Górska przełęcz

Górska przełęcz — Czw Paź 27, 2022 7:17 pm

Górska przełęcz

Re: Górska przełęcz — Wto Lis 01, 2022 11:01 pm

Czas znów mijał, a wraz z nim napięcie po rozstaniu rosło. Kioto było najprawdopodobniej miejscem, do którego Kitsune również została przyzwana, jednak pomimo całej otoczki Takuya tak na prawdę nie widział nawet demona na własne oczy. Szturm, którego mieli dokonać zakończył się jeszcze przed jego początkiem. Zabójcy odnieśli sromotną klęskę. Ponoć. Pytanie brzmiało, czy to wywiad zawinił, czy może gdzieś trwały walki, o których nie mieli pojęcia i tam dostali dużego łupnia? Kurokaze nie był za bardzo zadowolony brakiem tych informacji, ale nie mógł nic z tym zrobić, więc jedyne co mu pozostało to puszczenie tego w zapomnienie. Zastanawiało go czy w tym swoim wezwaniu Kitsune nie trafiła pod ostrze, któregoś z jego towarzyszy albo, czy któryś z nich nie poległ z jej rąk? To nie koniecznie musiało być to, ale zbieżność czasu była zbyt kłująca w oczy. Nie spotkał jej jednak, ani nawet nie słyszał niczego oprócz Kizuki, a tym raczej jeszcze nie była.
Pożegnanie również było tym innym elementem, który wyróżniał się od ich poprzednich pożegnań zwiastując, że zdarzy się coś dużego. Oczywiście jakaś niewidoczna siła nie pozwoliła mu go nie odwzajemnić. Niemniej tak jak się umówili, stawił się w końcu na miejscu, w którym mieli się po tym wszystkim zobaczyć. Czy dotarł jako pierwszy? Jak długo powinien czekać? Te pytania zadawał sobie w głowie lustrując otoczenie. Podnóże, na które wchodził nie należało do najprzyjemniejszych. W każdym razie w końcu jego oczom ukazała się wioska, która z oddali nie wyróżniała się niczym szczególnym, ale po tym jak w końcu do niej dotarł dało się zobaczyć, że ludzie tutaj nie żyli zbyt dobrze. Była praktycznie w ruinie i bardzo dziwiło go, że mieszkańcy jeszcze jej nie opuścili. Gdy starał się uzyskać jakiekolwiek informacje, pomoc, czy cokolwiek innego został bardzo szybko zbywany. Niestety nie było mu dane doświadczyć jakiejkolwiek gościnności, więc musiał się ustawić w jakiejś opuszczonej szopie. Przynajmniej nie wiało. Pytanie kolejne. Co robić? Nie będzie przecież siedział na dupie i czekał. Nie pozostało mu nic innego jak po prostu oddać się ćwiczeniom, dopóki nie podejmie ponownej próby kontaktu z tubylcami. Przez to pierwsze, słabe wrażenie, które na nim zrobili nie chciało mu się na początku nawet starać próbować znaleźć jakiekolwiek porozumienie. Poza tym po jego głowie chodziły teraz inne myśli, które były związane z pewną interesującą go istotą.

Re: Górska przełęcz — Sro Lis 02, 2022 10:51 pm

Wydarzenia w Kyoto powoli stawały się przeszłością. Chociaż wszystko minęło. Nie spotkała żadnego Zabójcy na swojej drodze. Nie musiał z żadnym walczyć na smierć i życie inne problemy zakłóciły jej spokój. Nowości, przed którymi nie potrafiła uciec. Spotkała na swojej drodze demony, które najchętniej sama pozbawiłaby głowy; ale także takie, które chętnie by zatrzymała. Nie potrafiła do konca określić co się stało, i w którymi momencie ale czuła się inaczej. Odważniej. Jak gdyby udało jej się zasmakować tej prawdziwej, wymarzonej wolności. Zaledwie malutki kawałeczek, który tylko podsycił jej apetyt. Byla ciekawa czy Takuya także zauważy te zmianę. Nie brała pod uwagę faktu, że mogło mu się coś stać. Był zbyt silny, zbyt ostrożny i opanowany, żeby tak łatwo dać się pokonać. Nie martwiła się o niego bo znała jego możliwości. Wiedziała, że na pewno sobie poradził. Nie wątpiła ani chwili.

Ruszyła w wyznaczone miejsce o zmroku, Bo jak by inaczej? Podróż nie była przyjemna zwłaszcza dlatego, że Kitsune nie przepadała za powozami. Nie było jednak innego wyjścia. Dopiero u podnóża nieznanych jej gór resztę drogi zdecydowała się przejść pieszo. Nałożyła na puchatą głowę kaptur czarnej peleryny i ruszyła przez gęsty las. Szła i szła w ogóle nie czując zmęczenia. Na szczęście była martwym demonem. Jako ludzka panienka nigdy nie wybrałaby się na tak męczącą wycieczkę. Nigdy w ogóle nie wybrałaby się przecież z domu. W końcu jednak dotarła na miejsce. Wyobrażała sobie jakąś małą śliczną wioskę wysoko w górach, jednak obraz który zastała zdecydowanie odbiegał od jej pomysłów. Zabita dechami wiocha z pozoru wyglądała na opuszczoną. Dopiero po pierwszych oględzinach mogła stwierdzić, że mieszkańcy zwyczajnie kryli się po domach. I dopiero wtedy dotarło do niej, że tym przyjemnym zapachem, który czuła już od samego podnóża góry był ludzki strach. Lekkie ukłucie niepokoju przeszyło jej zimne serce i od razu zabrała się za szukanie swojej zguby. Wiedziała, że była spóźniona, jednak pewne okoliczności zatrzymały ją w Kyoto na dłużej.

W końcu jednak skupiła się na zapachu. Tym cudownym słodkim zapachu. Znalazła go i z ulgą ruszyła w miejsce gdzie się znajdował. Jej zadowolenie szybko się ulotniło, kiedy zobaczyła Go w jakiejś starej opuszczonej szopie. Oparła się biodrem o drewnianą framugę drzwi i założyła ręce pod biustem.

- Nie będę tutaj spała - skomentowała unosząc jedną brew i przerywając ciszę między Niki. Wygladal dobrze jak zwykle zresztą. Był w jednym kawałku.

Re: Górska przełęcz — Pon Sty 02, 2023 10:20 pm

PRZERWA!W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty użytkowników.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.

Re: Górska przełęcz — Wto Lut 14, 2023 1:07 pm

Nieruchome ciało połyskiwało na tafli białego śniegu niczym diament. Jasną skórę szpeciła rozbryźnięta niedbale krew, malująca prawdziwy obraz masakry, do której musiało dojść jakiś czas temu. Księżyc wysoko na niebie oświetlał sylwetki na polanie — tylko jedna z nich siedziała, nieporuszona ostrym wiatrem i gęstym, mięsistym śniegiem poderwanym do tańca.
Mężczyzna siedział pół nagi, jedynie w samych spodniach, gdzieś nieopodal leżała zakopana w śniegu pozostała część garderoby. Umazany we krwi, wpatrywał się w dal, ale przed nim niczego nie było ciekawego — puste pole, na którym doszło do walki. Zabójczyni leżąca tuż obok niego z rozprutą klatką piersiową, nie posiadała już serca, reszta ciała pozostała nietknięta.
&emspRash obracał w zakrwawionych palcach ostatni kawałek organu, który wolno wpakował do ust, żując go. Wszech otaczającą go cisza sprawiała, że widok dla postronnych, niewtajemniczonych ludzi byłby upiorna.
W oddali gdzieś z głębi lasu dobiegało ujadanie wilków. Kilka zawyło do księżyca, najwidoczniej informując o leżącym mięsie. Zwierzęta czekały, aż Rash odejdzie z polany, aby one, kolejny gatunek w łańcuchu pokarmowym, mógł się pożywić — nie były głupie, znały swoje miejsce. Czuły zagrożenie mimo przewagi liczebnej.
W końcu wstał, lecz nie z powodu zimna; skierował kroki do swojej szaty i zarzucił ją na ramiona. Ujął w dłonie kupkę śniegu, obmywając w nim twarz. Pozbył się dowodu własnego instynktu, ale pod paznokciami nadal skrywało się wiele szkarłatnej cieczy z naskórkiem. Przyglądał się swoim dłonią w zamyśleniu — nie pamiętał, kiedy tak bardzo się zmienił. Wzrokiem powrócił do leżącej łowczyni; do starcia, którego chciał uniknąć. Nie chciał jej zabijać pomimo głodu, lecz ona uparcie podążała jego śladem. Kroczyła drogą w jedną stronę. Czy w tamtym momencie wiedziała, że tak to się zakończy? Zdawała sobie sprawę z własnej klęski? Co czuła, kiedy traciła ostatni oddech? Niemo pożegnała się ze światem, kiedy krążąca trucizna w jej żyłach sparaliżowała ją, a Rash odebrał kolejny raz życie. Powieki wówczas nawet mu nie drgnęły, ze spokojem przebił klatkę piersiową, dając jej spokojnie umrzeć. Dawniej czerpał więcej przyjemności z mordu, obecnie uleciała ona z niego, jak żywot, który odbierał ludziom. Gardził własną naturą, potrzebą zaspokojenia szalejących instynktów, nie mogąc zastąpić łaknienia w inny sposób.
Chciał odejść, kiedy w powietrzu rozniósł się zapach czyjejś obecności. Gęsty, charakterystyczny dla każdego demona, a jednak bardzo indywidualny. Odwrócił głowę w stronę nadchodzącej postaci.

Re: Górska przełęcz — Wto Lut 14, 2023 7:56 pm

Od jakiegoś czasu szedł po prostu przed siebie, z głową skierowaną w niebo, niewzruszony tym iż kroczy w śniegu, a chłód kłuł jego ciało. Być może nawet tego szukał, czegoś co go ostudzi po niedawnych wydarzeniach. Lista jego problemów zazwyczaj ograniczała się do tego co by tu zjeść, ale od jakiegoś czasu los dopisywał coraz to kolejne punkty. A to jakoś pozbawiało go chęci do dalszego życia, gdzieś w głębi siebie chyba chciał wrócić do czasów gdzie nie przejmował się niczym poza tym gdzie lepiej będzie patrzyło mu się na gwiazdy. Pewnie dlatego udał się na to odludzie, by pobyć choć chwile samemu, nim rzeczywiście nadejdzie moment by ruszyć swoje cztery litery i wykonać zlecone mu zadania.
Usłyszał wilki, a chwilę później do jego nozdrzy doszedł zapach krwi i kogoś jeszcze, innego demona. Czyżby miał szanse załapać się na darmowy posiłek? Czy los po tym jak skopał go tyle razy postanowił się w końcu do niego uśmiechnąć. Poprawił swoją maskę i ruszył w stronę skąd wyczuwał słodką woń krwi.
Pocieszało go to iż nie znał tego zapachu, nie był więc to ani Rintarou z którym spotkania obawiał sie ze względu na to co stało się ostatnio ani nie mogła to być Kazumi czy Suiren, których widok mógłby sprawić iż znów przejmowałby się tym iż musi być częścią tego co stanie się w Nagoji. Nie była to też z całą pewnością Seiyushi, z którą spotkanie na odludziu mogło skończyć się jego dekapitacją gdyby szalonej demonicy odwaliło. Kroczył ku nieznanemu, a to o dziwo sprawiało iż czuł się względnie bezpiecznie i spokojnie.
Doszedł w końcu do miejsca, którego po krótkich oględzinach wyglądało na pobojowisko. Przynajmniej na to wskazywały szkarłatne ślady na białym śniegu. Jego wzrok przesunął się na pozbawione serca ciało kobiety i leżący niedaleko miecz. Zabójczyni, która zginęła w walce z stojącym obok wysokim rogaczem. Zastanawiało go to czy demon najadł się już i zostawił od tak zwłoki czy też to Ichitarō ze swym wyczuciem czasu zaniepokoił go i przerwał konsumpcje. Nie miał zamiaru dzisiaj walczyć, ta noc miała być spędzona na uciekaniu od problemów, a nie tworzeniu nowych stąd jedną rękę podniósł w górę w geście powitania, choć wzrok przykuty był do zwłok kobiety. Jego natura leniwego demona nie mogła oprzeć się pokusie jaką było to leżące ciało, za którym nie musiałby biegać.
— Witaj, nie przybyłem tu by sprawiać ci kłopotów — Przemówił błękitnooki chłodnym, pozbawionym uczuć tonem — Będziesz to jadł? — Zapytał wskazując szponem na mięso.

Re: Górska przełęcz — Pią Lut 17, 2023 9:33 pm

Chmury leniwie przesuwały się nad jego głową, przypominając mu o ich wolnej egzystencji. Czas płynął swoim rytmem — ludzie toczyli swoje życie, spędzając je na hodowli bydła, plonach, płodząc dzieci. Nadawali w swoim istnieniu jakiegoś sensu, czegoś, co motywowało ich do przetrwania. Demony były prostsze — chciały mordować, chciały jeść. Zostały zaprogramowane jak zwierzęta, dopiero z czasem te bardziej rozgarnięte, bardziej odważne, czujące mocniej, chciały czegoś więcej, oczekiwały więcej. Rash długie lata pozostawał w marazmie, stanowiąc dla ich Stwórcy kolejną bezużyteczną jednostką.
Przebudzenie nadeszło kilka lat temu, jakby kurtyna przed jego oczami podniosła się, a zaszczute zwierzę zaczęło zauważać więcej. Od tamtego momentu rósł w siłę, uczył się świata pozostających mimo wszystko względem niego nieufny, ostrożny. Dotąd ludzie stanowiący dla niego tylko pokarm, zaczęli go interesować. Obserwował ich życie, trochę jak zwierzątek w zagrodzie, umacniając tym samym nienawiść do własnego gatunku.
Gardził innymi demonami. Przebywanie z nimi stanowiło dla niego nie lada wyzwanie, lecz odkąd przyjął sobie za cel pozyskanie pozycji wśród Kizuki, jego widoczna niechęć musiała przygasnąć, aby nie wzbudzać niepotrzebnego zainteresowania, zwłaszcza kiedy oficjalnie przyjął patronat Niwy.
Nadchodzący demon wzbudził w nim te same uczucia co każdy — pogardę. Wzrokiem wypatrywał zbliżającej się jednostki, w końcu dostrzegając ją na horyzoncie. Niczym majak na pustyni zakołysał się na tle zimowego obrazu. Górska przełęcz rysowała wokół nich martwą naturę, szydząc z nich.
Demon zbliżał się, ale Rash nie drgnął nawet na sekundę. Mięśnie napięte pozostały tak samo, a twarz nieruchoma, bez emocji. Maska obojętności przywitała pobratymca. Głos przybyłego rozniósł niezwykle łatwo na pustej przestrzeni, zwracając uwagę rogacza na obiekt, który zainteresował demona. Leżące na ziemi ciało zwabiło go swoim zapachem, Rash mógł tylko podejrzewać jakie uczucia buzowały w nieznajomym na zapach krwi. Ciężko im było oszukać naturę.
— Możesz ją zjeść — odezwał się w końcu, wzrokiem ostatni raz żegnając zabójczynię.
— Skąd przychodzisz? — Nie, żeby szczególnie to go interesowało, jednak dzielenie się posiłkiem stanowiło jakąś nić.
Kucnął w śniegu, obmywając dłonie z resztek krwi. Blade dłonie zabarwione krwią, szybko zrobiły się czerwone od pocierania o siebie. Niestety zaschniętą krew trudno było się pozbyć spod paznokci. Domył kilka kosmyków włosów, nadając im ponownie biały kolor. Zielone ślepia, spokojnie obserwowały Ichitaro.

Re: Górska przełęcz — Sob Lut 18, 2023 10:12 pm

Świat jakby zmarł wokół nich, dostosował się do tego co dwa demony sobą obecnie reprezentowały. Obojętność, patrząc na to Ichitarō zastanawiał się czy ten chłód brał się z warunków pogodowych czy bił od nich tak bardzo. Nie, żeby miał na to narzekać. Po wydarzeniach w Oguni chwila spokoju była tym czego szukał. Nie miał ochoty na kontakty z bardziej aktywnymi i pełnymi energii demonami, z takimi starł się na arenie i na razie miał dość. No chyba iż miałby walczyć o ten cudny kawał mięsa jaki otrzymał za przetrwanie starcia, jeśli to było nagrodą to miał chęć by zawalczyć po raz kolejny.
Raz jeszcze spojrzał na twarz wysokiego demona, jakby chcąc upewnić się iż z jego strony nic mu nie grozi. Twarz nieznajomego jednakże nie zdradzała żadnych uczuć, co nie było pocieszające dla zamaskowanego demona. Nie wiedział bowiem czy to nie jest zasadzka, czy nagle to rogacz nie wybuchnie obłąkanym śmiechem i nie rzuci mu się do gardła. Nic nie mógł poradzić na to iż nie ufał swym pobratymcom, mało kto dał mu powody do tego. Rintarou za każdym razem kiedy się spotykali pokazywał mu iż jest nieprzewidywalny, Otosuke pokazał mu jak bardzo demony mogą być niestabilne umysłowo, Seiyushi była czystym pokazem tego jak demon demonowi bywa wilkiem. Suiren i Kazumi, te dwie demonice jako jedyne na razie nie dały mu powodów do zachowywania szczególnej ostrożności w ich obecności.
Westchnął nie mogąc przejrzeć demona, zmuszony był mu zaufać. Zwłaszcza skoro podzielił się z nim mięsem z zabójcy. Czymś co powinno być uznane za przysmak dla każdego demona. W końcu zjedzenie znienawidzonego wroga to nie byle co. Uklęknął przy ciele będąc teraz tyłem do silniejszego demona, czuł wyraźniej ten słodki zapach krwi, który go tu przywiódł, wyobrażał już sobie jak dobrze musi smakować. Jego oczy zabłysnęły z ekscytacji na myśl o tym łatwym posiłku.
Odwrócił głowę w stronę mężczyzny i chwile zastanawiał się nad odpowiedzią, skąd pochodził? Właściwie to znikąd, nie miał wszak domu. Wędrował tam gdzie go nogi poniosły, często nie zwracając uwagi skąd i dokąd zmierza. Choć myślał już o tym by to zmienić, osiąść gdzieś i mieć stały i łatwy dostęp do posiłku.
— Przywlokłem się tu z Oguni — Odparł niebieskooki po czym zamknął na chwilę oczy, demon zaczął z nim konwersacje więc czemu nie miałby jej kontynuować. Miałby dodatkowe zajęcie podczas konsumpcji. Odwrócił głowę w stronę ciała i zdjął swą maskę z twarzy. Przyjrzał się martwej zabójczyni po czym wydłubał jej oko by włożyć je sobie następnie do ust. — To ona polowała na Ciebie, czy może Ty na nią? — Zapytał z ciekawości, doszło tu wszak do starcia i ciekaw był jego powodu. Kto wie może demon stojący przy nim, polował na zabójców dla rozrywki, a wtedy znajomość z nim mogłaby być bardzo opłacalna.

Re: Górska przełęcz — Pią Lut 24, 2023 9:49 am

Spotkanie w Oguni połączyło wiele demonów ze sobą, które wcześniej nie miałyby okazji się spotkać. Sam Muzan zebrał wszystkie swoje dzieci, urządzając dla nich przedstawienie. Jedno rozgrywało się na arenie ku uciesze pozostałych, lecz drugi akt nie mniej krwawy trwał na trybunach. Rash widząc zamieszanie z hołotą, czuł jeszcze większe obrzydzenie do swoich pobratymców. Niczym zwierzęta zrzucili się na siebie na skinienie Tadao. Skoczyli sobie do gardeł po miecz, który żadne z nich nie potrafiło poprawnie nawet utrzymać w dłoni. Pierwszy oddał cenną broń, pozbył się problemu, a naiwne podnóżki z ucałowaniem jego stóp biły się o podarunek. Decyzja zignorowania zaproszenia Tadao okazała się trafna; pozostał przy swoich zasadach, pozostał indywidualną jednostką. Demony na trybunach pragnęły władzy, pragnęły zająć miejsce obecnych Księżyców, lecz robiły to w najbardziej upodlający dla siebie sposób.
Demon, który pojawił się na polanie, wydał się Rashowi całkiem znajomy. Charakterystyczna maska podpowiadała mu, że gdzieś już go spotkał — być może nie bezpośrednio.
Obserwował poruszające się ciało drapieżnika, grzebiącego w martwym kawałku mięsa. Kobieta od dawna nie żyła, lecz to najwyraźniej nie przeszkadzało przybyłemu.
— Oguni? — Powtórzył za nim, bardziej do siebie. Obmywał w śniegu dłonie, w myślach wertując wspomnienia. Zdarzało mu się spoglądać na arenę, niezbyt dokładnie, ale jednak zarys sylwetki Ichitaro malował się na krwawym obrazie potyczki.
— Ty byłeś na arenie. W Oguni. Jednym z trzech zwycięzców, tak? — Rzucił, prostując plecy i w końcu podnosząc się z przykucka. Zbliżył się do demona, górując nad nim wzrostem.
— Ona polowała na mnie — Ponownie spojrzał na kobietę, która nie posiadała już oka.
— Trzy dni szła uparcie, widać, że bardzo jej zależało na zabiciu mnie — Nie czuł względem łowczyni szczególnych emocji. Traktował to poniekąd jak pracę — ich pracę, a jego zadaniem było ją uprzykrzyć.
Górska przełęcz wydała się odludnym miejscem; spokojnym, gdzie żywa dusza nie miał odwagi zaglądać. Wiatr wzbierał na sile, roztrzaskując się o drzewa, targając je na boki. Gęsty śnieg opadł na ziemię, tuszując dowody masakry. Krew wolno znikała pod białym dywanem. Z wiatrem przyszedł nowy zapach. Ktoś pomimo nie sprzyjającej pogody brnął przed siebie w zaledwie kilka kilometrów od nich. Ludzie najwidoczniej nie zniechęcali się niesprzyjającą pogodą — musieli polować, a leśna zwierzyna była łatwym celem ze względu na pozostawiane na śniegu ślady. Nawet niewprawieni tropiciele zdołaliby określić kierunek i wielkość zwierzęcia.
— Chyba zbliża się towarzystwo.
Człowiek, który szedł w ich stronę, nie zdawał sobie sprawy z zagrożenia. Wiedziony własnym instynktem przetrwanie nie dopuszczał do siebie myśli, że poza wilkami może w lesie spotkać znacznie gorszy gatunek.
Pogoda sprzyjała demonom — brak słońca, zachmurzone niebo i szaruga, nawet pomimo późnego ranka, pora pozwalała na swobodne poruszanie się po okolicy.
Rash spojrzał przelotnie na Ichitaro, zastanawiając się, co ten zamierzał zrobić. On sam nie miał ochoty nikogo zabijać. Najadł się sercem kobiety, a bezmyślne mordowanie nie leżało w jego naturze.

Re: Górska przełęcz — Pią Lut 24, 2023 8:04 pm

Jeden z trzech zwycięzców, ciężko było odmówić racji temu stwierdzeniu, a mimo to irytowało go iż dzielił tytuł zwycięzcy z kimś. Wolał być jedynym i dostać całą nagrodę, to cudne mięso, którego wspomnienie przywoływało masę pozytywnych odczuć. Czuł nawet jak ślina gromadzi się w kącikach jego ust i to na samą myśl o przepysznym mięsiwie z Marechi. Niestety czy też stety myśli o nagrodzie, sprawiły iż mimowolnie przypomniał sobie wydarzenia na arenie. To ilu mógł tego dnia wrogów sobie narobić, wszak ciężko z pewnością niektórym było przełknąć ten gorzki smak porażki. Sam białowłosy nie miał nic do osób, z którymi przyszło mu się zetrzeć, zostali rzucenie przeciw sobie jak wygłodniałe psy. Spełniał jedynie wole Kizukich i samego Stwórcy, którego to niestety zawiódł swym nikczemnym sojuszem. Czy żałował tego? Wtedy patrzył na to jako metodę do osiągnięcia wygranej, teraz widział iż czasem nie jest ważny efekt działań, a to jak widowiskowe są. Następnym razem zrobi to czego od niego oczekiwano. Zapewni silniejszym demonom rozrywkę, którą zapamiętają na jakiś czas.
— Yhmmm, niestety jeden z trzech — Odparł wzdychając i wyrywając kawałek mięsa z uda martwej kobiety. Żałował iż nie była Marechi, choć wtedy pewnie nie mógłby zjeść jej truchła i tak.
A więc olbrzymi rogacz jedynie się bronił, albo pozwalał na siebie polować by następnie pozbawić takich ambitnych zabójców życia. Obie opcje oznaczały jedno, demon był na tyle silny by poradzić sobie z nią bez problemu. Cóż mogła istnieć jeszcze opcja iż to ona była taka słaba, ale wtedy chyba nie rzucałaby się sama na demony. Choć kto tam wie, zabójcy bywali bardziej szaleni niż jego pobratymcy.
— A więc jedna zbyt ambitna łowczyni mniej, lepiej dla nas — Rzucił spoglądając raz jeszcze na ciało ofiary. Nie była to Shei, brakowało jej blizn by to mogła być ona. Nie wiedział czemu ale uspokoiło go to. Oznaczało to iż wciąż wszak mógł osiągnąć swój cel.
— Zadała sobie więc sporo trudu, tylko po to by spotkać śmierć na chłodnym odludziu. Nawet trochę mi jej szkoda, choć z drugiej strony sama tego chciała czyż nie? — Rzekł po czym uraczył swe podniebienie jej mięsem, nie śpieszyło mu się z jedzeniem mimo iż Rash stał nad nim i w każdej chwili mógł mu coś zrobić.
Wyczuł to choć nieco później niż wysoki demon, nie przejął się tym zbytnio zbyt skupiony obecnym posiłkiem, który to powinien zaspokoić jego głód na jakiś czas. Zastanawiało go ile odwagi musi mieć człowiek idący na takie odludzie by zapolować, gdyby cokolwiek poszło nie tak to nie miałby jak wezwać pomocy. A teraz pchał się w łapy dwóch demonów.
— Myślisz że podejdzie bliżej? Gdyby sam wpakowałby mi się w paszczę to może bym go zjadł, ale nie mam ochoty za nim biegać — Odparł leniwie demon, spoglądając na krótko w stronę skąd wyczuł zapach człowieka. Nie czuł potrzeby mordowania każdego na swej drodze, jadł by zaspokoić głód i nawet wtedy gdy polował to starał się by było to jak najmniej problematyczne łowy. Wyrwał kolejny kawałek mięsa z kobiety i zaczął go powoli rzuć. Założył swą maskę i powstał by zmniejszyć choć trochę tą różnicę wysokości, dalej był o wiele niższy ale przynajmniej stał, a nie klęczał przy demonie.

Re: Górska przełęcz — Wto Lut 28, 2023 1:22 pm

Arena wzbudziła wiele uczyć wśród siedzących na trybunach demonów. Wielu przeżywało starcie, jak gdyby sami walczyli o marechi. Rogacz rozumiał buzującą w ich żyłach adrenalinę, gdyż wygrana była jedną z najbardziej wykwintnych trofeum. Krew marechi uchodziła za prawdziwy rarytas; odurzał ich niczym najbardziej uzależniający narkotyk, wabiła i nęciła, wręcz ogłupiała. Rash jedynie kilka razy w swoim długim życiu miał okazję skosztować marechi. Stan, do jakiego doprowadził go człowiek, wywołał w nim wówczas strach. Czuł jakby był poza własnym ciałem, obserwując dzikie, rzucające się zwierzę na kawałek mięsa. Nie docierały do niego żadne bodźce, żadne próby przemówienia do rozsądku — świat przestał istnieć.
Utrata kontroli uświadomiła mu, jak bardzo ich natura jest nieprzewidywalna. W tamtym dniu znienawidził jeszcze mocniej swój gatunek, swoje słabości i marechi; unikał ich, omijał i nie szukał kontaktu z nimi, jak pozostałe demony.
— Nie lubisz dzielić się zwycięstwem? — Spojrzał na niego, siadając obok. Podwinął do zgięcia swoje długie nogi, opierając na kolanach przedramiona.
Spojrzał na zbezczeszczone ciało łowczyni. Jej uroda została zbrukana; przestała być piękna.
— Nie wiem, czy była ambitna — Nie odrywał od niej oczu. Nie pamiętał, kiedy zaczął postrzegać inaczej ludzi, być niekrytycznym jak względem swojego gatunku. — Na pewno była zawzięta. Chciała bardzo uchronić ludzi. Walczyła o przetrwanie, tak jak my — Wzruszył ramionami i spojrzał na zachmurzone niebo.
Chmury leniwie przesuwały się po tafli granatowego nieba. Wiatr ponownie rozniósł zapach zbliżającego się człowieka.
— Wydaje się iść w naszą stronę — Wstał ze śniegu, zerkając na młodego demona. — Zamierzasz go zabić mimo posiłku, który zjadłeś kilka chwil wcześniej? — Twarz miał spokojną, wręcz nieruchomą. Zbędne emocje zostawił dla siebie, lecz wzrok wydawał się ciemny. Jadeitowe ślepia nagle pociemniały, ukrywając w źrenicach wzgardę. Nie zamierzał go powstrzymać przed instynktami, nie zamierzał chronić ludzi. Pozostawił bieg losowi.
Wbił pazury w korę drzewa i kilkoma sprawnymi ruchami wspiął się na wyższe partie gałęzi. Siadł na grubym ramieniu, plecami opierając się o pień. Spoglądał z góry na Ichitarō. Na decyzję, jaką miał podjąć.
Człowiek zbliżał się nieubłaganie. Zdołali usłyszeć chrupanie śniegu pod jego stopami. Od śmierci dzieliło go pięćset metrów. Oddzielała ich wysoka zaśnieżona skarpa.
Mężczyzna, który szedł im naprzeciw, ciężko sapał. Musiał długo wędrować po przełęczy w poszukiwaniu zwierzyny. Zmęczenie dawało mu się we znaki, podobnie jak sędziwy wiek. Kiedy wyłonił się w polu widzenia, jego wiek określić można było na pięćdziesiąt lat. Zdradzały to głębokie bruzdy i zszarzała twarz. Umorusane ubrania wisiały na nim niedbale. Nie wyglądał na zamożnego szlachcica, raczej zaliczał się do pospólstwa, chłopstwa z niedalekiej wioski Otsu.

Re: Górska przełęcz — Sob Mar 04, 2023 3:23 pm

Jego zwycięstwo na arenie było tylko pozorne stąd nie potrafił się nim nacieszyć, jedyne co go pocieszało to wspomnienia tego jak smakują Marechi. Wiedział iż wpadł w pułapkę, będzie myślał o tym wspaniałym mięsie nie mogąc doczekać się momentu gdy znów zatopi w nim kły, czuł iż jest bliski uzależnienia od niego i nie przeszkadzałoby mu to gdyby nie fakt iż przestało tym bardziej bolało go to iż nie był jedynym zwycięzcą. Zresztą nie lubił się dzielić z byle kim, mógłby cieszyć się wspólnym zwycięstwem ale tylko z kimś bliskim. A takiej osoby nie miał i wątpił by miał kiedyś mieć, był samotnikiem tak jak wiele innych demonów.
— A kto lubi? — Odparł po czym westchnął spoglądając na truchło, jej mięso przestało mu smakować, nie mogła wszak równać się z tym co dostał na arenie. — Zwłaszcza iż to "zwycięstwo" kosztowało mnie wiele — Dodał po chwili, jego zwycięstwo sprawiło iż naraził się drugiej kizuki, a i jego bóstwo nie było zadowolone z niego. Gorzki był smak tego zwycięstwa.
Prychnął śmiechem uznając za zabawne to jak bardzo zabójcy podobni byli do demonów, łowcy stawali się tym na co polowali bo to jedyny sposób by dorwać drapieżnika. Trzeba się do niego upodobnić, być tak zawziętym jak oni. Tylko iż często zarówno obrońcy ludzkości jak i dzieci nocy zapominały o tym iż czasem trzeba wiedzieć kiedy odstąpić. Najlepszym dowodem tego była leżąca tu zabójczyni. Gdyby odpuściła albo wezwałaby wsparcie może ktoś inny by tu leżał, ale musiała być tą bohaterką, która powstrzyma zło.
— Walczyła o przetrwanie innych i zapomniała zadbać o swoje bezpieczeństwo, to nas od nich różni czyż nie? My zawsze wpierw myślimy o sobie — Rzekł Ichitarō spoglądając na niebo — Zarówno oni jak i my czasem zapominamy iż ucieczka to dobry pomysł, trzeba wiedzieć kiedy odpuścić — Dodał jeszcze niebieskooki wracając do jedzenia, choć to o dziwo zaczynało mu brzydnąć.
Błękitnooki westchnął i założył swą maskę, najadł się i na razie starczyło mu jedzenia. Zamiast tego szponem wyciął swe imię na ramieniu zabójczyni. Liczył iż ją znajdą i wiadomość trafi do pewnej zabójczyni o martwym spojrzenie, które tak bardzo zamieszało mu w głowie. Powstał i przeciągnął się spoglądając w stronę z której zmierzał do nich starszy mężczyzna. Normalnie uznałby iż był pechowcem, ale może szczęście mu tym razem dopisze.
— To zależy wyłącznie od niego, nie mam ochoty go gonić — Odpowiedział rogaczowi po czym spojrzał na wyższego demona — Wręcz przeciwnie, mam dla niego propozycje nie do odrzucenia — Rzekł słabszy z demonów myśląc o Shei.
Rash wspiął się na górę, a Ichitarō oparł się o pień drzewa i czekał aż starzec podejdzie bliżej. Przyglądał się mężczyźnie swoim znudzonym spojrzeniem, człek był stary i widać było iż jeszcze parę zim i z pewnością skończy martwy, kto wie może nawet tego chciał. Tacy jak On niewiele mieli już do stracenia stąd demon liczył iż nie będzie sprawiał kłopotów. Poczekał aż starzec się zbliżył, dostrzegł ślady walki i odliczył do trzech po czym wzniósł dłoń w górę w geście powitania.
— Witaj Starcze — Rzekł głośno białowłosy by zwrócić na siebie uwagę — Podejdź tu i o nic się nie bój, nie skończysz dziś swego żywota no chyba iż wbiegniesz w paszcze wilków. Podejdź tu, a cię ochronię — Zawołał do człowieka i czekał na jego reakcje.

Re: Górska przełęcz — Czw Mar 09, 2023 7:13 pm

Ichitarō jawił się mu jako niesamowicie leniwy demony, trochę przypominający kanapowego kociaka, który z daleka obserwował mysz, lecz dopiero wykonujący jakikolwiek ruch, w momencie, kiedy mysz się sama do niego zbliżyła.
Nie skomentował jego słów na temat zwycięstwa, nie widział zbyt wiele, co działo się na arenie; wręcz przelotnie zerkał, gdyż trybuny oblegane były zewsząd przez demony, które chętnie wskoczyłyby do nich do walki.
— Jesteśmy egoistami — Przyznał mu w końcu. — Ale ludzie również nimi są. Nie różnimy się od nich. Jesteśmy czymś, co ich przeraża. Ludzie nienawidzą tego, czego nie rozumieją — Patrzał na martwe ciało, życie, które dudniło w jej piersi. Pozbawił ją oddechu. Pozbawił ją serca.
— Łowcy to pasterze. Pilnują swojej trzody, a wilki przeniknęły w stado. Nie uważasz, że mogą czuć się zagrożeni? I to powoduje, że nie potrafią, że nie chcą odpuścić?
Rash oddzielał grubą kreską ich rasy. Wiedział, że nigdy nie będzie już przynależeć do ludzi, obojętnie, jak bardzo żyjący w jego komórkach Itaro, pragnąłby przywrócić stary stan rzeczy. Trzymał się od nich z daleka, obserwował, lecz nie przekraczał granicy spoufalenia. Oswojone zwierzę ciężej było pozbawić życia, a on nie chciał ryzykować wywołania w sobie obrzydliwych, ludzkich odruchów.
Starzec dyszał ciężko, z trudem wspiął się na ośnieżony pagórek. Stanął, mrużąc swoje zmęczone oczy. W pierwszym momencie dostrzegając leżące ciało w śniegu, które ozdobione było szkarłatnym płaszczem. Zadrżał, lecz nie przez wiatr nadciągający z północy. Dreszcze przerażenia oblepiły jego ciało, a oddech spłycił, kiedy rozmazany obraz wyostrzył się, a do mózgu dotarła przerażająca rzeczywistość. Demon. Cofnął się o krok. Chciał uciec, kiedy ten do niego przemówił, ale krążące po wiosce plotki na temat ich siły i szybkości, uświadomiły mu, że w tym starciu i tak nie miałby najmniejszych szans.
— Słucham cię panie... — Głos mu drżał, a nogi przywarły do podłoża, z trudem podnosił je i zbliżył do Ichitarō. — Czego ode mnie sobie życzysz? — Ściągnął z głowy podartą czapkę i mocno przytknął ją do piersi. Najpewniej chciał złudnie ukryć dudniące bicie serca.
Rash z góry przyglądał się tej scence. Nie ingerował w nią ani tym bardziej nie podsycał strachu starca, ukazując się mu.

Re: Górska przełęcz — Sob Mar 11, 2023 1:43 pm

Nieznajomy miał rację, ludzie bali się nieznanego ale to nie było jedyną przyczyną tej nienawiści pomiędzy tymi dwiema rasami. Sprawa była o wiele bardziej złożona, skąd o tym wiedział? Bo nie raz o tym myślał wpatrując się w nocne niebo, będące dotychczas jedynym sensownym towarzyszem rozmów.
— Masz rację, jesteśmy egoistami, jesteśmy też dla ludzi zagadką i zagrozeniem przez co odczuwają strach i nienawiść do nas ale przede wszystkim mają nam za złe za to iż jesteśmy nad nimi — Zaczął białowłosy wpatrując się w ciało — Wzięliśmy to co ludzkie i wnieśliśmy to na wyższy poziom, zrzuciliśmy ludzi ze szczytu i to mają nam za złe. — Wyjaśnił swój pogląd demon w masce po czym spojrzał na gwiazdy — Jest jedna różnica między nimi, a nami. Dla nas nie ma pewnych barier, które istnieją dla nich. Czy to dobrze, Czy też nie? Zależy od sytuacji — Dokończył swój krótki wywód, z dwóch tych ras wolał obcować z ludźmi, głównie dlatego iż byli dla niego mniejszym zagrożeniem niż jego własny gatunek. Demony bywały nieprzewidywalne, a to sprawiało iż były zagrożeniem, na które musiał uważać by dalej móc cieszyć się spokojem. Brakowało mu jakiegoś bezpiecznego miejsca, coś co mógłby nazwać swym azylem gdzie nie musiałby martwić się o nic. Ludzie nazywali takie miejsca domem, ale czy On mógłby?
— Z całą pewnością czują się zagrożeni, bardziej niż dotychczas. Dlatego też spodziewam się iż zrobią to samo co każdy człowiek w obliczu zagrożenia. Zaczną gromadzić się w grupy by odstraszyć takie samotne wilki jak my. — Odparł Ichitarō po czym ziewnął i spojrzał znów na martwą zabójczynie — I dlatego też samotni łowcy jak ona wyginą, bo zamiast szukać bezpieczeństwa w grupie, gnają samotnie na złamanie karku by się zemścić za parę martwych owieczek, ciekawe co jeszcze zrobią by ukarać drapieżniki i czy będzie to bardziej skuteczne?
Mimowolnie westchnął, gdzieś w środku rozumiał strach mężczyzny ale no przecież zapewnił go o tym iż jedyne co może mu krzywdę zrobić to wilki. Nie miał zamiaru jednakże dłużej się nad tym rozwodzić. Do człowieka miał konkretną sprawę.
— Widzisz tą kobietę? Zginęła w walce i zasługuje na godny pochówek, dopilnuj by inni zabójcy znaleźli jej ciało i zabrali ją do domu. To mała cena w zamian za twe życie, prawda? — Przedstawił swą sprawę chłodnym tonem, podczas tego jego martwe oczy wpatrywały się w podpis jaki zostawił na ramieniu zabójczyni. Miał nadzieję, że Shei dostanie tą wiadomość i będzie wiedziała co to znaczy.

Re: Górska przełęcz — Sob Mar 18, 2023 9:31 am

Rash słuchał go, a im dłużej młody demon mówił, utwierdzał rogacza, że mają całkiem inne spojrzenie na ich gatunek oraz na te istniejące tuż obok nich.
— To nie my wznieśliśmy nasz gatunek na szczyt. Nie my — a ON. Tylko dzięki jego mocy mamy to, co mamy — odparł, jednak nie chciał wdawać się w głębsze dyskusje. Niechęć do Stwórcy mogłaby wyjść na światło dzienne i nawet pomimo dobrze utrzymanej maski obojętności często jego zielone ślepia zdradzały zbyt wiele pogardy.
— Nie wiem, ile żyjesz, ale zapewne poznasz demony z wieloma barierami — Przez myśl mu przeszła tylko jedna demoniczna gospodyni zajazdu, która mogłaby konkurować z ludźmi. Ona idealnie wpisywała się w ludzkie społeczeństwo pomimo swojej rasy. Potrafiła żyć z nimi i obok nich, a tej cechy brakowało niejednemu demonowi, w tym Rashowi.
— Grupowanie często ich zawodzi. Brałem udział w kilku podbojach i często pomimo ich waleczności, liczebności ponosili klęskę — Wrócił wspomnieniem do rodu Minamoto, a raczej do starego Daichiego, z którym przyszło mu walczyć. Zabójca pomimo swojego sędziwego wieku wzbudzał w rogaczu szacunek. Z takim też go zabił, zyskując dzięki temu wroga w postaci jego syna.
Siedząc na drzewie, spoglądał na nich z góry. Wzrokiem wrócił do leżącej w śniegu kobiety. Dojrzał wyryte imię — Shei. Nie wiedział, kim była ów Shei, ale najwidoczniej jej imię na martwym ciele miało być wiadomością.
Starzec także spojrzał na młodą zabójczynię. Złączył dłonie jak do modlitwy i pochylił głowę do nich. Oddał jej szacunek. Następnie znowu spojrzał na demona. Potaknął pokornie.
— Oczywiście, Panie. Dopilnuje. Powiadomię korpus, aby ja zabrano. Oczywiście, oczywiście — Głos mu drżał. Ubrał czapkę na łysiejącą głowę i zbliżył się do niej. Zakrył jej twarz płaszczem korpusu i wziął na ręce. Spojrzał na Ichitarō i jeśli było to wszystko, o co chciał go demon prosić, i skinął głową, mężczyzna odszedł z kobietą w stronę, z której przeszedł.
— Demon i łowca to trochę niewygodne połączenie, nie uważasz? — zapytał z góry, kiedy obraz człowieka zniknął z horyzontu. Ichitarō najwidoczniej nie przemyślał swojego zachowania, gdyż wszelkie kontakty — poza walką — z zabójcami były niegodne, niechwalebne. Stwórca nie lubił konszachtów, a jak wiadomo, niektóre demony lubiły być jego uszami oraz oczami. Jaką młody demon mógł mieć pewność, że nie spotkał na swej drodze donosiciela.

Re: Górska przełęcz — Czw Mar 23, 2023 12:16 am

Rash miał rację, zawdzięczali wszystko Stwórcy ale tym samym dla Ichitarō oznaczało to jedną, ważną rzecz. Stwórca z jakiegoś powodu im ten szczyt podarował, czy robił to dlatego by wykonywali jego wolę w jak najlepszy sposób czy też może chciał patrzeć jak walczą o przetrwanie nie tylko z zabójcami będącymi niżej ale z innymi demonami.
— Masz rację, On nas tam zaniósł ale to czy utrzymamy się na szczycie zależy wyłącznie od nas. — Dodał na zakończenie, nie chciał rozwodzić się na ten temat. Zwłaszcza, że niedawno naraził się przywódcy wszystkich demonów.
— Żyje już trochę i nie wiem czy chce poznawać więcej demonów, te z którymi dotychczas miałem kontakt skutecznie mnie do tego zniechęciły — Odparł po czym chwile milczał zastanawiając się czy już czasem nie poznał demonów z barierami— Znasz wiele takich demonów? Takich, którzy sami utrudniają swój wieczny żywot — Zapytał go z czystej ciekawości, mu w końcu nikt taki nie przyszedł do głowy, no może po za Seiyushi, która to przecież nie posunęła się do zabicia dzieci.
Rash miał z pewnością większe doświadczenie w walce z zabójcami, w końcu niebieskooki dotychczas ich unikał stąd zostało mu jedynie zaufać jego doświadczeniu. Zwłaszcza iż dotychczas gdy spotykał się z zabójcami to albo On miał przewagę liczebną albo były to starcia jeden na jednego.
— Oby więc dalej ponosili klęski mimo swej przewagi liczebnej. To w sumie dziwne, że ponoszą klęskę za klęską, a mimo to wciąż walczą
Skinął głową w stronę starca gdy ten zabrał ciało z wiadomością, gdy nieco człek się oddalił to demon naciął swe ramię i wytworzył ze swej krwi 4 duże węże o białych łuskach i oczach w barwie błękitu. Węże po wytworzeniu ruszyły za starcem by odeskortować go bezpiecznie do osady. Głupio w końcu byłoby gdyby zabójczynie zżarły wilki.
— Być może, ale to zależy od sytuacji czyż nie? — Powiedział spoglądając na Rasha z dołu — Shei zostanie moją ofiarą, złamie jej ducha walki, zniszczę jej umysł. A to wszystko dlatego, że rzuciła mi wyzwanie — Odparł białowłosy, zaciskając pięść. Czy powiedział prawdę? Tylko częściowo, chciał zniszczyć Shei jako zabójczynie by następnie odrodziła się jako demon, by stała się tym czego nienawidzi i to wszystko z jego powodu.

Re: Górska przełęcz — Nie Kwi 09, 2023 11:59 am

Rash miał całkiem inne spojrzenie dotyczące przychylności ich Stwórcy. Z okresu własnej przemiany pamiętał niewiele, jednak kilka żywych obrazów zachowało się głęboko w jego świadomości, jak gdyby Itaro pragnął zachować ten strzępek wspomnień, zalewając nimi obecnego Rasha. Demon wielokrotnie odtwarzał w głowie tę scenę – szkarłat krwi rozrzucony niczym płatki sakur na ziemistej posadzce, chłód i uczucie powolnej śmierci. A potem pojawił się On. Czarna sylwetka stojąca nad jego głową, dającą mu pocałunek zmartwychwstania. Itaro przeklinał ten dzień. Pragnął umrzeć jak pies, jako samuraj, jak człowiek. Nie dane było mu zasmakować końca ludzkiej egzystencji. W tamtym dniu wszystko już mu zostało odebrane, nawet własna śmierć. Ich Stwórca zgarnął nawet ten kawałek dla siebie, egoistycznie przywłaszczając sobie ciało i dusze Itaro, a następnie Rasha.
— Jesteś bardzo zapatrzony w naszego Stwórcę — stwierdził, bardziej do siebie. Nie chciał brnąć w dalsze rozmowy na temat wiary, słuszności i uwielbiania względem Muzana.
— Kilka przyszłoby mi do głowy. Wydaje się, że jeden jest naszym wspólnym znajomym — powiedział, a kącik ust lekko drgnął na wspomnienie o długowłosym demonie z czerwoną wstążką.
Słuchał go uważnie, kiedy ten wypowiadał się o zabójcach. Wydawało się, że Ichitarō jest jeszcze młodym demonem, który nie stoczył tylu walk co on, ale najpewniej po wydarzeniach na trybunach stan ten się diametralnie zmieni, zwłaszcza że zwycięzca był obserwowany czujnym okiem wszystkich Kizukich. Księżyce uwielbiały wydawać rozkazy i pchać ich w paszcze zabójcom.
— Niebawem pewnie sam doświadczysz ich waleczności. Otrzymałeś patronat Kizuki.
Ciekaw był, pod czyimi skrzydłami skrył się Ichitarō. Czy podążył za Rintarou, który obrał za cel najwyżej umiejscowiony księżyc na niebie? Prawdę mówiąc, zamierzał patrzeć na upadek barda z piedestału Tadao.
Zeskoczył z drzewa, miękko upadając na stopy. Wyprostował plecy i z góry spojrzał na Ichitarō.
— Uważaj, kim się otaczasz i jakie kroki podejmujesz. W naszym świecie nic nie ginie bez echa. Oczy i uszy są otwarte na każdym kroku — Przestrzegł go; nie wiedział czemu ani po co go, jednak zamaskowany demon mógł jeszcze na tyle nie poznać przebiegłości ich świata, brnąc w niego nieostrożnie.
Za ich plecami, na horyzoncie, nieśmiało majaczył poranek. Rash chcąc zdążyć z dotarciem do kolejnej wioski, musiał wyruszyć już teraz. Spojrzał ostatni raz na niedawnego kompana. Zapamiętał jego wygląd, gdyż podskórnie przeczuwał ponowne spotkanie.

[zt]

Re: Górska przełęcz — Wto Kwi 11, 2023 4:46 pm

Dla Ichitarō Stwórca był łaskawym bogiem, bo jak inaczej mógł określić istotę, która doprowadziła do jego ponownych narodzin. Pozbawił go ludzkich słabości by mógł dalej żyć, chęć istnienia bowiem była w nim zawsze silna. Świadomość, że pewnego dnia może umrzeć doprowadzała go do szału bo chciał żyć tak długo jak istnieć będzie świat. Nie mógł więc gardzić darem Ojca wszystkich demonów, w jego oczach był On najważniejszą osobą w jego nędznym życiu, które marnował. Przynajmniej tak stwierdził w obliczu niedawnych wydarzeń, głos niezadowolonego władcy był dla niego jak uderzenie młota, wiedział bowiem iż bliski był śmierci. Co prawda stawiał ostatnio swe życie na szali dosyć często, ale robił to bo miał szanse przetrwać, natomiast konfrontacja z Stwórcą mogła mieć jedno zakończenie.
— Zawdzięczam mu dalszą egzystencję, oczywistym więc jest to że go podziwiam — Mruknął Ichitarō w ramach odpowiedzi, zarazem ostatecznie kończąc temat. Był oddany ich władcy, ale nie na tyle by rozmawiać o jego wielkości przez godziny.
Zmrużył na chwile oczy myśląc o którego demona chodzi, Rintarou czy Otosuke. To dwójka demonów, którą miał okazje poznać, ale tylko jednego z nich mógłby określić mianem znajomego. Westchnął po tym i sam uśmiechnął się delikatnie.
— Nie określiłbym go mianem znajomego, jest moim panem. Przynajmniej na razie — Rzucił białowłosy, nie chcąc na ten moment bardziej się w to zagłębiać. Zwłaszcza patrząc na to iż miał pewne plany co do flecisty, a nie znał relacji jaka łączyła rogacza z jego właścicielem.
Rash miał rację, w końcu dostał polecenie by udać się do Nagoi, a to oznaczało jedno. Dojdzie do jego starcia z zabójcami demonów, musiał dobrze przygotować się do tego. Powinien wznieść się jeszcze wyżej by być na tyle silnym by nie tylko przetrwać nadchodzącą burzę ale i być częścią tego wielkiego ataku. Nie mógł się zgodzić jednakże z tym, że dostał patronat Kizukiego, chciałby otrzymać takowy. Wpierw jednak czekało go oczyszczenie swego imienia, potem pomyśli jak dostać się pod skrzydła wielmożnej Yamy.
— Będę gotowy na dzień walki z nimi i wyjdę z niej zwycięsko — Odparł Ichitarō — Nie mam innego wyjścia
Po raz kolejny słowa Rasha były aż do bólu prawdziwe, świat demonów był okrutnym miejscem gdzie każdy z nich myślał jedynie o sobie. Wszędzie powinien doszukiwać się zdrady, zwłaszcza gdy nie znał dobrze swych rozmówców. Demon o błękitnych oczach powstał i obserwował Rasha gdy ten ruszył w swą drogę, westchnął po tym i ruszył do Kioto. Musiał tam coś załatwić.
— Do zobaczenia — Rzucił na pożegnanie, wiedząc iż jego słowa nie dotrą już do Rasha. Wysoki rogacz był jednym z nielicznych demonów, które nie irytowały go. Stąd miał nadzieje iż spotkają się w przyszłości, zwłaszcza że mieli wspólnego "znajomego". Z pewnością obaj darzyli go tymi samymi uczuciami, bo tak to było w ich świecie. Demon, demonowi był wilkiem.

Z/T