Pojawiła się na tym świecie jak Afrodyta, czyli wyłoniła się z morskiej piany na brzegu koło Matsuyamy. Nie pamiętała nic ze swojego poprzedniego życia i jedyne co wiedziała to to, że jest potworem, którego boją się rybacy na swoich małych łódkach. Najlepiej czuła się w wodzie, albo pod nią, i rzadko kiedy wychylała wodę ponad powierzchnię. Żyła w jaskini przy wodzie, na ukrytej, wulkanicznej plaży. Nie czuła zimna, ani samotności, a głód zaspokajała atakując ludzi powracających z połowów. Zjadała ich i nie wiedziała dlaczego łzy spływają jej po policzkach. Siedziała ze skrzyżowanymi rękami, z głową schowaną w ramionach w towarzystwie białych kości swoich ofiar. A kupka ta rosła z każdym kolejnym dniem. Myślała, że potwory w bajkach umierają zabijane przez bohaterów, ale po nią nikt nie chciał przyjść. Zaczęła więc marzyć, że to ona jest księżniczką w opałach i jakiś przystojny samuraj przybędzie, żeby ją uwolnić od klątwy, o której myślała, że na nią padła.

Zauważyła, że zmieniło się jej ciało. To takie oczywiste, ale wcześniej na to nie wpadła. Obejrzała swoje odbicie w wodzie i było paskudne. Upadła na tyłek krzycząc piskliwie, bo wokół twarzy zamiast ślicznych, atramentowych włosów miała macki w barwie toksycznym pomarańczy. Mieszkała długo w jaskini i przywykła do wilgoci, bo wszystko tu porastały obrzydliwe glony. Sama chyba zamieniam się w glona! I w taki sposób mijały tygodnie, a potem długie miesiące.
- Nie rozumiem, dlaczego tak się stało! – zapłakała do swojego odbicia, bo zauważyła, że niewiele pamięta. Tylko to, co robiła już w jaskini, ale sposób w jaki się tam znalazła i dlaczego nie przypomina tych stworzeń, które zjada, tego nie wiedziała. Słyszała, że rybacy czasem krzyczeli na łodziach, by nie zbliżać się do jej czarnej plaży, ponieważ tam żyje stwór morski o imieniu UMIBŌZU.

Nie spodobało jej się to, bo po pierwsze nie była potworem, a po drugie była dziewczynką, a nie mnichem, czyli mężczyzną. Im więcej czasu mijało, tym bardziej zaczęło ją to denerwować, aż pewnego dnia uciekła ze swojej jaskini. Zaczęła wędrować po plażach i zabijać ludzi z nadmorskich wiosek, czuła że to jest jej zadanie.

Takie coś powiedział do niej ten dziwny, mroczny i przystojny mężczyzna, który był pierwszą osobą, którą zobaczyła po przebudzeniu się tuż po przemianie. Tylko jego pamiętała z początków swojego życia, kiedy do niej przyszedł i powiedział: biedne dziecko, twoi rodzice nie żyją, twoje rodzeństwo umiera i ty też wkrótce umrzesz. Nikt ci nie pomoże, bo jesteś chuda i brzydka, wieśniacy zgrabią twój dom kiedy ostatnie z was wyzionie ducha w smrodzie ryb i podartych sieci. Ale ja mogę ci pomóc, jeżeli obiecasz się na nich mścić.
Więc mu to obiecała, w końcu to on dał jej moc, żeby zmienić swój los. Po wielu latach pogodziła się z byciem potworem. Ba! Nazwała się Władcą Potworów Morskich! A z czasem zaczęła też wychodzić na ląd by i tam siać zagrożenie, jednak kocha przede wszystkim wodę, bagna i rzeki.