Kitsune x Yurami

Kitsune x Yurami — Sro Lip 13, 2022 7:52 pm

Była to kolejna noc. Kolejna taka jak wszystkie inne. Kitsune wyruszyła od razu po zmroku w stronę Osaki. Pilnowała się, jak zwykle zresztą. Nie chciała ciągnąć za sobą nieproszonych gości, kiedy opuszczała mały domek na obrzeżach miasta. Była ostrożna. Nie zamierzała ponownie doprowadzić do swojego terytorium jakiegoś nieproszonego gościa. Nie lubiła się dzielić. Nigdy. Z nikim. Czy samolubność była cechą powszechną wśród demonów? A może chodziło o wychowanie w jednej ze znanych szlacheckich rodzin urzędujących w Kyoto. Istniało dużo możliwości. Chociaż nie pamiętała swojej przeszłości; tego co wydarzyło się przed przemiana w demona; gdzieś podświadomie wciąż miało to na nią jakiś wpływ. Nawet jeśli o tym nie wiedziała. Tym razem upatrzyła sobie jednego ze znanych złodziei. Był złym człowiekiem, przynajmniej tak uważali inni ludzie. Kradł, awanturował się, czasem nawet robił gorsze rzeczy. Ktisune było obojętnie, dla niej wszyscy ludzie byli tacy sami. Ani źli, ani dobrzy. Nic nigdy nie było tylko czarne lub tylko białe. Życie malowało się najróżniejszymi odcieniami szarości. Naskoczyła na swoją ofiarę szybko. Była zwinna, może niezbyt silna, jednak wystarczajaco, żeby powalić zwykłego ludzkiego mężczyznę. Krzyknął - krótko - a potem jego kark strzelił i było po kłopocie. Jadła dosyć szybko, może trochę zbyt zachłannie. Ugryzła go w ramię wyrywając spoty część mięsa wraz ze skórą. Kilka kęsów, potem przeszła do organów. W końcu to one dawały jej najwięcej siły. Nie kłopotała się, żeby pić jego krew. Chociaż sama uwielbiała ten soczysty napój. Wiedziała, że jeśli będzie milusia to może Takuya sprezentuje jej trochę. Ta od niego zdecydowanie bardziej jej smakowała. Była wyjątkowa, należała tylko do niej. W pewnym momencie usłyszała czyjś krzyk, a potem kolejne wrzaski. Odwróciła się, żeby zobaczyć jakiegoś zwykłego przechodnia. Zaczął wołać o pomoc, a za nim mogła zobaczyć zbliżające się pochodnie i za pewne strażników. Znajdowała się pod osłoną nocy, w ciemnym zaułku. Nie było mowy, żeby ją poznał. Mimo to nie zamierzała ryzykować. Osaka była miastem przyjaznym demonom. Mimo wszystko wszędzie można było znaleźć wrogów. Odwróciła się na pięcie ruszając biegiem w przeciwległym kierunku. Poruszała się szybko i zwinnie między wąskimi uliczkami. Jedna, druga, następny zakręt i nagle bum.
Uderzyła w coś twardego odbijając się i przewracając.
- Au - jęknęła upadając na swoje zgrabne cztery litery. Skrzywiła się, a jej lisie uszy drgnęły lekko. Spojrzała w górę na wysokiego młodego mężczyznę stojącego tuż przed nią. Musiała wlecieć prosto w niego. Zamrugała kilka razy zdając sobie sprawę, że był demonem. Wyglądali na rówieśników, chociaż pewnie było to jedynie złudna rzeczywistość. Wstała zwinnie z ziemi otrzepując swój tyłek w śnieżnobiałym kimonie. Z oddali demon mógł usłyszeć zbliżające się kroki i krzyki. Światło pochodni również niebezpiecznie zbliżało się w ich stronę.
- Jesteśmy spóźnieni - wyjaśniła chwytając go za rękaw. W kącikach jej ust mógł zauważyć wciąż świeżą krew.

Re: Kitsune x Yurami — Sro Lip 13, 2022 10:29 pm

- Spóźnienia podobno są w modzie... - Yurami odezwał się głosem zamyślonym i jakby odległym.
Prawda jednak była zgoła inna. Demon doskonale odnajdywał się w otoczeniu i był świadomy każdego elementu otaczającej go rzeczywistości. Z całą pewnością był świadomy tego, że wraz z tajemniczą nieznajomą są w niebezpieczeństwie. Musieli więc czym prędzej stąd zniknąć, o ile nie chcą skończyć na stosie. Ze zwykłymi ludźmi na pewno sobie by poradzili we dwójkę, ale sądząc po ilości widocznych z daleka pochodni, i tak lepszą opcją była ewakuacja.
- Chodź.
Nie myśląc o tym zbyt długo, złapał dziewczynę za rękę, po czym pociągnął ją w stronę jednej z wykorzystywanych przez niego kryjówek.
Przez krótką chwile, która w rzeczywistości trwała jedynie sekundy, pędzili przez pobliski las, coraz głębiej i w coraz to gęstsze drzewa. Nie minęła jednak sekunda, jak w pewnym miejscu Yurami ponownie złapał Kitsune za rękę i pociągnął ją w nieco innym kierunku, by po przebiegnięciu całej trasy, trafić do jednej z jaskiń.
Pomijając to, jak szybko biegły demony, w porównaniu do zwykłych ludzi, sama jaskinia była skrzętnie ukryta. Wejście do niej znajdowało się w pagórku, i było po drugiej stronie. Goniący ich wieśniacy widzieliby jedynie las, którego teren nieznacznie się podnosi. Wędrowcy z drugiej strony: tu nikt by nie podejrzewał ich, że się tu ukrywają. Jeśli byłaby taka konieczność, na pewno by wmówili ciekawskim, że ot przyszli tu na schadzkę i nie zamierzają się dzielić miejscem.
- Jak myślisz, jak szybko im się znudzi..? - miał na myśli ekipę poszukiwawczą.

Re: Kitsune x Yurami — Sob Lip 16, 2022 6:19 pm

Tak więc udało jej się z powrotem wstać. Spojrzała na nieznajomego demona z lekkim zaciekawieniem. Przekrzywiła delikatnie głowę na bok wpatrując się w niego krwistoczerwonymi tęczówkami. Jej lisie uszy podążyły za jej głową, jak gdyby żyły własnym życiem. A może właśnie tak było?
Chodź
Chwycił ją za rękę i zaczęli uciekać. Pociągnięta pisnęła cicho niczym prawdziwa nastolatka, którą przecież nie była. Jej pełne usta wygięły się w zadowolonym uśmiechu. Dreszczyk emocji, zastrzyk adrenaliny. Podobała jej się ucieczka. Biegła za nieznajomym demonem, jak gdyby rzeczywiście byli spóźnieni. Jak zwykle nie brała pod uwagę żadnych konsekwencji. Co z tego, ze widziała go pierwszy raz na oczy. Liczyła się dobra zabawa! Te kilka chwil, kiedy biegła ile sił w nogach przez spowite w mroku uliczki Osaki. Zapomniała o pochodniach i o ich właścicielach. Jej długie liliowe włosy lśniły srebrnym, bladym światłem księżyca, które ledwie oświetlało im drogę. Nim się obejrzała uliczki przestały istnieć i udało im się dotrzeć na kraniec miasta. Jeszcze wtedy nie czuła niepokoju, no bo dlaczego? Przyjemne nocne powietrze dmuchało jej w twarz. Orzeźwiający zapach lasu, była w swoim żywiole. Cała sceneria przypominała jej Shinrin-Yoku, które tak bardzo uwielbiała. Nie biegli jednak w tamtym kierunku, więc w jakim w takim razie? Dawno temu się zgubiła. Nie znała tych terenów. Podchodziła do Osaki lekceważąco, znała jedynie własne podwórko i tyle. W końcu dotarli do niewielkiej jaskini, skrytej gdzieś głęboko w lesie. Kitsune rozejrzała się po niej jak gdyby oceniając jej stan.
- Mnie by zaraz się znudziło - skomentowała wzruszając lekko ramionami. Zajęła się otrzepanie swojego przeraźliwie drogiego, śnieżnobiałego kimona. Gdzieś niechcący odsłoniła swoje bose stopy. - Mieszkasz tu? - Rzuciła w stronę nieznajomego, którego imienia jeszcze nie znała. Jej spojrzenie powędrowało ku niebu, kiedy stanęła na brzegu jaskini. Ile czasu posiadali do wschodu słońca? Wiedziała, że jeśli zostanie tutaj na dłużej będzie musiała przeczekać cały dzień właśnie w tym miejscu. W tym towarzystwie. Czy było to dobre czy złe towarzystwo? Nie potrafiła stwierdzić. Nie była zbyt dobra w odczytywaniu intencji innych. Oparła się o skałę wpatrując w nocne niebo, stała tyłem do demona. Nie powinna odwracać się tyłem do obcych. Była zwyczajnie głupiutka, czy zbyt pewna siebie? Chyba jedno i drugie.

Re: Kitsune x Yurami — Sob Lip 16, 2022 7:01 pm

- Cóż, zwykli ludzie nie mają z nami w pościgach szans... - Na twarz demona wstąpił wężowy, wredny uśmiech. - Więc o ile nie zawołają posiłków, nie ma sensu nas gonić. Oby nie wezwali, to by było upierdliwe.
W istocie, ucieczki i potyczki z zabójcami były bardzo upierdliwe. Yurami, mimo że był demonem, starał się żyć raczej pokojowo. Fakt, czasem się posilał, ale zwykle stawiał wtedy na ofiary, które były niemal dosłownie społecznym marginesem.
- Nie, nie mieszkam. To jedna z moich kryjówek. - Yurami uśmiechnął się do Kitsune. - Jeśli będziesz w okolicy i będziesz potrzebować, korzystaj z niej kiedy chcesz.
Chociaż demony były raczej istotami dość terytorialnymi i udostępnianie swojego terytorium, a zwłaszcza kryjówek, nie było w ich naturze, Kitsune była na tyle słodka i urocza, że Yurami nie mógł się powstrzymać. Fakt, nie ufał jej całkowicie, ale przez swoją uroczość zaufał jej na tyle, by na głos pozwolić jej korzystać z tej jaskini.
- A ty? Często kicasz w okolicy? - zagadnął, wciąż się uśmiechając.

Re: Kitsune x Yurami — Nie Lip 17, 2022 9:26 pm

Uśmiech nieznajomego wydawał się uprzejmy i miły. Kitsune miała nieoparte wrażenie, że doskonale go wyćwiczył i tak naprawdę nie oznaczał nic dobrego. Może wszystkich częstował takim samym, sztucznym uśmiechem, a może stała się właśnie kimś wyjątkowym. Na ten moment nie potrafiła stwierdzić. Nie znała go przecież wcale. W c a l e. Czy demony powinny obawiać się innych swojego rodzaju? Jak najbardziej. Ich okrutna, burzliwa natura bywała niebezpieczna. Kitsune jednak nigdy nie została obdarzona dużą ilością ostrożności.
- Oh to miłe - skomentowała mrugając kilka razy, jak gdyby jego odpowiedź ją zaskoczyła. Rzeczywiście chciał się z nią podzielić własnym miejscem? - Dziękuję - dodała z lekkim skinieniem głową. Czy było to szczerze czy nie musiał już sam zdecydować. Jej liliowe włosy powiewały delikatnie na wietrze, kiedy stała na skraju jaskini. Czy zamierzała zostać tutaj na długo? A może już się zbierała? Nowo poznany demon wydawał się całkiem interesujący, więc zdecydowała się do niego podejść. Zbliżyła się kilka kroków dokładnie go lustrując od stóp do głów. Nawet się z tym nie kryła. Wręcz przeciwnie. Jej krwistoczerwone oczy zatrzymały się w końcu na jego. Na słowo „kicasz” jej lisie uszy drgnęły ku górze, a pełne usta wygięły się w wesołym uśmiechu.
- Tak. Lubię Osakę - wytłumaczyła, chociaż tak naprawdę nigdy nie opuściła tego miejsca. Odkąd została przemieniona - dawno temu - żyła tylko i wyłącznie w tym mieście. Jak gdyby bała się zobaczyć czegoś nowego. Chociaż za życia urodziła się w Kyoto, jako członkini jednego z ważnych szlacheckich rodów, nie czuła żadnego przywiązania do tamtego maista. Przecież tak naprawdę w ogóle go nie pamiętała. - A ty? Masz jakieś imię?

Re: Kitsune x Yurami — Pon Lip 18, 2022 3:19 pm

Yurami obserwował lisicę, gdy ta obserwowała jego. Oboje badali się i analizowali się wzajemnie, co mogło wydawać się co najmniej interesujące. Interesujące, ale w przypadku demonów jak najbardziej normalne. Nieufna natura tych istot sprawia, że jeśli nie oceniają się - widocznie czy nie - to znaczy, że coś jest nie tak. A to zwykle ewoluuje w walkę, albo zbliżenie... innego stopnia.
- Mów mi Yurami. - Przedstawił się z lekkim skłonem.
A potem zastanowił się, co odpowiedzieć na jej pytanie, dotyczące jego (nie)lubienia Osaki. Demonem był od niedawna, prowadząc niemal koczowniczy tryb życia. Powoli stawał się dla niego irytujący. Chciał miejsca, gdzie mógłby osiąść, a jednocześnie czuć się bezpiecznie.
- Miasto jak miasto. - Wzruszył lekko ramionami. - Nie mam stałego miejsca, żyję ciągle w ruchu, więc dla mnie nie ma znaczenia.

Re: Kitsune x Yurami — Wto Lip 19, 2022 9:58 pm

Nigdy nie wiadomo na kogo się trafiło. Zwłaszcza wśród demonów. One przede wszystkim bywały obłudne. Wystarczyło spojrzeć na samą Kitsune. Milusia, mięciusia o puchatych, lisich uszach i ślicznej buzi niczym u porcelanowej lalki. Przed chwilą pożerała jakiegoś człowieka żywcem, a teraz chowała się w ciemnej jaskini głęboko w lesie. Kłamstwo stanowiło chyba nieodłączną część demonie natury i nie dało się temu zapobiec, ani tego zmienić.
- Yu-ra-mi - powtórzyła za nim, jak gdyby chciała samej sprawdzić brzmienie jego imienia. - Jestem Kitsune - przedstawiła się, chociaż nawet nie zapytał jej o imię. Ułatwiła mu sprawę i już nie musiał. Były to oczywiście wymyślone imiona, może nawet przezwiska. Kitsune znala sobie ludzkie imię i nazwisko, chociaż nigdy ich nie używała. Nie było takiej potrzeby. W końcu po utracie pamięci nigdy nic dla niej nie znaczyły. Wolała być anonimowa. Nie zwracać na siebie przesadnej uwagi. W taki sposób mogła łatwo się pożywiać i robić co jej się chciało. Nie musiała przed nikim odpowiadać, jedynie przed samym Stwórcą. Takie życie zdecydowanie jej odpowiadało.
- Jesteś podróżnikiem - zauważyła spoglądając na demona. Sama nie opuszczała Osaki, jednak nie zamierzała się do tego przyznawać. Nie pamiętała Kyoto, gdzie się urodziła. Nie miała porównania. Widocznie nie potrzebowała go mieć. - Jak wygląda reszta świata? - Zapytała kontynuując rozmowę. Wiedziała, że noc nie będzie trwała wiecznie i prędzej czy później przyjdzie czas na opuszczenie jaskini. Wrócenie do domu. Ciekawiło ją co planował w takim razie Yurami. Uśmiechnięty demon, który nie posiadał swojego miejsca na ziemi. Swojego domu.

Re: Kitsune x Yurami — Sro Lip 20, 2022 12:41 pm

- Ki-tsu-ne... - podobnie jak kobieta, demon również powtórzył jej imię, sprawdzając jak brzmi ono w jego ustach. - Cóż, brzmi uroczo i doskonale pasuje. - Z uśmiechem pogłaskał ją po głowie, tuż między parą lisich uszu.
Jak wygląda reszta świata?
Pytanie to było bardzo dobre, wręcz celne, niczym strzał w dziesiątkę. Yurami, mimo że stale się przemieszczał, nie widział aż tyle, jak mogłoby się Kitsune zdawać. Choć na pewno, jak się zdaje, widział znacznie więcej od niej.
Nie pamiętał, skąd pochodził. Ponownie narodził się w Kioto, w jakimś wielkim, ewidentnie szlacheckim domostwie. Ale czy to był jego dom? Czy po prostu traf chciał, że akurat przechodził obok na pierwszy posiłek? Przebywający tam ludzie, gdy się obudził, mówili na niego Ekichi. Może to było jego imię? Albo po prostu musieli kogoś wołać, co przyjął demon za pewnik i się nad tym nie zastanawiał.
- Zwykle unikam miejsc, gdzie przebywa dużo ludzi. - Powiedział, zamyślony i jakby nieobecny. - Ale muszę przyznać, że wiele miejsc ma doprawdy niepowtarzalny urok. - Na jego twarz znów wstąpił lekki uśmiech, a jego spojrzenie ponownie skierowało się na Kitsune. - Szczególnie upodobałem sobie pewną jaskinię nieopodal Kioto. Była to moja pierwsza kryjówka, pełna wężowych malowideł i w środku lasu. Daleko od ludzi, ale jednocześnie blisko miasta. Mam do niej sentyment.

Re: Kitsune x Yurami — Sro Lip 20, 2022 4:21 pm

Nagle dłoń demona powędrowała w jej stronę. Lisie uszy natychmiast oklapły przywierając do jej liliowych włosów. Syknęła cicho, jednak się nie odsunęła. Dłoń Yurami mogła bez utrudnień pogłaskać czubek jej głowy. Czy demonica wyglądała jednak na zadowoloną? Raczej zmieszaną.
- Następnym razem Cię ugryzę - zagroziła bez krztyny wesołości, kiedy jednak głaskał jej głowę mimowolnie przymilała się do jego dłoni, jak gdyby dotyk sprawiał jej przyjemność. To w końcu chciała czy nie chciała? Chyba sama nie wiedziała. Nie pasowało jej, że ktoś obcy traktował ją jak zwierzątko domowe. Z drugiej strony głaskanie było naprawdę fajne. Ciężki wybór. Najchętniej to byłaby głaskana i gryzła go za karę jednocześnie. Brzmiał jak jedyne sensowne wyjście z sytuacji. Przynajmniej dla Kitsune.
Wysłuchała jego opowieści w ciszy. Każdy miał jakieś swoje ulubione miejsce, nawet samotnik i podróżnik jakim był Yurami. Pokiwała w zamyśleniu głową. Starała się go zrozumieć. Wszystkie miejsca na świecie posiadały tyle plusów ile minusów. Kitsune zwyczajnie nie miała okazji ich zobaczyć.
- Kyoto - powtórzyła za nim spoglądając na niego ukradkiem, żeby nie było, że się na niego gapiła. - Tam podobno się urodziłam. Nic z tego nie pamiętam, więc i nie mam sentymentu - dodała coś od siebie. Jak każdy demon posiadała to „poprzednie” życie, które przede wszystkim pozostało jedną, wielką zagadką. Chociaż czasami pojedyncze wspomnienia, momenty czy sytuacje wracały. Całość była jednak niewiadomą.
- Wężowe malowidła? - Zachęciła go, żeby opowiedział jej więcej. Lubiła sztukę, chociaż sama nie wiedziała dlaczego. Czyżby była to jedna z tych pozostałości z ludzkiego życia? W końcu ona także urodziła się w jakimś bogatym rodzie. Nie miało to jednak obecnie żadnego znaczenia i już nigdy nie będzie miało. Teraz była kimś innym. Okropnie słodkim i okropnie niebezpiecznym.

Re: Kitsune x Yurami — Wto Lip 26, 2022 5:04 pm

Widząc dość dwuznaczną reakcję lisicy na głaskanie, Yurami zaśmiał się pod nosem. Kitsune była doprawdy przesłodka, a chociaż demon nie wątpił, że jej ostre ząbki mogą zrobić krzywdę, to i tak nie mógł się powstrzymać od tego, by ją pogłaskać. Raz, bo wolał nie nadużywać jej dobroci, ale musiał. A paradoks jej reakcji: tu groźba gryzienia, ale jednocześnie przymilanie się do jego dłoni, był uroczy.
Kiedy wspomniała, że najpewniej urodziła się w Kyoto, spojrzał na nią zaciekawiony. Przez chwilę pogrążył się w zamyśleniu, po czym podrapał się po brodzie.
- Też pochodziłem z Kioto. Chyba. - Powiedział po chwili.
Nie był do końca pewien, ale to byłoby logiczne, zważywszy, że się w Kioto ponownie narodził, jako demon. Sam nie wiedział, ale nie miał zamiaru się teraz nad tym zastanawiać. Nie pamięta, to nie pamięta. Na co drążyć ten temat.
Potem podpytała o szczegóły dotyczące tej tajemniczej jaskini z wężowymi malunkami na jej skałach. Z uśmiechem spojrzał na nią, a potem przymknął oczy, by myślami przenieść się w tamto miejsce, by przypomnieć sobie, jak tam wyglądało.
- Tak - powiedział, otwierając lekko oczy i zerkając na Kitsune. - Jaskinia nie była zbyt duża, ale na niemal całych ścianach były różne malowidła, które związane były z wężami. - Powiedział, a potem zaczął wyliczać na palcach: - Wąż, jedzący swój ogon; wąż, czający się na ofiarę; wąż, wijący się po trawie; wąż, który złapał swój posiłek... - Wymieniał przez krótką chwilę, obserwując reakcję demonicy. - Stąd wzięło się moje imię. Yurami, delikatny wąż.

Re: Kitsune x Yurami — Wto Sie 09, 2022 9:41 pm

Im bardziej starała się być groźna przed innymi demonami, za tym bardziej słodką i bezbronna ją uważali. Dlaczego jej ludzkie ofiary tak nie myślały? Tylko musiały wszystko utrudniać, uciekać i wrzeszczeć. Niepotrzebnie. Nie miały z nią przecież najmniejszych szans. Z demonami było jednak inaczej. Patrzyły na wszystko odwrotnie. Złe było w ich oczach dobre i odwrotnie. Zaburzone moralności. Z drugiej strony czego można było się spodziewać o mięsożernych, nocnych potworach?
Kyoto.
Piękne miasto ze wspaniałą, długowieczną historią, która połączyła także dwa obce sobie demony. Niestety przeszłość nie miała znaczenia zwłaszcza dla osób, które pozbawiono jakichkolwiek wspomnień na swój temat. Żadne z nich zdawało się nie przejmować brakiem tego co im zabrano. Czyżby wszystkie demony tak lekceważąco podchodziły do swoich wspomnień? Była to sprawka krwi tatusia Muzana czy zwyczajnie własne preferencje?
- To znaczy, że lubisz węże? - Zagadnęła przechadzając się po jaskini, jak gdyby zwiedzała jakieś mini muzeum. Tak trochę się czuła. Normalnie nie czaiła się w jakichś ciemnych norach poza granicami miasta. Wręcz przeciwnie. Miała sporo kryjówek, sporo różnych miejsc. Ludzi, którzy ukryliby ją i jeszcze za to dziękowali. Osaka była naprawdę przezabawnym miejscem. Jej placem zabaw, na którym uwielbiała się bawić co noc. Wyjątkowa i tak bardzo przychylna demonom. Jednak nawet w takim miejscu jak to czaiło się niebezpieczeństwo. Kitsune była jednak zbyt beztroska, żeby się tym przejmować.
- Chyba trochę wplątałam Cię w kłopoty, Yurami - zauważyła bez krztyny przeprosin w głosie. Było to zwykle spostrzeżenie. Kitsune jak wiele demonów nie potrafiła przepraszać. Zwyczajnie nie czuła się winna.

Re: Kitsune x Yurami — Pią Sie 12, 2022 6:41 pm

- Cóż... myślę, że jest mi blisko do węży, od kiedy narodziłem się na nowo... - odpowiedział jej, z nutą zamyślenia w głosie.
Tak, od kiedy tylko się narodził ponownie, jako dziecko nocy, zdecydowanie utożsamiał się z wężami. Zimne, wijące się w ciemnościach i polujące z ukrycia na swoją ofiarę. Coś mu mówiło, że pewnie nie bez powodu te gady lubi, ale nie zamierzał w to wnikać.
Potem spojrzał na Kitsune, gdy ta przeprosiła go za kłopoty.
- Nie z takich kłopotów wychodziłem, lisku.
Tak, jako nowonarodzony demon, Yurami próbował unikać kłopotów, na ile był w stanie. Fakt, czasem dawał się pociągnąć swojemu instynktowi, ale pracował nad tym jak może i zdecydowanie wolał być na uboczu. Wystarczająco blisko, by obserwować ludzi i miasto, ale jednocześnie wystarczająco daleko, by nie widziano jego.
- Co sądzisz o ludziach? - zgadnął, nieco filozoficznie.

Re: Kitsune x Yurami — Sob Sie 13, 2022 5:33 pm

Węże nigdy jakoś specjalnie nie przypadły jej do gustu. Nie miała nic przeciwko, nie była także uprzedzona, ale zwyczajnie praktycznie nigdy nie miała z nimi do czynienia. Jednak rozumiała ską∂ to zainteresowanie. Ona sama narodziła się na nowo z parą lisich uszu. Nie wiedziała dlaczego i w jakim celu, zwyczajnie tak było. Od tamtej pory zawsze czuła do nich dziwne przyciąganie. Może widziała w nich cząstkę siebie? Lub cząstkę tego zagubionego, ludzkiego życia albo wspomnień, które jej odebrano? Lisy również były drapieżnikami. Tak samo jak węże. Całkiem inne od siebie, jednak właśnie tą jedną cechę miały wspólną. Tak jak i demony. Nocne drapieżniki. Niebezpieczne, polujące na swoje ofiary w ciemnościach.
Lisku
Delikatny rumieniec ozdobił jej porcelanowe policzki. Lisie uszy drgnęły lekko, widocznie przypadło jej do głowy. Tak. Kitsune od zawsze była łasa na komplementy, nie potrafiła tego nawet ukryć. Czyżby chodziło o coś czego nie pamiętała? Urodziła się jako członek jednego z wysoko postawionych rodów. Jej jedynym zadaniem w ludzkim życiu było ładnie wyglądać, ślicznie pachnieć i zabezpieczyć jakiegoś porządnego męża. Chociaż nic z tego nie pamiętała, dbanie o wygląd wciąż z nią pozostało. Tak samo jak czerpanie przyjemności z komplementów.
Temat jednak prędko został zmieniło i Ktisune trochę się zdziwiła. Przekrzywiła lekko głowę jak gdyby rzeczywiście myślała nad odpowiedzią.
- Są bardzo smaczni - odparła szczerze z lekkim śmiechem. Nie mogła się powstrzymać, a była to przecież jak najbardziej trafna uwaga. - I różni. Niektórymi się brzydzę, inni są mi obojętni. Są też tacy, którzy potrafiłą być jednak naprawdę ciekawi. A ty? Co uważasz? - Zdecydowała ssie podchwycić temat, który sam zaproponował.

Re: Kitsune x Yurami — Sob Sie 27, 2022 9:53 pm

Węże, lisy, wilki, kotowate... Każdy demon mógł powiedzieć, że miał coś ze zwierzęcia. Jedni mniej, inni bardziej, ale każdy miał ze zwierzęcia... coś. Tak się złożyło, że Yurami akurat miał coś z węży, a Kitsune z lisa. I było to w zupełnym porządku oraz urozmaicało poniekąd ich rasę.
Widząc rumieniec na twarzy Kitsune, demon uśmiechnął się, nawet ciepło i miło, trzeba dodać. Zaróżowione policzki na bladej twarzy lisicy wyglądały doprawdy uroczo. Podkreślało to jej niewinny, dziewczęcy wygląd, który zapewne skrywał niebezpiecznego łowcę. Demon nie zamierzał sprawdzać, ile prawdy jest w tym stwierdzeniu, zamierzał natomiast rozkoszować się uroczością Kitsune. Póki ta mu na to pozwala, znaczy się.
- W rumieńcu ci do twarzy - stwierdził z uśmiechem.
W zaciekawieniu czekał na jej odpowiedź, a gdy ją otrzymał, przechylił lekko głowę. Była to odpowiedź, której się najbardziej spodziewał. W końcu dla nich, demonów, ludzie to posiłek. Czasem irytujący, czasem intrygujący, ale koniec końców posiłek.
Gdy ta zapytała jego, przez chwilę musiał się nad tym zastanowić.
Poniekąd podzielał jej zdanie, ale jeśli odpowie, że myśli tak samo, byłaby to stanowczo zbyt leniwa odpowiedź. I na pewno nie byłaby ona satysfakcjonująca dla rozmówczyni. Dodatkowo średnio by o nim świadczyło takie lenistwo, skoro to on sam poruszył ten temat.
- Wielu z nich irytuje, drugie wiele bawi,a jeszcze inne wiele zwyczajnie nudzi. - Stwierdził po krótkiej chwili milczenia. - Jak również wielu z nich ma informacje, które mogą okazać się bardzo przydatne. Kwestia tylko, czy umie się do nich dotrzeć i je wykorzystać. To mnie najbardziej w nich intryguje. To, co wiedzą i w jaki sposób idzie z tego korzystać.

Re: Kitsune x Yurami — Czw Wrz 15, 2022 10:15 pm

Demony jak najbardziej miały coś ze zwierząt. Polegały w taki sam sposób na swoich instynktach. Często działały bardziej odruchowo, bardziej dziko niż zwykli ludzie. Mimo wszystko stały wyżej w łańcuchu pokarmowym niż nic nie warci śmiertelnicy. Chociaż to oni przewyższali zwierzęta, z demonami nie mieli najmniejszych szans. Świat rządził się swoimi prawami, a ironia wisiała w powietrzu.
- Wcale się nie rumienię - odburknęła wydymają policzki. Skrzyżowała ręce na piersi, a różowy odcień jej policzków jedynie się pogłębił. Nie wszystko dało się przecież ukryć.
Ich rozmowa szła jednak własnym torem. Nie zatrzymała się, jak gdyby tematy nigdy się nie kończyły. Spędzili już razem całkiem sporo czasu. Dwie kompletnie obce osoby połączone chwilą, przeznaczeniem. Kto mógłby się spodziewać? Przytaknęła wzdychając. Miał rację.
- Rzeczywiście potrafią być przydatni - zgodziła się spoglądając na niego ukradkiem. O czym myślał? Jej krwistoczerwone prześlizgnęły się po jego ostro zarysowanej szczęce aż do kształtnych ust. - Albo całkowicie bezużyteczni. Nie lubię się męczyć w zdobywanie informacji. Najlepiej sprawują się w roli pożywienia - dokończyła wzruszając lekko kościstymi ramionami. Mówiła ogólnikowo. Oczywiście każda reguła miała swoje wyjątki i Kitsune doskonale o tym wiedziała. Chociaż nie poznała jeszcze żadnego specjalnego człowieka, który zrobiłby na niej wielkie wrażenie. Wiedziała, że na pewno i tacy istnieli. W końcu sam Stwórca decydował się niektórych przemienić w nieśmertelne, nocne istoty. Musiał mieć w tym jakiś swój cel. Musiał ich jakoś wybierać. Jego kryteria pozostawały jednak nieznane nawet dla najwyżej położonych demonów.

Re: Kitsune x Yurami — Sob Wrz 17, 2022 8:38 pm

Kiedy Kitsune zaoponowała, że się rumieni, co sprowokowało jeszcze mocniejszy rumieniec na jej dziewczęcej, bladej twarzy, Yurami cicho zaśmiał się pod nosem. W rumieńcu i z lekkim fochem wymalowanym na twarz wyglądała doprawdy uroczo i tak... niewinnie.
Niewinność.
Zdecydowanie nie było to jedno z określeń, które możnaby przypisać im, jako demonom. Wprost przeciwnie. Byli pozbawionymi serca, uczuć i skrupółów drapieżnikami, którzy na domiar tego często z polowania mieli przyjemność. Dzięki temu nie tylko zaspakali pragnienie krwi, głód ludzkiego miesa, ale też swoistą potrzebę adrenaliny i zabawy.
Na jej dwojaką odpowiedź, uśmiechnął się pod nosem. Ponownie była to odpowiedź, której demon się spodziewał z ust innego demona. Postanowił więc zmienić/pociągnąc zaproponowany/wspomniany przez nią temat jedzenia:
- Jakie posiłki preferujesz? - zagadnąl, kontynuując temat "jedzenia".
Pytał, rzecz jasna, o to jakie ofiary najbardziej trafiały w gust Lisicy. Każdy demon miał swój gust, o których co prawda się nie powinno dyskutować, ale Yurami i tak po prostu podjął temat. Rozmowa mogła zdecydowanie wydać się kobiecie chaotyczna, ale wbrew pozorom, dzięki temu miała swój idealnie ustalony porządek i można było z niej wynieść parę tematów do późniejszych przemyśleń.

Re: Kitsune x Yurami — Sob Wrz 17, 2022 9:54 pm

Chociaż demony miały być przerażające i okropne, Kitsune z pozoru taka nie była. Jej nowy towarzysz bardzo dobrze to zauważył. Była obłudna. Zabijała i zjadała ludzi, a zachowywała się przy tym tak niewinnie. Czy Yurami był ciekawy poznania jej drugiej strony? Tej bardziej mrocznej? A może zadowolił się tą słodką dziewczynką, którą teraz miał przed sobą? Przez kilka chwil zastanawawiała się jaki on był naprawdę. Jego uśmiech stanowił dla niej zagadkę. Był przyjemny i zarazem okrutny. Nie wiedziała czy wyrażał szczęście czy sarkazm. Posiadał jeden z tych uśmiechów, które potrafiły burzyć najgrubsze mury, wyrządzać najgorsze krzywdy lub też roztapiać najzimniejsze serca. Uśmiech Yuramiego był wyjątkowy, teraz doskonale o tym wiedziała. Idealnie maskował jego emocje, jego myśli. Nie potrafiła go rozszyfrować.
Kiedy zapytał ją o ulubiony jadłospis zamyśliła się na chwile. Popatrzyła na skąpaną w mroku krainę przed sobą i dopiero po chwili ponownie skierowała krwistoczerwone tęczówki w jego stronę.
- Ciężkie pytanie. Na codzień nie jestem wybredna - odparła wzruszając lekko ramionami. Nie przeszkadzali jej ani kobiety, ani mężczyźni. Zjadała tych starych, ale także tych bardzo młodych. Był to moment w jej życiu, kiedy starała się nadgonić za wszystkie lata spędzone w zamknięciu. Zbierała siły, jadła co przyszło jej pod rękę i nie marudziła. - Spróbowałam kiedyś takiej krwi, która wyjątkowo mi zasmakowała. Młody chłopak. Nigdy więcej go nie widziałam - wyznała z lekkim uśmiechem i nostalgią wypisaną na twarzy. - Podobno pierwsze ofiary zawsze smakują najlepiej - dodała na swoje usprawiedliwienie. Był to zwykły młody chłopak, jej pierwsze polowanie, pierwsza ofiara, którą oszczędziła. Potem już jadła i zabijała, bo mogła. - A ty? Masz jakieś ciekawe preferencje?

Re: Kitsune x Yurami — Sro Wrz 21, 2022 5:52 pm

Demon był ciekawy każdej strony każdego rozmówcy. Lubił dowiadywać się o swoim dyskutancie wszystkiego, jednocześnie samemu nie mówiąc o sobie nic, lub jedynie szczątkowe, często i tak nieprawdziwe informacje. Z racji, że sam był demonem, wizja zobaczenia "mrocznej strony" Kitsune go również nie przerażała. A wręcz na swój sposób był jej ciekawy. To, na ile spososób demon może polować, walczyć, było doprawdy niezliczone.
Kiedy odpowiedziała na jego pytanie, znów uśmiechnął się pod nosem. No tak, pierwsza ofiara zawsze smakowała... inaczej. Swoje również pamiętał. Dwójka: kobieta i mężczyzna. Coś mu świta, że z wysoko postawionego rodu szlacheckiego, bo chyba był wtedy w jakiejś dużej, bogatej rezydencji.
- Pierwsze spróbowanie czegokolwiek zawsze robi największe wrażenie - rzucił filozoficznie. - Czy to jedzenia, picia, miejsca czy czynności.
Pierwsza styczność z czym/kimkolwiek zawsze najbardziej zostanie w pamięci zapisana. Jeśli szybko zosatnie z niej wyparta, widać te spotkanie w ogóle nie sprawiło wrażenia. A czy dobrego, czy złego: to już nie istotne. Oba mają równy potencjał.
Gdy Kitsune odbiła pytanie, zastanowił się na moment, kilka razy stukając się w brodę. Próbował sobie przypomnieć, czy jakiś "posiłek" zrobił na nim wrażenie większe, niż jego pierwszy. Albo czy mimowolnie patrzy na coś charakterystycznego, wybierając swoje ofiary.
- Cóż, wolę dietę płynną - powiedział, mając rzecz jasna na myśli krew.