13 marzec 1654

Miała ostatnie mocne wrażenie, że wędrowanie to jej druga natura zaraz za poszukiwaniem brata, a tuż za nimi nauka medycyny i zielarstwa, przynajmniej w jednej rzeczy była pewna, że w tym była dobra. Przez naukę w korpusie straciła poczucie czasu jednak potrzebowała to sobie wszystko ułożyć, najpierw nauka, potem poszukiwania, choć te też były utrudnione, bo ile by wiosek nie zwiedziła odpowiedź zawsze jest taka sama. Za każdym razem gdy pokazuje jego wizerunek odpowiedź jest ta sama, to dołujące.
- Nikogo takiego nie widzieliśmy, przepraszam - odrzekła udając jednego ze staruszków którego ostatnio spotkała machając przy tym rękoma przepraszająco. Celowo nawet obniżyła swój głos, choć ten nawet nie przypominał tego, którego słyszała ostatnio, teraz to i tak nie miało znaczenia, bo była podirytowana.
- Jakby to przepraszam miałoby w czymś pomóc, a przecież mi nie pomaga, pff - odrzekła zbulwersowana machając przy tym rękami przejęta. Co jak co, ale w poszukiwania brata wkładała cale serce, a mimo to efekt był słaby.
- Ne Shiro żyjesz, prawda? Bo żyjesz? - odrzekła w przestrzeń już ciszej z nadzieją w głosie, bo jedyne co jej zostało to nadzieja i własna determinacja by go odnaleźć. Martwiła się, że coś mu się stało i już kilkakrotnie łapała się na tym, że myślała o najgorszym możliwym scenariuszu, ale równie szybko wypraszała tę myśl z głowy. Na dobry początek musiała znaleźć jakiś trop, coś co by ją naprowadziło, a później jakoś pójdzie, przynajmniej będzie miałaby minimalną informacją za którą mogłaby podążać, a tak to kręci się w kółko nie wiedząc, dokąd pójść. Ech.
- Jednak powinnam skupić się na nauce, bo znowu za dużo myślę - westchnęła z cichym zrezygnowaniem, zajęcie myśli czymś innym to najlepsze co może zrobić, aby przestać się tym aż tak bardzo przejmować.

@Umibōzu no Aruji

Hmm, czyż nie jest to przypadek pełen ironii? Dwie zagubione dusze spotykają się na skrzyżowaniu swoich ścieżek losu. Ale czyż przypadki istnieją w świecie pełnym demonów i duchów?
Zamyśliłam się i wpadłam na Hanako, która wyglądała na zamyśloną.
- O, wybacz, nie zauważyłem cię! - odrzekłam z lekkim zaskoczeniem, odskakując w bok. - czy wszystko w porządku? - zapytałam, starając się być jak najbardziej uprzejma.
Wyglądałam jak zwykła dziewczyna co chce zagościć tej nocy w onsenie. Zawsze ciągnęło mnie do wody, więc się tu znalazłam mimo tego, że nie lubiłam bywać w miastach, ale zawsze lubiłam gorące źródła i nie umiałam sobie tego odmówić! Nie chciałam aby ktoś mnie dzisiaj rozpoznał jako demona, albo chociaż nie od razu.
Zatrzymałam się, patrząc na nią z troską. Coś w jej spojrzeniu wydawało się niepokojące. Zbliżyłam się nieco bliżej, czując, że może potrzebuje wsparcia. - Jestem Umi - przedstawiłam się uśmiechem. - Czy potrzebujesz jakiejś pomocy?
Nie wiedziałam, że szuka swojego brata, ani kogokolwiek, ale wydawała się właśnie jakby coś próbowała odszukać, stąd się wzięło moje pytanie. Starałam się być miła jak człowiek na ulicy, ale nie zbyt wścibska.
Wchodzę do onsenowego kompleksu, gotowa na chwilę wytchnienia i odprężenia. Kieruję się po kamienistych ścieżkach, kiedy nagle zza rogu wysuwa się postać dziewczyny o wyraźnie zmartwionej minie. Przyglądam się jej uważnie. Ma delikatną, wręcz subtelną urodę, z zielonymi włosami unoszącymi się w lekkim powiewie. W myślach analizuję jej wygląd, zwracając uwagę na każdy detal. Spotkałam już wiele osób w moim życiu, ale ta dziewczyna na pewno wyróżnia się spośród nich. Jest coś w niej, co przyciąga moją uwagę i pobudza moją ciekawość. Chyba powinnam częściej pojawiać się w mieście, gdyż towarzystwo innych demonów już mi nie wystarcza. Brakuje mi kontaktów towarzyskich.
- Akurat szłam się trochę zrelaksować w gorącej wodzie, czy ty też? I jak ci na imię? – zapytałam, żebyśmy tu nie stały tak bez sensu w jednym miejscu. Poza tym to ja na nią wpadłam więc chciałam jakoś to zrekompensować, zapraszając do onsenu na przykład.

Nie szukała dzisiaj towarzystwa, może go nawet nie potrzebowała, a w najgorszym przypadku po prostu by zignorowała. Zresztą ostatnio jej głowa i tak jest pełna różnych myśli, która jedna ściga drugą i ledwo co za nimi nadążała, a nawet nie była pewna czy chce za nimi nadążyć. Po chwili ktoś na nią wpadł, jej ciało zachwiało się i momentalnie zrobiła krok do tyłu, a jej ciało, głównie prawa dłoń. automatycznie złapało rękojeść miecza jakoby było przygotowane na czyhające niebezpieczeństwo. Zmrużyła oczy spoglądając na dziewczynę która na nią wpadła.
- Będę żyć - skwitowała dość krótko z lekkim skinieniem głowy, gorsze rzeczy miała w swoim życiu poza wychowaniem się na wojownika miecza i ból związany z nauką tej zdolności. To było dziwne, bo jej ciało momentalnie się spięło do maksimum jakoby miała walczyć z kimś kto zagraża jej życiu. Choć ona nie wyglądała na niebezpieczną, jej ciało zareagowało automatycznie, więc najpierw dopiero robiła, a potem dopiero myślała, najwidoczniej to skutek uboczny treningów z Mistrzem, który ją nauczał. Coś dziwnego było w tej dziewczynie, choć mogło jej się zdawać, bo sama przed chwilą nadmiernie myślała o poszukiwaniach brata.
- Hanako, poszukuje kogoś od jakiegoś czasu - Tu na moment zawiesiła swój głos marszcząc przy tym swoje brwi. Nie wygląda niebezpiecznie, może jestem przewrażliwiona? - Mojego brata, zniknął jakiś czas temu - odrzekła mówiąc ogólnikami spoglądając na nieznajomą, a im dłużej jej się przyglądała, tym bardziej uświadamiała sobie, że nie chce zrobić jej krzywdy, w sensie ta dziewczyna co na nią wpadła. Może nie powinna tak instynktownie reagować, choć z drugiej strony i tak nie mogła nic na to poradzić, ten impuls nie jeden raz pewnie jeszcze uratuje jej tyłek gdy będzie w niebezpieczeństwie.
- W sumie... Mogłabym się zrelaksować, pochodzisz z wioski nieopodal? - zapytała czując, że jej mięśnie były mocno spięte przez tą całą sytuacje.

 

Po wysłuchaniu słów Hanako, moje oczy wędrowały po jej ciele, zauważając każdy subtelny ruch i gest. Jej reakcja na moje niespodziewane zderzenie była natychmiastowa i zaskakująca. Jej ciało zachwiało się, a dłoń natychmiast chwyciła rękojeść miecza. Teraz wiedziałam już że posiada miecz i że jest kimś być może niebezpiecznym. Dobrze, ja znałam już jej sekret, a ona mojego nie. Dopóki nie zrobię nic podejrzanego, będę bezpieczna. Skinęłam głową, rozumiejąc, że moje nagłe pojawienie się mogło ją zaskoczyć. Jej historia o poszukiwaniu brata wzbudziła we mnie współczucie i zainteresowanie. Robią kroki w kierunku onsenu, moje myśli krążyły wokół tej dziwnej sytuacji. Hanako wydawała się być opanowana, ale jej reakcja na moje nagłe pojawienie się była nietypowa. Czyżby miała w sobie ukryte umiejętności wojownicze? A może była po prostu przewrażliwiona? Zastanawiałam się, czy należy jej zaufać, ale z drugiej strony, jej potrzeba pomocy była oczywista.
- Nie jestem stąd, wiele podróżuje więc może to idealnie że wpadłyśmy właśnie na siebie. Jeżeli opowiesz mi o tym kogo szukasz, czyli swoim bracie coś więcej, to może pomogę ci jakoś go poszukać. Akurat przechodziłam tędy i zapachniało mi wodą z gorącego źródła, więc zachciało mi się trochę zanurzyć. Nic chyba złego jeżeli odpoczniesz, masz zmartwioną minę – powiedziała do niej i lekko szturchnęłam ją w kierunku wejścia do środka budynku, a potem w kierunku przebieralni.
Wchodzimy do wnętrza, a ja upewniam się, że nie mam na sobie nic, co mogłoby zdradzić moją prawdziwą tożsamość demonicznej istoty. Sprawdzam każdy centymetr skóry, czując się lekko zaniepokojona myślą o tym, że ktoś mógłby mnie rozpoznać. Po pewnym czasie, kiedy jestem pewna, że wszystko jest w porządku, odwracam się w stronę Hanako z uśmiechem.
- Wszystko gotowe? - Czułam się podekscytowana perspektywą chwili relaksu i odprężenia. W końcu morski potwór nie mógł długo wytrzymać bez wody! Baseny kusiły gorącym parowaniem, a ja nie mogłam się doczekać, aby zanurzyć się w ich kojących objęciach. - Wreszcie! - westchnęłam z zadowoleniem, patrząc na Hanako. - Czyż to nie wygląda cudownie? Gorąca woda, relaksujący klimat... Chyba to był najlepszy sposób na spędzenie wieczoru - dodałam z uśmiechem, już całkowicie zanurzając się w atmosferze spokoju i błogiego zrelaksowania. – Tu będziesz mogła nieco odpocząć i opowiedzieć mi o swoim problemie. O ile oczywiście w ogóle chcesz, nie chce się narzucać, ale czasami dobrze jest się wygadać.

- Wędrówki przynoszą wiele doświadczeń, prawda? - odpowiedziałam z uśmiechem. Wysłuchałam jej opowieści o bracie, przyglądając się uważnie. Chociaż nie znałam jeszcze tej historii, czułam, że to coś, co chce się dowiedzieć. Zanurzyłam się w gorącej wodzie, ciesząc się jej kojącym działaniem na moje mięśnie. Spojrzałam na Hanako, siedzącą nieco z boku. Czułam, że mimo naszych różnic, towarzystwo tej dziewczyny może okazać się interesujące. - To takie szczęście, że spotkałyśmy się tutaj. Czuję, że masz w sobie coś wyjątkowego, co przyciąga moją uwagę. - Starannie dobierałam słowa, chcąc wzbudzić w niej zaufanie. Pragnęłam poznać jej historię, zgłębić jej sekrety. - Może razem znajdziemy jakiś trop, który zaprowadzi cię do niego - zaproponowałam, kierując do niej serdeczne spojrzenie. - Może miał w sobie coś charakterystycznego, o co mogłabym pytać ludzi w swojej drodze?
Pomimo moich słodkich słów, czułam podskórnie pulsuje moją demoniczną naturę. Jednak nie chciałam, by Hanako zauważyła moje prawdziwe oblicze. Chciałam, by widziała we mnie jedynie osobę gotową jej pomóc. Pomyślałam sobie, że teraz nie jest czas na wyjawianie swoich mrocznych tajemnic. Musiałam utrzymać swój kamuflaż, aby ona nie podejrzewała niczego.
Nie chciałam być postrzegana jako obca i niezrozumiała istota. Zanurzyłam się więc jeszcze trochę głębiej w gorącej wodzie, zbliżając się do niej. - Wiesz, podczas podróży można spotkać wiele ciekawych ludzi i usłyszeć fascynujące historie - mówiłam, starając się brzmieć jak najbardziej otwarcie. - Może więc opowiesz mi trochę o sobie? Skąd pochodzisz? Chętnie posłucham.
Moje słowa były szczere, ale równocześnie miałam nadzieję, że to będzie okazja do odsłonięcia jakichś ciekawych informacji. Delikatnie się zbliżyłam i bez słowa złapałam ją za ramię. Uśmiechnęłam się słodko i rozkosznie, próbując przekazać jej swoje ciepło i przyjazną energię. Ludzie zwykle traktowali mnie jako potwora, ale czasami chciałam być dla kogoś miła, jak za czasów mojej młodości, więc schowałam swoje demoniczne zapędy i starałam się zachowywać jak normalna dziewczynka w moim wieku. Obecność ciepłej wody mi w tym pomagała, bo przecież zawsze właśnie to lubiłam.
- A może poszoruje ci plecy? Co ty na to?

- Prawda, można wiele zwiedzić i spotkać wielu ludzi - Z drugiej strony jest trochę rozczarowań i trudnych sytuacji, zwłaszcza gdy coś mocno jej na tym zależy, a efekt nie jest nawet satysfakcjonujący, co nie raz już pokazywało, że potrafiło zdołować nawet najbardziej zdeterminowaną osobę czy poszukiwacza. Choć nawet jeśli ten stan przychodził to równie szybko mijał, a ona wracała do swojej pierwotnej energii i chęci odnalezienia brata, w którymś momencie chyba nawet przestała liczyć ile miała porażek czy dołów w tym wszystkim, bo było ich naprawdę sporo. Nic więc dziwnego, że szło jak jej szło skoro Shiro był w jej odczuciu lepszy we wszystkim, więc pewnie i w takich typu poszukiwaniach lepiej by mu poszło. Choć to były tylko i wyłącznie jej domysły, jak było naprawdę nie miała pojęcia.
- Ja? Wyjątkowego? - Uniosła brwi ku górze ze zdziwienia, nie była wyjątkowa w żadnym stopniu, poza pochodzeniem szlacheckim, do którego teraz zapewne nie będzie się przyznawać, to niewiele w sobie miała wyjątkowego. Może poza kolorem włosów, który faktycznie był dość niespotykany.
-  Tak sobie teraz myślę, że zawsze się wyróżniał przez swój wzrost, miał myślę koło dwóch metrów wzrostu i włosy czarne jak węgiel i... czerwone oczy - Niby były w kolorze krwi, lecz ona tam widziała różne odcienie bordowego, w zależności od tego jakie światło padało na jego oczy. Shiro miał wiele  różnych cech charakterystycznych, a przynajmniej takie, które sama zapamiętała, dopóki ten nie zniknął z jej życia i zapadł się pod kamieniem. Lub pod czymś innym.
- Podróżuje w poszukiwaniu brata i raz na jakiś czas zostaje w jakiejś wiosce żeby się przespać - odrzekła na tyle ile pozwalał jej instynkt, a ten mówił żeby nie mówić za wiele szczegółów, odkąd Mistrz ją nauczał, nauczyła się mówić tylko tyle ile trzeba bądź tylko tyle ile chcą usłyszeć ludzkie uszy. Wszystko zależało od sytuacji wiadomo, a ta sytuacja mówiła jej żeby za bardzo się nie otwierać, bo coś tu ewidentnie śmierdziało, w teorii. Była podejrzliwa, bo pytanie o nią zawsze ją denerwowało i spinało jej mięśnie, było teraz tak samo w momencie gdy ją dotknęła, a jej ciało wzdrygnęło się z wrażenia, a jej źrenice zwęziły się i odruchowo Hanako odsunęła sie od niej brzydząc się nagłym dotykiem i to bez jej zgody.
- Spasuje, niech Cię ktoś inny umyje, nikt Cię nie uczył żeby nie dotykać ludzi bez ich zgody? - rzekła z wyczuwalnym obrzydzeniem w głosie, co jak co, ale to było dla niej nieakceptowalne zachowanie, zwłaszcza dla kogoś kogo ledwo poznała. Coś w jej zachowaniu zdecydowanie było nie tak dlatego na nowo odsunęła się na jakiś metr.
- Zostań tam, gdzie jesteś - powiedziała pokazując palcem w miejscu, gdzie siedziała, wystarczy, że dzielą wspólnie wodę, nic innego dzielić ze sobą nie muszą. A tym bardziej nie zamierzała jej myć, pff.

W miarę jak rozluźniałam mięśnie, zanurzałam się coraz bardziej w swoich wewnętrznych przemyśleniach. Koło dwóch metrów wzrostu i włosy czarne jak węgiel i... czerwone oczy. Czerwone oczy? To brzmi nieco podejrzanie... Przypomina mi to jedną osobę, ale jednak to nie chodzi o tą. Może to tylko przypadkowe podobieństwo? Zapadłam w chwilę refleksji, próbując zrozumieć, czy mogłam kiedyś spotkać kogoś o takim opisie wyglądu. Mimo wysiłków, żadne twarze nie przyszły mi do głowy. Byłam pewna, że nie miałam wśród znajomych nikogo, kto pasowałby do tego opisu. Ale może to ktoś, kogo kiedyś widziałam na ulicy? Wielkie miasto było pełne obcych twarzy, a ja często wpadałam w swoje myślenie, ignorując otoczenie. Być może przeszedł mi koło nosa, a ja nawet tego nie zauważyłam. Chociaż szukanie w pamięci nie przyniosło rezultatów, nie mogłam przestać zastanawiać się, co to za osobnik mógłby być. W międzyczasie, otoczenie onsenowego kompleksu wciąż mnie zachwycało. Dźwięk wody płynącej z fontann, delikatny szum liści na drzewach, aromat kwiatów unoszący się w powietrzu... To było jak oaza spokoju w gwarze miejskiego życia. Czułam się, jakbym odwiedziła magiczne królestwo, w którym czas zatrzymał się na chwilę, dając możliwość zapomnienia o troskach i problemach. Może jednak oddalenie się od morza nie było takim złym pomysłem jak w środku miasta znalazłam dla siebie raj! Aż prawie zapomniałam, że gadałam z Hanako.
- Chyba jednak nie widziałam ostatnio nikogo takiego. A dlaczego go szukasz? Uciekł z domu, czy został porwany? Pewnie bardzo go kochasz skoro cały czas go tak szukasz – odpowiedziałam po wzruszeniu ramionami.
Zaproponowałam Hanako, że umyje jej plecy, żeby się zrelaksowała, ale ona wydawała się bardzo agresywna na moją niewinną propozycję, że jej pomogę. Odsunęłam się nieznacznie jak sobie tego bogata panienka życzyła, nie tracąc jednak uśmiechu na moich ustach. W moich oczach nadal malowała się słodka życzliwość, ale w mojej głowie nasze dotychczasowe interakcje wywołały pewną krytykę. Hanako wydawała się tak wredna, zrywając tak miłą rozmowę bez specjalnego powodu. Czyż nie mogła docenić mojego życzliwego podejścia? Byłam gotowa jej pomóc, chętnie wysłuchałabym jej historii, a ona traktowała mnie jakbym była brudnym, bezdomnym czy coś podobnego. Rozczarowanie wypełniło moje serce, chociaż starałam się to ukryć pod fasadą uśmiechu. Może Hanako miała powody, których nie potrafiłam zrozumieć. Mimo to, nie mogłam oprzeć się lekkiej dawce rozczarowania, które pojawiało się w moich myślach, nawet gdy starałam się być nadal miła i pomocna.
- Jak sobie tam chcesz. Ale ja nie chciałam, żebyś mnie umyła, tylko chciałam ci zrobić masaż pleców i w ogóle. Jesteś bardzo spięta skoro tak nagle reagujesz. Może jednak ten kogo szukasz specjalnie uciekł – mówiąc to odwróciłam głowę. – Ode mnie faceci nie uciekają, właściwie to jestem całkiem popularna – pochwaliłam się i ręką rozwiałam moje długie, lśniące włosy, które idealnie pasowały do kanonu piękna dworskich księżniczek. Czasami nawet tak właśnie je obcinałam, jak księżniczki. A przecież i ja mogłam być tak samo piękna i zjawiskowa. W końcu byłam demonem, a moja uroda była równie magiczna i niezwykła jak cała moja istota. To było wspaniałe uczucie, poczucie dumy i zadowolenia, że mogłam być tak wyjątkowa.

-  Spodziewałam się takiej odpowiedzi - westchnęła cicho pod nosem zanurzając się głębiej do wody i starając się jako tako rozluźnić, ale nie było to wcale takie łatwe z tym nowym osobnikiem ,którą dzieliła wodę, była raczej spięta i czujna niż rozluźniona i spokojna. No nic, może gdy będzie sama poczuje się bardziej rozluźniona, bo teraz to zdecydowanie taka nie była, a szkoda, bo dzień zapowiadał się całkiem dobrze.
- Przypominam CI, że jesteś mi obca i takie propozycje są conajmniej nie na miejscu - odrzekła ze skrzywioną mimiką i lekkim obrzydzeniem conajmniej jakby dziewczyna była jakimś skrytym zboczeńcem co marzy tylko o tym by dotknąć drugą osobę w momencie gdy oboje są w wodzie, co napawało Hanako obrzydzeniem do niej  i jej nastawienia. I nie sądziła, że idą za tym jakieś dobre zamiary, przestała w to wierzyć od momentu w którym uciekła w domu i musiała sie nauczyć walczyć potworami oraz ludźmi. A ludzie nieraz byli bardziej brutalni od demonów, które spotykała na swojej drodze, ta wiara w ludzi została gdzieś utracona w którymś momencie jej życia.
- Być może specjalnie uciekł, ale nie wiem tego ani ty, ani ja - wzruszyła ramionami z obojętnością, bo nie znała prawdziwego powodu jego zniknięcia i to była faktyczna prawda, ale zamierzała ja odnaleźć, o ile jej się uda. Któregoś dnia na pewno jej się uda.
- Dlatego może pewnego dnia poznam odpowiedzi na pytania - dodała ciszej sama do siebie zamykając na chwilę oczy. W międzyczasie powinna się jeszcze podszkolić w medycynie i zielarstwie, a w przerwie od nauki poszuka Shiro, to chyba był dobry plan. A część słów dziewczyny najzwyczajniej w świecie zignorowała albo udawała po prostu, że nie słyszy.

Uśmiechnełam się słodko, patrząc na Hanako.
- Och, chyba źle zinterpretowałaś moje intencje. Po prostu chciałam cię zaskoczyć niewinnym myciem pleców. - Moje słowa brzmiały lekko i żartobliwie, choć wewnętrznie zastanawiałam się, dlaczego Hanako tak szybko zareagowała na mój gest. Czy to oznaczało, że nie spodobałam się jej? Może jednak wcale nie rozumiałam jeszcze ludzi. – To nic specjalnego, oj po prostu poszorowałabym brud, to prawie jak masaż. Jesteśmy w miejscu publicznym, nic bym nie zrobiła dziwnego… w ogóle nie wiem o czym nieprzyzwoitym sobie pomyślałaś, hihi!
Chichotałam cicho, bawiąc się w wodzie, która otaczała mnie ze wszystkich stron. Kochałam to uczucie, kiedy ciepła woda otulała moje ciało, sprawiając, że czułam się jak w swoim naturalnym środowisku, podczas cieplutkiego dnia na plaży z dala od ludzkich oczu. Chwilami miałam ochotę użyć swoich macek, by zrobić jakieś psikusy albo po prostu pobawić się nimi, ale szybko odrzuciłam ten pomysł. W końcu byłam tu, by pomóc Hanako się zrelaksować, a nie straszyć ją moimi demonicznymi zdolnościami. Musiałam zachować kontrolę i ostrożność, zwłaszcza w obecności ludzi, którzy mogliby się przestraszyć lub poczuć zagrożeni. W końcu, nawet jeśli moje macki były częścią mnie, nie chciałam, by ludzie widzieli mnie jako jakiegoś potwora, chciałam się z nimi zaprzyjaźnić… przynajmniej teraz. Dlatego też skoncentrowałam się na przyjemności zanurzenia w ciepłej wodzie, bo kto wie kiedy znów pójdę sobie do onsenu.
- Bardzo lubię wodę - zaczęłam, unosząc się na powierzchni gorącego źródła. - Urodziłam się nad morzem, więc zawsze czuję się blisko niego. Kiedy nurkuję czy pływam, czuję się wolna, jakbym wracała do swojego prawdziwego domu. - Uśmiechnęłam się ciepło, wspominając wspomnienia z dzieciństwa spędzone nad falującymi wodami oceanu. Odwróciłam się lekko w stronę Hanako, patrząc na nią z ciekawością. - A ty, Hanako? Czym się interesujesz? Bo pewnie robisz coś więcej niż tylko szukanie. O ile chcesz w ogóle cokolwiek powiedzieć, chyba że to też już za dużo dla obcej. No ale inaczej ciężko poznawać ludzi.