do góry do Ookamiego, jeśli ten mógł widzieć, że już jest bezpiecznie z jego strony.
- Skoro tak chcesz – zgadzam się z wilczkiem, pokazując mu już głową kierunek, w którym ja się udaję – w lewo. Nie jestem pewny czy ten sam plan jest dalej aktualny skoro po pomieszczeniu chodzi babajaga, gotowa zabić każdego, kogo zobaczy, ale nie dyskutuję, samemu nie proponuję też żadnej alternatywy, więc pozostaje iść przed siebie. Podoba mi się, że Ookami przejmuje inicjatywę i to on się wychyla pierwszy, w razie czego mogę szybciej uciekać.

Sam nie wiem czy rozdzielanie to dobry pomysł - to tylko dwukrotnie większa szansa na spotkanie tego, kogo spotykać nie chcieliśmy. Wilczek prowadził, ja z kolei nie narzekałem, że jestem tym z tyłu - w razie czego to Ookami pierwszy zostanie wykryty, ja zaś będę mieć łatwiejszą drogę ucieczki. Same plusy, prawda?
Wchodzimy do kolejnego pomieszczenia, które okazuje się puste i nic tutaj konkretnego nie było. Powoli i po cichaczu sprawdzam chodzę po pokoju i sprawdzam ściany i podłogę w poszukiwaniu jakichkolwiek ukrytych mechanizmów czy też przejść, których mogło nie być na mapce, a mogłyby nam w zasadzie pomóc ominąć starucha z mieczem.
Jeśli nic nie znajduję to się rozdzielamy zgodnie z planem, jaki wcześniej ustalaliśmy. Uchylam przesuwne drzwi do następnego pomieszczenia, uderza mnie melodia, której na pewno nie spodziewałem się tutaj usłyszeć - ilu jest tu ludzi na takim zadupiu? Aczkolwiek nie dość, że słyszę dźwięczny, kobiecy głos, to czuję jeszcze zapas gotowanych warzyw, co już nieco bardziej mnie interesuje - zapominam prawie o tym, że jestem na misji i w ostatniej chwili łapię się na tym, że już zamierzałem tam wejść. Najpierw kucam i zaglądam od dołu, wysuwając głowę tylko tyle, żeby móc cokolwiek tam zobaczyć. To co robię dalej w pełni zależne jest tak naprawdę tylko od tego co tam zobaczyłem w pomieszczeniu.

Rozdzielenie się było najlepszą możliwą w ich sytuacji opcją. Mężczyzna przed nimi raczej ruszył tylko jednym z korytarzy. Na pewno któryś z nich się na niego natknie. A to znaczyło że drugi nie powinien mieć problemów. W interesie ich obydwu było odzyskać wskazany przez Kizuki obiekt. A jej lepiej było nie drażnić. Zwłaszcza że samych pozytywnych - bo te się zdarzały - opinii o Niwie nie słyszał. Obecnie obawiła się nimi jak lalkami, których przedstawienie podziwiała. Pomieszczenie przed nimi okazało się być puste, więc plan rozdzielenia się istotnie mogli wprowadzić w życie. Wilk skierował się w prawo, a jego oczom ukazało się nic innego niż jadalnia. Na szczęście pusta, dzięki czemu mógł natychmiast wejść do środka. Idąc w kierunku następnych drzwi, zwrócił jednak uwagę na umeblowanie jadalni. Ilość miejsc, a nawet to dla ilu osób było obecnie nakryte do stołu. O ile w ogóle było. Jeśli nic jednak nie zwróciło tu jego uwagi chociaż na krótki moment, to ruszył po prostu dalej. Najpierw nasłuchując ewentualnych dźwięków za drzwiami, a następnie dopiero delikatnie je uchylając, by móc dostrzec to co się kryło po drugiej stronie. Szczerze bał się że zaraz wpadnie na staruszka, który postanowi zawrócić - o ile poszedł właśnie prawą stroną. Na szczęście w jadalni było parę miejsc w których mógł się ukryć. Kilka oczywistych i parę... tych mniej konwencjonalnych. Nadal martwiła go też sama konstrukcja budynku. Jeśli okaże się że po dotarciu na miejsce nadejdzie staruszek, a w pokoju nie będzie się gdzie ukryć... To będą w dupie. Może powinien zatuszować w jakiś sposób swój zapach za pomocą otoczenia? Normalnie użyłby do tego zasłon, ale nie było tu okien. Może trafi na posłania po drodze? Nadal byłaby to lepsza opcja niż żadna.

Spokój był jego prawdziwą naturą. Dlatego więc nie zgubił go w momencie w którym drzwi zostały otworzone przez starego zabójcę którego niewykluczone że za starego życia znał. A przynajmniej starał się go nie gubić i myśleć trzeźwo. Plusem całej tej sytuacji było to że starzec całkowicie był pozbawiony zmysłu wzroku, dzięki czemu mógł nie dostrzec wilka natychmiastowo. Zabójcy posiadali wzmocnione zmysły. Węch odpadał, to znalazłby ich już w szafie. Nawet jeśli miał wzrok bądź smak, to w obecnej sytuacji nie dałyby mu żadnej przewagi, ale nie trzymało się to kupy z resztą wydarzeń. Analizując też ich wcześniejsze spotkanie mógł dotrzeć do pewnych wniosków. Natychmiast przyszedł po otworzeniu przez niego i Renjiego drzwi wejściowych. Drzwi wcześniej wydały z siebie skrzypnięcie. Kiedy schowali się w szafie, wstrzymali oddechy. Nie zlokalizował ich. Do tego teraz zlokalizował go po sapaniu. Był prawie na sto procent pewien że starzec miał znakomity słuch. Chociaż może już trochę przytępiały ze względu na wiek. Wilk natychmiast wstrzymał oddech w momencie w którym starzec mówił. Jednak też się nie ruszał bez namysłu. Chciał czy nie, to musiał jakoś starca wyminąć nie czyniąc mu krzywdy ani się nie ujawniając. Mógł równie dobrze w ogóle się nie ruszać i przeczekać starca. Co jeśli jednak ten w niego po prostu wejdzie? będzie spalony. Kucnięcie i udawanie psa też było jakimś rozwiązaniem. W końcu zabójca był ślepy, a głowa Ookamiego miała odpowiedni krztałt w wypadku gdyby trafił na niego dłonią. Jednak nie dość że było to poniżej jego godności, to raczej nie było najlepszą opcją. Zwłaszcza jeśli nie cierpiał a demencję albo nie mieli psa w tym domostwie. Pomysł co robić pojawił się w tym samym momencie, w którym stary zabójca wystawił nogę do przodu by zrobić krok. Równocześnie wilk - nadal nie oddychając - podniósł swoją nogę. Powoli i ostrożnie. W końcu poza twardym cielskiem, to właśnie zwinność i finezja były jego głównymi zaletami. Kiedy mężczyzna postawił ją na ziemi, on również to zrobił. Tyle że nie bezpośrednio w jego kierunku. Raczej chciał ominąć kurs kolizyjny. Plan był prosty. Obchodzić starca szerokim łukiem w rytm jego kroków uważnie go obserwując i kierując się tym samym do przejścia. Nawet jeśli jego zmysłami były dotyk bądź słuch, to takie działania powinny znacznie zaburzyć jego odbiór.
Poza tym jego myśli zaczęła zaprzątać kolejna sprawa. Stary ślepiec raczej nie miał szans przeżyć w pełni samotnie. Istniała szansa że albo mieszka tu z opiekunem, dziećmi albo broń boże babą. Jeśli byli w innych pokojach i na niego wpadną, to będzie przejebane. Może i Niwa kazała nie atakować starca i nic nie mówiła o innych, ale na to wychodziło siłą rzeczy. Zupełnie jakby mieli grać w chowanego. W razie potrzeby przeniósł spojrzenie na parawan za którym mógłby się ukryć, gdyby ktoś po starca postanowił z pomieszczenia za nim wybiec by go uspokoić. No i w sumie... To staruszek drzwi po sobie nie zamknął. Wilk więc spojrzał do następnego pomieszczenia. Szybko i na wszelki wypadek.

Zaglądam do środka i co widzę? Gotowanie, moja działka! Oblizuję usta ze smakiem, ciekawski co ta starsza kobieta ma do zaoferowania. Wychylam nieco bardziej głowę, chcąc dojrzeć dokładniej, ale szybko się opamiętuje – Renji, skup się, jesteś na misji! Może i od jakiejś demonicy i cię do niej zmuszono, ale misja to misja! Trzeba niepostrzeżenie wejść do środka. Cóż, opcji mam kilka. Drzwi są na końcu korytarza, ja żadnych szczególnych umiejętności w skradaniu się nie posiadam, ale mogę skorzystać z innego asortymentu – mojej demonicznej zdolności. Wypuszczam więc w eter bezwonny gaz, który wypełnić ma pokój i gdy już trochę czasu mija, otwieram baaardzo powoli drzwi, wkradając się do środka, cały czas utrzymując gaz w powietrzu. Skradam się tak, żeby nie wydać z siebie żadnego dźwięku, zaś poruszając się na samych palcach przy staruszce, wstrzymuję powietrze raczej z nawyku aniżeli potrzeby – mijam ją, mimowolnie myśląc o przeoraniu jej szyi zębami i skosztowaniu jej mięsa… nie, Renji, to starucha, nic smacznego ani ciekawego. Rób swoje. No to robię… idę więc do drzwi, a na wypadek gdybym miał zostać przyłapany, dopiero wtedy rzucam się na staruszkę, za najwyższy priorytet biorąc zakrycie jej ust.

Mmm... wącham tak potrawę, którą przyrządza staruszka i mijają kolejne sekundy, z którymi wspólnie płynę, coraz głębiej zatracając się w własnej przyjemności, zapominając o misji... Nie! Muszę pamiętać bo inaczej tamta demonica mi łeb oderwie, łapska pewnie dla własnej (nie)wyrachowanej przyjemności i tak poodrywa. Skradam się więc na palcach jak najciszej potrafię, aż tu nagle bum! Staruszka krzyknęła, nawołując tego drugiego, najpewniej tego staruszka, którego wcześniej spotkaliśmy, kiedy tak miło spędzaliśmy czas w szafie. Aż żałuję, że nie pomiziałem wilczka pod uszkiem, pewnie by mu się wygodniej siedziało... W każdym bądź razie widzę, że technika zaczyna działać - kucharka podtrzymuje się stołu, ja za to wiem jedno - muszę się spieszyć bo w innym razie będę mieć na głowie nie tylko nią, ale też tego dziadka z stępionym mieczykiem. Czekam więc na moment, kiedy urocza panienka skupi się na jakimś elemencie gotowania, ale patrząc w stronę przeciwną do wyjścia, do którego dążę i gdy zostanie mi ostatnia prosta robię najbardziej bezdźwięczny trucht jaki potrafię i dobiegam do drzwi, które szybko uchylam w bok, chowam się za nimi i bezszelestnie zamykam. Jeśli wszystko idzie zgodnie z ustaleniami, kończę technikę. Nie mam pojęcia ile siły mi jeszcze pozostało, ale z doświadczenia wiem, że lepiej nie przesadzać i dać sobie na wstrzymanie - teraz trzeba liczyć tylko na swoje własne umiejętności bez sztuki krwi.

Na szczęście starzec nie posiadając wzroku mógł pomyśleć że dręczą go koszmary przeszłości albo popada w paranoję. A on chętnie z tego skorzysta przekradając się tak daleko jak tylko będzie w stanie. Krok za krokiem. W rytm staruszka. Krzyk z drugiego końca domu sprawił że futro delikatnie mu się na szyi zjeżyło. W pierwszej chwili bał się że Renji został przyłapany przez innego mieszkańca. Treść krzyku dotarła do niego dopiero po chwilce. Gdyby mógł, to by westchnął. Wyglądało na to że dla ludzi była to pora kolacyjna. Starczec zawrócił i zaczął zmierzać w głąb budynku. On za to nie miał zamiaru stać tu jak głupi. Zwłaszcza że doskonale wiedział gdzie jest skarb, oraz w której części domu dokładnie się obecnie znajdował. Ruszył przed siebie nie oddychając. W rytm starca krok za krokiem. W końcu mówiło się że najciemniej jest pod latarnią prawda? Optymistyczny scenariusz zakładał że dziadzio pójdzie do najbardziej oddalonej od tego pomieszczenia części budowli, a on będzie mógł zwinąć skarb i szybko wrócić. Zwłaszcza że jeśli będzie mieć czystą drogę i będzie tego świadom, to powrót ze skarbem będzie jedynie formalnością. Rozejrzał się po następnym pokoju będąc praktycznie kilka kroków za zabójcą. Wypatrywał ewentualnych kryjówek na wypadek gdyby musiał się nagle schować przed kobietą, która nawoływała mężczyznę. Co jak co, ale wątpił żeby ona też była pozbawiona wzroku. Tak wielkiego szczęścia nie miał.

Oto najgorszy rodzaj demonów czaił się tuż przed nim. Dzieci. Może nie jadły ludzi, ale zdecydowanie potrafiły dać w kość. Inna sprawa że kiedy ostatnio próbował takie zabić, to napadła go migawka. Obecnie nie był w stanie się zdobyć na jakiekolwiek zranienie ich. Chociaż w obecnej sytuacji byłoby to najprostrze rozwiązanie. W końcu Niwa mówiła tylko o zostaniu złapanym przez starca oraz o nie zabijaniu go. Luka w tych słowach pozwalała na mord każdej innej osoby. Sięganie po miecz nie musiało być pierwszą rzeczą którą by zrobił. Opcji miał wiele i tak naprawdę do żadnej nie chciał się posuwać. Przyuważyły go chociaż tak naprawdę powinny już o tej porze spać. Jego żółte oczy prawdopodobnie narobiły im delikatnego stracha pomimo jego puchatej wilczej mordy.
Mógł albo na pełnej prędkości przemknąć przez pokój gasząc świecę, by skryć się w jego mroku i potajemnie ruszyć dalej... Albo zagadać dzieciaki. Przyjął więc na twarz uśmiech i przymrużył oczy by wyglądać jak najbardziej przyjaźnie. Do pokoju wszedł powoli, a jego dłoń powędrowała do ust wraz z wyprostowanym palcem ukazując im gest powszechnie oznaczający zachowanie ciszy. - Ah. Dzieci o tej porze powinny już spać. Nie bójcie się. Mało kto może mnie zobaczyć, ale skoro już to się stało... Gratulację. Jestem Bożkiem Szczęścia. - Na szczęście to sześciolatki, a nie jakieś starszaki. Poza tym opowieści o Bożkach i Yokai w ich kraju są dosyć popularne. Powinny w to uwierzyć. - W ciągu paru dni spotka was wielkie szczęście, ale są dwa warunki. Nie możecie nikomu o mnie powiedzieć. Nikt inny też nie może mnie znaleźć.- Miał zamiar zbliżyć się by zgasić świecę, ale wpadł na inny pomysł. Nie zbliżał się i trzymał dystans. Mimo wszystko starał się sprawiać pozytywne wrażenie. - Możecie też mi pomóc, a odwdzięczę się bardziej. - Powiedział wyciągając z kieszeni parę monet. Oczywiście odebranych rozbójnikom, ale nadal tyle samo wartym. On nie musiał kupować żywności dla siebie. Miał więc ich w całokształcie sporo. Nawet jeśli większość trzymał na statku, to w kieszeniach zawsze miał jedną bądź dwie złote monety. Na szczęście bądź by kogoś przekupić. A nawet jeśli nie znały jeszcze wartości pieniądza, to nie należało zapominać że dzieci były jak sroki. Lubiły to co się błyszczy i jest ładne.
Miał nadzieję że łykną jego haczyk i odwalą część roboty za niego.

Sztuka gotowania to nie tylko przyrządzanie potraw, żeby te były smaczne - to istny kunszt dotykający każdej możliwej dziedziny jako artysta. Bowiem osiągnąć smak przyzwoity, dla plebsu nieosiągalny ludzkimi rękoma, wcale nie trzeba zbyt dużo czasu poświęcić się swemu rzemiosłu - wystarczy wypracowanie przepisu tak, by stał się dobry dla ogółu, w jak najbardziej uniwersalnym gronie. Ale potrafić stworzyć coś na miarę dzieła sztuki, często korzystając z najbardziej luksusowych składników, tworząc małą perfekcję składającą się z smaku, zapachu i wizualiów to jest prawdziwy pokarm dla duszy.
I takie myśli wcale nie pomagały w dalszym szpiegostwie i złodziejskiej misji, z tego też powodu szybko je odrzucam i ponownie łapię się na zbytnim rozmyślaniu i nie braniu tego zadania zbyt na poważnie, co jest w gruncie rzeczy uzasadnione, że żaden ze mnie oddział specjalny, ja to podróżuje tylko po świecie i sobie trochę pogotuję.
Spinam mięśnie w nagłej reakcji słysząc krzyk kobiety. Nie spodziewałem się, że zaraz ktoś mi tu będzie krzyczeć, choć może to i lepiej - niczym herold, zapowiedziała ona przybycie drugiego, który jest największym zagrożeniem, a gdy nie wiedziałem gdzie jest, to stawał się z automatu nieco straszniejszy - mógł bowiem wyskoczyć w każdym momencie zza rogu, a tak to wiem gdzie podąża i w jakim celu. Możliwe, że chwilę będzie też chwilę zatrzymany przez bliżej niezidentyfikowany stan staruszki - która jeszcze chwilkę się tak pokołysze w jedną i drugą, do końca nie znając przyczyny. To jednak nie jest już moim zmartwieniem, gdyż czmycham, ponownie nie zwracając należytej uwagi na słowa babeczki i przekradam się do pomieszczenia obok, zamykając się, zważając na odpowiednie utrzymanie niskiego poziomu robionego przeze mnie hałasu. Uśmiecham się tylko, widząc kątem oka, że kobieta się przewraca - cóż, w jej wieku to taki upadek może skończyć się nawet złamaniem, szkoda, że nie karku, dłużej przytrzymałaby staruszka w ryzach... Tak czy siak wszedłem do nowego pokoju - rozglądam się w nim, chcąc szybko ocenić czy warto spędzać w nim dłużej niż sekundę. Jeśli jest on pusty, rzucam się do kolejnych drzwi, nie chcąc dzielić się tylko jedną płócienną ścianą od staruszka, który coś tam mieczem potrafi wywijać.