Rin x Takuya 2

Rin x Takuya 2 — Pon Lip 18, 2022 8:09 pm

Grubo po północy. Okolice Nagoi, gdzieś w lesie między małą wioską, a jaskinią, która stanowiła leżę tutejszego demona. Kolejna misja, kolejne zadanie. Rozkaz, który należało wykonać.
- Ni no kata: Mizu Guruma - wyszeptała podskakując i wykonując wodny okrąg swoją kataną. Była to forma uniku, dzięki której ledwo udało jej się uskoczyć przed kolejnym atakiem. Demon jednak nie dawał za wygraną. Atakował bez przerwy, bez wytchnienia. Rechotał głośno, co chyba miało być odpowiednikiem ludzkiego śmiechu. Ledwo co jej stopy dotknęły podłoża, a już musiała uskoczyć w tył. Kolejny raz demon zamachnął się ręką pokrytą wystającymi i ostrymi kośćmi, a ona ponownie wykonała unik. Zwinność była jej wielkim atrybutem. Jej ruchy były wyuczone i płynne. Nie pozwalał jej jednak na kontratak. Nie męczył się, atakował nieustannie. A ona? Broniła się, zasłaniała kataną, odskakiwała; jednak to nie wystarczało. Wiedziała, że jeśli jej przeciwnik nie popełni błędu, nie uda jej się zakończyć walki. Skończy marnie, w końcu się zmęczy. Jej ludzkie ciało było słabe w porównaniu z tym demonim.
Miała czekać. Taki był rozkaz. Wyśledzić demona i czekać na wysłane posiłki. Potem wspólnie go wykończyć. Nie znała więcej szczegółów. Nie wiedziała kto miał jej towarzyszyć. Kiedy jednak dotarła na miejsce demon wyruszał na łowy. Pobliska wioska stała dla niego otworem, więc musiała go zatrzymać. Doskonale o tym wiedziała. Nie czekając zbyt długo ruszyła do ataku. Tak właśnie znalazła się w tym miejscu. Starannie unikając kolejnych ataków.
W końcu udało jej się odskoczyć na bezpieczniejszą odległość. Wzięła jeden uspokajający oddech, szykowała się do kontrataku. Wtedy właśnie jej przeciwnik zamachnął się kolczastą łapą, a kolce urwały się u samej nasady i poleciały prosto w jej stronę. Szybko zatrzymała kilka pocisków kataną, jednak jeden długi kolec wbił się prosto w jej udo i bark. Jęknęła, jednak był to jedyny dźwięk jaki z siebie wydała.
- Nie daruję Ci tego - rzuciła ponownie nacierając na demona. Kiedy ten zorientował się co się działo momentalnie otoczył swoją szyję grubym kołnierzem zbudowanym z własnego kośćca. Dlatego też celowała w jego ramię. Zamierzała je odciąć.

Re: Rin x Takuya 2 — Nie Sie 07, 2022 7:33 pm

Choć Nagoja była głównie kontrolowana przez Zabójców, tak jej okolice często były napastowane przez coraz to śmielsze demony. Tym razem Takuya nie miał za zadanie wytropić demona, ktoś już się tym zajął. Z tego co zrozumiał z pojedynczych słów kruka tym razem chodziło o wsparcie. Najprawdopodobniej przeciwnik okazał się dużo silniejszy i ktoś nie dawał z nim sobie rady. Nie było czasu do stracenia, więc pędził przez noc biegnąć od samego miasta, w którym wcześniej przebywał. Pokonywał bardzo duże dystanse w szybkim tempie nie zatrzymując się ani na moment. W końcu w grę wchodziło życie innego zabójcy lub zabójców. Nieraz zdarzało już mu się asystować albo przybywać w ostatnim momencie komuś na ratunek. Tym razem miała to być jednak osoba, którą znał bardzo dobrze.
Przemierzał las biegnąc ile sił w nogach aż w końcu usłyszał dźwięk uderzającej o coś stali. Momentalnie skierował się w tamtym kierunku i dobył swojej katany. Przedzierał się bardzo szybko i sprawnie pomiędzy drzewami, aż w końcu jego oczom ukazała się okazała sylwetka demona, a wraz z nią zabójczyni. Bardzo dobrze mu znana. Rin nacierała w tym momencie na demona, który oplótł się swoimi kośćmi. Ciekawa zdolność, to na pewno. Ciężko się będzie przez nie przebić. Jej przeciwnik nie był głupi i stał na dość wysokim poziomie, to mógł powiedzieć od razu, gdyż ruchy Asano również były niczego sobie. Gdy ta wymierzyła cięcie w jego ramie, z jego ciała wyrosnęły kolejne kości, które unieruchomiły jej ostrze, a druga ręka momentalnie zamieniła się w coś podobnego do dużego szpikulca z zamiarem przebicia na wylot rannej zabójczymi. Kurokaze przyspieszył mocniej ściskając swój miecz. Nie wyglądało to dobrze, ale musiał zdążyć. Wziął głęboki oddech wydając z siebie charakterystyczny syczenie.
-Hachi no kata: Sho Rekkaza Kiri- wypowiedział wyprowadzając skośne cięcie w kierunku drugiej ręki, która zaraz miała wtopić się w ciało czarnowłosej. To jednak się nie stało, gdyż dzięki swojemu oddechowi miecz przeszedł prawie jak przez masło dając tym samym szansę Rin na pozbycie się drugiego z ramion demona lub po prostu odzyskaniu swojego miecza. Zdecydowanie mógł odetchnąć z ulgą gdy odcięty szpikulec przeleciał obok jego głowy tym samym ratując samurajkę od kolejnych obrażeń. Tym razem zdążył na czas.

Re: Rin x Takuya 2 — Pon Sie 08, 2022 12:11 am

Ocieranie się o śmierć nie było dla niej niczym nowym. Stanowiło jedynie jedną z części jej nędznego życia i za pewne każdy Zabójca Demonów mógł powiedzieć tak samo. Walczyli w walce, która nie miała nigdy końca. Zawsze pojawiał się jakiś nowy wróg, nowy motyw i nowe zadanie. Nie mieli na to wpływu. Wykonywali jedynie kolejne rozkazy i ryzykowali własnym życiem dla dobra innych - w przypadku Takuyi - lub z powodu rozkazu w przypadku Rin. Powód nie miał jednak znaczenia. Wykonanie wyglądało tak samo.
Asano miała czekać, jednak zdecydowała się na konfrontację w pojedynkę. Było to pewnie błędem, ale nie przejęła się tym za bardzo. Zadziałała odruchowo, instynktownie. Tak jak wydało jej się najlepiej. Ryzyko było zbyt małe. W najgorszym wypadku by zginęła, a powodzenie misji wydało jej się znacznie ważniejsze. Było wystarczającą motywacją, żeby się narażała. Walczyła, jednak jej przeciwnik nie był łatwym wrogiem. Walczył zawzięcie z pełnym przekonaniem. Bez problemu można było stwierdzić, że miał już wcześniej do czynienia z Zabójcami. Wiedział co powinien się po nich spodziewać. Reagował na jej ataki, jak gdyby już je kiedyś widział.
Kilka nieostrożnych sekund później miała zostać rozszarpana. Kolczasta łapa demona zamachnęła się w jej stronę, jednak nie dosięgnęła celu. Asano zdawała sobie sprawę z szybkich kroków. Ktoś zbliżał się do nich z zawrotną szybkością. Wpadł na pole bitwy i zaatakował jej przeciwnika.
Posiłki, na które miała czekać. Dopiero po chwili zauważyła znajomą twarz. Kurokaze Takuya. Zabójca Demonów. Osoba, z którą mogła porozmawiać praktycznie o wszystkim. Ufała mu, był doskonałym wojownikiem. ~~Był także pierwszym chłopakiem koło którego spała w jednym łóżku.~~ Nie miała teraz jednak czasu na roztrząsanie ich ostatniego spotkania. Nad ranem uciekła bez pożegnania.
Ręka demona odpadła, a ona wykorzystała zaskoczenie swojego przeciwnika odcinając mu drugą. Zdecydowanie ciężej było jej przebić się przez twardą skórę demona, jednak ta w końcu ustąpiła. Demon zawył wrzeszcząc coś niezrozumiale na cale płuca. Usta Rin wykrzywiły się w zadowolonym uśmiechu. Jej ciemnoniebieskie tęczówki przedstawiały najwyższą formę determinacji. Łatwo można było stwierdzić, że walka sprawiała jej radość. Była niczym ryba w wodzie. Już dawno uzależniła się od tego dreszczyku emocji, zastrzyku adrenaliny. Płynnym ruchem zamachnęła się swoją kataną na szyję demona. Jej ruch zdecydowanie nie za dobrze służył jej ranie, z której wciąż wystawał kolec. Skrzywiła się, jednak zachowywała jak gdyby nie pamiętała o własnych obrażeniach. Widocznie była zbyt zawzięta, zbyt pochłonięta walką, żeby odczuwać w tym momencie ból. Miecz zaczął przedzierać się przez grubą szyję demona
- Zdychaj w końcu - warknęła sfrustrowana bardziej do siebie niż do demona. Ostrze nichirni bardzo powoli przecinało mięśnie i chrząstki. Tryskała krew i było brudno.

Re: Rin x Takuya 2 — Sob Sie 20, 2022 1:14 am

Zostanie zabójcą demonów nigdy nie wiązało się tylko i wyłącznie z wolontariatem. Oprócz tego, że zostawali zawsze godziwie wynagrodzeni za swoją pracę, uzyskiwało się dostęp do możliwości, które nie były przeznaczone dla każdego człowieka. Dzięki dostępowi do wspaniałych mistrzów osiągali szczyt ludzkiej formy, a mimo tego wciąż dążyli do perfekcji. Nawet pomimo stawania się zabójcami dalej obok demonów wyglądali zazwyczaj miernie. Dopiero kolejne lata treningów i doświadczenia sprawiały, że mieli jakiekolwiek szanse. Nawet wtedy mogli trafić na potężniejsze dziecię nocy, które po prostu żyło już na tyle długo, że zdążyło za bardzo urosnąć w siłę. Niestety ludzie z korpusu tego czasu nie mieli i musieli dużo szybciej osiągać coraz większą potęgę.
Ostatnimi czasy coraz częściej zdarzało się, że wysyłano Takuyę w miejsce gdzie nie radził sobie ktoś inny. Nie spodziewał się jednak, że tym razem tą osoba będzie Rin. W jego oczach była bardzo sprawną wojowniczką, chociaż trzeba było przyznać, że od ostatniego czasu sporo minęło. On dość mocno się rozwinął, a jak wyglądała forma Asano? Z jej ruchów bardzo łatwo dało się odczytać, że ta również nie próżnowała. Zważywszy na ich ostatnie spotkanie ponowne spotkanie mogło być co najmniej lekko krępujące. W pewnym sensie Kurokaze cieszył się, że to właśnie w takich okolicznościach mają okazję zobaczyć się po przerwie. Unikną zapewne dzięki temu niezręcznego "wstępu".
Po obcięciu obu ramion nie trzeba było długo czekać, aby czarnowłosa ruszyła od razu momentalnie czując wiatr w skrzydłach, którym okazał się Takuya. Momentalnie zmieniła swoje nastawienie i widać było, że poczuła się dość pewnie. Mężczyzna nie zostawał jednak w tyle. Od razu ruszył za demonem i gdy ostrze zabójczyni dosięgnęło celu również zamachnął się zbierając jednocześnie powietrze w płucach.
-Ku no kata: Idaten Taifū- wypowiedział jednocześnie prowadząc katanę poziomo do ziemi z drugiej strony szyi. Wraz z ciosem wytworzył ogromny okrąg powietrza, który dokończył wspólnymi siłami dzieła. W przeciwieństwie do Rin, jego cięcie było bardziej zdecydowane i płynne. Wydawało mu się, że gdyby nie odniesione rany, kobieta rozprawiłaby się z tym demonem zdecydowanie szybciej, a może to po prostu jego destrukcyjna siła oddechu pozwalała się coraz lepiej poznawać? Machnął kataną strzepując krew, która pozostała na broni. Zrobił to bardziej z przyzwyczajenia niż czegokolwiek innego, bo przecież i tak był cały we krwi demona. Spojrzał w kierunku rany niebieskookiej, aby po chwili przenieść wzrok na drugą.
-Trzeba to opatrzyć.- oznajmił powoli do niej podchodząc i wyciągnął do niej rękę i jeśli mu na to pozwoliła to pomógł jej się wygodnie usadowić gdzieś na boku, na ziemi. Całe szczęście, że tym razem zabrał ze sobą bandaże nauczony doświadczeniem ruszania komuś na pomoc.

Re: Rin x Takuya 2 — Sob Sie 27, 2022 7:02 pm

Nie chciała potrzebować niczyjej pomocy. Dlatego tak dużo trenowała, dlatego zawsze parła do przodu. Starała się być lepsza i silniejsza. Chodziło o skrupulatne wypełnianie swoich obowiązków, jednak nie chciała także musieć na nikim polegać. Pragnęła być samowystarczalna. Czy było to jednak możliwe? Nie w tym momencie. Nie w walce z takim przeciwnikiem. Gdyby Takuya nie zjawił się na czas pewnie nic by po niej nie zostało, jednak nie przejmowała się zbytnio tym faktem. Była nakręcona. Walka sprawiała jej przyjemność. Lubiła ocierać się o śmierć nawet kiedy wiedziała, że kiedyś nie uda jej się ujść z życiem. Za każdym razem próbowała jeszcze bardziej, posuwała się jeszcze dalej. Zawsze było jej za mało. Za mało adrenaliny, za mało wrażeń.
Już po kilku następnych sekundach walki wspólnymi siłami uzyskali pozytywny wynik. Głowa demona osunęła się i opadła na ziemię z głuchym trzaskiem. Jego bezwładne ciało upadło na kolana, a potem na bok. Zaczęło się rozkładać w ten typowy sposób towarzyszący śmierci demona.
Udało im się uniknąć niezręcznego wstępu, jednak teraz kiedy obydwoje wpatrywali się w płonące zwłoki przed sobą zapanowała cisza. Jedynie ich lekko przyspieszone oddechy. Nic więcej. Kątem oka widziała jak spoglądał na jej rany. Nie było sensu próbować ich ukrywać, bo już sam zdążył zauważyć. Poczuła się niezręcznie, jednak wciąż stała w miejscu jak gdyby przyrosła do podłoża. Schowała swoją katanę w końcu na niego spoglądając. Wyglądał tak samo jak ostatnio, a może trochę dojrzalej? Ile czasu minęło od ich ostatniego spotkania? Patrzyła jak do niej podchodził i odruchowo uniosła dłoń przyjmując jego wsparcie.
- To tylko zadrapanie - odparła, jednak nie była w stanie ukryć cienia bólu na swojej twarzy, chociaż tak bardzo się starała. Rana krwawiła i była brzydka. Poszarpana i dosyć głęboka. Jedna z takich, które nie goiły się łatwo; które zostawiały paskudne blizny i bardzo łatwo mogły się zakazić. Dla Rin jednak wszelkie rany były tylko nic nie znaczącymi zadrapaniami. Odruchowo starała się ukryć swoje słabości. Taka już była. Usiadła w końcu w wyznaczonym miejscu puszczając go. Dotyk jego ciepłej skóry wzbudzał w niej dziwne wspomnienia bardzo przyjemnej i wesołej nocy. Nie była z siebie dumna, że rano zwinęła się bez pożegnania. Nie wiedziała jednak jak odebrał to co się między nimi wydarzyło, a ona zwyczajnie stchórzyła i uciekła.
- Widzę, że ktoś tu sporo trenował - skomentowała jego umiejętności, które przed chwilą jej pokazał. Chciała trochę rozładować sytuację, rozluźnić gęstą atmosferę, która ich otaczała. Jego siła i szybkość rozwinęła się na naprawdę wysoki poziom. Nie był już tym samym Zabójcą, z którym przyszło jej walczyć ramię w ramię w kopalniach. Jego poziom już dawno wzrósł na nowy szczebel.
- Też jesteś w drodze do Kyoto? - Zapytała starając się wytrzeć swoje brudne dłonie o materiał ubrania. On także dostał wezwanie? Pewnie dlatego to on został oddelegowany na pomoc Rin. Był po prostu w pobliżu. I mimo ich ostatniego, niezręcznego rozstania, rozmowa z Kurokaze była łatwa. Był poważny i opanowany, jednak Asano czuła się przy nim swobodnie. Rozumiał ją, nie oceniał i za pewne nie chował urazy. Na tyle go znała.

Re: Rin x Takuya 2 — Wto Paź 04, 2022 9:34 pm

Nikt nigdy nie chciał być od nikogo zależny. Czasem jednak trafiało się na oponenta, który był zdecydowanie powyżej naszych limitów. Co wtedy? Można było liczyć na łut szczęścia i ujście z życiem, albo pomoc, o ile w ogóle ta mogła jakkolwiek nadejść. W tym przypadku Rin doczekała się tego ostatniego i to być może w ostatnim możliwym momencie. Odniosła ranę, z którą ciężko byłoby walczyć dalej. Rany nóg były chyba najgorsze, gdyż bardzo ograniczały ich mobilność. W wirze walki być może się tego nie dostrzegało, szczególnie gdy do krwi pompowana była w dużej ilości adrenalina zapewniająca możliwość dalszej akcji. Sam Takuya dobrze o tym wiedział bardzo lubiąc pojedynki. Co im innego pozostało w tej nierównej walce? Musieli bić się do upadłego, albo Ty albo Twój wróg.
Momentalnie przystąpił do udzielania pomocy Rin. Nie zważając za bardzo na to co mówiła lub robiła przyłożył ręce do nasączonego krwią materiału i od razu za niego złapał rozdzierając jedynie na tyle, aby zrobić miejsce na opatrunek. Podniósł swoje dłonie pokazując czarnowłosej jak spływa po nich jej krew z miną "Tylko zadrapanie?". Jej noga była w opłakanym stanie, tego nie dało się tak łatwo ukryć i zdecydowanie nie było to tylko zadrapanie.
-Zawsze, ale widzę, że Ty też nie próżnowałaś.- odparł wyciągając jednocześnie bandaże i przystępując w końcu do opatrywania rany. Nie miał zbyt dużego doświadczenia, gdyż rzadko miał okazję komuś pomóc, zazwyczaj było już za późno, albo na miejscu ktoś już był. Tutaj jednak mógł się co nieco wykazać swoimi zaobserwowanymi umiejętnościami. Sprawnie owinął materiał wokół krwawiącej rany. Ten jednak bardzo szybko nasiąkał czerwoną posoką, więc musiał dodać wiele warstw zanim przestał ociekać. Koniec końców okazało się, że musiał wykorzystać cały, a i tak pojawiła się dość spora, szkarłatna plama. -Ktoś będzie musiał jeszcze na to zerknąć. Chodź, pomogę Ci.- oznajmił ze spokojem i wyciągnął w jej kierunku rękę po raz kolejny tym razem pomagając jej się podnieść w międzyczasie odpowiadając na pytanie: - Tak, zostałem powiadomiony, że muszę się stawić, to bardzo pilne i ponoć moja obecność jest tam wymagana.- nie do końca wiedział co jego kruk miał wtedy na myśli, bo nie zdradził mu więcej szczegółów, ale pierwszy raz spotkał się z takim wezwaniem. Gdy już się podniosła bez słowa obrócił się do niej plecami, lekko pochylił i wyciągnął w jej kierunku ręce. - Nie każ mi długo czekać, bo później wezmę siłą.- oznajmił wychodząc jeden krok na przód znając niechęć Asano do udzielania jej jakiejkolwiek pomocy.

Re: Rin x Takuya 2 — Wto Paź 04, 2022 10:46 pm

Nie uważała się za ranną. Rany były dla słabych, więc zdecydowanie nie dla niej. Oprócz tego oczywiście nie zamierzała stanowić balastu dla Takuyi. I to przede wszystkim ta drga opcja spowodowała, że wolała udawać zdrową. Niestety marnie jej to wszystko wyszło, a chłopak od razu ją przejrzał. Zaklęła brzydko pod nosem, jak na prawdziwą damę przystało. Nie marudziła jednak kiedy zaczął ją opatrywać. Wpatrywała się kilka chwil w biały bandaż, który z każdą kolejną warstwą nieustannie zabarwiał się na czerwono. Rzeczywiście demon nieźle ją drasnął. Nie, żeby się tym przejmowała. Miewała już gorsze rany, tak przynajmniej jej się zdawało.
Kiedy skończył i podał jej dłoń. Zdecydowała nie unosić się honorem i dumą i zwyczajnie ją przyjęła.
- Dziękuję - odparła i wstała za jego pomocą. Nawet nie stęknęła, jednak nieprzyjemny grymas wykrzywił jej usta. Jego nie potrafiła już zamaskować. Stanęła w pionie wciągając gwałtownie powietrze. Szybko okazało się, że nie było to do końca możliwe. Umiejętnie przeniosła ciężar swojego ciała na zdrową nogę.
- Rzeczywiście pilne - zażartowała, jednak wciąż była mu wdzięczna. Przynajmniej z pozoru. Szanowała się zbyt mało, żeby bać się śmierci. Jeśli przyjrzeć by się jej z boku, można by stwierdzić, że czasami specjalnie jej szukała. Pewnie gdyby ją o to zapytał, nie potrafiłaby bawet zaprzeczyć. Dopiero po chwili jej ciemnoniebieskie tęczówki zwróciły na niego uwagę. Kiedy zblokowała z nim spojrzenie przewróciła oczami, widocznie nie mogła się powstrzymać.
- Chyba sobie żartujesz - skomentowała kręcąc głową, jednak zdradził ją lekki uśmiech, który rozświetlił jej ładną buzię. Oczywiście nie zamierzała go posłuchać. - Przecież umiem chodzić. Takuya spokojnie - dodała i zrobiła kilka kroków w przód ja gdyby chciała mu udowodnić, że nic jej nie było. Niestety już przy trzecim kroku zachwiała się niebezpiecznie tracąc równowagę. Odzyskała ją dosłownie sekundy przed upadkiem. Wyprostowała się i spojrzała na niego hardo. Jej wzrok zdawał się mówić: "Widzisz? SAMA", jednak pewnie obydwoje wiedzieli, że nic z tego nie było. Założyła ręce pod biustem, bo musiała być w tym momencie tak okropnie uparta. Zdecydowała, że pomógł jej już wystarczająco, a ona nie zamierzała go jeszcze bardziej wykorzystywać. Uratował ją. Czego więcej mogłaby od niego wymagać?
Zrobił więcej niż zasługiwała. Zasługiwała na śmierć. Słabość miała być jej gwoździem do trumny. Mimo, że tym razem jej się upiekło wiedziała, że przy kolejnym razie nie będzie miała już tyle szczęścia. No chyba, że Takuya pozostanie przy jej boku, co było zwyczajnie niemożliwe. Zresztą nie potrafiła na nikim polegać. Potrafiła jedynie działać sama lub wykonywać czyjeś rozkazy. Była całkowitym przeciwieństwem pracy w grupie. Takuya zresztą sam nie był przecież lepszy. Na tyle na ile go znała uchodził w jej oczach za samotnika.

Re: Rin x Takuya 2 — Czw Paź 06, 2022 11:41 pm

Nie uważanie się za rannego, a bycie rannym były dwiema odmiennymi rzeczami. Choć często sam chciałby, aby to pierwsze oznaczało drugie, rzeczywistość stwierdzała, że tak nie da rady. Niestety ludzie rządzili się swoimi prawami i w przeciwieństwie do demonów nie mogli od tak, w mgnieniu oka odrastać sobie utraconych kończyn. Raz utracona dłoń, takową pozostawała. Zawsze należało to brać uwagę. Tym bardziej, że nie imały ich się tez różne powikłania jak chociażby zakażenia. Chociażby dlatego Takuya zasugerował, aby ktoś bardziej wykwalifikowany spojrzał na tę ranę, co oczywiście bardzo szybko zostało zbyte. Niczego innego się nie spodziewał, ale sam nie był z tych, którzy słuchali się wszystkich rad innych. No, wyjątkiem były te od bliższych osób, a Rin mimo wszystko raczej mógł do nich zaliczyć. Opatrzenie rany przebiegło pomyślnie i zabójczyni już była "na chodzie"... No prawie. Samo powstanie można było zaliczyć do udanych, ale trudność z jaką przychodziło poruszanie pozostawiała wiele do życzenia.
-No, a nie? Mam nadzieję, że kiedyś będziesz miała okazję odwdzięczyć mi się tym samym.- odparł wiedząc jak podejść do tego żartu i nie dobić jej jeszcze bardziej. Ciężko znosiła okazywanie słabości, ale niech pierwszy rzuci ten, który choć raz nie zagryzł zębów, żeby komuś coś udowodnić. Nawet nie sobie, tylko komuś. Pochodzenie z takiej, a nie innej rodziny na pewno mocno wpływało na to jak chcielibyśmy, aby ktoś nas odbierał. Kurokaze nie był tym szczęśliwym wybrańcem i urodził się praktycznie w najniższej kaście jaką byli kupcy. Nie musiał niczego nikomu udowadniać, po prostu żył swoim życiem i jakoś wylądował właśnie tutaj. Zero oczekiwań i zero jakiejkolwiek presji ukształtowały go właśnie na takiego człowieka.
Co do trudnych ludzi to nie spodziewał się niczego innego po Asano, która ledwo co chodziła, a nie chciała przyjąć dalszej pomocy. Ciężko westchnął widząc jak ta kuleje i prawie z powrotem wylądowała na ziemi. Założyła ręce pod biustem co w sumie było mu na rękę. Dzięki temu wykonał szybki krok do przodu wyciągając górne kończyny do przodu i jedną złapał za niezranione udo przekładając ją wcześniej pod jej kolanami, drugą zaś usadowił gdzieś w okolicach tali wspierając jej plecy swoim ramieniem i przed ramieniem momentalnie podnosząc ją z ziemi.
-Nie wiadomo czy jest już tutaj bezpiecznie, wolałbym nie wystawiać nas na większe zagrożenie.- wytłumaczył się ze swojego zachowania ruszając w stronę wioski, którą wcześniej nękał ów demon. Kobieta była lekka, więc niesienie jej praktycznie w ogóle nie przeszkadzało mu w poruszaniu się w na prawdę sporym tempie. Raz dwa mieli dotrzeć do wioski, o ile... No właśnie o ile Rin nie miała co do tego innych planów.

Re: Rin x Takuya 2 — Czw Paź 06, 2022 11:59 pm

Przed Takuyą ciężko jej było cokolwiek ukryć, nawet kiedy bardzo się starała. Nigdy nie była typem kłamczuchy i zdecydowanie za łatwo można ją było rozczytać. Nic więc dziwnego, że chłopak w ogóle jej nie uwierzył. Na pierwszy rzut oka było widać, że jej noga prezentowała się obecnie w opłakanym stanie i dziewczyna nie nadawała się do dalszej walki. Nie znali otoczenia, nie wiedzieli co jeszcze mogło na nich czekać. Takuya jak zwykle zachował się zapobiegawczo i postanowił ją stamtąd wyprowadzić, jednak Rin wcale mu tego nie ułatwiała.
Kiedy wspomniał o odwdzięczeniu wyraźny cień ulgi przebiegł po jej twarzy. Skinęła głową z wdzięcznością bo forma "wymiany" była dla niej zdecydowanie łatwiejsza do przetrawienia. W końcu żyli w świecie, gdzie nic nie było za darmo.
- Dobrze. To umowa. Odpłacę się - zarządziła w końcu odnajdując się jakoś w całej sytuacji. Na szczęście Takuya znał ją na tyle i wszystko ułatwił. Kto by pomyślał, że tak bardzo się do siebie zbliżą? W końcu wiele ich łączyło. Zwłaszcza wielki, mroczny sekret, który obydwoje nosili na swoich barkach.
Oczywiście spróbowała zrobić wszystko sama. Ruszyła w stronę wyjścia i szło jej bardzo mizernie. Nawet się nie obejrzała, zbyt skupiona na stawianiu kroków, a Takuya znalazł się przy niej w mgnieniu oka. Chwycił ją, jak gdyby nic nie ważyła, i podniósł. Zachłysnęła się powietrzem, bo naprawdę nie wierzyła, że to zrobi. Spięła się niczym struna i trwała w bezruchu jeszcze kilka dłuższych chwil. Odruchowo złapała się jego szyi, żeby trochę go odciążyć i ułatwić niesienie, czego pewnie w ogóle nie potrzebował. Był wystarczająco silny, żeby ponieść ze trzy Rin na raz. Zamilkła, jednak z każdym jego krokiem coraz bardziej się rozluźniała, jak gdyby potrzebowała czasu, żeby przyzwyczaić się do obecnej, nowej sytuacji. Fakt, że ktoś się nią zajmował był dla niej nowy. Oczywiście oprócz Masanoriego, chociaż i jemu to ona głównie matkowała.
Dopiero po krótkiej wędrówce zdała sobie sprawę jak zmęczona była. Jej głowa stała się ciężka i nie wiadomo, w którym momencie mimowolnie opadła na tors Takuyi.
- Nie wiedziałam jak się zachować, więc wtedy zwiałam - zaczęła nagle. Mówiła cicho i z trudem. W końcu nie był to dla niej łatwy temat. Rozmawianie o własnych uczuciach. O tym co się między nimi wydarzyło. Choć tak naprawdę nic się nie stało i nie żałowała ani jednej chwili spędzonej z Takuyą, chyba chciała mu się wytłumaczyć. Zniknęła rano, jak gdyby spędzanie z nim czasu było błędem. - Gniewasz się? - Zapytała cichutko patrząc w jakiś nie istniejący punkt na jego ubraniu. Nie odważyła się na niego spojrzeć. Chociaż nacodzień była pewna siebie, podczas walki wyróżniała się odwagą i brawurową postawą, tak w jego silnych ramionach stała się malutka i trochę zagubiona.

Re: Rin x Takuya 2 — Pon Paź 10, 2022 1:47 am

Ciężko było ukryć coś co widać było gołym okiem. Nawet ktoś kto nie był zabójcą czy medykiem pewnie byłby w stanie stwierdzić, że Rin nie była teraz w najlepszym stanie. Na szczęście przekonywanie zabójczyni nie trwało dłużej niż by tego sobie życzył. Poza tym tak jak zapowiedział - był gotów wziąć ją po prostu siłą. Pewnie chwilę by się na niego poobrażała i naburmuszała po drodze, ale koniec końców raczej by jej przeszło zważywszy na sytuację, w której się znajdowali. Nie dało się ukryć, że ich bezpieczeństwo dalej stało pod dużym znakiem zapytania. Dopięcie umowy, która najpewniej nigdy nie zostanie wypełniona sprawiło, że mogli udać się w nieco bardziej bezpieczne miejsce. Takuya przytaknął jej kiwnięciem głowy i po otrzymaniu sygnału zabrał się do działania. Poczuł jak całe jej ciało się spina, a wraz z tym na jego szyja nagle zrobiła się trochę cięższa. Mocny uścisk sprawił, że lekko pochylił początkowo głowę, ale w żaden sposób mu to nie przeszkadzało. Z każdym przebytym metrem chwyt słabł, a w pewnym momencie ciężaru przybyło nieco na jego klatce piersiowej, gdy głowa Rin całkowicie się rozluźniła, a ta kompletnie odpłynęła albo przynajmniej tak mu się zdawało. Wypuścił nieco głośniej powietrze nosem, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Niedługo potem okazało się jednak, że Asano nie spała, a na dodatek poruszyła temat, którego się nie spodziewał. Wydawało mu się, że raczej nie będzie chciała o tym rozmawiać, a jemu poniekąd było to na rękę. Niemniej nie mógł powiedzieć, że ta sytuacja w jakiś sposób go nie dręczyła. Pozwolił jej pierwszym słowom wybrzmieć w przestrzeni zastanawiając się nad odpowiedzią. Wtedy zaraz po tym padło pytanie o to czy się gniewa. Mieszanka uczuć zdecydowanie w nim teraz gościła, ale gniew na pewno do niej nie należał.
-Nie.- odparł krótko ważąc jeszcze chwilę słowa, które zamierzał zaraz po tym wypowiedzieć. -Sam nie wiem jak zachowałbym się gdybym wstał pierwszy.- przyznał szczerze choć tak na prawdę nic większego nie wydarzyło się przecież tamtej nocy. Ot, zasnęli koło siebie na popijawie... No dobra, bardziej jedno na drugim, ale byli już w takim stanie, że ciężko było kogokolwiek za cokolwiek winić. Chyba, że było coś czego nie pamiętał, a po ilości wypitego alkoholu było to całkiem możliwe. Zerknął z lekkim zaniepokojeniem w stronę Rin, która nie nawiązywała kontaktu wzrokowego. Czyżby...? -Czy my...- zaczął, ale nie wiedział za bardzo jak to ubrać w słowa. Nie dało się ukryć, że przy Rin jako jednej z nielicznych czuł się nieco inaczej niż w towarzystwie innych. Już dawno temu dostrzegł, że coś ich łączy, ale czy skonsumowali tę znajomość w inny sposób. Nie, raczej by coś takiego pamiętał. -Nieważne.- teraz to on był lekko zakłopotany, że w ogóle o czymś takim pomyślał, więc podniósł wzrok i wpatrywał się w niewidzialny punkt przed nim.

Re: Rin x Takuya 2 — Sro Paź 12, 2022 11:22 pm

Niektóre umowy były tylko dla pozorów, żeby druga osoba zwyczajnie poczuła się lepiej. I chociaż Takuya zaliczal ich nowy deal właśnie do takich nic nie znaczących "pomocników", Rin jak najbardziej wzięła ją do siebie. Teraz pozostało im jedynie poczekać i zobaczyć, które miało tym razem rację.
W końcu przestała być spiętym ciężarem na jego rękach. Z każdym krokiem przyzwyczajała się do nowej sytuacji. Było to coś nowego. Zazwyczaj to ona pomagała innym, nie odwrotnie. Chroniła ludzi, bo na tym polegała jej praca. Osłaniała swoich towarzyszy, walczyła dla kogoś. Tym razem jednak nie musiała nic robić oprócz zdania się na Takuyę. Był to kolejny pierwszy raz, który ich połączył. Czuła się dziwnie nie mając w ogóle kontroli nad obecną sytuacją, jednak z każdym jego krokiem przestawało jej to przeszkadzać. Nic więc dziwnego, że po krótkiej wędrówce całkowicie się wyluzowała tym samym pewnie ułatwiając mu drogę. Był silny. Wiedziała, że jej ciało w ogóle mu nie ciążyło. W końcu zaliczanie Zabójców Demonów do zwykłych ludzi było błędem. Nie wolno było ich mierzyć tą samą miarą. Można się było wówczas łatwo przejechać. Wiele dumnych i pysznych demonów tak robiło, wtedy zazwyczaj nie doczekiwali wschodu słońca. Chociaż nawet ono nie mogło ich ocalić. Wręcz przeciwnie.
Poruszyła temat ich ostatniego spotkania, bo jej ciążył. Chciała zwyczajnie spróbować to wszystko jakoś naprawić, bo to ona najbardziej spieprzyła po całości. Tak przynajmniej jej się
wydawało.
Nie.
Wyraźnie odetchnęła z ulgą potakując głową. Widocznie jego zaprzeczenie sporo dla niej znaczyło. Zamyśliła się na chwilę zdając sobie sprawę, że może dla niego to też nie była codzienna sytuacja. Czyżby dlatego, że był przystojny i wolny spodziewała się, że często budził się przy różnych koleżankach? Nie oceniała go, nie o to chodziło. Zwyczajnie nie pomyślała, że jej obecność mogła go także krępować.
- Nigdy przedtem nie byłam w takiej sytuacji - wytłumaczyła czując się lżej. Ani ona ani Takuya nie byli mistrzami szczerych rozmów, jednak i tak szło jej zdecydowanie lepiej przy nim niż przy kimś innym. Czy miał podobnie?
Czy my...
Chwilę zajęło jej zrozumienie jego słów. Zblokowała z nim spojrzenie marszcząc lekko brwi, nie do końca wiedząc o co mogło mu... I wtedy ją olśniło. Zapowietrzyła się odruchowo jak najprędzej odwracając wzrok. Truskawkowy szkarłat oblał jej policzki i zlał się falami na szyję i dekolt. Fakt, że trzymał ją teraz w swoich ramionach w ogóle nie pomagał jej reakcji.
- Niemożliwe - odparła słabo w ogóle na niego nie patrząc. Strasznie paliły ją policzki. Miała nadzieję, że tego nie zauważył. - Przecież bym pamiętała - dokończyła z wyraźnym zakłopotaniem. Pamiętałaby, prawda? Byłby to kolejny pierwszy raz. Każdy z Takuyą, każdy inny, każdy pierwszy. Na samą myśl jeszcze bardziej się zapowietrzyła chyba całkowicie przestając oddychać.

Re: Rin x Takuya 2 — Wto Lis 01, 2022 11:21 pm

Dobrze było mieć na kim polegać. Dla Takuyi na pewno taką osobą po długich, krętych drogach stała się właśnie Rin. Nie otworzył się na nią jeszcze na tyle, aby rozmawiać zupełnie od wszystkim jednak była jedyną, z którą rozmawiał o większej ilości tematów i z większa chęcią spędzał czas. Co do innych osób, te często pozostawały mu zupełnie obojętne i poruszał jedynie bardzo ogólne rzeczy albo nawiązywał do czegoś co przyszło im robić wspólnie, jak misja, czy cokolwiek innego. W tym wypadku chciał lepiej poznać zabójczynię i dowiedzieć się o niej czegoś więcej niż tylko to skąd pochodzi i jakim oddechem się posługuje. Zastanawiało go co lubiła robić, jeść, co było dla niej zabawne, a co nie. Co chciałaby robić w przyszłości, ale na to akurat zna na ten moment odpowiedź. Służba, tylko to jej było w głowie. Nic dziwnego, że przez to tak szybko nabierała coraz więcej umiejętności i polepszała te, które już posiadała. Dopiero teraz uświadomił sobie, że nie tylko on robi progres. Wszyscy wokół go robią, nieustannie do przodu. Być może powinien jeszcze więcej czasu poświęcać na trening, aby nie zostać w tyle?
Życie zabójców nie należało do tych, w których można było korzystać z tego co dawała "matka ziemia". Choć rzeczywiście Kurokaze był wolny stanowo, to w rzeczywistości tak nie było. Zawsze znajdowało się coś albo ktoś wchodzący w drogę i nie mógł sobie pozwolić na balowanie i budzenie się co nocy przy innej kobiecie. Chociaż pewnie by mógł, tak jak i Rin mogłaby wybierać sobie co noc innego, ale jednak żadne z nich pewnie nawet na moment o tym nie pomyślało. Gdy myśli zajmowały demony i walka o przetrwanie ciężko było o czymś takim myśleć. Dopiero w chwilach takich jak ta był czas na podobne rozmyślania.
-Ja też. Dlatego całkowicie rozumiem i nie mam Ci za złe. Mam nadzieję, że chociaż byłem wygodny.- odparł i lekko parsknął próbując to obrócić w żart. Kolejne słowa, które jednak wypowiedział wprawiły Rin w reakcję, której się po niej nie spodziewał. Zawsze opanowana i rzadko zdradzająca swoje myśli, a teraz czytał z niej jak z otwartej księgi. Rozbawiło go to lekko, ale sam poczuł lekkie "ukłucie", gdy domyślił się dokąd zabójczyni również poszła myślami.
-Taaak, ja też bym pamiętał. - odparł samemu wprowadzając się w zakłopotanie i przez dłuższy czas już milczał. Być może trwali tak w niezręcznej ciszy resztę drogi do wioski. Ech... No tak, brawo. Gdy w końcu dotarli jednak wypadało coś powiedzieć, nieprawdaż?
-Yyy... To ten. Chyba będziemy musieli gdzieś odpocząć i poczekać na jakieś wsparcie. Poszukajmy jakiegoś przybytku, co Ty na to?- zagadnął jakby nagle nie miał pojęcia jak się obchodzić z Rin.

Re: Rin x Takuya 2 — Sro Lis 02, 2022 10:49 pm

Ich znajomość, chociaż warta znacznie więcej niż prawie wszystkie inne, wciąż pozostawała w pewnych granicach. Czuli się przy sobie swobodnie, ufali wzajemnie i wielokrotnie powierzali życie w swoje ręce. A mimo to wciąż nie rozmawiali o prostych, codziennych sprawach. Nie poznali się jako osoby, a jako towarzysze. Może przyszedł w końcu czas aby to zmienić? Jeśli kiedykolwiek mieli się przed kimś otworzyć to przed kim innym? Tak sobie myślała wsłuchując się w jego równomierny oddech kiedy niósł ją na rękach w stronę pobliskiej wioski.

Większość drogi wypełniła trochę niezręczna cisza. Mogli się tego jednak spodziewać. Poruszane wcześniej tematy były dla nich widocznie czymś niecodziennym. Rin nie mogła narzekać. Była niesiona z głową opartą na jego torsie słuchając miarowego bicia jego serca. Zachowywał się jak gdyby nie ważyła absolutnie nic. Był silnym i odważnym Zabójcą. Poświęcał się walce z demonami z własnej nieprzymuszonej woli. Nie robił tego ze względu na czyjeś rozkazy. Był wolny, przynajmniej w oczach Rin. Odrobinę mu tego zazdrościła, chociaż pewnie nigdy sama by się do tego nie przyznała. Wpatrywała się kilka chwil w swój szczelnie zabandażowany lewy nadgarstek. Pod materiałem znajdowała się wciąż całkiem świeża rana po ugryzieniu Yatagarasu. Goiła się przeokropnie powoli. Może biedak miał wściekliznę? Miała wrażenie, że te najbardziej niechciane rany zostawały z nią na dłużej. Niczym piętno palące jej skórę. Pozwoliła mu się ugryźć. Doskonale zdawała sobie sprawę, że to był błąd. Żałowała go jednak zbyt mało niż powinna. Wstydziła się samej siebie i swoich myśli.

W końcu jednak dotarli do pobliskiej wioski. Rin ocknęła się wcześniej całkowicie pogrążona w swoich myślach. Na słowa przytaknęła rozglądając się po okolicy. Przybytek.
- Naprawdę mogę iść i nic mi nie jest - zaczęła spoglądając na niego ponownie. Pewnie na nic się to nie zdało, ale warto było spróbować. Miała dziwne wrażenie, że robiło jej się gorąco. A rana na udzie nienaturalnie pulsowało. Póki co jednak starała się wszystkie objawy doszczętnie ignorować. Jak zawsze zresztą. - Odpoczynek na pewno wystarczy. Może znowu okażesz się wygodny - zgodziła się próbując żartować. A może mówiła poważnie?