Jakoś wszystko się kręciło w tej pijalni powoli do celu, każde słowo i gest odkrywało kolejne możliwe karty i ich zestawienia. Może odrobinę przesada z tą intrygą i paranoją, ale musiałem omotać dostatecznie wszystkich i przy okazji samemu nie paść ofiarą dezinformacji. Atmosfera w tym miejscu była bardzo płynna i szybko ulegała zmianą, ale to dobrze, bo od kieliszka do kieliszka, nawet po jakimś faux paus nikt nie będzie tego długo rozpamiętywał i skupi się na alkoholu w czarce.
- Spokojnie, on też dostanie swoją część. Mamy wspólne cechy... - Kot w tym momencie zachowywał się jak ja, przyszedł na żer, chociaż nasze ofiary bardzo się różniły, ale jeszcze mieliśmy to samo złoto spojrzenie. Handlarz chciał poznać moje imię i nie było w tym nic dziwnego, ale ja nie mogłem ich użyć. W głowie miałem śmieszną myśl, że przedstawię się jako Hayase, żeby spłatać figla panu gburowi, za to, że nawet pracuś czasu nie ma kruka wysłać, no i powinien wiedzieć, co odwalił jego brat, ale szybko do mnie dotarło, że nie mogę tego zrobić. Bo jeżeli faktycznie moje przypuszczenia mogłyby się potwierdzić, to nie ściągnę jemu i jego rodzinie demonów na głowę.
- Może mi pan mówić Yu i nic się nie stało to wręcz naturalne, ale niestety więcej nie mogę panu zdradzić. - Wzruszyłem ramionami z cwaniackim uśmiechem. Miałem nadzieje, że zrozumie, o co mi chodziło i, że nie mogę narażać rodziny, o ile jakąś posiadam. Skupiłem się na kobiecie, chyba jego córce, która pomimo wstydu i tak mnie, obsługiwały i wyglądała za swojej przesłony z włosów. Wziąłem, jedną rybę za ogoń i zacząłem nią mamić kotka, aby zwabić go na stół i tam z nim się podroczyć. Gdyby próbował dobrać się do naczynia, podnoszę je drugą ręką wysoko nad głowę. W swoje grze pozorów nacisnąłem bardzo czuły klawisz, który zawalił całą wieżę w ułamku sekundy, było to bardzo niefortunne i zarazem sprzyjając, teraz wiedziałem, z kim powinienem rozmawiać, jeżeli chciałem się czegoś dowiedzieć. Atmosfera znowu się zagęściła, szepty nie napawały optymizmem, ale na ich nie szczęście żaden człowiek nie był w stanie mi zagrozić, a Ci tutaj jeszcze byli mocno wstawieni.
- Rozumiem, że to Yane? - Odpowiedziałem mu krótko i szeptem, nie chciałem, jak na razie prowadzi do dalszej eskalacji. Tym bardziej że widziałem jego emocje i strach, jakim w nim wzbierał na samą myśl o tym. Coś strasznego musiało się wydarzyć rok temu i był tutaj chyba naoczny świadek, z którym warto spróbować porozmawiać. - Rozumiem, że stało się coś strasznego, nie chciałem być nieczuły, ale musiałem wybadać jaki grunt panuje w mieście.... Za to ją przeproszę osobiście i zobaczę czy ze che ze mną porozmawiać, o ile Ci to nie wadzi? - Uśmiechnąłem się szeroko i pewnie, chciałem rozładować tę negatywną energię i dodać mu komfortu swoją postawą. - Tak wiem, ale to niczego nie zmienia... Zgadzam się, że tak jest. Żaden kawałek stali nie jest warty więcej niż życie albo bliscy, ale niestety ten miecz to jedyną pamiątką po utracony wnuku i dziedzictwo rodu, który nie jest mi obojętny. - Położyłem mu dłoń na ramieniu i poklepałem, za nim wstałem i poszedłem śladami za kobietą, która postanowiła zniknąć bez słowa z wielkim sygnałem ostrzegawczy.  Musiałem się z nią rozmówić i jakoś wyciągnąć informacje, ale czułem, że nie będzie to takie proste. 
- Yane-san?.. Wybacz jeżeli moje słowa przywróciły Ci okrutne traumatyczne przeżycia.  Nie przyszedłem tutaj rozdrapywać twoich starych ran, ale niestety chce odzyskać ten miecz dla prawowitego właściciela, aby mógł upamiętnić śmierć swojego wnuka i móc ruszyć dalej. To jedyna rzecz, która została z tego mężczyzny i jego rodzina, nie mogła prawidłowo przejść żalu. - Nie wiedziałem, czy jakiekolwiek z moich słów dotrze do niej i skłoni ją do uzewnętrznienia się.

Rzuciłem rybkę na stół, aby kot mógł sobie ją wziąć i spałaszować ze smakiem. Miałem zamiar się z nim dłużej droczyć, ale niestety zbieg przypadkowych zdarzeń, doprowadził do zmiany planu. Chociaż to bardziej to był uśmiech losu.
Więc i w tym przypadku kot mógł również liczyć na taki sam efekt, skoro i mi się coś trafiło to i on mógł dostać rybę za darmo i bez wysiłku. Handlarz po zachowaniu i słowach wyglądał na troskliwego gościa, który dbał o tę kobietę, nie chciał jej cierpienia i ja również nie zamierzałem jej krzywdzić, ale potrzebowałem tych informacji, każdy skrawek w tej układance, mógł być bardzo przydatny.
Rozumiałem, że musiała być to dla niej okropna trauma, nie każdy był w stanie znieść okrucieństwo i brutalność demonów. Prawdopodobnie straciłem tamtego dnia kogoś bliskiego albo nawet cała rodzinne, demony nigdy nie przejmowały się, ocalałymi a potrafiły być bardzo niechlujne podczas swojej krwawej ścieżki. Usiadłem przed nią po turecku, miecz z sayą wyciągnąłem za pasa i wisząc się na jego rękojeści, oparłem się policzkiem o drewnianą pochwę. Widziałem, że jest straumatyzowana i nie był to stary przepracowany problem, ona dalej pewnie miewała koszmary z tego powodu. Skoro nawet naświetlenie sprawy nie pomogło w żaden sposób, na otwarcie tej puszki tajemnic.
Wolną ręką załapałem i delikatnie zacisnąłem na jej drżąca dłoń, chciałem, żeby poczuła ciepło, które emanowało z mojego ciała.  Żeby mogła poczuć się bezpiecznie jak przy domowym palenisku, które chroni przed mrokiem świata i bestiami.
- Yane, spokojnie oddychaj głęboko... Skup się na moim głosie i jego brawie, a nie na tych myślach i przeszłości. - Pochyliłem się nieco niżej, żeby złapać z nią kontakt wzrokowy i zilustrować ją złotymi ciepłymi tęczówkami. Wiedziałem, że to był napad paniki i potrzebował czegoś, co odciąganie ją od tych myśli, żeby mogła znaleźć podporę i zrozumienie, którego nikt wcześniej nie był w stanie jej okazać. - Bezsilność to beznadzieje uczucie, nie obarczaj się nim nie potrzebnie.  - Mówiłem to z autentyczną troską w głosie, sam doświadczyłem tego, jak tylko spotkałem pierwszego demona. Wtedy jeszcze uważałem, że to zwykła bujda, koszmar, który stał się na jawie i gdyby nie interwencja Tsyui sam mógłbym być teraz na miejscu tej kobiety, rozbity, rozżalony i męczony okrucieństwem przeszłości. 
- Wiem, jak to, kiedy nie możesz nic zrobić tylko patrzeć.  Kiedy jesteś na łasce kogoś innego, a znikąd nie nadchodzi pomoc... Przepraszam, że nie było nikogo, kto mógłbym ocalić cię z twojego koszmaru, ale proszę, nie skazuj innych, na ten sam los. Pozwól mi pomóc i uchronić innych przed Twoim losem. -  Mówiłem spokojnym głosem, próbowałem okazać zrozumienie i troskę i delikatnie nacisnąć na klawisz, który odpowiadał za poczucie winny.  Mogła przeżyć istne piekło, ale nie powinna zatajać istotnych informacji nawet jeżeli już dawno podała się i nie zamierzała walczyć.

Słuchałem uważnie jej słów i obserwowałem sposób, w jaki się zachowywał czy mój dotyk i obecność jej pomagały przezwyciężyć stres i traumę. Była jedną z ocalałych, więc dobrze wydedukowałem to, dobrze wiedziałem, jak mogła się czuć. Chociaż w moim przypadku pojawił się wybawca, który przerwał tę karuzelę śmierci. Nie potrafiła się pogodzić z przeszłością, po prostu starał się o niej nie myśleć, uciec i nie odwracać się, a to nie było żadne rozwiązanie, bo prędzej, czy później wszystko wróci do Ciebie z nawiązką.
- Nienawiść samego siebie i autodestrukcja nie przyniesie ukojenia twoje zszarganej duszy... Nie masz o co się obwiać, to nie za to Twoją sprawą zjawiły tutaj demony. Za śmierć tamtych ludzi i twoje cierpienie, odpowiadają demony i zabójcy, którzy nie sprostali przeciwnikowi. To my może czuć obrzydzenie z powodu porażki i nie ma żadnej wymówki na to.- Myśli samobójcze po spotkaniu się z demonami były czymś naturalny, w końcu to była piętno na całe życie i nic nie wymarzę obrazów przemocy i okrucieństwa z twojej głowy. Czasami ocalały borykał się z większym problemami, niż ten, który zginął szybką śmierciom. Cierpienie ludzi wynikało zawsze z tego, że daliśmy ciała i nie zdołaliśmy nic na to zaradzić. Wiadomo, że prowadziliśmy wojnę i nie mogliśmy wygrać każdej bitwy, ale to nie tłumaczyło nas.
- Mogę tylko zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby zapłaciły za swojej grzechy i nigdy więcej nie skrzywdziły innych niewinnych ludzi. Aby nikt nie musiał odczuwać tego co ty Yane... Nie muszą odczuwać bólu, wystarczy, że w momencie kiedy ich głową odzieli się od karku, poczują strach i nicość, która ich pochłonie. - Demony niekoniecznie znały pojęcie bólu, bo ich ciała potrafiły się regenerować w zastraszającym tempie, ale był sposoby, żeby zaznały ostatecznej śmierci i wtedy nie było im już tak do śmiechu. Utrata ich drogocennego daru, była czymś, czego demony zawsze najbardziej się obawiały.
- Wybacz, że proszę o tak wiele, ale odzyskanie tego miecza wiele znaczy dla mistrza korpusu, więc na pewno nie robi tego z jakiegoś błahego powodu. Ten miecz może realnie przyczynić się do wytępienia demonów, a przy okazji od razu pozbędziemy się bestii, która sprowadziła na Ciebie nieszczęście i tragedie. Pomogę Ci w tym jak tylko będę mógł i zrobię wszystko, żeby wywiązać się z tej umowy. - Mówiłem spokojny głosem w jednostajnym tempie, chciałem ją wesprzeć i dać poczucie bezpieczeństwa. Przez krótki moment dostrzegłem bliznę na jej twarzy, nie obrzydzały mnie, ale napawały mnie złość, wymierzoną w tego demona, który to zrobił i nie dlatego, że oszpecił ja. Tylko dlatego ile ona musiał zaznać bólu i okrucieństwa z jego strony.
- Zabierz mnie tam ze sobą.... Pozwól mi towarzyszyć sobie w tym dniu. - Usiadłem obok niej ranienie w ramie i dalej trzymałem jej dłoń, nie było to dla niej łatwe przeżycie. A co dopiero opowiadanie o tym i przeżywania traumy na nowo. Nie trzeba było mieć rozwiniętego wzroku, żeby wiedzieć jaką batalię rozgrywała w swoim wnętrzu. Wszystko powoli się klarowało i zaczynałem dostawać pierwsze informacje, ale dotarliśmy od pierwszej ściany.
- Kto zapytał Cię o kota Tomo? - Próbowałem ja nakierować na szczególny wątek, żeby jej wspomnienia nie szalały w totalnym chaosie. Przełożyłem drugie ramienia nad jej barkami i objąłem ją, aby poczuła większy komfort i bezpieczeństwo, żeby miała świadomość, ze nikt jej tutaj nie skrzywdzi.

- Tak jestem jednym z nich, ale kiedy przeżywałaś najgorszy moment w swoim życiu, jeszcze nie ukończyłem szkolenia.... Nie, nie mam Ci, czego wybaczać, nie uraziłaś mnie swoim zachowaniem. To ja wpakowałem się do twojego życia z sandałami, za co przepraszam.  - Pochyliłem delikatnie głowę w jej kierunku, w tej sytuacji to ja powinienem przepraszać. Przynależenie do korpusu nie powinno w żaden sposób, wpływać na jej postrzeganie mnie. Słuchałem uważnie każdego jej słowa i próbowałem w głowie sobie to wszystko poukładać, na pewno ciężko było jej się babrać w tym emocjonalnym szambie, ale pomimo tego chciała mi pomóc, za co byłem jej ogromnie wdzięczny.
- Sam też w to nie wierzyłem, nawet jak przeczytałem o tym w pamiętniku mojego brata. Myślałem, że trud wojny i głód, zajął jego umysł i zaczął wariować, aż sam spotkałem demona na swojej drodze. Wszystko przez znajomą, która nie chciała zgodzić się na mariaż i dlatego uciekła. Chciałem ją zawrócić, ale wpadliśmy na niego... Gdyby nie zabójca, nie rozmawialibyśmy tutaj dzisiaj, żałuje, że nikt nie pojawił się wtedy dla Ciebie. - Rozmowa o moim pierwszy spotkaniu demona niosła ze sobą pewien ciężar, w końcu byłem w moim rodzinnym mieście i czułem się, jakby wszystkie wspomnienia odżyły na nowo. Szczęście zmieszane ze smutkiem i żalem, nie dało się tego cofnąć i trzeba było brnąć dalej. Nie mogłem teraz zacząć rozmyślać o własnym losie, tylko wspierać ją w jej walce. - Nie sposób rozumieć co może się kryć w tak spaczonych umysłach przez Muzana. Oni już nigdy nie wrócą do tego, jacy byli przed przemianą. Niestety najgorsze jest to, że niektórzy wcale niewiele się różnią od swojego dawnego ja. - Pierwszy demon mógł wymazać ich wspomnienia, nałożyć klątwę i głód, ale dla niektórych to było tylko zrzucenie z siebie maski. Ludzie też potrafili dopuszczać się tak okrutnych aktów, tylko starali się wytłumaczyć swoje pobudki. Demony nie tłumaczyły się z niego, bo im nie zależało na tym jak będzie postrzegać ich chodzące mięso.
- Jak wyglądał ten chłopak, który do Ciebie wtedy podszedł?... Wtedy jeszcze nie skradł tego ostrza to nastąpiło dopiero później tego dnia Yane. - Próbowałem dowiedzieć się, jak wyglądał jego kompan. Widziałem, jak znowu atmosfera robiła się ciężka, a emocje, które starał się w sobie zdusić, po prostu wzbierały, aż do momentu kulminacyjnego. Kobieta przeżyła istny koszmar i miałem, wrażenie jakbym był tam przy niej, czułem jej strach, Naprawdę robiła wszystko, aby mi tylko pomóc i zmierzyła się ze swoim najgorszym lękiem.
- Nie musisz już nic więcej mówić.... Dziękuje. To normalne... Nie musi się wstydzić tego, że chciałaś żyć. - Wyszeptałem łagodnym głosem, mimo że czułem, jak wzbiera we mnie niezrozumiała złość. Nie mogłem wtedy jej pomóc, ale czułem się winny tego wszystkiego. Że nie skończyłem szkolenia wcześniej, aby móc jej pomóc. Przytuliłem ją mocniej i pozwoliłem się wtulić, potrzebowała tego ciepła, musiała znaleźć  cel w swoim życiu. - Twoje życie ma znaczenie Yane, musisz tylko nadać mu sens... Przeżyłaś spotkanie z dwoma demonami, te blizny nie są oszpeceniem...- Jedną z dłoni przyłożyłem do jej bogatego w blizny policzka, nie czułem odrazy do niej z tego powodu. Wielu zabójców miało jakieś znamiona po walkach z demonami. Nie przykładałem do tego większego znaczenia, mimo że sam się jeszcze żadnych nie dorobiłem, ale te na ciele Saiyuri mi nie przeszkadzały i nie odbierały jej atrakcyjności. Gestem ręki spróbowałem przywołać kota do siebie, a spróbować go usadowić na kolanach i drapanie nakłonić do mruczenia, które potrafiło pomóc na z szargane nerwy.

Spojrzałem na nią wymownie, zawołała mnie w ten sposób, miała racje, nie przedstawiłem się jej, ale tak będzie dla niej lepiej. Gdyby ktoś o mnie pytał, przynajmniej nie będzie rozdarta między wyborem, a gdy ktoś uzna, że faktycznie nic nie wie, to zostawi ją w spokoju. Yane już wystarczająco wycierpiała i należał się spokój od koszmarów na jawie.
- Zemsta to nie jest lekki kawałek chleba, jeżeli chcesz to zrobić na własnych warunkach, to nie pozostaje Ci nic innego jak wstąpienie do korpusu, ale nie jest to łatwa i bezpieczna droga... Jednak jeżeli pozwolisz mi ponieść swojej brzemię, to na pewno będzie Ci łatwiej... Odetchniesz z ulgą i ciężar przeszłości przestanie Cię przygniatać. - Odpowiedziałem jej krótko spokojnym głosem, czego by nie postanowiła w zamian za informacje, chętnie jej pomogę. Nawet jeżeli jej pomysły odrobinę odklejone od rzeczywistości, to zawsze mogłem ją trochę nakierować we właściwym kierunku. Ostrzec przed jakimś błędem czy nawet rozwiać wątpliwości gdyby się takie pojawiły.
- Dziękuje, To i tak bardzo dużo, wiem, jak mniej więcej wygląda jego wspólniki i zawsze to kolejny punkt zaczepienia, który będę mógł wykorzystać. Mam tylko małą prośbę.... Nie mówi innym łowcom o tym mężczyźnie, chce się nim sam zająć. Tak będzie lepiej i bezpieczniej dla Ciebie. - Teraz przynajmniej wiedziałem, jak mniej więcej mógł wyglądać drugi mężczyzna, Zniewieściały pedałek o kobiecej urodzie z czerwoną wstążką we włosach? Trudno było mi go sobie wyobrazić jako mężczyznę, bardziej, jak babo chłopa. Może nie miał tak oczywistych znaków szczególnych, ale nawet taka szczypta informacji mogła mnie do niego doprowadzić, wystarczy, że znajdę odpowiednią osobę do przepytania, a raczej demona.
- Coś tu nie gra. - Zachowanie kota wzbudziło mój niepokój, wyglądał na bardzo chętnego, aby do nas podejść, nawet mruczał na wizje miziania i nagle zmienił nastawienie o sto osiemdziesiąt. Coś tu nie było okej i nie mogło, tu chodzi, o mnie czy o Yane, w końcu wcześniej nasza obecność mu nie przeszkadzała i sam się łasił, kręcił się po lokalu i wracał do niego, zagrożony i przestraszony kot nie wracała na terytorium innego drapieżnika. Odruchowo przycisnąłem ją do się, aby przypadkiem nie wyślizgnęła mi się z rąk podczas tego manewru, poderwałem się odrobinę do góry i  odbijając się stopą, od ściany nadałem nam trochę pędu, w tym samym czasie wolnym ramieniem dobyłem miecza, zrobiłem nim wymach i zwróciłem się twarzą do ściany, o którą byliśmy oparci.
Cios był wyprowadzonym z wyprzedzeniem, nawet jeżeli nie byłem pewny czy coś tam było, ale jednak instynkt wziął górę i nie czekałem na potwierdzenie swoje teorii. Wolałem mieć miecz z nichirin przed sobą, żeby w najgorszym wypadku zdołał się zablokować nadlatujący cios. Zrobiłem się bardziej ostrożny i ilustrowałem każdy centymetr pomieszczenia łącznie z sufitem. Czy dobrze odczytałem zachowanie kota, czy może po prostu spanikowałem? Opcji było wiele, a ja byłem przygotowany na różne scenariusze miałem tylko nadzieje, że nikt nie pogrywał sobie ze mną w kota i myszkę, bo ja zdecydowanie byłem tutaj kocurem.

Zareagowałem błyskawicznie, ale jak szybko się okazało nieco chyba nadwyrost, a przynajmniej tak mi się zdawało w pierwszej chwili. Nic tam nie było, to czego bał się kot? Przez moment miałem drobne zwątpienie, że cokolwiek nam tutaj zagrażało, w końcu jakie było prawdopodobieństwo, że był tutaj demon i właściciel lokalu czy Yane nie zdawałaby sobie z tego sprawy. W pomieszczeniu teraz panowała absolutna cisza, odgłos deszczu tłukącego w dach, dźwięk pijanych mężczyzn, którzy mamrotali i bełkotali między sobą, nie było to niczym innym jak ledwo słyszalnym szmerem. Dopiero po chwili dostrzegłem dziwną drobną mgiełkę, która była bardzo dziwna, w tym samym czasie poczułem, jak kobieta zaczyna mi wiotczeć w ramionach. Nie wyglądała, jakby coś zagrażało jej życiu, po prostu zasnęła, ale to wzbudziło moje obawy, po prawiłem chwyt i uważnie obserwowałem pole przed sobą.
- Zakradasz się i jeszcze podsłuchujesz prywatne rozmowy? - Spojrzałem na demona, chłodnym wzrokiem tracił wrogościom, ale nie było to nic dziwnego. W końcu to demon i jeszcze zakradł się, żeby zrobić coś złego, niby chciał tylko coś sprawdzić, ale w jakim celu to robił? Czego ode mnie chciał i co to miało do rzeczy czy byłem zabójcom, czy nie. Może próbował mnie zwieść, w końcu jego plan nie powiódł się i teraz próbował odwrócić kota ogonem.
 - Może w takim razie wyjaśnisz, mi czemu musiałeś to sprawdzać?... Tylko niczego nie kombinuj, może wyglądam niepozornie, ale dwa razy nie dam się podejść... Zacznij od początku i nie próbuj mnie oszukać, bo jeszcze będziesz prosił o potraktowanie ostrzem nichrin!  - Głos miałem oschły, był całkowitym przeciwieństwem tego, który pocieszałem kobietę. Posiadałem dwie strony jak moneta, jedna ciepła i troskliwa, a druga chłodna, bez skrupułów i wroga. Wszystko zależało od tego jak bardzo ktoś mnie irytował, potrzebowałem informacji i w tym momencie nie roztropnie byłoby zabijać swego rozmówce, mogłem go najpierw wysłuchać, aby na końcu po prostu pozbyć się go. Cofnąłem broń, ale miałem ja w gotowości, stanąłem do niego bardziej bokiem, tak aby  schować uśpioną Yane przed nim.  Nie ufałem mu, ale skąd wziąć informacje o demonach jak nie od demów?
- To, co wiesz o tym demonie, ze strzałkami na ryju, tym drugi pedałku ze wstążką i mieczu, którego szukam? Bo pewnie wszystko słyszałem, skoro potrafisz się schować przed niepożądanym wzrokiem. - Uważnie obserwowałem go i jego zachowanie, mój wzrok zawsze był przewagą w rozmowie, pomagał mi odczytywać ludzi i czytać z nich jak z obrazka.

- Jak widać, mój plan sprawdził się w stu procentach, nie musiałem zdzierać podeszwy swoich sandałów, żeby odszukać informacji, skoro sami zainteresowani do mnie przyszli. Nawet okazał się lepszy, niż sądziłem, skoro wystarczyła krótka chwila, aby ściągnąć tutaj demon, który wiedział coś na ten temat. - Nie kryłem się ze swoim zadowoleniem i uśmiechnąłem się cwaniacko. Może nie było to zbyt roztropne czy odpowiedzialne, ale skoro fortel zadziałał to był on skuteczny, a to było najważniejsze w tym momencie. Musiał mieć informacje, który nie zdobędę ot, tak, gdzieś tam z tyłu głowy miałem myśli, że zwykli ludzie raczej nie będą wiedzieć wiele na ten temat i będę musiał wydusić informacje z demonów, miło, że ten sam chciał gadać, przynajmniej miałem jakaś pewność, że nie ściemnia. Bo po co by się ujawniała, skoro mógłbym mnie zaatakować?
- Troska o ludzką psychikę ze strony demona? Szkoda, że twoi znajomi nie wykazywali takich odruchów. - Dla Yane było to zdecydowanie lepsze rozwiązanie niż słuchanie rozmowy z demonem, w której odżyłaby cała trauma z jej przeszłości. Wyglądało, że ta bestia miała jeszcze jakieś odruchu człowieczeństwa, które raczej wynikały z jego paranoi i przyzwyczajeń.
- Mógłbyś spróbować ją zabić, ale równie dobrze mógłbyś przypłacić to swoim życie, daj znać jakbyś, chciał to sprawdzić. - Gdy wspomniał o zabiciu, kobiet z tak błahego powodu mój wzrok zrobił się bardziej posępny i skupiony na jego ruchach. Byłem pewny siebie i nie pozwoliłbym mu na zabijanie ludzi wokół mnie nawet jeżeli był silniejszy niż ja, na pewno tanio skóry bym nie sprzedał.
Jeden demon z listy mniej, przynajmniej staruszek się ucieszy, że jeden z odpowiedzialnych za śmierć jego potomka już użyźnia rośliny swoimi prochami. Żarty demona nie robiły na mnie wrażenia, po prostu na początku dysponowałem starymi informacjami i nie miałem jak ich sprawdzić, dlatego pytałem o tego, który był w posiadaniu miecza jako ostatni znany dla korpusu.

- Próżność, chciwość czy szaleństwo nie dzielą nas, a są nieodzownym elementem wspólnym. Może wam się wydawać, że jesteś doskonali albo bez wady, a tak naprawdę już dawno przegniliście od środka. Ludzkość była zaraz, to fakt niszczmy, zabijamy się nawzajem z powodu chciwości, ale demony to jest plaga, która może zmieść z powierzchni ziemi wszystko, co żywe, przez własną zachłanność doprowadzicie do zguby. - Ludzie bywali okrutni zwłaszcza Ci na górze władzy, tak jakby ich przywileje ich deprawowały. Tylko władców i wykolejeńców nie było tak wielu, była też w nas dobroć, życzliwość czy moralność. Demony nie mogły pochwalić się takimi samymi zaletami jak my. Słuchałem uważnie demona i skupiałem się na jego słowach, czyli ten cały Rinatarou popadł w błędne koło chciwości, nie miał żadnych skrupułów i zmienił się całkowicie w odbiorze swoich pobratymców. Zyskałem wiele istotnych informacji i oszczędziłem sporo czasu, ale nie zamierzałem zrobić czegoś z powodu tego, że ten demon miał takie widzimisię.
- Nie interesuje mnie co tam wy rozbicie między sobą, nie jestem gajowy  czy innym pasterzem co będzie doglądał waszych zachowania, ale skoro chcesz, żeby się go pozbył? To chyba nie sądzisz, że zrobię to dlatego, że tak ładnie prosisz. Fakt dałeś mi potrzebne informacje, ale moi celem jest miecz i zdecydowanie łatwiej go odzyskać po prostu przez przechwycenie  i  wycofanie się niż zabijać właściciela. A drugą sprawą jesteś ty, czemu miałbym nie rozwiązać  problemu z twoim istnieniem? - Mój ton był odrobinę zuchwałe. Badałem go słowami, byłem ciekawy jego odpowiedzi czy reakcja. Jeżeli chciał, aby coś zrobił dla niego, to musiał się liczyć, że powinien przynieść coś więcej niż informacje. Nie byłem chciwy czy zachłanny, ale wartość tych informacji nie do końca równoważyła się, skoro on chciał, żeby zabił tego demona, to nie było to handel a zlecenie.

Nie zamierzałem go wyciągnąć z błędnego wniosku, właśnie doskonale wiedziałem, co kryje się w mroku i jakie zepsucie może się czaić w każdej żywej istocie, zgnilizna nie była domeną, tylko demonów, ale ludzie zdecydowanie lepiej maskowali swoje okropieństwa. Niech żyje w swoim przeświadczeniu. niech cieszy jak mucha, która jest zadowolona ze swojego życia, w którym gnębi i męczy ludzi, nim zostanie ubita sandałem na drobną miazgę. No ale czego innego można się spodziewać po kimś, kto myśli, że już wszystkich rozgryzł, a tak naprawdę nie ma o niczym zielonego pojęcia.
Ten demona nie znał mnie i na pewno o mnie nie słyszał, a nawet mimo to nie zamierzał mi się w żaden sposób przedstawić. Słuchałem go uważnie, ale brzmiał jak dziecko we mgle, które nie znało życia. Robiłem z niego głupca? Zdecydowanie tak, ale nie dlatego, że mówił bez sensu. Był głupcem, skoro myślał, że zabije jego pobratymca dla niego, nie ufałem mu i tym bardziej nie wierzyłem w jego utrzymywanie porządku. Coś tu śmierdziało, pytanie tylko co i jak bardzo.
- Ja z ciebie, raczej ty ze mnie. Nikogo mi nie wystawiłeś, tylko podałeś imię mojego celu, nawet żadnej poszlaki na start, prędzej czy później sam bym odkrył jego tożsamość.... Druga sprawa, że gdybyś był mądrzejszy. Użyłbyś człowieka do przekazania informacji.  - Nie miał on zbyt dużo oleju w głowie, wystarczyło znaleźć człowieka, który przekazałbym mi potrzebne informacje, a ten zjawił się tutaj sam z siebie. Kucnąłem i położyłem Yane na podłodze, w końcu niewygodnie spałoby się jej, wisząc nieustanie. Nie odrywałem od niego wzroku, a miecz miałem w pogotowaniu, gdyby nagle spróbował czegoś głupiego.
- Oszukać też Cię nie próbuje, jestem raczej prosto linijny. - Odpowiedziałem mu krótko, ale jego reakcja na mojej słowa bardzo mi się nie spodobała. Od początku wydawało mu się, że to on tu rozdaje karty, ale z tym grożeniem to przegiął pałę. Nie byłem typem siuśmajtka, ale nikt nie będzie mi groził w rodzinny mieście, zwłaszcza że miałem dziwne przeczucie, ze jego słowa nie były skierowane na mnie na moich bliskich i Yane. Gdyby był bardziej uległy i się ukorzył, posiadanie takiego informatora na pewno było korzystne, wiadomo, że nie zdradziłby mi jakichś planów odnośnie Muzana, ale skrupulatnie mógłby wydawać swoich kompanów i sprowadzać ich na śmierć.
Dobrze mieć taką wtykę, tylko najpierw musiałbym jakoś jej zaufać, a to już byłby duży problem, nie było nic złego w wykorzystaniu demona, ale ciężej było nawiązać z nim pewną długotrwałą współpracę. Niestety tymi słowami swój dar do życia, a przynajmniej na pewno spróbuje mu go odebrać. Wybrałem najdogodniejszy moment, aby go zaatakować, jak tylko stanie w świetle drzwi, ale nie zdąży w pełni się rozpłynąć. Wykonałem wypad z jej stronę z szerokim horyzontalnym cięciem ( na tyle jej pozwalało pomieszczenie.) celowałem w kark, ale jeżeli flegmatyczny demona wykonałbym jakąś namiastkę uniku, która utrudniłaby mi trafienie, chciałem skorygować uderzenie, na tyle, aby zadać mu jakieś obrażenia i przerwać te jego maskowanie. Nie przerywałem szarży, chciałem z nim wypchnąć się na zewnątrz i walczyć w otwartym terenie, utrudniając mu ucieczkę.

Cięcie było za płytkie, ciężko powiedzieć, dlaczego zmarnowałem taką okazję, może przez brak zdecydowania a może po prostu kapkę za wcześniej machnąłem mieczem, był to błąd godny początkującego zabójcy demonów, na szczęście mimo wtopy, plan kontynuował swój tor i znalazłem się z nim na zewnątrz. Widziałem, jak jego spojrzenie zalał strach, a jeszcze chwilę wcześniej był taki stanowczy, zły i okrutny, a teraz nagle sytuacja się obróciła. Mógł nie rzucać gróźb bez pokrycia, nie trafił na kogoś, kto by w obie przed konsekwencjami zawahał się przed dorwanie swojego oprawcy. Na szczęście ta jego upierdliwa zdolność maskowania została przerwana przed niewielką ranę, prawdopodobnie, aby się nią posługiwać, musiał się bardzo mocno koncertować.
- Na tacy to dałeś tylko siebie.... Zamiast walczyć, wolisz szukać drogi ucieczki... Powodzenia.- Odpowiedziałem krótko i spojrzałem na niego z dzikością i nieprzewidywalnościom. Jego sposób bycia już odrobinę zaczynał działać mi na nerwy. Nie lubiłem pustych słów rzucanych w emocjach, tak jakby one w ogóle mogły teraz coś zmienić. Tak jakby miał teraz paść na ziemie i go przepraszać za ten atak, skoro powiedziałem już A to i powiem B bez najmniejszego zawahania. Deszcz uderzył o moją głowę i wpływał po włosach i twarzy, nie czułem jego chłodu, w środku aż się gotowało.
- Gdzie ta twoja Fasada opanowania, chciałeś być królem, a mielisz ozorek jak zwykłe pies... Skończ ujadać kundlu i pogódź się ze swoim losem. - Jego groźby były puste, ale upewniło mnie w słuszności moje decyzji, nie pozwolę, żeby jakiś demon groził moim bliski i zastraszał mnie ich losem. Nie będę się nim patyczkowało po prostu, zakończę jego tym razem robią to jak należy. Jego prawdziwe ja było zgniłe w środku tak bardzo jak tego demona, którym niby tak gardził. Stanąłem w lekkim rozkroku i chwyciłem miecz oburącz i delikatnie się pochyliłem, trzymając oręż z boku na wysokości barków. Przez lekko uchylone usta zacząłem wciągać tlen do płuc, który został bardzo szybko dostarczony przez krwiobieg od mięśni.
*Go no kata: Enko * Wystrzeliłem w jego stronę nisko na nogach i przechylonym tułowiem, aby wykonać unik przed lecącym naczyniem, jakoś nie chciałem, wchodzi z nim w kontakt, miałem przeczucie, że mógł być to jakiś podstęp. Cięcie było wymierzone w jego kark, tym razem nie popełniłem tego samego błędu co wcześnie, dokładnie wycelowałem, wybrałem odpowiedni moment i czas na spuszczenie destrukcyjnego cięcia na jego szyje.

Powolnym spacerem, przemierzał ulicę. Kierując się ku docelowemu miejscu, gdzie miało dojść do spotkania. Niezbyt zagłębiając się myślami w tym, co dziś ma się wydarzyć. Popalając fajkę, przeglądał i przebierał w ludziach, którzy to przechodzili obok niego i wydzielali niejeden ciekawy zapach. Gdyby tylko nie musiał mierzyć się z takim wyzwaniem jak pożywienie, byłoby znacznie przyjemniej. Jednakże, tak został stworzony. Pozostaje tylko zaakceptować los ludzki, jako pożywienia oraz gdzieniegdzie wyzwania w formie szermierzy. Mniejsza.
Powoli docierając do celu, staruszek postanowił przed spotkaniem dopalić fajkę. Gdy tylko już ją opróżnił, zbliżył się i stanął jak słup. Bez odzewu, ani jakichkolwiek gestów ręką czy też głową. Stanął i czekał, ponieważ nie do końca wiedział czy dobrze trafił. Wolał zaryzykować i poczekać, aż ktoś go zaczepi. Może jakiś inny demon, albo jakiś ktoś.
Poniekąd ta noc zaczynała się dość spokojnie, to miał nadzieję na odrobinę ruchu. Jego stare kości dawno nie gibały się na prawo i lewo, a lenistwo ostatnimi czasami nie jest na jego korzyść. Już nawet czasami nie stara się z polowaniami. Kiedyś jeszcze ścigał i biegał za ofiarami, a teraz? Teraz wszystko na spokojnie i bez żadnego wysiłku. Ludzie to takie kruche istoty, że nawet potrafią się utopić w łyżce z wodą. No ale mniejsza, nie jest tutaj by rozmyślać o jedzeniu.

Taishiro w spokoju oczekiwał przybycia gości. Zastanawiając się, czy i kiedy ktoś przyjdzie. Oraz czy w przemyśleniach swych genialnych nie przewidział drapieżnej lub słabości innych wiecznych bytów. Co wyrżnąć wielu ludzi po drodze mogli, bądź paść ofiarą patrolu zabójczego. Nim jednak poddać się zdążył, dźwięk wchodzącego demona do izby wywołał ponownie uśmiech na twarzy demoniska. Wybrańców miało być więcej niż jeden. Lecz jak nie ma się wielu to niech weźmie się tyle, co dają.
- Czekajcie cierpliwe, a dane wam będzie.
Odparł artysta stając w pięknie światła powoli przygasającej świecy:
- Wstęp długi, do paru zdań zwinę, gdyż czasu mimo wieczności mamy mało. - odrzekł artysta mówiąc - Gdyż dziś za sprawą sztuki jednej, rozdział nowy w wojnie za długiej utworzymy. Uderzając w moc jedną, która na pozór jedyną różnicą w oczach ludu prostego się zdaje. Pomiędzy nami, a
Podwinął delikatnie rękawy dłoni swej lewej, by otoczyć się kolczastą powłoką:
- My jesteśmy potworami, oni zaś bohaterami. My jesteśmy złem, oni zaś tym co dobre. Dziś jednak palete ciemna i białości połączę tworząc szarość. A tobie... - odrzekł Taishiro wpatrując się Gemmeia - dane będzie interpretację ludowi nakreślić. Otwierając im oczy, na pomoc siłą wieczności w mieście. A może nawet na pomoc w swoich niecnych zamiarach?
Taishiro podskoczył do góry wysoko, tak wysoko, jak sufit budynku pozwala ludując dosłownie krok przed starczym demonem mówiąc:
- Warunki twych działań mam jednak dwa, a nawet trzy. Rzezi żadnej tej nocy nie zrobisz. Natury swej nadludzkiej objawisz w ostateczności dopiero. Zaś, gdy zabójcy przyjdą, to oni wpierw agresywny manewr ataku wykonają, nim zrobisz cokolwiek. W ciebie lub człowieka jakiegokolwiek w tłumie.
Demoni artysta uśmiechnął się niewinnie, ujawniając na sekund parę aurę swą mroczną. Silniejszą wyraźnie od demona, co rangi miał dwie niżej od niego i strach wyraźnie wywołującą. By następnie triumfalnie podnieść jedną ze swych dłoni. Na których widniał tatuaż z numerem osiem:
- Sukces nasz, chwalą nie tylko nas, lecz Kizukiego Siódmego okryje. Zaś porażka, gniew nie tylko mój sprowadzi.
Musiał w końcu strach jakiś zaprowadzić i porządek, a czemu miał to jakoś brutalnie, jak dusząc, obijając o ścianę, czy w ogóle. Nie był przecież jakimś barbarzyńcom, jak Ryo, a służył dziś bytowi silniejszemu od niego, u którego uśmiech zawsze na twarzy gości.
- Na pytania twe odpowiem, by wątpliwości żadnych nie było. Lecz czasu mamy niewiele. - rzekł wskazując na dopalającą świecę - Gdy świeca zgaśnie to czas wyruszać. By swą wieczność, w świecie ludzkim i demonim zapisać.

Witając do środka, Gemmei nie spodziewał się aż takiego radosnego wstępu ze strony demona. Gdy tylko jego słowa rozpoczęły swą wędrówkę i otaczały uszy starca. On sam postanowił z lekkim uśmieszkiem wysłuchać całego przemówienia, które to oferował towarzysz. Choć Gemm nie był zbyt do przodu ze sztuką, ani ogólnie jej zbytnio nie doświadczał. To był wstanie zrozumieć, co przekazuje. Przekonywanie ludu na swoją stronę poprzez sztukę, nie spodziewał się, że doświadczy czegoś takiego zza swojego życia.
Najbardziej jednak zaskakującym momentem było odkrycie tatuażu oraz strach, który wzbudził demon swoją dość pokaźną mocą. Och trzeba było przyznać, że to drugi raz odkąd poczuł strach. Jego pierwszy raz to był nikt inny, tylko sam Muzan. A tu proszę, są jeszcze inni. Choć nie jest to samo, to jednak robi wrażenie. Choć Gemmei nie chciał tego po sobie pokazywać, to trochę marszczył brwi. Jednak lekki uśmieszek starał się zachować do końca. Teraz wiadomo też było, jak nisko jest i raczej jedynie co będzie mógł to pogadać i nic więcej.
Gdy tylko demon skończył mówić, Gemmei chwilę pokiwał głową na znak potwierdzenia wszystkiego. Cieszyło go, że będzie pracował z dość rozmowną osobą. Przynajmniej będzie ciekawie.
- Huh, strach jest jednak nieprzyjemnym doświadczeniem.
Zaczął mówić, przy okazji gładząc swoja brodę i przymykając oczy. Starał się troszkę uspokoić w duchu, nie lubił zbyt spiętej atmosfery. A teraz był cały spięty. Czy miał jakieś pytania? Niezbyt, wszystko wydawało się dość dobrze wyjaśnione. Na swój sposób co prawda, teatralna mowa może być czasami ciężka w odczytaniu. Jedynie co z tej wyprawi i tak wyniesie, to tylko wiedza i może jakiś miecz zabójcy. W sumie zawszę chciał jakiś zdobyć, przydałby mu się do robienia pozorów w swojej pracy. Może nawet dzięki temu, będzie miał jakąś przykrywkę. Bo chyba zabójcy rozpoznają się po mieczach, czy coś w tym stylu?
- Cóż mogę dodać, liczę na owocną współpracę.
Dodał i tutaj się pohamował, nie wiedział na ile może pozwolić. W sumie ciężko stwierdzić cokolwiek, każdy demon jest inny. Tutaj powiesz coś nie tak i cię oskóruje, tam potnie na kawałki i będzie torturował.
Choć to nie w stylu Gemmei'a, to pewnie i tak niedługo się rozkręci z rozmową. Spędzanie czasu w ciszy to tortura, a on nie lubi się torturować. Po prostu wyszła sytuacja ze zrobieniem dobrego wrażenia i trzeba przyznać, demon zrobił dość dobre wrażenie.

Taishiro pomimo iż nacodzień był niemal wiecznie uśmiechnięty, dziś wręcz emanował uśmiechem. Czekał na ten dzień od roku ponad. W końcu swą historię będzie mógł wcielić w życie. W końcu pokaże wyższość swą, nad demonami, co tylko o jedzeniu myślą. Pokaże Stwórcy i Eijiemu-sama wartość swą. Oraz, jak emocje ludzkie, kluczem do upadku ich się kiedyś staną. Szansy na porażkę widział marną, lecz czujności swej tracić nie łaknął.
- Cieszę się, iż się rozumiemy dość dobrze. Opornie współpracować z tymi, co problemy w dobru demonio wspólnym szukają. I jakie twe miano demoni herosie. Gdyż mnie Taishiro tu zwą.
Odrzekł artysta nie doszukując się wyjątkowo podstępów od demoniego pobratymca.
- Ciesz się spektaklem dowoli. O odczucia zapytam cię, gdy przedstawienie, ku końcowi zmierzać będzie.
To mówiąc, szykował się do świeczki zgaśnięcia, lecz w chwili swej ostatniej zawahał się mówiąc:
- Rzecz o jedną proszę, gdyż cel sztuki szczytny dla nas, a pieniędzy nam pod dostatkiem dużo. Zapłać za bilet, niczym człek, a jeśli pieniędzy ci brak, użyj me.
To mówiąc położył na blacie monet parę, oddalając się w kąt pomieszczenia srogiego. Oczekując teatralnie na sekund parę nim światło świecy zgaśnie. Udając się na dosłownie chwilę na miejsce przedstawienia demoniego.

Ogromny targ zdawał się tętnić życiem pomimo późnego wieczora. Mimo, iż straganów większość zamknięta już mocno była. Uwagę demonów wzbudzić mogła ogromna scena, co kształtem wydłużony i skanciasty znak C przypominał. Najdłuższy bok wyraźną sceną główną była, zaś dwie poboczne jej przedłużeniem wyraźnym były. Przestrzeń pomiędzy scenami bocznymi, była pełna tłumu, którzy oczekiwali z niecierpliwieniem na nadchodzące przedstawienie, grane przez najbardziej ukochaną trupę.
- Moja inwencja wręcz własna. Co sztukę, do ludzi przybliżyć może.
Pochwalił się artysta Gemmeiowi, wskazując mu prowizoryczną kasę. Co raczej była jednym ze straganów, przystosowanych ten moment do przedstawienia. Sam zaś udał się na tyły. Pewny siebie odważnie przekroczył mrowie ochroniarz, pokazując im jedynie tatuaż z symbolem Eijiego-sama. Bez problemu udał się na tyły, gdzie czekał na niego dość znajomo wyglądający starszy mężczyzna, wyglądający na kupca. Wydawał się on za znajomy, jak na osobę, którą widział po raz pierwszy. Jednak, artysta nie miał zamiaru wchodzić w zbędne rozterki, gdy sztuka była niemal gotowa na rozpoczęcie.
- To zaszczyt móc spotkać cię osobiście Artysto-sama. - odparł z pewną nonszalancją kupiec, uzyskując podobnie nonszalancką odpowiedź Taishiro:
- Zaszczytem jest dla mnie, że tak znamienita trupa zdecydowała się wystawić mą sztukę. I że była gotowa przeznaczyć dochód cały z premiery, na cel przezemnie wskazany.
Kupiec zmarszczył lekko czoło, nie spodziewając się, że temat pieniędzy zostanie przez niego poruszony. Jednak trudno dziwić się temu mogło. W końcu był tym, który odpowiedzialnym był za finanse i reklamę. Zaś reklama zdawała się być ważniejsza, niż pieniądz. Kabuki, od niemal dwudziestolecia znane było jako sztuka grana przez chłopców. Odbierając niemal całkowicie kolebkę jej założycielki Izumo no Okuni. Z obawy o niepotrzebne walki o względy tancerek pomiędzy mężczyznami. Udział wakashu miał to wszystko zmienić, lecz pomimo tego prostytucja i walki dalej była jej częścią. Z tego powodu, coraz głośniej mówi się, że siogunat jest o krok od zakazu uprawiania tej sztuki, przez mężczyzn młodych. Każde kabuki, co znane było przez dziesięciolecia z młodzieży na scenie, musiało dość szybko obsadę starszą znaleźć i dać się poznać ze stronę tej starszej obsady. Jak nie zrobić to lepiej, niż poprzez sztukę, co niemały hałas w Japonii zrobi. Tematem, który dotychczas był tematem taboo. Czyli walk o życie i śmierć pomiędzy demonami, a ich potencjalnymi obrońcami. Szczególnie ta, gdzie obrońcy katami dość łatwo się stali.
- Taak. - odparł przez zęby kupiec mówiąc - Jednak brak porządnej wypłaty, którą oczywiście zawsze daje każdemu mojemu podopiecznemu, odbiera mi możliwość zmotywowania paru z nich. Którzy zdają się obawiać o swe życie, po tym co wystają.
Taishiro spoważniał, zdając sobie mimowolnie sprawę z tego drobnego problemu, którego pożar musiał zdławić, jak najszybciej w zarodku.
- Prowadź zatem do nich. I liczę, że za naprawienie problemu twojego, uraczysz moją pozycję pucharem świeżej krwi?
Kupiec zmarszczył czoło, jednak przytaknął od niechcenia na prośbę artysty. Prowadząc ich do dwójki artystów, których bez problemu mógł rozpoznać po stroju. Iż grają dwóch Rinów. Jak zwykle to z nimi problem być musiał.
- Stresujecie się czymś panowie? - zapytał słodkim i niewinnym głosem Taishiro, uwalniając swoją słodkawą aurę. Aurę uroku, która wywołała niewielki wymuszony uśmiech na ich twarzach.
- Taak... znaczy nie. - rozpoczął rudy "Rin", będąc niemal natychmiast przerwany przez ciemnowłosego
- Po prostu Hiroshi i ja nigdy wcześniej nie graliśmy tych złych. Szczególnie... w ten sposób. I przy tak dużej widowni.
Artysta zaśmiał się lekko klepiąc "Rintarou" i Hiroshiego po ramieniu:
- Nikt z nas nie jest zły. Nikt z nas nie jest też dobry. Lecz rolą artysty, jest znalezienie szarości w bieli i czerni. Ukazanie światu gorzkiej prawdy, która tylko dzięki nim ujrzeć światło dzienne może. Czy jest coś złego pośmiać się złu w twarz? Sprawiając, że złem łatwiejszym dla ludu dla przetrawienia będzie.
Dwójka aktorów popatrzyła na siebie porzumiewawczym wzrokiem, po czym kiwnęła głową mówiąc:
- Masz rację...
- Arysto-sama, Lub Piekielny-sama. Jak wolicie...
Ich twarze zdawały się jeszcze bardziej rozluźnić, zdając sobie sprawę, że mają doczynienia z "reżyserem" tej sztuki.
- Dziękujemy za pokrzepiające słowa Artysto-sama...
- Zaczynamy za dwie minuty! Ustawiajcie się na swoje miejsca panowie!
Słysząc głos kupca, demoni artysta, wraz z ludzkimi, pożegnali się prostym skinieniem głowy. Taishiro cieszył się, iż jego "talent" do przekonywania ludzi swą rację bytu znowu znalazł. Zestresowani artyści, zawsze sztuce źle wróżyli. Lecz teraz mogli w pełni skupić się na pięknie sztuki.

Taishiro biorąc łyk krwistego "wina", popatrzył ze szczerym uśmiechem na przeogromny tłum ludzi, ze swojego skrytego w cieniu za sceną miejsca. Będąc nad światłem wszech obecnych lampionów był niemal niewidoczyny i miał niemal pełny ogląd na wszystko. Na scenę, na kulisy i oczywiście na lud. Pełny świadomości, iż głos jego będzie dość donośnie słyszalny, nawet z jego tyłów. Próbował wypatrzeć z tłumu Gemmeia, jednak zdał sobie szybko sprawę, że jego demoni wzrok nie jest aż tak super. Zamiast tego popatrzył na swe dłonie z numerem osiem mówiąc do siebie w myślach:
"Nasza współpraca stanie się tej nocy początkiem wspaniałym. Początkiem, co Japonii oblicze zmieni. A tylko od wrogów naszych zależeć będzie. Czy krwią ten tłum spłynie, czy chwałę demonią dość łatwo zachwieje."
Kurtyna powoli podnosiła się, w skocznych i radosnych rytmach shaminsenu. Przedstawienie czas było zacząć...

Gdy spytany o swe imię, starzec po prostu lekko się ukłonił oraz z radosnym uśmiechem na ustach odpowiedział bez wahania.
- Gemmei, do usług.
Następnie wyprostowując się, sięgnął do kieszonki bo mała czarną torebeczkę. W której to trzymał fajkę oraz tytoń, zestaw ten powoli zaczął przygotowywać, by niebawem nacieszyć swoje płuca.

Odczucia już na tą chwilę były bardzo pozytywne, Gemmei lubił żywe i rozgadane osóbki. A artysta był wręcz idealnym kompanem do długich rozmów, choć bardziej mógł go słuchać przez sporą ilość czasu, nawet przy tym nie mrugając ani nie usypiając. Widocznie taki jest jego wdzięk, no ale to same plusy. Co do kupienia biletu, cóż pieniędzmi nie skąpi. Wręcz są dla niego bezwartościowe, w końcu co może z nimi zrobić? Poza opłacaniem podatku. Z resztą nie ma to znaczenia, w powietrzu zaczęła płynąć woń ludzka i otaczać zewsząd osobę starca. No cóż, dzisiejsza noc będzie na pewno wyjątkowa. Sam miał nadzieję, że rozrusza się trochę z jakimś łowcą lub dwoma. Gdyż jeszcze nie miał szans spotkać ich na swej drodze, a co dopiero pozbawić życia. Plus przydałby mu się oręż, najlepiej taki za darmo. Nie zwlekając, Gemmei chwycił monety i udał się by zakupić bilet na ów sztukę.
Tak więc pozostawiając Taishiro na pastwę swoich spraw, on skierował się spokojnie ku osóbce, która oferowała wejściówki. Przy okazji zapalając swoją fajkę, zadowolony niczym młode dziecko z waty cukrowej, dotarł do sprzedawcy. Gestem ręki wskazał, iż by chciał zakupić jeden bilet. Transakcja odbyła się dość szybko i bez problemów, bilecik schowany pod rękaw i teraz pozostaje co? W sumie co?! Miał udać się i zająć miejsce, czy też wrócić do środka... Raczej pewnie zająć miejsce, wtopić się w tłum i pilnować by łowcy nie przekroczyli pewnej linii. No ale jednak to w ostateczności, przecież sztuka ma na tym polegać, by pokazać ich z jak najgorszej strony.
- Zapowiada się ciekawe przedstawienie.
Mruknął do siebie, po czym wypuścił z ust kłąb dymu i skierował się na sam początek. Chciał być dość blisko sceny, tam jest jego miejsce. Gdy nadejdzie czas, wtedy wkroczy. Na tą chwilę będzie mógł po prostu delektować się występem oraz odrobiną lenistwa.
Gdy tylko udało mu się przecisnąć przez tłum ludzi i zająć miejsce wręcz idealne na przeciw sceny, resztą musi się zająć czas i sam Taishiro