⠀⠀⠀⠀Posiadłość Uesugich budziła w nim mieszane uczucia. Z jednej strony przepych i tradycja przywoływały niejasne wspomnienia odległych - dobrych - czasów, a z drugiej widział tam toczące się z wnętrza zepsucie. Nawet szlachetny ród sprzedał się demonom, udowadniając, że nic co wykreowała ludzkość nie jest warte zachowania. Kiedy nie stawiali oporu, niszczenie ich nie przynosiło nawet satysfakcji.
⠀⠀⠀⠀— Zaprowadź mnie — warknął do skulonego pod jego wzrokiem strażnika, który zasłaniając się przewodnictwem Uesugi Kiyo odważył się mu w pierwszej chwili odmówić. Teraz, z policzkiem rozoranym pazurami demona, odnosił się nieco przychylniej do propozycji Suny, aby zabrać go do środka rozległej rezydencji.
⠀⠀⠀⠀Mógłby włamać się do środka bokiem, ale czy jako jeden z nich nie powinien móc wejść główną bramą? A teraz wreszcie miał ku temu okazje. Osaka otwierała przed nim swoje tajemnica i bogactwa.

⠀⠀⠀⠀Powietrze pachniało demonami. Woń mieszała się z odorem ludzkich ciał, która zwykle oznaczała dla niego posiłek, a dzisiaj... rodzinę? Nigdy, przez ostatnie piętnaście lat swojego życia nie pomyślał o nikim w ten sposób. Poza Sachim, jedynym prawdziwym towarzyszem jego demonicznej egzystencji. Na dobrą sprawę nie miał pewności czy wątłe znaki pozostawione wokół mógł uznać za pewniki. Chciał je odszukać, dokumenty, papiery, może rysunki, które wreszcie uświadomiłyby go na czym stoi.
⠀⠀⠀⠀Jak wiele władzy i bogactwo mu się należy.
⠀⠀⠀⠀Strażnik prowadził go środkiem kamienistej ścieżki, ale umykały mu ślady pozostawione tu przez inne, agresywne stworzenie. Był ślepy czy tylko głupi? Już od wejścia czarnowłosy demon czuł, że coś nie do końca jest tak, jak powinno być. Czy za bramą rezydencji Uesugich odbywały się rytualne zabójstwa? A może ród tak bardzo oddał się we władanie podrzędnych bestii, że nic co znajdzie w środku go już nie zadowoli? Spodziewał się zrabowanego, zniszczonego dobytku, ale budynki wyglądały na nienaruszone.
⠀⠀⠀⠀To głupi przypadek i ciężko było w niego uwierzyć, ale czy jakiś obcy demon włamał się na jego podwórko? Akurat tej nocy?
⠀⠀⠀⠀Złapał młodego strażnika za ramię i zepchnął go ze swojej drogi. Idąc za zapachem poruszał zboczył z drogi w ciemny zaułek jakiegoś niewielkiego gmachu, który tak jak wszystko za ogrodzeniem oznaczono rodowym symbolem. W podłodze wyrastała dziura, z której wydobywała się jasna łuna światła. A poza tym smród i odgłosy demona.

⠀⠀⠀⠀Jestem siostrą Uesugi Kiyo...
⠀⠀⠀⠀Prychnął, gdy dotarły do niego odległe słowa wykrzyczane głosem jakiejś kobiety. Jakiejś. Siostra Uesugi Kiyo zasłaniała się księżniczką, aby zniechęcić do ciebie głodną bestię, która jakimś cudem znalazła się w podziemiu jego rezydencji. Zdziczała i głupia, jak wiele demonów, których inteligencja przegrywała z instynktami. Śmierdział krwią, a sądząc po tym zapachu miał już nieco doświadczenia w zabijaniu ludzkich worków mięsa.
⠀⠀⠀⠀Jakże niefortunnie. Znowu musiał zrobić z siebie bohatera.
⠀⠀⠀⠀— Hej, ty tam! — krzyknął, a echo zwielokrotniło jego głos. Przystanął na schodach oparty jedną ręką o brudną, kamienną ścianę, w której wykuto wnętrze zakurzonej teraz piwnicy. Nie do końca wiedział na co patrzy i do kogo właściwie się zwraca. Drobna kobieta, elegancka i wychuchana, z bronią większą od siebie, a obok niej zgarbione, wielkie cielsko śliniącego się demona. — Nie jestem co prawda twoją siostrą, ale jeżeli poprosisz wielkiego Sunę o pomoc, to też przychyli się do twojej prośby! — oznajmił łaskawie zdając sobie sprawę, że kobieta nie miała większego wyboru.

⠀⠀⠀⠀Sytuacje takie jak ta miewały zwykle miejsce w wyobraźni rozochoconych nastolatek, a nie w rzeczywistości. Suna zaledwie pojawił się na schodach, poprosił bezczelnie o uniżenie niedoszłej ofiary jakiegoś demona, a już miał piszczącą kobietę przy sobie. Ramiona oplatały go ciasno, ale nie tylko z tego powodu nagle w płucach zabrakło mu powietrza. Spąsowiał na widok tak bezgranicznego zaufania.
⠀⠀⠀⠀— A przynajmniej spróbuję Ci pomóc! — sprostował szybko, zanim Kyoran zacznie wymagać od niego demonicznego czary mary, którym miałby pokonać bestię ukrytą w półmroku piwnicy. Nawet z Uesugi siedzącą mu na ramionach byliby pewnie niżsi od przeciwnika. Ale to była jego piwnica, jego ludzie i wcale nie pasowało mu, że po rezydencji biega luzem inny demon.
⠀⠀⠀⠀Poza tym już trzy razy w ciągu ostatniej minuty słyszał swoje imię wypowiedziane różanymi usteczkami damy w opałach, a kimże był, aby zignorować tak przejmującą prośbę o pomoc? Uścisk motywował go jak bębny maszerujące wojsko. Urósł o kilka centymetrów, ale nikt nie mógł zobaczyć, że po prostu wspiął się na czubki sandałów.
⠀⠀⠀⠀Dał się wywściekać bestii, dopóki walczyła z trującą wisterią kaleczącą odsłonięte ciało. Przez ten czas rozejrzał się po piwnicy, którą pomimo mroku szybko przeanalizował. Nie chodzi o to, że jako żyjący w mroku radził sobie doskonale bez mocnego światła, ale po prostu podziemna salka nie skrywała zbyt wielu interesujących go przedmiotów. Nie było tam niczego, co nadawałoby się do zabicia demona.
⠀⠀⠀⠀Ani jednego nichirin. Co za zdziwienie.
⠀⠀⠀⠀— Słuchaj mała. Widzisz ten posąg nad kamienną płytą? Zaciągnę go pod ścianę, a ty jakiś sposobem zrzucisz mu to na łeb. Dobra? — rzucił i nie czekając na reakcję Kyoran zeskoczył o kilka stopni, aby przyciągnąć do siebie uwagę obcego. Rozłożył ramiona i roześmiał się przyjaźnie. — Wszedłeś w nie tą dziurę, w którą powinieneś kolego. Ta należy do mnie. Byłoby dla ciebie lepiej, gdybyś sobie odpuścił. Piecze? — zerknął na oparzenia po wisterii. — I dobrze. Nauczysz się szanować własność innych.
⠀⠀⠀⠀Zagadywał go, zbliżają się do wspomnianego wcześniej kamiennego posążka.

⠀⠀⠀⠀Improwizował, gdyż nie szczycił się nigdy przesadną siłą. Owszem, był zapewne sprawniejszy od zwykłego człowieka, lecz dla wielu demonów sam musiał wyglądać jak kruche chucherko. W starciu na pięści miałby niewielką szansę, szczególnie że rozwścieczony wisterią demon zachowywał się jak byk z płachtą nadzianą na rogi. Rzucał się i wił, skory do rozmowy jak Suna do walki.
⠀⠀⠀⠀Ku jego zdziwieniu, rozwścieczony przeciwnik w końcu się odezwał.
⠀⠀⠀⠀— Chronisz ludzi? Takich szui nienawidzę najbardziej — prychnął ciężko i podobieństwo do była stało się jeszcze wyraźniejsze.
⠀⠀⠀⠀W pewnym momencie sięgnął ręką gdzieś na bok i wyszarpał ze sterty przedmiotów ciężką skrzynię. Ustawione na niej przedmioty runęły na ziemie rozsypując się pod nogami, ale demon wcale się tym nie przejął. Zamachiwał się właśnie z wysiłkiem - co sugerowało, że skrzynia jest pełna, a dostanie nią w głowę może skończyć się nieprzyjemnie - celując w kierunku Suny. Tańcząca wokół kamiennego posągu Kyoran tylko na moment zwróciła na siebie jego uwagę, bo już zaraz musiał walczyć o własne życie.
⠀⠀⠀⠀Ufał, że kobieta sobie poradzi. Wyglądała na zaradną dziewczynę, a jeżeli to co wykrzykiwała wcześniej było prawdziwe, musiała mieć w sobie zaradność wszystkich Uesugich. Poza tym od jej wysiłków zależał teraz los już nie tylko jej samej. Musiała sobie poradzić.
⠀⠀⠀⠀— A ty buszujesz w ich składziku na bieliznę i śmiesz komentować moje zwyczaje? — zaśmiał się Suna, gdy skrzynia przeleciała mu tuż nad ramieniem i roztrzaskała się za plecami. W powietrze wystrzeliły zwinięte skrupulatnie elementy odzieży, gromadzone tu zapewne przez kogoś ze służby. Długowłosy demon wystrzelił w bok jak oparzony, gdy kolejna rodzinna pamiątka świsnęła mu przy uchu. Robił uniki, a zirytowany demon biegał za nim niszcząc wszystko, co znalazł na swojej drodze.
⠀⠀⠀⠀Oh, nie podziękują mi za to, przyszło mu do głowy gdy coś ostrego trafiło w ozdobny, pewnie zabytkowy parawan i rozdarło scenę wyławiania tataraku z brzegu jakiejś szerokiej rzeki. Kątem oka obserwował poczynania kobiety i kiedy posąg zaczął niebezpiecznie drżeć skierował prosto ku niemu po to, by w następnej chwili ścigający go po małej piwniczce demon znalazł się w polu rażenia lecącej figury.
⠀⠀⠀⠀Trzasnęło, a kamień, który gruchnął w plecy demona, a później w podłogę roztrzaskał się na drobne elementy. Wzbił się kurz gromadzony tu przez lata, a tuż pod jego stopami wylądowała Kyoran. Wyglądała na zdezorientowaną, ale szczęśliwą.
⠀⠀⠀⠀Szybko złapał ją pod ramiona i postawił w pionie.
⠀⠀⠀⠀— Grzeczna dziewczynka. A teraz zobaczmy co się stało z naszym koleeee... — nie dokończył, bo z kłębów wystrzeliły grube ramiona trzymające pomiędzy sobą ciężki korpus statuy. W ułamku sekundy przedmiot wystrzelony został gniewnie w ich kierunku i tylko demoniczny refleks pozwolił Sunie paść na ziemię, a właściwie to na kobietę, chroniąc ją przed odłamkami.
⠀⠀⠀⠀Choć hałas, który rozległ się po uderzeniu sugerował raczej, że wkrótce na ich głowy zapadnie się cała piwnica, a nie tylko kilka ostrych kamyczków. Próbie poddana została cała konstrukcja, która zadrżała, gdy na ścianie wyrosły potężne pęknięcia.

⠀⠀⠀⠀Uczepiona boku kobieta ciążyła mu, lecz był to ciężar z gatunku tych przyjemnych. Nie chciał brać odpowiedzialności za jej życie, lecz stało się to niejako bez jego wiedzy i zgody. Nie buntował się jednak zbyt gwałtownie, ponieważ w jego głowie pojawiła się myśl, że uczyni później z Uesugi Kyoran swoją prywatną służącą. Była to osoba godna spełniania jego zachcianek.
⠀⠀⠀⠀Słysząc jej prośbę zaśmiał się brzydko.
⠀⠀⠀⠀— Bo chcesz mu wbić kija w dupe? — zapytał, wyciągając własne wnioski z zebranych dotychczas informacji. Pomysł taki bajecznie go bawił. Twarz Suny rozjaśnił w ten sposób uśmiech niezmącony inteligencją. Jedyną oznaką, że zrozumiał te słowa było zdawkowe kiwnięcie głową, a potem demon prześlizgnął się wprost przed napastnika pozostawiając za sobą kobietę.
⠀⠀⠀⠀— Że niby co? Zjesz mnie? Kolega chyba nowy w tym fachu — zadrwił postępując lekkim łukiem wokół drugiego demona. Wytrzasnął skądś kawałek sznurka, który powoli, jakby wcale nie miał zaraz walczyć, zaczął otaczać złapany w rękę gruby strąk włosów. Czarne fale zredukowane do formy ciasnego koka nadawały mu wyglądu większego wojownika, niż był w rzeczywistości.
⠀⠀⠀⠀Rozłożył ramiona i machnął rękami prowokująco.
⠀⠀⠀⠀— Dawaj byczku. Zobaczymy do kogo należy się ta piwnica i dzisiejsza kolacja złożona ze szlacheckiego udźca! — zawołał i sam ruszył w przód, chowając przy boku krótki, ale równie skuteczny co wszelkie miecze kawałek trapezowatego metalu.
⠀⠀⠀⠀Napastnik także zerwał się z miejsca i wszystko zadziało się w przeciągu kilku sekund. Oba demony wpadły na siebie z hukiem. To Suna uległ pierwszy, nie należał do siłaczy. Jego przeciwnik, umięśniony i rogaty paskud wydawał się górą mięśni, ale w jego ciele utkwił boleśnie szpikulec. Dopiero po chwili zdał sobie z tego sprawę i odskoczył.
⠀⠀⠀⠀— Sztuczki słabeuszy... — skwitował, ale chwycił się za zranione ramię.
⠀⠀⠀⠀Ale ważniejsze było to, że teraz demon stał tyłem do Kyoran, a kawałek od niej leżał samotne, zapomniane guan dao.

⠀⠀⠀⠀— Wielkie umysły... cośtam cośtam? — zacytował ochrypłym rechotem w odpowiedzi.
⠀⠀⠀⠀Przez ułamek sekundy przeszło mu przez myśl, aby powiedzieć coś w rodzaju: może to rodzinne? Ale przecież wcale nie wiedział jak bliska łączy ich relacja i zażyłość, czy chociażby co łączyło ich znacznie wcześniej. Bez wątpienia czuli się jednak w swoim towarzystwie dobrze, swobodnie. Nie marnowali czasu na podejrzenia i domysły tylko działali. Zaufanie i synergia, którego demon nigdy by się nie spodziewał zaznać w starej rezydencji Uesugi.
⠀⠀⠀⠀A potem brutalność kobiety zszokowała nawet jego.
⠀⠀⠀⠀Może jednak wcale nie chciał tutaj być? Bo oto na jego oczach Kyoran oblała swój kij wisterią, a potem uraczyła włamywacza niezapomnianymi doznaniami ognistego kija w... gorsze słowa przechodziły mu nieraz przez gardło, ale tym razem się zawahał. Nie chciał nawet myśleć jakie to uczucia przechodziły teraz przez ciało demona, gdy poczuł wreszcie owo piekło.
⠀⠀⠀⠀Piekło, tak... to był chyba jego najmniejszy problem.
⠀⠀⠀⠀Przez jego twarz przetoczyło się pełne spektrum emocji, nawet tych, które twory Muzana miały przecież nie odczuwać. W pewnym momencie  poczerwieniał - ze wstydu czy bólu, tego Suna nie potrafił i chyba nie chciał określić. Wystarczy, że nawet jego zapiekło w umyśle, jakby dzielił cierpienia ze swoim dalekim kuzynem.
⠀⠀⠀⠀— Chyba przez jakiś czas nie usiądziesz, kolego. Ale hej, pierwszy raz za tobą! Potem jest już lepiej — Suna machnął ręką i wypuścił powietrze z ust. Kiedy demon odwrócił się ku niemu rozwścieczony, czarnowłosy zaczął szykować się na kolejny cios, ale ku jego zdumieniu napastnik wydawał się... pokonany. Może bardziej upokorzony. Jedynym wyjściem byłoby zamordować wszystkich świadków, a tego nie mógł dokonać podskakując z nogi na nogę. Ich oczy spotkały się i zrozumienie przyszło w lot. Suna kiwnął głową. — Hej, niczego nie widziałem... idźże zapolować gdzie indziej, a młodej też zamknie się na moment oczy.
⠀⠀⠀⠀Nie spodziewał się chyba takiego rozwoju wypadków. Demony rzadko odpuszczały sobie łowy, ale może ten wcale nie był aż tak diabelnie głodny, na jakiego z początku wyglądał. Po co miałby ryzykować rany i dalsze upokorzenia, skoro w środku miasta pełno było ludzi, których mógłby pożreć. Teraz to była sprawa honoru, a nawet tego w moment zabrakło, gdy Kyoran spenetrowała jego tyły.
⠀⠀⠀⠀Archeolodzy zawsze grzebali tam, gdzie nie powinni.
⠀⠀⠀⠀Nastąpiła chwila napięcia, a potem wielkolud odpuścił. Zaczął się wycofywać jak drapieżnik, którego ofiara nadziała na rogi. Zanim wspiął się na szczyt schodów, Suna podskoczył ku niemu i wyrwał z mięsistego barku wbitą tam broń. Dziewczynie chyba zależało na tym pordzewiałym kiju, który niejedno dzisiaj widział.
⠀⠀⠀⠀Dopiero wtedy zorientował się, że Kyoran leży pod jedną ze ścian. Nie wyglądała na ranną, była raczej zaintrygowana faktem, że jej ręka nauczyła się sztuczki przechodzenia przez ściany. Suna odprowadził wzrokiem ich dotychczasowego przeciwnika i dopiero wtedy zwrócił się do niej.
⠀⠀⠀⠀— Oddam Ci badyla jak obiecasz, że nigdy nie znajdzie się w moich pośladkach. Jesteś sadystką — cmoknął językiem, trzymając guan dao przy sobie.

⠀⠀⠀⠀Glewia zawirowała między palcami i ze świstem wykonała w powietrzu okrąg.
⠀⠀⠀⠀— Nie wiem na ile Ci wierzę — skrzywił się, ale kiedy nadeszła podał jej włócznię, specjalnie podając część, która wcześniej trafiła w głąb demona. Może mając na rękach paskudny smród jego zada pomyśli drugi raz, zanim poczęstuje kogoś tym rodzajem tortur.
⠀⠀⠀⠀Kryzys wydawał się tymczasowo zażegnany. Suna poczekał aż włamywacz się oddali. Wspiął się nawet na schody i wyglądał z dziury na ciągnącego się przez posiadłość osobnika. Szczęśliwie strażnicy, o ile Uesugi jakichkolwiek wystawiali, nie byli obecni przy drodze, którą wybrało monstrum. Wkrótce zniknęło w ciemności.
⠀⠀⠀⠀Poczuł uścisk w talii. Silne, ale chude kobiece ręce ściskały go w ludzkim geście okazywania emocji - coś, czego nie do końca rozumiał. Ciepło drugiego ciała kojarzyło mu się wyłącznie z cielesnymi uciechami i niewiele brakowało, aby uznał jej gesty jako zaloty. Pierwszy cios pięścią wybił mu takie głupoty z głowy.
⠀⠀⠀⠀— Hola hola maleńka. Nie rozumiem co tam do mnie mamroczesz, kiedy tak machasz pięściami. Jesteś Uesugi, tak? — zapytał ostro, a kiedy słowna reprymenda nie pomogła chwycił ją za nadgarstek, zanim kolejny cios zderzył się z twardym brzuchem. — Nie wiem co ty sobie wyobrażasz, ale Cię nie znam. Jeśli nie kłamałaś to może, ale tylko może jesteśmy jakoś ze sobą powiązani. Ale... — prychnął — ...jestem demonem, więc trzymaj łapy przy sobie.  — Wchodził jej w słowa, nie rozumiał połowy jej słów, ale kiedy padło imię Sachiego na moment ucichł.
⠀⠀⠀⠀Puścił jej rękę i luźnym krokiem zbiegł po schodkach w kierunku rozbitej ściany. Nachylił się nad dziurą, badał ja wzrokiem, aż w końcu także rękami. Oparł palce na krawędzi, skrobiąc ją pazurami. Złote ślepia próbowały przedrzeć się przez ciemność po drugiej stronie, choć stęchła woń i lekki ruch powietrza sugerowały, że zamurowane pomieszczenie musi mieć jeszcze jedno, ukryte wejście.
⠀⠀⠀⠀A oni znaleźli skrót.
⠀⠀⠀⠀Tylko, że zawartość piwnicy wcale go nie interesowała. Jego umysł zaprzątały myśli o Sachim i o tej kobiecie, która odważyła się użyć imienia ukochanego brata Suny. Brata, o istnieniu którego niewielu otwarcie mówiło, jakby jego strachliwy, naiwny klon wcale nie istniał. Ciężar niepewności spadł mu w głąb żołądka jak ołowiana kula.
⠀⠀⠀⠀— Nie histeryzuj... nie było mnie tu wiele lat. Nie wiem co Ci obiecałem i czy to faktycznie byłem ja, ale krzycząc nie rozjaśnisz mi sytuacji. Kim ty w ogóle jesteś, mała Uesugi? Moją żoną, czy co? — zakpił, prewencyjnie odwracając się tyłem do ściany, zanim kobieta z guan dao dostatecznie się zbliżyła. — Jeżeli tak, to stary ja miał dobre gusta. Ile to już lat, maleńka? A nadal taka zgrabna i jędrna. No... i waleczna.

⠀⠀⠀⠀W pierwszym momencie odpowiedział, rzucił machinalnie ciche "nie", lecz szybko okazało się, że pytanie nie miało na celu wyciągnięcie od niego odpowiedzi. To było oskarżenie, z początku jałowe, dopóki Kyoran nie sięgnęła ponownie za swój kij. "Obiecałaś!" mówiło jego spojrzenie, kiedy zawirował na pięcie gotowy chronić swoje tyły za wszelką cenę. Tym razem nie zabrał głosu i pozwolił kobiecie się wykrzyczeć, a kurzowi rozburzonej ściany opaść. Na jedno i drugie należało nieco poczekać.
⠀⠀⠀⠀Na końcu westchnął. Jestem Kyōran!
⠀⠀⠀⠀Imię w dalszym ciągu niewiele mu mówiło. Może pasowało do klanowych norm przyjętych przez Uesugi, chociaż znaczenie miało poniekąd zabawne. Suna rozumiał jednak skąd się wzięło, kiedy wraz z kolejnym napadem szału szlachcianka przyparła go do muru. Bezwiednie zasłonił się ramionami, a potem delikatnie oparł dłonie na jej piersiach - dla bezpieczeństwa nieco wyżej niż zrobiłby to jej kochanek - i lekko ją od siebie odsunął.
⠀⠀⠀⠀— Dobra, świetnie. Znam Cię doskonale. Hokori? Kopę lat. Poczekaj chwilę, bo przez to zamieszanie mam chaos w głowie. Jesteś tą dziewczyną, która przechodziła przez mur i zaklinowała się na nim okrakiem? — zapytał dla odwrócenia uwagi. Demony się nie pociły, choć Suna był w tym momencie bliski dygotania w dreszczach. Każdy inny facet zdzieliłby ją w pysk za taką zniewagę, ale on należał do fajtłap, tych chuderlawych przegrywów, który wojowali raczej górnolotnymi słowami. Szczęśliwie Suna używał krótkiego sztyletu do dźgania i nie mógł dodać, że przez życie "prowadzi go droga miecza".
⠀⠀⠀⠀W odróżnieniu od niej miał wolne ręce, więc kiedy zbliżyła się tak bardzo, że mogli sobie chuchać w usta, objął ją w pasie i przyciągnął do własnego ciała. Odchylił się w miarę możliwości i wyszczerzył.
⠀⠀⠀⠀— Nie było mnie tu kilka lat, mała. Spotykam wielu ludzi i miewam różne przygody. Nie pamiętam każdego jednego szczegółu, każdego jednego dziecka, któremu coś obiecałem. Miałem Cię wyrwać od surowych rodziców? Zabrać na przygodę życia? Współpracuj ze mną i mi przypomnij, Hokori Uesugi. Jestem trochę jak ten zakurzony pokój obok. Istnieję, ale sam nie wiem co czai się w środku. Trzeba mi odrobiny światła i stymulacji. Uratowałem Ci życie, więc bądź tak miłosierna — zasugerował kpiącym tonem, drapiąc wystającymi kłami krawędzie ust. W gardle czaił się warkot, ledwo słyszalny w ciskanych szybko słowach. Był miły, ale nie grzeszył cierpliwością i pomimo swoich słabości nie lubił być pomiatany. Nie tak miała wyglądać jego wizyta w starym "domu". — Bawisz się bronią, której nie rozumiesz. Oddaj mi ten flakonik i do kurwy nędzy powiedz wreszcie coś sensownego. Jesteśmy rodziną? Mam cię nie tykać? — zapytał ostrzej, dociskając dłoń do jej pleców.

⠀⠀⠀⠀Machnął rękami wykonując w powietrzu nieokreślony gest.
⠀⠀⠀⠀— Szczegóły, szczegóły. Ale coś mi tam świta, prawda? Te naście lat to jednak trochę czasu — odparował, zbywając ją kilkoma mądrymi kiwnięciami głową.
⠀⠀⠀⠀Czuł się niezręcznie mając przy sobie kobietę, której kiedyś, gdzieś, coś podobno. I ani jedna z tych kwestii nie utkwiła mu w pamięci. Zapomniał? Pozbył się niewygodnych wspomnień? Mimo wszystko piętnaście lat robiło swoje. Chyba właśnie tyle czasu minęło od kiedy ostatni raz próbował skontaktować się z Uesugi, klanem, do którego podobno należał.
⠀⠀⠀⠀Umysł wyrzucił z odmętów te wspomnienia, uczynił je rozmytymi plamami. Gdzieś tam znajdowało się dziecko, które widziało w nim osobę, którą nie był. Ani teraz, ani nigdy. A to, że jego demoniczne ciało nie starzało się w ten sam sposób co ludzkie, tym bardziej utrudniało mu poczucie łączącej ich relacji. Fizyczne ciało Suny było młodsze od Kyoran.
⠀⠀⠀⠀Prychnął, kiedy zamiast wisteri kobieta odsunęła od siebie broń. Z tych dwóch rzeczy to stal nie mogła mu nic zrobić.
⠀⠀⠀⠀— Powtórzę to jeszcze raz, mała Hakori. Jestem demonem. Nie potrzebuję czegoś takiego jak rodzina. Wypadli się nas? Doskonale, ich strata. Choć myślałem, że Uesugi polerują buty tej małej demonicznej gówniarze. — Dłonie mężczyzny wystrzeliły w kierunku Kyoran. Złapał ją za ręce i siłą oderwał dłonie od skraju szaty. Trzymając ją na dystans wyciągniętych ramion nachylił się, aby spojrzeć jej w oczy. — Świetnie. Zapytajmy Sachiego co o tym sądzi. — Dramatycznie rozejrzał się na boki i wrócił wzrokiem na Uesugi. — A masz ci los! Nie ma go tutaj. Widzisz... możemy być rodziną, ale przez tyle lat wiele się zmieniło. Sachi chadza władnymi ścieżkami, a ja własnymi. A dzisiaj przybyłem tutaj, żeby odzyskać to, co moje. A więc wszystkie posiadłości, wszystkie bogactwa Uesugi. I nawet ich, samych w sobie. Nie uważasz, że to mi się po prostu należy? Jestem demonem! — Podniósł głos i teraz to on szarpnięciem wymusił na niej uwagę. Nagle znów ściszył słowa do syku. — A ty nie. Ślicznie machasz tym swoim kijem, ale gdyby nie moja obecność, to on nie odpuściłby sobie tak łatwo. Uratowałem Ci życie, czy tego chcesz, czy nie, więc jednak jestem twoim bohaterem. Może spóźniłem się kilka lat z tą obietnicą...
⠀⠀⠀⠀Mówił, jakby nic nie miało dla niego większego znaczenia. I chyba w istocie tak było. Stracił wolę walki, stracił ambicje. Sprzeczka z Rintarou ciążyła mu w myślach, bo nie sądził znaleźć sobie lepszego towarzystwa niż ten parszywy flecista. Ludzie mogli mu posługiwać, ale nie traktował ich na równi z demonami, nawet takiej Kyoran, rzekomej rodziny.
⠀⠀⠀⠀Była waleczna, ładna i zapewne mądra, ale była człowiekiem. Zwykłym mięsem w ślicznej oprawce.
⠀⠀⠀⠀— Przestań... — warknął zniecierpliwiony, kiedy sypnęła kolejną garścią pytań. W którymś momencie wypuścił jaj ramiona ze swojego uścisku, odepchnął od siebie i ruszył wzdłuż ściany, byle tylko uciec od tych rozświetlonych oczu. Choć głęboko w jej ciemnych źrenicach kryło się tyle samo żalu, co desperackiej nadziei. Nie mógł na to patrzeć, nie mógł być zawodem dla kolejnej osoby, która spodziewała się po nim znacznie więcej.
⠀⠀⠀⠀Jeszcze raz przesunął palcami po rozkruszonej ścianie.
⠀⠀⠀⠀— Przestań się tak... zachowywać. Nie jestem ci nic winien, a jeżeli chcesz mojej opieki jako Uesugi, to sobie na nią zasłuż — wyjaśnił szorstko, pukając knykciami w kamienne cegły.

⠀⠀⠀⠀— Hokori, Hokori... — powtórzył za nią, kręcąc przy tym ustami. Smakował słów na języku, wypowiadając je niemal bezwiednie kiedy opuszki skrobały po ścianie. Mrużył oczy, wyglądał na konstrukcje przegrody, ale myślał. Sięgał ku odmętom dawno porzuconych wspomnień, zamazanych obrazów sprzed wielu lat kiedy to snuł się zagubiony po świecie popadając ze skrajności w skrajność. Wył do księżyca jak zraniony pies, albo mordował bez opamiętania tygodniami.
⠀⠀⠀⠀Dziewczyna miała rację. Sachi miał większą szansę zapamiętać dziecko zapatrzonego w niego roziskrzonym wzrokiem. Był na swój sposób ludzki, pragnął zrozumienia bardziej niż czegokolwiek na tym świecie. Byłby bezpieczniejszy, gdyby Suna mógł go zostawić z rodziną, grupą której ufał, że go zaakceptują. Kiedyś musiał sądzić, że znajdzie azyl u Uesugich, ale oni okazali się równie zawistni co za żywota. Pewnie dlatego raz na dobre wyrzucił ich z głowy, zapomniał o chwilach słabości, które z nimi przeżył, a co za tym idzie zapomniał o Hokori, malutkim egzemplarzu dobroci, jakiego przyszło mu wtedy zaznać.
⠀⠀⠀⠀Nie protestował, gdy słowa Kyoran odbijały się o ścian i zwielokrotnione wracały do jego słuchu, dudniąc jeszcze po stokroć w głowie. Choć nienawidził hałasu, bezsensownego zdzierania gardła i kierowanych ku niemu wyrzutów. Milczał jak zaklęty.
⠀⠀⠀⠀Był zepsuty tak jak oni. Prawda. Oczywiście. Powiedział jak przecież: jestem demonem.
⠀⠀⠀⠀Nie najsilniejszym na jakiego mogła trafić; sprytnym, ani nawet mądrym. Był oportunistą, przyczajonym w cieniu draniem, który korzystał z nadarzających się okazji, żerował na tragedii innych i już dawno pozbył się wyrzutów. Świadczyła o tym chociażby jego postawa, obojętny chłód z jakim wysłuchiwał jej skarg.
⠀⠀⠀⠀Obłoczek pyły zsunął się po chropowatej ścianie i obsypał mu rękę. Dopiero wtedy uniósł wzrok na kobietę, na jej zaciętą minę, z którą dźgała element fundamentu jakby przenosiła nań swoją złość. Przez chwilę pracowali w ciszy i mogło się zdawać, że dzieląca ich emocjonalna przepaść nie istnieje, ale wysyczane - bo tak odebrał to Suna - przez nią słowa odnowiły uruzę.
⠀⠀⠀⠀Demon warknął, uderzając bokiem pięści w cegłę.
⠀⠀⠀⠀— Nie wiem co chcesz usłyszeć. Nie jestem silnym demonem, rozumiesz? Silniejszym od człowieka, ale może nie na tyle, żeby spełniać rzucone dawno temu obietnice.
⠀⠀⠀⠀Podniósł się. Dzieląca ich różnica wzrostu była wręcz komiczna. Nie wyglądał przy niej na potwora z legend, którymi straszyli się zabójcy, a jedynie na smukłego mężczyznę jakich wielu wśród szlachetnie urodzonych. Nie było w nim nic, co krzyczało demon. A jednak Suna zamachnął się i uderzył ręką w uszkodzoną ścianę, a ta z chrzęstem uległa. Rozpadła się jak kostki szogi wysypane z woreczka i zasypała ich stopy pyłem oraz drobnymi kamyczkami.
⠀⠀⠀⠀Suna uniósł podbródek, rzucając kobiecie wyzywające spojrzenie.

⠀⠀⠀⠀Był to wyłącznie pokaz siły, bezmyślnie gruchnięcie knykciami w ścianę, która pozostawiła na jego ciele niemniej destrukcyjny ślad, co na ścianie. Skóra otarła się i podeszła krwią, ale na to demon nie zwracał najmniejszej uwagi, bo rany tego pokroju były dla niego codziennością. Zniknęły z resztą, zanim demon znów uniósł dłoń.
⠀⠀⠀⠀Emocje w jego głosie zmieniały się z każdym kolejnym zdaniem. Od niepodpartej niczym pewności siebie, poprzez irytacje aż do frustracji. Kłamstwa nie przynosiły ukojenia, a więc mówił prawdę, nieważne jak głupio i dziecinnie brzmiały jego powody.
⠀⠀⠀⠀— Może naiwny — warknął w odpowiedzi, słysząc jej niezachwianą wiarę.
⠀⠀⠀⠀Wiarę, a może kpinę? Nie ufał już nawet własnemu osądowi.
⠀⠀⠀⠀Odsunął się od ściany i butami rozgarnął gruz spod ich nóg. Dziura nie była duża, ale kolejne kamienne płyty chwiały się na swoim miejscu i wystarczyło lekko je pchnąć, aby uległy. Na zwykłym człowieku musiało to robić wrażenie, ale dla Suny stanowiło wyłącznie wizualną manifestacje jego gniewu - czarna, ziejąc stęchłym powietrzem wyrwa w ścianie.
⠀⠀⠀⠀Jeszcze jedna rzecz, którą bezmyślnie rozwalił.
⠀⠀⠀⠀I może jeszcze, że za mną tęskniłeś! Słowa zabrzęczały mu koło ucha jak natrętny owad. W odpowiedzi więc wcisnął sobie palec do ucha i zaczął bezwstydnie czyścić małżowinę. Odsuwając się dał jej pole do popisu, możliwość wścibienia nosa do wnętrza odkrytej właśnie sali, która szczerze mówiąc interesowała ją nie bardziej od wnętrza pierwszej piwnicy. Przybył tutaj wyłącznie za tropem innego demona.
⠀⠀⠀⠀— Tego ode mnie nie usłyszysz — odburknął, prowadząc ją wzrokiem w głąb dziury.
⠀⠀⠀⠀Pośród przeróżnych woni, w których przeważały kurz i stęchlizna dało się wyczuć również słodkawy zapach suszonych skór. Cięższy i drażniący nozdrza bardziej niż smród rozkładającego się futra, stąd Suna rozpoznał, że chodzi o ludzkie ciała. Nie tylko kości, ale także przegniłych, wilgotnych od cielesnych wydzielin i ogólnej wilgoci pomieszczenia materiałów okrywających ciała. Zapuszczona krypta. Cuchnęło, jakby dogrzebali się do grobowca.
⠀⠀⠀⠀Suna wzdrygnął się i zatkał usta, wykazując większą wrażliwość niż kobieta.
⠀⠀⠀⠀— Paskudztwo. I ty się dziwisz, że wolałem unikać Uesugi? — zakpił nieśmiało, bo widział w jakich emocjach kobieta przesuwa światło nad ludzkimi kościami. W ogóle ją to nie przerażało, a co gorsze - ciekawiło. Dla pewności nawet odsunął się jeszcze o krok, śledząc wzrokiem ogień, w blasku którego jawiła się od czasu do czasu jej twarz, albo smukłe kształty bielących się kości. Wszędzie wokół walały się kruche resztki, czy to szat, czy innych elementów ciała. Tego nie wiedział.
⠀⠀⠀⠀Nie chciał wiedzieć.
⠀⠀⠀⠀— No patrz. A to demony ściga się za zabijanie i zjadanie swoich ofiar. A to? Ludzie to taka cudowna rasa, pełna hipokryzji. Wezwij może zabójców. Stworzą specjalny oddział do ścigania duchów szlacheckich drani.

⠀⠀⠀⠀Słodkawy zapach zgnilizny wprawiał żołądek w konwulsyjne skurcze. Jakim cudem smród ciał, które zamknięto tu bodaj dziesięciolecia wcześniej nadal unosił się w wilgotnym powietrzu krypty? W porównaniu do niego woń świeżego mięsa przypominała perfumy z szat Kyoran, która ta wcisnęła mu do ręki, a on przyjął trochę bezmyślnie. Nadal stał w przejściu, zerkając z oświetlonego pochodniami sąsiedniego pomieszczenia, jakby niepewny czy zawartość odgrodzonej ścianą jamy w ogóle go interesuje. Interesowała go zamiast tego dziecięca radość Kyoran, gdy mogła wreszcie wsadzić dłonie w jakiegoś trupa.
⠀⠀⠀⠀— Dość oryginalny zestaw zainteresowań. Nie powinnaś rzygać jak kot i płakać nad losem tych biedaków jak każda szlachetna panienka? — Krzywiąc się zarzucił jej płachtę na plecy, rękawy wykorzystując jak szalik owinięty wokół ust i nosa. Zawiązał go na elegancką kokardkę na karku i przykucnął na wejściu, od niechcenia trącając wyciągniętą w jego kierunku przeschniętą rękę trupa. — I grzebiąc w szczątkach zamierzasz odkryć dlaczego tak skończyli? — zapytał sceptycznym tonem, pociągając przy tym nosem, bo zapach perfum zaczął go drażnić nie gorzej od swędu wilgotnych, ludzkich resztek.
⠀⠀⠀⠀Niewykluczone też, że zrobił na na złość, tuż po tym jak Kyoran wyraziła swoje przywiązanie do szaty.
⠀⠀⠀⠀Posiadłość, zgodnie z jego żądaniami, miała wpaść w jego łapy, więc choć zabawa kobiety nie przypadły mu do gustu, wcale jej nie przerywał. Ktoś tak czy inaczej musiałby posprzątać tą piwnicę, bo żyć ze świadomością, że pod spodem gniją sobie ludzkie szczątki nie pasowało do jego idealnej wizji. Wszystko wskazywało na to, że zanim obejmie należące się mu stanowisko będzie musiał posprzątać stare śmieci.
⠀⠀⠀⠀— Powody też są zgoła inne, słodziutka. Wam nie widzi się żyć we wstydzie i bez honoru przez co toczycie te swoje głupie wojny. Przypomnij mi proszę dlaczego Uesugi wzięli sobie Bishamontena za patrona? Czy to nie przypadkiem bóstwo bezsensownego przelewania krwi? — Wycelował w nią wyciągniętym palcem, wykorzystując to, że akurat uniosła wzrok znad swojej piaskownicy. — A ci tutaj pewnie śmieli poprosić o godne warunki do życia, a skończyli w krypcie. Aaa przepraszam! Zapomniałam, że sługom nie należy się nawet pochówek.
⠀⠀⠀⠀Przełożył nogi przez próg rozwalonej ściany i przysiadł na murku tuż przy ziemi, krzyżując kolana poniżej.
⠀⠀⠀⠀— Dawaj — Sięgnął do pochodni, sugerując że potrzyma jej światło, żeby mogła bezgranicznie oddać się buszowaniu w ludzkich szczątkach.
⠀⠀⠀⠀Mimo wszystkich krytycznych uwag jako demon był najgorszym przykładem dobrego postępowania. Nie oznaczało to jednak, że zamierzał machnąć ręką na słuszność swoich racji. Skoro światem rządziło bezprawie, to zamierzał być królem łajdaków.
⠀⠀⠀⠀— Dopiero usiadłem — jęknął, drapiąc się z irytacją po karku. Przerzucił jednak nogi ponad przejściem i zniknął na moment w oświetlonym pomieszczeniu. Nie było go może kilka minut podczas których buszował w każdym zakamarku piwnicy szukając czegoś co zgadzałoby się z opisem narzuconym mu przez kobietę, ale niewiele było tu przydatnych rzeczy. Ostatecznie zirytował się, wyrwał spod jakiejś baryłki z sake otaczającą ją szmatę (rozbijają przy tym gliniany pojemnik), po czym oznajmił swoje nadejście kopnięciem w ścianę, która zadrżała po raz kolejny i pokryła się rysami wraz ze stropem nad Kyoran. — Masz. Co tam znalazłaś? — Rzucił materiał, ignorując niebezpieczne pęknięcia i nachylił się nad trupem, którego ta akurat badała.

⠀⠀⠀⠀Ukucnął obok Kyoran i jej znaleziska ze towarzyszącym temu skrzypieniem kości - dla odmiany własnych. Jedwabny materiał zwisał obok niego, zapleciony niczym szal ninja wokół ust i spod ciemnych włosów wyglądały jedynie jego czujne, bladożółte źrenice. Trudno było zgadnąć o czym właściwie w tym momencie myśli.
⠀⠀⠀⠀— Piąta woda po pierogach, Hokori. I tak jestem z wami powiązany tak cienka gumka z bielizną. Odnoga odnogi... a rodzeństwa nawet nie znałem. — Machnął ręką.
⠀⠀⠀⠀Nieszczególnie interesowała go trwałość zawartych za życia powiązań, poza tym jednym jedynym, łączącym go bezpośrednio z bliźniakiem. Nawet nieobecny wydawał się Sunie bardziej rzeczywisty od nachylonej tuż obok Uesugi. Kobieta z resztą doskonale dogadywała się z martwymi równie dobrze, co z żywymi. Jej smukłe dłonie przeczesywały pozostałości jakby bawiła się kamieniami w piasku, a nie kośćmi w pylistych truchłach przodków. Choć równie dobrze krypta mogła być dla ich poprzedników więzieniem.
⠀⠀⠀⠀Prychnął, a kilka włosów z grzywki podskoczyło. Do twarzy ci.
⠀⠀⠀⠀Kilka chwil temu pałała do niego nienawiścią, wygrzebywała na wierzch piętnastoletnie trupy, a teraz metaforyczne truchła zamieniła na całkowicie fizyczne. Zasuszone kości grzechotały uderzając o kamienną posadzkę. Ktoś bardzo postarał się o to, aby ofiary umierały długo i boleśnie. Kamień znaczyły ślady paznokci.
⠀⠀⠀⠀— Gua No? — zakpił, uznając swój żart za szczyt humoru. — Wiesz, od jakiegoś czasu nie miałem okazji sięgnąć do ksiąg. Nie ciekawią cię bardziej życiorysy współczesnych wielkich? Sama mogłabyś spisywać ich osiągnięcia, które ktoś kiedyś uzna za warte powtarzania legendy. O wielkim Sunie chociażby, zbawicielu z piwnicy — smarknął, podstawiając pod jej znalezisko zamówioną pochodnię. Ogień muskał ich ciepłymi językami, oświetlając przy tym pokryte brudem ostrze. — Mam podobny — uznał triumfalnie, sięgając do boku, skąd przełożył przed twarz krótkie, trapezowate ostrze. Temu brakowało jednak smoczych motywów. — Wygląda jak nożyk do chleba. Uesugi raczej nie posługują się smokami, co?
⠀⠀⠀⠀Z trudem przywołał w pamięci motyw ścierających się ze sobą wróbli, który kojarzył z głównej bramy posiadłości, nawet mimo tego, że ją skrzętnie wyminął. I poświęciłby temu nieco więcej myśli, gdyby wspomniany "nóż do chleba" nie wystrzelił w jego kierunku bez ostrzeżenia.
⠀⠀⠀⠀— Nadal czuję ból — warknął, ale i jego zżerała ciekawość. A przede wszystkim brakowało mu rozsądku, aby odmówić.
⠀⠀⠀⠀Wyciągnął przed siebie odsłonięte przedramię, a kiedy kobieta cięła, wciąć odpalona pochodnia wystrzeliła z jego ręki, a on sam padł na ziemie bokiem, podwijając zranioną kończynę pod klatkę piersiową.
⠀⠀⠀⠀— Pali, pali! Nie mogę tego zaleczyć — jęknął, przez zaciśnięte zęby, turlając się z boku na bok, rozbryzgując wokół siebie toczącą się z rany świeżą, ciemnoczerwoną krew. Kości potrąconych przy tym trupów grzechotały rozsypując się dookoła. Szczęśliwie ogień z pochodni zamiast podpalić ich otoczenie niemalże dogasł.
⠀⠀⠀⠀W mroku, który otoczył ich swoimi ramionami ciężko było dostrzec jaką miał minę.