Była daleko od domu. Gdzieś w lasach, które chyba przypominały jej dzieciństwo, chociaż nie potrafiła sobie wszystkiego przypomnieć. Szczegóły zlewały się w jedną całość. Wiele wspomnień jej umykało, jak by spaczony umysł próbował się w ten sposób obronić przed traumatyczną prawdą. Trenowała. Wiele, znacznie więcej niż dotychczas. Musiała stać się silniejsza. Kolejne starcia z demonami tylko jej uświadamiały, że wciąż tak wiele jej brakowało. Wciąż była zbyt słaba. A lista jej celów przecież wzrosła. Nie chodziło już o zemstę na tym jednym, konkretnym demonie, który przypominał koszmar z młodzieńczych lat. Do listy został jeszcze dopisany inny demon. O ślicznych lecz zimnych błękitnych tęczówkach i białych włosach. Hebi, którego znamię nosiła na cele; które wyrżnął pazurem na jej skórze. Naznaczył ją, a teraz ona pragnęła naznaczyć jego. Najlepiej ścinając tę głupkowatą głowę z jego szyi.

Niestety za każdym razem uświadamiał jej jak wielka była między nimi przepaść. Brakowało jej szybkości i siły. Miała braki praktycznie w każdym aspekcie. Po to co z nią zrobił przy ostatnim spotkaniu pozostał jej już tylko trening. Trening lub samobójstwo.

- Kra kurwa nie tak głośno - syknęła na wronę piorunując ptaka wzrokiem. Nie przepadali za sobą. Od początku nie potrafili się dogadać i tak już pozostało. Mieli swój układ, od czasu do czasu sobie pomagając, jednak zazwyczaj starali się ignorować. Ona i jej wrona.

Nie pozostało jej nic więcej niż ruszenie biegiem przez las. Miała spore tempo, ale nie na tyle, żeby się zmachać. Wiedziała, że jeśli dojdzie do walki musiała być w pełni sił. Zwłaszcza teraz, gdy jej umiejętności ją zawodziły. Gdy nowy miecz nie był już butelkowo zielony, tylko jasny i mdły przypominający jakieś niezdrowe rzygi. Wola wiatru - jak to powtarzał czasami jej Hashira - w niej gasła. Nie potrafiła tego zmienić. Zaakceptowała fakt, że ostatnim razem w Kyoto demon nie zabrał tylko jej godności i honoru. Ichitaro zabrał także jej tarczę. Przemienił jej agresję w autodestrukcyjną broń, którą używał przeciwko niej. Bawił się nią. Zniszczył pozostawiając porozrzucane kawałki na podłodze. Był jednak zbyt leniwy, żeby je pozbierać.

Dotarła na miejsce lustrując uważnie sytuację. Szare tęczówki skakały od zabójcy do demona. Uśmiechnęła się pod nosem wyciągając katanę zza pasa. Chwyciła ją pewniej w dłoni. Zwłoki zwisały bezwładnie. Zielone ostrze należące do martwego Zabójcy, który pewnie uczył się od tego samego Hashiry co ona. Czy go kojarzyła? Nie miało to większego znaczenia. Ludzie ginęli dziennie. Zwłaszcza ci, którzy walczyli z demonami. Ona jednak nie mogła teraz zginąć. Miała za dużo do zrobienia. Za dużo do pomszczenia.

- Kto wie, może będzie twoim ostatnim, demonie? - Rzuciła podejmując wyzwanie. Spróbowała wyczekać widząc jak potwór szarżował w jej stronę. Chciała odskoczyć dosłownie w ostatnim momencie. Zrobić unik w bok próbując tym pozbawić demonicy równowagi. Nie czekając przeszła do kontrataku zamachnęła się kataną celując oczywiście w szyję.

Nie potrzebowała więcej motywacji. Demon wciąż był tylko i wyłącznie demonem. Potworem, którego musiała się pozbyć. Nie podchodziła do walki zbyt emocjonalnie. Kobieta nie była jej obca Kolejny przeciwnik do pokonania. Nie była ani Ichitaro, którym zdecydowanie chciała się zabawić przed ścięciem jego głowy; czy demonem z jej dzieciństwa, na którego polowała od lat. Zadanie jak każde inne. Pokonać i wykończyć. Chociaż skupiała się na walce wyglądała na rozkojarzoną. Było to jej jedno z pierwszych starć z demonem od t a  m t e g o z Ichitaro. Od wielkiej przegranej, która nawiedzała ją w każdym koszmarze. Skupiła się na treningu i chociaż była szybsza, silniejsza, bardziej zwinna, wciąż wiele jej brakowało. Wciąż czuła się zbrukana. Ichitaro zabrał jej wtedy cząstkę duszy, której miała już nigdy nie odzyskać. Naznaczył ją i taka się też czuła. Brudna.

Nie skrzywiła się nawet, gdy pazury demona sięgnęły jej boku. Byłą zbyt pochłonięta walką. Jej atak nie dosięgł celu, a w następnej sekundzie została odrzucona turlając się po ziemi. Jej długie białe włosy ubrudziły się od kamyków, gdy jednym susem ponownie stanęła do pionu.

- Doceniam piękne kobiety - rzuciła lustrując przeciwniczkę chłodnym spojrzeniem. - Ale nie jesteś w moim typie, brzydulo - dodała chcąc specjalnie ją rozzłościć. Skoro wygląd był dla niej taki ważny. Wkurzony przeciwnik był słabym przeciwnikiem. Znała to od podszewki, w końcu zazwyczaj to ona sama się złościła. Tym razem zamierzała zachować zimną krew. Wzięła głębszy oddech z typowym dla Zabójcy syczeniem. Przygotowała się do ataku.

- Ni no kata: Sōsō - Shinato Kaze! - Zamachnęła się mieczem posyłając w stronę przeciwniczki wietrzne ostrza. Oddech wiatru pozostawiał dziwną gorycz na języku, otępienie w mięśniach. Był jej tak dobrze znany, a jednak nie pasował. Już nie. Nie czekała jednak. Od razu rzuciła się biegiem w jej stronę, traktując swój atak jako dywersję. Zamierzała zaatakować demona, gdy ten będzie zajęty obroną. Jeśli udało jej się podbiec wystarczająco blisko spróbowała zaskoczyć ją frontalnym atakiem. Cały czas była gotowa na unik, gdyby demonica okazała się szybsza.

Nie czuła bólu biodra. Nie czuła niczego. Całkowicie skupiona na walce ze swoją przeciwniczką. Nic innego nie miało teraz znaczenia. Demon, jak każdy inny. Jeden potwór mniej; jeden problem mniej. Nie podchodziła do swojej pracy emocjonalnie. Była to zaledwie droga do własnych celów. Do zemsty.

Czuła się popsuta. Warknęła jakąś wiązankę przekleństw, gdy atak nie dotarł do demona. Nic nie szło po jej myśli, chociaż walczyła tak jak zawsze. Nie brakowało jej szybkości ani doświadczenia. Ataki były celne i sprawne, a jednak za słabe; za wolne; za nijakie. Ostrze Nichirin ciążyło jej w dłoni, jak by wykonywana forma oddechu wiatru mu nie pasowała. Dyszała ciężko, bo oddech również nie był równomierny i skupiony. Wszystko było nie tak, a jednak nie do końca potrafiła rozgryźć co. To jego wina - pomyślała ze złością przypominając sobie wszystkie rzeczy, jakich dopuścił się Hebi tamtej pamiętnej nocy, gdy straciła swoje ostrze Nichirin, swoją dumę i wartość. Zrujnował ją. Popsuł ponownie i nie kwapił się, żeby cokolwiek naprawić. Została sama z własnymi rozsyłanymi kawałkami, które od roku próbowała pozbierać.

- Już jeden demon próbował zrobić ze mnie swojego sługę. Ty jesteś przy nim wyjątkowo słaba - odwarknęła na sam pomysł. Fakt, że jej odpuścił i prawie mu się udało zostawiła dla siebie.

Nie miała jednak czasu na rozmyślenia. Nie miała czasu na nic. Demon szybko przeszedł do ataku, a jej ciało wyrwało się odruchowo. Bez przemyślenia, polegając tylko na instynkcie. Na niczym więcej. Od zawsze była narwana, a kontratak zbyt często okazywał się lepszą formą obrony. Nie dbała o swoje zdrowie. Nie bała się śmierci. Może właśnie dlatego postępowała tak pochopnie, narażając się - ale czy niepotrzebnie?

- Ichi no kata: Suiten Tōgasumi - szepnęła wykonując frontalne pchnięcie, próbując uszkodzić nim nadciągającego demona. Wyprzedzić jej umiejętności swoją szybkością. Nowo poznaną siłą tak mgliście piękną.

Odetchnęła głębiej czując nagły przypływ energii. Krzyk demona był jak muzyka dla jej uszu. Nichring gładko zanurzyło się w jej ciele tnąc nieprzyjemnie wszystkie napotkane tkanki. Od razu spróbowała wyszarpać miecz w obawie, że ugrzęźnie zatopiony w klatce przeciwniczki. Sama odskoczyła w tył balansując na lekko zgiętych kolanach.

Poczuła się pewniej. Jak by w końcu współgrała z własną naturą. Jak by jej ruchy stały się płynniejsze, bardziej precyzyjne. Mogła polegać swoich umiejętnościach. Nowa pewność siebie dodała jej otuchy. To nie był jeszcze koniec, a jednak wiedziała, że da radę. Cząstka siebie, którą zabrał jej tamtej nocy Ichitaro miała już nigdy nie powrócić. Słabość i złość na samą siebie została, tak jak smak gorzkiej porażki. A jednak teraz zobaczyła światełko na końcu tunelu. Mogła ponownie stanąć do walki. Wciąż miała przed sobą daleką drogę pełną treningów i trudności, ale w końcu zobaczyła jakieś efekty; jakieś możliwości. Nie była aż tak popsuta, jak jej mówił. Wciąż do czegoś się nadawała.

- Go no kata: Kaun no Umi - szepnęła odbijając się z ziemi i ruszając pędem w stronę demonicy. Zmniejszała dystans z pełną szybkością wychodząc kobiecie na przeciw. Zamierzała wykonać serię cięć, które miały służyć za obronę w przypadku niespodziewanego ataku demona i przede wszystkim za zakończenie walki. Celowała w szyję, jak by inaczej.

Wciąż nadawała się do walki.