Rano obudziło ją pukanie do jej drzwi, intensywne, przez co i Kiku wybudziła się i zaczęła płakać. Akoya już na początek dnia wkurwiona co niemiara, wstała szybko i w zasadzie półnaga otworzyła drzwi zaskakując tym biednego posłańca — Czego? — Warknęła młoda kobieta piorunując wzrokiem nieszczęśnika do niej wysłanego, biedny chłopak zawstydził się wtedy i może nawet nieco przeraził, bo zaczął się jąkać co jeszcze bardziej podkręciło skorą do awantury Akoyę — N-no b-bo wzy-wzyw-wzywają C-cię — Zaczął młodszy może o kilka lat chłopak — A możesz mówić normalnie, dziecko mi obudziłeś głąbie — Odparła zirytowana dziewczyna krzyżując ręce na piersi by je zasłonić i okazać swoją frustrację — P-pan Usaburō, pr-przy jego ch-chacie. Pro-prosił się o spakowanie na tydzień — Wyrzucił z siebie posłaniec i pobiegł w siną dal, by uciec jak najdalej od Akoyi. Zszokowana jasnowłosa dziewczyna mrugnęła kilka razy z powodu szoku, Pan Usaburō był jej mentorem, jeśli chodzi o sztukę kowalstwa. Często asystowała mu w pracy i zdziwiło ją, dlaczego to teraz wysłał po nią posłańca i kazał jeszcze się jej spakować. Nie mniej nie miała za dużo czas by się nad tym zastanawiać, spakowała się więc prędko i zaniosła Kiku do kobiet, która to często robiła za jej opiekunkę. Pożegnała się czule z dziewczynką i ruszyła w nieznane. Powód tego zaproszenia był prosty była to dalsza część jej nauki, tym razem chodziło o podstawy kucia i wytapiania stali. Chodziło o budowę piecu Tatara.
Usaburō siedział pod swoją chatą z grupką pomocników, na widok Akoyi uśmiechnął się szeroko i pomachał do niej, by zwrócić jej uwagę. Młoda matka podeszła do starszego kowala i wysłuchała dokładnie tego, co miał jej do przekazania. Mężczyzna nakazał im się zebrać po czym ruszyli w drogę by nie tracić czasu, podczas marszu mężczyzna opowiedział jej, dlaczego zdecydował się przekazać jej tę wiedzę. Powód okazał się prosty i nawet Akoyi zrobiło się głupio, że na niego nie wpadła. Stary Mistrz chciał przygotować ją by pewnego dnia mogła sama zbudować kuźnię od podstaw, na przykład, gdyby nakazano jej stworzyć nowy posterunek z kuźnią. Niektórzy myśleli, że najtrudniejszą częścią tworzenia ostrza było jego kucie, ale równie ciężkie było wytworzenie tama-hagane. Stali, z której to tworzono później katany, był to w końcu proces długotrwały i niemal nie do zrobienia przez jedną osobę. Stąd miała nauczyć się korzystać z pomocy innych przy jednoczesnym koordynowaniu prac. Wysłuchała więc po raz kolejny nauk Usaburō, opowiedział jej jak to należy stworzyć wpierw piec o odpowiednich wymiarach, należało wykopać dół i wzmocnić jego ścianki za pomocą gliny lub cegieł, gdy te umocniły się to tworzono kanały wentylacyjne do kontrolowania odpowiedniej temperatury. Dopiero wtedy wsypywano węgiel i rozpalano ogień, czekano na to aż piec osiągnie odpowiednią temperaturę po czym rozpoczynano proces wytapiania. Wymagało to stałego dokładania węgla i szkarłatno-karmazynowego żelaznego piasku. Po trzech dnia przy ogromnym zużyciu zasobów powinni osiągnąć Tamahagane z Nichirin.
Akoya otrzymała wiedzę teoretyczną, teraz więc należało wprowadzić ją w życie. Najgrzeczniej jak tylko potrafiła, wskazała miejsce na małym wzniesieniu gdzie to wraz z pomocnikami miała zacząć kopać dół, z którego to za pomocą gliny stworzą piec. Młoda adeptka sztuki kowalskiej, nie bojąc się ciężkiej pracy pomagała w tym przedsięwzięciu, po części dlatego by zająć czymś głowę a po części, dlatego że tak po prostu wypadało. Wykopali razem dół długi na jeden metr, długi na trzy i szeroki również na metr. Następnie obudowali gliną ściany pieca, po czym przygotowali pokrywę, by podczas procesu wytapiania przykryć palenisko. Kolejnym krokiem było zbudowanie kanałów wentylacyjnych, za pomocą których mogli wdmuchiwać powietrze do środka, by to kontrolować żar. Całość zajęła im cały dzień, której doba to Akoya zmartwiona o wyniki nie przespała. Następnego ranka mieli zacząć wytapianie, w tym celu wsypali do środka węgiel drzewny po czym jasnowłosa osobiście postanowiła go rozpalić, odczuwała zmęczenie co prawda, ale to był kluczowy moment więc zrobić to sama. Siedziała tuż przy wykopanym dole i wystawiała co jakiś czas dłoń nad ogień, by wyczuć czy ten nabrał już odpowiedniej temperatury. Parę razy przy tym przysnęła, ale budziła się za każdym razem, gdy dłoń opadała jej niżej, co prawda w ten sposób zarobiła pare oparzeń, ale to nie było nic strasznego. W końcu nadeszła ta oczekiwana przez nią chwila, Akoya ostrożnie wsypała pierwszą porcję żelaznego piasku i na to kolejną porcję węgla drzewnego i tak w kółko aż nie uda im się stworzyć stali. Według Usaburō proces ten powinien zająć trzy dni, dlatego z niesmakiem Akoya stwierdziła, że nie będzie mogła zająć się tym sama. Ustanowiła więc wraz ze swymi ludźmi warty, mieli nieustannie dodawać kolejne warstwy żelaznego piasku i węgla. Co osiem godzin zaś mieli budzić mistrzynie miecza by ta mogła doglądać procesu i zmienić jednego z nich na następne osiem godzin.
Po pierwszym dniu Akoya była zaskoczona ile surowców wymaganych było do stworzenia tamahagane dlatego parokrotnie wysyłała pomocników po więcej materiałów, dwa dni później jednak w końcu mieli efekty swojej pracy. Udało im się stworzyć w tamahagane z nichirin. Teraz wystarczyło go ostrożnie zebrać, w tym celu należało rozwalić ściany pieca i zebrać stal, która to osadziła się na dole. Ostrożne zdejmowanie gliny i następnie Tamohagane zajęło im cały dzień, następnie Akoya musiała ostrożnie wybrać najlepsze kawałki stali. Te zazwyczaj znajdywały się wokół ścian pieca, gdyż były najmniej zanieczyszczone węglem, owszem dalej w nich był, ale to dało się oczyścić podczas samego kucia. W ten sposób po zużyciu ponad dziesięciu ton węgla i satetsu uzykali dwie tony Tamohagane, z których to powstaną ostrza zabójców. Był to pewien sukces, na koniec tego całego procesu, gdy to skończyli zbierać stal i sprzątać po sobie Usaburō podszedł do Akoyi z uśmiechem i pogratulował jej sukcesu. Wykonała kawał dobrej pracy i osiągnęła kolejny krok w swej karierze, kto wie. Może już niebawem nawet pozwolą jej samodzielnie kuć katany. Z tymi myślami jasnowłosa powróciła do swojej córeczki, której to przez następny dzień opowiedziała wszystko podczas zabaw.

Akoya, aspirująca mistrzyni miecza, wypełniała swoje dni sztuką tworzenia naginaty, japońskiej broni przypominającą glewie. Twór, który łączył w sobie piękno i funkcjonalność. Wiedziała, że to, co zamierzała wymagało zarówno technicznej biegłości, jak i duchowej harmonii. Każdy etap pracy musiała zaplanować, a potem z najwyższą precyzją wykonać, by oddać hołd tradycji oraz sztuce kucia stali. Cóż nikt nie mówił, że bycie mistrzem miecza było łatwe.
Jej kuźnia była dla niej czymś więcej niż tylko warsztatem, była jej własną świątynią, w której każda czynność miała swoje znaczenie. Przed przystąpieniem do pracy, Jasnowłosa zawsze upewniała się, że jej miejsce pracy jest w idealnym stanie. Każdego ranka starannie przygotowywała swoje narzędzia: palenisko, miechy, młoty, kowadła oraz zestaw dłut. Wszystko musiało być odpowiednio naostrzone i w pełni sprawne, ponieważ każde z narzędzi odgrywało kluczową rolę w procesie tworzenia broni, którą podarowywała zabójcom by tępili demony.
Przygotowanie ognia w palenisku było jednym z najważniejszych etapów. Płomień musiał osiągnąć odpowiednią temperaturę, aby można było pracować z tamahagane, wysokiej jakości stalą wytapianą z rud nichirin. Kontrola temperatury była kluczowa, zbyt wysoka lub zbyt niska mogła wpłynąć na jakość stali. Starannie obserwowała palenisko, upewniając się, że ogień jest stabilny i gotowy do pracy i regulowała to wszystko dokładając drewna by podsycić żar jeśli był niewystarczający.
Kiedy palenisko osiągnęło odpowiednią temperaturę, Akoya rozpoczęła żmudny proces kucia. Wzięła kawałek tamahagane i umieściła go w ogniu, czekając, aż stal stanie się rozżarzona. Gdy materiał był gotowy, wyjęła go z paleniska i przystąpiła do pierwszych uderzeń młotem. Każde uderzenie miało na celu nadanie stali podstawowego kształtu ostrza. Rytm młota odbijającego się od metalu wypełniał kuźnię, a Mistrzyni miecza z precyzją kontrolowała każdy ruch. W miarę jak materiał ochładzał się, wkładała go z powrotem do ognia, powtarzając ten proces wielokrotnie. Wymagało to od niej ogromnej porcji skupienia bowiem każdy błąd mógł osłabić przyszłe ostrze. Jej ruchy były pewne, ale i pełne pokory, świadoma, że tradycja, którą kontynuuje, sięga setek lat wstecz. Skupiała się na każdym szczególe, oczami wyobraźni wizualizując sobie kształt ostrza by móc następnie odtworzyć jego wygląd za pomocą uderzeń jej wiernego młota.
Ostrza w jej ojczyźnie różniły się od tych, którymi władali ludzie z innych krajów, przynajmniej tak słyszała, a to wszystko za sprawą wyjątkowego procesu składania i laminowania stali. Akoya przypomniała sobie jak tą wiedzę wpajali jej nauczyciele i wzięła się do pracy zaczynając od rozgrzewania stali do momentu, w którym była gotowa do dalszego etapu, jakim miało być jej zespalanie. Składała ją wielokrotnie, za każdym razem zespalając warstwy metalu, tworząc w ten sposób strukturę o niesamowitej wytrzymałości i ostrości. Tak jak wszystko w kuźni, tak i składanie stali wymagało od niej niezwykłej precyzji. Każde złożenie zwiększało liczbę warstw, co pozwalało uzyskać odpowiednie właściwości ostrza. Cierpliwość i dokładność była tutaj kluczem do osiągnięcia sukcesu więc spędziła niemal kilka godzin na składaniu ze i laminowaniu stali by stworzyć wytrzymałą stal, którą uformuje w zakrzywione długie ostrze.
Wzięła rozgrzaną stal za pomocą szczypiec i zaczęła formować ją w charakterystyczny kształt naginaty - długiego, zakrzywionego ostrza. Każdy ruch młotem był precyzyjnie zaplanowany, a Akoya z ogromną starannością nadawała ostrzu ostateczny kształt. Proces ten wymagał nie tylko siły, ale i niezwykłej dokładności. Każdy zakręt, każda linia miała swoje znaczenie i wpływała na funkcjonalność oraz estetykę broni. Mistrzyni miecza chciała by jej oręż nie był tylko śmiercionośny, ale i piękny, oddając hołd tradycji rzemiosła. Kształtowanie ostrza było dla niej jak tworzenie dzieła sztuki, w którym każdy detal miał znaczenie.
Kiedy ostrze było już ukształtowane, nadszedł czas na hartowanie. Proces ten polegał na szybkim schłodzeniu rozgrzanej stali w wodzie lub oleju, co nadawało ostrzu odpowiednią twardość. Jasnowłosa młoda matka z ogromną precyzją kontrolowała temperaturę i czas schładzania, aby uniknąć pęknięć i innych defektów. Był to moment, bo właśnie w tym etapie miało okazać się, czy wielogodzinna praca nad ostrzem przyniosła oczekiwane rezultaty. Gdy stal ostygła, Akoya dokładnie sprawdziła ostrze, szukając ewentualnych wad. Widząc, że wszystko przebiegło zgodnie z planem, poczuła dumę i satysfakcję. Proces hartowania nadawał ostrzu twardość i wytrzymałość, niezbędne dla broni przeznaczonej do walki z pomiotami Muzana.
Mimo dumy westchnęła wiedząc co było następne, a mianowicie polerowanie ostrza, które miało na celu wydobycie jego pełnej urody i funkcjonalności. Używała do tego celu różnych kamieni ściernych, zaczynając od tych o większej ziarnistości, a kończąc na najdrobniejszych. Był to kolejny długi i niemiłosiernie przeciągający się etap pracy, ale to właśnie to nadawało ostrzu ostateczny blask więc zacisnęła zęby i wzięła się do roboty. Podczas tego podziwiała hamon, jaki udało się jej zrobić, charakterystyczny wzór na ostrzu, który powstawał w wyniku procesu hartowania. Hamon był nie tylko estetycznym elementem, ale również świadectwem mistrzostwa kowala. Dlatego właśnie starannie polerowała ostrze, dążąc do perfekcji, by każdy szczegół był widoczny i doskonały a jej mistrzowie mogli poczuć dumę na widok owoców jej pracy.
Na koniec zostało już tylko jedno, montaż ostrza na drzewcu. Kobieta wybrała więc drewno z brzostownicy, które miało być zarówno wytrzymałe, jak i elastyczne. Drzewiec musiał być odpowiednio wyważony, aby zapewnić skuteczność w walce więc i nad tym poświęciło trochę czasu, pocąc się z nadmiaru skupienia. Po zakończeniu montażu Akoya przeprowadziła ostateczną inspekcję naginaty. Sprawdziła każdy element, upewniając się, że wszystko jest idealne. Każda wada mogła oznaczać niebezpieczeństwo dla użytkownika broni, dlatego dokładność była kluczowa. Gdy wszystko było gotowe, dziewczyna czuła dumę i spełnienie mimo tego, że padła na cztery litery zmęczona tym wszystkim.
Stworzenie naginaty było dla niej nie tylko pracą, ale i formą medytacji, drogą do doskonałości i wyrazem szacunku dla tradycji. Każde ostrze, które opuściło jej kuźnię, było świadectwem jej umiejętności, pasji i oddania rzemiosłu. Każda oręż była wyjątkowy, nosząc w sobie duszę swojej twórczyni. Akoya wiedziała, że każda broń, którą stworzyła, była nie tylko narzędziem walki, ale i dziełem sztuki, które przetrwa wieki zakładając iż skupi się na swej sztuce i odda temu całe serce.