Demon nie mylił się, to była dla nich niepowtarzalna okazja, by zadać cios korpusowi i ludziom wciąż opierającym się władzy dzieci nocy. To coś, co przysłużyłoby się jego rasie z całą pewnością, ale w tym wszystkim chodziło przede wszystkim o to, by mógł zrealizować swoje własne cele. W tym wypadku było to zadowolenie drugiej Kizuki, przyniesienie dowodu zwycięstwa nad zabójcą z pewnością zaś wkupiłoby go w łaskę Yamy. Dlatego stał tu w lesie oparty o włócznie, ubrany był w swoje czarne kimono i czerwone haori. Upewnił się, iż w swych ubraniach znajduje się schowana przez niego kulka z mięsa i maska będąca pozostałością tego, kim był sprzed wydarzeń w Oguni. Czasy się zmieniły, a więc i On się przemienił.
Stał obok dwóch innych demonów, z czego jedno miało formę dziecka. Czy naprawdę teraz gdziekolwiek się uda to czekało go spotkanie z demonicznymi bachorami? Czy to było jego karą za to "niegodne" przymierze z Kazumi? Być może, dlatego tym bardziej teraz musiał pokazać, że jest w stanie zwyciężyć samotnie, a przynajmniej sam przyniesie trofeum przed oblicze swych władców. Jeśli sytuacja będzie tego wymagała, to użyje do tego innych demonów, ale potem pozbędzie się ich niczym zużyte narzędzia.
Zastanawiał się tylko czy będzie to konieczne, był cierpliwym drapieżnikiem. Wężem czekającym na idealną okazję do ataku i mógł poczekać, aż zaraza wykończy na tyle zabójcę, by ten nie mógł nawet podnieść swej broni. Nie miał zamiaru popełnić błędu Hosome czy też uzbrojonego w maczugę stwora przed nimi, ich wadą było to, że zbytnio się śpieszyli i gnali wprost w chłodne objęcia śmierci. Tozuki Gizu też był na skraju swej drogi, a Ichitarō miał zamiar pomóc mu w przejściu na drugą stronę, wpierw jednakże musieli zająć się tą karawaną. Stąd też raz jeszcze spojrzał na krzykacza i skinął głową. To był koniec ich współpracy, znaleźli się tu w jednym celu. By dopilnować tego, że zabójca będący utrapieniem dla dzieci nocy nigdy nie opuści Amagasaki żywy. Przybyli tu razem, ale chwałę za to zgarnąć mogło tylko jedno z nich.
Jego wzrok podążył za gońcem, ostatnie chwile życia biedak spędził w strachu, ale teraz skończyły się jego problemy. Mógł cieszyć się tym iż umarł szybko, w końcu alternatywą mogło być pożarcie żywcem. Znów odwrócił się w stronę krzykacza, który pokazywał im swą siłę poprzez znęcanie się nad okoliczną ziemią. Myślał, że zgarnie chwałę dla siebie? Na ustach Ichitarō zagościł delikatny uśmiech, nie miał zamiaru do tego dopuścić. To zwycięstwo będzie jego w pełni, tym razem nie podzieli się nagrodą z nikim.
— Przekonamy się o tym. To ja będę tym, który zabije zabójcę — Rzucił chłodnym tonem białowłosy, spoglądając na swego "rywala" w tym wyścigu o głowę Gizu. Wpierw jednakże musieli zająć się tą cholerną karawaną, Izayoizuki spojrzał na pozostałe demony, włócznika i na chłopca.
— Nie możemy zawieść, ta karawana nie może dotrzeć do celu — Rzucił do nich by przypomnieć im dlaczego tu są — Nikt nie może przetrwać naszego ataku, zadbajcie o to, a ja dopilnuje by nasz krnąbrny towarzysz, nie zginął za szybko — Dodał po chwili, po czym chwycił pewniej za włócznie i ruszył śladem uzbrojonego w kolczastą buławę stwora. Trzymał się z dala od niego, by w miarę możliwości mieć go jedynie w zasięgu wzroku. Pozostawił tamte demony same sobie, gdyż uważał, że są dla niego mniejszą konkurencją niż te bydle przed nim, zresztą było to bezpieczniejszym wyjściem. Był pewien, że karawana dostała solidną obstawę, jeśli krzykacz odwróci ich uwagę, to uzbrojony we włócznie demon mógł to wykorzystać, by zadać im zabójczy cios.

Nie dało się jednoznacznie określić, co tak właściwie tutaj robiła. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak dzieciak, który skręcił w pierwszą lepszą ścieżkę, zgubił się w lesie i znalazł tu zupełnie przez przypadek, w samym centrum tych ważnych wydarzeń. Dopiero dłuższe oględziny pozwalały dojrzeć detale, które przeczyły temu jakże mylnemu wrażeniu. Długa, ciemna szata, choć nieco postrzępiona na krańcach i pobladła, była wyjątkowo zadbana, a leniwy, zawadiacki uśmieszek nijak nie pasował komuś, kto potrzebował pomocy. Nie, to nie był przypadek. Była dokładnie w tym położeniu i czasie, w którym planowała być. Cicha i skupiona, przyglądając się niewzruszenie następującym po sobie zdarzeniom. Dopóki najeżona kolcami buława nie dotykała jej skóry, nie zmuszała do żadnej reakcji. Słuchała, jedynie wodząc szarawymi ślepiami za olbrzymem. Och, przy nim musiała wydawać się mniejsza niż była w rzeczywistości. Ciekawe, czy czuł się przez to jeszcze większy, jeszcze potężniejszy? Zapewne. Prychnęła w myślach. Był taki… przerysowany? Zastanawiała się, czy ta cała porywczość wkrótce nie wepchnie go prosto pod miecz jakiegoś zabójcy.

Trzask. Pomknęła wzrokiem za gońcem, którego bezwładne ciało rozpłaszczyło się smętnie na skałach. Doceniła makabryczny obraz, poświęcając mu jednak ledwie ułamek sekundy. Nie dano jej więcej czasu, musieli wyprawić się natychmiast jeżeli mieli przechwycić karawanę. Upewniła się naprędce, że schowane pod odzieniem noże są na swoim miejscu, poprawiła mocujące je uprzęże i w kilku susach zrównała się z nieznajomym, który ruszył w ślad za mięśniakiem. Robiła wrażenie dosyć wyluzowanej, jakby wcale nie byli sobie obcy.

- Bez obaw. - Zaczęła, wlepiając oczy w plecy majaczącego w bezpiecznej odległości wielkoluda. Mówiła dostatecznie cicho, by ta konwersacja pozostała tylko między ich dwojgiem oraz ewentualnie trzecim demonem, jeżeli ten postanowiłby podążyć jej śladami. - Nie interesuje mnie sława. Myślę, że możemy się dogadać. - Dopiero teraz skierowała spojrzenie na rozmówcę, przyglądając mu się z zaciekawieniem. Co powie? Odtrącił propozycję? Rozważy? A może zupełnie ją zignoruje, uda że niczego nie słyszał?

Tym razem wolała wybrać mądrze, a najrozsądniejszą opcją wydawała się współpraca z silniejszym od siebie demonem. Z dwojga złego, ten tutaj wydawał się lepszą opcją niż przerośnięty półgłówek z maczugą. Przynajmniej wyglądał jak ktoś skory do rozmowy.

Spojrzał na olbrzymią demonicę, po czym skierował swój wzrok w górę. Jego oczy wpatrywały się w gwiazdy, jak zwykle szukał w nich wsparcia. Znaku, że przeżyje pod ich opieką kolejną noc. Odwrócił się znów w stronę wysokiej kobiety, na jego twarzy próżno było szukać jakichkolwiek śladów emocji.
— To nie pewność siebie, muszę go zabić i nie pozwolę by ktokolwiek stanął mi na drodze do odkupienia— Odparł demon po czym spojrzał jeszcze kontrolnie na Kire i odchodzącego demona-spryciarza — Dla zyskania spokoju, zmiażdżę każdego. Nieważne czy to zabójca czy też demon — Odparł czterorękiemu potworowi zgodnie z prawdą. Każdy z nich bez wątpienia miał własne powody dla których tutaj był. Jedni szukali sławy, drudzy tak jak On walczyli pewnie o względy Kizukich i Stwórcy, a dla jeszcze innych ta walka mogła być niezłą zabawą. Mieli różne pobudki ale cel ten sam, zatrzymać karawanę nim leki trafią do portu. Jeśli im się nie uda to Gizu wyzdrowieje, a wtedy mogą jedynie pomarzyć o zabiciu pogromcy demonów.
Odwrócił lekko głowę w tył by wyłapać choć nieco z tego co powiedział demon z kartką. Miał drań rację, tamten dotrze tam pierwszy. To jednakże nie było nic złego, niech wprowadzi tam zamęt. Niech walczy z obstawą by nawzajem się wykrwawili, by mógł potem zadać jeden celny cios mający pozbyć się konkurenta. Jednakże nie wiedział, czego pragnie czarnowłosy i to było problemem. Jeśli też szukał tutaj głowy słynnego zabójcy, to będzie musiał się nim zając gdy tylko skończą z karawaną lecz jeśli gwiazdy go wspomogą i ich sprytny towarzysz pragnie jedynie powstrzymać karawanę  to mogą dojść do porozumienia. Wszystko zależało od sytuacji.
Spojrzał na małego demona i posłał mu znudzone spojrzenie, jeśli nie szukał tu sławy to czego? Jego mała postura i słowa nie wzbudzały w jasnowłosym zaufania, nie ufał niskorosłym demonom. Przy wielkoludach też nie czuł się pewnie, oceniał książkę po okładce stąd też gdy widział olbrzymie bestie to spodziewał się iż będą zachowywać się jak ich towarzysz z maczugą. Mógł się mylić i nawet chciałby tym razem być w błędzie. Wtedy istniała szansa na porozumienie się z jego obecnymi towarzyszami, sojusz na arenie był błędem ale tutaj mogło być szansą na zwycięstwo. Mieli zrobić wszystko co w ich mocy więc i tymczasowe porozumienie wchodziło w grę.
Pytanie jakie to olbrzymka skierowała do dziecka sprawiło, że na twarzy demona zagościł uśmiech. Teraz On nie musiał zadawać tego pytania, a sam chciał wiedzieć co kierowało młodzieńcem. Zaraz sam też dostał pytanie, w zasadzie drugie bo mógł w końcu odpowiedzieć też na propozycję Kiry.
— Nasz kompan z maczugą, jest zaangażowany. To prawda, ale przez to pcha się prosto w miecze zabójców. Ja jestem bardziej cierpliwy, skupiony na celu. Stąd gdy tylko ostrza zabójców utkną w jego ciele, to wykonam swój ruch— Odpowiedział po czym po raz kolejny spojrzał w niebo, nadszedł czas paru ważnych decyzji, które rzutować będą na to co stanie się tej nocy —  Tamta dwójka już ruszyła by wykonać zadanie, spróbują to zrobić sami co może albo udać im się i dać im to czego pragną albo doprowadzić do ich śmierci — Powiedział niby rzecz oczywistą ale wartą podkreślenie — Twierdzicie, że nie zależy wam na sławie z zabicia Gizu, więc nie musimy ze sobą konkurować. Dlatego też skupmy się na ten moment na najważniejszym, powstrzymajmy karawanę i pozwólmy zarazie zrobić swoje. To co stanie się potem, nie jest teraz ważne  — Dodał, zgadzając się nijako na propozycję Kiry, by następnie kontynuować swą mowę —Jeśli zdecydujecie się mnie wesprzeć po powstrzymaniu karawany, to nie zapomnę o tym. Tak samo jak nie zapomnę tych, którzy będą chcieli mi przeszkodzić, decyzja jest wasza — Rzucił do dwójki demonów, po czym odwrócił się do nich plecami — Mam zamiar ruszyć za tą górą mięśni, chce zobaczyć jakie szkody wyrządzi karawanie, jeśli ruszycie ze mną to staniemy się tymczasowo sojusznikami — Zakończył rozmowę i ruszył prędko śladem skaczącego demona. Nie chodziło o to by go dogonić, a by po prostu zdążyć na przedstawienie jakie ten z pewnością ta urządzi. Kluczowym elementem planu białowłosego będzie wybranie odpowiedniego momentu do uderzenia i wykończenie wroga, no chyba że któryś z demonów będzie mieć lepszy plan.

- Rozrywka. - Odparła pokrótce, lekko wzruszając ramionami. - Po prostu nie lubię pozostawać w stagnacji. - Och, jakże ładne określenie na lubowanie się w chaosie oraz wszelkiego rodzaju masakrach, ale to przecież było oczywiste. W końcu podobne pragnienia były częścią ich natury - a przynajmniej wielu z nich. Dopóki mogła otaczać się rozpalającymi trzewia wydarzeniami, to było wystarczające. Nigdy nie odczuwała szeroko pojętej potrzeby posiadania, czy to w kwestii pozycji, czy w sferze czysto materialnej. Nie miała niczego ani za ludzkiego życia, czego oczywiście nie mogła pamiętać, ani teraz, gdy dostała drugą szansę. Tego typu pragnienia były jej więc całkowicie obce. Liczyło się tylko tu i teraz, dlatego też rozrywka plasowała się znacznie wyżej w piramidzie potrzeb niż sława.

Odprowadziła wzrokiem drobniejszego mężczyznę, zastanawiając się, czy olbrzym oby na pewno był lepszym wyborem. - Czy to nie jest trochę dziwne, że ruszył w zupełnie innym kierunku? - Cóż, skoro już postanowiła zawiązać tymczasowy sojusz, bynajmniej nie zamierzała gonić w ślad za demonem i oddzielać się od reszty nowo poznanych towarzyszy. Decyzja, za którym z tamtej dwójki podążyć należała teraz do białowłosego. Jeżeli mimo wszystko pobiegł za mięśniakiem z maczugą, Kira ruszyła za nim. W tym jednym miał całkowitą rację - najważniejsze było dotarcie do karawany i spokojne oglądanie krwawego przedstawienia, jakie z pewnością wielkolud tam wyrządzi. Przynajmniej do czasu, aż nadarzy się odpowiednia okazja do ataku. To było pierwsze, czego musieli dopilnować.

Czyli, podsumowując, na razie pozwalamy "kolegom" działać...
Skinął głową by potwierdzić słowa Bodaiju, może stał się bardziej aktywny i żądny chwały. Jednakże wciąż kurczowo trzymał się swego nowego życia stąd nie miał zamiaru jako pierwszy pakować się w paszcze tygrysa. Wolał by to nieznane mu demony przyjęły na siebie pierwsze uderzenia zabójców by on sam mógł zaatakować z zaskoczenia. Niewiele było w tym honoru ale on na tym mu nigdy nie zależało. Liczyło się to by osiągnąć efekt.
— Zgadza się, wydaje mi się że będą idealną tarczą dla nas — Odpowiedział olbrzymce patrząc na nią z dołu, westchnął na samą myśl o tym jak ich "drużyna" wygląda. Duży demon, średni i mały, sprawiało to iż w najlepszej sytuacji było to małe coś. W końcu będzie mogła niemal zniknąć w ich obecności.
Czy to nie jest trochę dziwne, że ruszył w zupełnie innym kierunku?
Czy było to dziwne? Może trochę, ale nie miał zamiaru tym się teraz przejmować. Najłatwiej było założyć, że tamten demon nadkłada drogi by zaskoczyć karawanę. Było to sprytne posunięcie, które mogło im ułatwić zadanie.  Dlatego też nie miał zamiaru przeszkadzać w tym tamtemu stworowi, prędzej czy później i tak spotkają się. Wtedy też zmusi go do ustąpienia, w końcu zwycięstwo mógł osiągnąć tylko jeden z nich.
— Być może chce obejść wroga, na razie nie jest mi wrogiem więc niewiele mnie to obchodzi — Odparł Ichitaro odpowiadając na pytanie najmniejszego z dzieci nocy. Niewiele mogli zrobić z tamtym demonem, zwłaszcza że gonił ich czas. Uznał go za problem, ale taki który można rozwiązać po tym wszystkim. Paradoksalnie mógł być większym zagrożeniem niż gigant z maczugą ale by móc o tym rozmyślać, wpierw musiał zatrzymać tę przeklętą karawanę.

 Śledzenie skoczka nie było zbyt dużym wyzwaniem, nawet w końcu ślepy by zauważył jego ślady mimo tego w jakiej odległości od siebie były. Ruszenie za krzykaczem nie tylko doprowadziło ich prędko do celu ale też zapewniło im osłonę. Wielki demon był przed nimi stąd jeśli zabójcy wystawili czujki to z pewnością dostrzegli wielkoluda jako pierwszego i zaalarmowali resztę o jego obecności. Nie powinni jednakże wykryć ich, a przynajmniej taką miał nadzieje białowłosy. Istniała też opcja, że nie wystawili w ogóle wart, skoro nie słyszał żadnych odgłosów walki.
Mimo początkowej radości jaką odczuwał gdy na razie wszystko przebiegało spokojnie to zmartwił się tym, że nagle zgubili olbrzyma. Zastanawiał się gdzie mógł się taki stwór schować, o ile się schował a nie padł ofiarą zabójców. Wątpił w to drugie ale nie wykluczał tej opcji. Wolał być przygotowany na tą ewentualność, jeśli nie demon z maczugą to druga olbrzymka odwróci uwagę zabójców.
Niemal dotarli do celu, karawan z lekami mającymi powstrzymać zarazę wykańczającą niemal legendarnego łowce demonów. Nie mogli dopuścić by wozy opuściły tę dolinę, stąd też musieli odpowiednio przygotować się do starcia. Na razie byli ukryci ale gdyby opuścili bezpieczny las to z pewnością zostaliby dostrzeżeni, zwłaszcza ta czteroręka, wysoka demonica. Jego wzrok niemal natychmiast spoczął na niskiego demona.  
— Sprawdzisz teren, nim uderzymy chce wiedzieć co dokładnie tam na nas czeka — Zwrócił się do Kiry, była najmniejsza z nich stąd miała największe szanse by sprawdzić się jako zwiadowca. On sam w ten czas obserwował otoczenie, jakby obawiając się iż wpadli w jakąś zasadzkę, było tu zdecydowanie za cicho. Gdzie się podział ten cholerny, głośny olbrzym.

Pierwszy krater i okalające go zniszczenia zrobiły na niej duże wrażenie. Wielkolud może i był postawny, ale nie spodziewała się aż takiej masakry. Chciał się popisać? Zniechęcić ich, albo wręcz przeciwnie, celowo zostawił ślad, po którym nawet ślepiec by trafił do celu? Im dalej szli, tym większe czuła wątpliwości. Z pewną ulgą przyjęła fakt, iż obrany przez ich tymczasowego lidera kierunek okazał się tym właściwym. Jeden problem rozwiązali, karawana została namierzona. Któż by przypuszczał, że ten jeden maleńki sukces pociągnie ze sobą kolejne utrudnienia. Gdzie znalazł się olbrzym? Dlaczego było tak spokojnie? I dlaczego, do cholery, to ona miała zejść z urwiska i narażać własny tyłek?

Zanim wpadniecie na coś nierozsądnego: nie mam na ten moment Sztuki Krwi.

- Ja też. - Dodała, zgodnie z prawdą. Sekrety sekretami, ale w obecnej sytuacji zatajenie tej konkretnej informacji mogło wyrządzić jej więcej szkody niż pożytku. - Nie mam i nie miałam. - Uściśliła. - Ale to nie wszystko. Jeżeli jest tam zabójca, na pewno wyczuje moją obecność. - Zupełnie przecząc własnym słowom, po których powinna raczej twardo usiąść na tyłku, otrzepała odzienie i ruszyła na obchód, kierując się wzdłuż linii drzew. Przystanęła tylko na moment, sprawdzając kierunek wiatru. - Żegnajcie, przyjaciele. - Rzuciła tonem przesadnie dramatycznym, o ile do tej pory nikt jej nie powstrzymał. Przyspieszyła kroku, czas naglił.

Poruszała się pod wiatr, wychodząc z lasu dopiero poza linią obozowiska, by znaleźć się na okalającym je urwisku. Stamtąd miałaby znacznie lepszy widok na karawanę, tam również spodziewała się spotkać co najmniej jednego z dwójki demonów, pozostawała więc podwójnie czujna. Byłoby przykro, gdyby ktoś uznał za zabawne zepchnąć ją prosto na sam środek obozu, tak w ramach rozproszenia przeciwników przed atakiem. Jeżeli do tego czasu wszystko przebiegało zgodnie z planem, po prostu poruszała się po łuku, ponad głowami śmiertelników, chłonąc jak najwięcej szczegółów. Przez cały czas zwracała uwagę na kierunek wiatru oraz na to, czy nie ma niechcianego towarzystwa.

Dopiero teraz dotarło do niego to jak fatalnie wybrał, zawierając ten tymczasowy sojusz liczył na to, że jego towarzysze okażą się lepszym wyborem niż góra mięsa i cwaniak. Przeliczył się i to bardzo co mogło się źle skończyć. Ta ogromna, czteroręka poczwara nie posiadała swej demonicznej sztuki co akurat go zdziwiło, sądził iż ktoś taki zyskał na tyle potencjał by wyzwolić dar od Stwórcy. Życie jednakże było pełne rozczarowań i ta noc to potwierdzała, dzieciak też nie posiadał żadnej mocy. Miał nadzieje, że potrafili to nadrobić siłą fizyczną bo jeśli nie to zrobi z nich swe żywe tarcze. Powstrzymał się od komentarza bo był on w tym momencie zbędny, zamiast tego zacisnął dłoń na drzewcu włóczni. Czuł, że coraz większy ciężar spada na jego barki. Pozostało liczyć mu na mięśniaka z maczugą, w ciężkich chwilach trzeba było chwycić się brzytwy by przetrwać. Coraz bardziej miał też ochotę po prostu zrzucić młodzieńca na dół by odwrócił uwagę wszystkich, jego zdolności aktorskie na pewno w tym by pomogły.
Los zadrwił znów z niego okrutnie, zamieszanie na dole utwierdziło go w przekonaniu, że ta noc nie będzie przyjemna. Mieli może chwilę nim zabójca wespnie się do nich, a to oznaczało iż był to ostatni moment by przygotować się do starcia na śmierć i życie. Cofnął się nieco bardziej w las by ukryć się w lesie i spojrzał na swą towarzyszkę. Musiała zastąpić drugiego giganta, wzrostem pasowała więc może i wytrzymałością go zastąpi.
— Zwab ich tutaj i skup na sobie ich uwagę, jeśli wykończymy zabójców szybko to zwycięstwo jest jeszcze możliwe — Rzucił chłodnym tonem białowłosy po czym chwycił pewniej za włócznie i oczekiwał na pojawienie się wroga. Czekał na okazję do uderzenia z zaskoczenia, niczym wąż polujący na swą ofiarę. Przez chwilę przeszło mu przez głowę by użyć swego daru ale było na to jeszcze za wcześnie. Póki nie znał w pełni możliwości swych wrogów to musiał ukrywać swą tajną  broń.

Przez bardzo, ale to bardzo krótką chwilę zastanawiała się, czy nie powinna zawrócić, by zdać raport dotyczący rozmieszczenia ludzi i obiektów, które udało jej się dojrzeć podczas obchodu, szybko jednak zrozumiała, że było to nie tylko głupie, ale wręcz niemożliwe. Raz udało jej się przemknąć niezauważenie, ale czy potrafiła to powtórzyć? Sukces był najprawdopodobniej składową umiejętności i szczęścia, z dużą przewagą tego drugiego. Wracając mogła skupić na sobie czyjąś uwagę, ponadto nie miała pewności, czy towarzysze nie zmienili już położenia. Cóż, nie ustalili wcześniej żadnego sposobu komunikacji, żadnych sygnałów, które mogłyby poinformować o jakichkolwiek zmianach w istniejącym planie. Zamieszanie, jakie wkrótce poruszyło obozowiskiem ostatecznie przekreśliło możliwość powrotu, niejako zmuszając ją do parcia naprzód i podjęcia samodzielnej decyzji o dalszych krokach. Białowłosy demon polecił zwiad, ale chyba nie przewidział tak gwałtownego rozwoju wydarzeń. Z dwojga złego gorzej byłoby chyba, gdyby się wycofała, nijak nie przyczyniając do powodzenia misji, a skoro uwaga zabójcy była natenczas skupiona na całkowicie innych celach, mogła, a nawet musiała działać.

Za target obrała dwójkę ludzi pilnujących koni, poświęcając uprzednio chwilę na obserwację. Niefortunnie byłoby rzucić się prosto w objęcia silniejszych, uzbrojonych przeciwników, wyszkolonych do walki z takimi jak ona. Plan kiełkujący w jej głowie był prosty, lecz wymagał, by opiekunowie zwierząt byli słabi zbyt zaaferowani podniesionym alarmem, by spoglądać za siebie, w mrok który skrywał sylwetkę przyczajonego drapieżnika. Nie zamierzała też atakować, dopóki zabójca znajdował się tak blisko; wiele zależało teraz od jej towarzyszy. O ile wykonali zdecydowany ruch i zwrócili na siebie większą uwagę, spróbowała w tym momencie cicho wyeliminować dwójkę śmiertelników, zresztą nawet gdyby któryś z nich wydał jakiś dźwięk, ten mógłby przecież zniknąć wśród panującej wrzawy.

Jeżeli pierwszy etap planu nie zostałby w żaden sposób zakłócony, przystąpiłaby do eliminowania zwierząt, bez których transport karawany był praktycznie niemożliwy.

W takich chwilach jak ta bardzo wątpił w demony, nie mógł chyba trafić na bardziej dramatyczny duet demonów bez sztuki krwi. Przez głowę przeszła mu myśl, że na tą wyprawę dano bezużyteczne demony, których trzeba było i tak się pozbyć. Dwójka, z którą współpracował nie miała mocy i gdyby nie rozmiary to wątpił by mogły pełnić inną rolę niż żywe tarcze. Ta mniejsza mogła robić za idealnego zwiadowcę, zaś olbrzymka za wabik i odstraszacz. Można było w końcu wiele mówić, iż liczy się też technika, ale rozmiar też miał znaczenie w przypadku walki. To właśnie to chyba powstrzymało go przed zrzuceniem czterorękiej na dół, mimo swej ułomności w postaci braku mistycznego daru to wciąż mogła się przydać.
— Za jakie grzechy... — Rzucił jedynie cicho patrząc na stojącą niczym przerażający strach na wróble Bodaiju. Miał nadzieje, że i tak zwróci na siebie uwagę zabójców, jeśli ci rzeczywiście ich wykryli i zdecydują się na bezpośrednią konfrontację. Jeśli jej się to uda to Ichitarō gotów był jej nawet pogratulować.
Los jednakże zdecydował inaczej, a raczej niebiosa postanowiły im pomóc. Wielka kula spadła na obozowisko uderzając z taką siłą, że nawet go to obaliło. Spojrzał zszokowany w stronę obozowiska, czyżby miało być już po wszystkim? Na jego twarzy pojawił się uśmiech, gwiazdy nad nim czuwały. Przynajmniej myślał tak nim usłyszał ryk zagubionego giganta. Ich zguba znalazła się i zrobiła to czego chciał od początku, nie mógł zareagować na to inaczej niż śmiechem. Chwycił za swoją włócznię i wstał opierając się na niej. Ruszył w stronę krawędzi, po drodze, jeśli jeszcze Bodaiju nie wstała to wystawił do niej dłoń by jej w tym pomóc.
— Dobra robota, właśnie o takie zamieszanie mi chodziło — Powiedział do Bodaiju z dobrze wyczuwalną ironią w głosie. Spojrzał w dół, by zobaczyć sprawcę zamieszania, co nie wyszło mu przez dym który skutecznie utrudniał zorientowanie się w sytuacji. Udało mu się dostrzec przynajmniej cień czegoś co przypominało maczugę, co było dobrym znakiem, ich "sojusznik" nie umarł w ciągu chwili. Wciąż walczył, a to oznaczało jedno. Musieli do niego dołączyć.
— Nie obchodzi mnie jak to zrobisz, ale upewnij się, że każda porcja leków zostanie zniszczona — Rzekł białowłosy odwracając na chwilę wzrok w stronę Bodaiju. To było ich głównym celem, więc przypomniał o tym czterorękiej. Sam mógłby też zająć się tym ale na razie musiał się wyżyć, dać upust emocjom skrywanym głęboko w sobie. Zabójcy i ich pomocnicy zaś idealnie się do tego nadawali.
Jego błękitne oczy spoczęły na wartowniku, obserwującym obozowisko ze skalnej półki. To jego wybrał na pierwszą ofiarę, chwycił pewniej za włócznie i skoczył na wroga chcąc z góry zaatakować go włócznią. Jeśli to wystarczyłoby zabić go, to Ichitarō rozejrzał się po obozowisku po czym naciął lekko swym pazurem prawe przedramię. Ze skapującej z małej rany krwi zaczął tworzyć 4 duże białe węże, spojrzał na swą demoniczną sztukę krwi i wskazał grotem włóczni w dym. Polecenie było proste, węże miały wpełznąć w ten dym, by zabijać ludzi w środku, miały ich kąsać i miażdżyc swymi zabójczym uściskiem. Dwa z nich, te jadowite miały zaś upolować właściciela zielonego miecza.

Zrobiła dwa kroki w tył, gdy olbrzymi demon z impetem wylądował na samym środku obozowiska. Smagające twarz powietrze i wzniesiony siłą uderzenia kurz wykrzywiły jej twarz w grymasie niezadowolenia, zmuszając do niemal całkowitego zamknięcia grafitowych ślepi. Spod przymrużonych powiek zlustrowała karawanę, próbując przebić się wzrokiem przez chmurę czerwonawego dymu. Ich zguba wreszcie się odnalazła, cudownie. Razem mieli większe szanse, o ile mięśniak nie zwróci się przeciwko nim.

Błysk. Widziała go już wcześniej, a teraz zdawał się tylko nabrać na intensywności. Przez utrudniający widoczność kurz nie była w stanie określić, w którą stronę zwrócony jest zabójca. Celował w nią, czy w dzierżącego maczugę wielkoluda? Tamten zdecydowanie bardziej rzucał się w oczy, ale jeżeli człowiek ją widział, to mógł zechcieć w pierwszej kolejności wyeliminować kogoś, kto stanowił dla niego mniejsze zagrożenie. Postanowiła się wycofać, przynajmniej dopóki nie nabierze pewności, że to nie ona jest celem. Jeżeli natomiast nim była, szybsza reakcja i próba uniknięcia konfrontacji mogły dać jej większe szanse na umknięcie przed ewentualnym atakiem. Chyba nie porzuciłby tamtych ludzi na pastwę innego monstrum, by ruszyć w pogoń za jakimś małym, tchórzliwym demonem?

Jeśli konie były uwiązane w prosty sposób, umożliwiający puszczenie ich wolno jednym, sprawnym cięciem, wykorzystała to jako element wprowadzający większe zamieszanie, nim spróbowała w kilku susach wrócić na skarpę nad obozowiskiem. W przypadku gdyby uwolnienie zwierząt miało jej zabrać zbyt dużo czasu, zignorowała je i skupiła się na wycofaniu. Rzeź na bezbronnych to jedno, ale rzucanie się prosto na ostrze zabójcy nie miałoby żadnego sensu. Nie, kiedy nie posiadała sztuki krwi, czy choćby lepiej rozwiniętych zdolności regeneracji. Wolała zająć się dobijaniem zupełnie niegroźnych śmiertelników, którzy mogliby spróbować opuścić dolinę, oczywiście po uprzednim zadbaniu o własne bezpieczeństwo. Z wysokości miałaby lepszy widok, by wypatrzeć potencjalnych uciekinierów.

Dym przemieścił się gwałtownie, zapewne za sprawą któregoś z walczących niżej wojowników. Krzyk bólu demona zaś upewnił go, że zabójca z którym przyjdzie im się zmierzyć wie co robi. Co prawda chciał gdzieś wierzyć iż to olbrzym po prostu jest za wolny by unikać ataków i słabo reaguje na ból. Chciał by tak było ale przecież wiadomym było, że to byłoby zbyt piękne. A świat jest zbyt brutalny by tak było, ich oponent był śmiertelnie niebezpiecznym przeciwnikiem, bo takim też był olbrzym z maczugą. Białowłosy przez to wiedział co musiał uczynić i choć bardzo mu się to nie podobało to będzie musiał w pewnym momencie pomóc swemu pobratymcowi.
Spojrzał na swoją ofiarę, w normalnych okolicznościach pewnie zabrałby go gdzieś i posiliłby się jego mięsem, nawilżył gardło ludzką posoką. Teraz nie było jednak na to czasu, rozejrzał się po obozowisku gdzie to jakby znikąd pojawiła się kolejna chmura dymu ograniczająca mu widoczność. To go zirytowało bo tracił kontrolę nad sytuacją, nie widział co się dzieje na dole. Nie mógł ocenić gdzie uderzyć by osiągnąć zwycięstwo. Stracił z pola widzenia demonice o wielu rękach, więc zostało mu jedynie ufać, że za wzrostem stała i duża siła, która pozwoli jej wykonać zadanie. Małego demona też nie widział, może już ją dorwali albo używała z głową swego wzrostu by niepostrzeżenie dźgać ludzi w plecy. Nie miał jednakże zaufania do nich, wiedział iż w gruncie rzeczy każdy musiał liczyć na własne siły. Nie mógł założyć, że tamtej dwójce można zawierzyć to zadanie, nie miał pewności czy olbrzym wygra starcie z zabójcą.
Dlatego sprawa stała się nagle dla niego bardzo jasna, musiał sam wszystkiego dopilnować. Lokalizacja obozowiska zabójców miała jedną istotną wadę, jedno wejście i zarazem wyjście. Nie widział co się dzieje w środku ale mógł uderzyć w wszystkich chcących stamtąd uciec. W dymie są już jego węże, których cel niewiele się zmienił. Zabrać jak najwięcej ludzkich żywotów i co ważniejsze, ukąsić zabójcę. Jeśli jad dostanie się do jego żył to konfrontacja z nim będzie łatwiejsza, nawet jeśli z łatwością pokona demona z maczugą. Ważne by została otruta teraz by jego dar mógł zacząć działać.
Chwycił pewniej za włócznie i rozejrzał się po okolicy, by zorientować się jak najlepiej będzie dojść do celu. Najszybciej byłoby przez dym ale wiązało się to zbyt dużym ryzykiem, musiał więc przejść po skałach by po łuku dotrzeć do celu. To było jedyne wyjście jakie teraz widział, powinien dostrzec do bramy niezauważony w końcu nie widział tych ukrytych w objęciach dymu ale oni nie widzieli go. Miał więc cały czas element zaskoczenia. Nie było co dłużej czekać, jasnowłosy demon ruszył okrężną drogą po skałach by dotrzeć do "bramy". Węże miały dalej polować na ludzi w dymie by zadać im jak największe szkody.
Jeśli bez przeszkód udało mu się dotrzeć do celu to czekał tam na pojawienie się pierwszych ludzi, gdy tylko któregoś z nich dostrzegł to miał zamiar zaatakować włócznią celując w klatkę piersiową przeciwnika. Za dużo problemów sprawiałaby walka w dymie ale tutaj, tutaj to on miał przewagę. Przynajmniej tak się mu wydawało. Gdyby jednakże dostrzegł tam zabójcę to natychmiast zaatakowałby jego, mimo że chciałby bardzo śmierci olbrzyma to nie mógł do niej dopuścić dopóty ten stanowił ważny zasób.

Odetchnęłą z ulgą, znajdując się w bezpiecznej odległości od dwójki walczących. Doskonale, nie zwracali na nią uwagi. Przycupnięta na krawędzi skarpy, pozwoliła sobie na jeszcze jedno pospieszne przesunięcie wzrokiem po obozowisku, rozeznając się w dynamicznie zmieniającej sytuacji. Skoro konie uciekły, ludzie nie mogli przetransportować wszystkich towarów. Gdy tylko zauważą brak zwierząt, prawdopodobnie skupią się na pakowaniu i próbie wyniesienia z obozowiska najważniejszych skrzyń - tych z lekami. Dym nie przesłaniał polany, powinni więc szybko to zauważyć i zacząć działać. Dzięki temu mogła dowiedzieć się gdzie najrozsądniej byłoby uderzyć.

Zapamiętała również gdzie podążyli jej towarzysze, nim zniknęli w utrudniającej widoczność chmurze mlecznego dymu. W tym momencie zyskała przewagę nad śmiertelnikami, którzy chcąc oślepić atakujące ich demony, siebie również pozbawili zmysłu wzroku. Bez wątpienia nie spodziewali się jeszcze jednego demona, przyczajonego w górze w oczekiwaniu na najlepszy moment do ataku. Kira czekała, próbując zwrócić uwagę na to, które pakunki ludzie traktują priorytetowo. Chciała również, aby olbrzym i walcząca z nim zabójczyni nieco się oddalili. Miała nadzieję, że wielkolud nie padnie zbyt szybko, dając im więcej czasu do działania.

Jeżeli jej pierwsze obserwacje przyniosły zamierzony efekt i którykolwiek z członków karawany próbował uciec z częścią pakunków, spróbowała go wyeliminować. Jeśli natomiast nie zauważyła niczego podobnego, podjęła próbę usunięcia znajdującego się najbliżej niej człowieka, stojącego na granicy dymnej bariery, dostatecznie daleko od ogniska by światło płomieni go nie oświetlało. Ciemność oraz unoszący się w powietrzu kurz mogły okazać się jej najlepszymi sprzymierzeńcami. W następnej kolejności wycofałaby się ku tyłowi obozu, tam gdzie zniknęli jej towarzysze. Nie wiedziała jak szybko dym opadnie, mogła więc polegać jedynie na węchu i słuchu, by zlokalizować ewentualnych ludzi, choć to nie oni byli jej głównym celem. O ile nikt jej nie przeszkodził (takiego kogoś spróbowałaby wyeliminować), podjęła próbę rozniesienia najbliższego ogniska na znajdujące się obok namioty i skrzynie. Jeżeli w międzyczasie spotkała któregoś ze swoich sojuszników, podzieliła się posiadanymi informacjami - zarówno dotyczącymi planu obozowiska, jak i walczących przy bramie.