Rezydencja Akujina

Rezydencja Akujina — Pon Maj 27, 2024 11:09 pm

Rezydencja Akujina

Oddalona od głównej części posiadłości niewielka, acz bogata rezydencja podarowana Królowi Demonów przez Uesugi. Otoczona bogatymi ogrodami po brzegi wypełnionymi egzotycznymi i rzadkimi gatunkami roślin. Brak tu miejsca na minimalizm i zen, ponieważ zamiast prostych ścian i lakierowanych podłóg wszędzie rozwieszono bogate tkaniny, duże, szczegółowe malowidła i wiele zrabowanych, lub nabytych legalnie bogactw i historycznych pamiątek, jakie upodobał sobie demon.

Rezydencja posiada osobne wejście i tereny zielone, ponieważ Akujin uwielbia przyjmować specjalnych gości, znamienitych ludzi, a także urodziwe ofiary. W środku poza pomieszczeniami użytkowymi są też pokoje dla gości, spora, wspólna jadalnia oraz prywatna przestrzeń Akujina, do których można wejść wyłącznie za jego zgodą. Z boku rezydencji znajduje się chatka dla służby, która jest niezwykle liczna. Taka, na jaką zasługuje królewski demon.

Re: Rezydencja Akujina — Nie Wrz 29, 2024 7:51 pm

29.09.1654

Nie przeszkadzało jej w najmniejszym stopniu, że poza ścianami rezydencji, w oczach wielu reprezentantów klasy samurajskiej, była postrzegana za służkę. Służkę, konkubinę, gejszę, odpowiadało jej wszystko tak długo, jak istniała szansa na ponowne spotkanie Jego. Bo to właśnie On uwolnił ją z oków biedy, dając dom, na jaki zawsze zasługiwała, a także odcinając od bycia damą do towarzystwa dla rąk brudnych, pomarszczonych, niegodnych,

ludzkich.

Zrodzona w klasie rzemieślniczej nigdy nie miała skosztować wygód, którymi teraz się otaczała. Miała służyć — i służyła, jednak nie przedstawicielom żadnego klanu, a Temu Jedynemu, którego inni zwykli nazywać diabłem, wcieleniem zła, demonem. Yūgure wierzyła, że połączyło ich prawdziwe uczucie, chociaż oboje mieli w tym wszystkim także jakiś swój interes. Nie do końca rozumiała jeszcze, co dokładnie kierowało Królem, kiedy wybierał właśnie ją, jednak ona sama realizowała się na dwóch płaszczyznach — była zakochana po uszy, a do tego stała się imponująco bogata.

Przynajmniej tak długo, jak się nią interesował,
ale skoro już raz złapała boga za nogi to nie planowała Go zbyt szybko puszczać.

Czekała więc cierpliwie w Rezydencji, co wieczór przeprowadzając ceremonię parzenia herbaty — bo na tym przecież znała się jak mało kto — i wyczekując Jego odwiedzin. Każdego wieczora, więc i tego również, grała na flecie z nadzieją, że chociaż w ten sposób sprowadzi Go z powrotem. Nawet nie wiedziała, jak wiele czasu upłynęło, odkąd ostatnim razem zniknął. Wymieniali listy, jednakże, czy pisał w nich prawdę?

Jak wiele w rzeczywistości dla Niego znaczyła?