Kichin-Yado

Proces trwał i nie łagodniał ani na moment. Ogień trawiący jego ciało narastał, jakby kolejne części ciała zajmowały się od siebie, spalały i rodziły na nowo. Wraz z upływającymi momentami cierpienia, zaczął odczuwać coś jeszcze oprócz bólu i kwasu trawiących jego ciało. Zaciskał pięści i krzyczał z bólu, jednocześnie czując jak robi to coraz mocniej i głośniej. Zaczął oddalać się od utraty przytomności, choć teraz właśnie potrzebował jej najmniej. Zamiast tego czuł każdą część ciała, w tym rozciętą głęboko nogę, którą zamiatał po podłodze, tak jak innymi kończynami. Mógł nią ruszać tak samo jak zdrową nogą i choć nie był w stanie skupić się na tym fenomienie w tym momencie, to odnotował ten szczegół w krótkim przebłysku pomiędzy kolejnymi falami agonii. Zaciśnięte zęby zaczęły ranić usta do krwi. Dwa małe kły wydłużyły się, kalecząc jego wargę, ponieważ tej drobnej zmiany nie odczuł na początku w ogóle. A była ona przecież symboliczna. Mówiła mu, że w jego ciele zachodzą teraz zmiany, które może i pozwolą mu zachować życie, ale odbiorą wolność już na zawsze.
W końcu odczuł ostateczny impuls, który odebrał mu resztki dawnej świadomości. Jego ciało podniosło się na chwilę w jednym, intensywnym skurczu, a następnie opadło bezwładnie na ziemię. Na moment zapadła cisza, możnaby rzec grobowa. Słychać było tylko jego ciche posapywanie. Oczy miał zamknięte, nie rozglądał się za Seiyushi. Chciał odpocząć, zamknąć oczy na dłużej i upewnić się, że już wszystko minęło.
- Chyba już... - Powiedział w przestrzeń w nadziei, że ona jednak jest gdzieś blisko.
- Jak mi poszło? - Zapytał słabym głosem, leżąc w kałuży własnej krwi.

// Wynik trzeciego rzutu na przemianę w demona: 16

Obserwowała go uważnie, przechylając lekko głowę to w lewo to w prawo. Wsłuchiwała się w jęki i okrzyki bólu. Powinna powstrzymać go, zatkać mu usta dłonią. Wepchnąć mu sayę w zęby, choć pewnie z bólu by ja przegryzł. Byli jednak na terenie wpływów zabójców. Pukanie do drzwi zwróciło jej uwagę. Oparła się o framugę przedramieniem i nagle otworzyła je na tyle aby dostrzec młodą kobietę która łapiąc za ubranie wciągnęła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Nim zdołała pisnąć, pochwyciła ją od tyłu zatykając jej usta dłonią, nie pozwalając aby po wyjściu z szoku wołała o pomoc. - Żal ci go? - szepnęła jej przy uchu zanim owinęła przedramię drugiej ręki wokół jej szyi i docisnęła na tyle aby odciąć dopływ tlenu do płuc. Pazury wbiły się w policzki trzymanej dziewczyny dopomagając jej w utracie przytomności. Nie zabiła jej jeszcze. Ale upewniła się że zostanie z nimi na nieco dłużej.
Obserwując jak przemiana dobiega końca uśmiechnęła się do demona i podeszła bliżej niego, upuszczając ciało nieprzytomnej ale nadal żywej służki obok.
Podeszła bliżej niego, klękając przy nim ujęła jego twarz w dłonie. Czerwone oczy błysnęły czymś nieopisanym. - Lepiej niż myślałam że Ci pójdzie.. - powiedziała z wrednym uśmiechem na ustach. Jej oczy czegoś szukały w jego oczach. Ona też została przygarnięta przez demona po swojej przemianie. Czy zmierzała zwodzić Izo tak samo jak ona była okłamywana przez pierwsze 2 lata bycia demonem. - Nie możemy tu zostać.. nie jesteśmy tu bezpieczni.. nawet będąc nieśmiertelnymi.. - musnęła delikatnie ustami jego wargi, ścierając nieco krwi z nich. Oblizała się z karmazynu. Już nie smakował tak jak wcześniej, ta krew nie miała smaku. Należała do demona. - Zaczynasz nowe życie.. pytanie ile chcesz wiedzieć o swoim poprzednim? - spytała pomagając mu się podnieść z podłogi na równe nogi. - Czy chcesz nową godność? Czy chcesz znać swoje stare imię? - dała mu wybór. Podeszła do leżącej nieprzytomnej kobiety i bandażem związała jej ręce za plecami. Po czym zakneblowała jej usta i przewiesiła ją sobie przez bark. - Nie byłoby rozsądnym tu się posilać.. za dużo wrzasków narobiłeś podczas przemiany.. chodźmy.. - powiedziała wskazując otwarte drzwi tarasowe, prowadzące na ogród. I ruszyła z nim w mrok z dala od tego miejsca.

Seiyushi & Izo z Tematu

Edo jako niby stolica kraju było dość mieszanym miejscem z tego co mogłem zauważyć. Znajdujące się w stolicy Kanto, dużo mieszkańców, pełno przeróżnych czasem i dziwnych rzeczy, których nie widuje się na co dzień, jednak miało to swój urok. Na przykład ten tani zajazd, w którym praktycznie nic nie było, a jednak wyglądał jakby czasem tętnił życiem. Prawdopodobnie dla właściciela był dość sentymentalny skoro cały czas go utrzymywał, plus musiał mieć jakiś zarobek jeśli dalej tutaj stał i od jakiegoś czasu właściciel się nie zmieniał. W środku mogliśmy dostać tylko miejsce do spania i koniec. Nic więcej na nas nie czekało.

Stałem tak przez dłuższą chwilę wpatrując się w budynek, mimo tego, że wybitnie to on nie wyglądał, dalej byłem ciekaw jak to jest rządzić takim czymś, interesowało mnie wiele rzeczy, jednak nigdy nie mogłem zaznać na to wszystko pytania. Zawsze było tak, że z każdym kolejnym pytaniem pojawiało się multum nierozwikłanych pytań i tak po jakimś czasie o nich zapominałem, popadały w nicość i już więcej się nie pojawiały.
Pieprzony czas, który leciał nieprzerwanie szybko, dla niektórych wydaje się jakby zatrzymał się w miejscu, a dla mnie to ktoś powinien go spowolnić, bo jak tak dalej pójdzie to nie dożyje momentu, kiedy zemszczę się na tym demonie. Niedobrze mi się robi jak o tym myślę. Poczułem jak z przypływającej złości ściskam pięści, przechodnie, którzy by to zauważyli, pewnie widzieliby mnie jako siedzącą osobę z odrzucającą wkurzoną miną, trochę jakby smutną, depresyjną. Trzeba się trochę uspokoić, wziąłem wdech, policzyłem do czterech, raz... dwa... trzy... cztery... i wypuściłem powietrze, przeważnie działało i pozwalało mi się zrelaksować. Rozluźniłem ręce i puściłem pięść, uśmiechnąłem się pod nosem i spojrzałem w niebo, tak obserwowałem przepływające chmury, czekając co przyniesie mi dzisiejszy dzień.

Zdążyła przywyknąć do miejsc, gdzie sama musiała zadbać o swoją strawę przed zażyciem snu, a nawet całkiem je polubić. Odwiedziny w nich oznaczały bowiem jednocześnie, że nikt nie miał zamiaru zadawać jej zbyt wielu pytań, a ewentualne zainteresowanie jej osobą objawiało się najwyżej w pojedynczych, choć zwykle niezbyt przychylnych uwagach. Kiedy te mijały, śmiało mogła mówić o świętym spokoju.
Tak też miało być również i tym razem, a przynajmniej na to się nastawiała z przyzwyczajenia - być może opatrzność była dla niej dotąd wyjątkowo łaskawa, nie zsyłając w jej kierunku żadnych bandytów, czy innego rodzaju typów spod ciemnej gwiazdy, którym nie spodobałaby się idea, wedle której Amalia swobodnie oddychała ich powietrzem i korzystała z wygód życia porządnego członka społeczeństwa. Nawet ona jednak wolała na wszelki wypadek spędzić najbardziej bogatą w żywe dyskusje i spożywanie trunków część wieczoru na zewnątrz, nie chcąc prowokować dodatkowych emocji i zaczepek. Na szczęście miała w tym czasie dla siebie parę zajęć, nawet jeżeli badanie okolicznej flory i notowanie jej występowania w tych godzinach nie wchodziło już specjalnie w grę. Może i robiła to sporadycznie, lecz kiedy nikt postronny nie miał okazji na nią patrzeć, lubiła na osobności doskonalić swoją biegłość w posługiwaniu się otrzymanym po szkoleniu nichirinem. Półksiężycem, któremu nigdy nie było pisane zalśnić blaskiem manifestowanego oddechu. A jednak falując i wijąc się gdzieś między pniami drzew ani ona ani jej oręż nie czuli związanego z tym wstydu.