Dom Yūgure

Dom Yūgure

opis

21.04.1654

— T-ty... ty tutaj?!

Yūgure zachłysnęła się powietrzem w zaskoczeniu, chociaż jej oczy zabłysły niczym gwiazdy, które obserwowała w drodze do domu. Niesiony w dłoni flet wypadł z jej ręki, uderzył cicho o posadzkę i odtoczył się nieznacznie. Nigdy wcześniej nie odwiedzał jej w domu. Zawsze widywali się w tej pierdolonej herbaciarni, w której ona spędzała kolejne godziny myśląc o Jego osobie. Niewiele o Nim wiedziała, a On nigdy nie był szczególnie wylewny na swój temat.
Blada twarz oblała się rumieńcem razem z bezpruderyjnie prezentowanym dekoltem, gdy uświadomiła sobie otaczający ich bałagan. Zajęta pracą dla utrzymania tego domu zapominała czasami, że te wszystkie szpargały, których nie dał rady niegdyś rozkraść znany im obojgu bandyta, powinna była raz na jakiś czas odłożyć na miejsce, gdy je stamtąd zabrała. Jednak bałagan przypominał o rodzinie, która straciła życie przez jej głupotę i naiwność.

~~Patrząc na swojego rozmówcę była gotowa popełnić tę głupotę jeszcze raz.~~

Uśmiechnęła się szeroko, a cztery ściany wypełnił jej radosny śmiech.

— Wróciłeś wyręczać policję w ich obowiązkach?

Palce ułożonych na brzuchu dłoni splotła w oczekiwaniu. Nieświadomie, delikatnie przygryzła dolną wargę. Literatura przestawiała takie sytuacje jako dość jednoznaczne ale co planował On, włamując się do jej domu? Wierzyła, że nie chodziło o odebranie jej życia, a wnioskując po wiecznie nienagannym wyglądzie, nie chodziło także o pieniądze. Niemniej było to ich pierwsze spotkanie na całkowitej osobności...

@Akujin Oniki

W czas niepogody równie niechętnie opuszczał bogate włości, co w dni przepełnione słońcem, więc gdy ponad głowami zawisły ciężkie od wody chmury, zaczepił o jej dom wiedząc doskonale, że akurat ona przyjmie go z wielką chęcią i w sposób, na jaki zasługiwał władca tego pokroju. Że się włamał to dużo powiedziane, bo czy drzwi jej skromnych progów byłyby kiedykolwiek przed nim zamknięte? Nie. Dlatego znalazł się wewnątrz, wygodnie rozłożony na pachnącym jej perfumami łożu, ubrany nie gorzej, niż na wizytę u samego cesarza, choć do czynienia miał wyłącznie z kimś nieco bystrzejszym od chłopki, ale za to o stokroć powabniejszym i doskonalszym w swym fachu.

- Policja bywa brutalna, a ja stronię od niepotrzebnej przemocy, Yūgure - zaczepił o jej uszy swym cichym głosem, rozpływającym się po pomieszczeniu jak zaproszenie do zapełnienia pustki dla dobrego towarzystwa. Nie umknęło jego uwadze, że i tym razem niosła ze sobą flet, tani instrument niegodny dotyku jej pełnych ust. Pomyślał więc, że przy kolejnej okazji sprawi jej znacznie droższy sprzęt, na którym jej prawdziwe talenty mogłyby jeszcze bardziej rozkwitnąć.

Nie wypadało witać gościa w pozycji leżącej i demon podniósł się leniwie na ręce (nie, że chciało mu się silić na dobre wychowanie) i gestem ręki zaprosił zlęknioną kobietę do podejścia bliżej. Znacznie bliżej. Musiała sama przekonać się, że nie miał względem niej złych zamiarów, a jeżeli jego bezpośredniość uznawała za złe zamiary, to musiał zmienić to podejście,

- Zatęskniłem za twoim głosem, czy to aż taki grzech? - pośpieszył z wyjaśnieniem, prezentując jej skromny uśmiech otoczony ramką czarnych i czerwonych kosmyków. Zabrzęczały złote bransolety gdy uniósł dłoń trzymającą jadeitową fajkę; opuszczający ją dym miał słodki zapach. Kilka siwych kłębów uniosło się w powietrze wraz z jego słowami. - Jeżeli nie jesteś zmęczona po pracy, to nie pogardziłbym twoim towarzystwem. Chyba nie masz nic przeciwko prywatnym spotkaniom z dobrymi klientami? - zażartował i od razu sam się lekko zaśmiał.

@Yūgure

Przyglądała się mężczyźnie z dozą rozczulenia obiektywnie nieodpowiednią do sytuacji, w której ten pojawia się w jej domu bez pytania. A jednak ten moment ekscytował ją nieprzyzwoicie. Wypuściła powietrze ustami, albowiem widok, który miała przed sobą zdawał się niemalże surrealistyczny; bo kto o takim statusie odwiedzałby jej dom? Jeżeli chodziło o rozrywkę, większości wystarczała herbaciarnia.
Dlatego w reakcji na Jego odpowiedź, zachichotała figlarnie.

— Niezmiernie schlebia mi, że pozbycie się tamtego człowieka uznałeś za "potrzebne". — Ukłoniła się nisko, zostając tak, dopóki nie zakończyła kolejnego stwierdzenia. — Nie miałam okazji ci należycie podziękować, Akujin-sama.

Kątem oka dostrzegła "wezwanie". Na krótki moment zatkało ją, lecz niedługo później, przyciągana ku Niemu niczym magnes, ruszyła w Jego kierunku. Po drodze podniosła z podłogi swój instrument, a kiedy dystans między nimi się zmniejszał, patrzyła Mu w oczy, jakby chciała na zawsze wyryć w swojej pamięci oblicze tego, który moment później mógł odebrać jej życie.
Doskonale wiedziała, z kim miała do czynienia, a On nie próbował nigdy nic ukrywać - wystające z Jego czoła rogi, a także sposób, w jaki zabił tamtego bandytę, były wystarczającym dowodem na to, że miała do czynienia z istotą nadludzką.

Nie pierwszą, bo w jej rodzinnym Tōkai było ich wiele. Jednak najbardziej idealną.

Idąc, potknęła się o własne nogi. Nie upadła, lecz zerwała rzemyk jednego buta. Machnęła nogą, dla wyrównania pozbywając się także drugiego. Zbliżyła się na taką odległość, jak jej rozmówca sobie życzył i zasiadła; jeżeli nie miał innego życzenia, to zaraz obok zajętego przez Niego łóżka, bowiem nie śmiałaby odebrać Mu nawet jego skrawka.

Z resztą, Jego obecność na nim schlebiała jej niewiele mniej niż Jego kolejne słowa.

— N-naprawdę?

To jedno słowo przy zaschniętym gardle wymagało od niej dużo więcej samozaparcia w wypowiadaniu go. Odchrząknęła, podczas, gdy jej twarz przybrała jeszcze czerwieńszy odcień. Odruchowo odetchnęła pełną piersią, kiedy znalazła się po środku dymu, co wprawiło ją dodatkowo w nieznaczny kaszel; lecz zapach, który ją otoczył, wydawał się równie nierealny, co rozmówca.

— Najlepszym — poprawiła go, zawstydzona odwracając wzrok. Zaczesała kosmyk włosów za ucho. — Dotrzymanie tobie towarzystwa będzie zarówno zaszczytem, jak i przyjemnością. Czym mogę służyć? Herbatą? Sake? Jakiego typu rozrywki poszukujesz dzisiejszej nocy, Akujin-sama?

@Akujin Oniki

Bliskość płci pięknej była sama w sobie nagrodą, a on od nagród tak eleganckich i zgrabnych przy każdym ruchu nie byłby w stanie przenigdy odmówić. Diabelskie oczy patrzyły jak przy każdym słowie jej łabędzia szyja faluje, a cień tańczy po gładkiej skórze, niespotykanie idealnej, bez skaz i w doskonałym odcieniu świeżych i ledwie dojrzałych brzoskwiń. Gdy obdarzył ją swoją uwagą, to także policzki zarumieniły się tak, jak dojrzewający w słońcu owoc. Zapragnął wgryźć się w jej mięciutkie ciało, ale nie zrobił tego, ponieważ była zaledwie ludzką istotą, kruchą jak gałązki na mrozie.
Nie chciał jej zniszczyć; zdewastować. Miała być dla niego idealna. Tylko w takim stanie chciał ją móc zawsze oglądać.
Nawet materac leżanki uginał się pod jej wagą zaledwie o kilka centymetrów, jakby była lekka niczym piórko, idealnie wpasowana krzywizną ud w materiał zaścielający jej zwyczajowe legowisko. Akujin nie mógł w to uwierzyć – jego oczom ukazała się bogini w formie kobiety!

- Wdzięczność przyjmuje wiele form. Jedną z nich jest dla mnie możliwość oglądania twych lśniących oczu, emanujących bogactwem ametystowych barw na powierzchni których każde załamanie światła lśni niczym miriady gwiazd na lustrze leśnego stawu – Wsunął palce w jej włosy, odsuwając miękkie, wonne kosmyki znad powiek, aby oglądać z bliższa te niesamowite kolory obecne w każdym milimetrze skrzącego się majestatycznie spojrzenia Yūgure.
W jego wyobraźni kobieta towarzyszy mu w otoczeniu pałacowych bogactw. Sama jako jeden z drogocennych skarbów, zdobyczy wyrwanych z rąk wroga, człowieka, który był jej szczególnie niemiły. Pozbycie się go było drobnostką i Oniki zbył to parsknięciem zaledwie. Na nic więcej nie zasługiwał ten łotr.
Poświęcanie mu większej uwagi byłoby nietaktem, gdy w jego objęciach (niemalże) znalazła się ona.

- Czy praca, którą wykonujesz jest tą, o jakiej zawsze marzyłaś? – wyszeptał ku niej konspiracyjnie, przypadkiem – bo jakże by inaczej! – kładąc dłoń w jej talii, by znalazła się bliżej jego przyciszonego, kuszącego diabelnie głosu.
Wiele wskazywało w ich nieskromnym położeniu, iż zbliżają się ku sobie fizycznie, ale dla niego to ta druga sfera międzyludzkiej zażyłości była ważniejsza. Chciał ją szarpnąć ku sobie, pokazać jej raj i piekło jednocześnie, aby Yūgure już zawsze pragnęła podążać jego śladem.

Spragniona chłodu i gorąca, które tylko on mógł jej zaofierować.

Spoiler:

@Yūgure

Jak na zawołanie otworzyła oczy szerzej, kiedy jej uszu dotarł najbardziej wyszukany i poetycko ujęty komplement, jaki usłyszała w życiu.

— To bardzo miłe z twojej stro... — urwała, gdy ten dodatkowo zaczął się bawić jej włosami. Wpatrywała się w Niego jak w kogoś zesłanego z samego panteonu, przez chwilę nie mogąc zdobyć się na kolejne słowa. — Używasz zbyt wyszukanych słów do opisania zwykłej mieszczanki, Akujin-sama.

Uczono ją, że mężczyźni lubili skromność i uległość.
I taka musiała być, nawet, gdy nie zawsze szło to w parze z jej naturą.
Przeżyła prawie trzy dekady; na tym etapie znała swoją wartość i atuty.

Przysunięta bliżej, zakrzyknęła z zaskoczenia. Na dłuższą chwilę zaparło jej dech w piersiach, jakby bała się, że zaczerpnięcie oddechu, zachłyśnięcie się Jego zapachem odbierze jej człowieczeństwo, czyniąc z niej bezmózgą bestię zależną jedynie od Niego. Jednak zanim brak tlenu wymusił na niej wdech, doszła do wniosku, że pomijając kwestię "bezmózgiej bestii" to właśnie tym chciała być - zależnym od Niego człowiekiem mogącym znaleźć bezpieczeństwo w Jego ramionach; skryć się za woalem demonicznych zdolności, których chociaż jej jeszcze w pełni nie zaprezentował, to była pewna, że ochroniłyby ją przed każdym złem, tak samo, jak uratowałby ją od bycia biedną mieszczanką.
Nie przejmowała się, że takie jak ona pewnie zjadał codziennie i wiele z nich na pewno myślało podobnie.

Z nią będzie inaczej.
Musiało być.
A może kiedyś odważy się stać taka, jak on? Wiecznie piękna i młoda?

Rozchyliła pełne, moment wcześniej zwilżone językiem usta, nie mogąc zdobyć się na żadną odpowiedź. Zachęcona dotykiem pożądanego mężczyzny, usiadła bokiem, przekładając zwisającą z krawędzi nogę przez Jego udo.

— Nigdy o niej nie marzyłam, ale samotnej kobiecie trudno o lepszą pracę niż w domu uciech, więc i tak mi się poszczęściło — rzekła, opuszczając wzrok na dłoń, którą się podpierała podłoża. — Chociaż moje siostry nawet tam nie zarabiają wystarczająco, żeby dołożyć się do utrzymania tego domu. A ja... lubię występować i na szczęście zazwyczaj tyle wystarczy. Nie wiem, co innego mogłabym robić, jeszcze przy swoim statusie...

Yūgure uśmiechnęła się nieśmiało, próbując napotkać Jego wzrok. Zupełnie przypadkiem kilka razy jej spojrzenie omsknęło się, lądując na Jego ustach, podczas, gdy jej noga równie przypadkowo przesunęła się po wewnętrznej stronie łydki demona. Przekrzywiła nieznacznie głowę, doszukując się w jego twarzy odpowiedzi na pytanie, które dopiero miała zadać.

Skromna, uległa,
ale także kusząco prowokująca, kiedy było trzeba.

— Masz dla mnie jakąś propozycję, Akujin-sama?

@Akujin Oniki

- Słowa istnieją po to, aby ich używać, droga Yūgure. Są niczym uderzenia dłuta o kamień, ale tylko wybitny sztukmistrz potrafi wyłuskać nietknięty kryształ ze środka. Zbyt wymuszone, albo zbyt delikatne komplementy nie pozwolą prawdziwemu pięknu każdej osoby wyjrzeć na świat. Ja jestem twoim kamieniarzem, a ty obiektem mojej pieczołowitej pracy. – W objęcie dłoni ujął jej kształtny policzek, który pasował tam jak rękawiczka do dłoni. Może kobieta urodziła się właśnie po to, aby stać się jego… własnością? Jego królową, damą. Po co bogowie mieliby stwarzać istnienie tak idealnie dopasowanego do jego gustów i pragnień? Na ustach demona zagościł uśmiech satysfakcji, pełen tej diabolicznej energii, która emanowała z każdego centymetra jego ciała. - Wszystko… ruchy moich dłoni i moje piękne słowa mają wydobyć z ciebie to, co inni chcieliby wykorzystać, zarysować, zniszczyć.

Cały czas pamiętał ten wieczór, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Świeciła się niczym rumiane jabłuszko w worze ziemniaków. Występowała akurat dla tych obrzydliwych, starych mężczyzn, których łachmany nie były warte nawet jednego cekina z jej eleganckiej sukni, jednego guzika naszytego na napiętym dekolcie, jednego shaku haftowanego materiału w kolorze wiosennych fiołków oblewających jej poruszające się w ponętnym tańcu uda.
Wówczas jedynie zajrzał poprzez skrawek ułamanej szyby, ale obraz utkwił w jego pamięci na długie miesiące nim ponownie zjawił się u bram przybytku. W doskonałym czasie.

Na zadane przez jej różowe usta pytanie odpowiedział z rozkoszą, niskim, mruczącym tonem.
- Chciałbym zbyć z ciebie ten brud, Yūgure. Dotyk wielu dłoni, które nie potrafiły usadzić cię na piedestałach. Nie mogły tego zrobić, ponieważ nie wiedziały co zrobić z tak wielkim bogactwem. Prości ludzie potrafią jedynie grabić i niszczyć, a kogoś tak urodziwego jak ty należy stawiać na szczycie, z dala od ich przepracowanych, szorstkich dłoni. Traktowali cię jak namiastkę statusu, mogli dotknąć piękna ten jeden, jedyny w życiu raz, choć wiedzieli że nigdy nie będzie ich stać na twoje serce… a ja chyba jestem jednym z tych głupców.

Przemieścił dłoń na jej ramię i delikatnie uchylił rękaw, odsłaniając do światła błyszczącą skórę dekoltu. Nie zamierzał czynić jej tej przykrości i odsłaniać do świata to, co przeznaczone było wyłącznie dla specjalnych chwil. Chciał tylko zachwycić swój wzrok gładką, miękką otoczką, skrawkiem doskonałego ciała skrytego jeszcze przed jego wzrokiem. Wyobraził sobie, że naga mogłaby leżeć wśród jego bogatych tkanin, a on godzinami patrzyłby na ten doskonały widok.

- Udaj się ze mną do mego pałacu.

@Yūgure

Jak z otwartej księgi demon mógł wyczytać, jak bardzo imponował kobiecie sposobem, w jaki się o niej wyrażał - nie konkretnie treścią, która także coraz bardziej kruszyła ją niczym tę wspomnianą skałę, ale głównie elokwentnymi porównaniami i słownictwem, którego nie dane jej było zbyt często słyszeć. Siłą rzeczy miał do czynienia z osobą dość prostą, wychowywaną w wiosce przez parkę kupców, którzy o ile zaszczepili w niej marzenia o wielkości i bogactwie, o tyle w żaden sposób nie zdążyli się nawet do tego zbliżyć.

Nie to, co ona.
Osiągnięcie wszystkiego wydawało się być już jedynie na wyciągnięcie ręki,
bo tylko tyle, a nawet mniej, dzieliło ją od Niego.

Z rozchylonymi ustami wpatrywała się w Niego jak w objawione bóstwo. Wtuliła się bardziej w Jego dłoń jak najposłuszniejsze zwierzątko.

Dlaczego ktoś, kto żywił się ludźmi, był dla niej lepszy niż większość śmiertelników?
Może jednak demony nie były aż tak złe, jak je przedstawiano?

— Czekałam na ciebie — przyznała w końcu na głos. — Miałam nadzieję, że wrócisz. Dokończyć... swoją pracę.

Uśmiechnęła się figlarnie. Delikatnie złapała Go za nadgarstek, próbując przeciągnąć pieszczotę, którą właśnie ją obdarowywał. Resztki instynktu samozachowawczego próbowały namówić ją do ucieczki, lecz Yūgure ani drgnęła, napawając się przyjemnym chłodem skóry nieśmiertelnego na swoim rozgrzanym, zarumienionym policzku.

W reakcji na Jego ponętny głos, przysunęła się nieco bliżej całą sobą, jakby w obawie, że pominie ją choćby jedno wypowiadane przez Niego słowo. Serce fioletowowłosej biło tak szybko i głośno, że zaczynała aż się tego wstydzić. W dodatku, czy On potrafił czytać w myślach?! Mówił dokładnie to, co chciała słyszeć; to, o czym marzyła od lat. Piedestały, bogactwo, piękno...
i On?

Odchyliła głowę w przeciwnym kierunku, niż ten, w który sięgała Jego ręka celem ułatwienia Mu dostępu do swojego ciała. Nieświadomie, lecz kusząco naciągnęła łabędzią szyję, tym bardziej, że ruchem głowy zrzuciła włosy z ramienia na plecy.

— Wręcz przeciwnie, Akujin-sama. — Po kilku chwilach powoli sięgnęła oburącz po Jego dłoń, którą (niby przypadkowo, ale wcale nie!) zsunęła szatę ze swojego ramienia nieco bardziej, a po tym pokierowała na swoją lewą pierś, cały czas blokując z Nim spojrzenia. — Ono — jej serce — już od dawna jest twoje. Cała jestem. — Ostatnie słowa wypowiedziała nieco ciszej, podciągając sobie Jego rękę pod usta, którymi w wyrazie szacunku i oddania złożyła lekki pocałunek na Jego skórze. — Pragnę tego... oczyszczenia, z twoich rąk. A wtedy nikt więcej nie dotknie mnie bez twojego pozwolenia.

Jeżeli demon był wprawnym obserwatorem, zauważy, że uda Yūgure nieznacznie się zacisnęły. Jego dotyk i słowa nie oddziaływały jedynie na zdobiące ją rumieńce. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz jej ciało reagowało tak intensywnie.

— Udam się z tobą, gdzie tylko zapragniesz — oznajmiła bez zawahania. Pal licho ten dom, na którego utrzymanie tyle pracowała! Może jedynie poprosi później mężczyznę o udostępnienie jej możliwości zabrania kilku cenniejszych pamiątek. Życie u Jego boku i to jeszcze w pałacu brzmiało jak jakiś odległy sen, który miał się zaraz skończyć. — Jeżeli będę mogła wesprzeć jakoś twoje cele, zrobię to, bo teraz będą także moimi. Zabierz mnie ze sobą, uczyń swoją. Nie pożałujesz.

Jeżeli jej pozwolił, sięgnęła obiema rękami do Jego twarzy. Patrząc Mu prosto w oczy pogładzi kciukami Jego policzki, potem jednym przesunie po Jego ustach.