Ostatnie dni były dla Hayase wyjątkowo ciężkie. Wiązały się one przede wszystkim z wydarzeniami, które rozegrały się w ciągu paru tygodni — i choć składało się na nie kilka mniej lub bardziej przypadkowych konfrontacji, tak zdawały na tyle wiążące, że gnieżdżąc się w umyśle Karasawy, truły umysł, omiatając wszelkie nadzieje wątpliwą chmurą niepewności. Wszystko, do czego dotychczas wyciągnął rękę, gniótł w najdrobniejsze ziarna piasku. Zauważył również, że coraz trudniej było mu panować nad emocjami — jak bardzo nie starałby się utrzymywać twardej, niewzruszonej miny, te i tak ostatecznie się uwalniały, jak wyrywane ze smyczy wściekłe psy. Siały destrukcję i psuły wizerunek, na który pracował od najmłodszych lat — nie wspominając o relacjach, które dotychczas towarzyszyły Karasawie, a które zaczynały blednąć, niczym zamglona tafla jeziora. Jak bardzo nie tolerował zachowania Araty, tak nawet teraz, nie dając po sobie poznać, rozmyślał nad racjonalnymi celami, jakimi mógł się kierować — naprawdę łudząc się, że ma na tyle honoru, aby spotkać się z nim dzisiejszej nocy. I nawet jeśli nie pochwalał zachowania brata — wszak nadal nie miał pojęcia, jak miałby wytłumaczyć się z jego nieobecności ojcu — tak rozpalony wściekłością i niepewnością, pozbawiony zbędnego odzienia, pozwolił zatopić się ciału w gorącej wodzie źródła.

Wśród unoszącej się pary wody, przesunął się w kąt, usadawiając się w najdalszym krańcu. Tył głowy mężczyzny spoczął na rozgrzanym kamieniu; na jego powierzchni, wściekle mahoniowe włosy rozsypały się, jak podczas delikatnego podmuchu wiatru. Hayase przymknął oczy, a spięte ramiona obniżyły się, jakby w końcu mogły porzucić wszelką frustrację towarzyszącą im tego dnia.

Co Arata mu dziś powie? — nieustanie o tym myślał. Choć oprócz kluczowego pytania, jakie miało tego wieczoru paść z jego ust, w zanadrzu miał jeszcze jedno. To, które od momentu zderzenia się z zimnym spojrzeniem jego żony, nie dawało mu spokoju, a przez które czuł, jak nowy żar budzi się w jego trzewiach.

Spodziewając się, że zaraz przyjdzie mu stłumić rodzącą się w nim wściekłość, wypuścił powietrze nosem i skupił się na otaczającej go ciszy; na relaksacyjnym dźwięku poruszającej się wody, na odgłosach nocnych owadów ukrytych w wysokich trawach; na dźwięku nocy, której spokój miał dzisiaj przygotować go na najgorsze.

Miała świadomość, że w przeciągu czasu, jaki uzyskała od Hayase nie zdąży dotrzeć do Araty. Mogła jedynie wysłać kruka z wiadomością i się z nim spotkać, ale z Edo do rodzinnej Osaki dzieliły ją dni, nawet przy użyciu konia. Z tego powodu zahaczyła o miasto będące bezpośrednio po drodze. Pierwsze miejsce, jakie odwiedziła - herbaciarnia, gdzie mogła zamienić kilka zdań z Sayaką. Stało się to właściwie przypadkiem, ale cieszyła się, że miała to za sobą. Trudna rozmowa o uczuciach była niemalże nieunikniona, a teraz czuła się znacznie lżej. Grube łańcuchy nie krępowały jej nóg, lecz daleko jej było do wzlecenia w niebiosa niczym ptak, który na nowo odkrył, co to znaczy być wolnym.
Przyjście do Onsenu przed podróżą dla Yony było racjonalnym wyborem. Chciała się odprężyć i z czystym umysłem udać się dalej. To, co wydawało się nieoczekiwanym zwrotem wydarzeń, stała się obecność pewnego osobnika. Myślała, że ten poczeka grzecznie w stolicy, ale nie, on tutaj oczekiwał brata. Zamiast niego pozbawiona ubrań Yona stała w progu, wiedząc, iż to spotkanie będzie jeszcze gorsze, niż poprzednie.
Zimna noc delikatnie smagała ciało, delikatny wiatr rozwiewał krótkie, rudowłose włosy. Co ona mu powie? Jak zareaguje? Wyciągnęła dłonie ku górze, wydajając jak najmniej dźwięku i powoli rozluźniła mięśnie, wyciągając się jak kotek po długim spaniu na słońcu. Nie podeszła najpierw do niego. Chwyciła za stojącą nieopodal drewnianą miskę i użyła wody w niej, aby oczyścić ciało. Po skończeniu prostego rytuału powoli podeszła do ciepłej wody, aby usiąść w drugim kącie.
- Mówiłam Ci, że się jeszcze spotkamy, ale Twoja precyzja jest tragiczna. Nawet nie powiedziałeś, gdzie chcesz się spotkać. Czyżby przeznaczenie chciało, abyśmy powtórzyli tamtą rozmowę? - czujnie zerknęła w jego stronę, pozostając od mostka do głowy ponad taflą przyjemnej cieczy - Tylko nie krzycz, to, że jesteśmy sami, nie znaczy, iż możesz się na mnie wyżywać - dodała pospiesznie, chcąc uniknąć pierwszych problemów, jakich mężczyzna mógłby jej przysporzyć.
Głowę odchyliła nieznacznie do tyłu, aby delikatnie oprzeć ją o rozgrzane kamienie - Dalej masz swoją ozdobę na szyi, prawda? - zagadnęła na koniec z delikatnym uśmiechem na licu. Nie minęło dużo czasu, stąd podejrzewała, iż ten... Dalej nosił pamiątkę, po jej małej grze. W razie, gdyby ten chciał do niej podejść, uniosłaby górę ciała, wystawiając ręce przed siebie. Nawet bez ostrza mogła mu zadać jeszcze większe obrażenia.

Ze spokojnego rozmyślania, wyrwał go ledwie odczuwalny ruch wody, który delikatnie musną w połowie zanurzone, spięte ciało. Wraz z uchyleniem ciężkich powiek Hayase dosłyszał delikatny szelest, przesuwający się w drugi kąt gorącego źródła. Nim zdołał pochwycić wzrokiem sylwetkę, która postanowiła dzisiejszego wieczoru zaburzać jego spokój, ta właśnie zanurzyła się w parującej wodzie. Pomimo iż przed jego oczami unosiła się mokra, leciutka mgiełka, tak nie miał najmniejszego problemu, rozpoznać odznaczający się na łysym, szarym tle wściekło rudy kolor włosów dzisiejszego gościa. Ten widok spowodował, mimowolne zaciśniecie się szczęki Karasawy, dokładnie jakby dostał szczękościsku; ukryte w złotych tęczówkach źrenice zwęziły się do grubości niewielkiego wrzeciona. Całe szczęście, że ostrzegła go, aby się nie unosił! — Jakby sam jej głos nie spowodował powrotu wspomnień z ostatnich dni. Spotkanie, do którego nie zamierzał szybko wracać, zostało wywleczone na powierzchnię. Wcześniejsza zamknięta w klatce wściekłość rozgrzała się, zaczynając wolno bulgotać. Surowa twarz mężczyzny, nie ukazywała jednak z wolna budzących się w nim odczuć. Tak samo zimna, jak zawsze odwróciła się od jej zatopionej postaci, spoglądając na brzeg. Niestety nie było na nim niczego, na czym mógłby zatrzymać wzrok. Jak na złość kobieta usadowiła się naprzeciw niego, dokładnie na wprost. Z jednej strony miał ją na oku, co po ostatnim spotkaniu powinien uważać za duże udogodnienie, jednakże z drugiej strony...

— Śledzisz mnie? — zapytał sucho, bez cienia obawy.

Wypowiadając te słowa, skierował spojrzenie na jej twarz. Czy ta kobieta byłaby do tego zdolna? Po ostatnim spotkaniu wyraziła jednogłośne niezadowolenie ze stosowanych przez niego podchodów. Czy miałaby teraz się na nim odegrać? Gdyby tylko umiał się śmiać, parsknąłby na usłyszany komentarz. O, a teraz próbował zrobić z niego potwora?

— Nie przypominam sobie, aby moja złość była kiedykolwiek bezpodstawna — Ton mężczyzny, mimo iż napędzany chodnym i cichym szeptem, był wystarczająco wyraźny. Bez problemu mogła go dosłyszeć.

Na samo wspomnienie pozostawionego na szyi śladu, łypnął na nią spod opadającej na czoło grzywki, nie komentując jej prowokacyjnej zaczepki, doskonale zdając sobie sprawę, że byłby zdolny powiedzieć o parę słów za dużo. Zresztą — nie chciał dawać jej satysfakcji, jeśli teraz pokaże, że znak, jaki pozostawiła mu na szyi, go dotknął, uniesie ponad niebo jej już i tak wyolbrzymione ego. Ślad (który uzyskał jedynie przez swoja idiotyczną nieuwagę) spowodował, że osłaniał to miejsce szczelnie, niemal przesadnie. Maniakalnie. Teraz jednak nie miał sobie odzienia, którym byłby w stanie, choć na moment wymazać z pamięci fiasko swojej nieostrożności. Ślad nadal znajdował się na jego szyi, ale znacznie bledszy.

Wsłuchując się w wolno przemieszczająca się wodę, pojął, dlaczego się tu znalazła.

— Arata nie przyjdzie — oznajmił za nią, a jego zachrypnięty głos odbił się tępo od gorących kamieni. — Nie przekazałaś mu informacji. A może się myle i zaraz mnie zaskoczysz?

Jego słowa zabrzmiały jak oskarżenie i po części tak właśnie miała je odebrać.

Tylko przez krótką chwilę myślała, że będzie dobrze. Przyszła tutaj, aby zrelaksować się przed podróżą, ale wystarczyło tylko jedno pytanie, aby zagotować chłodne wnętrze. Żyły ją paliły, mimo iż jeszcze z godzinę temu czuła się, jakby miała zamarznąć. Najwidoczniej lód stopniał zastąpiony przez gęsto płynącą lawę. Przynajmniej jeden problem rozwiązała, to teraz mogła się wyładowywać do bólu. No dobra, nie do końca. Jeśli pragnęła wyjść z twarzą, musiała to rozegrać mądrze, zupełnie inaczej, niż ostatnio.
- Śledzić? Proszę Cię, mam lepsze rzeczy do roboty, niż uganianie się za Tobą, Hayase - odpowiedziała głosem przesyconym spokojem. Mogła wybuchnąć w środku z dobre parę sekund temu, ale podtrzymywanie pozorów kiedyś weszło jej w nawyk. Zwłaszcza jeśli stawką był spokój matki i mniej upierdliwych ćwiczeń od ojca.
- Naprawdę? Nie zauważyłam tego przy ostatnim przesłuchaniu - wzruszyła ramionami, rozluźniając napięte mięśnie. Cały czas siedziała jak struna, szykując się do ataku. Gdy ten nie nadchodził, przestała się obawiać tak nagłego naruszenia przestrzeni. Akurat on ze wszystkich osób nie uciekłby do podobnych do niej czynów. A może, tylko chciała w to wierzyć? Może pod oazą spokoju, ten był gotów przekroczyć granice, nie patrząc na konsekwencje, jakie mogłyby go wtedy spotkać? Ostatecznie pozostała czujna, ale nie do tego stopnia jak poprzednio. Zwyczajnie z lekkim zainteresowaniem przyglądała się mężczyźnie.
- Wyjaśnię to ostatni raz. Arata nie przyjdzie, ale dostał wiadomość. Całkiem możliwe, że zmierza do Edo, bo ktoś nie raczył powiedzieć, gdzie chce się z nim spotkać. Nie uważasz, że to ułatwiłoby sytuację? - pytała czysto retorycznie, bo prawdopodobnie teraz Karasawa zdał sobie sprawę z mało precyzyjnego komunikatu, który jej przekazał. Może wierzył, iż porzuci daną misję i zwyczajnie zlekceważy jego słowa? Zabójczyni dość poważnie podchodziła do tego typu zleceń i teraz wyglądała na niezadowoloną z lekkim grymasem na twarzy. Gdyby wychowano ją w chłopskim domu, z pewnością nie obyłoby się bez splunięcia gdzieś na bok. Teraz, jednak postanowiła wlepiać ślepia w te jego buźkę łypiącą na nią groźnie.
- Co powiesz na odrobinę relaksu? Widzisz, przyszłam tutaj, aby się odprężyć. Ostatnie co chciałabym robić, to spierać się ze starszym bratem Sayaki. Może to spotkanie mogłoby się potoczyć inaczej, hm? - uniosła wyżej podbródek, dając mu znacznie lepszą propozycję. Równie dobrze mogliby się ignorować, ale prawdopodobnie takie rozwiązanie nie wchodziło w grę.

Delikatny ruch wody musnął znajdujące się ponad powierzchnią mięśnie. Wpatrujące się w kobietę złote tęczówki nie obrały innego celu. Z dzielącej ich odległości wyglądały na groźne, podkreślone ciemnymi brwiami i nieruchomą siecią zastygłych partii twarzy. To właśnie przez ich oziębłość był postrzegany za człowieka, który każdego dnia musi zapewne przeżywać wewnętrzne katusze — jakby nawet oddychanie przyprawiało go o piekielną furię.

Nie skomentował jej pierwszej uwagi, choć oczywiście swoje pomyślał. Oczywiście, że śledzenie go po ich ostatnim niezbyt przyjemnie zakończonym spotkaniu, byłoby dla niego niezrozumiałe. Może i wypowiedzieli o parę słów za dużo, ale nie sądził, by kobieta była na tyle zdesperowana, aby zemścić się za uprzednią, nieczystą grę, której uległ. Zresztą – Karasawa wynajął do tego człowieka, Yona może i była zuchwała, ale zapewne nie robiłaby to na własną rękę. Oboje znali granicę.

— Jeśli przekazałaś mu wiadomość doskonale wiedział, gdzie powinien się stawić. Mogło chodzić tylko o jedną lokalizację. Nie musze cię w nią wtajemniczać.

Na tym wytłumaczeniu poprzestał, znów odpowiadając krótko i konkretnie na pytania. Nie była to jednak oznaka zniewagi wobec niej. Wynikało to wyłącznie z jego charakterystycznego sposobu bycia. Od najmłodszych lat by małomówny. Gdy na konkretne zdanie odpowiedział choć krótkim „Mn”, rozmówcy powinni poczuć się wyróżnieni i usatysfakcjonowani. Jego małomowność pogłębiła się po ataku demona, który doszczętnie i nieodwracalnie zniszczył jego wcześniej brzmiące wyniośle struny głosowe. Po części wstydził się swojego słabego głosu, a po części długie wypowiedzi naprawdę wiele go kosztowały.

Jej odpowiedź jednak wyjaśniła mu to, nad czym zastawiał się długi czas. A więc jego brat postanowił. Usłyszał jego prośbę i najzwyczajniej w świecie obrócił się na pięcie, odrzucając wyciągniętą w jego stronę dłoń. Kolejny raz. I ostatni.

Przez moment mogła odczuć, że wyraz twarzy Hayase osłabł, stał się nieco łagodniejszy, o ile rozluźnienie napiętych uprzednio mięśni mogło sprawiać takie wrażenie. Coś, co dotychczas mogło gnieździć się w jego klatce piersiowej, pękło i rozsypało się w najdrobniejszy mak. Uczucie pustki stało się dla niego tak zaskakujące, że odczuł się przed nią obnażony jeszcze bardziej, a przecież już bardziej nie mógł. Skinął krótko głową, na znak zrozumienia i przymknął oczy; jego głowa wciąż przywierała do rozgrzanych kamieni. Jego ciało spuściło z gromadzonego powietrza. Opuścił ramiona, pozwalając ciału zagłębić się w ciepłej wodzie.

Jak powinien zareagować na tę informację?

I choć stracił ochotę na rozmowę, wiedział, że należało mu się znacznie więcej. Pytania, które gromadziły się teraz w jego umyśle zaczęły puchnąć; zaczęło brakować dla nich miejsca. Choć w głębi duszy podejrzewał już od lat, że nie jest w stanie zrobić nic więcej, tuszował to kolejnymi bezowocnymi krokami, aby uświadamiać się o swoim fiasku za każdym kolejnym, pieprzonym razem.

— Może to spotkanie mogłoby się potoczyć inaczej, hm?

Ostatnią rzecz, na jaką miał aktualnie ochotę to na kolejną prowokację z jej strony. Gdy tylko usłyszał jej słowa, uchylił wolno powieki. Przez delikatną białą parę, ujrzał znów znane mu kobiece oblicze. Musiał przyznać, że z początku jej nie poznał. Wyraz twarzy, który teraz wpatrywał się w jego facjatę z pewnością nie przypominał Yony z restauracji. Był przygotowany ujrzeć dumne, wyniosłe ogniste spojrzenie — zamiast tego odkryła przed nim część, której tamtego wieczoru nie udało mu się w niej dostrzec. I choć nie odpowiedział od razu, jego usta po kilku dłuższych chwilach rozchyliły się:

— Nie ma w nim widowni. Z pewnością potoczy się inaczej — zauważył, choć nie dało się ukryć, że jego uwaga nie miała nawet grama prowokacji. Jakby wciąż tkwił w zamyśleniu.

Uniosła lekki brwi, chcąc dopowiedzieć kilka niemiłych słów. Jednak, gdy dywagowała nad ich znaczeniem, wzruszyła ramionami. Miała szczerze dość wszczynania kłótni i podnoszenia sobie temperatury. Wtłaczanie lawy do cienkich żył nie należało do przyjemnych, a mimo wszystko znajdowali się w onsenie. Tutaj, zamiast scen powinni się relaksować i pozwolić ciału ochłonąć. Po ostatnich problemach, jakie napotkała, potrzebowała chwili przerwy i dużo czasu do namysłu. To ostatnie wydawało się być znacznie utrudnione przez jego obecność. Jednak nie narzekała, wykorzystywała to, co ma i tyle wystarczyło. Przynajmniej teraz.
Nie przyjdzie, bo miał się z nią spotkać. Przekazywanie wszystkiego poprzez kruka nie wchodziło w grę. Ktoś mógł to przeczytać lub zdradziłaby lokalizację młodego Karasawy. Zobowiązana do trzymania pewnych rzeczy za zębami, zachowywała dyskrecję. Niefortunnie Hayase wymagał, aby całą drogę pokonała w dzień i dała czas jego bratu na dotarcie do Nagoi. Składając wszystko do kupy, dosłownie zabrakło im dnia, może dwóch, aby Ci się spotkali - mogąc raz na zawsze wyjaśnić sobie nieścisłości między nimi. Prawą dłonią zgarnęła wilgotne włosy do tyłu. Jak powinna to wyjaśnić?
Wtedy zobaczyła zmianę. Taką, co ukuła ją prosto w serce. Czujne spojrzenie zabójczyni, przesunęło się po jego twarzy, aż zamarła. Kuso. Nie tak to miało zabrzmieć, nie tak powinna to wyjaśnić. Podniosła się ze swojego miejsca i powoli zaczęła podchodzić w jego stronę. Ostrożnie, jednak dając znać, iż zmienia lokalizację. Nie planowała go zaskoczyć, czy też dać mu dodatkowo popalić. Nie, planowała to naprawić.
Nie zwracała uwagi na dalsze słowa. Pod rudą czupryną tworzyła plan, jak zapobiec najgorszemu. Jeśli doprowadziła do najgorszego, musiała wziąć konsekwencje na własne barki. Niezależnie od reakcji Hayase. W końcu... piekło nie było Yonie straszne.
O ile poprzednio zatrzymała się w połowie drogi, tak teraz stanęła obok niego, na twarzy nosiła smutny wyraz. Uczucie winy spadło na nią jak błyskawica z popielatego nieba. Czuła się znacznie gorzej, niż po rozmowie z Sayaką, a takich zachowań... Zwykle nie przejawiała. Czy całkowicie się popsuła, a może to ostatnie emocje zmieniły podejście?
W pierwszym odruchu wystawiła dłoń w jego kierunku, lecz wtedy zrozumiała, że nie powinna go dotykać. Zawahanie przerodziło się w pewną decyzję. Wycofała rękę, nie jakby się go bała. Wyglądało to tak, że zrozumiała, iż nie powinna.
- Źle mnie zrozumiałeś. Arata nie dotrze, bo jest w trakcie podróży. Dałeś za mało czasu, poza tym miałam się jeszcze z nim spotkać, ale... Nawet konno nie była to rzecz, która byłaby możliwa. Jego miejsce nie jest stałe i ostatnio bywa zajęty, dlatego nie wyciągaj pochopnych wniosków - usiadła koło niego po prawej stronie - Jeśli mam być szczera, to prawdopodobnie będzie chciał Cię zobaczyć. Nie jest osobą, co ucieka przed takimi rzeczami - głos miała wyjątkowo spokojny, niemal uspokajający. Kąciki ust uniosły się ku górze, zaś w oczach nie potrafiła ukryć szczerości oraz pewności siebie. Patrzyła się przekonana w swoje słowa - Przemyśl to raz jeszcze i nie patrz tak. Powinieneś dumnie unieść głowę - tylko czy tyle wystarczyło?

Złoto tęczówek błyszczało w półmroku; lustrowało wolno zbliżającą się postać bez jakichkolwiek widocznych intencji. Jakby Hayase w tej chwili był niebezpiecznym, nieco niepoczytalnym zwierzęciem, a Yona opiekunem zamierzającym podać mu lek, którego nie znosi. W jego oczach nie mogła dostrzec odpowiedzi na skracający się dystans — nieodgadnione spojrzenie wciąż pozostawało zagadką, kryjącą zapewne więcej niż mogła sama przypuszczać. W końcu nikomu nie pozwalał dostać się do wnętrza zamkniętego na cztery spusty umysłu, jakby przekroczenie tej granicy miało grozić nagłym zawaleniem wszelkich postawionych fundamentów. Towarzyszący mu chłód zawsze odciągał od tego pomysłu uwagę. Czy nie ryzykowała tym ruchem? Czy nie czuł się na tyle źle, aby nagle klapnąć przed nią ostrymi zębiskami?

Pierwsze słowa Yony spowodowały, że powoli odwrócił od niej wzrok. Wyglądał, jakby próbował to przemyśleć, ale czy na pewno? Trudno było wyczytać z jego twarzy cokolwiek prócz obojętności na otaczające go z każdej strony życie. Czy odczucia, które nagle się w nim obudziły nie były względem niego hipokratyczne? W końcu kto o tak wybitnej, beznamiętnej twarzy mógł czuć zawód? W jakiejkolwiek formie.

— Nie okłamuj mnie — Pewnie nie spodziewała się znów go usłyszeć — nie kiedy odwrócił od jej postaci twarz. Nie był pewny tego, co zamierzała mu przekazać, choć poczuł się dość zaskoczony jej podejściem. Czyżby ten brak agresywnej nuty w słowach? — Hiryū, nie oszukujmy się. Arata już dawno podjął decyzję. — na chwilę umilkł, by po chwili namysłu dokończyć: — Nie wspominał ci o ucieczce?

Zapytał, a kiedy poczuł obecność rozsiadającego się przy nim ciepłego ciała, mimowolnie skierował w tę stronę wzrok. Od razu rozpoznał zapamiętane sprzed ostatnich dni kryjące się w jej tęczówkach płomienne iskry. Ostatnie słowa rozluźniły twarde mięśnie twarzy; nawet rysy zdawały się odrobinę wyrównać.

— Zabawnie usłyszeć to akurat od ciebie. Czy to kolejna próba udowodnienia mi, jak wysoko nade mną się znajdujesz?

Wpatrywał się w nią dość surowo, nic już nie mówiąc. W jego wypowiedzianych słowach nie kryło się jednak żadne drugie dno. Wzrok też nie sugerował, że jest skory do kolejnej słownej potyczki — taki po prostu był. Cokolwiek nie mówił, na cokolwiek nie spojrzał, brzmiał i wyglądał groźnie. Twarzy nie potrafił niestety zmienić — co okazywało się pozytywne, gdy przychodziło wzbudzić szacunek, a stawało się ujmą, gdy próbował nawiązać najzwyklejsze znajomości. Z pewnością dlatego miał ich tak niewiele.

Powoli oderwał plecy od kamiennej ściany. Wsunął dłonie w ciepłą wodę i nachylił się; wmasował jej przyjemne krople w odkryty kark. Uważne spojrzenie Yony mogło dostrzec wyraźne, długie blizny ciągnące się na jego plecach — nie była w stanie dostrzec jednak wszystkich, bo kąt pod którym oboje się znajdowali, nie pozwalał ukazać więcej niż sięgające boków i żeber ślady  jaśniejszych, starych szram.

— Jak mnie znalazłaś? Nie wierzę w przypadki.

Czy dało się naprawić coś, co zostało zawczasu stracone? Naprawianie raz wypowiedzianych słów przypomniało Yonie stąpanie po wyjątkowo cienkim lodzie. Raz postawiłaby stopę w złym miejscu i mogłaby spaść w stronę lodowatej wody. W tym smutnym scenariuszu nie było miejsca dla rycerzy w iskrzących się zbrojach, ani nawet ciepłej dłoni, która odciągnęłaby ją na bok. Musiała się mierzyć z problemem sama, nie wiedząc, czemu na pierwszym miejscu wpakowała się w środek walki. Chciała wrażeń, a może myślała o kolejnej grze? Nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy jedna manipulacja i bitwa o dominację, poprowadziła ją, aż tutaj - do tłumaczenia, tego co niedawno robiła.
Może to wszystko powinna przypisać niedawnym słowom Sayaki? Czyżby naprawdę ze wszystkich osób na świecie, próbowała zrozumieć właśnie jego? Po co, przecież otwarcie nim gardziła i nie zgadzała się w niemal każdej kwestii. Westchnęła, co dziwnie się zgrało z jego pierwszymi słowami. Chciała zrozumieć, czy obrana strategia - pełna pokory oraz chęci rozjaśnienia problemu była właściwa, a tu już zdążyła zareagować bez intencji robienia tego. Zmieszanie wyszło na jej twarz, zwłaszcza kiedy spojrzała na jego buzię. Nie potrafiąc tego zatrzymać, wesoło się roześmiała, nie bacząc, czy przypadkiem nie zbije go tym z tropu - Wybacz, zastanawiałam się nad jedną rzeczą i Ci przerwałam. Proszę, dokończ - poklepała się dwa razy w policzki, nie mocno, ale odczuwalnie. Próbowała przywrócić swój rezon i raz jeszcze zacząć, tym razem na spokojnie - Nie wspominał. Może to dziwić, ale nie wiem wcale tak dużo. Jednak nie okłamuje Cię. Ten kot może i kroczy prostą drogą, ale drapie jak ma okazje. Dlatego na pewno przyjdzie, niezależnie od tego, co bym mu powiedziała o naszym ostatnim spotkaniu - po zaczekaniu na jego dalsze słowa, postanowiła odpowiedzieć bardziej stanowczo oraz szczerze. Nie miała żadnych profitów z okłamania go w takiej sytuacji, a znając Aratę ten i tak by chciał zobaczyć brata, chociażby po to, aby zakończyć spór lub by jako ptak wzlecieć z dala od rodu.
- Nie. Zwyczajnie lepiej się wtedy prezentujesz - przybliżyła się do niego, odrzucając wahanie, które ją do tej pory powstrzymywało. Prawą rękę przeniosła szybko pod jego podbródek, unosząc go delikatnie ku górze. W tym czasie lewa powstrzymywała jego głowę od nagłych ruchów - Zostań tak przez moment i zaufaj mi, chociaż raz - skupiona na końcowym obrazie, puściła czaszkę zabójcy i palcami wskazującymi uniosła jego kąciki ust, naciągając lekko skórę, oczywiście, jeśli jej pozwolił - Wyglądasz lepiej z uśmiechem, nawet jeśli zwykle go nie używasz.
Odsunęła się, aby dać mu potrzebną przestrzeń. Mogła ją raz naruszyć, ale wierzyła, iż zobaczenie jego "wesołej" strony było tego warte. Gdyby ją zrugał, nie miałaby mu tego za złe, w końcu po ostatnich grach raczej nie znajdowała się na liście jego ulubionych osób. Nie po tym, jak wpadł w zastawioną siatkę.
Pozwoliła sobie na chwilowe wyciszenie, zamykając powieki i odchylając się bardziej do tyłu. Ciepło czerpane z rozgrzanych kamieni oraz rozluźniające działanie wody, trafiła w dziesiątkę z wyborem miejsca. Gdyby jeszcze nie kwestionował jej szczerości oraz choć raz dał sobie na wstrzymanie... Wtedy jego obecność wydawałaby się ciut przyjemniejsza do zniesienia. Otworzyła lewą powiekę, zerkając na jego odsłonięte plecy. Pewien w rodzaju szok, otworzył i drugie oko, aby mogła się temu dokładnie przyjrzeć i rozpoznać przyczynę.
- Dawałam niedawno występ w jednej herbaciarni. Potem pomyślałam, żeby się rozluźnić... Poza tym, po co Ci się tłumaczę. Wyjaśniłam przecież, poza tym - wskazała na ułożone w kącie ubranie, razem bronią schowaną w sayi oraz shamisenem opartym o zbiorowisko kamieni - Nie kłamię, a jeśli to jest mało, mogę zagrać, ale tylko raz. W końcu jedyne, co Ci pokazałam to jak źle można operować strunami - odwróciła mimowolnie wzrok, widocznie urażona jego ciągłymi domysłami.

Nie mówi jej o ucieczce.

Zamyślił się. Czy powinien się odsunąć, kiedy przekroczyła wyznaczoną wcześniej granicę? Być może. Być może powinien to zrobić, jednak ciało nie ruszyło się z miejsca; nawet nie starał się jej powstrzymywać, choć doskonale widział, jak jej ręką unosi się ponad taflę spokojnej wody. Przecież pamiętał finał ostatniego spotkania. Czy słowa, jakimi go uraczyła, wystarczyły do zmiany nastawienia wielkiego, naburmuszonego zwierza? Trudno było na te pytanie odpowiedzieć, bo choć postanowił pozwolić się jej zbliżyć, tak złote tęczówki ślepi wciąż się w nią wpatrywały — czujnie i analitycznie, jak gdyby w jego głowie nie znajdowała się nawet chwila na krótką refleksję. Spaczone poczucie ekspresji mężczyzny, wcale nie ułatwiało ogólną ocenę, więc gdy Yona już sięgała mokrymi opuszkami palców jego podbródka, nie miała tak naprawdę pewności, do czego się posunie. Czy zaatakuje? A może odsunie się jak tknięte w ranę zwierzę?

Jego głowa w ostatniej chwili zdawała się drgnąć, ale nie wyrwał się w jej objęcia. Gdy ta podniosła jego podbródek, on wciąż na nią spoglądał. Za sprawka tego triku i towarzyszącego mu nieznanego, chłodnego spojrzenia, Karasawa zdawał się jeszcze bardziej szorstki i apodyktyczny niż wcześniej. Jego rysy twarzy niestety były piekielnie podobne do tych należących do jego ojca. Odziedziczył po nim nie tylko hardy wygląd, ale i również uparty charakter. Yona musiała to dostrzec, ponieważ bez zapowiedzi wysforowała się ku niemu z kolejnym ruchem. Kiedy dotknęła jego kącików ust, a te uniosły się ku górze, jego oczy na moment błysnęły, niewytłumaczalną iskrą. Oblicze, na jakie w tej krótkich chwili udało jej się spojrzeć, było... naprawdę obce. Uśmiech podkreślił jego zastałe mięśnie twarzy, zdawał się karykaturalny i niepasujący do zimnych oczu, ale jednak nie dało się ukryć, że zmiękczał w jakimś stopniu cały surowy wizerunek; rozjaśniał oczy. Może i nawet dało się w końcu na niego normalnie spojrzeć?

W jednej chwili obrócił głowę, a uśmiech, który tak jawnie wstawiła na jego twarz, zdawał się przez moment pozostawić na jego ustach ledwie dostrzegalny cień. Może naprawdę się uśmiechnął — na ten swój sztywny, nieumiejętny sposób? Naprawdę go rozbawiła?

— Aby go podtrzymać, musiałbym zaczerpnąć najbrudniejszych sztuczek u miejscowej wieszczki. Jestem ciężkim przypadkiem. Domyślam się, że nic innego nie zdziałałoby takich cudów.

Spoglądnął na nią dyskretnie; grzywka lekko osłoniła prawe oko. Czy naprawdę jego twarz... zmiękła? Przez moment Yona mogła pomyśleć, że naprawdę udało mu się rozluźnić, pomimo iż musiała do tego celu wykorzystać naprawdę ryzykowne środki. Hayase bowiem nie pozwalał zbliżać się do siebie bez byle powodu. Bardzo możliwe, że całe napięcie, które ciążyło mu na barkach przez ostatnie miesiące, zaczynało przyciskać go do podłoża tak bardzo, że postanowił sam sobie pomóc. Kto wie — to jednak wydawała się całkiem racjonalna myśl.

Kiedy wspomniała o instrumencie, mimowolnie powiódł wzorkiem na złożone na brzegu ubranie. Chwilę milczał — niedługo.

— Pewna siebie i wyrozumiała. Urodzona z kataną w dłoni i jednoczenie utalentowana artystycznie.

Szorstki głos wyrwał się z jego gardła, a oczy lekko zmrużyły, gdy uraczył ją znacznie dłuższym spojrzeniem. Coś było w nim innego. Trudno było jednak określić, co się tak naprawdę zmieniło.

— A więc pokaż, czego potrafią nauczyć w twoim rodzie. Hiryū.

Może znów mnie zaskoczysz? — przemknęło mu przez myśl, gdy wyraźnie rozluźniony przechylił głowę, a kasztanowe końcówki włosów przykleiły się do jego karku.

Podchodziła początkowo z dystansem do swojego dziwnego pomysłu, myśląc, czy zaraz nie przyjdzie jego pora na atak. Czy to nagłe drgnięcie, nie przyniesie czegoś więcej? A może złote ślepia zaczną błyszczeć i ją oślepi? Mogła się po ostatnich zabawach spodziewać wiele, stąd traktowała go jak jajko. Ostrożnie dobierając kolejne czyny, dbając o jego komfort, a także sprawdzając, czy zaraz się nie rozbije. Jednak... On jej na to pozwolił. Dlaczego?, myślała z trudem, patrząc na dzieło, które stworzyła. Jego uśmiech nie przypominał tego, co się zwykle oglądało. Brakowało w tym współpracy mięśni, braku przyzwyczajenia, czy pielęgnowania go na co dzień. Pomimo tego, sam obraz spodobał się Yonie. Chciałaby widzieć karykaturę, zamiast posępnego spojrzenia, czy też tafli spokoju, pod którą się ukrywał. Widziała przecież jego emocje, ba dostrzegła je nawet i teraz. Pełne barw porannego słońca, a także przebłysków ognistej kuli, kiedy nieboskłon pokrył się grubymi pierzynami. Mógłby to robić częściej, tylko... On zawsze stawiał mury tak jak ona w tamtym czasie. Kiedy wszystko na zewnątrz wydawało się być pokryte lodem, a żadna pomoc nie mogła jej uratować. Dziwne... Niby dalej powinna się tak czuć, a w jakimś stopniu odetchnęła. Może to przez onsen, ten uśmiech lub niedawną rozmowę, gdzie obiecała się zabrać za siebie.
- Źle do tego podchodzisz. Nie potrzebujesz wieszczki, aby rozruszać te mięśnie. Możesz mieć poharatany głos, ale z buzią jest wszystko w porządku. Może zaczniesz od unoszenia lekko kącików? - puściła mu na zachętę oczko, sama nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Tylko że w jej przypadku uniosły się one za wysoko, zwiastując śmiech, który na szczęście zdusiła. Cała ta sytuacja wydawała się tak nienaturalna, że zastanawiała się, jak on to odbiera. Wydawał się ocieplić, może nawet zmienić, ale jeszcze nie potrafiła określić w jaki sposób.
Kiedy proponowała grę, już wtedy przeszukiwała w głowie odpowiedni utwór. Tak na wszelki wypadek, gdyby zdecydował się przystać na jej ofertę. Mogła zacząć od czegoś rytmicznego, skoro oboje są w dobrym humorze, tylko co w tym wypadku spodoba się tej jednoosobowej widowni? To ona stanowiła fundament występów i powinna... A zresztą chrzanić to, zwyczajnie zaprezentuje mu coś, co sama lubiła grać.
- Skoro zostałam zapowiedziana, jak teraz miałabym się wycofać? - po tych słowach wstała z ciepłej wody i podeszła po biały materiał, służący do okrycia ciała. W tym wypadku zarzuciła go jedynie na ramiona, tak by delikatnie opatulał rozgrzane ciało. Kolejną stacją były jej ubrania, gdzie czekała już na nią kość oraz ukochany instrument. Przejechała po strunach palcami, badając, czy występ, który zaraz da, będzie tym jednym z lepszych. Nie odnajdując żadnych nieprawidłowości, pochwyciła go lekko i usiadła na kolanach sześć metrów od rudowłosego.
Nie zaczynała na samym początku. Skupiła się najpierw na dostrojeniu kluczy, uderzając rytmicznie w struny. Dbając o każdy pojedynczy dźwięk, chciała, aby doświadczył z pierwszej ręki, co mogła wtedy zaprezentować. Jak inaczej mógł brzmieć ten utwór, gdyby tylko zagrała go poprawnie. Postawiła na ten sam, tyle że teraz... Shamisen miał śpiewać, pięknie i dźwięcznie. Nie zaś doprowadzać do agonalnych krzyków widzów.
Kiedy zaczęła utwór Jongarabushi, pomyślała, co powinna mu pokazać. Wiosna nadawała się idealnie do prezentacji tego. Kiedy śnieg topniał, wydobywały się z dźwięków pierwsze promienie słońca. Postanowiła nieco cofnąć ich w czasie i zacząć właśnie tam. Dźwięki zaczynały się robić coraz mocniejsze, zawarła w nich całą swoją pasję do grania, łącznie z obrazem wydzierganym z nut. Powiew kwiatów sakury, delikatny wiatr, roznoszący je po kwiecistej łące. Zamknęła na moment oczy, oddając się melodii. Jej dłonie u góry instrumentu lekko tańczyły ze strunami, przejeżdżając po nich, tak jak gdy ćwiczyła. Kość, trzymana w prawej dłoni niemal czuła jak idealnie do niej przylega. Stały się jednym do końca utworu. Kiedy rytm zaczął zwalniać, zrobiło jej się zimno. Zima była okrutną porą roku, na którą nadeszła pora. Smutne dźwięki, potrafiły dotknąć serca, przypomnieć o czymś bolesnym. Wprawdzie utraciła swoją miłość, lecz to nie ona stanowiła rdzeń melodii - bardziej ją dotknęło odebranie domu, oddanie go we władanie demonów. To one doprowadziły ją do wściekłości, wycisnęły z niej łzy i stanowiły przepustkę do wolności. Jongara była właśnie taką wolnością, gdzie mogła szybować przez czas, nie oglądając się za siebie. Kiedy naprawdę miała otwarte skrzydła i wzbijała się wyżej, wyżej tak jak w micie Ikar. Tyle że na końcu historii ona nie spadła do wody, a usiadła na jednym z drzew, kończąc całe wystąpienie.
Uniosła powieki w lekkim uśmiechu, który towarzyszył jej w trakcie grania. Wzięła głęboki wdech i pochyliła do przodu głowę, bez słowa, bez żartu, którym mogłaby go potraktować. Siedziała spokojnie, czekając na niego. Nie pozwoliła sobie wstać, ani nawet poczuć, iż poza wodą, wcale nie było tak ciepło. Nie czując wiatru, czy jak skóra powoli schnie, utkwiła bursztynowe ślepia w jego twarzy. To była jego kolej, żeby mówić.

Chłodne, choć wciąż ciężkie powietrze otulało spoconą skórę sparzoną od dziennych promieni słońca. Chisana zdecydowanie wolał zimę i mróz, jaki ze sobą niosła. I chociaż wydawać się mogło, że kto jak kto, ale on zimowe noce będzie kojarzył raczej z negatywnymi, wręcz tragicznymi wydarzeniami z jego dzieciństwa, to jednak biały i świeży puch oraz cisza nocnego lasu przynosiła ze sobą spokój i ukojenie dla umęczonej duszy. Jak przyjemny balsam na świeże rany a nie jak słoneczna sól, która wżerała się głęboko pod warstwy naskórka.
W momencie, w którym kobieta po drugiej stronie odsuwanych drzwi właśnie kończyła swoje przedstawienie, odgłos bosych stóp zmieszał się ze skrzypnięciem starej, drewnianej podłogi, a potem nastąpiło szurnięcie przywodzące na myśl huk na ciemnym, burzowym niebie zwiastujący gniew samego Raijina.
Karmazynowe spojrzenie spoczęło wpierw na mężczyźnie, a później na kobiecie. Zapewne policzki niejednego podlotka na widok nagiego ciała niewiasty pokryłyby się niezwykłym rumieńcem, jednakże Chisana pozostał niewzruszony. Nie pociągały go kobiety, ani też mężczyźni. Jego ojciec z ciężkim sercem powoli przywykał do myśli, że jego syn raczej nie obdaruje go potomkiem. Wszakże nie było na tym świecie dziewczęcia, które byłoby w stanie roztopić zatrutego lodem serca chłopaka. Ashikaga westchnął lekko, a jego nadzieje na samotny relaks i wieczór właśnie rozpadły się na tysiące małych kawałków z głośnym hukiem.
Zasunął za sobą drzwi i bez jakiegokolwiek skrępowania postąpił kilka kolejnych kroków ku źródle. Zatrzymawszy się przy jego krawędzi, oparł katanę o jeden z kamieni. Wszakże nie mógł sobie pozwolić na mroczny scenariusz, w którym to wygrzewając się w wodzie zostałby zaatakowany przez demona. Nie zwojowałby świata tylko za pomocą swego naturalnego miecza pomiędzy nogami. Nie w starciu z demonami. Bez słowa wsunął się do wody, zanurzając praktycznie po sam nos, po czym przymknął oczy czując przyjemne uczucie wymieszanej świeżości oraz ciepła. Niczym dziecko, które brało kąpiel po długim tygodniu oczekiwania.
Tak, tego było mu trzeba.

Złoty wzrok Karasawy snuł się leniwie na wysokości jej ust, jakby przeczuwał, co budzący się w półmroku uśmiech może dla niego oznaczać — a jednak się nie obawiał. Trudno było mu to wyjaśnić — miał wrażenie, że coś zmieniło się od ich ostatniego spotkania; jak gdyby ciężką atmosferę rozrzedził wiatr, zdmuchując wypowiedziane, stare słowa oraz niekoniecznie przyjemne wspomnienia gdzieś poza obejmujący ich ciepłą mgiełką onsen. Czy wystarczyło inne podejście, aby przestał spinać się i stroszyć sierść? Czy ten rozluźniający dotyk unoszący kąciki martwych, zastygłych ust był wystarczająco kojący, aby pozwolić mu zapomnieć o tym, że pomimo delikatnej, kobiecej postaci miał przed sobą trującą roślinę, skłonną obwiązać się wokół swojej ofiary przy byle lepszej okazji? Zapuściła sidła przy Aracie i jak skończył?

Kiedy się oddaliła z tym swoim lekkim, dźwięcznym głosikiem, podsyconym pewnością siebie, Hayase zastanawiał się, czy oby już nie oplotła się wokół jego kostki.

Kiedy zauważył, że Yona zamierzała się podciągnąć i wyjść z wody, niespodziewanie się spiął — jakby dopiero teraz pojął do czego ją namówił. Ciepło panujące w onsensie mogło zatuszować wzrost temperatury, jaki w jednej chwili wspiął się aż po czubek jego głowy. Wargi mężczyzny lekko się uchyliły, jakby wahał się, czy ją powstrzymać. Jednak gdy dojrzał jej smukłą, nagą sylwetkę wargi same się zamknęły, nie pozwalając wydobyć się już żadnym słowom. Czy w aktualnym zaskoczeniu, dosłyszałaby w ogóle jego zdarty głos?

Kiedy sięgnęła instrumentu, a pierwsze dźwięki rozlały się w ich towarzystwie, złoty wzrok utkwiony był już w innej części onsenu. Można było tłumaczyć to dobrym wychowaniem i niegapieniem się w obnażoną kobietę tak bezpośrednio albo Hayase naprawdę rzadko miewał okazję do przebywania w podobnych sytuacjach. Język dyskretnie tknął wolną wargę, a powieki przymknęły się. W całości oddał się melodii, pozwalając Yonie po raz kolejny dzisiejszego wieczoru prowadzić się za rękę. Kiedy zacisnął na jej dłoni swoje zesztywniałe palce? Dźwięki, które niósł Shamisen, zabrał go do wspomnień z odległych miesięcy. Do pięknej wiosny. Do pierwszych spadających płatków z drzew, wraz z którymi wyłoniła się na wysokim wierzchowcu jego żona. Zawitała wtedy do Yonezawie, wioząc ze sobą trofeum ściganego od tygodni nieuchwytnego potwora. Nagle wszystko się zmieniło, jakby wpadło do jego umysłu tornado. Wiosna przeszła w chłód — w późną zimę, gdzie włócząc się po straconych terenach Osaki, patrzał bezsilnie na biesiadujące na ulicach demony, na zagubionych, przestraszonych ludzi oddających im hołd, na biedaków, którzy spluwali pod wielkimi rezydencjami wysokich głów, demonstrując pogardę wobec nich. To nie tak miało się skończyć. To nie było ostatnie słowo. Nie jego.

Wtem brzęki strun ucichły, a Karasawa wciąż mając przymknięte oczy, opuścił nieco ramiona i odchylił głowę, wypuszczając z ust powietrze. Wyglądał na spokojnego, zrelaksowanego, gdyby tylko poćwiczył może i nawet uśmiechniętego. Jakby złe wspomnienia czmychnęły nagle jego głowy. Ulotniły się, a po zamęcie pozostała pustka. Spokojna. Nie przerażała.

— Przyznam, że myślałem, że się tylko zgrywasz. — Umilkł na chwilę, aby dodać: — O czym myślałaś, kiedy dotknęłaś strun?

Komplementy nigdy nie były jego najsilniejszą stroną. To, że cokolwiek powiedział, można było traktować za dużą pochwałę. Kiedy usłyszał dobiegający z oddali dźwięk, otworzył oczy i omijając wzorkiem Yonę, spoglądnął na krótko w kierunku nadchodzącego młodego mężczyzny. Kiedy jego nogi zanurzyły się w ciepłej wodzie, zerknął na rudowłosą wymownie, jakby chciał jej coś tym spojrzeniem przekazać, dopiero po chwili zdając sobie z tego sprawę (Hiryū mogła dostrzec, że wzrok Karasawy nie pozostał na niej zbyt długo; szybko spełzł gdzieś w bok, udając tak znane jej już niewzruszenie). Wyglądał jakby się sparzył.

Hayase wydawało się, że zna tego chłopaka. Aby ukryć dezorientację, ślepia krótko otaksowały jego sylwetkę.

— Ashikaga Chisana.

Dopiero po wypowiedzeniu tych słów zrozumiał.

— Powiadają, że parę miesięcy temu wgryzłeś się w rozszalałego demona. To prawda czy tyko plotki?

Zapytał sucho, z czystej ciekawości.

Musiała przyznać, że jeszcze nigdy nie grała prawie nago. W normalnych okolicznościach zwykła nosić kimono lub jeden z ćwiczebnych stroi. Jednak nie rumieniła się, ani nie ukazywała speszenia. Czuła się naturalnie przez otaczający ich krajobraz. Nagość w onsenie nie była niczym nowym. Ba, można śmiało powiedzieć, że to chleb powszedni podobnych miejsc. Z tego powodu szła rozluźniona, stawiając stopy powoli przed sobą - nigdzie się nie spieszyła. Może i na karku miała spotkanie z Aratą, lecz pozostał jeszcze dodatkowy dzień, a później kolejny. Miała masę czasu, żeby naprawić to, co zostało zniszczone, a jednocześnie ukoić nerwy Hayase, czymś, co dobrze znał. Mogła z początku nie być przekonana co do wyboru dzieła, ale lubiła ryzyko i chętnie się go podejmowała.
W oczekiwaniu na jego pierwsze słowa pozwoliła sobie przyglądać mu się z lekko pochyloną do boku głową. Czytanie rudowłosego było zaiste morderczą czynnością. Zwykle ukrywając emocje wydawał się być nieprzenikniony, do czasu, aż nagle się odezwał. Nie wiedziała, czy miała do czynienia z komplementem, bądź ludzką ciekawością, ale nie potrafiła obniżyć, lekko uniesionych kącików ust. Jak na niego to całkiem się postarał, przeszło jej przez myśl, zwłaszcza że do dzisiaj ukrywała przed nim swój artystyczny talent.
- Z początku o wiośnie, później o utracie Osaki - powiedziała zamyślonym głosem, lekko unosząc głowę w stronę nieboskłonu - Co zobaczyłeś? - dodała po chwili, powoli wstając ze swojego miejsca. Podeszła najpierw do swoich rzeczy, aby odłożyć instrument i nagle pochwyciła w dłoń rękojeść katany. Zapach bzu połączony z zimą, nie umknął jej zmysłom. Nie musiała nawet patrzeć na Chisanę, aby wiedzieć o jego obecności. Zwróciła bursztynowe ślepia w jego stronę, zaciskając usta w wąską linię.
Na szczęście Ashikaga nie był demonem, a człowiekiem jak ona czy Karasawa. Cicho wzdychając, odłożyła swój oręż, wkładając go z powrotem do sayi. Na wszelki wypadek położyła go nieco bliżej, bo jedynie dwa metry od źródła. Na tym dystansie mogła błyskawicznie go dobyć, nie mówiąc, że jej ciało było niemal tak śmiercionośne jak wykute ostrze Nichirin.
Na przywitanie jedynie pochyliła głowę i usiadła raz jeszcze obok rudzielca. Postanowiła trzymać dystans od młodzieńca, dowiadując się o nim wprost od swojego towarzysza. Najwidoczniej szermierz należał do korpusu, choć wolała za szybko nie wysnuwać tych wniosków - Też dla relaksu? - zagaiła otwarcie, postanawiając odpuścić na moment z manierami i przedstawić się przy innej okazji. Następnie spojrzała przelotnie po zabójcy płomienia i cicho dodała - Zabójca?

Nadzieja, na spędzenie raczej spokojnego czasu w onsenie rozpadła się na drobne kawałki niczym papierowy dom porwany przez wiatr w momencie, kiedy z ust mężczyzny padły pierwsze słowa. Bogowie mu świadkiem, że z ledwością powstrzymał głośny odgłos ciężkiego westchnięcia, jakby jakaś niewidzialna siła z impetem osiadła na jego ramionach. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego tak wielu fascynował fakt, że wgryzł się w demona. Przecież nie zjadł go. Nie upiekł jego mięsa nad ogniem a potem z apetytem pałaszował. Walki rządziły się swoimi własnymi zasadami, a skoro mężczyzna najwidoczniej również był łowcą to powinien znać tak banalne podstawy.
On żył, a demon nie. Koniec tematu, nie ma co roztrząsać historii.
Początkowo zakładał, że temat ten umrze dość szybko, jednakże bardzo szybko przekonał się w jak wielkim błędzie pozostawał. Nie było spotkania z innymi, żeby ci nie wspominali o jego "wyczynie". Jakby było to coś na tyle ważnego, aby to rozpamiętywać w nieskończoność. Kto jak to, ale Chisana z pewnością nie walczył z demonami dla sławy. A na pewno nie dla takiej.
Odwrócił się powoli w stronę nieznajomego zawieszając swoje spojrzenie na jego twarzy o kilka sekund za długo.
- Możliwe. - odpowiedział krótko dając mu do zrozumienia, że ów temat nie jest najlepszym do rozpoczęcia jakiejkolwiek rozmowy.
- Niestety, ale nie znam twego imienia. - uniósł delikatnie jasną brew, która zniknęła pod burzą równie pozbawionych koloru włosów.
- Właściwie to waszych imion. Nie czujesz się nieswojo pozwalając, by twa kobieta paradowała nago przed innym? - zapytał nagle odnajdując pewną dozę zainteresowania w tym fenomenie.

Z uwagą przyglądał się reakcji Hiryū. Nie dało się ukryć, że przybycie Ashikagawy wzbudziło w niej dodatkową czujność; była gotowa dosięgnąć ostrza. Z pewnością, gdyby dzisiejszym gościem nie okazał się człowiek, a bestia, nie posiadałaby już swojego paskudnego łba. A więc Yona go nie znała. To nie tak, że tego po niej oczekiwał. Po prostu podejrzewał, że plotki o jego heroicznym i dziwacznym przedsięwzięciu okrążyły już wszystkich paplających wokół demon slayerów. W końcu mało który ośmieliłby się zatopić zęby w tak odrażającym paskudztwie i oderwać z potwora kawał solidnego mięsa. Słyszał również wersję, w której chłopak, zamiast wypluć ciążący między zębami kawałek skóry, po prostu z przyjemnością go połkną, lubieżnie oblizując usta. Teraz kiedy ten zwizualizowany obraz stanął mu przed oczami, zastanawia się jak taki drobny chłopak, potrafiłby gromadzić w sobie tak barbarzyńskie instynkty. Hayase nie ulegał żadnym plotkom, nigdy też takim nie ufał. Teraz gdy miał przed sobą wspomnianą osobowość, chciał zweryfikować prawdę. Czy był naprawdę takim szaleńcem, o jakim słyszał?

Kiedy ruch wody poruszył się, a ciało Yony otuliły ciepłota wody, Hayase przymknął oczy; jakiś mięsień drgnął na jego policzku. Czyżby zaczynał robić postępy? A może tak zaskoczyła go odpowiedź, jaką usłyszał od Hiryū?

— Mam wrażenie, że twoją tajną mocą jest czytanie w myślach.

Potem spoglądnął na nią dyskretnie, ale z twarzą miękką i spojrzeniem pełnym złocistego lustrzanego odbicia. Nie wyglądał groźnie. Nawet z tymi surowymi rysami i blizną przechodząca przez niemal środek oblicza.

— Tak, zabójca — odparł bez ogródek i wbił spojrzenie w Chisanę. — Walczył w Edo.

Kiedy jasnowłosy łowca postanowił się odezwać, czujne oczy mężczyzny wciąż spoczywały na jego twarzy.

— Karasawa Hayase. — Skinął lekko w przywitaniu i przeniósł wzrok na kobietę obok, wstrzymał się jednak z jej przedstawieniem. Nie zamierzał podejmować za nią decyzji — w końcu nie miał do niej żadnych praw. — Nie czuję się nieswojo. Nie jest moją kobietą. Sama zdawała sobie sprawę, do którego onsenu wchodzi.

Jego spojrzenie zdawało się rozbawione, ale może to tylko blask oświetlenia odbił się w jego złotych tęczówkach, przypominając tą niepasującą do jego poważnej postawy niebanalną iskrę?

Coś ją dalej niepokoiło. Kiedy pojawiła się nowa buzia, zupełnie nie wiedziała, czego powinna się po niej spodziewać. Jeszcze ta rozsiewana o Chisanie plotka - wprawiła ją w lekkie zakłopotanie. Zbytnio nie przejmując się pogłoskami, starała się ich unikać. Jednak, gdy ktoś zapytał tuż przy niej, jak mogłaby wyprzeć to z głowy? Zapomnieć i ruszyć dalej? Nie, gdy potencjalnie mogła spotkać jednego z tych narwanych szaleńców, którzy biegali wolno po Yonezawie.
Zatrzymawszy się tuż przy brzegu, mogła z ukosa patrzeć w te czerwone oczy, nie wiedząc, czy zaprzeczy. Gdy jednak potwierdził przypuszczenia Hayase, delikatnie się uśmiechnęła - jednak słusznie zrobiła, przenosząc oręż nieco bliżej swojego ciała.
Zapytana o nową zdolność cicho się zaśmiała. Może i demony miały sposobność, aby coś takiego umieć, ale ona? Była zwykłym człowiekiem, niezdolnym do odczytania go, gdy dobrze się ukrywał. Oparła głowę o rozgrzane kamienie, wpatrując się w ukosa w jego złote ślepia - Może, aż tak bardzo się nie różnimy, skoro zobaczyłeś to samo - powiedziała przyciszonym tonem, nie wiedząc, kiedy wyparowała z niej resztka wrogości. Coś się między nimi zmieniło, lecz nie wiedziała, czy Karasawa czuję się podobnie. Może tylko ona zmieniła podejście?
Kiedy utwierdziła się w przekonaniu, że należy do korpusu, cóż, wcale nie zmieniła swojej postawy. Postanowiła być wobec niego ostrożna, traktując go jak potencjalnego przeciwnika. Każdy miał swoje pobudki, aby walczyć z pomiotami Muzana, lecz nie każdemu potrafiłaby zaufać. W tym osobie, która stosowała tak barbarzyńskie metody.
- Hiryū Yona - przedstawiła się spokojnym głosem, zaraz po bracie Araty. Następnie zamilkła, aby usłyszeć coś interesującego. Niemal przypomniała jej się podróż do Edo, gdzie ludzie patrzyli na nich podobnie. Nie wierzyła, żeby plotki kilku mieszkańców rozeszły się w Nagoi, więc jedynie słodko się roześmiała z dziwnego zbiegu okoliczności.
- Naprawdę tak wyglądamy? Cóż, słyszałeś Hayase. Ot wpadliśmy na siebie po niedawnej rozłące, ale nie nazwałabym nas niczym innym jak... przyjaciółmi - przerwała na moment, aby dokończyć z małą niespodzianką dla rudzielca. Ciekawa jego reakcji, postanowiła go zaskoczyć, odwracając głowę w jego stronę. Z figlarnym uśmiechem, zaczekała na kolory, które tylko on mógł jej pokazać.
Po chwili wróciła wzrokiem do nieznanego szermierza - Poza tym jesteśmy w onesnie. To normalne widzieć ludzi nago, nawet jeśli jedną z nich byłaby czyjaś kobieta. A może taka sytuacja byłaby dla Ciebie niedopuszczalna, Ashikaga-san? - specjalnie użyła formalnej formy, dając mu do zrozumienia, iż od niego będzie oczekiwała tego samego.

W oczekiwaniu na odpowiedź, która nie nadchodziła, skierował swoje szablonowe spojrzenie na towarzyszącą mu Yone. Nawet w ciemnościach oświeconych jedynie mdłym blaskiem lampionów, mogła dostrzec, jak zmartwiałe złoto tęczówek mężczyzny porusza się nieznacznie na to stwierdzenie. W głębi duszy podejrzewał, że ich ostatnie spotkanie przekreśliło wszystko, co mogło między nimi jeszcze powstać; pogłębiło niechęć do Hiryū po spotkaniu jej w ich rezydencji, po owinięciu sobie wokół palca jego własnego brata. Zaskakujące, że usłyszał to akurat z jej ust — dokładnie tak, jakby sama zdradzała mu przejawiane wobec niego odczucia.

Być może chciał coś odpowiedzieć, być może był to tylko pojedynczy zryw mrocznego cienia błądzącego po stalowych liniach twarzy, jednak nim miała okazje się o tym przekonać, donośny skrzek rozdarł niebo, przeganiając ruchem skrzydeł tańczące wokół światła nocne owady.

Hayase uniósł ramię w momencie, gdy pazury ptaka wbiły się w jego wilgotną skórę. Dostrzegł niewielki liścik przyczepiony do jego chudej nogi, nie bez powodu przeczuwając najgorsze. Wstał nie bacząc na obecność Yony i Chisany, jakby myślami znajdował się już gdzieś indziej. Wchodząc na brzeg, zarzucił na siebie wierzchnią, przewiewną szatę, na co niezadowolony ptak musiał unieść się w powietrze, aby umożliwić mu ubranie ręki, którą go uprzednio trzymał; zwierzak patrzał na niego uparcie paciorkowatymi, czarnymi ślepiami.

— Muszę wracać.

Odparł, starając się ukryć niepewność.

— Możne jeszcze się zobaczymy, Hiryū.

I pokażesz mi, co starałaś się jeszcze przede mną ukryć podczas naszego ostatniego spotkania — to dodał już w myślach.


— zt

Chciała, aby raz jeszcze dla niej zatańczył. Pokazał coś więcej nic nieznaczny uśmiech, czy drgnięcie mięśni twarzy. Gdy przeniosła spojrzenie z Chisany na Hayase, zastanawiała się, o czym teraz myślał. Czy chciał jej odpowiedzieć i ugasić naglące pragnienie? Niefortunnie tego wieczora miała wrócić z pewnym niedosytem.
Ich małe spotkanie zostało ponownie przerwane przez przybycie niespodziewanego gościa, który usiadł na jego ramieniu. Z zainteresowaniem wbiła bursztynowe oczy w niewielkie cielsko, świdrując go na wskroś. Myślała wtedy jedynie, od kogo dostał liścik oraz co takiego mógł zawierać.
Kiedy uniósł sylwetkę, z cichym westchnięciem podniosła się z własnego miejsca i podeszła dwa metry, chwytając pewnie za sayę, w której schowana została Benihime - Mamy niezałatwione sprawy, spodziewaj się podobnego listu- powiedziała tajemniczym tonem, ruszając powoli do swoich ubrań. Podnosząc powoli szaty, odwróciła na moment głowę, aby spojrzeć raz jeszcze na nieznajomego zabójcę - Przyjemnych łowów - rzuciła słodkim głosem, a po lekkim skinięciu głowy, oddaliła się, aby wysuszyć ciało oraz ubrać luźne ubranie.
- Arata, mam nadzieję, że dostałeś wiadomość - dodała w myślach, zanim wsiadła na konia i ruszyła prosto w ciemną noc.
[z/t]