Niedawno skończyłem pierwszą grupową misje i trochę mnie zniechęciła, no ale nie ma się co dziwić, skoro dwójka moich towarzyszy po prostu zdezerterowała i mnie porzuciła samego z tym wszystkim. Trochę żałowałem, że finalnie nie udało mi się doprowadzić jej do końca, chociaż może trochę źle to brzmi, bo główny cel misji został spełniony. Zadanie zakładało dochodzenie, a nie walkę z demonem, ale koniec końców moglibyśmy się od razu ich pozbyć. Jednak rozumiałem decyzje przełożony, sam i tak bym nie podołał tamtej dwójce, pewnie skończyłbym martwy, ale to mi dało kolejną dawkę determinacji.
Moment, w którym wpadłem na tamtego demona bez broni, wiele mi uświadomił i zdawałem sobie sprawę, po jak bardzo cienkiej linie stąpałem. Jeden zły ruch i już leżałbym na dnie tego metaforycznego urwiska,  byłbym kolejnym młodym zabójcą, który skończył swój żywot przed wcześnie. Dlatego nie oszczędzałem się i wolny czas poświęcałem na katorżnicze treningi, rano jeden i popołudni jeszcze jeden dla pewności, aby utrwalić wcześniej zdobyta wiedzę.

Tak było i tym razem, jednak trochę się przeforsowałem, po treningu usiadłem sobie przy drzewie i odpoczywałem na tle zachodzącego słońca. Nie potrzebowałem wielu czasu, żeby moje ciało i umysł oddały się w objęcie morfeusza. Zawsze miałem niebywały talent do zasypiania w każdym miejscu i porze, a sam proces był niezwykle prosty. Może powinienem zatem kiedyś opracować oddech snu, może to było coś dla mnie? Skoro nie szło mi za dobrze z płomieniem, robiłem postępy, ale były one bardzo słabe, w porównaniu do rezultatów, jakie miałem po treningach siłowych i wydolnościowych. Tylko że techniki nie da się ot, tak opanować, a ciało łatwo można wyrzeźbić i wzmocnić.

Ocknąłem się gdy niebo było jeszcze zaspane i teraz nie wiedziałem, czy po prostu odpłynąłem na kilka minut, czy może godzin. Ciężko było stwierdzić czy był to zachód, czy wschód, skoro nie było widać nigdzie księżyca, ani słońca. Podniosłem się, o trzepałem, ziewnąłem przeciągle i rozprostowałem zastygnięte ramiona. Branie kiedyś skończysz martwy przez te swoje wyluzowane podejście. Za chwile się okaże, jaką mamy porę dnia i czy dalej będę mógł pójść drzemać, czy to już czas, aby zacząć kolejny trening. Gdy tak stałem przy drzewie, zobaczyłem kobietę, która sobie truchtała, dalej nie dawało to odpowiedzi odnośnie pory dnia, w końcu może lubiła ćwiczyć gdy było chłodniej i robiła to wieczorem albo była ranny ptaszkiem. Na oko nie była starsza ode mnie, a przynajmniej tak nie wyglądała.

- Może zabrzmi to trochę głupio, ale jaką mamy porę dnia? - Uśmiechałem się nieporadnie, masowałem dłonią potylice i świeciłem złotymi ciepłymi tęczówkami. Wyobrażałem co sobie, musiała pomyśleć, że jakiś natręt ją chce nagabywać i to jeszcze z takim tandetnym tekstem. Gdzie ja naprawdę po prostu chciałem poznać, jaka jest pora dnia. Od tego zależał dalszy plan na dzisiaj  i to, co zrobię.

- Hmmm... Rozumiem, dziękuje bardzo za odpowiedz. - A więc było rano, więc jednak przespałem całą noc na trawie w średnio wygodniej pozycji, czy to już można było nazwać zmęczeniem materiału? Może powinienem odrobinę sobie odpuścić albo chociaż najpierw trafić do łóżka nim zasnę, bo tak to raczej długo nie pożyje, jeszcze coś mnie zje w tych lasach, a ja nawet nie będę miał siły walczyć. Poprawiłem swoje ubranie i sprawdziłem, czy wszystko miałem na miejscu, pochyliłem się i podniosłem miecz leżący w trawie, wsunąłem go za gruby czerwony sznur przy pasie.
Jej pytanie w sumie było bardzo trafne, koniec końców nie posiadałem w tym momencie żadnego miejsca, które mógłbym nazwać swoim domem. Do rodzinnej posiadłości nie miałem po co wracać, no, chyba że chciałbym przyprawić wszystkich o zawał. Skoro już od tylu lat myślą, że jestem martwy, to nie ma sensu rozdrapywać tej rany na ich sercu. W Yonezawie miałem swój pokój, ale to też nie było mój dom, ale tylko miejsce do odpoczynku między zadaniami.
- W sumie to faktycznie nie mam miejsca, które mógłbym nazwać domem. Ale chyba bardziej Ci chodziło czy śpię cały czas na dworze... Odpowiedz brzmi nie, po prostu zasnąłem pod drzewem gdy cieszyłem się zachodzącym słońcem. - Uśmiechnąłem się delikatnie gdy udzielałem jej odpowiedzi, widziałem, jak dokładnie mi się przyglądała. Przez moment naszła mnie refleksja czy my przypadkiem gdzieś na siebie nie wpadliśmy, a ja po prostu jej nie pamiętałem? To było raczej mało prawdopodobne, ponieważ miałem bardzo dobrą pamięć wręcz fotograficzną i na pewno pamiętałbym kogoś o tak intensywnie niebieskich oczkach, no i nietuzinkowej urodzie.
A więc chciała, żebym jej towarzyszyły i tak miałem zrobić poranny trening, więc nie widziałem przeszkód, żebym pobiegał z nią. Jednak to druga część, mnie bardziej zachęciła, już tak miałem, że chętnie rywalizowałem oczywiście w granicach dobrego smaku. Pokręciłem głową i barkami na boki, aby rozprostować zastane mięśnie i kości, zrobiłem kilka podskoków w miejscu i ruszyłem za nią. Na początku biegłem z nieco większą prędkością, aby się z nią zrównać i później utrzymać to samo tempo. Czerwone włosy falowały od powietrza i pędu, a ja przysunąłem się bliżej jej ucha, aby mnie wyraźniej słyszała.
- Skoro nadążam, to może przyśpieszymy trochę? - Zrobiłem to samo co ona, sprowokowałem ją do większego wysiłku. Nieznacznie zaczynałem przyśpieszać i wychodziłem na prowadzenie. Skoro chciała wspólnie poćwiczyć, to musiała się nastawić na większy wysiłek. Jak już podchodziłem do treningu, to brałem go na poważnie i dawałem z siebie 110%.

Była podstępna, zdeterminowana i bezpośrednia, może ktoś nawet by powiedział, że miała ze żmij cięty język. Ale mi to nie przeszkadzało, Nie odbierałem tak jej słów jako zaczepki czy powodów do jakiekolwiek nie chęci, po prostu zadała pytanie, na które odpowiedziałem, bo ona wcześniej odpowiedziała mi na moje, więc to była zwykła kurtuazja. Rzadko odmawiałem rywalizacji, chociaż zdarzały się przypadki kiedy wolałem się wylegiwać, niż ćwiczyć, chociaż to było wtedy gdy miałem chandrę i nawet pomimo ćwiczeń nie robiłem żadnych postępów. Jednak teraz jak najbardziej byłem zmotywowany i nie zamierzałem z nią przegrać. Czułem, jak mój oddech powoli robił się coraz szybszy, temperatura ciała rosła i pojawiła się pierwsze poty, a na moich ustach znalazł się bezczelny uśmieszek.

- Żartujesz? Dopiero się rozgrzewam, chociaż może powinniśmy wybrać jakieś punkt, do którego biegniemy, no, chyba że to konkurs wydolnościowy i sprawdzamy, komu pierwszemu zabraknie pary. - Niezależnie od tego czym była ta konkurencja, nie zwalniałem i starałem się biec ile tylko siły miałem w nogach, żeby nie zostać w tyle. Gdyby ktoś mnie zapytał, czemu ścigam się z nieznajomą tak wcześnie rano, to nie znalazłbym żadnej sensownej odpowiedzi i raczej wszystkie moje wyjaśnienia zabrzmiałyby niedorzecznie dla przeciętnego zjadacza ryżu. Oddychałem głęboko, wciągałem powietrze przez nos i wydychałem ustami, musiałem dostarczać do mięśni paliwo, którym był tlen, bo inaczej zaraz zostanę w tyle i przegram przez brak siły i zakwasy.

- Bardzo chętnie, tylko wybierz miejsce. - Poczekałem, aż niebieskooka wybrała punkt, do którego mieliśmy biec, w końcu każdy wyścig musiał mieć jakąś metę, inaczej bieg bez celu nie mógł być konkurencją. - Skoro to ty mnie wyzwałaś, to mi przypada wybór. W takim razie sprawdzimy się w walce wręcz i przegrany stawia śniadanie? - Zapytałem, czy pasuje jej taki układ, czy może miała coś przeciwko. Wyciągnąłem miecz za czerwonego sznura i oparłem go o jedno z pobliskich drzew, a na gałęzi zawiesiłem swój biały płaszcz, rękawy kimono podwinąłem nad łokcie.
- Ostrzegam, nie dam Ci taryfy ulgowej z powodu ładnej buzi i zjawiskowych oczu. - Wypowiedziałem te słowa z odrobiną bezszczelności w głosie, dostrzegałem jej urodę, ale w sparingu to nie miało najmniejszego znaczenia. Przyjąłem pozycje do walki i podniosłem gardę do góry, uważnie przyglądałem się każdemu jej ruchowi.

- Jak wygrasz, to możesz jeść, ile chcesz, ale na twoim miejscu nie dzieliłbym tak szybko skóry na niedźwiedziu.... Mogę cię jeszcze nieco zaskoczyć. - Wzruszyłem ramionami z delikatnym uśmiechem na ustach, jeżeli ze mną wygra to będzie mogła zamówić to co tylko chce i ile tylko będzie chciała. W końcu na tym polegał zakład, że przegrany stawia śniadanie, a nie suchy ryż i wodę.
Widziałem, jak przygotowywała się do walki, miała dość nietypowy strój, kombinezon? Już na pierwszy rzut oka widziałem, że był dobrze do niej dopasowany i na pewno nie utrudniał jej ruchu. Sam też miałem bardzo dobrze skrojone kimono, które nie ograniczało mi ruchu, ale nie było aż tak przylegające jak jej strój. Wizja śniadania nieco mnie motywowała, w końcu nie zjadłem kolacji i trochę zaczynała mi ciążyć pustość żołądka, ale na pewno po wszystkim będę musiał się dobrze nawodnić.
- Pokaże, inaczej sparing nie miałby większego sensu. - Odwzajemniłem jej spojrzenie, może groziła mi połamaniem, ale ciężko było w to uwierzyć gdy patrzyło się na jej niewinną twarz. Chociaż doświadczenie już mnie nauczyło, żeby nie oceniać książki po okładce, bo może mocno spaść na głowę. Jej słów nie odebrałem jako groźby, bardziej jako takie urocze zapewnienie, że sama będzie walczyć na całego i nie zamierza się hamować. Sam przybrałem pozycje do walki, stanąłem w wielki rozkroku, prawa noga na godzinie drugiej, a lewa na siódmej. Dłonie trzymałem na wysokości klatki piersiowej prawa przed lewą i z wysuniętym barkiem tak jakby chciał stanąć do niej bokiem, ale nie do końca.
Widziałem, jak na mnie ruszyła bez ostrzeżenia, bo żaden sygnał do startu nie był potrzebny, tak naprawdę sparing zaczęła się w momencie, który zapytała mnie o sparing. Uważnie przyglądałem się jej całemu ciało, wiedziałem, że walka to nie tylko uderzanie pięściami, ale cała wachlarz różnych ruchów i zagrywek, których trzeba się wystrzegać.
Widziałem, jak wzięła zamach swoją pięścią, wzniosłem blok do góry od boku, aby zatrzymać jej cios, jednak to była tylko zmyłka i zaraz za ręką do góry poderwała się noga, przyjąłem mocne kopnięcie na gardę, miała sporo siły i nie brakowało jej szybkości, gdyby jeszcze tylko była zręczniejsza, to mogłoby to się bardzo źle skończyć. Dobrze, że w porę zorientowałem się, co planuje. Jak tylko zablokowałem cios, od razu przeszedłem do kontraktu, zrobiłem większy rozkrok i zginałem nogi w kolanach, aby zjeść jak najniżej swoim ciałem, spróbowałem ją podciąć gdy stała na jednej nodze i przy wyprostowaniu uderzyć/ popchnąć otwartą dłonią w bok, tak żeby straciła równowagę.

Tak jak przewidywałem, niebieskooka zorientowała się, że planuje ją podciąć i sprowadzić do ziemi, bardzo zgrabnie udało się jej uniknąć, ale na szczęście to nie było wszystko, co planowałem w tamtym momencie. Mój drugi ruch zaskoczył ją na tyle, że nie zdołała go uniknąć czy wznieść bloku. Moja dłoń uderzyła w jej bok, nie zatrzymałem ciosu w momencie, który ją dotknąłem i mocniej popchnąłem, aby wytracić ją z równowagi. Uśmiechnąłem się mimowolnie, gdy mój plan wypalił, ale było to sekundę przed tym jak poczułem jej zaciskającą się rękę z pazurami na moim nadgarstku, zdarła mi nieco naskórka i za szczypało delikatnie.
Nie miałem zbyt wielkiego, wyboru musiałem pozwolić się pociągnąć i przewrócić się z nią,  w czasie upadku jednak starałem się wywalczyć jak najlepszą pozycję, wyjściową do zapasów. W locie chwyciłem drugą ręką za przegub jej dłoni, która pazurami wbijała mi się w rękę i odciągnąłem na bok, tak, żeby oswobodzoną dłonią złapać za jej drugie ramie i docisnąć je razem do podłoża. Przełożyłem nogę nad nią i korzystając z dosiadu, naparłem na nią, całym swoim ciałem utrudniałem jej próby zrzucenia mnie czy przetoczenia. Nie przysuwałem za blisko twarzy do jej, bo miałem gdzieś z tyłu głowy obawę, że mogłaby mnie uderzyć z główki w nos. A rozkwaszony nos to nie było coś co chciałem w tej chwili, przez brak powonienia przez jakiś czas nie mógłbym czerpać przyjemności z jedzenia.

- Jeden zero. Ta runda jest moja.- Jeszcze chwile przytrzymałem ją w miejscu, aby mieć pewność, że nie walnie mnie jak tylko ją puszcze. Wstałem i wyciągnąłem w jej stronę otwartą dłoń, żeby pomóc jej wstać. - Walczymy do trzech zwycięstw... Jesteś całkiem niezła. - Z bezszczelnym uśmieszkiem na ustach rzuciłem drobny komplement w jej stronę. Dysponowała niemałymi umiejętnościami i miała bardzo nietypowy sposób walki, gdybyśmy byli na tym samym poziomie na pewno miałbym problem nadążyć za jej niekonwencjonalnymi metodami.
Może nie wspomniałem o tym wcześniej, ale skoro powiedziała sparing to zakładałem, że znała mniej więcej jakie zasady panują podczas takich starć. Liczyły się tylko czyste trafienie, które doprowadzą do upadku przeciwnika albo przytrzymanie go na ziemi przez kilka sekund. Zrobiłem kilka kroków w tył i stanąłem w pozycji do walki tak jak wcześniej, dałem jej chwile na zebranie myśli i od razu ruszyłem z natarciem. Wykonałem w jej kierunku kombinacje trzech uderzeń, wymierzonych na jej korpus. Pierwszy cios to był prawy prosty, następnym lewy sierp od dołu i na koniec kopnięcie z pół obrotu lewą piętą.

- Ja ciężki?... A może nie starałaś się dostatecznie, może nie... - Uśmiechałem się do niej gdy żartobliwe się tłumaczyła z tej porażki, sam dlatego postanowiłem nieco się z nią podroczyć i za insynuować, że może niedostatecznie się starała albo wcale nie chciała mnie z siebie z rzucić. Chociaż tę drugą kwestię raczej zostawiłem, w bardzo głęboki domyślę i nie dopowiedzeniu, nie chciałem, żeby sobie pomyślała o mnie coś złego. Dość często padałem ofiarą swoich dwuznacznych słów i ludzie potrafili mnie dość opacznie zrozumieć. W końcu zszedłem z niej i przeszedłem do pomagania jej wstać.

- Miło, że zauważyłaś...- Nie zdążyłem dokończyć wypowiedzi, bo poczułem, jak zacisnęła mocniej dłoń i pociągnęła mnie w swoją stronę, aby przerzucić przez bark. Miałem z tyłu głowy, że może w ten sposób wykorzystać moją pomoc i obrócić ja przeciwko mnie. Czy mnie to w jakiś sposób do niej zniechęciło, czy uraziło? Nie, w końcu to ja zdecydowałem się pomóc wrogowi, którym była przez czas trwania sparingu.
Technikę miała bardzo dobrą i całkiem sprawnie jej to poszło, nie miałem wystarczająco czasu, żeby jakkolwiek zabezpieczyć się przed takim manewrem, ani go powstrzymać. Poczułem, jak moje stopy oderwały się od podłoża, a świat nieco zawirował, w żaden sposób nie mogłem powstrzymać tego manewru dlatego skupiłem się na tym co będzie potem.
Uderzyłem z mocnym hukiem o trawę, aż mnie zapowietrzyło, ale to nie było koniec rundy, musiałem zebrać się do dalszej walki, jeżeli nie chciałem oddać jej tego punktu za darmo. Od razu się przeturlałem po trawie, aby utrudnić jej dosiad czy trafienie i jeżeli dalej trzymała moje ramie, zamierzałem to przeciwko niej wykorzystać, pociągnąłem ją mocno na siebie gdy leżałem na plecach i wbijając stopę, w jej podbrzusze przerzuciłem ją. Niezależnie czy ją przerzuciłem, czy odturlałem się, po prostu znajduje dogodny moment,  żeby zrobić sprężynkę i wstaje do pionu z gardą i dokładnie się jej przyglądając.
- No no, widzę, że całkiem dobrze wykorzystujesz swoje zalety. Cicha wody brzegi rwie, chyba muszę bardziej się przy tobie pilnować. Bo jeszcze faktycznie mnie połamiesz, a ja nie koniecznie chce teraz leżeć przez dłuższy czas w łóżku. - Mimowolnie podniósł się mój kącki ust, walka z nią była ciekawa i nie można było się nudzić i na wszystko trzeba było uważać.

A więc jednak się wycofała, nim zdążyłem coś zrobić, jej pytanie trochę mnie zbiło z tropu. Koniec końców, żeby zdobyć punkt, powinna mnie docisnąć do ziemi i zmusić do podania się, ale jak widać, chyba miała przed tym jakieś obiekcje. Może zdawała sobie sprawę, że w konkurencjach czysto siłowych nie miała szans, więc gdyby sparing odbywał się z sędzią, na pewno nie dostałaby punktu, ale ja nie zamierzałem bawić się w takie szczegóły, chciałem z nią walczyć i nawet do końca punktacja mnie nie obchodziła. Chciałem sprawdzić, do czego faktycznie była zdolna i czuć dreszczyk emocji i ekscytacji.
- Niech będzie, ale skoro już rozgrzewkę mamy za sobą teraz możemy pójść na całość. - Odpowiedziałem jej z iście diabelnym uśmieszkiem, moje oczy wyglądały niewinnie, ale grymas był całkowitym przeciwieństwem. - Byłoby trochę ciasno... Aj tam od razu nie obawiać się. Sama dobrze wiesz, że odpowiednia technika i pomysły potrafią zastąpić siłę, gorzej, jak nie ma się możliwości, żeby wywalczyć sobie otwarcie. - Uśmiechałem się niewinnie i zmrużyłem ślepia, ale na bardzo krótki moment, nie zamierzałem stracić z nią kontaktu wzrokowego i dobrze zrobiłem, ponieważ ona bardzo szybko i zgrabnie skróciła dystans. Postawiłem gardę i starałem się pracą nóg dostosować do jej pozycji, tak aby mieć ją odrobinę z boku, co by ciosy same łatwiej z suwały się po bloku, czułem, że jedną stronę uderzała mocniej, coś knuła.
Więc postanowiłem sprowokować ją do akcji, którą planowała i specjalnie pozwoliłem rozbić gardę i odchyliłem się do tyłu, tak jakbym stracił na moment równowagę. Zobaczyłem, jak jej nogi się ugięły, szykowała się do wyskoku, nie wiedziałem, co dokładnie planowała, ale nie zamierzałem dać się zaskoczyć, w końcu to ja zastawiłem na nią pułapkę, a nie odwrotnie. Korzystając ze swoje zręczności, z wytrącenia i utraty równowagi płynnie przeszedłem do salta w tył ze śrubą, aby sprzedać jej porządne kopnięcie w lewy bok i tym samym zepchnąć ją na ziemie. Jak tylko wylądowałem, od razu doskoczyłem do niej, wziąłem duży zamach i zatrzymałem pięść na kilkanaście milimetrów przed jej twarzą.
- Czyli mamy już 2 do 1 prawda?.. Jeszcze jeden punkt  i stawiasz śniadanko. - Uśmiechałem się i momentalnie odskoczyłem na kilka metrów. - Tym razem musisz sama wstać... Nie chciałbym znowu się przewrócić. - Puściłem jej oczko i postawiłem gardę, dając jej okazje do przejęcia inicjatywy.

- Możesz próbować nieznajoma, na pewno będziesz miała ku temu nie jedną okazję... A nawet liczę na więcej.- Jej zachowanie było tajemnicze, ciężko powiedzieć, co dokładnie miała w głowie, ale jedno było pewne. Trzeba uważać na każdy jej ruch, bo nawet niewinne potknięcie może przerodzić się w atak z zaskoczenia. Walka coraz bardziej się rozkręcała, wymiany ciosów były coraz częstsze, odgłosy uderzeń rozbrzmiewały po polanie. Kobieta coraz bardziej się rozkręcała i było widać, że walka sprawiała jej przyjemność, ale mimo wszystko powoli dążyłem do realizacji mojego planu. W który ona wpadła jak mucha w pajęczynę, wykonałem salto do tyłu i obracając się wokół własnej, osi kopnąłem ją w bok i poleciała na trawę. Zatrzymałem pięść przed jej twarzą, już miałem odskoczyć, ale pochwyciła mnie swoimi rękami i zrobiła tak samo jak wtedy kiedy podałem jej dłoń. Pociągnęła mnie w swoją stronę i obaliła na ziemie, próbowałem stawić jej opór, ale nie do końca miałem możliwość, aby jakoś jej przeszkodzić. Przeturlała mnie po trawie i przygwoździła do podłoża, chwyciła mnie za szczękę i na chyliła się w moją stronę.

- Wygląda na to, że jest dwa do dwóch. - Uśmiechnąłem się niewinnie do niej, nie byłem zły, że znowu to zrobiła. Chciałem po prostu czuć dreszczyk emocji, nie umniejszałem jej umiejętności, to głównie dlatego ciągle udawało się jej mnie podejść. - Ty chyba lubisz być na górze co? - Podczas naszego starcia cały czas to ona sprowadzała nas do walki w parterze i tarzania się w nim. Zadała mi pytanie, którego nie spodziewałem się usłyszeć, w końcu kto by pytał, że ktoś nie wykończył kogoś w sparringu. Może byłem odrobinę dziwny, ale nie musiałem nigdy stawiać widocznej kropki na i. Mogłem ją wtedy wykończyć tym uderzeniem i prawdopodobnie tak by było, w końcu dobry cios na szczękę nie jednemu zgasi światło. W końcu jeżeli przeciwnik nie wykorzystał okazji do wykończenia swojego rywala, najprawdopodobniej to był przejaw delikatniej arogancji.

- Może nie chciałem tego kończyć w taki sposób... może to było coś innego... A może to ty mnie zaskoczyłaś? - Na moich ustach pojawił się delikatny uśmieszek, sam też utrzymywałem z nią kontakt wzrokowy. - To, co kontynuujemy, czy chcesz jeszcze posiedzieć? - Wolną dłonią poklepałem ja po udzie i położyłem na niej,

Samodoskonalenie polegało na nieustannym przekraczaniu własnych granic i dawaniu z siebie ponad stu procent. Trening w samotności miał pewny problem, trudno było w nich dostrzec różnice i postępy, które się zrobiło, jednak gdy tylko stawało się do walki, nawet tej ćwiczebnej, od razu można było poczuć, jak bardzo zmieniliśmy się od ostatniego razu. Dawno z nikim nie walczyłem na pięści, od ostatecznej selekcji i jeszcze fakt, że sporadycznie trenowałem z innymi ludźmi. Chyba miałem niewielkim przerost ego, bo obawiałem się, że wspólne ćwiczenia tylko mnie spowolnią. A przynajmniej takie odniosłem wrażenie, bo szkoleniu w Yonezawie, no ale czego można się tam spodziewać, gdzie jest wielka grupa ludzi, a trudno znaleźć perły w mule.
- Hmmm... To korzystaj z tego widoku, skoro tak bardzo lubisz na mnie patrzeć... Tylko zaraz musisz mnie puścić, jeżeli mamy kontynuować. - Specjalnie chciałem wzruszyć ramionami, które tak mocno dociskała do podłoża. Była stanowcza, chciała walczyć, ale też przy tym spędzić dobrze czas. Nie znokautowałem jej, bo, nie chciałem tego kończyć w taki sposób, poza tym jeżeli straci przytomność, kto postawi te umówione śniadanie.
- Lubię walczyć, to mnie odpręża... Poza tym w walce każdy jest sobą i nikogo nie udaje. Musisz działać instynktownie i zgodnie ze własnym charakterem. - Odpowiedziałem pewnym, spokojnym głosem, mówiłem szczerze, nie miałem żadnego celu, żeby jej okłamywać. W końcu sama dysponowała bardzo dobrymi umiejętnościami, więc na pewno to zauważyła. Zareagowała na moje zachowanie i wbiła mi po raz kolejny paznokcie w skórę. Nie wydałem z siebie żadnego stęknięcia, byłem przygotowany, że po moi ruchu mogło dojść do czegoś takiego. - To dobrze, rozumiem, że tutaj się trzymasz gdybym miał zacząć wierzgać? - Palcem wolnej ręki wskazałem na jej zatopione szpony.
W końcu zaczęła wstawać, miałem w głowie przez chwile myśl czyby tego nie wykorzystać, ale doszedłem do wniosku, że chce jej pokazać cały swój potencjał w tej ostatniej rundzie spalić cały tlen i siły, które jeszcze miałem. Nie chciałem wygrać tego podstępem, ale to była jej wina, to ona mnie tak nakręciła swoim żartami. Spojrzałem na nią swoimi ciepłymi złotymi tęczówkami, w których tliła się dzikość. Przyjąłem pozycje do walki, dałem jej sekundę na przygotowanie się i złapaniu kontaktu wzrokowego, od razu ruszyłem w jej kierunku, bardzo szybkim krokiem przenosiłem płynnie środek ciężkości z jednej nogi na drugą. Mocno pracowałem nogami, prawie jakby tańczył i szybko się przepieszczał z miejsca na miejsce. Moje ruchy były bardzo płynne niczym płomień kołyszący się na wietrze.
Wykonałem kilka prostych ciosów, aby nadać tempo walki i zmusić ją do obrony. Ramionami szybko wracałem do siebie, aby nie dać się jej pochwycić i uważnie obserwowałem jej ruchy, aby wiedzieć jeżeli spróbuje mnie podciąć. Wziąłem zamach lewym ramieniem z góry wycelowanym w jej twarz, aby zamarkować uderzenie kolanem i zmusić ją do podniesienia wzroku i odsłonięcia torsu, kiedy tak naprawdę podniosłem nogę do góry, aby wbić się najtwardszym stawem w jej podbrzusze.

Widziałem zadowolenie malujące się na jej ustach, nie miałem nic innego do roboty niż leżeć i po prostu uspokoić oddech. W końcu przerwa między rundami była wskazana i dzięki temu będę mógł zaraz więcej jej pokazać. Chociaż i tak myślę, że już całkiem sporo jej zaprezentowałem i wcale nie wiele jej brakowało do takiego samego poziomu. Wiele czynników mogło się na to składać. Krócej trenowała w Yonezawie, może była młodsza, a nawet mogła mieć mniejszy talent, chociaż to raczej nie było to. Skoro przeszła szkolenie i ostateczną selekcję nie mogła być niżej niż ja.
- Więc to tak, może ja też powinienem zostawić pewien fioletowy mały ślad na Twojej gładkiej skórze? Co byś mogła wracać do tego dnia wspomnieniami. - Odpowiedziałem jej zadziornie, wiedziałem, że ślady po tych zadrapaniach prędzej czy później znikną. Nie były zbyt poważne, delikatnie szczypały i piekły, jak to zadrapania. Walka była zaciekła, ciosy rozbijały się na blokach przy dużym huku, pył i kurz wzbijające się w powietrze od szybkiej pracy nóg i zwrotu. Była jeszcze lepsza niż chwile wcześniej, szybko wyciągała wnioski i się uczyła, aż strach pomyśleć co by się stało gdybyśmy walczyli do dziesięciu. Myślę, że w pewnym momencie nie miałbym jak jej zaskoczyć, a przynajmniej tak mi się wydawało, bo faktycznie jej zwierzęcy instynkt był niezaprzeczalnym atutem. Między odgłosami walki, usłyszałem, jak wypowiedziała swoje imię, faktycznie nie przedstawiliśmy się sobie, tak jak powinniśmy, ale to wszystko dlatego, że zaczęło się jakbyśmy byli na wariackich papierach.
- Kagami. Yuichiro. - Odpowiedziałem na jej słowa i od razu wróciłem świadomością do walki, na moich ustach malował się delikatny uśmieszek. Delektowałem się tą walką i chciałem jej jeszcze więcej, już zapomniałem, jak przyjemna może być walka z kimś, jak równy z równym. Przeszedłem do realizacji swojego planu i wszystko szło jak z płatka, aż do momentu kiedy złapała mnie pod kolano, zamierzała wykorzystać ten sposób, którym ja ją próbowałem wywrócić w pierwszej rundzie. Musiałem działać szybko i instynktownie nie miałem z byt wiele czasu, jedyne co zauważyłem w jej manewrze to to, że brakowało jej siły i zdecydowania. Musiał być to efekt przyjęcia tego kolana, w końcu praktycznie całe powietrze z niej uszło. Nie byłem w pozycji, w której mógłbym się utrzymać na nogach, więc nie zostało mi nic innego jak upaść z nią, ale na własnych zasadach.
Chwyciłem jej lewą dłoń, która spoczywała pod moją nogą i pociągnąłem swoją stronę, aż do brody, dołożyłem drugą nogę do jej ramienia i ustawiłem się pod dźwignie. Jak tylko uderzyliśmy o trawę, od razu wypchnąłem biodra wyżej i nogami zaprałem o jej klatkę piersiową. Plecy zapiekły mnie ogromnie i część tlenu uszła ze mnie jak z dziurawej dętki. Złapałem ją, jak najmocniej tylko mogłem i zrobiłem dźwignie na jej ramieniu, uniemożliwiłem jej dalszy ruch. Przytrzymałem ja w tej pozycji, żeby tak jak za pierwszym razem ochłonęła i pogodziła się z porażką.
- A więc to ty stawiasz śniadanie Asano- san.- Uśmiechnąłem się do niej, oddech miałem pogłębiony i przyśpieszony, a po twarzy spływały mi strużki potu. Gdy wstawaliśmy Rin mogła poczuć won cedru, która przeszła w delikatnie słodki zapach cytrusów

Zakończenie tematu.