Ukryty port

Ukryty port — Sob Mar 09, 2024 11:00 pm

Ukryty port

Ukryty między skalistymi zboczami port w Itō służył jako schronienie dla piratów i szemranych handlarzy. Tętni życiem głównie nocą, kiedy to odbywają się tu ciche transakcje i handel zakazanymi towarami. W zatoce często stacjonują również łodzie, które chcą uniknąć niepożądanych spojrzeń, a ich załogi wspólnie spędzają czas w oczekiwaniu na kolejne zlecenia. Miejsce to przyciąga wszelkiej maści rzezimieszków, którzy z braku lepszych alternatyw chcieliby zaciągnąć się do jednej z wielu pirackich załóg.

Re: Ukryty port — Sob Mar 09, 2024 11:41 pm

10.03.1654

Kasasagi kiwała się łagodnie na falach, skryta w cieniu jednego z nawisów skalnych, które w pewnym momencie łączyły się ponad skrytym portem niczym sklepienie. Ona, jak i podobne rozmiarem łodzie stały zacumowane blisko wylotu, świadcząc o statucie załogi wśród podobnych im grup wyjętych spod prawa. W praktyce wyglądało to jednak tak, że największe bandy siłą wygrywały sobie możliwość postoju w najlepszych miejscach, choć Koro chciał wierzyć, że jego łajba wzburza po prostu szacunek. Innej opcji nie brał nawet pod uwagę.
W bezpiecznym cieniu, szczególnie po zmroku, kręciło się tu kilka demonów, które w pewnym sensie nauczyły się koegzystować ze zwykłymi ludźmi. Nie atakowały "swoich" - zarówno członków załóg, jak i pozostałych marynarzy, którzy czuli się tu jak w towarzystwie rodziny. Dysfunkcyjnej, lecz trzymającej się razem do samego końca.
Dlatego kiedy kapitan kopnięciem w cztery litery posłał swojego sternika wprost do wody, nikt nawet się tym nie przejął.
— Od święta wypada się wykąpać, a zaraz będziemy mieli Równonoc — ogłosił, krzyżując ręce na piersi, by w tej pozycji obserwować jak jego brat, a zarazem jeden z najbardziej niesfornych towarzyszy morskich podróży zażywa uroków kąpieli pod gołym niebem. Woda nadal była zimna, ledwo odtajała po upływającej porze mrozów, ale dzięki temu nie była tak brudna i zamulona jak zwykle.
Część załogi rzeczywiście wzięła w ciągu dnia kąpiel. Na takie luksusy nie było zbytnio czasu w trakcie podróży, dlaczego czystą załogę Date powitał z nieukrywaną satysfakcją. A potem na samym końcu wyczuł, że na pokład wspiął się także Ryoyu, którego wątpliwa przyjemność zmywania z siebie trudów podróży najwyraźniej ominęła.
Poczekał więc do nocy i pod pretekstem rozmowy zaciągnął chłopaka na brzeg, po czym bez mrugnięcie wykopał go wprost w czarną toń zakładając, że jako jeden z piratów potrafi całkiem dobrze pływać. A jeżeli nie, to jego problem.

W porcie zamierzali pozostać jeszcze jakiś czas. W drodze z Osaki poinstruował jednego z gońców, aby zajął się dostarczeniem listów do jeden z siedzib rodu, sam zamierzał więc pozostać w miejscu do momentu, aż chłopak przybędzie z wiadomościami zwrotnymi, albo chociaż porcją nowych rozkazów. Czasami zazdrościł zabójcom tych ptaszysk, które tresowali do roznoszenia listów. Być może wtedy Kasasagi nie musiałaby obrastać glonami stojąc bezczynnie na brzegu.
Przynajmniej teraz, gdy wrócili już do siebie, Ookami przestał świrować na punkcie zawartości ich magazynku. Pomimo jego obaw nikt nie naruszył zapasów, pomijając mały ubytek w alkoholu, który dało się chociaż zrozumieć, skoro załoga statku nudziła się w czasie gdy oni oglądali sztukę, a potem przez dłuższy czas wędrowali. Sam chciałby móc w ten sposób umilać sobie nieco czas.
— Jak już się umyjesz, to oczekuję, że do świtu na moim biurku znajdę raport z tego co działo się pod naszą nieobecność — przypomniał, obserwując bąbelki powietrza na powierzchni czarnej wody.
Teraz mógł przynajmniej zabawić się z pomocą Matsudairy.

Re: Ukryty port — Nie Mar 10, 2024 3:26 pm

Do wody wpadł bez nadmiernej gracji, płasko na brzuch, bo i nie miał kiedy przygotować się do zetknięcia z nieprzyjemnie orzeźwiającą taflą. Potrzebował chwili, aby zorientować się w sytuacji i wypłynąć na powierzchnię, gdzie wypluł fontannę nabranej w usta wody.
— Żeby cię, kurwa, słońce kiedyś nie wykąpało! — wrzasnął. Kōro mógł mieć pewność, że po tych słowach posypała się wiązanka wyzwisk, jednak trudno było tę wyłapać, kiedy obrażony Matsudaira obrócił się do niego plecami, i na tyle, na ile mógł skrzyżował ręce klatce piersiowej. Zanim to jednak zrobił, uderzył ręką w powierzchnię wody, chcąc brata dodatkowo ochlapać.
Nienawidził, kiedy to robił. Owszem - nie wykąpał się tego dnia z resztą załogi, ale nie oznaczało to, że unikał ablucji od miesiąca. Tym, czego natomiast unikał, była nagość w pobliżu innych ludzi (bądź demonów), więc potrzebował do tego odpowiednich warunków, których obecność terminem niekoniecznie pokrywała się z chwilami, w których decydowała się na to reszta załogi.
Ociężale wydostał się z wody; przemoczony, wyziębiony, z blond kosmykami przyklejonymi do twarzy. Zaczesał je ręką na tył głowy i wrócił do kapitana, patrząc na niego spode łba.
— Sraport, kurwa. — Zacharczał i splunął do wody resztą cieczy, która zdążyła wlać mu się do gardła podczas dowcipu Date. — Naprawiliśmy tamtą uszkodzoną burtę i umyliśmy — tj. on zadecydował, a reszta załogi umyła — pokład. Tak, jak pisałem w liście - trzecią część amunicji odesłaliśmy do magazynu, chociaż dalej uważam, że decydując się na ten krok, niepotrzebnie dałeś się ponieść emocjom. — I kto to mówi? — Za to może mi wreszcie powiesz, po kiego grzyba przygotowywaliśmy tę cholerną kajutę, której się tak bardzo domagałeś?! — O ile poprzednie zdanie wypowiedział dziwnie spokojnie, jak na siebie to aż elokwentnie, tak to ostatnie już zostało niemalże wykrzyczane. Owinął się szczelniej ramionami, chcąc przynajmniej dokończyć tę nurtującą go od jakiegoś czasu kwestię, zanim wróci na okręt, żeby przebrać się w coś suchego.

Re: Ukryty port — Sro Mar 20, 2024 1:31 pm

Uniesiony but Koro czekał tylko na to, aby jeszcze raz zepchnąć przemoczone, prychające stworzenie z powrotem do wody, gdyby tylko za bardzo się rzucało. "Za bardzo", czyli w zasadzie bardziej niż zwykle miało to miejsce, niezależnie od sytuacji. Z uniesioną brwią słuchał obelg i gróź, jakoby w zamian za kąpiel-niespodziankę należała mu się bolesna śmierć. Dawno już przestał brać sobie takie uwagi do serca, a brata zaczął traktować jak kapryśne działo, do którego ktoś nasypał zbyt wiele prochu (jeżeli zrobi się zbyt niebezpiecznie, najlepiej było zalać je wodą, bo koszt naprawy statku zawsze był wyższy, niż utracony w ten sposób proch).

— Nie pozwalasz sobie na za wiele? — zapytał spokojnie, stawiając podeszwę tuż obok jego dłoni, gdy ten zaczął wspinać się przemoczony na brzeg. — "Raport na biurku" nie oznacza, że masz mi się tam położyć i zacząć wykrzykiwać o minimum, którego od was wymagam. Nie znaczy to tym bardziej, że masz to robić tutaj w porze nocnej, kiedy reszta załogi śpi. — Odwzajemnił spojrzenie Ryoyu, zatrzymując na nim wzrok na dłużej, niż wymagała tego zwykła nagana. Przyglądał mu się wymownie, wyczulony na każdy ruch ludzkiego ciała. Nie sądził, aby brat planował go zaatakować, choć zawsze zachowywał się w taki sposób, jakby miał zaraz wyciągnąć z tylnej kieszeni nóż.

Nawet ta odrobina zamieszania przyciągnęła w ich kierunku niepożądane spojrzenia. Tu i tam zapaliły się pokładowe lampki, gdzieś na boku błysnęło światło odbite od szkiełka lornetki, a z oddali dotarło do nich głośne odkrząknięcie upomnienia. Mimo obecności kilku demonów, w porcie skrywali się głównie ludzie, zmarnowani, szukający szczęścia w na wzburzonym morzu, z dala od spojrzeń oficjeli. A potrzeba snu była naturalna, choć kapitan, który przecież w ogóle nie sypiał, zdawał się rozumieć to lepiej, niż jego przemoczony krewniak.
— Cóż to, masz jeszcze siłę na kłapanie gębą? — zapytał bez cny zainteresowania, w reakcji na pytanie o dodatkową kajutę, która ostatecznie pozostała pusta. — Może jeżeli zrobisz kilka kółeczek po brzegu, to się rozgrzejesz? Bo chyba nie zamierzałeś wracać już na statek?
Robił to z przyziemnych powodów, małostkowości, którą wywlekł na wierzch Matsudaira. Puste pomieszczenie nie powinno go interesować. To była prośba kapitana, nawet jeśli wydawała się bezsensowna, to kim byli ci ludzie, żeby podważać sens jego słów i działań?
Gdyby odpowiedział szczerze, że zamierzał przywlec tutaj Retsu nim dziewczyna czmychnęła, to zapewne Ryoyu tym bardziej ulżyłby sobie na jego głupocie i własnej, nieproporcjonalnie wielkiej niechęci do dziewczyny. Każde z nich było ze sobą połączone chociażby przez wzgląd na krew Date, która płynęła w ich żyłach, ale także za sprawą życiowych wyborów. Tych jednak Koro nie pamiętał. Czy blondyn spotkał kiedyś jego dawną podopieczną? Równie dobrze mógł tylko słyszeć o ich ówczesnej relacji, która zepchnęła wtedy Shichiro na krawędź desperacji i wypalenia.
A mimo to, Koro zachował minimum sympatii względem tego zmarnowanego dziewczęcia. To dlatego zamierzał zaciągnąć ją na statek w jednym kawałku.

Re: Ukryty port — Sob Cze 08, 2024 11:58 am

— Czy ja pozwalam sobie na za wiele? — powtórzył po nim i parsknął suchym, ironicznym śmiechem. — Ja? O nie, skądże znowu, szanowny kapitanie. — Siedząc już na podeście pocierał zmarznięte dłonie, a kończąc swoją wypowiedź niedbale skłonił głowę w wyrazie nieszczerego szacunku. Przynajmniej w tym momencie takim był, bo w większości sytuacji Kōro był wręcz jego idolem, za którym potrafił stanąć murem nawet, gdy się z nim nie zgadzał. W aktualnej sytuacji natomiast życzył mu doświadczenia promieni słonecznych przynajmniej na nagich pośladkach. Z resztą, irytował go tym swoim stoickim spokojem; Matsudaira o wiele lepiej odnajdywał się w utarczkach słownych i przekrzykiwaniu, bo przynajmniej pod tym kątem demony nie miały nad człowiekiem przewagi. — Wielka szkoda — westchnął w odpowiedzi na pouczenie ze strony Date, po czym parsknął ciszej, co przerodziło się znienacka w stłumiony, dłuższy chichot. Zgarbił się chowając głowę między ramionami lecz kiedy wreszcie się uspokoił, nie wydawał się chcieć podzielić z rozmówcą przyczyną swojego zachowania. Na tym etapie "znajomości" mógł się jednak domyślać, że Matsudaira albo usłyszał ducha, albo miał jakieś głupie skojarzenie. — Może bym nie musiał tego robić nocą, jakbyś częściej wychodził do mnie za dnia? — zapytał przekrzywiając głowę i trzepocząc rzęsami z nagle przyjętym wdziękiem oraz aurą szlachetnie urodzonego. Oczywiście wiedział, że nie mogło to mieć miejsca, lecz była to także jedna z niewielu sfer, w których miał jakąkolwiek przewagę, a zaczepka była prawdziwa.
Słysząc chwilę później sugestię Date a propos biegania, Ryōyū zazgrzytał zębami.
— A co niby mam, kurwa, robić? Czekać, aż Fujin czy inny Srujin osuszy mnie ciepłą bryzą w środku marca?! — wrzasnął zirytowany, moment później teatralnie rozchylając usta i unosząc brwi. — Ty naprawdę życzysz mi szkorbutu albo innego kurestwa! — obruszył się głośno (ignorując zupełnie skargi na swoją osobę, a za to próbując tytuł "tego złego" zrzucić na Kōro), układając dłoń na klatce piersiowej. Popatrzył na demona z wyrzutem, po czym ze skrzyżowanymi na klatce piersiowej rękoma (mimo wszystko próbując utrzymać trochę ciepła) położył się na podeście. — Dobrze, bracie. Jak sobie życzysz. Umrę tutaj, a ty będziesz mnie miał na tym swoim demonim sumieniu. Będziesz mógł sobie być sam kapitanem, sternikiem, okrętem — kontynuował dramatycznie, uznając tym samym, że Kasasagi wiele straci na jego nieobecności. — Miałem dla ciebie ciekawą nowinę, ale w tym wypadku zabiorę ją ze sobą do grobu. — I chociaż tego nie wypowiedział głośno, tak samym tonem na końcu zdania wydawał się dodać "niewdzięczna łajzo".

Re: Ukryty port — Pią Cze 21, 2024 8:58 pm

Teatralną próbę przedrzeźniania przyjął bez mrugnięcia okiem, ze skrzyżowanymi na piersi ramionami. Nawet taka oznaka ogłada, choć bardzo wątpliwa, była lepsza niż nagły wybuch gniewu, którego mógł się niebezpodstawnie spodziewać. Nie brał jednak pod uwagę, że Ryoyu zamiast postawić tym razem na wściekłe okrzyki postanowi odegrać rolę życia, udając ofiarę wszystkich niecnych występków Koro. Tego samego Koro, który stał tuż obok, patrząc z góry na blondwłosego, bez chęci kiwnięcia w jego stronę nawet małym palcem. Nie zamierzał dokładać się do już kierowanych w jego stronę oskarżeń, zaprzeczać im lub w jakikolwiek sposób potwierdzać.
Wystarczy, że nawet już ta odrobina zamieszania zebrała ku nim spojrzenia kilku niechętnych współtowarzyszy morskiej niedoli. Tylko załoga Kasasagi miała to wszystko w poważaniu; ci zdołali już do wszystkiego przywyknąć. Tu i tam zapaliły się złote światełka lamp olejnych i na szybko odpalonych pochodni, ale to nie straż cesarska napadała na ukryty, piracki port, a po prostu jeden z najgłośniejszych członków jego załogi postanowił metaforycznie tupnąć nużką.
— Leżąc na ziemi co najwyżej dostaniesz wilka. I to nie morskiego — mówiąc to odchylił nogę, sugerując, że w następnym ruchu kopnie Matsudaire w kierunku wody, lub przynajmniej wprawi jego rozpłaszczone, wijące się na brudzie ciało w sugerowany ruch, ale w ostatniej sekundzie zrezygnował. Uznał, że lepszą "karą" dla atencyjnego brata będzie pozostawienie go samemu sobie, z własnymi demonami (duchami) i przemyśleniami czy to, co robi ma sens. Odwrócił się w miejscu i zrobił kilka kroków w stronę portu gdzie cumował w dali majestatyczna Kasasagi. Odchrząknął i dodał tonem tak bardzo przepełnionym obojętnością, że brzmiało to niemalże mechanicznie. — Teraz musisz się umyć jeszcze raz, jaka szkoda. Inaczej sam wypaprzesz świeżo polerowany pokład.
Wywrócił oczami poza zasięgiem wzroku Ryoyu.
Szkorbut? Być może krzykacz znał się na marynarce, ale skąd u licha w rozmowie o wiosennych wiatrach wzięła się nagle wspominka o tej niepowiązanej w żaden sposób chorobie? Poza tym Fujin i Sru... nie, Raijin. Najwyraźniej nic, co padało tej nocy z jego ust nie miało większego sensu. W rezultacie Date zatrzymał się przy jednej z sąsiadujących im łodzi i pokręcił głowę. Pewnie to, o czym rzekomo chciał powiedzieć również miało na celu wyłącznie zatrzymać go i wzbudzić ciekawość. Albo litość, choć tego ostatniego w sobie nie posiadał. Jeżeli więc jego sternik życzył sobie tarzać się nocą na zimnych deskach portu, to mógł to robić do woli. Byleby po wszystkim się umył.

Re: Ukryty port — Nie Lip 21, 2024 12:03 pm

Zamrugał oczami, a jego twarz przyjęła taki wyraz, jakby miał zaraz zwymiotować, wcześniej robiąc się zielonym niczym glony. Podniósł się do siadu, lecz ta decyzja nie wynikała w najmniejszym stopniu z groźby bycia kopniętym lub nawet zrzuconym z powrotem do wody.
— Żadnych pierdolonych wilków — wycharczał ze słyszalnym w głosie obrzydzeniem. Powód jego niechęci do nich był oczywisty dla każdego, kto zajmował miejsce na ich okręcie; Matsudaira nie cierpiał Ookamiego, mimo, że w istocie nieszczególnie mu wadził. Był po prostu uprzedzony do jego zwierzęcego wyglądu, bo już nawet to, co reprezentował Ichitarō było dla niego przesadą. Czasami nawet zastanawiał się, dlaczego zmiennokształtni wybierali takie proste koncepty; jakby jemu przytrafiło się kiedyś zostać demonem, upewniłby się, że byłby najbardziej odrażającym monstrum, jakie chodziło po Imperium. Jednak na ten moment stawać w ich szeregach nie zamierzał, bo cenił sobie zżerającą go od wewnątrz nienawiść, którą pielęgnuje od ponad dekady.
— Z niezmierną przyjemnością, szanowny kapitanie, jak sobie stąd tylko, kurwa, pójdziesz.
Czy przyjemnością? Może niekoniecznie, woda dalej niewątpliwie była zimna, ale przynajmniej pierwsze zanurzenie miał już za sobą. Jednak jeżeli już miał się tego podejmować, to na częściowo własnych warunkach, a najważniejszym z nich był brak gapiów. Tak samo jak on nienawidził przebywać pośród nagich ludzi i ich w ogóle oglądać, tak też nie chciał być nagi przy kimkolwiek, uważając wszystkich o innym zdaniu za zwyczajnych zboczeńców o zwierzęcych popędach. Jemu można było wiele zarzucić, lecz nie to.
Odnotował fakt, że Kōro się zatrzymał, jednak w najmniejszym stopniu nie pomyślał, że nie musiało się to wiązać z jego "ciekawą nowiną". Był święcie przekonany, że jego brat po prostu umierał z ciekawości.
— Ta szmula, którą się kiedyś opiekowałeś, wychodzi za mąż. Myślisz, że cię zaprosi na swoje bajkowe wesele, czy już w jej pustym łbie inny kutas tańczy?

Re: Ukryty port — Pią Lip 26, 2024 8:28 pm

— Wypluj z ust takie wulgarne słowa. Albo połknij. Co wolisz, drogi krewniaku — Opuszki potarły nasadę nosa, oczy zmrużyły się, ciągnąc za sobą drobne mięśnie na czole. Wieść o zamążpójściu Retsu nie ruszyła go w większym stopniu, co nieszlacheckie zachowanie brata, do którego powinien już z resztą przywyknąć. Z myślą, że przywołana nagle z odmętów pamięci kobieta zostanie w końcu za kogoś wydana także mógł się już oswoić, więc czemu Ryoyu mówił do niego w taki sposób, jakby ta wieść mogła go w jakiś sposób wyprowadzić z równowagi?

Uniósł podbródek, posyłając rozjuszonemu blondynowi pytające spojrzenie, któremu towarzyszył także krótki odgłos nieartykułowanego zapytania. Jak zawsze w jego spojrzeniu obecna była nieukształtowana pogarda, jakiś rodzaj dystansu, którym odpychał od siebie za nowego życia wszystkich, którzy niegdyś złączeni byli z nim więzami krwi. Teraz łączyło ich zaledwie nazwisko, ponieważ rozcieńczona krew, która pulsowała powolnym rytmem w jego tętnicach, należała wyłącznie do Muzana.

Dlaczego powinno mnie to interesować?

Matsudaira nie mógł wiedzieć, że Koro spotkał się z Retsu gdy ziemie pokrywały wciąż śniegi, a lasy skute były przez błękitne pazury mrozu. Natknął się na nią przez przypadek i równie bezkształtne było ich spotkanie, pełne zatartych wspomnień i sekretów, o których ta nie zamierzała mu nigdy mówić.

Czy już wtedy wiedziała, że niebawem oddana zostanie w ręce nowego "opiekuna"? Jeśli tak, to o tym również nie pisnęła nawet słówka, zostawiając go za sobą z powodu własnej potrzemy zemszczenia się za jego dawny brak domysłu.

— Chcesz, żebym wysłał cię na tą uroczystość z życzeniami dobrobytu, jako przedstawiciela Kasasagi? — zapytał, doskonale wiedząc, że sama sugestia może był katalizatorem dla kolejnego wybuchu gniewu i niepochlebnych wyzwisk kierowanych do bogu ducha winnej dziewczyny. — Kiedy ostatni raz pytałem, nadal miałeś samurajskie nazwisko, więc nie bezcześć go teraz swoim niegodnym zachowaniem. Jeżeli ta nowina napawa cię zazdrością, to musisz ją z godnością odrzucić. To nie kobieta dla ciebie.

Re: Ukryty port — Sob Lip 27, 2024 3:18 pm

Synchronicznie opuścił ramiona, lekko garbiąc się przy tym, jakby spadł na niego jakiś niewidzialny ciężar. Wyrzuty brata odnośnie jego wulgarności zaskakiwały go za każdym razem tak samo, biorąc pod uwagę, że akurat to w Matsudairze nie zmieniło się od lat, więc pomyślałby, że Kōro w końcu przyjdzie do tego przywyknąć.
— Chyba na łeb upadłeś — bąknął w odpowiedzi na sugestię reprezentowania ich okrętu. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej. — Szczęśliwie, nie pojawię się tam jako wysłany z twojego ramienia reprezentant, a gość specjalny mojego przyjaciela, a jej narzeczonego. Już miałem okazję przekazać, jak bardzo im żadnego dobrobytu nie życzę. — Pomimo łączącej go z Akizou przyjaźni, przez gardło nie przeszłoby mu nic, co sugerowałoby, że trzymał kciuki za owocność jego małżeństwa z Retsu, bo ta zwyczajnie na to nie zasługiwała w jego oczach.
— Naprawdę nie masz się do czego innego przypierdolić tylko za każdym razem musisz insynuować, że zżera mnie zazdrość albo inna potrzeba macania lub bycia zmacanym? — podniósł głos, w irytacji rozpościerając ramiona. — Jesteście, kurwa, obrzydliwi ze swoim sprowadzaniem wszystkiego do jednego — sarknął ciszej, przewracając oczami. Można mu było zarzucić naprawdę wiele, a jednak, jak na złość, najbardziej lubili zahaczać o jego niechęć do fizycznego kontaktu. — Nienawidzę tej suki, bo wiem, że zrobiła sobie z ciebie pieska, a to powinno godzić w dumę syna Date Masamune bardziej, niż to, o co mnie oskarżyłeś. Szkoda, że tego nie doceniasz. — Pokręcił lekko głową, widocznie nie potrafiąc pojąć priorytetów, którymi kierował się jego brat. Miał na uwadze, że taką rolę Kōro mogli po prostu przypisać rodzice Retsu, a jednak zdecydował się przypisać całą winę samej dziewczynie, bo to jej ochroniarzem miał być i to podczas tego właśnie epizodu doznał swojej przemiany. I, na domiar złego, kobieta teraz jeszcze miała zostać żoną jego przyjaciela, jakby jeszcze nie zaszkodziła wystarczająco i nie mogła po prostu... przepaść.
— Myślałem, że skoro się znaliście tyle lat to bardziej cię to zainteresuje, ale skoro nie, to całe szczęście. Byłoby to nieco niezręczne, jakby to akurat twoim zeschniętym sercem poruszyła zazdrość. — Wzruszył ramionami. — Przynajmniej nie muszę się martwić, że spróbujesz ją uratować od okropnego losu i przywleczesz na okręt.

Re: Ukryty port — Nie Paź 06, 2024 11:27 am

Pod zamkniętymi powiekami Koro przewrócił oczami.
— To ty masz jakichś znajomych? Ludzie są w stanie z tobą wytrzymać? — zapytał szczerze, ale nie odpuścił sobie możliwości zakpienia z żywiołowego krewniaka. W zasadzie brata, ale poza rozrzedzoną krwią ich ojca nie mieli ze sobą wiele wspólnego. Wychowani inaczej, w innym celu i z zupełnie innymi obowiązkami względem rodziny. Każdy z przyrodnich braci dawnego Shichiro został stworzony z innych powodów, choć zawsze w tym wypadku przodowała męska żądza ich rodzica.
Dlatego było ich tak wielu. Dlatego rozpierzchli się po świecie i nie mieli ze sobą wiele wspólnego.
Od kiedy zesłano ich na pokład jednego statku, poznawali się na nowo. Podobno Ryoyu wysyłał listy, gdy oboje byli młodsi, ale kapitan nie wiedział nawet, gdzie znajduje się przynajmniej połowa tych wiadomości. Przejmował i palił je wuj, czy nigdy nie docierały nawet do celu? Nieistotne. Teraz nadrabiali te stracone lata, ku uciesze tylko jednego z nich.
Koro był poważny i odpowiedzialny, nawet jeżeli swoje obowiązki wykonywał z niechęcią. O adoptowanym Matsudairze nie dało się powiedzieć wielu pozytywnych rzeczy, może poza tym, że jego głos był zawsze przepełniony niezachwianą pewnością i donośny. Chyba właśnie dlatego to on zajmował się rozdzielaniem pracy na pokładzie. Potrafił przekrzyczeć nawet wzburzone fale.

— Służenie wysokim rodom dla takich jak my jest zaszczytem i powinno być punktem honoru, aby zawsze dbać o ich dobrobyt. Bez tego możemy równie dobrze na zawsze pozostać szczurami morskimi, Ryoyu. Ja traktuje to jako odskocznię od prawdziwych obowiązków, a nie całe życie. — Pokręcił głową. Próba przemówienia blondynowi do rozsądku zwykle mijała się z celem. Nie był głupi, ale często wybierał taki być. Nie próbował lub nie chciał rozumieć powodów kierujących szlachecką hierarchią. Sam znajdował się na tyle daleko w tym bagnie zwanym sukcesją, że nie miał nawet powodu liczyć na jakiś znaczny awans społeczny. Dla Date był jeszcze jednym przedstawicielem, którego wysłanie na takie wydarzenie jak ślub było nie tylko wygonym odepchnięciem od siebie obowiązku, ale także wielkim zaszczytem dla świeżo związanej pary.
Tyle że Koro nie brał pod uwagę, że jego młodszy brat został już zaproszony ze strony męskiej... a to oznaczało, że Date nadal nie mieli przedstawiciela, gościa dla Retsu.
A on nie chciał jej teraz widzieć. Nie po tym, jak obserwował jej powolne opadanie na dno, w zimie, w pierwszym lepszym przybytku w środku lasu. Musiałby trzymać za zębami widoki tamtych mężczyzn obłapujących chętną do swawoli kobietę przed jej nowym partnerem. Przed rodziną. Przed Date.
Przed samym sobą nie potrafił ukryć tych obrazów.

Warknął w przestrzeń.
W przystani ludzie budzili się poruszeni ich głośną rozmową i odgłosami rozchlapywanej wody. Widział dzięki demonicznemu wzrokowi zaczajone w oddali spojrzenia. Wiedział, że ludzie słuchają, głodni plotek i informacji, które mogliby wykorzystać przeciw konkurencyjnej załodze. Kasasagi była szanowana wyłącznie ze względu na obecność na pokładzie demonów. Ale nie dlatego, że w dzień pływała pod sztandarem szoguna i Date, a nocą swoją własną.
— Niech będzie. Zjawie się, ale tylko ze względu na obowiązki. I napisz im, że liczę z racji tego na sporą gratyfikacje. Przydałoby się nam wymienić żagle przed nową porą.

Re: Ukryty port — Nie Paź 06, 2024 9:22 pm

Zacisnął mocno szczękę i popatrzył na Kōro spode łba, gdy ten - standardowo - postanowił go szturchnąć słowem. Faktem było, że nie miał wielu sojuszników, których sympatia wobec niego wynikała z czegoś innego niż wymuszenie poprzez pozycję w hierarchii lub niechęć do stania się celem do strzelania z kuszy. Z drugiej strony, on też nią nie pałał do zbyt dużej ilości osób i nie potrzebował ich więcej do szczęścia. W gruncie rzeczy potrzebował jedynie, aby ktoś w razie potrzeby wstawił się za nim, no i żeby miał do kogo gębę otworzyć - a biorąc pod uwagę Kasasagi, to otwierał ją częściej niż wiele osób sobie życzyło.

— Wysokim rodom? — powtórzył na chwilę przed tym, jak zaniósł się głośnym śmiechem. — Oni są, kurwa, niewiele wyżej od nas, a przeżywasz to, jakbyś służył samemu szogunowi! — Uniósł ręce i opuścił je luźno, głośno uderzając o swoje nogi. — Ktoś ich, kiedyś, na chwilę na dwór wprowadził i ot to jest ta cała ich wyższość! Kuran nie ma nawet jakiejś wybitnej reputacji! Po ich ślubie dalej będziesz biegał za tą gówniarą czy sobie wreszcie, kurwa, odpuścisz tych "zaszczytów"?
Matsudaira ostentacyjnie splunął gdzieś pomiędzy nimi, podkreślając jeszcze bardziej swoją irytację czymś, czym - w jego oczach - powinien być bardziej zirytowany demon; jedna z niewielu osób, którym szczerze życzył dobrze. Odwrócił się na pięcie i ruszył przed siebie, jakby po prostu chciał uciąć tę rozmowę, aby Kōro przemyślał sobie jego słowa.
— Będą wdzięczni — sarknął pod nosem w odpowiedzi na decyzję starszego z nich. Brak komentarza odnośnie dopisku o gratyfikacji mógł potraktować jako niemą zgodę.

Wtem, jednak, zatrzymał się.
— Hej, chodząca kupo mięsa! — zawołał do brata, jakby w ułamku sekundy zapomniał jego imienia. Ponownie podszedł bliżej, ale wciąż na tyle daleko, żeby nie stać w zasięgu pierwszego lepszego ruchu ramieniem demona. — Dlaczego ty sobie na to w ogóle pozwalasz, co? — warknął wściekle, ale, o dziwo, konspiracyjnie ciszej. — Dlaczego od swojej przemiany nie zajebałeś ich wszystkich i nie przejąłeś ich gałęzi klanu? Masz to samo nazwisko, a do tego swoje niesamowite zdolności. Mógłbyś to zrobić, a winę za ich śmierć zrzucić na innego umarlaka. Mógłbyś nawet, kurwa, podrobić akt adopcyjny albo cokolwiek. Nie chcesz na siebie zwracać uwagi zabójców? Masz jakiś inny, wspaniały plan? Dlaczego się tak marnujesz? Tylko nie zasłaniaj się honorem, czy wolą martwego tatusia. Będąc głową rodziny dalej mógłbyś pływać okrętem, ale nie musiałbyś się martwić o dofinansowanie z domu.
Ryōyū większość swojego życia poświęcił na zapewnienie sobie sukcesji w klanie, w którym nawet się nie urodził. Postanowił wykorzystać to, co Budda mu dał i dostać się na szczyt po trupach swojego rodzeństwa. Czasami zastanawiało go, co powiedziałby Kōro, jakby dowiedział się o grzechach młodszego brata; wiedział jednak, że nie byłoby to nic dobrego. Jednak skoro on, człowiek, mógł zajść tak daleko, to dlaczego demon nie starał się osiągnąć nawet więcej?