Ciemne roślinności potrafiły wystraszyć niejednego człowieka snującego się samotnymi leśnymi ścieżkami, ale czy były w stanie wystraszyć demona? Można pokusić się o stwierdzenie, że zamiast przerażenia niosły ze sobą coś więcej niż poruszające się w podszyciu nieproporcjonalne cienie — gęstwiny potrafiły kryć w sobie bowiem tajemnice. Takie, które rozpalały umysł i poszerzały horyzonty. Wystarczyło jedynie nastawić uszu...

Znajdując się gdzieś pośrodku lasu, Seiyushi zdołała dosłyszeć czyjeś rozmowy. Dochodziły za potężnego, przewróconego drzewa i z pewnością nie mogły należeć do żadnych z błąkających się w zagajniku śmiertelników — każdemu odgłosowi towarzyszył niski warkot.

—  Przeklęte śmiecie. Wrócę po niego jutro, wrócę i go rozszarpię.

—  To chyba za dużo powiedziane...

—  ZAMKNIJ SIĘ! Nie mogę przegapić takiej okazji. Wiesz, w ogóle o kim mówimy? Wiesz, kim on jest?

—  Właśnie... niekoniecznie...

—  Gnojem, który zarżnął ulubieńca Kizukiego. Tak właśnie usłyszałem. Nie pytaj mnie którego. Nie mam pojęcia, ale czy to w ogóle ważne? Jeśli przyniosę do Oguni wydmuszkę z jego pustej głowy, w końcu stanę się kimś więcej niż zwykłym popychadłem. Nie pozwolę nikomu się do niego zbliżyć. Jest mój. Muszę się zregenerować i tam wrócić.

—  To na pewno potrwa... Bez nogi daleko nie zajdziesz...

Coś trzasnęło, przypominając swoim odgłosem głuchy cios.

—  Nie mądrz się, tylko do cholery na coś się przydaj! Idź poszukać jedzenia!

Rozległy się szelesty, po których Seiyshi mogła jednoznacznie stwierdzić, że ma do czynienia z dwoma demonami. Jeden był na pewno poważnie ranny, aromat krwi był wyczuwalny; drugi natomiast kierował się gdzieś na północ, oddzielając od poszkodowanego, krocząc wolnym, lecz miarowym krokiem.


Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje: w razie pytań zapraszam na pw, Rintarou. Powodzenia!

Kiedy Seiyushi kroczyła powoli w kierunku rannego demona, mogła dosłyszeć, że dźwięki należące do jego towarzysza zupełnie zginęły w gęstwinach. Przez krótki czas poruszał się wolnym, acz pewnym swojego celu krokiem, by w ostatnich chwilach poderwać się i puścić w las jak spuszczony ze smyczy pies.

Przewrócone drzewo zdawało się swoistym murem dla opierającego się o nań potwora. Siedział. Podpierał tył głowy o zdezelowany pień; miał przymknięte oczy. Na pierwszy rzut oka nie wygadał na jednostkę mogącą stanowić niebezpieczeństwo. Był to młody chłopak o wściekle czerwonych włosach, które opadały poplątaną kaskadą na szczupłe ramiona. Kiedy usłyszał trzask, jego powieki drgnęły, a złoto tęczówek osiadło na postaci dziewczyny, która nonszalancko zbliżała się w jego kierunku. Każdy skracający się centymetr dzielącej ich odległości powodował, że spinał wszystkie swoje mięśnie — ze swobodnego odpoczynku, usiadł i wpatrywał się w nieznajomą coraz to gorętszym i wścieklejszym spojrzeniem.

— A ty to kto? — warknął agresywnie. Jego cała twarz spowita była krwią. Ubranie było potargane i zalane ciemną posoką, trudno było więc określić, w jakich miejscach doznał obrażeń. Jego prawa ręka zdawała się być bezużyteczna, ani razu nie poruszył jej palcami. — Głucha jesteś?

Kiedy jej cień zdominował jego marną sylwetkę, rozszalałe tęczówki ogarnęło przerażenie.

— Czego do cholery chcesz?

Mimo iż napięte mięśni twarzy chłopaka spełzły z nieznanego mu oblicza, wciąż zdawał się tak samo pyskaty. Przypominał teraz małego pieska szczekającego za płotem.

— Suka!

Kiedy ostrze Seiyushi wysforowało się w stronę jego głowy, spróbował się obronić. Wyciągnął przed siebie jedyną sprawną kończynę, aby je pochwycić i zatrzymać, ale nie spodziewał się, że cios, jak i samo tworzywo, będzie tak wytrzymałe i bezlitosne. Najpierw broń przecięła jego rękę, pozbawiając ją palców, a następnie pognała dalej prosto w kierunku karku, odcinając łeb demona bez najmniejszego problemu. Wtedy tez rozległ się donośny wrzask, mogący ponieść się na oddalone tereny. Ptaki ukryte w koronach pod wpływem tego krzyku poderwały się w nerwowy lot.

— KUUURWA! Ty pieprzony śmieciu! Pożałujesz tego! Myślisz, że jestem tutaj sam?! — Roześmiał się wściekle, gdy jego głowa turlała się w kierunku najbliższego drzewa. — Musiałaś mieć bardzo przykrą przeszłość, ale spokojnie zafunduje ci, jeszcze większe piekło!


Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje: w razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
Wygląd demona: klik

Z niesmakiem przyjrzał się kobiecie. Z odciętego łba wciąż lała się ciemna, krwista posoka. Demon zaciskał zęby, gotów gryźć, gdyby zdecydowała się zmniejszyć ich odległość. Jednak na wzmiankę o groźbie, którą zawsze mogła spełnić, nieco spotulniał. Rzucał teraz niepewne spojrzenie w kierunku miejsca swojego domniemanego odpoczynku i w okolice gęstych knieji, w którym zniknął jego towarzysz. Wciąż liczył na jego interwencje.

— Zaczynam rozumieć — zaczął, próbując się nie zaśmiać, choć wybuch rozbawienia był naprawdę bliski. — Podsłuchiwałaś mnie ty przebrzydła- — Miał już dokończyć, ale westchnął jedynie, rezygnując. — Chcesz okraść mnie z nagrody, tak? Ty chyba oszalałaś. To, że udało ci się mnie powalić, bo byłem ranny, nie znaczy, że nie jestem równie silny co ty, skąd ty do cholery możesz wiedzieć, z kim masz do czynienia? Możesz przestać mnie do cholery tak szarpać?!

Jego głowa dyndała w kobiecej dłoni, plącząc palce długimi, czerwonymi pasmami włosów.

— Złote ostrze? — Zaśmiał się cicho. — Jeśli szukasz kogoś ze złotym ostrzem, możesz mnie już postawić na ziemi i odejść. Nie ukrywam, że będę bezgranicznie wdzięczny. Imię? Jego imię? — Znów wydał się parsknąć, ale trudno było jednoznaczne określić, bo jego łeb znów zaczął nerwowo dyndać, zniekształcając słowa. — Nie mam pojęcia jak mu na imię, kto by zaprzątał sobie tym głowę? To tylko śmieć, który nie zasługuje na zakopanie w dole. Takich powinno rozerwać się na strzępy i pożreć. Kizuki byłby zachwycony. Czyżbyś próbowała wkupić się w ich łaski, że tak zależy ci na jego truchle? Skoro już podsłuchałaś, powinnaś wiedzieć, że zabił jego ulubieńca.

Złoty wzrok potwora zaczął osiadać na długich łysych konarach drzew, jakby je rozpoznawał. Zaczął robić się niespokojny.


Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje: w razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
Wygląd demona: klik

— Twoje imię debilu.

Trzymany za włosy demon skrzywił się — widać było, że hamował cisnący się na usta niepoprawny komentarz.

— Miraki — wyrzęził od niechcenia. Jeśli miał już wybrać sposób zwracanie się do siebie przez nieznajomą, to widocznie wolał zostać przy nadanym mu imieniu. — A ty, tajemnicza niewiasto? — rzucił ironicznie. — Nie zachowuj się, jakbym był twoim jeńcem, bo nim nie jestem. Nie dopowiadaj sobie zbyt wiele. Uważasz, że jesteś silna. Silniejsza ode mnie, ale prawda jest taka, że przewyższasz swoją wartość. Uważasz, że siła to najważniejsza waluta?

Znów spoglądnął na obdrapane pnie. Zagryzł dolną wargę. Kiedy się zatrzymała, uniósł na nią spojrzenie, chociaż pod tym kątem i tak miał trudność, by przyjrzeć jej się dokładnie.

— Czwarty zlecił ci zadanie upolowania zabójcy? — Widać było, że ta wzmianka go zaciekawiła i wzbudziła niemałą zazdrość. — Z jakiej to niby okazji? Kizuki nie kontaktują się z nami z takich idiotycznych powodów. Zabijanie to nasz obowiązek.

Zamilkł. Wydawał się nagle do czegoś dojść.

— Czy ty... — Parsknął, wywracając oczami. — Czy ty im podpadłaś? Nie wierzę.

Od tego momentu, co chwila rzucał w jej kierunku rozbawione spojrzenie, a uśmiech obrósł jego wredne wargi. Złote tęczówki stały się znacznie bardziej przenikliwe, dokładnie jakby pragnął wyczytać z jej postaci, wszystko, co tylko mogła reprezentować swoim wyglądem, bądź zachowaniem.

— Udało mi się uciec. Tędy — odpowiedział jej ostrożnie, gnając spojrzeniem w kierunku niewielkiego kamienia, który porastał mech, skrupulatnie ją nawigując. — Nie spodziewałem się, że będzie mieć towarzystwo. Obozuje, a przynajmniej obozował niedaleko stąd. Nie mam pojęcia czy nadal tam jest. Zdawał się tu być z jakimiś innymi ludźmi. Jeden z nich również należał do korpusu, dlatego mnie zaskoczyli. Miałem szczęście, bo pozostawione samemu sobie dziecko, zaczęło płakać, a oni zdawali się w tym momencie oszaleć na jego punkcie. Miałem więc czas...

Kiedy Sei postanowiła ruszyć drogą wskazywaną przed demona, doszli w końcu na szczyt porośniętego wysokimi drzewami wzgórza, z którego mieli doskonały widok na skrytą poniżej jaskinię, oświetlaną leciutkimi błyskami światła — musiało palić się w niej ognisko.

— Tam się znajdują i nie sądzę, aby stracili czujność. Na pewno obawiają się, że wrócę — urwał, zdając sobie nagle sprawę, że przecież tu jest. Razem z nią we własnej osobie. Wybuchł krótkim śmiechem. — O ironio. Kiedy będziesz się z nim rozprawiać, postaw mnie na tym wzgórzu, chce mieć przynajmniej piękny pokaz twojej kęski. Ten typ wydaje się porywczy niczym wiatr.


Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje: W następnym poście możesz poczynić przygotowania do zasadzki, o ile oczywiście czujesz taką potrzebę. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
Wygląd demona: klik

Może i miała rację? Gdyby była bezużyteczna, nie byłoby jej tu. Kizuki pozbyłby się jej bez najmniejszego zastanowienia. Nie brudziliby sobie rąk obowiązkiem stawienia się na miejsce. Niewygodny pomiot po prostu zniknąłby i tyle. Nigdy nie spotkał żadnego Kizuki, nic dziwnego, że pożerała go zazdrość. Prychnął, nic nie mówiąc.

W ciszy przyglądał się Seiyushi. Widział, jak jej oczy błyszczały, jak mknęły z jednej strony na drugą — wyglądała, jakby miała jakiś plan, a ta ekscytacja zaczynała go coraz bardziej niepokoić. Czy miał jakiekolwiek szanse? Będąc jedynie głową, mógł co najwyżej modlić się do samego Muzana o opatrzność, a i tak nie miał pewności czy zostałby wysłuchany.

— Wygląda na trzy lata — rzucił, odrywając od niej wzrok, sam spoglądając przed siebie. — Kiedy ich zobaczyłem była ich tylko trójka. On, ona i dziecko. Pachnieli jak każdy inny, jak ktoś, komu rozcięte gardo dodałoby wiele uroku. A co do dziecka... nie wiem czyje jest, ale może należeć do nich. Nie wiem też, kto mądry zatrzymywałby się w takim miejscu i to tuż po zmroku. Podejrzewałem, że ludzie korpusu wiedzą takie rzeczy. Jego miecz lśnił odcieniem delikatnego błękitu, a jej? Nie zarejestrowałem. A może to był odcień zieleni? Czy to takie ważne? — Zamyślił się. — Nie zwracałem na to uwagi. Nie podejrzewałem, że spotkam tam kogoś jeszcze.

Na uwagę o rozszarpaniu oprawcy zaśmiał się lekko.

— Powodzenia, chętnie się temu przyjrzę. Kobieta jest ranna. — zawyrokował, co mogło okazać się w jego wykonaniu niemałym wyczynem. — Workiem treningowym? Uważaj na słowa. Byłem wtedy sam. Ich było dwoje. Chyba kalkulacja zdaje się dość prosta?

Otoczenie pozostawało nieruchome; jedynie wierzchołki drzew poruszały się smętnie w rytm wiatru napływającego ze wschodu. Jaskinia pozostawała doskonale skryta w zaroślach. Delikatne światło oświetlało wewnętrzne ściany, jednak nie było widać żadnych cieni. Jeśli ktokolwiek odpoczywał w środku, musiał znajdować się głębiej — a zapach jaki docierał do nozdrzy Seiyushi, mógł to sugerować — ktoś wciąż się tam znajdował.


Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje: W następnym poście możesz poczynić przygotowania do zasadzki, o ile oczywiście czujesz taką potrzebę. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
Wygląd demona: klik

Miraki robił się niespokojny. Niepoprawne spojrzenie Seiyushi nie napawało go optymizmem — coś się w nim kryło; coś w nim dostrzegł. Nie spodobało mu się to.

— Widzę, że jesteś znawczynią, nie za bardzo? — odparł wyraźnie podirytowany jej tonem; przebijała się przez niego również panika, którą tak starał się ukrywać pod dokuczliwymi słówkami. — Jeśli jesteś taka mądra, to po co się mnie o wszystko wypytujesz? Ruszaj na nich! Ruszaj i zabij. Pytania się zbędne. Są tylko mięsem, na które szkoda czasu. Rozerwij i pożryj. Pokaż, jak na niego zasługujesz, bo nigdy w to nie uwierzę.

Wszystko, co stało się potem, było już tylko częścią przyszłości, której ścieżka zdawała się zostać obrana od pierwszych chwil ich spotkania. I choć starał się opierać, szarpać i wić, nie był w stanie oprzeć się jej sile. Słowa Mirakiego ginęły w głębokim bełkocie, jakby poderżnęła mu krtań i struny głosowe straciły swoją moc. Nim krew nie stwardniała w jego szeroko rozwartych ustach, wrzała, tworząc masę małych bąbelków. W momencie, gdy pękały pod naporem kolejnych, w jego przerażonych oczach pękały wszelkie nadzieje na jakiekolwiek życie.

Nogi zaprowadziły ją w okolice jaskini. Ziemia w tym miejscu była nierówna, pokryta żwirem, ale i drobną roślinnością, która marniała na chłodzie. Wraz z tą bliskością, poczuła aromat ludzkich ciał. A więc miał rację. Było ich kilku. Wonie się ze sobą mieszały. Krew, pot i ubrania — ale do kogo należały? Gdzieś ponad jej głową przefrunął czary kruk, unosząc się niczym widmo. Krew w tym czasie lała się jej otwartej dłoni. Padała na ziemię niczym krople upuszczane z grubej, nabrzmiałej chmury. Cały krajobraz był całkowicie zmartwiały. Pusty.

Kiedy w końcu się zatrzymała i cisnęła głową w stronę wnętrza, stając po prawej stronie wejścia, mogła jedynie dostrzec tuż przed eskalacją dymu, ciemne sylwetki schowane głęboko we wnętrzu. Jedna była przygarbiona, wyglądała, jakby po coś sięgała, tym samym osłaniając sobą inne kryjące się kształty.

Dym pokrył wnętrze ciemnością. Ogień z rozpalonego ogniska przez chwilę starał się walczyć, ale ostatecznie zniknął pod grubą warstwą pustki, jakby zwalił się na niego kamienny sufit. Wszystko trwało chwilę, wraz z ostatnim blaskiem poruszającego się dotychczas płomienia, wejście rozjaśnił inny blask. Ten był koloru zielonego i przypominał potężne, zakrzywione sierpy.

— Ichi no kata: Jin Senpū - Sogi!

Miotające w czerni ostrza zyskały kształt podłużnej fali, niesamowicie szybko zbliżającej się w kierunku wyjścia, by ostatecznie niemal wylecieć pod nocne sklepienie. Jaskrawy blask pokonał czarną maź, jakby była jedynie nic nieznaczącą boją dryfującą na powierzchni morza, a potem się zatrzymał. Jasność osunęła się, a Seiyushi dostrzec mogła niskiego męskiego wojownika o jasnych włosach. Szpony ataku, które dotychczas go otulały, zahaczyły o kilka najbliższych drzew, łamiąc je wpół. Kilka z nich runęło w ich kierunku, na co wojownik zareagował niemalże od razu. Odskoczył w bok, robiąc miejsce upadającemu pniu, który oddzielił ich wyraźną granicą; tuman kurzu uniósł w powietrze drobinki piasku. Wciąż się rozglądał. Trzymał katanę w gotowości. Ciemność nie była niestety po jego stronie.

— Znów wróciłeś tchórzu? — wycedził, a jasne tęczówki skakały z jednego miejsca na drugie, analizując swoje położenie. — Mam nadzieję, że tym razem nauczyłeś się znacznie więcej, szczurze. Inaczej znów wpędzisz mnie w zażenowanie.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 9/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)
Wygląd demona: Miraki

Krew wylała się z uszkodzonej dłoni dziewczyny i zabarwiła ziemię tuż przy wejściu do jaskini. Na efekt tych poczynań nie musiała wcale długo czekać. Kraty wyrosły niczym trujące bluszcze. Wybiły się w górę i przywarły do kamiennego sufitu, tworząc pułapkę; szerokości szpar uniemożliwiały przejście nawet najmniejszego człowieka.

Wiatr poderwał się w delikatny taniec. Zawiewał ze wschodu, niosąc zapach demonicy, prosto do nozdrzy stojącego za przewróconym pniem wojownika. Poruszył się niespokojnie, kiedy dotarł do niego jej pierwszy głos. Dźwięki jej kroków, zdawały się wybijać z martwoty. Palce zacisnęły się ciaśniej na rękojeści katany, a zęby zacisnęły ciasno.

— Inny demon... interesujące. Nie mógł sobie poradzić, więc zawołał przyjaciółkę? Żałosne.

Nie czekał na odpowiedź. Był jak spuszczony ze smyczy kundel, którego roznosiła energia. Jego stopy odbiły się miękko od podłoża. Kiedy wykonał wypad w przód, usta ułożyły się w krótkie wypowiedziane słowa:

— Ni no kata: Sōsō - Shinato Kaze!

Cztery wściekle zielonkawe ostrza pognały w kierunku demona, przypominając podłużne księżycowe sierpy. Dwa ominęły dziewczynę, uprzednio ścinając leżący przed nimi pień, jakby został zrobiony z cienkiego papieru, jednakże dwa, zaraz po przepiłowaniu drzewa zderzyły się z długą, czarną klingą kobiety natrafiając na pewien... opór. Jadeitowe ostrza próbowały przebić się przez demoniczną osłonę, jednakże brnęły w miejscu, jak ptaki, których właściciel nie chciał wypuścić z klatki. Moc ich naparcia była dla Seiyushi niewyczuwalna. Siła z jaką próbowały się jej pozbyć, nie przypominała wyzwania. Nie była siłą zdolną ją ruszyć. Czy się rozczarowała, gdy mieniące się przed jej twarzą cięcia pękły jak szklana kula?

Mężczyzna wyprostował się, blednąc na twarzy. Jego oczy rozszerzyły się w obawie i niedowierzaniu. Gałęzie w końcu opadły z przeszkody, odsłaniając niewielką ciemnowłosą postać, która nie wykonała nawet kroku. Otworzy usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Nie od razu.

— Jak-

Dłoń mu zadrżała, w ustach zabrakło śliny. Mógł teraz rzucić się na nią w szale, ale nie zrobił tego. Zamiast tego, wykonał ostrożny krok w tył, a spojrzenie pognało w kierunku groty. Tylko na sekundę. Spiorunowane szokiem szybko wróciło na jej twarz. Uniósł przed siebie ostrze.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 8/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)
Wygląd demona: Miraki

Drgnął, kiedy wymierzyła w niego ostrzem. Próbował nie ukazywać przerażenia, ale ono naprawdę zaczęło oblewać go aż po czubki stóp, kiedy nie dostrzegł na niej nawet zadry. „Jak to możliwe?” — powtarzał w kółko jego umysł. Do tej pory przyszło mu walczyć ze znacznie słabszymi okazami. Ten, którego udało mu się pokonać, był wybitnie słaby, ale teraz? To, co stało przed jego twarzą, zdawało się nawet z nim nie równać. Gryka poruszyła się lekko, gdy spróbował przełknąć ślinę. Kolejne słowa miały go pokrzepić do walki, ale zawiodły. Pewność siebie, którą zazwyczaj emanował, wyparowała. Sam siebie nie poznawał. Kiedy padło słowo o jego towarzystwie, coś ciężkiego osiadło mu na żołądku.

— Co to znaczy „że dopilnowałaś, aby poczekali?” — warczał. — Nie wspominałaś czasem, że jesteś zainteresowana tylko mną? Po co ci oni? Chcesz ze mną walczyć, to walcz tylko ze mną.

Syczał. Był naprawdę rozjuszony. A wściekłość, jaka wymalowała się w jego oczach, tak bardzo zlewająca się z przerażeniem dawała naprawdę piękny pokaz ludzkich, niedosięgalnych dla demonów odczuć. Chwilę trwał w ciszy, by następnie rzucić się w przód, zderzając z jej kataną. Ich ostrza zaszeleściły, a jasne oczy Jiro wpatrywały się w nią z determinacją. Oddychał płytko.

— Wypuść ich. Zrób to — wysforował w jej kierunku żądania; były ostre jak brzytwa, ale i jednocześnie spokojne, jakby wszystko miał pod kontrolą. — To zwykli ludzie. Nie chcesz mnie chyba przekonać, że są ważniejsi ode mnie? Czemu tu przylazłaś? Z ciekawości? Szukasz zemsty? Zdradź mi to.

Napierał na nią, jednakże nie był w stanie jej odepchnąć. By jak liść, który przykleił się do kamienia – mógł zostać łatwo zdmuchnięty w dal.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 7/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)
Wygląd demona: Miraki

Kiedy to się stało? Kiedy odepchnęła katanę, że ta prawie wyślizgnęła mu się z dłoni? Całe szczęście udało mu się ją pochwycić, niemalże w ułamku sekundy; gdy oderwała się od ścierpniętych opuszek, przecięła mrok. Potem nastąpił cios. Cios, który zmienił wszystko.

Zachwiał się na nogach. Wykonał parę kroków w tył i opadł na jedno kolano, wbijając katanę w ziemię, skrupulatnie się na niej podpierając. Zawiesił łeb. Złociste kosmyki włosów w otaczającej ich ciemności wydawały się wyblakłe i szare. Wolną ręką dotknął ust, wyczuwając ciepło, rozlewające się z warg.

— Nie mogę z tobą w żaden sposób handlować, ponieważ słowa demonów nie są nic warte. Nigdy nie dotrzymujecie obietnic, tylko głupiec byłby w stanie prosić was o łaskę.

Powiedział to naprawdę z trudem, na wydechu, z sercem bijącym w piersi. Na dźwięk godności Uryuu Tsuny uśmiechnął się, jednak Seiyushi nie była w stanie dojrzeć chwilowego rozbawienia.

— A więc to dlatego. Zabiłem kogoś ważnego. Interesujące. Nie spodziewałem się, że demony prawdziwie czują. Naprawdę potraficie darzyć kogoś sympatią, wstawiając się za nim i planując swojego rodzaju zemstę? Jest z wami gorzej, niż sądziłem. Brak uczuć w waszych ciałach był dla mnie kiedyś smutną prawdą, zadrą którą w swoim postępowaniu nie pojmowaliście, jednakże teraz... — podniósł głowę. Jego usta zalane były krwią. — Teraz niewiele różnicie się od ludzi, którzy z premedytacją sieją zło. Nie jesteście ofiarami, którym powinno się pomóc i ukrócić cierpienia, a potworami bez umiaru. Co tym zyskujecie? Najadacie się pochwałami swojego stwórcy, będąc jedynie drobinką piasku pod jego butem?

Podniósł się, wyciągając katanę przed siebie, gotowy na ewentualny atak z jej strony. Wykonał kolejne, ostrożne dwa kroki w tył.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 6/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)
Wygląd demona: Miraki

Kiedy kobieta wyskoczyła w jego stronę, gwałtownie osłonił się orężem. Kinga kliknęła dźwięcznie o klingę. Widać było, że w tę obronę przelewał całą zgromadzoną siłę, ale czy miała wystarczyć? Syknął. Zaklnął. Zamknął na chwile oczy.

— Nigdy się tego nie dowiesz. Nie jestem zdrajcą. Chcesz informacji w momencie, gdy mówisz o mojej śmierci? Chyba nie sądzisz, że jestem tak głupi? Chcesz mnie zabić. Zabijesz mnie. Zrobisz to. Jednak żadna informacja nie opuści moich ust. Ani jedna. Ani ta dotycząca korpusu, ani ta dotycząca ludzi w jaskini. I wiesz co? Nie zamierzam się dłużej z tobą bawić. Spierdalaj — warknął i poderwał się; jego miecz zaszeleścił w dłoni.

— Shi no kata: Shōjō Sajinran!

Potężne zielonkawe ostrza poszybowały w kierunku Seiyushi, porywając jej włosy w gwałtowny wir. Choć atak nie był silny i nie zrobił kobiecie żadnej krzywdy, tak piach i ziemia uniosły się w powietrze i sypnęły jej w twarz. Drzewa stojące ostatkami sił, ścięte zaczęły padać na oślep w ich kierunku. Mężczyzna wykorzystując chwilę, rzucił się w stronę groty. Pędził ile sił w nogach, mając nadzieję, że zdąży.

Że po prostu zdąży.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 5/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)
Wygląd demona: Miraki

W tle słyszał jej głos; dudnił mu w uszach, jak wczorajszy koszmar, do którego przyszło mu niechętnie powrócić. Miał nadzieję, że cios ją spowolni, że pozwoli mu wyjść w tym szaleńczym biegu na prowadzenie i jak się okazało, różniła ich teraz odległość siedmiu metrów. Kobieta nie była w stanie go dogonić. Poruszała się w tym samym tempie, co na swój sposób mogło okazać się irytujące. Seiyushi udało się uprzednio ochlapać krwią jego ubranie na wysokość torsu, posoka nadal nie zaschła, wydawała się mienić, jak złowroga, zaczarowana ciecz.

Patrząc uparcie w zaciemnione wejście do jaskini, zaciskał zęby, nie komentując więcej jej słów. Dopiero po chwili jego mimika uległa zmianie. To zacięcie w oczach zaczęło blednąć, usta wcześniej zaciśnięte w cienką linię, rozchylił się, a serce zabiło o jeden ton zbyt szybko. Kraty. Dopiero teraz je dostrzegł — ledwie pięć metrów od jaskini. Nie mógł przez nie przejść. Był odseparowany. Oni również. To koniec.

— Odsuńcie się! — warknął donośnie, aby ci, z którymi był, zdołali go usłyszeć. — San no kata: Seiran Fūju!

Zielonkawe rozbłyski poszybowały w stronę krat oraz w kierunku kamiennych filarów. Ciemne tworzywo wydawało się nawet nie drgnąć, jednakże szare fundamenty poruszyły się pod siłą uderzenia. Kamienie zaczęły się ukruszyć i delikatnie sypać z sufitu.

Mężczyzna gwałtownie odwrócił się w kierunku demona, silnie ściskając katanę w dłoni. Czyżby miała rację, że nadszedł jego koniec? Był przygotowany na jej atak.

— To twój koniec — mimo iż twarz stała się wilgotna, to w kącikach krył się uśmiech, który przecież wcale nie powinien się tam znaleźć.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 4/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)
Wygląd demona: Miraki

Uparcie starał się wydłużyć czas. Przygotowany na atak, wystawił przed siebie ostrze i wyczekiwał. Cały strach, który dotychczas go obejmował, wydawał się przemknąć i pognać gdzieś w głąb lasu — ciemnego jak otchłań. Ustawił się pewniej na nogach, jedną przesuwając o parę centymetrów w tył, aby przyjąć wygodniejszą pozycję. Kiedy miał ugiąć nogi, poczuł to. Ból. Ból, który rozlał się na wysokości klatki piersiowej — był chłodny, nie przypominał rozpalającego żaru, który w rzeczywistości rozrywał tkanki, przebijał się ciemnym szpikulcem na drugą stronę ciała. Drgnął. Krew oblała brudne ubranie, kapiąc za ziemię dokładnie pod drżące ciało. Pierwsze sapnięcie wydostało się z ust. Wargi mężczyzny pokryły się jasnym odcieniem karmazynu; cienka strużka potoczyła się lewym kącikiem ust.

— A więc to tak — szepnął, czując jak w tej jednej chwili, stracił wszystkie zgromadzone siły. Mimo rozległego bólu i zmętnienia wzroku zamachnął się ostrzem, aby odeprzeć nadciągający atak — ruch był jednak niepewny, lekko zachwiany, więc zabójcy udało się jedynie zmienić kierunek ruchu. Ostrze ominęło cel składający się na klatkę piersiową i wbiło się w ramię. Palce mężczyzny bez zawahania puściły swoje nichirin (upadło zduszonym brzękiem na ziemię), a dłonie pochwyciły broń demonicy, nie pozwalając kobiecie z powrotem je wyjąć. Nogi ugięły się pod nim kolejny raz; patrzał na nią przekrwionymi oczyma; postarał się uśmiechnąć. Kiedy odsłonił zęby, mogła zobaczyć krew barwiącą dziąsła.

— Oddział jest już w drodze — powiedział świszczącym głosem, na wydechu. — Kruk. Kruk wysłał wiadomość.

W tym momencie Sei mogła przypomnieć sobie jak ciemny ptak, przeleciał nad jej głową, kiedy znalazła się w okolicach jaskini.

— Słyszałem cię od początku. Nie wiedziałem jednak, że będziesz tak... — Chciał dokończyć, jednak duma nie pozwalała mu dokończyć tej myśli. Nogi w końcu ugięły się, a ciało upadło na kolana. Słychać było, jak oddycha, jak walczy, jednak był to ledwie szelest, niewiele głośniejszy od poruszających się w koronach drzew liści. Puścił jej broń, opadając bokiem na ziemię, próbując jeszcze na nią spojrzeć.

Wejście do jaskini nadal zasłaniały ciemne kraty. Większe kamienie, które usypały się z sufitu i ścian, walały się na ziemi, jednak nie były wzwaniem nie do pokonania.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 3/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)
Wygląd demona: Miraki

Ostatni trzask i słaby warkot, a po nim poniosła się głucha cisza. Niepokojąca; szeleszcząca w liściach i trawie. Leżący na brzuchu mężczyzna nie wydusił z siebie słowa, jedynie ręka wyciągnęła się na całą długość, jakby chciał pochwycić demona za kostkę, ale ruch był tak słaby, że nie zdołał nawet wymierzyć palców w jej kierunku.

Ciemność nie była problemem dla Seiyushi, kiedy pokonała granicę jaskini. Jej wzrok mógł odnaleźć leżącą na samym środku głowę Mirakiego, który łypnął na nią spod opadających na wzrok rudych kosmyków. Kiedy zaczęła się zbliżać, prychnął.

— Miło zobaczyć cię ponownie. Stęskniłem się — wykrzywił usta, gdzieś w cieniu skrywała się zazdrość. — A więc go wykończyłaś? Jestem pod wrażeniem, ale nie możesz zaprzeczyć, że nie odegrałem w tym przedstawieniu swojej roli?

Z kolejnym krokiem, spróbował się przeturlać, by móc spojrzeć w drugi kąt jaskini.


— Jeśli szukasz kobiety, jest tam. Ale nie sądzę, aby cię posłuchała.

Dziewczyna o ciemnych krótko ściętych włosach siedziała oparta o ścianę Miała zamknięte oczy i blady, chorowity odcień skóry. Zaciskała dłonie na brzuchu, w miejscu, gdzie zdążyła rozlać się solidna plama krwi. Nie reagowała; Seiyushi nie mogła dosłyszeć żadnego oddechu, umykającego spomiędzy warg. Wszystko sugerowało, że już nie żyła. Coś jednak kuliło się przy jej boku, wtulając wilgotny polik w uda.


Dopiero po skróceniu dystansu Seiyushi mogła uświadomić sobie, iż było to dziecko, o którym wcześniej wspominał Miraki. Jasnowłosy chłopiec, którego twarzy, na razie nie mogła ujrzeć.



Czas na odpis: 72h
Aktualna ilość PK: 3/10
Dodatkowe informacje: z racji, że rozpoczęło się starcie, prosiłabym o zaznaczenie akcji Seiyushi (pogrubienie/podkreślenie/inne) — pamiętaj, że na jeden post przysługują ci trzy ruchy. Przy używaniu DBA, proszę o podawanie poziomu. W razie pytań zapraszam na pw, Rintarou.
• jedno spóźnienie (niezgłoszone)

Obrażenia:
— Miraki — pozbawiony korpusu (poziom 5)
— Jiro — kilkanaście ran kłutych na poziomie klatki piersiowej i brzucha (poziom 5), uszkodzone organy wewnętrzne (poziom 5), złamany kręgosłup w odcinku lędźwiowym (poziom 5); ledwo żywy
— nieznana Seiyushi demon slayerka — nie żyje
— chłopiec — bez ran