Słyszała słowa Taigi całkiem dokładnie choć chyba wolałaby ich nie słyszeć, podważały bowiem jej motywację do zabijania demonów. W końcu wszystko było o wiele prostsze gdy stawiali się w pozycji tych dobrych walczących ze złem. Pozwalało to na usprawiedliwienie tego iż czasem zadawali demon niepotrzebny ból w ramach kary za ich czyny. Shimazu tak właśnie działała gdy tylko miała okazję, wizualizowała sobie każdego demona jako jej męża i zadawała mu tyle cierpienia ile była w stanie. Czy to zaburzało jej wewnętrzną równowagę? Z całą pewnością, w końcu kolejne słowa Shiratoriego to potwierdziły. Nawet myśliwi powinni zapewnić ofiarzę godne odejście z tego padołu łez.  By uniknąć Byakko według wierzeń ludu północy należało zachować równowagę i umiar. Zło naprawić dobrem i pogodzić się ze samym sobą.
Dlatego cieszyła się, że nie pochodzi z Yukikuni, dla niej nie było to opcją. Wzywała imię bogów, wzywała swych przodków bo ludzie potrzebowali w coś wierzyć. Dla niej jednak na koniec dnia i tak liczyła się tylko zemsta i chęć wygrania wyścigu z śmiercią. Jej dni były policzone, doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Dlatego tak bardzo chciała spełnić swoje jedyne marzenie nim odejdzie. Dlatego zadawała tyle bólu demonom i sobie, liczyło się tylko osiągnięcie celu. Gdyby pewnie powiedziała to teraz zabójcy to stwierdziłby iż Byakko pożarłby ją bez wahania. Spokojne życie nie było już dla niej opcją, mogła jedynie walczyć o to by choć w godzinie śmierci wyzwolić się z okowów strachu nałożonych przez jej męża. Zapłacić za poniżenie i uczynienie z niej potwora.
Wyczuła jak prawdopodobnie Taiga usiadł obok niej, czuła że ktoś był przy nich i zapewne opatrywał teraz rany wojownika z północy. Miała nadzieje, że cokolwiek mu się stało nie wpłynie na jego sprawność i że szybko wróci do pełni zdrowia. O swoje ciało tak nie dbała, wszak i tak była chodzącym trupem. Czymś co trzymało się w kupie tylko za sprawą silnej woli. Kobieta, która przedstawiła się jako uczennica lekarza przeszła do opatrywania ran rudowłosej. Cóż rychło w czas bo pewnie jeszcze parę chwil i Shimazu padłaby na ziemie prawie nieżywa. Przynajmniej powstrzymałoby to jej samobójcze myśli. Teraz jednak nie było na nie miejsca, nie przy innym zabójcy.
— Powinniśmy sprawdzić co z Kotone, Shiratori-San — Powiedziała cicho Ema by oszczędzić jak najwięcej sił — Nie czułam jej obecności podczas walki, ale może Ty ją widziałeś? — Spytała ślepa zabójczyni, w końcu ich towarzyszka nie mogła od tak przepaść jak kamień w wodzie.

Rany:

Nie wiedzieli więc nic o towarzyszącej jej na początku wojowniczce. Cóż o ile nie dorwał jej inny demon to powinna być bezpieczna, może skupiła się na ewakuacji ludności albo pobiegła po posiłki? Takie scenariusze zakładała Shimazu choć przecież nie powinna tego robić tak pochopnie. W końcu równie dobrze mógł wydarzyć się ten gorszy scenariusz i kobieta po prostu zdezerterowała? Może coś ją do tego zmusiło, a może po prostu sytuacja w wiosce ją przytłoczyła? Opcji było wiele ale i tak Emie pozostało jedynie przekazać w raporcie iż rozdzielili się i nie spotkali jej już po walce. Choć bardzo by chciała wiedzieć co się stało to nie mogła nic z tym zrobić, Taiga miał w końcu rację. Z takimi ranami mogli pomarzyć o wzięciu udziału w poszukiwaniach, jednakże nie mogła bezczynnie siedzieć dlatego postanowiła skorzystać z rady Taigi by wypatrywać kruka Kotone. Nie mogła jednak użyć do tego swych oczu więc skorzysta z wzroku swojego kruka. Gwizdnęła by przywołać do siebie Nao.
— Nao, wypatruj proszę Kotone albo jej kruka — Wydała krótkie polecenie swemu ptasiemu posłańcowi po czym postanowiła oszczędzać siły. Czuła iż jest na granicy wytrzymałości i pewnie nie długo odpłynie. Została ranna nie tylko fizycznie ale i psychicznie gdy to jej choroba znów uderzyła w najmniej odpowiednim momencie przeszkadzając jej w walce z demonami. Słyszała tylko część tego co Taiga mówił do zajmującej się nimi uzdrowicielki i miała nadzieje że nie przekazywał jej dyskretnych znaków by złożyła skargę na nią wskazując iż zdrowie Emy powinno ją wykluczyć z walki. Do tego nie mogła dopuścić dopóty nie zemści się na swym mężu. Gdyby udało się jej zrealizować swój cel to gotowa byłaby już na wszystko. Wykonałaby każdy rozkaz nawet gdyby miał oznaczać pewną śmierć, bo w  jej głowie i tak już była martwa.
Z tego stanu pełnego mrocznych czyli dla niej normalnych myśli wyrwał ją głos drugiego wodnika. Odwróciła głowę w jego kierunku i skinęła głową na potwierdzenie jego słów.
— Ciężko temu zaprzeczyć Shiratori-San — Powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy by podnieść następnie głowę w górę jakby próbowała spojrzeć na niebo — Łatwo nie było, ale wyszliśmy z tego w jednym kawałku. Tyle się liczy  — Dodała po chwili choć w rzeczywistości chciała powiedzieć iż cieszyła się że On nie stracił kończyć. O siebie w końcu nie dbała tak długo jak mogła trzymać miecz.

Rany: