Wcale nie podobała jej się ta sytuacja. Wodziła strzałą za celem, cierpliwie czekając, aż będzie mogła wystrzelić, ale zabójcy kłębili jej się przed demonem i utrudniali posłanie strzały. W końcu jednak zwolniła cięciwę i pocisk śmignął, uderzając w nogę demonicy, ale rudowłosa niespecjalnie pokazała, że ją to jakkolwiek cieszy. Trafiła, ale zamiast zadowolenia, było tylko zniecierpliwienie.
Nawinęła kolejną strzałę bez przekonania, spodziewając się że znowu będzie musiała czekać, aż nadarzy się okazja i pewnie miałaby rację, gdyby demonica nie postanowiła zareagować na łuczniczkę.
Miała ochotę uskoczyć, a przynajmniej instynkt podpowiadał jej, że powinna to zrobić. Powstrzymała się jednak, bo nagle uświadomiła sobie, że stoi za nią Nanami. Cholerna Nanami, która nie mogła się ruszyć z miejsca, a która najprawdopodobniej dostanie cierniami, jeśli tropicielka ruszyłaby się chociaż trochę.
Zamiast więc uniknąć, Atsuko zwolniła strzałę. To był najszybszy sposób, żeby się jej pozbyć. Wycelowała ją nieco w górę, tak by nie trafić ani w Hirokiego, ani w Naofumiego. Potem ręką, którą wcześniej napinała cięciwę, spróbowała szybko sięgnąć do jednego ze swoich noży. Chciała spróbować zasłonić się przed pociskami zarówno łukiem, jak i ostrzem, a w ten sposób chociaż odrobinę uchronić ciało przed nieuchronnymi obrażeniami.

Spoiler:

W końcu udało mu się stanąć dotrzeć do miejsca starcia, co prawda ich przeciwniczka uniknęła ataku ale rozkojarzył ją przynajmniej na tyle by reszta jego towarzyszy mogła ją trafić. Potężna rana na korpusie demona i zraniona noga. Krok po kroku osłabiali bestie co doprowadzi do jej zguby. Na tym wszak polegała przewaga zabójców nad tymi potworami, oni współpracowali by razem osiągnąć sukces dzięki czemu wszystko było możliwe.
Jego towarzysze mogli pochwalić się tym, że zranili już poczwarę więc nie mógł być gorszy. Na jego twarzy widniało skupienie gdy to analizował szybko sytuację by wybrać jak najkorzystniejszy atak. Przed chwilą dowiedział się, że jego rywalka ma przewagę szybkości i zwinności nad nim dlatego musiał uderzyć tak by nie miała szans na unik. Zatrzymał się by wykonać charakterystyczny dla zabójców oddech po czym zebrał się w sobie, by wykonać ten jeden atak. Najsilniejszą z form oddechu płomienia — Teraz albo nigdy Hiroki — Słyszał w głowie głos swego ojca, poczuł jak jego serce szybciej zabiło gdy uderzył — Go no kata: Enko — Wyrwało mu się z ust gdy to zaatakował piątą formą demonice.
Rengoku nie miał zamiaru na tym zaprzestać, jeśli jego atak zranił poczwarę to postanowił podbiec do niej by ciąć ją w jej prawą nogę. Musiał ją uziemić jeśli chciał walczyć z nią jak równy z równym. Gdyby i ten atak doszedł do skutku to następnym krokiem Hirokiego było podjęcie próby dekapitacji wroga poprzez cięcie z prawej strony na szyje kobiety z rogami.

Spoiler:

Na jego twarzy na ułamek sekundy pojawił się uśmiech gdy tylko jego płomienie trafiły w cel. Nie wykorzystał może w pełni potencjału tej formy, jednakże trafił demona i ukarał go za zło jakie ten uczynił. Nie miał jednak zamiaru dłużej znęcać się nad rogatą kobietą, mimo że uważał że sprawiedliwość powinna dosięgnąć demonicę to nie był kimś kto torturował wrogów. Był samurajem, dlatego miał zamiar zakończyć to szybko.
Przystąpił więc do wykonywania swojego planu licząc iż szybko pozbawi wroga głowy i będą mogli zająć się ratowaniem ofiar demona. Niestety szybko zderzył się z rzeczywistością, mimo ran bestia wciąż była od niego sprawniejsza co też przypłacił tym iż coś wbiło się w jego brzuch. To go zszokowało, zwłaszcza iż nie była to lekka rana. Właściwie to pierwszy raz został tak bardzo zraniony, owszem wcześniej zdawało mu się obrywać ale nie aż tak. Dlatego zaskoczony przez chwilę stał w miejscu, dopiero po chwili dotarło do niego że ulatuje z niego krew dlatego to prędko przyłożył dłoń do rany by nieco zatamować krwawienie. Było to jednak tymczasowe rozwiązanie, będzie musiał opatrzyć rany później gdy to skończą walkę z demonem.
Zacisnął dłonie na rękojeści Nantekotty tak mocno że pobielały mu knykcie, zęby zacisnął tak mocno że wyraźnie usłyszał jak zgrzytają. Teraz albo nigdy, na nim spoczywała odpowiedzialność za zabicie demona i uratowanie swoich towarzyszy, byli ranni ale monstrum również. Mógł polecieć od razu po głowę bestii ale obawiał się, że i jego ostrze utknie w karku demona. Dlatego też zdecydował się zagrać ostrożniej. Wzniósł ostrzew górę i ciął od tyłu w rękę, której demon używał do duszenia Ueno. Następnie uderzył dalej, cofnął się krok w tył po czym z obrotu ciął w szyję bestii tak by uniknąć uderzenia w miecz zabójcy oddechu wody.

Spoiler:

Ciernie trafiły. Co prawda tylko dwa z trzech, ale i tak ból był okropny. Atsuko syknęła z bólu, tłumiąc krzyk i chwiejąc się zwyczajnie i pod wpływem uderzenia, i rozchodzącej się po ciele fali wywoływanej nieprzyjemnym, do szpiku przejmującym uczuciem. Jej spojrzenie opadło niżej, na trzymany w dłoni łuk, a przynajmniej jego resztki, bo przez przyjęcie na siebie impaktu jednego z cierni, teraz nie nadawał się do jakiegokolwiek użytku. Miała tylko swoje noże, ale demoniaca wydawała się za daleko, żeby cokolwiek mogła jej nimi zrobić.
Zwyczajnie więc poddała się uczuciu i opadła na kolana tam gdzie stała. Mogła udawać, ze jej zależała, bo przecież przed sekundą zdecydowała się na to, żeby nie ustąpić i zasłonić całkowicie bezbronną Nanami, ale teraz ranna, czuła jedynie niechęć. Jakaś część niej zwyczajnie nie uważała, że było warto i nie czuła z tego powodu wyrzutów sumienia. Mieli pomagać słabszym, owszem. Taka była ich rola, ale byli w stanie jej wypełniać, jeśli sami skończą nieżywi, chroniąc tych którzy poddawali się słabości. Zwyczajnie uważała, że gdyby kapłanka nie była tak słaba, że gdyby odrobinę bardziej zależałoby jej na młodszej siostrze, to znalazłaby w sobie więcej determinacji.
Nie wyciągnęła cierni, zwyczajnie tkwiąc w miejscu i obserwując poczynania Naofumiego i Hirokiego. Zdawała sobie sprawę z tego, że powstrzymywały upływ krwi i chciała zająć się nimi, kiedy któryś z mężczyzn będzie mógł pomóc się jej opatrzeć. Wyciągnęła tylko jeden ze swoich tanto, żeby w razie czego mieć jakąkolwiek broń przy sobie.

Spoiler:

Z determinacją spoglądał jak jego ostrze wypełniło swe przeznaczenia i pozbawiło demona głowy, pozbyli się bestii. Spełnili swój obowiązek, dlatego też odczuwał spokój. Na radość przyjdzie czas później, gdy będą bezpieczni. Spojrzał na głowę demona, obracającą się w pył i płynnym ruchem strząsnął krew z miecza by następnie schować Nantekotte do sayi. Dziś już nie miał zamiaru więcej walczyć, jego katana zasłużyła na odpoczynek.
Wtedy to poczuł zmęczenie i jeszcze większy ból, który sprawił iż instynktownie przyłożył dłonie do rany na brzuchu. Adrenalina zeszła z niego i nie mógł dłużej olewać dziury zrobionej przez ciernie miejscowego potwora. Swój płomienny wzrok skierował na zbliżających się ludzi, wyznawców tej kreatury. Nie wiedział co nimi kierowało lecz mimo to współczuł im, zastanawiał się co musieli tu przeżyć skoro zaczęli wyznawać tą bestie i posunęli się do tylu okrucieństw. Widząc iż Ueno zajął się rozmową z tłumem, Hiroki uznał iż najlepiej będzie dołączyć do Atsuko dlatego też do niej skierował swe kroki.
Daleko jednak nie uszedł gdy to dotarła do nich odsiecz w postaci zabójców, słysząc z kim ma doczynienia. Rengoku zebrał się w sobie i zaciskając zęby wykonał tradycyjny ukłon by powitać i okazać szacunek bardziej doświadczonemu zabójcy.
— Rengoku Hiroki, Mizunoto. To zaszczyt Cię poznać Akira-San — Rzekł ognistowłosy wojownik prostując się i zamieniając w słuch. Naofumi podjął słuszną decyzję wzywając wsparcie stąd też Hiroki skinął z aprobatą głową w jego stronę po czym poprosił medyków by zabrali go jeszcze do Atsuko i dwóch sióstr.
Słyszał słowa Nanami i dlatego chciał udzielić jej odpowiedzi. Choć wpierw musiał nad nią pomyśleć, z jednej strony pomoc zawsze była mile widziana. Z drugiej widział jak sparaliżował ją strach i nie chciał by ta przeżywała traumę widząc co demony mogą zrobić z zabójcami podczas walki. Musiał podjąć decyzję zwłaszcza, że dotarli już do miejsca gdzie to była tropicielka, kapłanka i jej siostra. Uśmiechnął się do nich przyjaźnie po czym spojrzał wpierw na Atsuko z troską. Jej rany nie wyglądały dobrze, dlatego też cieszył się z obecności NE. Oni najlepiej zajmą się dzielną łuczniczką. Wzrok Rengoku przesunął się na dwie siostry zaś On sam spoważniał.
— Nanami-san, słyszałem co powiedziałaś i mam dla Ciebie propozycję. Korpus potrzebuje każdego uzdrowiciela, dlatego skoro chcesz ratować ludzi to dołącz do nas. Znajdziesz w naszych szeregach wielu nauczycieli, którzy pomogą ci w rozwoju — Rzekł Rengoku z pełną powagą, po czym zwrócił się w stronę Kazumi — O swoją siostrę nie musisz się martwić, Korpus zapewni wam ochronę. Jeśli jednak chcesz by była poza tym wszystkim to zabierzemy Kazumi do Edo. Moja rodzina otoczy ją opieką, obiecuje to Nanami-San — Zaproponował Hiroki spoglądając na kapłankę i czekając na jej decyzję.

Atsuko spoglądała z oddali na Hirokiego i wodnika, jak dokańczają dzieła, podczas gdy ona pochylała się nad swoimi ranami, niezbornie trzymając się krótkiego ostrza, które do niej należało. Mężczyźni radzili sobie fenomenalnie i mimo wszystko poczuła uczucie zazdrości, kiedy uświadomiła sobie, że ich przyszłość nigdy nie była jej pisana. Była tylko tropicielką. Nikim więcej.
Atsuko spoglądała na Nanami martwawo, nie wiedząc co ma właściwie powiedzieć. Jej słowa dopadały do niej, ale jakaś jej część uważała, że to tylko sen, że kapłanka nie mogła być w tym momencie poważna. Jakkolwiek mogło to nie brzmieć dziwacznie, rudowłosa zwyczajnie zapominała, jak reagowali na demony zwykli ludzie. O tym, jak zabójcy przez swoje szkolenie stawali się coraz bardziej odporni na wrażenie, jak sprawiały te potwory. I teraz z goryczą mieliła w głowie słowa, których nie chciała powiedzieć.
Dobrze, że obok był Rengoku i że zabrał głos. Spojrzenie niebieskich oczu podniosło się na niego, a słysząc co miał do powiedzenia, kiwnęła tylko głową, że się z nim zgadza. Tyle powinno im wystarczyć, bo była zbyt zmęczona i obolała, żeby silić się na coś więcej.
- Byłeś niesamowity, Hiroki, cieszę się, że mogliśmy razem wypełnić tę misję - uśmiechnęła się do zabójcy słabo, kiedy medycy ładowali ją na nosze, nie sprzeciwiając się im w żaden sposób. - I tobie, Ueno san. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś przyjdzie mi z wami pracować.