Podróż z Edo trochę jej zajęła w to miejsce. Ale obiecała ojcu że zajmie się tym miejscem. Na wszelki wypadek posłała po wsparcie w postaci Kagamiego. Podała mu w wiadomości szczegółowy opis jak trafić do tego miejsca. Chatka była usytuowana u podnóża gór, na skraju lasu. To tam się miała zatrzymać na kilka dni. Wioska była oddalona o dzień drogi od tego miejsca, przy większym strumieniu na południe od zbocza góry. Dotarła na miejsce koło południa. Otworzyła drzwi i pouchylała okna żeby wywietrzyć chatkę. Zdjęła z pleców spory kosz z najpotrzebniejszymi rzeczami jakie ze sobą zabrała, odstawiając go w rogu pomieszczenia.
Wychodząc na zewnątrz przeciągnęła się z cichym mruknięciem i zabierając ze sobą wiadra i wąski drewniany pal, ruszyła w stronę strumienia, aby nabrać nieco wody na potem. Miała jeszcze pół dnia aby przygotować sobie wszystko.
Spacerując przez las rozglądała się uważnie w poszukiwaniu za wszelkimi możliwymi poszlakami sygnalizującymi że w okolicy są demony o których wspominał jej ojciec. Docierając do wodopoju nabrała oba wiadra pełne wody i przymocowała je do obu końców kija, który przełożyła sobie przez barki i ruszyła w drogę powrotną.
Ten ciężar wcale nie był dla niej uciążliwy, czuła  sporą poprawę swojej siły i wytrzymałości za pomocą treningów, choć wolała znaleźć kogoś z kim będzie mogła poćwiczyć walkę. Tatsu nie była zainteresowana tym pomysłem, więc może powinna poprosić Kagamiego? Była ciekawa czy już dotarł na miejsce, a może pojawi się dopiero wieczorem?

Suki poprosiła mnie o pomoc w pewnej kwestii, miał to coś wspólnego z jakimś demonem, ale mało było na to dowodów i nawet po okolicy nikt nie rozpowiadał takich plotek. Zresztą czego demona szukałbym tak wysoko w górach, taki kawał od miasta, było to coś wychodzącego ponad ich naturalne zachowanie, ale i tak byłem w podróży za własnym celem, więc mogłem sobie pozwolić na nadłożenie drogi i sprawdzenie tego własnymi oczami. Hayamir nie była lekkomyślna czy nieostrożna, więc raczej nie wołałaby za wilkiem, którego nie mam, ale w jej przypadku lepiej się zabezpieczyć, może nie było tam żadnego demona, ale jej zapach w każdej chwili mógł sprowadzić na nią niebezpieczeństwo. 
Nie miałem okazji wstąpić do żadnego miasta, niestety, aby się dostać do domostwa, o którym wspomniała w liście, musiałem przeprawić się przez część góry, a tutaj ciężko uzupełnić zapasy, na szczęście zawsze miałem trochę więcej onigiri, ale ich świeżość była już podawana wątpliwości i trochę zgrzytały między zębami. Los się do mnie uśmiechnął w podróży i z krzaków do moich uszów dotarł odgłosy bażantów, bo długiej ryżanej diecie i suszonym mięśnie, wizja soczystego kawałka drobiu była czymś przyjemny.
Wziąłem kamień i wrzuciłem go w krzaki, aby wypłoszyć ptaki z zarośli i skłonić je do poderwania się powietrze, z ukrycia wyskoczyła kilka sporych osobników, żwawym susem wyskoczyłem w kierunku jednego z drzew, w locie chwyciłem ptaka za szyje i wylądowałem na pniu. Zwierzę panicznie walczyło o życie,  ja nie chciałem sprawiać mu niepotrzebnego cierpienia, więc szybko zakończyłem jej żywot i podziękował naturze za jej dar. Wziąłem zapasowy rzemyk i przywiązałem do nóg drobiu, aby łatwiej to transportować. W końcu dotarłem do chatki, ale nikogo poza koszem prowiantu i otwartymi oknami nie zastałem, musiał być niedaleko.
Słońce świeciło, więc demony nie był jej straszne, a ja mogłem zażyć chwili relaksu i odpoczynku. Powiesiłem bażanta na stojaku do prania i sam położyłem się na dachu w cieniu. Leżenie na jego wyściółce było bardzo wygodne, a na pewno lepsze od twardej ziemi, nie potrzebowałem wiele czasu, aby odpłynąć podczas obserwowania płynące po niebie chmury. Cały swój ekwipunek zostawiłem na dole, jedynie miecz towarzyszył mi w tej przygodzie.

Krocząc drobną ścieżką, wydeptaną pomiędzy drzewami nuciła sobie cicho pod nosem melodię dla zabicia czasu i zbędnych myśli. Kiedy przekroczyła ostatnie drzewa, oczom ukazała się chatka do której wracała. Zatrzymała się w miejscu dostrzegając na pochyłym dachu leżącego zabójcę. Na twarzy pojawił się radosny uśmiech i ruszyła przed siebie nieco żwawiej, ale nie na tyle by potracić cenną wodę z pełnych wiader. Gdy podeszła bliżej odstawiła na ziemi ostrożnie drewniane wiadra z wodą i odeszła trochę w tył żeby być lepiej widoczną dla płomiennowłosego.
- Yuuuuiiiiichiroooooo.. - zawołała radośnie, trzymając dłonie przy ustach żeby jej głos lepiej się rozniósł w jego stronę. Po czym zamierzała pomachać mu gdy otworzył oczy. - Mam nadzieje że nie musiałeś na mnie zbyt długo czekać.. chodź.. zrobię nam ciepłej herbaty do picia.. - zawołała czekając aż ten dołączy i ku zaskoczeniu Kagamiego, objęła go w geście przywitania. - Dziękuję że zgodziłeś się dołączyć do mnie.. - dodała po chwili i biorąc jedno z wiader w dłonie, wniosła je do pomieszczenia, odstawiając je nieopodal paleniska, ale pod ścianą. Nabrała drewnianą chochlą wody do żeliwnego imbryka i powiesiła go nad paleniskiem. Po czym rozpaliła mały płomień i zaczęła grzebać w koszu za małą papierową torebką, z której wyłożyła na talerzyk kolorowe mochi i położyła je na małym stoliku. - Jak Ci minęła podróż? - spytała uprzejmym tonem głosu szykując dwie czarki zanim zajęła miejsce przy stoliku.

Miałem bardzo miły i przyjemny sen, śniłem o świecie, w którym nic nie kryło się w mroku, możnowładcy nie chcieli toczyć wiecznych wojen z chciwości. Ludzie dożywali spokojnej starości, nikt nie zabierał przed wcześniej ich bliskich i każdy mógł czerpać radość z życia. Niestety tak nierealny świat nie mógł istnieć na jawie, a sen nie mógł trwać wiecznie. Ciemne chmury przysłoniły, piękne słońce, a w mroku zaczęły się pojawiać stwory.
Tak o to sen, zamienił się w koszmar, ale nie dane było mi sprawdzić, dokąd dokładnie mnie to doprowadzi, ponieważ w oddali docierało do mnie znajomy głos, który stopniowo odrywało mnie świata snów. W końcu wyrwałem się z okowów własnej podświadomości, podniosłem do pozycji półleżącej i rozprostowałem ramiona na boki.
Wzrok zwróciłem na Suki, która była całkiem zadowolona i rezolutna, sam jeszcze przeciągle ziewnąłem, zasłaniając usta. Drugą ręką delikatnie jej odmachałem i zacząłem się zbierać z dachu, aby zeskoczyć na dół. Herbata zawsze była dobra pomysłem, chociaż na letnie wieczoru byłe lepsze trunki, ale nie byliśmy tutaj dla przyjemności. - Ohayao, Suki-san. - Jej otwartość nieco mnie zdziwiła, ale nie był to tak duży szok, jak mogłoby się jej wydawać. Bliskość kobiet czy uściski nie były czymś, co wybijało mnie z rytmu.
- Daj spokój, byłem nie daleko i akurat w pasowałaś się w odpowiedni moment, nim zacząłem się zajmować pewną sprawą, dlatego jak najbardziej mogłem poświęcić chwile czasu na twój problem. Nie musisz mi dziękować. - Delikatnie odwzajemniłem jej uścisk, ale nie był on zbyt przesady czy natarczywy, ale wystarczająco ciepły i troskliwy. Zabrałem bażanta i wszedłem za nią, przysiadłem przy palenisku i zacząłem go powoli skubać, aby pozbyć się pierzu i wrzucić odpady do ognia.
- Nie było źle, po drodze udało mi się złapać kolacje. Więc dzisiaj zjemy sobie coś dobrego, tylko muszę się jeszcze zastanowić co i jakie składniki przyniosłaś w tamtym koszu... A ty? Nie miałaś żadnych problemów czy niespodzianek na trakcie? - Z jej przypadłościom, nawet zwykła podróż mogła okazać się problematyczna, ale dopóki słońce było wysoko. Nie musiała się tym przejmować. No i dzisiejszego wieczoru, również nic nie będzie jej niepokoić.
- Jak tam twoje sprawy miłosne? Coś się wyklarowało, moja rada przyniosła jakiś skutek, czy może się myliłem? - Nie owijałem w bawełnę, chciałem sprawdzić, czy moje rady był coś warte, czy może wręcz przeciwnie.

Nie myślała o tym czy zaskoczyła go chęcią tak bliskiego przywitania się z nim. To jakoś wyszło jej naturalnie. W końcu to już było kolejne spotkanie z Kagamim i o dziwo czuła się przy nim bardzo swobodnie. - Bardzo mnie cieszy że znalazłeś odrobinę czasu aby mi asystować. Ojciec mnie poprosił żebym sprawdziła okolicę, podobno grasuje tu całkiem sporo demonów.. tylko nachodzą mieszkańców wioski tylko podczas pełni.. czyli następnej nocy.. jak szłam po wodę to rozglądałam się po lesie ale nie znalazłam żadnych śladów.. - opowiadała ze spokojem w głosie gdy szykowała im herbatę. Na wspomnienie tego co mogła ze sobą zabrać, podniosła się ze swojego miejsca i przegrzebując kosz, wyjęła z niego zawiniątko, odkładając je na bok. - Różne przydatne rzeczy, jak przyprawy, przydatne do przyrządzenia posiłku, trochę jedzenia z okolicznej wioski.. - odpowiedziała dalej grzebiąc w koszu, aż dokopała się do pewnej rzeczy.
W dłoniach miała jego tykwę, którą mu pokazała. - Pomyślałam że.. umm.. wydaje mi się że.. moglibyśmy się razem napić przed snem? - zaproponowała uśmiechając się do niego miło. Ufała mu na tyle aby chcieć się z nim napić. Poniekąd dlatego posłała po niego. Nie tylko dlatego że był bardzo silny i miał wyższą rangę, ale czuła się przy nim bezpiecznie. No i chciała mu zwrócić jego własność.
"A ty? Nie miałaś żadnych problemów czy niespodzianek na trakcie?"
Pokręciła lekko głową na boki podchodząc bliżej, usiadła obok niego, stawiając tykwę z boku, na wyciągnięcie ręki Kagamiego. - Wbrew pozorom, potrafię o siebie zadbać gdy mam do czynienia z pojedynczymi przeciwnikami.. to hordy mogą stanowić problem, bo nie jestem tak doświadczona w walce jak inni zabójcy, ale pracuję nad tym. - wyjaśniła sięgając po bulgoczącą wodę i odstawiając ją na bok. Odczekała dłuższa chwilę zanim wrzuciła do niej mieszankę zielonej herbaty z przyjemnym zapachem jaśminu unoszącym się z wnętrza żeliwnego imbryka.
"Jak tam twoje sprawy miłosne? Coś się wyklarowało, moja rada przyniosła jakiś skutek, czy może się myliłem?"
Drgnęła znacznie i zacisnęła z miejsca dłonie na swojej yukacie na udach. - Umm.. to.. to była dobra rada.. ale.. - urwała przenosząc wzrok na skubanego z pierza bażanta. Przygryzła dolną wargę i przełknęła trochę głośniej ślinę, zanim jej wzrok powędrował na płomień paleniska. - .. Tachibana ma narzeczoną.. - wymamrotała pod nosem, choć wystarczająco wyraźnie żeby ją słyszał. - Głupia byłam prawda? - podniosła na niego wzrok uśmiechając się wymuszenie. Zmrużyła lekko powieki wpatrując się w Kagamiego. - Oczywiście że jego klan już mu znalazł kogoś.. i to nie byle kogo.. - dodała czując paskudny nacisk na mostku, jakby ktoś wsadził tam dłoń i ścisnął jej ważniejsze organy wewnętrzne. - .. więc.. to.. by było na tyle.. - dodała zaciskając nagle mocniej usta. - Mam nadzieje że Tobie się o wiele lepiej układa.. w tych sprawach.. - dodała nadal się do niego uśmiechając delikatnie, choć nadal nieco na siłę. Ale nic na to nie umiała poradzić. Wiedziała że musi zapomnieć o piorunie, ale to wcale nie znaczyło że było to takie proste.

- Skoro mogę jakoś pomóc, to czemu miałbym tego nie zrobić... Hmmm, skoro są tutaj tylko o pełni, nie stawiałbym się na demony, prędzej ludzi dla nich pracujących albo podszywających się za nie. Raczej nie ograniczają się tylko do fazy księżyca, ale też nie da się tego, wykluczyć w końcu nie da się pojąć w pełni logiki demona i jego zachowania. Nie działają logicznie i wedle przyjętych norm, bo jedyne co się dla nich liczy to one same.- Demonów nie dało się zrozumieć, ale jedna rzecz łączyła je wszystkie, mianowicie Muzan mógł je kontrolować kiedy miał tylko na to ochotę, a one nie miały jak się sprzeciwić, ba nawet z rozkoszą robiły to co im ich stwórca zlecił. A one jeszcze zmanipulowane i kontrolowane potrafiły mówić otwarcie o wolności, szczęściu i darze, którym otrzymali.
- No to dobrze, zjemy ciepłą zupę, ale zaraz będzie trzeba ją wstawić, jeżeli ma być tak dobra jak powinna... Powiedz tylko czy masz tam trochę mąki i jajka? - Zapytałem, bo w mojej głowie powoli pojawiała się wizja posiłku, który chciałem przygotować. A wole wiedzieć czym dokładnie dysponowaliśmy, jeżeli miało się to udać. W końcu nie ma co rozpędzać się z planami, jeżeli nie mieliśmy jakichś składników, wtedy czułbym się lekko zawiedziony.
- Ze mną? - Zapytałem dla pewności i wskazałem palcem na siebie, moment przerwałem skubanie ptaka i spojrzałem na nią. - Jeżeli chcesz, to nie widzę, żadnego problemu, ta jedna tykwa nie zmieni za wiele. - Wróciłem do odrywania piórek, w końcu trzeba, jak najszybciej wszystko przygotować i zacząć pichcić ten kolacje. - Nie powiedziałem, że nie umiesz o siebie zadbać... Byłem ciekawy, czy po prostu wszystko poszło gładko i nic niecodziennego się nie działo. - Mówiłem ciepłym głosem, nie wywyższałem się z powodu awansu czy siły, po prostu chciałem wiedzieć, jak minęła jej podróż i czy miała jakieś nieprzyjemności z nią związane. Pytanie sercowe było niczym ziarenka piasku w potrawie, zazgrzytało między zębami, więc jednak ten chłodny drań okazał się gościem tego kalibru. Poczekaj, niech tylko cię spotkam rycerzyku, który bronił godności swojej senpai, jak lew, a tutaj w ogóle nie poczuwał się do szanowania innej kobiety, pierdolony hipokryta.
- Nie ty byłaś głupia, tylko on Cię zwodził. - Starałem się mówić ciepło i roztoczyć nad nią uczucie troski i empatii, mimo że w myślach miałem bardzo chłodne i nieprzyjemne epitety. To, że należał do dużego rodu, wcale nie musiałem, być z tym powiązane. Przykro mi, że nie mogła to się lepiej dla Ciebie potoczyć. - Przynależność do rodu, wcale się z tym nie wiąże. To nie jest żadna wymówka na niego zachowanie... Nie przejmuj się nim Suki, jeszcze poznasz kogoś innego, pierwsza zauroczenie nie musi być tym jedynym. Z czasem przestaniesz spoglądać na niego przez ten kłamliwy pryzmat uczuć. - Wstałem i mijając ją, położyłem dłoń na jej ramieniu, chciałem, żeby poczuła odrobinę ciepłą i wsparcia. Podszedłem do miejsca, w którym mogłem wypatroszyć bażanta i zacząć przygotowania do gotowania zupy.
- Czy ja wiem, czy lepiej... Spotkałem się z nią, ale nie wiele zapamiętałem z tego spotkania w pewnym momencie, wszystkie wspomnienia spowija mgła, niewielkimi przebłyskami.... Picie w onsenie to nie było zbyt dobry pomysł, zwłaszcza po całym dniu w trasie.

- To samo pomyślałam.. demony jak mogą to atakują jak tylko zapadnie zmrok.. Ale wolałam nie ryzykować, tak na wszelki wypadek. - wyjaśniła zgadzając się z jego analizą sytuacji. Demony były różne, co okaz to inny charakter i jakieś własne upodobania co do ofiar na które polowali. Jedni woleli dobrze zbudowanych mężczyzn, inne młode kobiety. Obiecała sprawdzić i to zamierzała właśnie zrobić.
- umm.. zaraz sprawdzę.. - powiedziała podchodząc do kosza i wygrzebując z niego różnie mniejsze pakunki. - Są jajka.. mleko.. ryż.. o! jest i mąka.. - powiedziała z zadowoleniem ukazując mu mniejszy pakunek odkładając go na bok.
"Ze mną?"
Przechyliła lekko głowę w bok widząc zaskoczenie, gdy jeszcze wskazał na siebie palcem. Rozejrzała się uważnie na boki. - No nie widzę tu nikogo innego poza nami.. - powiedziała z lekkim uśmiechem malującym się na ustach. - Wyglądasz na zdziwionego.. mogę spytać czemu? - podeszła bliżej i usiadła obok niego podając mu w glinianym naczyniu herbatę jaśminową. Sama trzymała w dłoniach naczynie z parującym naparem i zrobiła mniejszego łyka wpatrując się w to co robił.
- Podróż była raczej nudna, nie poznałam nikogo w trasie, nic się nie działo.. zupełnie jakby.. demony nigdy nie istniały.. to było dziwne uczucie.. takie nienaturalne.. rozumiesz co mam na myśli? - zerknęła na niego. Nie potrafiła określić co czuła na te myśli, nie było ani przesadnej radości ani zawodu. Zupełnie jakby była w zawieszeniu między jednym a drugim.
"Nie ty byłaś głupia, tylko on Cię zwodził."
- huh..? - mruknęła zaskoczona jego komentarzem. Przeniosła spojrzenie na parującą herbatę, której ciepło przyjemnie ogrzewało schłodzone dłonie zabójczyni. "Zwodził.. mnie?" powtórzyła po nim w myślach lekko zmieszana. - ..ale.. jak? Skoro nie wiedział.. że ja coś.. umm.. że coś do niego.. że go bardzo lubię.. - nie potrafiła do końca powiedzieć tego teraz na głos. Przypomniała jej się wizja tego okropnego demona z lasu, wizja Shoto i wszystkiego co mówił jej wtedy.
"Przynależność do rodu, wcale się z tym nie wiąże. To nie jest żadna wymówka na niego zachowanie..."
- Nie mów tak.. proszę.. On.. Tachibana nic nie zrobił złego.. to moja wina.. poza tym.. powinnam od razu spytać go czy kogoś ma.. tylko nie miałam jakoś odwagi wcześniej.. z resztą wiesz jak jest w rodach samurajskich.. jak się rody dogadają to nie ma już nic do powiedzenia.. no i.. cieszę się dla niego.. w końcu Hiryu to wpływowy ród.. - nie znała Yony, nie widziała jej nigdy na oczy. Przyłożyła usta do glinianego kubka wsłuchując się w słowa Kagamiego, gdy mówił o tym że pozna kogoś lepszego. "Nie wiem czy chcę.." dodała już w myślach wzdychając cicho pod nosem i upiła kolejnego łyka herbaty.
Powłóczyła za nim wzrokiem gdy zabrał oskubanego ptaka ze sobą żeby zacząć go patroszyć. Wsłuchiwała się w jego słowa z uwagą. O wiele łatwiej jej było rozmawiać o czyiś rozterkach niż o własnych. Ale podejrzewała że każdy tak miał.
- Oh.. więc alkohol zepsuł wasze spotkanie? Czy po prostu nie pamiętasz czy było ono przyjemne czy nie z powodu ilości jakie wypiłeś? - spytała zaciekawiona tym tematem. Nie miała prawie w ogóle doświadczenia z piciem, a jak próbowała alkoholu z Kamezo to nie wypiła go zbyt wiele, tyle co dla smaku. - Rozmawiałeś z nią po tym spotkaniu? Czy ona też nic nie pamięta tak jak ty? - zaczynała rozumieć czemu Shotaro jej mówił że alkohol powinno się pić tylko w zaufanym towarzystwie. - Czy martwisz się że mogłeś coś zepsuć w znajomości z nią? - rzuciła nagle, uważnie go obserwując. Zajmowanie się jego problemem skutecznie odciągało jej myśli od Tachibany.

Los nie pokrzyżował mi planów i mieliśmy wszystko, co było nie zbędę, aby zrobić makaron do zupy. Kwestia jeszcze jakichś warzyw i wszystko będzie cacy, ciekawe czy w takich warunkach z doskoku uda się zrobić coś, co będzie w połowie tak dobre jak bulion mojej babci. Twierdziła, że wydała mi cały przepis, ale ja jakoś jej nie dowierzałem nigdy z tym. Nasze potrawy zawsze różniły się w smaku, ale nie mogę powiedzieć, żebym to, co ugotował, smakowało źle, po prostu było odrobinę mniej intensywne czy pełne. Pokiwałem głową z lekką aprobatą i zadowoleniem, teraz mogłem się wziąć do realizacji swojej wizji, jak tylko skończę wyrywać piórka.
- Czemu jestem zdziwiony? Wydawało mi się, że raczej będę musiał dłużej czekać na to, że mi zaufasz... W końcu nie zrobiłem nic takiego, żeby zasłużyć na coś takiego. - Odpowiedziałem krótko i ze spokojem w głosie, nie chciałem jej urazić czy zrobić coś negatywnego, ale nie czułem w żaden sposób, żeby zasłużył na jej zaufanie. Wziąłem od niej naczynko z herbatą i zrobiłem sobie krótką przerwę od przygotowania drobiu, delektowałem się zapachem herbaty, za nim zwilżyłem nią gardło.
- W tym dzikich ostępach nie ma zbyt wielu podróżnych, w końcu to nie jest miejsce przy często uczęszczanym trakcie. Nic dziwnego, że nie było tutaj żadnych śladów demonów, nie mają celu kręcić się tutaj, jeżeli nie skupiska ludzi, na którym mogłyby żerować... Wiem, o co Ci chodzi, świat już dawno stanął na głowie. Kiedyś byś powiedziała, że byłoby naturalne i normalne... - Jak mocno trzeba było zanurzyć się w tym świecie, żeby traktować demony jak normalność? Jednak dla zabójców właśnie w taki sposób przekształcił się i zakrzywił świat.
- Jakby Ci to wytłumaczyć?.. Słowa nie są potrzebne, żeby móc stwierdzić, że się komuś podobasz. Wiadomo, że na pewno rozwieją pewne wątpliwości, jak wyłożysz się herbatę na stół. Skoro jego zmysłem jest wzrok, to musiał widzieć, gęsty i mimikę twarzy. Uczucia nie sposób wiecznie ukrywać, bo mimowolnie ciało porusza się pod ich wpływem. Musiałby być ślepcem, żeby tego nie zauważyć, ale to nie jest istotne nawet... - Tachiban musiałby być skończonym debilem w takim razie, żeby tego nie zauważyć. Miał się za takiego wyniosłego i dojrzałego, a nawet nie wiedział co z czym się jej. Wspaniały jego ród, który nawet nie zadbał o to, żeby nauczyć go obycia z kobietami. Te wszystkie informacje, jeszcze bardziej zniechęcały mnie do jego postaci, do osoby, którą był. Mimo że ostatnio znaleźliśmy jakąś nić porozumienia, to gdyby wcześniej o tym wiedział, na pewno inaczej skończyłoby się nasze spotkanie.
- Hiryuu Yona? - Zapytałem dla pewności, nie wiedziałem, jak tam wyglądała ilość kobiet w tym rodzie. A do tego jeszcze jest wplątana Yona, która nigdy nawet nie wspomniała o tym, że jest zaręczona, ładna mi przyjaciółka. Westchnąłem ciężko w myślach, ludzie jednak byli dwulicowi i parszywi, ukrywali prawdę przed innymi, tak jakby to miało jakiekolwiek znaczenie.
- Mam prawo malować go tak, jak widzę, Suki. Nie jesteś obiektywna w tym wszystkim... Brakujcie Ci dystansu, żeby spojrzeć z pełnej perspektywy uczucia i niskie poczucie wartości przysłaniają Ci obraz.... Tak wiem, jak to jest w rodach, sam byłem częścią tego mechanizmu i zawsze ma się coś do powiedzenia, o ile nie boisz się konsekwencji, które mogły przyjść z odmową. Mój ród też pół wieku temu należał do jednych z większych i miał jeszcze większe ambicje i apetyt, ale wszystko legło w gruzach podczas wojny wschodów z zachodem. Opowiedzieli się po złej stronie i zostali surowo ukarani za to... Nigdy nie interesowała mnie pogoń za odtworzeniem potęgi i zmyciu plamy na honorze, dzięki decyzjom, które podjąłem, jestem wolny i nie muszę robić tego czego oczekuje ode mnie rodzina. Dlatego nie mów, że nie da się na to nic zrobić.- Byłem lekko zirytowany, ale starałem się to ukryć, oczywiście nie na nią, tylko na odpowiedzialny za to zamieszanie. Gdyby tak chorobliwie tego nie skrywali, nie byłoby tego całego problemu, zwłaszcza że nikt z nich nie zachowywał się jakby byli zaręczeni zwłaszcza Yona, która próbowała uwodzić każdego z marnym skutkiem. - Nie myśl sobie, że człowiek bez nazwiska nie jest nic warty. W pierwszej kolejności każdy jest sobą, a jeżeli ktoś patrzy tylko na twoją przynależność, to jest nic niewarty... Czy jako ktoś bez koneksji rodzinnych jest gorszy w twoich oczach? - Chciałem naświetlić Hayamiir jak dokładnie to wyglądało, że nie powinna w ogóle patrzeć na nazwiska. Wypatroszony korpus bażant wrzuciłem do stalowego graczka i zabrałem się za siekanie cebuli, pora i marchewki.
- Podobne uczucie jak te gdy szliśmy przez zamglony las, widzisz coś, ale nie masz pewności co.... To nie jest zbyt dobry pomysł, nie wypada pytać o takie rzeczy Suki... W końcu pytanie, czy też nie pamiętasz nic z tego wieczoru, to nie jest dobry znak. Jestem zadania, że wszystko się jakoś naturalnie ułoży... Nie martwię się, jeżeli coś popsułem, będąc  sobą i tak na dłuższą metę nie miałoby to sensu prawda? - Wiedziałem, że specjalnie przeniosła na mnie temat rozmowy, bo nie chciała myśleć o tym co jej przedstawiłem chwilę wcześniej. - Skoro mi ufasz i chcesz się ze mną napić, to chyba nie mogę być złom osobą inaczej powinnaś się bać tego co mogę po nim zrobić. -

"Wydawało mi się, że raczej będę musiał dłużej czekać na to, że mi zaufasz... W końcu nie zrobiłem nic takiego, żeby zasłużyć na coś takiego"
Wpatrywała się w niego z uwagą gdy to mówił. Delikatny uśmiech pojawił się na jej ustach gdy tak przez chwilę milczała. - Wiesz.. jeszcze nie tak dawno było to zdecydowanie prostsze i jest dla wielu.. dla ludzi, którzy nie zostali w jakiś nieprzyjemny sposób zepsuci w kwestii zaufania.. ale.. - urwała przenosząc spojrzenie na parującą ciecz w naczyniu, które trzymała w dłoniach. - .. te osoby..te z pęknięciami i wyszczerbieniami.. one też chcą móc znowu zaufać komuś.. - mówiła teraz o sobie akurat. Wiedziała że nie była kompletna, nie po tym co tamten zabójca jej zrobił na ostatecznej selekcji.
- Nie musi upłynąć nie wiadomo ile czasu.. nie musisz zrobić nie wiadomo czego.. żebym mogła dostrzec to, jaki naprawdę jesteś Yuichiro.. jesteś kimś komu czuję że mogę zaufać.. w sumie.. od naszego pierwszego spotkania w Yonezawie czułam że jesteś jednym z tych dobrych.. ale.. ten cichy głos z tyłu głowy nie chciał się uciszyć.. chciałabym go nie mieć.. chciałabym żeby się zamknął.. żeby pozwolił mi samej zdecydować o tym komu mogę a komu nie powinnam ufać.. nadal z tym walczę.. przy innych, bo przy tobie już się nie odzywa.. - podniosła wzrok na niego nadal się miło do niego uśmiechając.
"W tym dzikich ostępach nie ma zbyt wielu podróżnych, w końcu to nie jest miejsce przy często uczęszczanym trakcie. Nic dziwnego, że nie było tutaj żadnych śladów demonów, nie mają celu kręcić się tutaj, jeżeli nie skupiska ludzi, na którym mogłyby żerować..."
- I właśnie dlatego tu jestem.. to miejsce jest oddalone o dzień drogi od wioski zwykłym ludzkim tempem.. dobrze wyszkolony zabójca pokona ten dystans w znacznie krótszym czasie.. - zaczęła ze spokojem w głosie. Brzmiało jakby miała jakiś plan. - Nie mogłam zatrzymać się w wiosce, która jest podobno regularnie atakowana.. potrzebowałam miejsca które jest z dala od skupiska ludzi.. bo zamierzam użyć swojej krwi żeby demony zwabić tutaj.. w to miejsce.. gdzie będę mogła swobodnie używać swojego oddechu, gdzie nie będę musiała się martwić o to że ktoś inny poza mną zostałby ranny.. i dlatego posłałam po Ciebie.. bo Ci ufam.. bo chcę walczyć z Tobą ramię w ramię.. - była z nim szczera. Jak miała sobie wyobrazić kogokolwiek z kim mogła by walczyć zwrócona do niego plecami i odsłonić się tak jak wtedy, to był to póki co jedynie Yuichiro. Był jeszcze Tachibana, ale od niego musiała się trzymać na razie z dala. Musiała nabrać do niego dystansu. Nadal miewała koszmary po nocach od momentu wyjścia z tamtego przeklętego lasu.
Cieszyła się że rozumiał o co jej chodziło z tą 'nową normalnością'. Spodziewała się że wielu zahartowanych zabójców w ten sam sposób postrzegało nowy porządek świata w którym przyszło im żyć. Zwłaszcza Ci z krwią Marechi co wiecznie muszą zerkać przez ramię, żeby się upewnić iż nie stali się czyimś celem.
"Jakby Ci to wytłumaczyć?"
Przechyliła lekko głowę w bok słuchając dalszej części wypowiedzi. To wszystko co mówił, brzmiało tak sensownie. Było takie klarowne a ona nadal twierdziła że nie mógł przecież wiedzieć, nie mógł być pewny. Choć wzmianka o zmyśle wzroku przywołała pierwsze spotkanie po latach. To w którym ją uratował, tam jej mówił że widzi znacznie więcej niż inni. Spuściła wzrok w dół i przygryzła delikatnie dolną wargę. Czy to oznaczało że on wiedział już wtedy? Zanim ona zdołała pojąć że coś do niego poczuła? Czy już wtedy miał narzeczoną?
- Ty też masz wzrok.. czy widzisz.. jak kobiety na Ciebie patrzą? - podniosła na niego wzrok. - Czy jesteś w stanie powiedzieć że im się podobasz? Że czują względem ciebie coś głębszego? Czy mając tą wiedzę, pytasz ich wprost o to? - chciała wiedzieć. Bo to że się coś widziało to ciężko powiedzieć czy komuś się podobasz czy nie. - Ja.. ja na przykład nie wiem.. nie umiem rozpoznać czy komuś się podobam czy nie.. nie wiem czy jak ktoś się lekko zarumieni czym to jest spowodowane.. czy sympatią czy może dyskomfortem względem podjętego tematu czy naruszenia czyjejś strefy komfortu.. więc skąd ktoś ma mieć pewność jak nie zapyta wprost? Gesty mogą być mylące.. prawda? - spytała na koniec nadal w niego się wpatrując.
"Hiryuu Yona?"
Skinęła z miejsca głową. - Znasz ją? Jaka ona jest? - to było silniejsze od niej. Nie powinna się tym interesować, nie powinna pytać o jego narzeczoną bo to by znaczyło że cały czas się nim interesowała. Ale.. chciała wiedzieć. Czy była ładna? Czy była inteligentna? Czy była miłą osobą? A może wyniosłą i bezczelną? Nie wiedziała tego. Nie chciała sobie dopowiadać i oceniać kogoś bez poznania go w jakiś sposób. Chciała żeby Shotaro był szczęśliwy, ale przecież nie mogła się wpierdalać w jego sprawy dla jego dobra. Ciekawość jednak brała górę, znowu.
"Mam prawo malować go tak, jak widzę, Suki. Nie jesteś obiektywna w tym wszystkim... Brakujcie Ci dystansu, żeby spojrzeć z pełnej perspektywy. Uczucia i niskie poczucie wartości przysłaniają Ci obraz...."
Rozchyliła lekko usta ale nic nie powiedziała ostatecznie. Miał święte prawo mieć o Tachibanie takie zdanie jakie sobie wyrobił i to nie było jej miejsce żeby zmusić Kagamiego do zmiany zdania. Miał też rację co do dystansu, tego jej cholernie brakowało. Wzmianka o niskim samopoczuciu sprawiła że szczeka zacisnęła się nieco mocniej i spuściła głowę w dół, pozwalając aby białą grzywka przysłoniła jej jasne, niebieskie oczy całkowicie. - To.. to nie jest niska samoocena.. tylko.. tylko.. ja.. ja po prostu się nie oszukuję że jestem więcej warta niż w rzeczywistości.. - skomentowała nieco bardziej cichym głosem.
- Po co się okłamywać gdy doskonale się wie czym jesteś w oczach reszty społeczeństwa.. - dodała po chwili i wsłuchała się w dalszą część jego wypowiedzi o jego rodzie. - Konsekwencje odmowy.. nie każdy ma ten przywilej.. nie każdy może sobie pozwolić na egoizm.. - szepnęła równie cicho nadal nie mając zbytniej odwagi żeby na niego spojrzeć. Parująca z naczynka ciecz wydawała się być teraz dość hipnotyzująca.
"Dlatego nie mów, że nie da się na to nic zrobić."
- Nawet jeśli.. to najpierw trzeba tego chcieć.. - i to byłoby na tyle w tej kwestii. Nie mógł się z nią w tym nie zgodzić. Kącik ust delikatnie drgnął w słabym uśmiechu, gdy tak kryła przed nim swoje oczy.
"Nie myśl sobie, że człowiek bez nazwiska nie jest nic warty. W pierwszej kolejności każdy jest sobą, a jeżeli ktoś patrzy tylko na twoją przynależność, to jest nic niewarty... Czy jako ktoś bez koneksji rodzinnych jest gorszy w twoich oczach?"
Dopiero teraz podniosła głowę wyżej, żeby spojrzeć mu w oczy. - Dlaczego ktokolwiek miałby być gorszy w moich oczach? Jestem tylko przybłędą, przygarnięta przez dobrych ludzi z wyższym statusem społecznym.. to nie jest moje miejsce żeby kogokolwiek oceniać. Nigdy nie zapomniałam że zostałam przygarnięta z ulicy.. i to będzie ze mną już zawsze Yuichiro.. - przy ostatnim fragmencie wypowiedzi przyłożyła dłoń do serca i czule się do niego uśmiechnęła. Mógł bez problemu wyczytać z niej że ta cześć jaj przeszłości nie była dla niej wstydliwa i patrząc po tym jak Suki o tym mówiła, to widać było że nie potrafiła walczyć z tą częścią siebie. Nikt jej nie pokazał albo nie był w stanie trafić do niej z tym że może była odrobinę więcej warta niż sama myślała. Ale może to właśnie ta akceptacja swojej przeszłości i bardzo małe poczucie wartości sprawiały że była tak wyrozumiała i ciepła dla tych, którzy tego potrzebowali, nie zdając sobie z tych potrzeb sprawy.
Słuchała jego odpowiedzi na zadane wcześniej pytania. - Nie sprawiasz wrażenia kogoś, kto byłby w stanie coś popsuć.. z resztą, masz rację, nie ma sensu się martwić na zapas. Jak ma się ułożyć to się ułoży. Jak nie to pewnie bardzo szybko znajdziesz kogoś innego. Tobie chyba łatwo przychodzi zjednywanie sobie innych.. - dodała z lekkim uśmiechem na ustach przyglądając się mu, jak zabrał się za krojenie warzyw. - Pomóc ci z czymś? - spytała z uśmiechem. Może nie była jakąś wybitną kucharką, ale coś tam potrafiła.
"Skoro mi ufasz i chcesz się ze mną napić, to chyba nie mogę być złom osobą inaczej powinnaś się bać tego co mogę po nim zrobić."
- Nie boję się ciebie po alkoholu. Jesteś zbyt uprzejmą osobą, żebyś posunął się do czego złego.. - uśmiechnęła się robiąc większego łyka herbaty.

- Tu nie chodzi o to, że zostałaś zepsuta... Tylko ostatnio nie byłaś taka otwarta, a nie sądzę, żeby tak szyba zmiana nastąpiła po tamtym spotkaniu w lesie. Tak naprawdę nie pomogłem Ci za wiele, więc to raczej z dziwnie przez twoją decyzję, a nie twoją nieufność. - Nakierowałem ją odrobinę na swoje rozumowanie, nie było nic złego w powolnych krokach, ale tutaj czułem się, jakbym właśnie przeskoczył kilka etapów. Jej słowa były miłe, ale nie byłem pewny czy określenie dobry było prawidłowe. Na pewno nie byłem z definicji zły, ale na pewno pragmatyczny i kierowany wewnętrznym kompasem moralnym.
- Miło z jego strony, oby tylko za jakiś czas znowu nie przypomniał o sobie... Wolałbym, aby ten instrument więcej nie zagrał tam. - Obawy, nieufność, wątpliwości to były naturalne rzeczy, zwłaszcza gdy ktoś niósł już pewnie bagaż emocjonalny i złe doświadczenia. A wiadomo, im bardziej realne było niebezpieczeństwo, tym bardziej czujność zostawała w gotowości. Słuchałem uważnie jaki dokładnie miała plan i coraz mniej mi się on podobał, ale nie dałem po sobie poznać, dopóki w pełni nie przedstawiła mi go.
- No nie bardzo, nic takiego nie będzie miało miejsca Suki... - Przestałem skubać piórka i stuknąłem ja dwoma placami prosto w czoło. - Chyba zapomniałaś, co stało się ostatnio... Nie wiemy, co dokładnie żyje w tym lesie i na pewno nie będziemy używać tak obusiecznego miecza... Nie pozwolę na to. Jeżeli będzie trzeba, to sam przeczesze ten las wzdłuż i wrzesz, a przed moim wzrokiem nic się nie skryje. - Mówiłem z wyraźną dezaprobatą, ale w głosie było słychać troskę i odrobinę ciepła. Nie chciałem, żeby znowu zebrały się wielka banda demonów, ostatnim razem ledwo uciekliśmy, a teraz słońce już nas nie ocali przed tym.

- Tak potrafię zauważyć kiedy kobieta ma na mnie ochotę, czy lubi dźwięk mojego głosy albo spojrzenie mojego wzroku na sobie. Czy moje zdołały ją oczarować, czy może po prostu lubi mnie.... Chociaż to nie tylko kwestia wzroku, jeżeli ktoś chce z Tobą bardzo dużo przebywać, to możesz mieć pewność, że nie jesteś mu obojętna. Chociaż nie zawsze to jest miłość kochanków, ale może też bym braterska.... W tym przypadku sprawa wygląda nieco inaczej, gdy naruszasz czyjąś strefę komfortu, druga osoba po prostu się z niej wycofać, czyli ucieknie wzrokiem albo zmieni temat. A gdy to zarumieni od głębokiego uczucia, będzie wpatrywać się w ciebie, nawet jeżeli będzie chciała to ukryć. Wiadomo, że czasami są błędy, ale jeżeli coś się powtarza bardzo często, to nie może być pomyłką prawda? - Próbowałem jak najlepiej je to wyjaśnić, w końcu potrzebowała czegoś na wzór instrukcji, skoro miała problemu ze socjalizowaniem się z i znakami.
- Nie chce o niej rozmawiać, ale powiem Ci, że patrząc na jej zachowanie kiedy to już byli zaręczeni, wcale nie powiedziałbym, że jest dobry materiałem na żonę. - Przed wydarzeniem z Kioto miałem całkiem dobre zdanie o niej, ale przez nowe informacje i jej zachowanie jej postrzeganie znacząco się zmieniło. W końcu była zaręczona to, czemu flirtowała z tamtym kowalem i to tylko dlatego, że Sayaka coś do niego czuła. Odniosłem wrażenie, jakby nawet chciał jej go odbić. Nie był to dobry powód do rozmowy czy zabawy, lepiej przemilczeć pewne kwestie.
- Nie m znaczenia skąd pochodzisz i jakich masz przodków.... Każdy protoplasta rodu urodził się jako zwykły farmer albo ktoś inny, nikt nie urodził się w pałacach, których nie było na początku... Poza tym wartość człowieka nie wynika z jego nazwiska czy majętności. - Nie rozumiałem jej słów, czy to istotne jak malują ją ślepi, skoro nie są w stanie jej dostrzec? Przejmowanie się społeczeństwem było najgorszym, co mogła zrobić i to z wiele powodów.
- I co z tego, że z ulicy? A jak jesteś potomkiem linii cesarskiej? Skoro nie wiesz, jaka jest twoja genealogia, nie możesz niczego stwierdzić. Głuptas z Ciebie, przeszłości nie zmienisz, ale to nie oznacza, że masz nią żyć. Masz iść z podniesionym czołem i nie przejmować się niemymi okrzykami zaślepionych głupców. - Siekałem i dorzucałem do gara kolejne przygotowane warzywa w różne figury i kształty, krojenie zawsze pomagało się odprężyć i dźwięk noża uderzającego w odpowiedniej częstotliwości o drewnianą deskę był przyjemny dla ucha. - Jestem po prostu sobą, jak komuś nie pasuje to trudno... Może mówić, o mnie co mu się podoba, nie zależy mi na opinii ludzi, którzy nic dla mnie nie znaczą i mnie nie znają. Możesz zacząć wyrabiać ciasto na makaron.

Uśmiechnęła się do niego łagodnie. - .. wiesz to też nie tak że ufam Ci już bezgranicznie.. ale.. ale ufam Ci na tyle aby chcieć z Tobą się napić.. ufam Ci na tyle że wezwałam po Ciebie gdy poczułam że mogę potrzebować czyjejś pomocy.. a ja.. ja nie proszę nikogo o pomoc.. wolę pracować sama na zleceniach.. więc.. to są małe kroki z mojej strony żeby lepiej Ciebie poznać.. żeby móc ci jeszcze bardziej zaufać.. - sprostowała. Jak miała być szczera sama ze sobą to Tachibanie ufała nieco bardziej, ale nie chciała go w to mieszać. Potrzebowała nabrać do niego dystansu, pozaklejać te drobne pęknięcia na sercu. Żeby się nie rozkleiła gdy znowu go zobaczy.
"Wolałbym, aby ten instrument więcej nie zagrał tam."
- Też bym tego chciała.. - zgodziła się z nim z lekkim uśmiechem na ustach.
Cały plan jaki miała, był mu przedstawiony. Nigdy wcześniej nie używała swojej krwi w ten sposób. Była temu przeciwna jeszcze do niedawna, ale jej poprzedni dowódca, tak samo jak Takashi twierdzili że jej specjalna krew może być sporym asem w rękawie jeśli dobrze go wykorzysta. Od tamtej pory o tym dość często myślała.
"No nie bardzo, nic takiego nie będzie miało miejsca Suki..."
Spojrzała na niego i mruknęła coś pod nosek niewyraźnie gdy stuknął ją dwoma palcami w czoło. -..ale.. - mruknęła łapiąc się za to miejsce wolną dłonią i spojrzała na niego. - .. w ten sposób moglibyśmy wyciągnąć wszystkie demony z okolicy.. - powiedziała łapiąc go nagle za przedramię. - Zastanów się nad tym.. to może trochę ryzykowne zagranie, ale możemy ocalić wielu ludzi dzięki temu.. przecież wiesz że mam rację.. nie jestem bezbronną dziewką z pobliskiej wsi.. jestem zabójczynią tak samo jak ty.. wiesz co to oznacza.. - mówiła ze spokojem wpatrując się w niego, palce zacisnęły się bardzo mocno na jego kończynie a jej jasne, niebieskie ślepia utknęły w jego z wyczekiwaniem na to aż chociaż obieca że przemyśli ten pomysł.
Słuchała go uważnie gdy odpowiadał na jej pytania. Trochę się sama z siebie zarumieniła słuchając tego, ale starała się nie odwracać wzroku od Kagamiego. Rozchyliła lekko usta gdy wymieniał gesty, które świadczyły o tym że osoba może nie być zainteresowana i.. to pasowało do zachowania Shotaro. Zaczęła powoli kiwać głową w górę i dół. Zacisnęła przy tym nieco mocniej usta. - Dziękuję.. to wiele wyjaśnia.. - teraz już miała stuprocentową pewność że nie podobała się Tachibanie, że nie był nią zainteresowany w ten sposób. Nie pozostało jej więc nic innego jak o nim zapomnieć.
"Nie chce o niej rozmawiać, ale powiem Ci, że patrząc na jej zachowanie kiedy to już byli zaręczeni, wcale nie powiedziałbym, że jest dobry materiałem na żonę."
- Oh.. rozumiem.. chyba.. choć.. nie.. ale to nie moja sprawa przecież. Nic dla niego nie znaczę więc nie mam prawa głosu w tej sprawie.. przepraszam że o nią spytałam.. to była czysta ciekawość.. - odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Sama nie miała okazji poznać tej dziewczyny, ale skoro Kagami nie chciał jej nic powiedzieć odnośnie Hiryu to też nie miała zamiaru go o to cisnąć. Yony temat został oficjalnie zakończony.
- Masz racje.. przeszłości nie zmienię, ale też nie zamierzam o niej zapominać.. w końcu to ona mnie ukształtowała.. - skomentowała. To co o niej mówił sprawiło że zrobiło jej się trochę cieplej na sercu. Cieszyła się że po niego posłała, że postanowiła uciszyć ten głos, który kazał trzymać się jej z dala od płomiennowłosego.
- Ciasto na makaron.. um.. ja.. umiem jakieś podstawowe dania, ale.. ciasta na makaron nigdy nie robiłam.. czy.. pokażesz mi jak to zrobić? - spytała wpatrując się w niego uważnie. A nóż się przy nim czegoś ciekawego nauczy. Nabrała nagle więcej powietrza. - Hej.. Yuichiro? Czy.. czy poćwiczyłbyś potem ze mną? - zapytała nieco ciszej, trochę bardziej nieśmiało. W końcu do wieczora mają kilka godzin, więc jakoś mogliby zabić ten czas. A ta noc miała być przecież spokojna, w końcu pełnia będzie dopiero kolejnej nocy.

- Spokojnie nie jestem dzieckiem. Wiem, że ręki za mnie nie dasz sobie obciąć, jak na razie. Po prostu to spora zmiana względem ostatniej sytuacji i tyle. Nic więcej nic mniej, takie spostrzeżenie. - Odpowiedziałem jej krótko, czasami chyba brała zbyt dosłownie moje wypowiedzi, nie sugerowałem przecież, że byłaby gotowa dla mnie góry przestawiać czy w ciemno dać sobie za mnie rękę uciąć, gdy miała wstawić się za mną. Po prostu ostatnim razem nie chciała się ze mną napić, bo byłem obcy, ale przecież była w najbezpieczniejszym miejscu, jakie istniał dla zabójców. Teraz byliśmy na odludziu sami i gdyby bym był wężem w trawie, mogłaby tego zdrowo pożałować. Na samą myśl o tym poczułem odrazę, ale nie mogłem wykluczyć, że w korpusie był jednostki, które byłby gotowe sprzedać swoich towarzyszy.

- Nie ma to znaczenia, ile demonów moglibyśmy zabić i jak ułatwiłoby nam to prace... Powiedziałem Ci, że gdy będzie taka potrzeba, sprawdzę cały las i okoliczne wioski w poszukiwaniu śladów... Nie bądź zarozumiała Hayamiri, to nie jest dar a przekleństwo i nie pozwolę Ci narażać się. Słyszałem już nie jedną historię, gdy jakiś marechi myślał, że demony będą grały, jak oni im zagra. Mam już jedną przyjaciółkę, która pomimo tego przekleństwa przestała nosi przy sobie wisterię... Jeżeli jacyś ludzie umrą w okolicznych wioskach, to odpowiedzialność za ich życia biorę na swoje sumienie. Nie traktujcie Cię jako bezbronnej dziewki, ale nie pozwolę, wchodzi po ciemku do jaskini, w której żyją, wygłodniałem stworzenia.... Jeżeli nie chcesz uszanować mojej decyzji jako przyjaciela, to mogę zawsze zakazać Ci tego jako starszy rangą. - Nigdy nie zgodzę się na tak pojebany plan, nie rozumiałem, czemu oni tak bardzo chcieli korzystać z czegoś, co mogło się skończyć ich śmiercią. Rozjuszanie głodnej bestii, nigdy nie kończy się dobrze, zwłaszcza gdy w okolicy może ich być znacznie więcej. Nie lubiłem korzystać z przywileju rangi, ale do niektórych nie dało się dostrzec inaczej.
- Nie musisz zaciskać dłoni i udowadniać jak silna jesteś... Sam mówiłaś, że w walce trzeba też używać głowy. Jeżeli chcesz mojej pomocy, to zrobimy to po mojemu, bo nie zamierzam patrzeć, jak cierpisz. - W moim głosie można było usłyszeć lekkie zawiedzenie. Czy wszystkie moje znajome marechi musiał działać na mnie w podobny sposób. Nie byłem na nią zły, ogromnie mi się to nie podobało, jak łatwo było postawić swoje życie przy tak wielu niewiadomych. Może to dlatego, że brzmiało mi to dziwnie znajomo? Złapałem drugą dłonią za jej rękę i próbować poluzować jej nacisk, nie zamierzałem się z nią szarpać. Chciałem wrócić do przygotowania kolacji.
- Nie zrobiłaś niczego złego, mogłaś nie wiedzieć, że ostatnio nie chce o niej rozmawiać czy myśleć. - Wcześniej nawet dobrze się dogadywaliśmy, ale po wydarzeniach w Kioto to wszystko się zmieniło, jej zachowanie jednoznacznie wskazywało, że w ogóle mnie nie szanuje, a tym bardziej mnie nie zna. Skoro zarzuciła mi tylko uciekanie, gdy to ja byłem gotowy walczyć za każdego z nich do końca. Jej krótkowzroczność była zatrważająca, zostałem w dzielnicy, aby przypilnować wszystkie pozostałe demonów i zając się ludnością cywilną, ale ona widziała tylko to, co chciała w swojej urojonej wizji.
- No to zrobimy go razem i tak już się wszystko ładnie gotuje, zostanie tylko zamarynowanie jajek w sosie sojowym i makaron. Weź mąkę i wodę ze szczyptą soli i wymieszaj wszystko razem. A potem zagnieć to razem i rozpłaszcz kilka razy na blacie. Gdy przestaniesz wyczuwać grudki w cieśnie, wystarczy wrzucić do miski i przykryć ścierką na jakiś czas, ciasto musi odpocząć przed uformowanie. - Sam w tym czasie zacząłem gotować i obierać jajka ze skorupki, aby na końcu wrzucić jej do marynaty przygotowanej wcześniej z sosu sojowego imbiru i czosnku.
- Mogę Ci pokazać co nieco, ale nie sądzę, żebyś się wiele ode mnie nauczyła. Nie jestem raczej materiałem na nauczyciela zwłaszcza innego oddechu, ale może moja perspektywa pomoże Ci spojrzeć na to odrobinę inaczej. - Przemyłem brudne dłonie w odzie i wytarłem.

Skinęła lekko głową na jego słowa, odnośnie zaobserwowania tego jak zmieniło się jej nastawienie do niego. Ale czy było to aż takie dziwne? W końcu może nie znali się nie wiadomo jak długo, ale te drobne gesty czy słowa. Rady które dla niej miał na różne tematy pokazywały po prostu jaki był dobry od środka. A to tylko pomagało się przy nim bardziej otworzyć. O dziwko to przy Kagamim czuła się najswobodniej. Czuła opanowanie i wewnętrzny spokój.

- Nie jestem zarozumiała.. ja.. - urwała słuchając jego dalszych wyjaśnień. Nie dało się z nim negocjować w tej kwestii, po prostu był na 'NIE' i żaden argument do niego nie przemawiał. Nie podobał mu się jej plan i za wszelką cenę chciał uniknąć jego wdrożenia. Przez chwilę analizowała jego wypowiedź.
- Czy ktoś Ci już kiedyś mówił że jesteś.. bardzo ciepłą i troskliwą osobą? - łagodny uśmiech zagościł na jej ustach, gdy to mówiła. Tak. Doskonale rozumiała czemu nie chciał by używała swojej krwi marechi i w sumie jak go tak słuchała, to brzmiał rozważnie. To co mówił miało sens. Nie wiedzieli ile jest demonów, z tego co wiedziała to było więcej niż jeden. Ale czy było to pięć, dziesięć czy trzydzieści bestii to już nie była w stanie powiedzieć. I mogło to być więcej niż oboje mogli przeżuć razem.
"Nie musisz zaciskać dłoni i udowadniać jak silna jesteś..."
- Przepraszam.. to niechcący.. dużo ostatnio ćwiczyłam z ciężarami.. czasami nie wiem ile siły używam gdy przejmują nade mną emocje.. ale to nie było specjalnie.. - przeprosiła skruszonym głosem, wycofując dłoń, którą zaciskała na jego kończynie. Nie lubiła wykorzystywać swojej siły przeciwko innym.
- .. i .. masz rację.. nie wiem co mnie podkusiło z tym wywabieniem demonów z okolicy.. sama bym na to nie wpadła.. ale.. inni zabójcy mówiąc że to przydatny atut.. więc.. zaczęłam się nad tym zastanawiać.. ale.. jak tak Ciebie słucham.. to wiem że masz rację.. to.. to był głupi plan.. - przyznała przed nim po wysłuchaniu jego wizji odnośnie jej pomysłu. Teraz tym bardziej się cieszyła że po niego posłała.
"Nie zrobiłaś niczego złego, mogłaś nie wiedzieć, że ostatnio nie chce o niej rozmawiać czy myśleć."
Skinęła lekko głową, nie chciała już cisnąć. Ostatecznie nie dowiedziała się niczego o Yonie, nie dlatego że Kagami jej nie znał, ale dosłownie nie miał ochoty o niej rozmawiać. A jego wcześniejszy komentarz jedynie upewnił Suki w tym że lepiej trzymać się od tej zabójczyni z dala. Od niej i jej narzeczonego ewidentnie. Wzięła głębszy wdech i powoli wypuściła powietrze z płuc, uspakajając w ten sposób myśli odnośnie jej crusha.
"No to zrobimy go razem.."
Uśmiechnęła się promiennie na te słowa. Lubiła uczyć się nowych rzeczy. Niektóre przychodziły trudniej od innych ale to jej nie zniechęcało. Robiła wszystko tak jak jej płomiennowłosy kazał. Po umyciu dłoni w zimnej wodzie i osuszeniu ich zaczęła przygotowywać ciasto na makaron. Oczywiście musiał jej pokazać dobrą technikę zagniatania ciasta, ale to akurat dość szybko podłapała po tym jak jej pokazał co robić z dłońmi. Zmysł dotyku bardzo się przydał i zabawa z ciastem sprawiała jej dużo frajdy. Dotykanie zmieniającej się konsystencji w dłoniach było strasznie fascynujące. Uśmiech jej nie schodził z ust, spojrzenie wbiła w ciasto, obserwując jak jego kształt ulega zmianie z każdą chwilą. Wpatrywała się w to co robiła jakby w tym sensu życia szukała. Nawet jak nie czuła już żadnych grudek i masa była przyjemnie gładka, to ciężko było jej się od niej oderwać.
"Mogę Ci pokazać co nieco, ale nie sądzę, żebyś się wiele ode mnie nauczyła. Nie jestem raczej materiałem na nauczyciela zwłaszcza innego oddechu, ale może moja perspektywa pomoże Ci spojrzeć na to odrobinę inaczej."
Dopiero jego słowa wyrwały ją z pasjonującego zajęcia 'bawienia' się ciastem. Przeniosła spojrzenie na niego.
- Nie chodzi o oddech.. ale o.. o walkę.. ja.. ja nie umiem walczyć w sensie.. - zająknęła się patrząc na Kagamiego. - Nie używam swojej siły na zwykłych ludziach.. nawet jak powinnam.. w sensie jak ktoś jest dla mnie.. nieprzyjemny.. nie czuję się w pozycji żeby wykorzystywać to że jestem po treningu na zabójcę.. nie lubię krzywdzić.. nie podniosłabym ręki na słabszą osobę.. ostatnio Shotaro musiał mi pomóc z dwoma nieprzyjemnymi szlachcicami w restauracji.. bo byli dość.. umm.. nachalni.. fizycznie.. - trochę się zawstydziła wspominając o tym. - Ja go postawiłam w tej sytuacji.. interweniował bo sama nie potrafiłam sobie z tym pomóc.. i nie chcę nikogo więcej do czegoś takiego zmuszać.. chciałabym umieć sama dać sobie radę w takich momentach ale w sposób, który nie zrobi komuś krzywdy.. bardziej.. w samoobronie.. czy jesteś mi w stanie z tym pomóc? - spytała nieśmiało wpatrując się w niego.

- Różnie mnie opisywano, ale te słowa raczej odbiegają od standardów... - Czyja wiem, czy byłem ciepły i troskliwy, czy może po prostu zbyt szybko dopuściłem ją do bliżej relacji? Może po prostu przypominała mi zagubioną Yukino, albo to kwestia tych włosów i jej opowieści o zdradzie i problemach z zaufaniem. Może dlatego trochę jej bratowałem, tak jak robiłem to koleżance z dzieciństwa, ale może po prostu ciężko było przejść obojętnie przy małym kotku? Tez było wiele, ale jeszcze więcej odpowiedzi, a finalnie i tak wszystko sprowadzało się do jednego, mianowicie pomocy Hayamiri. - Nie musisz mnie przepraszać, nie zrobiłaś mi krzywdy zbytnio.... Teraz rozumiem, co w twoim przypadku oznacza, to przegrywanie z gniewem i czemu masz do tego takie nastawienie. - Nie miałem jej za to za złe, nie byłby to pierwszy raz gdy coś takiego miało miejsce przy mniej, chociaż kiedyś to raczej ja byłem na jej miejscu, teraz swój żar trzymałem szczelnie zamknięty w zamkniętym piecu.
- Nie powinnaś wierzyć innym ludziom, którzy nie zmagają się z tym samym problem. Skoro to takie super to niech sami najpierw wdrożą na sobie ten plan. - Pokiwałem z dezaprobatą głową w akcie troski. - To nie jest przydatny atut, nie pozwoliłbym komukolwiek podczas wspólnej misji narażać się w taki sposób. Na pewno nie jako przywódca, w końcu dobry leader to taki który wykona każde swojej polecenie. Grunt, że już to sobie wyjaśniliśmy. - Odpowiedziałem jej informacją, jakie dokładnie miałem zdanie na ten temat zdanie, niektórzy zabójcy byli bez myśli albo bez wyobraźni, tak czy siak ktokolwiek jej polecił ten, pomysł był skończonym debilem, już ja chętnie pokazałbym, jak absurdalny jest jego światopogląd i może wbił nieco oleju do głowy. Mimo była chwila, która pogorszyła atmosferę, nie przeszkodziło to nam w przygotowaniu posiłku, dobrze się bawiłem i już dawno nie miałem okazji niczego ugotować w pełnoprawnej kuchni, aż na samą myśl o smaku tej zupy już mi ślinka leciała.

- Bez sensu trochę... Uważasz, że nie możesz się bronić przed kimś, kto jest słabszy?.. Czyli pozwolisz komuś na robienie sobie co mu się żywnie podoba, bo nie możesz użyć siły, na którą sobie zapracowałaś? Głuptas.... Najpierw zwróć uwagę na to, że w pierwszej kolejności nikt nie powinien Cię dotykać wbrew Tobie, a dopiero potem martw się o ich zdrowie. A co jakby dobrali się do kobiety, której by nikt nie obronił?.. Czy ich wykorzystanie siły było przeciwko niej słuszne?... Jasne, że nie... Pamiętaj kto, sieje wiatr zbiera burze, a los zawsze odpłacą z nawiązką... - Momentami miałem wrażenie, jakby kompletnie pomyliła się z powołanie. Nigdy nie powinna zostać zabójcą, jeżeli martwiła się o szumowiny, które najprawdopodobniej nie jedną kobietę wzięli sobie siłom. Dobrze, że chociaż ona tam był nim zrobiło się niedobrze, muszę jej wlać trochę oleju do głowy. Inaczej coś czuje, że źle skończy ta moja młodsza koleżanka.
- Znam się trochę na sztukach walki i w jednej z nich wykorzystując się siłę i masę przeciwnika, jeżeli chcesz, mogę Cię nauczyć, jakichś podstaw, w których raczej nikomu trwałej krzywdy nie zrobisz, ale na pewno zapamięta to sobie na długo. - Zupa bulgotała powoli, wyciągając całą esencję smaku z każdego składnika.

"Nie musisz mnie przepraszać, nie zrobiłaś mi krzywdy zbytnio...."
- Cieszy mnie to.. byłoby dziwne gdybyś był tak kruchy, skoro też jesteś w korpusie o wiele dłużej ode mnie.. - skomentowała wpatrując się w niego. Na dalszą część jego wypowiedzi jedynie lekko się zarumieniła ze wstydu. Ale też przecież nie ścisnęła jego ramienia w gniewie. Nie zamierzała jednak tego tematu dalej przeciągać z zażenowania że faktycznie ścisnęła go dość mocno, na tyle że pod palcami wyczuła zarys mięśni wraz z całą ich strukturą.
"Nie powinnaś wierzyć innym ludziom, którzy nie zmagają się z tym samym problem."
Trochę ją zaskoczył tymi słowami. Tymi i kolejnymi jakie padły w dalszej części wypowiedzi. Nie miała aż tak rozwiniętego wzroku jak Kagami, więc pewnie nie dostrzegła pewnych elementów, które może dały by jej jeszcze pełniejszy obraz tego co pokazywał zabójca swoim zachowaniem. Nie chciała mu mówić że to były słowa innego Mizunoe, który był jej liderem podczas wyprawy na Kioto, zwłaszcza że Kagamiemu wyraźnie nie podobał się ten pomysł i fakt że ktoś go wepchnął do głowy Suki. Rozumiała punkt widzenia płomiennowłosego, bo miała identyczny przed wyprawą z Azuchi. Ale teraz też widziała że w ostateczności mogła być tą osobą która odciągnie zagrożenie od rannego zabójcy zdanego na pastwę bestii. To mógł być As w rękawie w krytycznej sytuacji, ale żeby mogła go użyć z głową, musiała stać się silniejsza, musiała stać się samowystarczalna. Nie mogła polegać na tym że Shoto pojawi się w najmniej oczekiwanym momencie żeby ją znowu uratować. Nie chciała tego, nie chciała kogokolwiek narażać.
"Grunt, że już to sobie wyjaśniliśmy."
- Masz rację.. i jak tak Ciebie słucham.. to wcale mnie nie dziwi że Cię awansowali.. jesteś bardzo dobrym materiałem na Lidera.. - przyznała z uśmiechem na ustach. - .. gdyby to ode mnie zależało.. to mogłabym być pod Tobą na każdej misji.. - dodała z zadowoleniem w głosie i o wiele radośniejszym uśmiechem na ustach gdy wyrabiała ciasto na makaron.

"Bez sensu trochę... Uważasz, że nie możesz się bronić przed kimś, kto jest słabszy?"
- .. umm.. - mruknęła nie do końca wiedząc jak na to odpowiedzieć. Miał racje! To brzmiało bez sensu..
"Czyli pozwolisz komuś na robienie sobie co mu się żywnie podoba, bo nie możesz użyć siły, na którą sobie zapracowałaś?"
- .. n..nie? - wymamrotała nie do końca pewnym siebie głosem. Jak popsuta wewnętrznie była ta dziewczyna, że zawahała się z odpowiedzią..
"Najpierw zwróć uwagę na to, że w pierwszej kolejności nikt nie powinien Cię dotykać wbrew Tobie, a dopiero potem martw się o ich zdrowie."
Rozchyliła lekko usta ale nic nie odpowiedziała od razu. Przecież miał racje! Nikt nie miał prawa jej dotknąć jeśli sobie tego nie życzyła. Nie ważne jak małą wartość miała według siebie.
- Ale czy to że jestem silniejsza dzięki korpusowi.. daje mi prawo żeby krzywdzić innych bardziej niż na to zasługują? Na przemoc nie powinno się odpowiadać przemocą.. bo to tylko zamyka krąg.. a ja nie lubię przemocy.. - wyjaśniła wpatrując się w ciasto przed nią.
- Czy wiesz czemu zostałam zabójcą? - spytała podnosząc wzrok na niego. - Bo musiałam.. bo jestem Marechi.. bo dla takich osób jak ja są dwie drogi tylko albo czekać na pożarcie.. albo zrobić wszystko by żyć.. czyli walczyć.. i oczywiście.. walczę.. z demonami.. bo to słuszne.. ale jakoś nie potrafię się przemóc żeby z tą samą zawziętością walczyć z ludźmi gdy mam nad nimi taką miażdżącą przewagę.. czułabym się jak jeden z tworów Muzana.. jak demon.. bo one chętnie używają tej przepaści.. ja nie chcę się zatracić w mojej sile.. czy to co mówię ma w ogóle sens? Czasami mam wrażenie że kieruję się tak pokręconą logiką że nikt nie jest w stanie zrozumieć mojego podejścia do tego wszystkiego.. - sięgnęła palcem wskazującym do policzka, sunąc opuszką po nim, rozsmarowując nieco białej mąki na skórze.

"Znam się trochę na sztukach walki i w jednej z nich wykorzystując się siłę i masę przeciwnika, jeżeli chcesz, mogę Cię nauczyć, jakichś podstaw, w których raczej nikomu trwałej krzywdy nie zrobisz, ale na pewno zapamięta to sobie na długo."
Słysząc tą propozycję złożyła dłonie entuzjastycznie ze sobą w głośniejszym klaśnięciu jakby miała zaraz zacząć się modlić. Oczy jej rozbłysnęły nagle, zupełnie jakby ciemne chmury znad jej wnętrza rozeszły się, wpuszczając tyle światła, że prawie nim emanowała. - Tak poproszę! Właśnie o to mi chodzi.. właśnie czegoś takiego bym się chciała nauczyć! Proszę ucz mnie Yuichiro..! - dodała głosem pełnym entuzjazmu.

- Nie każdy musi być jak skała, w końcu nie dysponuje oddechem kamienia... A co to ma do?... Może jestem dłużej, ale to ty dłużej jesteś w czynnej służbie. Więc coś musiało być na rzeczy skoro, długo czekałem na swoją ostateczną selekcję. - Nie, żebym wątpił swoje umiejętności, ale długość przynależenia do korpusu wcale nie definiowała siły, któraś ktoś dysponował. W pierwszej kolejności najpierw istotny był talent, potem zaangażowanie na końcu doświadczenie wynikające z czasu.

- Nie przesadzałbym z tym, ciągle nie wiem wszystkiego... Może szlifuje umiejętności walki, ale strategii niestety nie uczą w Yonezawie. Dobrze, że mój ojciec zadbał o takie podstawy, jak jeszcze byłem w domu. - Ciągle miałem pewnie nie smak w ustach na wspomnienie mojej pierwszej misji jako przywódca, nie była to pełna przegrana dla dowództwa, ale moje personalna porażka. Mieliśmy uratować informatora, pomóc naszej wtyce i uratować tamtego zabójcę, finalnie przejęliśmy tylko dzielnice i pozbyliśmy się demona, który trząsł tamtym terenem i Kanuchi stracił oko. Wszystko bardzo potoczyło się w taki sposób, że nikt by tego nie przewidział.
- Nikt nie mówi, że trzeba od razu ich tak uderzyć, żeby zostali dożywotnio przykuci do łóżka, prawda?... Ale jednak trzeba nauczyć niektóry moresu czasami. - Spojrzałem na nią z lekki sceptycyzmem, gdy wspomniała o kręgu przemocy. . - Czyli co nie powinniśmy walczyć o swoje prawa, bliskich i życie? Czyli niepotrzebnie walczymy z demonami i kontynuujemy ten niekończący się krąg przemocy. - Wzruszyłem ramionami i spojrzałem na nią z zadziornym uśmiechem. Chciałem, żeby sama zrozumiała w jakiś sposób, jak jej słowa wybrzmiały w tej sytuacji, dla mnie było to trochę absurdalne. Nieważne czy ktoś jest demona, czy człowiekiem, jeżeli postępuje obrzydliwie i podle jak najbardziej zasługuje na karę. Tylko w przypadku demonów sprawa była trochę bardziej zero jedynkowe.
- Nie przypominam sobie, żebyś mi mówiła. A moje oczy jeszcze nie potrafią przez oczy zajrzeć do umysłu, ale może kiedyś zdobędę taki wgląd w czyjeś myśli. - Uśmiechnąłem się, myśl czytania w myślach była bardzo kusząca i na pewno ułatwiłaby wiele rzeczy, ale czy była możliwa? Czas pokaże, jak daleko można się posunąć ze zmysłem wzroku.
- Ale wiesz, że to nie ma nic wspólnego z demonami? To jest w ludzkiej naturze i instynktach wszystkich drapieżników. W naturze nie ma miejsca na sentymenty czy odruchu empatii. Jeżeli jesteś silniejszy, to wykorzystasz to, żeby zdobyć pożywienie albo przejąć pozycje w stadzie. Może nie jesteśmy zwierzętami, ale podział społeczny bardzo odpowiada temu co da się zaobserwować w naturze, tylko chodzi tutaj spryt i inteligencja. Demona po prostu nie muszą zakładać ludzkiej maski i ukazują prawdziwe zepsucie, które kryje się w ludzkiej naturze. - Odpowiedziałem jej wyczerpująca, przynajmniej tak jak ja to widziałem. Demon czy człowiek jeden pies, zrobi wszystko, aby sięgnąć po to co chcą i nie spojrzy czy przypadkiem nie przejdzie po kilku trupach. Po demonie można się tego spodziewać, więc ludzie są gorsi, bo ukrywają się z tym wszystkim.

- No to, choć mamy chwilę, za nim kolacja będzie gotowa.- Odszedłem od kuchennej lady i wyszedłem przed chatę, miło było poczuć trawę między palcami, zdjąłem z siebie niepotrzebne wierzchnie okrycie ciała i poczekałem, aż ona dołączy do mnie. - Złap mnie za ramię i z całej siły spróbuj przewrócić. - Wyciągnąłem w jej stronę swoje ramię, ale stanąłem w lekki rozkroku, jak tylko złapię mnie za przegub i użyje siły, przenoszę środek ciężkości, skręcam tułów i przekierowuje jej siłę przeciwko niej i drugą dłonią obracam i zaginam jej ramię, sprowadzając ją do przyklęknięcia, podtrzymuje dźwignie wkładając w tą minimalną siłę. - Najważniejsza jest szybkości reakcji i przekierowanie siły przeciwnika. Wykorzystałem twój ruch przeciwko Tobie. -

- Nie tylko skały są twarde.. - zaśmiała się lekko rozbawiona tym tekstem. - .. wcale nas aż tak dużo nie dzieli jeśli chodzi o aktywną służbę.. - dodała po chwili z uśmiechem na ustach. Nie miała na swoim koncie nie wiadomo ile misji czy potężnych demonów. Potrafiła sobie poradzić jakoś ze słabszymi jednostkami ale te silniejsze demony były ciężkimi przeciwnikami. - Plus ty zostałeś Mizunoe..a to już o czymś musi świadczyć.. tym bardziej że jesteś trochę krócej ode mnie po selekcji.. - wystawiła mu język. Nie da się przegadać mu tak łatwo w tej kwestii. - A to że twój trening trwał dłużej od mojego jeszcze o niczym nie świadczy.. może poza tym że twój Hashira był ostrożniejszy od mojego.. - skomentowała ze spokojem w głosie. Prawie straciła życie na swoim egzaminie na zabójcę, daleko jej było do podskoczenia w randze a liznęła odrobinę jego umiejętności w lesie.
- Oczywiście że nie wiesz wszystkiego.. ale robisz wszystko żeby to zmienić.. to widać po tobie.. jesteś zbyt skromny.. - powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach. Jedne czego nie mogła o nim powiedzieć, to to że nie należał do grona zarozumiałych skurwieli co wiedzieli wszystko lepiej i brylowali przed innymi.

"Czyli co nie powinniśmy walczyć o swoje prawa, bliskich i życie? Czyli niepotrzebnie walczymy z demonami i kontynuujemy ten niekończący się krąg przemocy."
- Nie o to mi chodziło.. po prostu demony to demony, trzeba się ich pozbyć.. dla dobra reszty.. i wiem że ludzie potrafią być gorsi czasami.. ale osobiście uważam że dobrocią można zdziałać więcej niż przemocą.. i odpowiedź przemocy na przemoc nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem.. nie jestem aż taka naiwna. Ale też wiem że nie zawsze konieczne jest rozwiązanie wymagające siły żeby pozbyć się problemu.. i staram się znaleźć takie rozwiązanie w pierwszej kolejności.. czy jest w tym coś złego? - choć to co mówiła było zgodne z jej wnętrzem to nie mówiła tego z przekonaniem. Trochę jakby się przed nim wstydziła swoich poglądów w tej chwili. Głupiutka, naiwna Suki nie była jeszcze na tyle zepsuta żeby nie dostrzec drobnego światełka w otchłani mroku.
"A moje oczy jeszcze nie potrafią przez oczy zajrzeć do umysłu, ale może kiedyś zdobędę taki wgląd w czyjeś myśli."
- Może to i lepiej że nie umiesz czytać w myślach.. - skomentowała nieco ciszej. Miała nadzieje że nikt nigdy nie posiądzie takiej możliwości, a już tym bardziej nie osoby ze zmysłem wzroku. Myśli były czymś bardzo prywatnym i nie chciała żeby ktoś jej tam zaglądał.
- Można być silniejszym żeby chronić tych którzy nie potrafią o siebie zadbać.. żeby chronić tych, którzy są dla nas ważni.. bo chcemy ich mieć blisko siebie.. w końcu nie jesteśmy już takimi dzikusami jak nasi przodkowie.. a przynajmniej większość z nas nie jest.. - dodała nieco pewniejszym głosem. Owszem nie wykluczała tym zdziczałych i zepsutych jednostek ale wiedziała że nie ma ich w przewadze, a przynajmniej w to chciała wierzyć.

"No to, choć mamy chwilę, za nim kolacja będzie gotowa."
Skinęła głową, ruszając za nim do wyjścia. Widząc jak zdjął z siebie górę ubrania, pozostawiając jedynie niesymetryczny fragment materiału tak ciasno przylegający do lewej kończyny i barku jakby to była druga warstwa jego własnej skóry. Jednym słowem nie było luźnego fragmentu tkaniny za który by mogła w trakcie sparingu pochwycić. Stanęła przy drewnianej konstrukcji i rozwiązała pas, zdejmując yukatę z siebie i przewieszając ją przez drewniany kij. Pozostając w samych spodniach i bandażu ciasno oplatającym biust. Na plecach poza materiał między łopatkami były widoczne trzy blizny wychodzące spod bandaża. Splotła dłonie ze sobą i wyciągnęła ręce przed siebie w po chwili pociągnęła je aż nad głowę. Po czym ruszyła w jego stronę. Przełknęła ślinę głośniej. Przez chwilę błądziła wzrokiem po ciele przeciwnika zastanawiając się od czego zacząć.
"Złap mnie za ramię i z całej siły spróbuj przewrócić."
- Dobrze.. - odpowiedziała na jego polecenie i tak jak jej kazał spróbowała najpierw go pochwycić żeby spróbować przewrócić Kagamiego. Z chwilą gdy jej palce dotknęły jego skóry, została błyskawicznie pochwycona, szarpnięta w jego stronę na tyle że straciła balans swojego ciała i gwałtownie obrócona, ciśnięta w dół padła na kolana przed nim z wygiętą kończyną do stopnia że poczuła nieprzyjemny ból w okolicy obręczy barkowej, zmuszający ją do głośniejszego jęknięcia. Instynktownie próbowała się wyrwać, ale to jedynie nałożyło silniejszy nacisk na bark, boleśnie go prawie wyłamując. Całe ciało aż przeszedł niekontrolowany dreszcz.
"Najważniejsza jest szybkości reakcji i przekierowanie siły przeciwnika. Wykorzystałem twój ruch przeciwko Tobie."
- ..cz.. czuję.. - jęknęła próbując delikatnie się poruszyć ale każdy moment gdzie próbowała stawić opór jedynie sprawiał więcej bólu. Nie potrafiła się wyrwać z tej pozycji.

- Dużo nas nie dzieli, ale na pewno ty jesteś dłużej w służbie niż ja. A o tym była rozmowa... Niekoniecznie to musi świadczyć o czymkolwiek. Może po prostu góra wybrała tych z rekomendacjami od filarów, ale to nie oznacza, że i Ciebie filar nie polecił. Może po prostu nie chcieli awansować zbyt wielu użytkowniku z oddechem wiatru. - Nikt nie wiedział, co kryje się w głowach mistrza i filarów, może po prostu był to zwykły proces odsiewania plewy, może Ci, co się nie sprawdzili, niebawem stracą niedawno pozyskane stołki.
- Nie przesadzałbym z tą ostrożnością, to raczej była bardziej personalna sprawa, bo w innym przypadku nie jestem sobie tego w stanie logiczne wyjaśnić... Nie przesadzajmy przyznanie się do swoich słabości to nie skromność, tylko prawda. Poza tym każda moneta ma dwie strony i ta gorsza arogancka strona tkwi w letargu. - Czy faktycznie byłem skromny? Może czasami, ale równie często jak nie częściej, potrafiłem być arogancki i prowokujący. Nikt nie był czarno biały i w pewnych kwestiach, różnie reagowało się ba bodźce, w zależnie do tego, jakie emocji nami targały w danym momencie.

- Najwidoczniej jestem zbyt bezduszny, bo nie wierzę, żeby dało się zmienić zło dobrocią... Nie mi to oceniać i mówić, czy tak jest słusznie, ale na pewno byłoby dla Ciebie lepiej i bezpiecznie gdybyś znalazła między tym złoty środek. Zdrowiej jest założyć, że coś pójdzie w złą stronę,  niż magicznie samo się rozwiąże. Jakiś czas temu również, myślałem, że nawet najmniejszymi światełkami można rozświetlić mrok. Ale było to tylko głupie naiwne gdybanie. - Ułudne światłą w mroku czasami wiodły na manowce, aby później ciemność mogła w całości cię pochłonąć.
- Wiadomo, ale nie da się ocalić wszystkich... Przynajmniej ja nie dałem. - W głosie było słuchać pewną drzazgę żalu, w końcu w Kioto doszło do kilku wypadków i nieważne jak silny byłem nie byłem w stanie podzielić się i być w dwóch miejscach naraz. No ale to nie był czas na takie rozmowy i problemy, teraz chciała, aby nauczył ją czegoś, czekałem aż będzie gotowa, czemu zawsze kobiety rozbierały się przy mnie? Czy to przez to, że sam rozbierałem się przed ćwiczeniami? Robiłem to bardziej pragmatycznych powód, niż żeby doprowadzić kogoś do negliżu. Komentarz o rozbieraniu się dla mnie jej darowałem, wiedziałem, żeby ona jeszcze nie do końca rozumiała tą zabawne słowną i mogłaby to źle odebrać. Przeszliśmy do ćwiczeń, które całkiem szybko sprowadziły się do poznawania podstaw, Suki potrzebowała szerszego objaśnienia, skoro spróbowała siłą się wyswobodzić.
- No to zapamiętaj sobie, że siła w takim przypadku to nigdy nie jest rozwiązanie. Chyba że chcesz złamać, wybić czy wyłamać sobie kończynę. Im więcej siły włożysz w szamotanie, tym bardziej twoje ramię to odczuje. Jeżeli chcesz z czegoś takiego wyjść, musisz to zrobić omijając dźwignie, a nie naciskać. Spróbuj przechylić się do tyłu i zastosować przerzut, tym samym użyjesz mojej siły przeciwko mnie i zmusisz do wyboru. - Wyjaśniłem jej pobieżnie, jak ucieka się z dźwigni. W takich sytuacja bezsensowe siłowe szamotanie się nie było dobry pomysłem, musi znaleźć sposób na przesuniecie nacisku i środka ciężkości.

- Dobrze że mnie nie awansowali, nie jestem gotowa jeszcze.. długa droga przede mną żeby się z Tobą zrównać.. wiesz może nie mam tak dobrego wzroku ale ślepa nie jestem.. - wystawiła mu język. Zapomniał już że byli razem w tym lesie i pokazał jej pod koniec ułamek tego co naprawdę potrafił. A myślała że taka prędkość była główną domeną piorunów.
Przechyliła lekko głowę w bok. - Ty arogancki? Chciałabym to kiedyś zobaczyć, bo nie wyobrażam sobie Ciebie takiego.. - zaśmiała się. Co prawda nie znała go za dobrze ale pierwsze spotkanie doskonale pamiętała. Jak podszedł do niej proponując swoje poskładane ubranie żeby mogła się o nie plecami oprzeć. I całą rozmowę był dla niej bardzo miły! Chciał pomóc z jej zmysłem, chciał doradzić odnośnie Shotaro. Nie mogła na niego inaczej patrzeć, nawet jeśli chciała. Nawet jeśli by jej kazał! Poznała go od tej przyjemnej i troskliwej strony. A każde kolejne spotkanie jedynie ją w tym upewniało. Gdyby była z nim na ostatecznej selekcji to pewnie by jej nie zostawił. Uśmiechnęła się delikatnie na tą myśl.
- Masz rację.. i to właśnie staram się zrobić.. znaleźć złoty środek tego wszystkiego.. nie jest to łatwe bo każda sytuacja wymaga indywidualnego podejścia ale pracuję nad tym.. kiedyś słyszałam że.. 'dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane'.. - powiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie. - Ciekawe ile w tym prawdy, co nie? - rzuciła w niego z zaciekawieniem. Lubiła słuchać jego punktu widzenia pewnych spraw, sytuacji.
"Wiadomo, ale nie da się ocalić wszystkich... Przynajmniej ja nie dałem."
Zmarszczyła nasadę nosa słysząc te słowa i sposób w jaki je wypowiedział. - Nie możesz brać na swoje barki wszystkich potrzebujących pomocy.. to za duża presja.. każdy powinien chociaż spróbować o siebie zadbać.. wiadomo że nie każdy to potrafi.. ale to nie znaczy że zawsze musi się znaleźć ktoś taki jak TY.. kto zagwarantuje bezpieczeństwo całej grupie.. jeśli jesteś w stanie ocalić choć jedną osobę.. to już naprawdę wie.. - z tymi słowami położyła mu dłoń delikatnie na ramieniu. - .. zawsze to jedna osoba więcej.. - dodała zanim zabrała dłoń z jego ramienia.

Nie wiedziała czego się może spodziewać po tym treningu, w końcu nigdy nie walczyła bez broni. Yui szybko więc ją obezwładnił, posyłając na kolana i skutecznie wykręcając jej rękę na tyle że siłowanie się jedynie sprawiało o wiele więcej bólu.
"No to zapamiętaj sobie, że siła w takim przypadku to nigdy nie jest rozwiązanie. Chyba że chcesz złamać, wybić czy wyłamać sobie kończynę. Im więcej siły włożysz w szamotanie, tym bardziej twoje ramię to odczuje."
I odczuła gdy chciała mu się przeciwstawić. Słuchała więc jego rady żeby się odchylić do tyłu, idąc wraz z jego ruchem a nie wbrew niemu. Trochę jej to zajęło zanim była w stanie zrozumieć o czym mówił. Ale instruowana przez niego powoli zaczęła rozumieć co miał na myśli. Kilka chwytów przerodziło się w kilkugodzinny trening. I jak na początku była bardzo niechętnie nastawiona na jakiekolwiek wykorzystywanie siły przeciwko niemu, tak z każdą chwilą było łatwiej. Starała się używać zmysłu żeby wyczuć jaki nacisk siły wystarczył żeby zastosować chwyt ale nie skrzywdzić niepotrzebnie Kagamiego.
Dopiero zapach jedzenia dochodzący z wnętrza mieszkania zadziałał na już nieco zmęczoną i głodną zabójczynię. Lekkie burczenie w brzuchu podczas kolejnej próby wyswobodzenia się z innego impasu sprawiło że poczerwieniała nieco. - umm.. przerwa..? - spytała lekko speszona że coś takiego jak głód przerwał ich dłużący się trening. Ale nie mogła narzekać. Podobało jej się to wspólne ćwiczenie z nim. Bardzo dużo jej uczył i chciała to kontynuować. Chciała żeby nauczył jej wszystkiego co sam potrafił. W końcu mieli kilka dni przed pełnią, dlaczego miałaby nie wykorzystać tego wspólnego czasu z Kagamim? W końcu mieli to miejsce tylko dla siebie. Dach nad głową, otwarty teren do trenowania, wioska w której mogli się zaopatrzyć we wszystkie potrzebne rzeczy i póki co żadne nie miało zlecenia do wykonania.

- Nie wszystko jest tak jak nam się wydaje, z pewnościom siebie idzie arogancja. Czasami można się słono przeliczyć co do własnych umiejętności, gdy adrenalina przyśpiesza bicie serca, a ciało zaczyna się samo ruszać napędzane instynktem. Każda osobami jakąś inną cześć siebie, której nie chce pokazywać, ale czasami z niego wyjdzie... Oczywiście nie oznacza to, że nie można im zaufać, w końcu to nic złego, że ktoś nie chce pokazać tej strony, której w sobie nie lubi. - Nie był nic złego w tym, że ktoś nie chciał pokazywać tego czego wspomnienie nie lubił, ale była to tylko tania zagrywka. Bo nie da się powstrzymać tego, co jest częścią ciebie, nie pogrzebiesz tego czego w sobie nie lubisz na wieki. Prędzej czy później wszystko wyjdzie na zewnątrz w najmniej odpowiedni momencie, wystarczy tylko moment nieuwagi albo rozluźnienia.
- Zawsze można paść ofiarą własnej słabości, zawsze dobroć może doprowadzić Cię do zguby. Dlatego trzeba uważać, czy osoba się, nad którą się litujesz, zaraz nie wzbije Ci noża w plecy.... W takim razie kim jestem, żeby decydować kogo uratuje a kogo nie? Jego bliscy nie rozumieją tego, że nie został uratowany. Jego przyjaciele nie zapomną o jego śmierci przez to, na końcu w takiej sytuacji jest tylko mrok. - Dobrze, że te smutne przemyślenia, zostały przerwane przez nas trening, bo inaczej mogłoby to się skończy na wieczorze z użalaniem się, ale gdzieś w głębi czułem, odżywający chłód, który mi towarzyszył wcześniej. Jak widać, niczego nie da się na wieczność pochować...

Pokazywałem jej różne chwyty, dźwignie i miejsce, które był wrażliwe i podatne na atak, jak przeciwdziałać i uciekać z dźwigni. No i najważniejsze jak nie paść ofiarą własnej naiwność. Zaliczyła wiele przetoczeń, czy obaleń, ale za każdy razem się podnosiła, udało również jej się zrozumieć podstawy i zablokować również moje ruchy, ale nigdy nie trwało to długo i bardzo szybko pokazywałem jej najmniej przewidywalne wyjście z impasu.
- Może być, zupa na pewno jest już gotowa, możesz przygotować naczynia, a ja zrobię makaron z ciasta. - Przetarłem czoło i zanim wszedłem do środka, podszedłem do wiadra z wodą, którego użyłem, aby się obmyć pobieżnie z potu. Przygotowałem kolacje i podałem, jak najlepiej tylko potrafiłem zupę z przepisu babci. Ładnie udekorowaną jajkami, i mięsem bażanta, niestety nie mieliśmy kiełków i czy czegoś zielonego, ale i tak musiało wystarczyć. Miło spędziliśmy wieczór, a później przyszedł czas na spania. Mimo że nie obawiałem się ataku demonów w takim miejscu nie mogłem jakoś spać, dlatego dopiero o wschodzie słońca zamknąłem oczy.

Zakończenie tematu.