Życie w Yonezawie było w porządku. Od czasu rozpoczęcia treningu właśnie tu spędzał sporą część swojego czasu. Raczej się nie wychylał, starał się trochę trenować, ale głównie zajmował się szyciem, pisaniem i eksperymentowaniem ze swoją prywatną hodowlą roślin w pokoju, by rysować różne stadia ich rozwoju - wcale nie podebrał ich po kryjomu z jednego z ogrodów w Yonezawie, by nie siedzieć godzinami w miejscu publicznym. Na tym etapie - dzięki kupionej książce o pielęgnacji roślin - potrafił swoich lokatorów całkiem skutecznie utrzymać przy życiu. Kupił im nawet ładne, zdobione donice; niestety, młody zabójca miał duże skłonności do nieprzemyślanych, zbędnych zakupów, gdy zobaczył coś szczególnie ładnego.

Tego dnia wracał do pokoju ze świeżo napełnionym wiaderkiem wody i malutką miską z kawałkami jedzenia. Starał się przemykać niepostrzeżenie - gdy wcześniej wychodził, zauważył kątem oka Kurayami-san i nie był pewien czy zdołał zniknąć z jej pola widzenia dostatecznie szybko. Póki co było podejrzanie cicho, ale mógł to być wynik już odczuwanego niepokoju i zwiększonej czujności. Był niemal pewien, że czuł jej zapach gdzieś w okolicy, ale równie dobrze mogła to być wina tego, że mieszkali w tych samych kwaterach jako zabójcy władający Oddechem Pioruna.

Możliwie najostrożniej przemierzył pusty korytarz, w myślach modląc się do wszystkich możliwych bogów, by się nie przewrócić albo nie wydać zbyt głośnego dźwięku. Żałował, że nie wiedział jaki zmysł był wyostrzony u jasnowłosej zabójczyni. Odetchnął dopiero, gdy dotarł do pokoju w jednym kawałku i odłożył wiadro wody. Rozsunął odrobinę okno, bo choć nie lubił zimna, bardziej przejmował się tym, by rośliny stojące na stoliku złapały trochę światła dziennego. Miskę z resztkami położył na podłodze obok, pospiesznie nawodnił ziemię w doniczkach i wyjrzał na zewnątrz. Niestety wiatr mu nie sprzyjał, więc musiał polegać na wzroku, by wypatrzeć sylwetkę znajomego gościa. Z reguły przychodził o tej porze, nauczony gdzie mógł znaleźć łatwe pożywienie.

Przygotowana do kolejnego treningu, już miała się zbierać gdy kątem oka chyba widziała znajomą smugę. A na pewno słyszała po jego specyficznym truchcie. Jeśli myślał że znowu jej umknie to był w błędzie. I tak dawno nie trenowali i to z prostego powodu. Sai miała ważniejsze rzeczy na głowie niż wiecznie pilnowanie tego tchórza i zaciąganie go na pole treningowe. Czasami czuła że bierze zbyt dużą odpowiedzialność za inne pioruny niż powinna. Czy od tego nie był ich ukochany Hashira, Daisuke?! A teraz jeszcze awansowała na Mizunoe więc nawet czuła większą odpowiedzialność za innych. I jak tu się skupić na własnym szkoleniu?! Musiała się naszykować na sparing, który ją czekał od kilku miesięcy. Kagami miał tą samą rangę co ona a był krócej w korpusie od niej, to jasno pokazywało że musiał być wybitny. A tym bardziej fakt że typ nie miał na swoim ciele ani jednej ryski, już ona podejrzewała że raczej nie z powodu ucieczki z pola walki. Tak bardzo chciała się z nim sprawdzić, od kilku dni miała problemy ze snem, wiercąc się po nocach z boku na bok. Jeszcze te sny.. Odciągnęła fragment yukaty pod szyją czując jak robi jej się gorąco na wspomnienie pewnych wizji. "Przestań o nim myśleć tyle.. to tylko sen.." skarciła się w myślach i ruszyła korytarzem zatrzymując się przed pokojem drugiego pioruna. Nawet nie stukała w framugę, tylko zwyczajnie otworzyła sobie je rzucając spojrzeniem po pokoju, zatrzymując ametystowe ślepia na Fudehiko. - Wiedziałam że coś ciekawego mi mignęło kątem oka.. masz szczęście bo nie mam żadnych misji.. co oznacza że możemy poćwiczyć przez najbliższy tydzień.. dzień w dzień.. - powiedziała z radosnym uśmieszkiem na ustach opierając się bokiem o framugę, wpatrując się w kolegę. - Zbieraj się póki jeszcze jestem młoda.. - dodała z rozbawieniem w głosie. Nie było szans żeby znowu nawiał przed nią, nie jak miała go w zasięgu. No i była od niego szybsza, zwinniejsza i na jego pecha silniejsza.

Gdy tylko usłyszał w korytarzu kroki, zmroziło go od środka. Półświadomie zacisnął dłoń na ramie okna, jakby jego ciało nie mogło się zdecydować czy warto wyskoczyć i uciec, czy byłoby to zbyt dramatyczne posunięcie. Nie groziła mu śmierć... prawdopodobnie. Jeśli ten dzień nie okaże się być dniem, gdy Kurayami Saiyuri ostatecznie straciła do niego cierpliwość. Albo jego serce wreszcie nie wytrzyma presji i oszczędzi jej roboty - ta opcja była najbardziej prawdopodobna, biorąc pod uwagę jak szybko uderzało o jego klatkę piersiową. Racjonalnie wiedział, że mizunoe tak naprawdę wcale nie planowała go zabić, ale była zdecydowanie straszniejsza od Daisuke. Ponadto, przyzwyczaił się do niebycia ciąganym przez nią na mordercze treningi. Nic dziwnego że był odrobinę spięty.

Gdy drzwi otworzyły się bez pukania, Fudehiko zmusił się do puszczenia ramy. Odetchnął dyskretnie i spróbował rozluźnić mięśnie, co nie wyszło mu najlepiej; włosy na karku zjeżyły mu się metaforycznie, gdy kobieta wesoło poinformowała go o zaplanowanych specjalnie dla niego torturach.
Ach, może lepiej od razu chwycić Chiyo i samemu podciąć sobie gardło.
Przełknął ślinę, uśmiechnął się - nerwowo - i odwrócił na pięcie, by stanąć twarzą w twarz z bestią kryjącą się pod ładną twarzą. Odruchowo splótł ramiona na piersi, jakby próbował stworzyć prowizoryczną barierę między Saiyuri a swoimi narządami wewnętrznymi. To nie tak, że był leniwy... po prostu był odrobinę zajęty! Mógł później potrenować sam, ach! Powiedziałby to na głos, gdyby nie świadomość, że zabójczyni była niepowstrzymaną siłą, która nawet górę byłaby gotowa zrównać z ziemią - i wygrać.

- A-ach, Kurayami-san, dzień dobry...! - Miał ochotę ukryć twarz w dłoniach, gdy usłyszał niepewność i nieznaczne drżenie we własnym głosie. - Fudehiko chętnie uda się z mizunoe Kurayami na trening, tylko... musi jeszcze coś zrobić... - oświadczył ściszonym głosem, zawieszając wzrok na podłodze, jakby widział w niej coś szczególnie interesującego; powoli opuścił ręce, by wytrzeć je o swoje ubranie i luźno spleść dłonie za plecami.

Słyszała wszystko, będąc może 2-3 metry od niego. Nawet to jak mocno biło mu serce. Ciche westchnienia również nie umknęły jej uwadze, czy on w ogóle wiedział że jej zmysłem był słuch? Nie była pewna czy dzieliła się z nim tym, ale nie była to jakaś wielka tajemnica przecież. Przechyliła lekko głowę w bok gdy ją przywitał tym swoim drżącym, wystraszonym głosem. "Czy ja jestem aż takim potworem w jego oczach?" przemknęło jej przez myśl. Wiele razy się nad tym zastanawiała. Zawsze była uprzejma, łagodna i przede wszystkim spokojna. Fudehiko nie był osobą, która byłaby w stanie wytrącić ją z równowagi. Choć to nie znaczyło że Kurayami będzie przymykać oko na braki jego postępów w walce. Wielokrotnie się zastanawiała jak on przeszedł ostateczną selekcję, przecież nie zabił demona podczas ucieczki przed nim, no chyba że typ padł ze śmiechu i tarzała się po ziemi aż do wschodu słońca. Pokręciła głową wyzbywając się tych myśli z głowy.
"Fudehiko chętnie uda się z mizunoe Kurayami na trening, tylko... musi jeszcze coś zrobić..."
Skinęła lekko głową, odchylając się od framugi i weszła do pokoju, zamykając za sobą drzwi. - Poczekam w takim razie na Ciebie.. o tutaj.. chyba nie masz nic przeciwko.. prawda? - skomentowała z lekkim uśmiechem na ustach, ametystowe ślepia uważnie mu się przyglądały. Nie zamierzała podchodzić bliżej niż to było konieczne, zajęła wiec miejsce przy stole i opierając łokcie o blat, splotła ze sobą dłonie. Następnie przyłożyła usta do przeplecionych palców dłoni, skupiając wzrok na młodziku. - Wiesz że to dla twojego dobra.. prawda? Nie możesz zaniedbywać treningów.. demony stają się silniejsze.. jest ich co raz więcej.. musimy się rozwijać.. nie możemy stać w miejscu.. nie możemy być na tyle słabi żeby przysparzać innym zmartwień.. - mówiła ze spokojem w głosie. To była prawda, przede wszystkim chciała być silna dla bliskich, żeby oni mogli wykonywać swoje obowiązki jako zabójcy bez obaw o jej bezpieczeństwo.

Młody zabójca miał cichą nadzieję, że Kurayami nie posiadała ostrego zmysłu węchu, biorąc pod uwagę to jak zdążył się spocić ze stresu. Miał ochotę wziąć prysznic, a jeszcze nawet nie zaczęli. Czy naprawdę potrzebował być silniejszy, gdy się nie wychylał nadmiernie? Im silniejszy był, tym większe ryzyko musiał podejmować, nie wspominając o tym, że nie widział w sobie wielkiego potencjału do rozwoju. Był w najlepszym przypadku przeciętny. Lepiej było pogodzić się ze swoimi brakami i pracować z tym co się miało... tak przynajmniej sobie mówił.

- Oczywiście, że nie, Kurayami-san. - Skoro i tak nie miał wyboru, mógł przynajmniej być kulturalny wobec starszej zabójczyni, nawet gdy jej uśmiech i przeszywające spojrzenie wywoływały u niego zimne dreszcze ilekroć spojrzał w jej kierunku.

Delikatnie oparł się plecami o ścianę. Atmosfera była - dla niego - tak boleśnie niezręczna, że zaczął rozważać, czy naprawdę był sens ją przeciągać. Zawsze mógł zostawić okno rozsunięte, albo zamknąć je całkiem i potem wyrzucić psujące się jedzenie. Mimo to większa część jego umysłu zapierała się z całych sił na samą myśl o zaburzeniu tej drobnej rutyny, którą wykonywał ilekroć spał kwaterze. Pozostało mu jedynie zacisnąć zęby i liczyć, że jego okazjonalny kompan go nie wystawi akurat kiedy Saiyuri chciała go zaciągnąć na trening. Na pewno nie poprawiłoby to jej opinii o nim, gdyby uznała, że planował marnować jej czas. Rozplótł dłonie i półświadomie przysunął do ust kosmyk włosów, który akurat opadł mu przez ramię - niewątpliwie zacząłby go żuć, gdyby jasnowłosa kobieta nie kontynuowała swojej wypowiedzi.

Chłonął słowa ze skąpą ekspresją twarzy i spojrzeniem zawieszonym na ścianie przed nim. Poczuł się strasznie głupio, że Kurayami czuła się zmuszona do tłumaczenia mu jak dziecku takich rzeczy, ale gdyby piekący pod skórą wstyd cokolwiek zmieniał, Fudehiko nie musiałby być pilnowany w kwestii regularnych treningów. Wiedział, że nie był najlepszym, najbardziej nadającym się do swojej roli zabójcą demonów; nie przepadał za walką i narażaniem swojego życia, nawet jeśli w czasie morderczego treningu na zabójcę do pewnego stopnia się siłą rzeczy znieczulił - inaczej by go nie przetrwał zarówno fizycznie, jak i mentalnie.

Dał ciszy wybrzmieć, w milczeniu próbując przetrawić zabarwione wstydem myśli, które stanęły mu w gardle i próbowały uciec na zewnątrz w pierwszej lepszej formie. Instynkt kazał mu nastroszyć się niczym uliczny kot - pokazać zęby, zagrozić pazurami, bronić za wszelką cenę tego co łatwe do zranienia. Przed czym, tego sam nie wiedział. Może słowami zabójczyni, może własnymi uczuciami, a może wszystkim i niczym.
Gdy wreszcie zdołał przełknąć chęć wyrzucenia z siebie czegoś nieprzemyślanego zgarbił się na moment, jakby zeszło z niego powietrze. Puścił ciemnobrązowe pasmo i uśmiechnął się blado do mizunoe, splatając palce swoich dłoni przed sobą i zaciskając je, aż poczuł w nich dyskomfort.

- Kurayami-san nie musi się przesadnie zadręczać, Fudehiko jest świadomy swoich... niedociągnięć, i nie ma w planach przeprowadzać w najbliższej przyszłości samotnej szarży na siedzibę demonów - powiedział neutralnym, aczkolwiek podszytym nutą rezygnacji głosem.

Wiedział, że nie była to szczególnie dobra odpowiedź na postawione pytanie. Nie lubił konfliktów, szczególnie z tak budzącą grozę w jego sercu osobą jak siedząca w jego pokoju kobieta, ale nie wiedział co innego mógłby jej powiedzieć. Kłamstwa nie przychodziły mu naturalnie - nawet ślepiec zobaczyłby je z odległości wielu mil.

Z zaciekawieniem mu się przyglądała. Nie przypominała sobie żeby znała innego zabójcę demonów z takim nastawieniem jak ten młodziutki piorun. Siedząc przy stole zerknęła na jego misję z jedzeniem. - Nie krępuj się.. szkoda wyrzucać jedzenie.. - powiedziała z miłym uśmiechem wskazując lekkim ruchem głowy na jego naczynie. Sama nie była głodna, bardziej była gotowa do walki, to ciężkiego fizycznego wysiłku. Przyglądając się ewidentnie wystraszonemu chłopakowi zaczęła wątpić w metody jakie stosowała wobec niego. Była nieustępliwa ale nigdy nie zrobiła mu krzywdy w sparingu. Nie używała przeciwko niemu swojej pełnej siły, bardziej dostosowywała swój poziom do niego ale w taki sposób aby była dla niego wyzwaniem, żeby mógł się czegoś nauczyć. Oparła się łokciem o blat stołu wsłuchując się w jego oddech i bicie serca. Podparła policzek na wierzchniej stronie dłoni, ametystowe ślepia wbijając w łagodne rysy jego twarzy.
"Kurayami-san nie musi się przesadnie zadręczać, Fudehiko jest świadomy swoich... niedociągnięć, i nie ma w planach przeprowadzać w najbliższej przyszłości samotnej szarży na siedzibę demonów"
- Czyżby.. - szepnęła ze spokojem w głosie i lekko pokiwała głową na znak zrozumienia. - .. to w sumie dobrze że zdajesz sobie sprawę ze swoich słabości.. to ważne bo wiesz nad czym musisz popracować.. - skomentowała z uśmiechem na ustach. - Nie martwię się że zrobisz coś tak szalonego.. bardziej martwi mnie fakt że nasi zwierzchnicy mogą cię wysłać na misję na której możesz sobie nie poradzić.. - skomentowała. Czy on serio nie wiedział że może znaleźć się w samym oku cyklonu, wysłany przez korpus do zwalczenia zagrożenia. Westchnęła cicho pod nosem. - Wiesz że jest opcja zostania członkiem korpusu bez konieczności walki z demonami? - spytała przechylając lekko głowę w bok. - .. czemu nie zostałeś jednym z NE? Nie wymaga się od nich walki z demonami.. nie wymaga się niczego co mogłoby ich narazić.. zielarze, medycy, rzemieślnicy.. - rzuciła z zaciekawieniem. To nie tak że chciała go teraz przekwalifikować nagle, ale była ciekawa czemu zdecydował się na tą ścieżkę w korpusie.

- Saiyuri! Saiyuri! Wyruszamy na zadanie.. szybko! Szybko! - usłyszeli oboje skrzeczenie kruka za oknem, który usiadł na gałęzi pobliskiego drzewa. Blondynka westchnęła i ruszyła do drzwi. - Kami nad tobą czuwają w jakiś dziwny sposób.. następnym razem ci nie odpuszczę.. - powiedziała z łagodnym uśmiechem na ustach zanim wyszła z pokoju młodszego pioruna.

Z tematu (edit: 12.02.2023)