Siedział na zydelku i strugał sobie kawałek drewna, który znalazł nieopodal domku. Nie miał w sumie nic innego do roboty, a nie zamierzał udawać nawet przed samym sobą, ze nagle go natchnął jakiś święty duch tej ziemi i zacznie machać mieczem dla zabawy. Nic nierobienie wydawało mu się o wiele bardziej odpowiednie w tym momencie, szczególnie kiedy był tak bardzo zmęczony przebytą droga. Gdyby był tylko odrobinę mniej wprawnym jeźdźcem, siedzenie pewnie bolałoby go teraz niemożebnie, a tak z radością przejechał po drewienku jeszcze raz i zdmuchnął trociny, przyglądając się drewnianemu konikowi. No dobrze, może nie konikowi, ale czemuś co miało potencjał, by wyglądać jak konik. Męczył się nad nim wcale nie tak długo, a wydobycie kształtu zwyczajnie wymagało czasu. Może uda mu się skończyć do powrotu Mori.
No właśnie, Mori. Może tym razem nie ciągnęła go do Osaki, ale było blisko. Miała szczęście, bo o mało co nie udał, ze zwyczajnie nie widział jej listu. Po co mieli się spotkać? Cholera ją wiedziała, bo w miarę jak wariowała coraz bardziej najwyraźniej popadała tez w paranoję i nie chciała wyjawiać sekretów na papierze, ale kimże on był, żeby ją aż tak oceniać.
Postawił pół konika na zydelku, kiedy się z niego podniósł, stwierdzając że to czas, nieco rozprostować kości. Przeszedł się po wnętrzu chaty, znajdując tam absolutnie nic ciekawego, a w końcu postanowił wyjść na zewnątrz, chcąc sprawdzić czy z jego klaczą wszystko w porządku. Może to właśnie był jego błąd.
Stojąc przed domkiem wyczuł kroki i może dlatego się nie ruszył. Były zmęczone, a ich rytm pasował do Mori - zdążył nauczyć się ich niemal na pamięć, podobnie jak i reszty jego rodziny, bo spędzenie z nimi przynajmniej połowy życia robiło swoje. Nie przywitały go jednak ciepłe słowa, a wrzask, oskarżycielski wręcz i jakże agresywne zagranie.
Ayumu wzdrygnął się, kiedy topór przeleciał obok niego, robiąc wielkie oczy na widok broni, która wbiła się z impetem w deski chaty. Uskoczył w bok, automatycznie kładąc dłoń na rękojeści katany i rozglądając się dookoła, chcąc zidentyfikować zagrożenie.
— CO DO CHUJA? — zawrzeszczał wściekle, kiedy po dość szybkiej chwili uświadomił sobie, ze oto właśnie byli w scenariuszu, o który błagał by nigdy się nie wydarzył. — Mori opanuj się! To ja!

Ayumu naprawdę nie był w odpowiednim miejscu w życiu, żeby słuchać skarg i zażaleń Mori, która akurat dzisiejszego dnia stwierdziła, że jej odpierdoli. Zmarszczył brwi, wyraźnie niezadowolony, kiedy fuknął na niego wściekle, podrzucając w dłoni topór. Cofnął się, w miejsce z którego przed chwilą jeszcze uskoczył, sprawnym gestem wyrywając wcześniej miotniętą przez nią broń i rzucając ją w jej stronę z całą siłą. Dobrze, że nie był w tym wszystkim przesadnie celny.
Piorun trochę marzył o tym, żeby mógł sobie tak zwyczajnie zniknąć, jak to mu właśnie wytykała siostra. Wtedy wszystko byłoby o wiele prostsze, a przynajmniej tak mu się aktualnie wydawało. Najbliżsi członkowie rodziny nie rzucaliby w niego toporkami, nie obrażaliby go i ogólnie psuliby mu dnia.
Przesunął się znowu, kiedy kolejne ataki pomknęły w jego stronę i klął pod nosem jak najznamienitszy w całym mieście szewc, kiedy okazało się że musiał się przy tym specjalnie napracować, bo zabójczyni zamarzyło się używać nowego oddechu. W całym tym unikaniu jednak metodycznie przesuwał się po łuku w stronę Mori, zmniejszając tym samym dystans.
- Pobudka, Mori - warknął wściekle, kiedy wysunął katane i wakizashi zza pasa. Wciąż jednak znajdowały się w sayi, szczególnie kiedy gwałtownie odbił w bok, widząc jak naciąga trzy strzały i kiedy uniósł prawą rękę, w której trzymał dłuższe oręże, chcąc zwyczajnie, ale wciąż z całej siły, uderzyć ją w przedramiona.

Kiedy łuk wyleciał jej z dłoni spiął się w sobie, chcąc szybko kopnąć go, póki ten znajdował się poza jej zasięgiem i posłać jeszcze dalej, tak by nie byłą w stanie szybko ponownie dobyć broni. Kiedy jednak ich oczy znowu się spotkały, zauważył w niej tę drobną zmianę, która zwiastowała, że właśnie wszystko do niej dotarło. To, że nie był jakimś demonem, który postanowił ją prześladować, a własny, rodzonym bratem. Bratem, który właśnie powstrzymywał się od tego, by kląć na czym świat stoi tylko dlatego, że za bardzo szanował ich matkę i właśnie nie chciał jej obrazić jak ostatniej suki. Bratem, który powstrzymywał to nieznośnie świerzbienie rąk, by oswobodzić ostrze z sayi i uciąć jej te ręce, tak by już nigdy nie sięgnęła ani po łuk, ani po żadną inną broń.
Może faktycznie, gdyby się nie ocknęła i dalej walczyli, to wszystko byłoby o wiele prostsze. Mogliby zwyczajnie dac upust frustracjom i wszyscy byliby szczęśliwi. Teraz jednak, patrzyła na niego jego siostra, a nie już jakaś opętana zjawa i Ayumu zwyczajnie musiał opuścić gardę. Cofnął się więc, o parę kroków, z namysłem wsuwając miecze na swoje miejsce przy lewym boku, starannie jednak odwracając spojrzenie od Mori.
Może udałoby mu się to na dłużej, gdyby się nie odezwała.
— Przestań pieprzyć — warknął wściekły, pochylając się nieco w jej stronę, palce lewej dłoni zaciskając na pochwie miecza, bo nie wiedział co innego właściwie miał zrobić. Chciał w coś uderzyć. Mocno, tak żeby bolało i tak, żeby coś zepsuć, jakby to miało w czymkolwiek pomóc. — Długo na mnie czekasz? — wycedził, trochę ją przedrzeźniając, a zwyczajnie zbyt zły, by na szybko zebrać myśli. — Tak teraz będzie? Będę musiał mieć faktycznie oczy w dupie, bo coś ci odjebie nawet w sobotni wieczór przy butelce sake? — ani to nie był sobotni wieczór, ani nigdzie w okolicy nie było sake, a jak bogowie mu świadkami, wychyliłby teraz nie jedną czarkę. Może miała swoje powody, może coś ją sprowokowało do tego odpału, ale dla niego się to teraz nie liczyło. Była tylko złość i gorycz, że nie była w stanie nad sobą panować. Że te jej miraże równie dobrze mogły się nałożyć na niego.

Chyba w całej tej sytuacji drażniło go, jak szybko była w stanie się przełączyć. W jednej chwili chciała go zabić, a w drugiej siedziała zmęczona na ziemi. Potem w kolejce do grania na nerwach ustawiała się szczerość. Nadmierna i pełna otwartości, jakby liczyła na to, że w czymkolwiek to pomoże, albo może myślała że i tak nie miała już wiele do stracenia. Zachowywała się w jego oczach tak, jakby nie do końca zdawała sobie w pełni sprawę z tego, jak przerażające dla innych mogło być to, co się z nią działo. Jak szargał nerwy fakt, że była chodzącą maszyną do zabijania i teraz nie tylko demonów, ale także swoich sojuszników czy najbliższych.
Prawda była taka, że Ayumu nawet nie był zły - był przerażony, co tylko było potęgowane przez uczucie zagubienia i bezsilności. Bo jak niby miał jej pomóc? Dobre słowo czy znajoma twarz raczej nie wyglądały na argumenty, które miały jakkolwiek działać na jego korzyść, a gdyby nie fakt że była jego siostrą i obiecał coś Kadze - sam ściął by jej głowę dla świętego spokoju, lub zaraportował przywódczynię Cieni i 'postępach' Mori.
Stał parę metrów od niej, schowawszy bronie i splatając ręce na piersi. Patrzył na nią, ale spojrzenie to było odległe i kiedy tak na niego nie patrzyła, chcąc uniknąć kontaktu wzrokowego, nie mogła dopatrzyć się kryjącej w nim pogardy.
— Zdajesz sobie sprawę z tego, że nikt kto o tym wie, nigdy ci nie odpuści? Każdy zawsze będzie oglądał się przez ramię, nie ważne jak dobrze z tobą będzie. — rzucił szorstko, bo tak dla niego wyglądała rzeczywistość, kiedy znajdował się w jej obecności. Mogła być jego siostrą, ale w momencie kiedy przyznała się do tego wszystkiego, wydała na siebie wyrok i nie tylko w jego oczach, ale też tych Kagi, która trzymała rękę na pulsie nie tylko za sprawą Ayumu.
Słysząc jej przeprosiny, zacisnął mocno usta. Może i to słowo powinno było wybrzmieć, ale nie zmieniało wiele. Było jej przykro? Cudownie. Ale teraz co dalej? Od ostatniego wypadku minęło: 0 dni i liczymy od początku?
— I co dalej, co? Przepraszam, a teraz o tym zapomnijmy i wróćmy do udawania, że jest w miarę dobrze?

Szczerze? Tak. Wolał chyba błogą nieświadomość, bo o ile łatwiej było się w niej pławić, niż patrzeć na to, jak tak bliska osoba cierpi i zmienia się nie do poznania w mgnieniu oka. Zamiast jednak powiedzieć co mu chodziło po głowie, potrząsną nią w mało konkretny sposób. A potem uśmiechnął się do niej. Brzydko. W ten nieprzyjemny sposób kogoś, kto z pełną satysfakcją chce wbić szpilę.
— Mniejszą krzywdę? Powiedz to temu, którego zdążyłaś już zajebać — rzucił oschle, nagle jakby jeszcze bardziej od niej odległy, z pełną świadomością przywołując pierwszy incydent z jej udziałem. Korpus wciąż myślał pewnie, że było to dzieło jakiegoś zabłąkanego demona, który zrobił swoje i wyparował, a Mori miała zwyczajnie cholerne szczęście, że zbiegło się to chyba w czasie z atakiem na Yonezawę, bo tropiciele zrobiliby swoje.
— Nie tylko mnie — powiedział zanim w sumie pomyślał, ale był tak cholernie zmęczony. Nie tą potyczką, bo ta była szybka i bardziej wyczerpująca psychicznie niż fizycznie, ale no właśnie. Ayumu czuł się trochę, jakby miał powtórkę z rozrywki w sposób podobny, jak kiedy zawiódł najpierw żonę, a potem dzieciaki i męża Mori. Ta sytuacja bolała i odciskała swoje piętno na psychice, napinając nerwy jak postronki, do granic możliwości, a nawet bardziej. Niemniej oczekiwano od niego, że będzie dzielnym chłopcem, przykładnym zabójcą i dobrym bratem, ryzykując życiem swoim dla kogoś, kogo równie dobrze można było zamienić na przypadkowo napotkanego demona. Cholera, tak sobie w sumie pomyślał, że nawet potomek Muzana byłby bardziej przewidywalny niż Mori i łatwiejszym od niej przeciwnikiem. Ona wpadała w jakiś kompletnie zaślepiony stan, nie ważne czy była to noc czy dzień. Nichirin i wisteria działały na nią dokładnie tak samo jak każda inna stal i nietolerowany przez organizm roztwór, nie mówiac już o tym, że Ayumu nie był na tyle głupi żeby zapomnieć, że siostra zwyczajnie przewyższała go fizycznie. Zwyczajnie niemiałby z nią tak dużych szans, jakby sobie tego życzył.
— Ale może powinnaś się nad tym zastanowić. Skoro nie chcesz rzucać się do wulkanu, to rozważ opuszczenie Korpusu, przynajmniej na jakiś czas. Albo poproś ładnie Kagę, żeby cię wysłała do jakiegoś oddalonego od ludzkości onsenu, gdzie sobie odpoczniesz. — rozłożył ręce. — Możesz ci się nie podobać, jak mało wspaniałomyślny jestem, ale nie widzi mi się umierać tylko dlatego, ze jesteś uparta jak osioł. A jakbyś prawie zajebała przynajmniej mnie, albo Tsuru, co ci ma te herbatki przywieść, to byś się wtedy wyśmienicie bawiła, co nie? — jego głos był pełen jadu, ale czego innego się w sumie spodziewała? Jak się okazywało, to ona była tutaj jakimś mistrzem zen, kiedy tylko schodziły z niej te jej haluny. A może w sumie to on powinien poprosić Kagę o wolne od tego wszystkiego? W sumie to brzmiało całkiem dobrze.

Okrutny. Na prawdę taki był? A może zwyczajnie był dla niej w tym momencie brutalnie szczery? Nie mógł pozbyć się wrażenia, że Mori jednocześnie pogrążała się i odcinała się od tego, jak działała na innych, albo co właściwie mogła zrobić. Jakby niemyślenie o tym miało wymazać wszystko to, do czego była zdolna i co przecież już zrobiła. Zdążyła już dobitnie udowodnić, że stanowiła zagrożenie i nawet jeśli bardzo chciałaby się postrzegać za człowieka, to balansowała na jakiejś dziwnej, delikatnej granicy, przechylając się w stronę nie człowieczeństwa, a otchłani, która znajdowała się po drugiej stronie. Ayumu obawiał się, ze cokolwiek nie zrobią, cokolwiek nie powiedzą, ona w końcu w nią wpadnie i już nie wróci.
— Może — odpowiedział krótko, przesuwając się bliżej chatki i zostawionego tam konika, którego wcześniej strugał sobie dla zabicia czasu. — A może zwyczajnie w przeciwieństwie do Ciebie widzę, że długo tak nie pociągniesz. Żadne z nas — dodał jeszcze, zanim na moment zanurzył się wewnątrz drewnianego domku. Schował figurkę, wrzucając ją do tej samej sakiewki gdzie trzymał przybory do palenia i szybko wyszedł na zewnątrz.
Przez moment jeszcze patrzył na Mori, jakby oczekując, że ta zna odpowiedź na ostatnie zadane pytanie, bo czego innego się spodziewała? Że zostanie tu z nią na herbatkę po tym, jak rzuciła się na niego?
— Jak najkrócej — podsumował wreszcie, nie czekając już na nic, co mogła mieć jeszcze do powiedzenia i opuszczając samotną chatkę i siostrę.

ztx2