Wiele czasu minęło od kiedy to ekspedycja ruszyła na wrogie im ziemie, opanowane przez krwiożercze bestie nocy. Wyprawa ta wyczerpała go zarówno fizycznie jak i psychicznie, nie był w stanie zliczyć ile razy musieli dobywać swych ostrzy w których to zaklęto moc żywiołów i blask słońca. Nie wiedział ile demonów poległo, wiedział natomiast ilu towarzyszy stracili i każdemu z nich oddał należną cześć. Zarówno poprzez modlitwę i pochówek jak i niesienie ich woli dalej. Nie posłano ich bowiem tylko po to by pozbyć się stamtąd demonów, ich misja miała większe znaczenie. Wielu z nich z różnych powodów postanowiła przedwcześnie opuścić tamte opuszczone przez bogów ziemie i Hiroki doskonale to rozumiał, nie miał nikomu tego za złe. Wręcz przeciwnie, zmotywowało go to jeszcze bardziej. Niósł bowiem w sobie teraz nie tylko swoje pragnienie wykonania zadania ale też wszystkich, którzy z różnych przyczyn nie mogli kontynuować zadania.
W końcu jednak ekspedycja swój cel i w końcu mogli powrócić do domu, cóż przynajmniej część z nich. Kagami-San i On wraz z tym co udało im się znaleźć zmierzali teraz do Osaki by dostarczyć znalezione zapiski w ręce jego żony. Uesugi Kyōran. W jego przypadku był to powrót do domu, w końcu dom twój jest tam gdzie serce twe. Jego zaś biło teraz dla Kyōran i ich dziecka, nie mógł doczekać się momentu gdy znów ją ujrzy tak więc gdy tylko dotarli do Osaki rozpromienił się. Zniknęło całe zmęczenie ustępując miejsca radości, związanej z tym iż w końcu spotka się z ukochaną. Powoli w końcu usychał już z tęsknoty, rozglądał się po okolicy ciesząc się widokiem miasta. Wydarzenia sprzed ponad roku wróciły do jego pamięci gdy to mijali miejsce gdzie to spotkał Uesugi po raz pierwszy.
Rengoku zwrócił spojrzenie swych ognistych oczu w stronę czerwonowłosego zabójcy i posłał w jego stronę szeroki uśmiech. Podzielał zdanie Yuichiro, cała ta wyprawa była dla nich owocna. W końcu mieli okazję zdobyć więcej doświadczenia i wiedzy ale wyprawa trwała zdecydowanie za długo. Zdążył zatęsknić za zwykłymi polowaniami i swoimi przyjaciółmi, jak choćby Atsuko. Co prawda miał o tyle szczęście iż w trakcie podróży mógł towarzyszyć Yuichiro, miał okazję by poznać nieco lepiej sławnego zabójcę.
— Zgadzam się, nie wiem czy wytrzymalibyśmy tam jeszcze parę miesięcy. Było ciężko ale dzięki wsparciu wytrwaliśmy — Odpowiedział Hiroki ciesząc się z przebywanie w przyjaznym miejscu. Na tyle ile można było rzecz jasna określić w ten sposób Osakę.
Pytanie Yuichiro było dla niego banalne do odpowiedzenia, zwłaszcza że już teraz gdy to wkraczali do rezydencji klanu Uesugi to rozglądał się za czarnowłosą archeolożką. Spodziewał się jakiegokolwiek powitania z jej strony, zwłaszcza że przywieźli jej "prezenty" w postaci zwojów do odszyfrowania. Sam też nieco zaczął się stresować gdy powoli docierało do niego, jaką nową role przyjdzie mu przyjąć — Chcę spędzić nieco czasu z rodziną, wiesz póki nie przyjdzie kolejne zadanie to chce być z nimi tak długo jak zdołam — Powiedział Rengoku patrząc przed siebie po czym poklepał się po brzuchu — Ale dobrą strawą i porządnym snem też nie pogardzę — Oznajmił wesoło Hiroki, sięgając też po dziennik ukryty pod ubraniami — No i jest jeszcze to, chce wraz Kyōran sprawdzić co jest w środku — Dodał płomiennowłosy zabójca spoglądając na symbol swego klanu jaki to zdobił jego zdobycz z wyprawy.

Skinął głową z wdzięcznością, słowa Yuichiro dodały mu po raz kolejny otuchy. Bo w zasadzie o niczym więcej teraz nie marzył jak o spędzeniu czasu z najbliższymi. Zarówno z Kyōran jak i swym synem, nie wynikało to tylko z jego ogromnej miłości do nich. Lecz dlatego, że dobrze wiedział jaką to ścieżkę życiową obrał, był zabójcą demonów i będzie nim do końca swych dni. Wiedział, że pewnej nocy może przegrać starcie z demonem. Dlatego nim do tego dojdzie chciał pozostawić po sobie jak najwięcej dobrych wspomnień. Chciał dać Kyōran tyle miłości ile tylko mógł, zaś swe dziecko chciał nauczyć wszystkiego co sam wiedział by mogło podążać przez życie korzystając już z jego doświadczeń. By nie musiało popełniać tych samych błędów.
Pytanie skąd się tam wziął też niepokoiło Hirokiego, w najlepszym wypadku było to trofeum jednego z demonów. Te wszak były tak od siebie różne, że mógł być wśród nich jakiś kolekcjoner. Nie mógł wykluczyć niestety też opcji jakoby to ktoś z jego dalszej rodziny został demonem, a to było czymś co pozostało z jego starego życia. Jeśli tak było to miał nadzieje, że posłali go na wieczny spoczynek. Tyle mógł zrobić dla członka swej rodziny, który to zapomniał pewnie już kim był za życia i oddał się mrocznym żądzom.
— Być może to zdobycz, trofeum po jednej z ofiar. Kto wie, być może nawet żaden demon go nie przeczytał — Odparł Hiroki chowając z powrotem dziennik pod swe ubrania. Tą zagadkę rozwiążę potem z Uesugi. Teraz miał inne, ważniejsze rzeczy na głowie jak spotkanie z swą lubą.

Widząc Uesugi sam był bliski płaczu, choć starał się tego nie okazywać. Gdyby teraz się rozkleił to by nie doszli do niczego dzisiaj, musiał być silny dla niej i dla dziecka. Stąd też jedynie posłał czuły uśmiech do swej wybranki i rozłożył szeroko ręce by ją objąć. Uważał przy tym by nie zrobić krzywdy ani jej ani dziecku, dopiero po chwili zebrał się w sobie i kciukiem starł jej łzy — Tęskniłem — Wyszeptał kierując te słowa do kobiety, która to zdobyła jego serce. Do osoby, która rozpaliła je jeszcze bardziej.
Ostrożnie odebrał dziecko z rąk swej żony i przyjrzał się mu uważnie. Tsukijuro, jego syn. Tym razem nie mógł powstrzymać tych pojedynczych łez, który spływały po jego twarzy zdobionej szerokim uśmiechem— Tsukijuro, cudowne imię dla cudownego dziecka...naszego syna — Rzekł Rengoku wtulając swego dziedzica w swą klatkę piersiową. Jego widok sprawił iż płomień wewnątrz Hirokiego powiększył się choć sądził, że to niemożliwe. Zabójca płomieni miał zamiar przekuć też ogień w siłę zdolną ochronić ich wszystkich. W jego głowie złożył już dziesiątki przysiąg i modlitw, w których zobowiązał się do zapewnienia bezpieczeństwa swej żonie i synowi. Pewnie gdyby nie to, że jego ukochana zabrała ich do altanki to stałby dalej z dzieckiem na rękach zachwycając się nad swym pierworodnym.
Dziecko zajmowało jego całą uwagę to też rozmowy słuchał jednym uchem, bardziej interesowało go patrzenie na Tsukijuro. Nie mniej wiedząc iż jego żona zdenerwuje się jeśli nie dorzuci czegoś od siebie to zdecydował się uzupełnić nieco "raport" — Wiele nie straciłaś, ot co jakiś czas demony na nas napadały ale daliśmy radę. Z rzeczy interesujących to odnalazłem to w zgliszczach — Rzekł Rengoku i wyciągnął dziennik by wystawić go w stronę Kyōran — Nie mam pojęcia jak tam się znalazł i nie wiem co jest w środku, specjalnie go nie ruszałem by zrobić to w tej chwili — Wyjaśnił Hiroki wpatrując się teraz głęboko w oczy Uesugi.

- Z pustymi rękami byśmy nie wracali przecież... Znacie się? - Położyłem dłoń na torbie i spojrzałem wymownie na Kyoran gdy mruknęła wypowiedziane przez imię, raczej w negatywnej aurze. Musiał w takim wypadku się znać albo przynajmniej musiała coś o niej słyszeć, skoro spotkało się to z czymś więcej niż tylko obojętnością, a nawet jakąś tam wrogością czy zawiścią. Coś mogło być na rzeczy, pytanie tylko o co dokładnie mogło chodzić.
- Najważniejsze, że już jest po wszystkim... Nie ma sensus przywoływać tamtych wspomnień. - To był koniec tego długiego roku, który był obarczony dużym ciężarem psychiczny i fizycznym. Kładziesz się spać z myślą, że nie wiesz, czy się obudzisz, czy ktoś się Cię znajdzie i zaatakuje, ten sen nigdy nie był głęboki i regenerujący, a płytki i przerywany. Nie wiadomo, która nie daj Ci spokoju i nieustannie się odzywa w głowie, walka z demonami nie była tak przerażające jak myśl o ataku w najmniej dogodny momencie, odświeżało to wydarzenia z Yonezawy, w których to demon nas napadały podczas snu. No, ale najważniejsze, że przetrwaliśmy to, wyszliśmy z tego i zachowaliśmy swoje życie, a to tylko nas umocniło, a nie złamało.

- Spokojnie może po prostu miałeś komara czy coś. - Jako już w posiadłości szlachty zawsze miało miejsce konspiracje, paranoje i nigdy nie wiadomo kto słucha. Gry polityczne nigdy nie był proste i zawsze były pogmatwane do granicy możliwości, a gdy do tego dodamy jeszcze fakt, że demony miały duże wpływy w Osace, to paranoja się tylko pogłębiała. Sam mocno się tym nie przejmowałem, bo nie bałem się o siebie, ale z powodu Kyoran grałem w tę grę, tak jakbym był tylko zwykłym samurajem, który po prostu przyszedł sfinalizować jakąś umowę między rodzinami. Rozglądałem się samym spojrzeniem w poszukiwaniu czegoś, czego nie powinno tutaj być, ale nic nie rzucało się w oczy. Nie czułem nigdzie obecności demonów, dlatego nie byłem w stanie zwiększonej ostrożności.
- Hi no kokyū. Nie pomyliłaś się, jest to pierwotny oddech, z którego wywodzi się reszta i tak jak najbardziej istnieje, widziałem na własne oczy. - Celowo nie powiedziałem, że sam go użyłem, nie chciałem się chwalić czymś, co stało się raz i nie powtórzyło nigdy więcej. Mimo włożonej ciężkie pracy i wielokrotnego ćwiczenia. Więc demony były w posiadaniu jakichś informacji i zapisków. Nic dziwnego, że ten oddech był owiany taką tajemnicą, skoro ręcznie spisana wiedza była skradziona i przepadła na tyle czasu. Na szczęście teraz wróci to do korpusu, który może z pomocą tych informacji zdziała coś więcej. Przyglądałem się, co tam dokładnie kreśliła na kawałku papieru, szukając w głowie czegoś, co mogłoby mi się skojarzyć i pomóc jej to lepiej zrozumieć.

Uśmiechnął się jedynie do żony, gdy ta wspomniała o ich drugiej propozycji na imię dla ich syna. Cóż musiał coś "przeforsować" bo przy Kyōran takie rzeczy zazwyczaj były trudne. Była jakby nie patrzeć kobietą, która to wiedziała czego chce i uparcie dążyła do zrealizowania swych celów. Była to dobra cecha, którą to szanował u swej ukochanej. Zmusiła go jednak by musiał się jej przeciwstawić i pokazać, że taż ma wpływ na wychowanie dziecka. Poprzez imię czy jak to też zaznaczył parę razy wybranie drogi dla ich syna. Nie miał rzecz jasna zamiaru przymuszać do tego Tsukijuro, ale jego marzeniem było to by poszedł w ślady ojca i najważniejsze przerósł go pod każdym względem. Miał więc zamiar dołożyć wszelkich starań by rzeczywiście tak było, nauczy malca wszystkiego  co sam wiedział oraz dopilnuje by chłopak zrozumiał, że ciężką pracą można osiągnąć niemal wszystko. O to czy przeżyje nie martwił się zbytnio, był pewien że ochroni swą rodzinę przed zagrożeniem.

Wyłapał spojrzenie Kyōran i westchnął jedynie kręcąc na boki, nie było to teraz odpowiednie miejsce by rozmawiać na ten temat. Prawdopodobnie wytłumaczył by żonie,  że to jedynie zabójczyni która dołączyła do ich wyprawy i nic ich nie łączyło. Mógł to poprzeć choćby tym, że zamienili ze sobą jedynie parę słów w końcu w miejscu gdzie przebywali licho nie spało i musieli być cały czas czujny. Nawet zwykłe pogawędki musieli ograniczyć do minimum i najlepiej by było jakby tylko szeptali. Dopiero teraz doszło do niego jak bardzo wyczerpała go ta wyprawa, ile musiał poświęcić nerwów i energii by móc teraz trzymać syna w swych dłoniach. Dlatego też skupił się na innym aspekcie — Z chęcią się nim zajmę byś mogła nieco odpocząć ukochana — Przemówił Hiroki posyłając ciemnowłosej szeroki uśmiech.
— Cóż, uznałem że będziesz na mnie zła jeśli zacznę to przeglądać samemu. Zresztą Tsukijuro też powinien to ujrzeć, prawda maluchu? — Odparł Rengoku podnosząc malca nieco wyżej by następnie przysunąć go do swego polika. W ten sposób zabijał czas, jaki to Kyōran potrzebowała by na szybko przejrzeć te notatki. Teraz tego zapewne nie przyzna ale z pewnością później Uesugi okaże swą wdzięczność za to że pozwolił jej jako pierwszej zajrzeć do zawartości dziennika.
Miał już udzielić odpowiedzi na pytanie Uesugi ale musiał się wstrzymać w związku ze zbliżającą się służbą, to ciągłe ukrywanie się w rezydencji powoli go męczyło stąd tym bardziej musiał zaproponować Kyōran by przenieśli się do Edo, tam był pewien że jego klan zapewni im bezpieczeństwo i nie będą musieli cały czas uważać na to co mówią. Nie mniej jednak i go bardzo interesowało to o co spytała. Do tej pory myślał, że jako pierwszy z Rengoku zdecydował się dołączyć do korpusu. Jego ojciec czy też dziadkowie nigdy nie wspominali o kimś innym. W końcu służba przyniosła im herbatę więc Hiroki mógł wrócić do rozmowy.
— Bo do tej pory sam tak myślałem, powinniśmy odwiedzić mój dom by dowiedzieć się więcej...przy okazji tam będzie bezpieczniej — Powiedział bacznie obserwując przy tym swą ukochaną, na wypadek gdyby miała wybuchnąć złością z powodu tej sugestii. Jego zdaniem to było najlepsze wyjście, zwłaszcza że jeśli nawet Uesugi nie chciała mieszkać z jego rodziną to przecież mogli kupić kawałek ziemi by na nim postawić własne domostwo.
Przyjrzał się kartce papieru na, której to widniał napis: Oddech Słońca. Pierwotny oddech, będący ideałem. Najgroźniejsza broń jaką dysponowali zabójcy w wojnie z demonami i przy tym coś co było poza ich zasięgiem przez tyle lat. W końcu odnotowano tylko dwa przypadki jego użycia od czasu jak jego twórca przepadł. Rzucił tu okiem na Yuichiro i skinął głową potwierdzając jego słowa — O jego sile krążą legendy, jest to styl który może pokonać każdego rywala — Rzekł Hiroki spoglądając na niebo

Kagami miał rację ale częściowo, do tej pory był jeden "prawowity" użytkownik oddechu słońca, późniejsze jego użycia były jednorazowymi akcjami. Przez to ciężko było ocenić jak ten oddech wpłynął na ten konflikt. Zwłaszcza, że jego stwórca w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął. Co już mogło sugerować, że jego używanie wiązało się z ogromnymi konsekwencjami. Jednakże faktem było to, że był ich najpotężniejszą bronią w walce z demonami. Legendy krążące o jego pierwszym posiadaczu czy też wyczyn Mistrza Ozutsuki, dowodziły tego że pozwalał na osiągnięcie niemożliwego. Niestety, jego opanowanie było dla nich obecnie niemożliwe. Znali wygląd jego form dzięki poprzedniemu liderowi korpusu ale to jak go wyzwolić i jaka była za to cena było dla nich zagadką. Sekretem, który musieli poznać jeśli chcieli zmienić oblicze tej wojny.
— Z całą pewnością używanie go wiążę się z wielkim ryzykiem, w końcu nawet Mistrz Ozutsuki był w stanie użyć go tylko raz. Jednakże sam wiesz co wtedy zdziałał, kto wie co by się stało gdyby więcej osób było w stanie go opanować — Odparł Hiroki po czym spojrzał w stronę Uesugi wiedząc iż będzie domagała się pewnie jakiś wyjaśnień i w tej sprawie — Potem wyjaśnie najdroższa — Rzucił w kierunku ciemnowłosej by w tym momencie się nad tym nie zastanawiała.
Kyōran miała rację, to nie było miejsce ani czas na rozmowy o Oddechu Słońca, dlatego rozsądnym było to by Kagami-San zabrał je ze sobą do nowej siedziby zabójców. Normalnie zasugerowałby mu pomoc w dostarczeniu ich, ale powstrzymywały go dwie rzeczy. Rodzina i fakt, że Yuichiro sam lepiej wykona to zadanie. Nikt nie będzie go spowalniał więc powinien dotrzeć do celu w szybkim tempie. Czas był cenną walutą, której nie mogli marnować.
Prawdę mówiąc wolałby do tej historii dzisiaj nie wracać ale skoro już wywołano go do odpowiedzi to wypadałoby opowiedzieć co się stało. Spojrzał jeszcze jedynie kontrolnie na Uesugi wiedząc iż gdy dowie się o co tak naprawdę chodziło to zmieni swój nastrój o 180 stopni. Tego zaś wolałby uniknąć, więc musiał nieco... ubarwić tą historię. Dlatego też poprawił to jak trzymał Tsukijuro i spojrzał w górę.
— Okropna bestia o łapie jak ze stali i błyszczącym oku — Zaczął opowiadać Hiroki spoglądając na Yuichiro i szukając u niego ratunku — Takiego demona jeszcze nie widziałem, choć szczerze mówiąc to ciężko było go dostrzec przez mrok jaki to panował w jaskini. Nie chcąc zaś zbytnio ryzykować obudziłem Yuchiro i poszliśmy w głąb leża bestii by pozbyć się zagrożenia — Kontynuował Rengoku oddając pałeczkę w ręce Kagamiego.
Postanowił też sprawdzić podzielność uwagi Uesugi stąd też spojrzał na nią z czułym uśmiechem i postanowił sam zadać kilka swoich pytań. Musiał w końcu dowiedzieć się co jego żona robiła przez ten czas. Jeśli bowiem usłyszy, że jedynie zajmowała się tłumaczeniem czy też dzieckiem to się lekko zdenerwuje. W życiu trzeba było też znaleźć czas na nieco przyjemności.
— Jak Ty spędziłaś ten czas Kyōran? Mam nadzieje, że nie siedziałaś całe dnie nad dzieckiem i zwojami, wiesz że czasem trzeba po prostu odpocząć prawda? — Zaczął Hiroki bacznie przyglądając się swej żonie by po chwili kontynuować — Dlatego też chcę z Tobą jutro pojechać na wycieczkę najdroższa. Co Ty na to? Tylko nasza dwójka, zaproponowałbym jakąś świątynie ale te chyba będą za daleko byśmy nie zabierali ze sobą Tsukijuro — Zaproponował Hiroki uśmiechem próbując zdobyć akceptacje żony.

- A co, tylko jednemu psu na imię burek? Przy twoim mężu to i tak się nie wyróżniam zbytnio. - Tak jakby zmiana koloru włosów miała cokolwiek zmienić, jeżeli faktycznie tak myślała. To równie dobrze Hiroki mógł ją pomylić z inną brunetką, skoro twarz nie ma większego znaczenia. Przefarbowanie włosów, nie zmieni budowy mojego ciała i miecza, który miałem przy sobie. Tak czy siak, przyciągałem ukradkowe spojrzenia nawet gdy zdecydowanie wolałem ich uniknąć.
- Tak na pewno mógł wiele zdziałać i był zdecydowanie silniejszy, ale nawet pomimo tego problem dalej istniał. Wydaje mi się, że lepiej skupić się na faktach niż na pobożnych życzeniach. Nie wiem, czy to nawet możliwe, aby ktoś poza pierwszy użytkownikiem mógł nim swobodnie władać. - Spojrzałem na Hirokiego, rozumiałem jego optymizm w małym stopniu, ale realizm nie mógł zostać zagłuszony w pełni. Może dlatego, że miałem okazje poczuć tego wszystkiego na własnej skórze, a potem miesiącami obserwowałem, gdy podczas ćwiczeń nie mogłem sięgnąć po oddech, którego użyłem już wcześniej, to nie było takie proste. Słuchałem tego co zaczął opowiadać Rengoku i już w pierwszej chwili zrozumiałem, że opowieść mocno skręciła od pierwotnego toru.
- Tak. Ruszyliśmy w głąb jaskini, gdzie wszędzie walały się kości. Bestia żyjąca w jaskini mierzyła przynajmniej z sześć łokci wysokości i łypała żarłocznie okiem. Jej ramie było tak twarde, że kruszyło skały i tępiło ostrza. Zębiska na tyle ostre, że niemal odgryzłaby mi palce jednym kłapnięciem, gdybym w porę ich nie zabrał, była to najprawdziwsza złośliwość w czystej postaci. Która nie zamierzała ulec, dopóki nie zostanie pokonana, szukaliśmy w jaskini schronienia i bezpieczeństwa. Miejsca, w którym moglibyśmy odpocząć, a musieliśmy najpierw wywalczyć sobie do tego prawo. Gdyby nie Hiroki, to nie wiem, czy bym sobie poradził. - Opowiadałem powoli i celowo poszedłem w ten sam motyw co blond kolega, czyli przygodzie o demonie, a nie Tageri. Celowo pomijałem pewne słowa i pilnowałem co dokładnie, opuszczało moje usta, ale niektóre fakty się zgadzały albo było bardzo blisko prawdy.
- Spokojnie mam inny fach w ręku. - Odpowiedziałem jej krótko, nie byłem bardem czy bajarzem. Mógłbym, co najwyżej zatańczy albo wystąpić w jakimś spektaklu i na tym się kończyły moje umiejętności estradowe. Chwilę później słyszałem jak Kyoran postanowiła dać niewielki upust swojej frustracji, która się nasiliła w ostatnich miesiącach. Bardzo szybko ze szczęścia i tej sceny przy bramie sytuacja obróciła się przynajmniej o sto czterdzieści stopni.
- Chodzi o Matsumoto Takashiego? - Nieco wtrąciłem się w ich rozmowę, żeby nieco zdjąć ostrzał z młodszego kolegi. - Jeszcze coś chciał? - Podniosłem wzrok nieco wyżej, z kartki na Kyoran, zastanawiałem się, jakie relacje mogły ich łączyć i czemu nieustannie nasze drogi jako się przecinały, mimo że nie byliśmy blisko. - Jak na kogoś, kto niej jest w korpusie, masz z nim wiele powiązań. - Może to był, po prostu zwykł przypadek, a może on robił coś dla korpusu, a ona mu pomagało. Opcji było wiele, ale żona Rengoku powinna bardziej uważać, skoro miała tyle koneksji, a szpiegów na jej dworze na pewno nie brakowało. - A co takiego trenujesz, bo aż mi się przypominają młodzieńcze lata i mordercze ćwiczenia do doskonałości. Kyudo, czy coś innego? - Gdy wspomniała o ćwiczeniach i taktyce, aż przypomniały mi się moja lata młodości.
- Mój cel dalej jest taki sam jak na razie. Do domu nie wrócę, bo nie ma do czego. Także pewnie dostarczę przez Ciebie przetłumaczone informacje, odpocznę jakiś czas, zobaczę, co u znajomego i wrócę na szlak, żeby kontynuować swoją podróż. Ktoś będzie musiał zająć się pracą, aby Hiroki mógł dłużej z wami zostać.- Uśmiechnąłem się delikatnie, a w moim głosie nie było żalu.
Nie miałem domu, do którego mógłbym wrócić, biologiczna rodzina nie czekała na mnie z otwartymi ramionami, a z korpusem nie łączyła mnie taka relacja. Nie przeszkadzało mi to, starałem się nie żałować swoich wyborów i znosić ich konsekwencje, nieść brzemię, które się wybrało i nie jojczyć. Rengoku znał mój cel, bo nie jednokrotnie pewnie był świadkiem moich rozmów z filarem płomienia albo przynajmniej nie raz je słyszał w plotkach.
- Możesz jeszcze rzucić okiem na ten zwoje, ich nie trzeba tłumaczyć, ale może pomogą Ci lepiej zrozumieć to co tłumaczysz... Te mniejsze paczki to rośliny dla znajomego. - Podniosłem torbę do góry i położyłem ją z boku, tak aby jej nie przeszkadzała. Było w niej trochę zrolowanych pergaminów i kilka innych pakunków z roślinami, ale one nie były powiązane z tą sprawą.
- A tak swoją drogą to jak w ogóle zainteresowałaś się byciem odkrywcom i tłumaczenie różnych rzeczy? - Raczej nikt tego nie uczył, nie było korepetytorów, którzy uczyliby zapomnianych języków, symboli i łamania szyfrów.

Uśmiechnął się w stronę Kagamiego, który to podjął się ciężkiego zadania jakim było kontynuowanie opowieści. Gdy tylko jego kompan skończył opowiadać ich zmyśloną historię to wypowiedział głucho słowa podziękowania do Yuichiro. Dzięki temu czuł się jakby uniknął właśnie ciosu, Yuichiro nie był zapewne tego świadomy ale Hiroki zdawał sobie sprawę, że gdyby w tej historii pojawiła się Tageri to przez następne parę tygodni Kyōran suszyłaby mu o to głowę. Było to trochę krzywdzące w stosunku do niego, w końcu jego zdaniem nie dał kobiecie żadnych podstaw by podejrzewała go o zdradę ale miał na tyle rozsądku by nie poruszać tego na głos. Słusznie czy też nie była jego żoną dlatego miał prawo by samemu ją usprawiedliwiać. Winą więc obarczył demona, z którym musiała mieszkać. W końcu według słów Kyōran jej przeklęta siostra była z nieprawego łoża, to zaś tłumaczyło czemu mogła być nieufna w stosunku do niego — Cóż, najdroższa. Los obdarował nas na szczęście innymi darami dzięki, którym możemy przetrwać i być może będziemy bohaterami jakiś pieśni w przyszłości — Oznajmił Hiroki po czym by nieco rozładować możliwe napięcie kontynuował chcąc zająć czymś swych rozmówców — Wyobrażacie to sobie, zostać bohaterami o których bardowie będą opowiadać mieszkańcom po ciężkich dniach pracy, jestem ciekaw jakie byłyby to historię — Dodał wpatrując się w swą żonę i kompana, z którym przez ostatnie miesiące przelewał wspólnie demoniczną krew.
Spojrzał czule na wybrankę swego serca, nie wiedział bowiem co jej teraz miał odpowiedzieć. Jego ścieżka życiowa pełna była niebezpieczeństw ale prawdę mówiąc gdyby nie został zabójcą to nie spotkaliby się. Gdy raz już zaś obrał pewną drogę nie mógł z niej zrezygnować ot tak, zwłaszcza że jego pobyt w korpusie wiązał się z bezpieczeństwem. Mógł w końcu liczyć na innych zabójców, a i sam powoli stawał się coraz lepszym wojownikiem — Najdroższa, nie byłem tam sam. Obok mnie było sporo wyśmienitych wojowników i sam przecież nie jestem rekrutem. Tak długo jak mam do kogo wracać, tak długo żaden demon nie da mi rady — Oznajmił Hiroki spoglądając z pełną powagą na Uesugi, ta deklaracja musiała jej wystarczyć na ten czas.
Na wzmiankę o Takashim rozpromienił się nieco, co by nie mówić znali się krótko ale przeżyli wspólnie atak pajęczycy. Demonicznej władczyni pająków na, którą będzie musiał zapolować gdy tylko zakończy obecne sprawy. Słyszał o wspólnej wyprawie Uesugi z Matsumoto ale co działo się potem z zabójcą oddechu pioruna było dla niego zagadką. Dobrze było jednak wiedzieć, że wciąż był żywy i zajmował się prawdopodobnie dalej walką z demonami. W ich profesji nigdy nie było wiadome, kiedy jeden z ich towarzyszy broni przepadnie — Matsumoto-San, w zasadzie to nie widziałem go od dwóch lat. Pisał coś więcej? — Zapytał zainteresowany stanem znajomego, bo przecież inaczej nie mógł określić Takashiego.
— Pamiętam o twojej liście ukochana, dlatego też powinniśmy powoli zacząć ją zmniejszać albo dodać miejsca, które możemy zwiedzać całą rodziną — Oznajmił zadowolony z zgody od żony, sam też chciał co nieco pozwiedzać bez obaw że zaskoczy go nagły atak demona. W końcu i tak weźmie ze sobą miecz ale chciałby móc być w miejscu gdzie to nie będzie musiał opierać dłoni o rękojeść. Chciał po prostu posłuchać głosu swej żony opowiadającej mu o historii tych pradawnych miejsc, chciał trzymać syna na rękach by móc pokazywać mu świat.

Nie spodziewałem się tego, że zaraz ich pierworodny zostanie przekazany mi. Nie trzymałem nigdy wcześniej, tak małego dziecka, ale mniej więcej widziałem, jak Rengoku go trzymał i dlatego bez słowa postanowiłem po prostu przybrać podobne ułożenie ramion, a ręką podparłem główkę, aby nic nie wisiało. Nie wiem, czy Hiroki chciał uzyskać taki efekt, przez delikatną zmianę biegu historii, ale raczej nie spodziewał się takiego obrotu sprawy i czy powiedzenie prawdy nie byłoby lepsze?
Nie zamierzałem się wtrącać i w ciszy po prostu pokołysałem dziecko, gdy zaczęło grymasić, złotą tęczówką spoglądałem na niego czy nic mu się nie dzieje, czy czegoś czasem źle nie robię.
- Nie mam dla Ciebie żadnego prezentu smyku, ale następnym razem coś wymyślę. - Co prawda nie obyłoby się bez lekkich uszczypliwości ze strony kobiety, ale może tak lepiej. Może lepiej, że robiła mu wyrzuty z powodu lekkomyślności i troski, niż jakieś dziwnej zazdrości i doszukiwaniu się zdrady czy czegoś innego, syn powrócił w jej ramiona, gdy tylko była gotowa.
- Mężczyźni już tacy są Uesugi-san. Najpierw działamy, a później zastanawiamy się i czy to mądre. - Delikatnie napomknąłem, gdy ta postanowiła odnieść się do naszego instynktu samozachowawczego. Trochę tak było, dla kobiet mogło to być nieco niedorzeczne czy głupie, ale już tacy byliśmy i musiały z tym żyć.
- Rozumiem, no ale przeżyłaś. No i z nogą już lepiej, jak widzę, ale może wypadałoby się nauczyć pływać w końcu... Nie zakładałem, że znacie się lepiej. Po prostu była to ciekawość. - Nie było to tajemnicą, że Kyoran nie lubiła się z wodą i może wypadałoby to zmienić skoro, sama mówiła o lekkomyślności swojego męża, chociaż to pewnie przyganiał kocioł garnkowi.
- Masz smukłe ciało, a na strażnika też nie wyglądasz... Kiedyś strzelałem z łuku i walczyłem jeszcze wręcz, ale finalnie skończyłem z mieczem i wspomagam się bronią miotaną. - Za dzieciaka uczyłem się wszystkiego, co mogłoby się przydać samuraja do pełnienia służby, nawet jazdę konną. Ojciec zadbał o to, żebym był odpowiednio wyedukowany, ale na jego chytrym planie padła wola matki i przebiegły los, który mu to odebrał, gdy spotkałem pierwszego demona.
- Jasne najwyżej później Rengoku-san dostarczy mi to, jak już skończysz... Czyli można powiedzieć, że z przypadku się wciągnęłaś w to wszystko i tak już zostało. Ciekawe, jak nie zastanawiałem się za dziecka, czym będę się zajmował w przyszłości i na pewno nigdy nie przyszło mi do głowy moje aktualne zajęcie. - Nigdy nie myślałem o tym, czym będę zajmował się w przyszłości, bo nie dopuszczałem do swojego głowy myśli, że w ogóle będę miał wybór. Więc to moim rodzicom przypadł ten zaszczyt, a ja po prostu ładnie zburzyłem ich domek z kart.
- A skoro już mówimy o waszym pierwszy spotkaniu, to jak się poznaliście. Musiałaś o tym wiedzieć, skoro przygotowałaś wazę, prawda? - Może trochę naruszyłem ich prywatność, ale w końcu spędziłem z nią sporo czasu, a jej mężem jeszcze więcej, tylko w obozowych warunkach takie pytania nie nasuwały się same, bo w końcu to nie było miejsce na rozmowy prywatne i rozpraszanie się.

Mentalnie przygotowywał się na to co się wydarzy, miał pewne przeczucia do tego jak mu się oberwie gdy tylko ujrzał jak jego syn trafia chwilowo w ręce Yuichiro. Nie próbował nawet oponować i pozwolił swojej żonie wyładować swoje emocje. Lepiej by zrobiła to teraz niż gdyby to miało siedzieć w niej i wybuchnąć pewnego dnia z pełną mocą. Kłótnie były naturalną rzeczą w rodzinie ale jeśli miały miejsce z przyczyn niezależnych od nich to jedynie szkodziły. Dał kobiecie się wyszaleć po czym złapał czule jej dłoń, głaskając wierzch jej dłoni — Kyōran, moja droga. Dobrze przecież wiesz, że nie miałem wyboru. Jeśli pojawi się okazja by uczynić ten świat bezpieczniejszym, to ją chwycę. Dla naszego syna — Rzekł Zabójca płomieni licząc iż chociaż tym uspokoi nieco miłość swego życia
Yuichiro wyjaśnił w jasny sposób jak działają mężczyźni, a szczególnie tacy jak oni. Krew w ich żyłach była niezwykle gorąca, dlatego też gdy pojawia się niebezpieczeństwo muszą na to zareagować. Instynkt zabójców kazał im wszak podążać za ryzykiem, bo tam gdzie rozlewała się krew tam najczęściej znajdywali demony. Ich powołaniem zaś było polować na te stwory do czasu aż nie oczyszczą świata z ich prezencji czy też sami nie padną próbując. To była ich wielka misja, której nie mogli porzucić skoro przyjęli wszystkie dary jakie miał korpus. Mogli teraz jedynie spłacać zaciągnięty przed laty dług by zachować honor.
Rozmowa o Takashim nie miała większego sensu, zrozumiał to po wypowiedzi Uesugi i jej wymownym spojrzeniu. Oznaczało to, że musiał we własnym zakresie dowiedzieć się co też stało się z Matsumoto po wyprawie na wyspie o której to czasem wspomniała jego żona. Na razie jednak mógł się skupić na ważniejszym problemie, a mianowicie braku umiejętności pływackich swojej żony. Parę razy już okazało się to być problemem, a przecież mogli temu zaradzić. Być może sam w sobie nie był jakiś mistrzem pływania ale radził sobie jakoś. Tyle też potrzebowała Kyōran by znów nie powstrzymała jej rzeka — Postaram się znaleźć trochę czasu by nauczyć Cię pływać Kyōran, to może być zabawne doświadczenie — Oznajmił Hiroki po czym dotarło do niego, że sam też właściwie powinien zająć się genealogią. Dziennik, który odnalazł wciąż napawał go niepokojem.
Na wspomnienie o Guan Dao nie mógł powstrzymać się od szerokiego uśmiechu, cóż tamtego dnia Uesugi zaskoczyła go i osiągnęła zwycięstwo gdy to specyfika tej broni wprawiła go w szok. Co prawda sporo się zmieniło od tamtego czasu i musiał przyznać, że kilkukrotnie trenował do starcia przeciw broni dzierżonej przez Kyōran — Guan Dao w rękach Uesugi rzeczywiście jest niezwykle groźną bronią, miałem okazję się o tym przekonać — Wspomniał Hiroki nie wstydząc się tamtej porażki.
— Dwie listy, to dwa razy więcej podróży. To brzmi jak dobry plan ukochana — Odparł Hiroki spoglądając na swą rodzinę, co prawda Tsukijuro musiał wpierw nieco podrosnąć by mógł zrozumieć to co zobaczy ale do tego czasu może skończą listę Kyōran dzięki czemu będą mogli skupić się w pełni na podróży w trójkę. Mieli na to co najmniej kilka lat.
Wiedział, że Uesugi pewnie będzie chciała sama przedstawić historię ich spotkania ale postanowił ją tym razem ubiec by móc dodać coś od siebie — Poznaliśmy się na targu w Osace, szukałem tam czegoś co przypominać będzie mi o tym mieście i wtedy spotkałem Kyōran, pomogła mi w wyborze i nawet podarowała mi wspomnianą wazę jako prezent. Potem oprowadziła mnie nieco po mieście — Rzekł Hiroki wspominając to jak ciemnowłosa przywiodła go do ciemnej alejki — Tam znalazłem też swojego kota, Taeko który to tak poza tym upodobał sobie siedzenie w wazie — Kontynuował Rengoku po czym spojrzał w niebo czekając na ruch Uesugi w tej sprawie.

Z Hirokim zgadzałem się w wielu kwestiach, dlatego między nami zawsze była ta nić porozumienia, przy której nie musiał padać słowa, wystarczyła obserwacja i wybieranie prawdy z jego mimiki czy drobnych gestów. Nie musiał nawet mówić, w powietrzu dało się poczuć, które tematy mogły rozwścieczyć jego żonę.
Już przywykłem do morderczych spojrzeń Uesugi, w końcu to nie był pierwszy razy, gdy na mnie tak spoglądała, ale jak zawsze nic poza samą niemą groźbą się nie działo później, mogła wydawać się chłodna i okrutna, ale to prawie w całości była tylko fasada, bo jednak gdzieś w swoim wnętrzu wiele rzeczy potrafiło ja przytłoczyć tak jak rozłąką z Rengoku czy też to spiskowanie po nocach przy tłumaczeniu. Chociaż raczej i w dzień również, skoro na szlacheckich dworach nawet ściany miały uszy.
Gdy Kyoran rugała nasz sposób bycia, uśmiechnąłem się delikatnie i spojrzałem na nią rozbawiony spojrzeniem. Czyżby już zapomniało, co wydarzyło się w tamtej świątyni, gdy to ona pochłonięta była zbieranie pergaminów i zapisków, gdy sufit leciał nam na głowę. Trochę było to zabawne, bo przyganiał kocioł garnkowi.
- Yhm, czyli już zapomniałaś o tej wielkiej skale, która miała cię zmiażdżyć, gdy pierwsza rzuciłaś się do zbierania starych pergaminów?.. Każdy ma swoje powody, ale w gruncie rzezy wynik często jest ten sam, nie sądzisz? - Jedni rzucali się ślepo w niebezpieczeństwo z powodu dumy, inni dla pieniędzy, a jeszcze inni po prostu z ciekawości. W niej też dało się zobaczyć poszukiwacza przygód, może nieco bojaźliwego, ale nie ten jest odważny, co się niczego nie boi, tylko ten, co pomimo strachu nie przestaje działać. Co potwierdzał fakt, że bała się wody, ale pomimo wszystko zanurkowała, gdy Hiroki robił za jej transport.
- Broń drzewcowa daje sporą przewagę przy starciu z mieczem, dlatego nic dziwnego... Musisz lepiej dobierać sobie przeciwników Rengoku-san. W takim razie powinnaś się nauczyć technik całkowitej koncentracji? Skoro masz tak duży potencjał, że rozegrałaś go... A bo widzisz,  dopiero od niedawna się przyzwyczajam do mieszania ataków z rzucaniem. Samo trafianie do celu to nie problem, ale jeszcze trzeba to zsynchronizować z mieczem, bo w innym przypadku powstanie otwarcie, którego mogę gorzko pożałować. - Wyjaśniłem jej, dlaczego nie mogła dostrzec tego na polu walki, bo po prostu wciąż odwlekałem uważnie tego, gdy na szali były ludzkie życia. Łączenie stylu walki miecze i broni miotanej było dla mnie nowym doświadczeniem.
- Jedno spotkanie wywróciło moje życie do góry nogami i doprowadziło do wyboru, którego się podjąłem, mimo że nie był one łatwe czy przyjemne. Dlatego myślę, że to właśnie te małe z pozoru pierdoły, które nic nie znaczą na pierwszy rzut oka, mają największą moc do zmiany czyjegoś życia, jeżeli się im na to pozwoli rzecz jasna. - Podzielałem zdanie Kyoran w tej kwestii, bo tak właśnie było i w moim przypadku, gdy poszedłem za koleżanką, aby ją sprowadzić do domu i na naszej drodze pojawił się demon. Demon, którego nie miałem wtedy spotkać, po zajrzeniu pod łóżko nie da się już wrócić do normalnego życia jakby nigdy nic.
- Czyli jednak w tych słowach jest prawda. Nie wiesz, ile masz, dopóki tego nie stracisz. Pewnie jak handlarz się później dowiedział, to włosy z głowy rwał. Czyli było to niesamowicie przypadkowe spotkanie, ale przy okazji kot został również przekupiony miejscem do spania, pewnie dlatego tak chętnie się przywiązał... Chociaż w przypadku kotów, to czasami jest tak, że to one wybierają swoich opiekunów.  - Uśmiechnąłem się szczerze do nich, pomimo zmęczenia, którego nie dało się ukryć. To chyba dla nas wszystkich był ciężkie miesiące, nawet Uesugi, która siedziała na swoim dworze i opływała w luksusach.
- To był bardzo długi rok. Mam nadzieje, że w kolejny będziecie mieli bardziej leniwy i bezpieczny. - Upiłem kolejny łyk z czarki i czekałem, aż Kyoran zakończy przepisywanie i tłumaczenie notatek, aby mógł je zabrać z powrotem do siedziby zabójców, nim ktoś się nimi nie potrzebnie zainteresuje.

Nie mógł powstrzymać się przed chichotem gdy to Kyōran zapierała się jak mogła by to tylko nie zbliżać się do głębokiej wody nawet w celach nauki. Cóż gdyby zapewne był innym człowiekiem to w tym momencie stwierdziłby iż po prostu kiedyś zabierze ich na krótki rejs i wrzuci ją do wody by zmusić ją do nauki. Na całe szczęście nie był taki i mógł jedynie o takich rzeczach myśleć w formie śmiania się z siebie gdyby to wychowano go inaczej. Nawet jeśli wrzuciłby Kyōran to zaraz by po nią wskoczył. Oczywiście to jedynie zostawało w sferze jego myśli, gdyby powiedział to na głos nawet zaznaczając iż to żart to Uesugi urwałaby mu głowę i nie był pewien czy nawet Yuichiro by ją powstrzymał.
Słysząc o tym iż jego żona mogłaby otrzymać choćby częściowy trening jaki przechodzą zabójcy zaniemówił. Wolał by do tego jednak nie doszło gdyż wiązało się to z pewnymi zobowiązaniami i niebezpieczeństwem. Ci którzy otrzymują szkolenie zabójców dobrowolnie zgadzają się nimi zostać, przechodzą morderczy trening nie by się bronić a by zwalczać demony. Każdy kto chwycił w dłoń ostrze nichirin nijako przysiągł iż będzie ryzykował życiem w celu dorwania tych potworów. Rengoku nie wyobrażał sobie by mogło być inaczej, dlatego nie chciał wplątywać w to Kyōran, zwłaszcza teraz gdy syna. Zresztą oznaczałoby to i dla jego żony zrezygnowanie z części marzeń, a poznał ją na tyle by wiedzieć że to niemożliwe.
— Nie zawsze mamy przywilej by wybierać sobie rywali, dlatego cieszę się że mogłem przekonać się o tym jaką przewagę daje guan dao. Następnym razem będę już na to gotowy — Rzekł Hiroki puszczając oczko swojej żonie po czym wysłuchał słów Kagamiego o walce na dystans. Osobiście jedyną formę jaką by mógł zaakceptować to walka łukiem, w bliskim dystansie nie zdecydowałby się na używanie broni miotanej gdyż było to sprzeczne z jego szkoleniem i wychowaniem. Szkolił się w sztuce walki mieczem i liznął trochę łucznictwa, lecz nic poza tym. Był jednak ciekaw czy Kagami opanuję tą drogę, czy da radę zgrać miecz i shurikeny czy inne noże do rzucania. Był też w zasadzie ciekaw czy dałoby się w jakiś sposób taką miotaną broń rozpalić, tak jak zabójcy płomieni czynią to z ostrzami swych katan.
— Nasze spotkanie trochę takie było, czyż nie Kyōran? — Zaczął Hiroki spoglądając czule na swą miłość — Wierzę jednak iż nic nie dzieje się bez przyczyny, przeznaczenie skrzyżowało nasze ścieżki i sprawiło iż nasze drogi połączyły się w jedną — Kontynuował Rengoku by spojrzeć następnie z uśmiechem na swego syna — My po prostu musimy iść do przodu, podążać obraną przez nas drogą. Nie ważne co by się stało, jeśli będziemy przeć do przodu to nasze życie będzie lepsze — Zakończył Hiroki wiedząc iż przed nim była długa droga by ułatwić wszystko swemu synowi, wiedział iż wątpliwym było oczyszczenie świata z demonów nim Tsukijuro dorośnie lecz do tego czasu Hiroki planował zostać doświadczonym zabójcą na tyle by wiedza jaką przekaże synowi pozwoliła mu go przerosnąć.
— Mam nadzieje, że wszyscy taki będziemy mieli. Niestety póki noce wciąż są pełne niebezpieczeństw to możemy jedynie o tym pomarzyć — Zauważył Hiroki kończąc picie swojej herbaty i wyciągając ręce po swojego syna.