Dziwna cisza niepokoiła Yonę. Do tej pory powinni napotkać pierwszą przeszkodę w postaci ludzi lub słabszych demonów. Nie sądziła, iż przyjdzie im się mierzyć od razu z głównym zagrożeniem, ale żeby nie pojawiło się nic? Pułapek brak, aury śmierci, a nawet obrzydliwego smrodu dzieci Muzana. Czuła się głupio, nieswojo.
Kiedy Rengoku się odezwał, prawie uderzyła w ścianę. W ostatniej chwili zatrzymała świst ostrza, spoglądając na niego wściekle. Jeśli nikt nie wiedział, że przybyli, to właśnie ktoś się mógł o nich dowiedzieć. Wypuściła ciężko powietrze z płuc, spoglądając po otoczeniu. W półmroku nie wiele widziała. Uchylone drzwi, rzucały mało światła, a pochodni żadne z nich nie przyniosło.
Huk. Odwróciła oczy, doskakując do drzwi. Stanęła pewnie na nogach, widząc nie demona, a Takashiego. Światło księżyca wlało się do środka, padając na wkurzoną Yonę. Miała dosyć, a dopiero zaczynali. Westchnęła, odwracając się do niego plecami. Mleko się rozlało, no to, zamiast się boczyć, postanowiła odwalić swoją robotę. Trzymając katanę, podeszła do lewego rogu, szukając oznak, iż ktoś tutaj niedawno był. Zabrała się najpierw za ślady stóp, badając stare deski. Może poszczęści się rudej i zobaczy kawałki ziemi?
Nic z tego. Miejsce, które sprawdziła, było po prostu puste. Kurz, brak niedawno dogaszonych świec. Zupełnie, jakby od dawna była opuszczona. Gdzie w takim razie były demony? Gdzie winny całego zamieszania? Myślała, że poczuje krew albo zobaczy ją w brązowym, niemal czarnym kolorze. Jednak to nie tutaj zostały ukryte ofiary. Ślepy zaułek, podsumowała w myślach, odwracając się do towarzyszy. Coś było bardzo nie tak, czy oni nie myśleli podobnie?
Przełknęła głośniej ślinę, spinając ciało. Broń trzymała w gotowości, nawet jeśli pomieszczenie okazało się puste. Co powinna zrobić? Wyjść na zewnątrz? Przeszła powoli po świątyni, upewniając się, iż nie kryła tajnych przejść. Postukała kilka razy ostrzem o ściany, ale bez odpowiedniego słuchu, mogła jedynie skupiać się na echu. Gdy nawet tego nie dostrzegła, spróbowała z podłogą. Stawiała krok za krokiem, wypatrując obluzowanej deski.
- Coś jest nie tak - warknęła do siebie, szukając na próżno planu B.

 Czyżby coś im umknęło? To była pierwsza myśl Hirokiego gdy to przekroczyli próg budynku by zderzyć się z ciszą i brakiem demonicznej obecności. Rozglądał się po pomieszczeniu szukając wskazówek, wyjaśnienia obecnego stanu rzeczy ale zamiast tego odnalazł gniewne spojrzenie Yony. Mógł jedynie domyślać się skąd ta reakcja u niej ale nie był w stanie tego zrozumieć. I tak był cicho, co w kontraście do tego jak zachowuje się na co dzień było doskonale widoczne. Nie było jednakże czasu by to wyjaśniać stąd uśmiechnął się jedynie do swej towarzyszki i wrócił do szukania śladów.
Ktoś lub coś nagle przebiło się przez stare drzwi, które nie dały rady odeprzeć najeźdźcy. Rengoku natychmiast odwrócił się w stronę skąd nadejść mogło zagrożenie i chwycił pewniej za rękojeść. Przygotowywał się do walki choć zdziwiło go iż demon postanowił zaatakować od frontu, spodziewał się iż raczej przyszykuje pułapkę w środku.
Rengoku odetchnął z ulgą gdy ujrzał iż osobą odpowiedzialną za zniszczenie drzwi okazał się Takashi, na pierwszy rzut oka zabójca pioruna wyglądał tak samo dobrze jak w chwili gdy się rozdzielali. Czyżby wykrył demona i pędził do nich by ich ostrzec? A może co innego sprawiło iż musiał wyważyć wrota? To zastanawiało Hirokiego stąd spojrzał czy za Takashim nic nie ma po czym podszedł nieco bliżej do starszego zabójcy władającego oddechem pioruna.
— Wszystko w porządku Matsumoto-San? — Zapytał płomiennowłosy chcąc upewnić się iż ich towarzysz jest zdrów jak ryba. Na takiego co prawda wyglądał ale wolał to usłyszeć z ust Takashiego, a przy okazji może dowie się czy szermierz zauważył coś niepokojącego. Po otrzymaniu odpowiedzi skinął głową na znak iż zrozumiał po czym ruszył za Yoną.
Im dłużej przebywali w świątyni tym większy niepokój odczuwał, brak śladów świadczących o obecności demona sprawiał iż zaczął myśleć iż demon rzeczywiście odszedł stąd już dawno, a oni nic tu nie znajdą. Czy demon zadrwił z nich i postanowił zmienić obszar działania, jeśli tak było to musiał ruszyć jego śladem. Stąd spojrzał na swych towarzyszy czekając na ich opinie co do ciszy w świątyni.

Plan się posypał - Nim Takashi zdążył cokolwiek odpowiedzieć zaczęło się..

Zmysły Zabójców zareagowały błyskawicznie, jakby właśnie koszmar kryjący się w świątyni odsłaniał rąbek swoich możliwości. Zagrożenie, śmierć, smród demonów wydawał się być wszędzie.. Wkrótce dobiegły ich trzaski drewnianej konstrukcji zewsząd, jakby ktoś po niej łaził, sufit skrzypiał nieprzyjemnie, wydawało się, że każdej chwili mogło by coś wyleźć, a wyczulony węch, wzrok czy dotyk reagowały nieznośnie, coś co miało im pomóc zaczęło przeszkadzać.. Nie wiedzieli jeszcze z jakiego powodu, było tutaj tyle dzieci Muzana? A może to był wynik przebodźcowania za pomocą demonicznej sztuki krwii? Mogli się domyślać, choć na to też nie mieli wiele czasu. Tak naprawdę, w ogóle go nie mieli.

Nim się zorientowali, wejścia do świątyni zostały zablokowane, pająkopodobne stwory uwijały się przy nich, zalepiając je coraz bardziej pajęczyną.. Z każdą chwilą odbierając im coraz więcej drogocennego światła, którego potrzebowali, aby stoczyć walkę na równych warunkach. Wkrótce po tym, przez strop zaczęły przebijać się odnóża, raz po raz, robiąc dla siebie miejsce Rengoku, dokładnie mógł usłyszeć wiele źródeł, przemieszczania się poczwar - Szybka kalkulacja pozwalała stwierdzić, że pajęczaków jest cała masa, ich odnóża cicho stukały, rozdzierały,  próbując sobie przetorować drogę do nich przez strukturę. Yona zaś dostrzegła, wodzona zapachem, skupiając się bardziej w stronę ołtarzu, widziała dwie postacie skryte w cieniu, jedną, drobną, ludzką, a drugą.. Kobietę, prawdopodobnie Matkę tych jakże uroczych stworzeń.. Widzała ją urywek, po urywku kiedy światło przebijało się do nich, raz na jakiś czas. Oczekiwała, nieruchomo.  

Takashi rozciął sprawnie jednego z pająków, które przebiły się przez ścianę.. Jednak będzie ich więcej, aby się z tego wykaraskać będą musieli coś wymyśleć.. Choć tym razem, to oni w tym przedstawieniu grali zwierzynę.

Informacje Dodatkowe:

Jeszcze ich nie wykryli... Te słowa brzmiały jak dobry żart, gdy wszystko zaczęło się sypać, niczym domek z kart. Wydarzenia potoczyły się niezwykle szybko, kiedy myślała, iż nic jej już nie zaskoczy. Jednak pułapka, w jaką wpadli, miała zabójcze konsekwencje. Dwójka demonów ukrywających się w cieniu zwiastowała jedynie problemy. Nie podchodziła do nich, pewnie trzymając rękojeść katany. Na nich przyjdzie czas, a skoro nie wykonywali żadnych ruchów, trzeba było się skupić na tym, co ich zaczynało otaczać.
Zaczęła się cofać bliżej swoich towarzyszy, starając się pewnie stąpać po drewnianym podłożu. Ile ich było? Tych małych pająków, które wdzierały się siłą do środka. Niemądrym było używać specjalnej formy płomienia. Zamiast tego musiała się posiłkować wachlarzem technik, które im nie sprawią większych problemów. Rozstawiła pewniej stopy, gdy dotarła do Rengoku. Ten znajdował się najbliżej w przeciwieństwie do Takashiego, który prowadził swoją walkę nieco dalej od nich.
Małe stworki spadały z góry, a ruda cięła je zamaszystymi ruchami, starając się zabić każde z nich pojedynczym ruchem. Gdy to nie wystarczyło, przyspieszyła ruchy, tnąc po skosie te, które podchodziły coraz bliżej. Nie stała w miejscu, odskakiwała co jakiś czas, starając się znaleźć nową pozycję do ataku. Uważała na młodzika, aby i on nie nie znalazł się w zasięgu jej ataków - Musimy się stąd wydostać - rzuciła wkurzona obrotem sytuacji, w jakiej się znaleźli - Takashi, ty i ja, to miejsce, przez które się przebiłeś - zaproponowała na szybko, co by wiedział, do czego zmierzała. Sama z każdym krokiem chciała się przybliżyć w owe miejsce, aby razem z zabójcą, móc się przebić przez pajęczyny. Płomień powinien wystarczyć, a razem z piorunem, cóż... To mogło zadziałać. Nie zamierzała zwlekać, bo może i oni przez jakiś czas przetrwają, ale nie byli tutaj sami. Mieli widownię oraz początkującego szermierza.
W oczekiwaniu na działania Matsumoto, chciała zabezpieczyć frontowe wejście, przygotowując się przed użyciem piątej formy. Tym samym, gdy odpowiedni czas nadszedł, chwyciła dwoma dłońmi za rękojeść i stworzyła między nimi a demonicznymi pomiotami barierę. Po szybkim ruchu po okręgu powstała ognista zapora, która powinna je na moment powstrzymać - Teraz!

Mimowolnie zadrżał gdy tylko poczuł przytłaczającą go demoniczną obecność, zupełnie jakby były wszędzie albo gdyby był w środku wielkiego demona. Wpadli w pułapkę, tego był już pewien, to co go martwiło to fakt jak musiał być potężny ich przeciwnik skoro nie zdali sobie nawet z tego sprawy, trójka zabójców weszła wprost do leża bestii, a kto wie czy nie weszli bezpośrednio do jego paszczy. Zacisnął dłoń na rękojeści katany, skupił się na niej by odnaleźć spokój choć czuł iż dostał gęsiej skórki. Czuł się dziwnie, jakby jego pewność siebie nagle wyparowała.
Dziesiątki, a kto wie czy nie setki małych demonicznych stworzeń zmierzało do nich w jednym celu, by stoczyć walkę ze swym naturalnym wrogiem. Hiroki wziął głęboki oddech i ciął z dołu w górę, rozcinając jedną z poczwar przebijających się przez sufit. Sytuacja nie była dla nich korzystna, wróg mógł to łatwo ich przytłoczyć swą liczebnością, a i musieli uważać na siebie nawzajem. Spojrzał w stronę wyjścia jakie stworzył zabójca pioruna. To była jedyna droga ucieczki, choć i to potwory próbowały im odebrać. Coś co napawało go niepokojem i to wielkim, obawiał się iż jeśli nie uda się szybko uciec to mogą już nie ujrzeć światła dnia.
Odczuł ulgę gdy Yona była bliżej niego, zdał sobie sprawę iż nie jest sam, a z nim jest tu dwóch doświadczonych zabójców, mieli szanse by wydostać się stąd w jednym kawałku. Musieli tylko przetrwać do czasu aż pozbędą się tej pajęczej barykady. Rengoku skupił się na tym by nie przeszkadzać swym towarzyszom. W obecnej sytuacji to chyba najlepsze co mógł zrobić, stąd też ciął kataną w pająki, które wchodziły w jego zasięg, przy tym starał się cofać w stronę wrót wyważonych przez Takashiego z nadzieją iż jego starsi kompani zniszczą pajęczyny.
Czekał aż Yona i Matsumuto-San znów otworzą przejście, czuł iż musi zrobić coś co ułatwi im choć na moment stąd wysilił się bardziej chcąc pozbyć się kolejnych pajęczaków, ujrzał kątem oka jak zabójczyni tworzy barierę z ognia by kupić im czas stąd gdy tylko nadarzyła się okazja postanowił ją wzmocnić własną. Z pewnością słabszą ale dla niego było to lepsze niż bierne oczekiwanie.
—Shi no kata — Powiedział cicho przypominając sobie trening, rozluźnił chwyt na rękojeści Nantekotty po czym natychmiast znów chwycił pewniej za ostrze by wykonać ruch, który ćwiczył przez długie godziny pod okiem Tsuyi. —Sei En no Uneri! — Dokończył używając czwartej formy by wzmocnić ognistą barierę.

Czy powinna zaatakować od razu? Takashi wydawał się zrozumieć jej plan i pozbył się części tego, co blokowało ich wyjście na zewnątrz. Yona z kolei chciała mu kupić czas, aby później brutalnie zaatakować. Jednak te małe paskudztwa stanowiły dla niej spory problem. Oddając życie za swoją matkę, czy stwórczynię, rzucały się na barierę, z piskiem odbijając się od niej. Z pomocą Rengoku czuła, iż bariera jest znacznie solidniejsza. Z drugiej strony światło, jakie rzucili, spowodowało, iż dostrzegła liczebność demonicznych pomiotów. Bursztynowe oczy otworzyły się szerzej, gdy poczuła wilgoć pod nosem. Miała katar?, to była jej pierwsza myśl, zanim zrozumiała — Na ziemię skapywała krew.
Nie tylko to stanowiło problem. Mieszające się zapachy w powietrzu doprowadzały ją do mdłości. Wzięła głębszy wdech, dziękując sobie, iż nie zapchała żołądka jedzeniem. Chciała już odwrócić się, aby z pełną szybkością stworzyć tygrysa, który spali resztę nici, ale wtedy ona się pojawiła. Bariera opadła, a ciało zareagowało samo odskakując w stronę Matsumoto. Jednak on nie zdążył.... Poleciał, tworząc nowe przejście. Poczuła jak wściekłość ją zalewa.
- Ichi no kata: Shiranui - wyszeptała, zanim ruszyła po Rengoku. Gdy na jej drodze stanęły pająki, rzuciła się przez nie, tnąc maleńkie ciała, równoległym do ziemi cięciem. W tym momencie, nie mogła zabić pajęczycy, ale niech tylko poczeka.... Jeszcze po sukę wróci. Istoty, które skoczyły do niej, opadały z plaskiem na ziemię, aż dotarła do zabójcy płomienia.
Szybkim ruchem pomogła mu wstać z ziemi, nie czekając, aż demony zmniejszą do nich dystans - Możesz biec? - zapytała spokojnym tonem, gotowa, aby go ponieść, gdyby sytuacja tego wymagała. W zależności od decyzji Rengoku, zacznie z nim na plecach biec lub skupi się na zabezpieczaniu jego tyłów, atakując każdego demonicznego dzieciaczka, który postanowi się do nich zbliżyć. Ostatni raz szybko rozejrzała się po otoczeniu, aby w pewnym momencie spojrzeć na Takashiego. On zapewne również to rozumiał - Nie mieli szans. Musieli uciekać, licząc, że słońce ich w pewnym momencie ocali.

Ogień rozświetlił pomieszczenie, światło rozproszyło mrok i o dziwo nie przyniosło mu to pocieszenia. Było ich całe mrowie, małe bestie żądne ich krwi. Nienaturalny twór, którego jedynym celem było przynieść im zagładę. Przez chwilę odczuł ukłucie strachu, wszak jak mogli walczyć z chmarą pajęczaków i matką tego całego roju. Mimo swej ostrożności wpadli w sidła zastawione przez demony, czyżby to właśnie w tym miejscu miał spotkać swój koniec? Zamknął oczy, godząc się powoli ze śmiercią po czym otworzył je gwałtownie i chwycił pewniej za swe ostrze. Jeśli tu miał polec, to umrze w walce, cieszył się iż zarówno Yona jak Matsumoto-San towarzyszyli mu w tej chwili. Nie mógł wyobrazić sobie lepszego towarzystwa do takiego starcia.
Zdążył jedynie poprawić chwyt i unieść ostrze lekko w górę gdy jakby znikąd pojawiła się ona, szkarada o pajęczych odnóżach. Nie zdążył wydać z siebie okrzyku, nie miał szans by zareagować. Była dla niego za szybka i za silna. Nagle poczuł jak z jego płuc gwałtownie ucieka powietrze, a on leci w towarzystwie dużego bólu jaki to odczuł w swej klatki piersiowej. Pierwszy raz oberwał tak mocno i z jego ust wydobył się cichy, wyrażający cierpienie krzyk. W końcu uderzył o coś twardego, a następnie wraz z kawałkami ściany wylądował na zewnątrz. Poczuł wiatr na swej skórze i nadzieje iż może uda im się uciec.
Próbował poruszyć się ale każda próba sprawiała iż jego cierpienie rosło, zwłaszcza w okolicy żeber. Podobnie było przy próbie oddychania. Zamknął oczy i uspokoił w miarę oddech po czym zaciskając zęby zaczął podnosić się. Wbił swą katanę w ziemie by wesprzeć się w tym po czym zauważył iż doskoczyła już do niego Yona. Z jej pomocą podniósł się z ziemi, po czym lewą ręką złapał za swój brzuch i skinął głową na nie.
— Wątpie — Odparł krótko rudej wojowniczce, zaciskając  prawą dłoń na rękojeści Nantekotty, było mu wstyd iż okazał się być jedynie obciążeniem dla swych towarzyszy, a teraz nie mógł nawet samemu uciec. Niby mógłby próbować ale przekonał się na własne oczy jak szybka była pajęczyca, a teraz gdy odczuwał ból przy każdym ruchu wolał nie próbować swych sił.

Normalnie, nie pomyślałaby o pomocy koledze. Zwykła do walki z przeciwnikami, osłaniając innych, ale w tej sytuacji... To było najlepsze wyjście z sytuacji. Musiała tym samym zaufać Takashiemu, że podoła zadaniu i odpowiednio zabezpieczy im drogę ucieczki. Sama nie zamierzała zbytnio na niego czekać, musieli działać szybko, stąd, gdy posłuchała, co Rengoku miał jej do powiedzenia - zareagowała odruchowo. Odwróciła się do niego plecami, chowając jednocześnie katanę do sayi. Dłonie przygotowała, aby go złapać pod kolana, gdy tylko się do niej przybliży i przylgnie do jej ciała.
Mocny chwytem złapała za ciało zabójcy, aby razem z nim podnieść się do pionu. Ostatni raz spojrzała twardo za siebie i pobiegła - Twoje zadanie, polega teraz na informowaniu mnie o otoczeniu za nami. Gdyby pająki się zbliżyły, powiedz. Krzyknij, a Cię zrzucę z pleców - ostrzegła go zawczasu, co by ostrożnie dobierał przyszłe akcje. Gdy coś nie szło po jej myśli, potrafiła być bardzo okrutna. Niemniej zamierzała wyjść z tej sytuacji cało, razem z dwójką swoich towarzyszy. Szybkość, jakiej użyła na samym początku, była szczytem jej możliwości. Z pełną prędkością wydostała się ze świątynnego terenu, mknąc prosto w las. Może i to była głupota z jej strony, ale miała dwa cele do osiągnięcia.
Pierwszy, musieli jak najszybciej zwiększyć dystans między nimi a Pajęczą królową. Potworki nie wydawały się dorównywać jej w tym atrybucie, dlatego to kobieta stała się ich głównym problemem. Gdyby ich dogoniła, wszyscy by umarli. Drugi, zniknąć jej z pola widzenia, aby ograniczyć wachlarz możliwości. Pomysł Matsumoto był dobry i nawet bez jego polecenia, obrałaby ten kierunek. Prosta droga, łatwa widoczność to zestawienie było dla nich zabójcze. Jednak gęsta roślinność, dawała im pewne pole do manewru. Zabójczyni, mknąc po leśnej ściółce, uważała na to, co miała przed sobą. Również patrzyła pod nogi, aby się nie potknąć, ale i zwracała szczególnie uwagę na scenerię - uderzenie w drzewo byłoby bolesne.
Wiedziała, że w pewnym momencie musiała zwolnić, dlatego szczególnie ważny był etap pierwszy. Jej siły kiedyś się skończą, a ucieczka na pełnych obrotach z Rengoku na plecach pożerały ją w szybkim tempie. Oczywiście w trakcie, nasłuchiwała tego, co mówi młody, aby w odpowiednim czasie wykonać nagły unik. Wykorzystywanie lasu na swoją korzyść, również było jednym z planów Yony. W konsekwencji, gdy nadleciał atak, odskakiwała, aby po chwili znaleźć się za ścianą drzew, która dodatkowo miała ją osłaniać.
Gdy wyraźnie czuła, że siły ją powoli opuszczają, zaczęła stopniowo zwalniać, starając się złapać oddech. Przede wszystkim zachowywała spokój, ale i również skupiła się na oszczędzaniu energii. Musiała wytrzymać, dopóki będą bezpieczni. Może to był również powód, dla którego była w stanie zaryzykować. Stopniowo schodzili w dół po terenie, ale gdyby natrafili na rzekę w dole... Myślała nad skoczeniem z odpowiedniej wysokości. Taki kulminacyjny moment byłby odpowiedni, aby zgubić ogon. Wytężyła zmysły, próbując wyłapać zmiany, które nakierowałyby ją na obecność akwenu. Miała jedynie nadzieję, że to nie sprawi, iż głos Hirokiego sięgnie wyższą oktawę. Mogła nie mieć czułego słuchu, ale był blisko niej... Wtedy dosłownie mogłaby go puścić, ale chyba nie jest tak strachliwy, prawda?

Poczuł się źle z tym, że został ciężarem dla swych towarzyszy, na samą myśl iż mógł tym im zaszkodzić, robiło mu się jeszcze gorzej ale teraz liczyło się to by przeżyli i wrócili do Yonezawy w jednym kawałku. Schował ostrze do sayi po czym złapał się mocno Yony gdy ta wzięła go na swe plecy. Jeszcze tego by brakowało by podczas ucieczki spadł i utrudnił im odwrót, przynajmniej do tego nie mógł dopuścić.
Skinął głową i spojrzał za siebie by spojrzeć czy ta przeklęta pajęczyca czegoś nie kombinuje, Matsumoto-San jednakże zapewnił im chyba osłonę bo poczwara nie wyszła ze swego leża.  — Rozumiem Yona — Odparł krótko wiedząc iż w tym momencie dalsze słowa były zbędne, teraz liczyła się ucieczka przed demonami. Musieli oddalić się z tego opuszczonego przez bóstwa miejsca jak najszybciej by pajęczej demonicy przestało opłacać się gonienie za nimi. Rudowłosa była szybka ale Hiroki wolał nie sprawdzać czy prędkość zabójczyni równa się szybkości stwora, zwłaszcza iż teraz jego towarzyszka miała obciążenie na plecach w jego postaci.
Wytężył swój wzrok jak tylko mógł by móc uprzedzić swych kompanów o zbliżającej się pogoni królowej roju, na początku wydawało mu się iż nic ich nie goniło, stąd też odetchnął z ulgą. Hiryū nie mogła przecież z całą pewnością zbyt długo utrzymywać takiego tempa, przydałby się jej odpoczynek. Tak samo jak Rengoku, dla którego podróż z powodu otrzymanego uderzenia też nie była przyjemna. Winą jednakże za to mógł obarczyć jedynie swą osobę, był zbyt pewny siebie, zbyt dumny i teraz przyszło mu zapłacić za to cenę w postaci tego nieznośnego bólu. Przynajmniej dzięki temu miał okazję przyjrzeć się poczwarze, przysiągł że pozbędzie się jej i miał zamiar w przyszłości to zrobić, zyska na sile na tyle by zabić to monstrum.
Coś mignęło mu w lesie, stąd znów stał się czujny. Zaczął rozglądać się wokół, czy mu się tylko to przywidziało? A może rzeczywiście jednak demonica podjęła się wyzwania i goniła ich teraz. Mimowolnie na myśl o tym zadrżał i skupił się bardziej na obserwowaniu ich tyłów, wtedy je dostrzegł. Czerwone ślepia pajęczaków, nieco większych niż te ze świątyni. Zasuwały one na swych długich nogach, starając się dogonić uciekających zabójców ale na razie bezskutecznie. — Ścigają nas, ale na razie są w miarę daleko, jest ich może ósemka — Powiedział Hiroki spokojnym i cichym tonem, nie chciał w końcu by Yona go zrzuciła gdy nie było jeszcze takiej potrzeby.
Pająki próbowały co jakiś zwiększać gwałtownie swe tempo i skakać na zabójców, ale rudowłosa wojowniczka korzystając z drzew, sprawnie unikała ich ataków. Przez co pajęczy pościg nie mógł ich dorwać by dokończyć dzieła zaczętego w świątyni. Tylko jak długo mogli jeszcze uciekać? Yona powoli traciła siły, traciła na swej szybkości, a pościg doganiał ich. Rengoku myślał intensywnie co mogliby zrobić by stąd uciec, gdzieś w pobliżu powinna być rzeka, a przynajmniej tak mu się wydawało. Musieli postawić wszystko na jedną kartę i był gotów to uczynić. Uspokoił nieco swój oddech i czekał na skok Yony.

Nie było szansy, aby ich zgubili, prawda? Krew, która pociekła jej z nosa, zapewne zadziała jak wabik dla tych poczwar. Z frustracji lekko przygryzła dolną wargę. Musieli znaleźć rozwiązanie tej sytuacji. Co prawda, jedno miała w głowie, ale czy powinna się ograniczać tylko do jednego? Byli z daleka od osady z mieszkańcami w środku, ale, nawet gdyby jakaś była w pobliżu... Nie mogła ryzykować ich życia dla własnych potrzeb. Takashi w tym czasie, został gdzieś za nimi...
Nie odzywała się do zabójcy na plecach. Tak było lepiej, jeśli nie chciała stracić oddechu oraz zachować spokój. Dzięki całkowitej koncentracji była w stanie utrzymać tętno w normie oraz uzupełniać tlen w prawidłowy sposób. Nie zamierzała się rozpraszać, nawet jeśli później będzie czuła ból promieniujący od płuc. Nagle zastanowiła ją jedna rzecz.
Pajęcza królowa się nie pojawiła, a jedynie garstka jej sługusów. Ta ilość nie była dla rudej wyzwaniem, lecz instynktownie utrzymywała między nimi dystans. Czy nie ufała zabójcy Pioruna? Rengoku nie pisnął słowem o jego obecności, więc pierwotne założenie powinno być prawdziwe. To on stawiał jej czoła, aby ułatwić im ucieczkę. Zmarszczyła lekko brwi, mimo że w środeczku czuła ulgę. Mogła na nim polegać, lecz i tak czuła się niespokojnie. To pewnie przez pułapkę, w którą niedawno wpadli.
Szczęśliwie dla nich, nieopodal znajdowała się rzeka. Nawet bez czułego słuchu, słyszała jej nurt oraz głośny ruch wody. To nie wróżyło dobrze, ale gdyby ponownie miała stawić czoła dwójce demonów... Nie mogli do tego dopuścić. Starała się biec, jak najbardziej w dół, aby skok był dla nich jak najbardziej komfortowy. Jeden z nich został ranny, a to oznaczało, że im wyższy punkt, tym gorzej dla niego. Najpierw, musiała coś zrobić z tymi maluchami. Te mogły zdążyć za nimi podążyć lub dopaść w powietrzu.
Nieopodal urwiska odwróciła się gwałtownie, spinając mięśnie nóg - Zniż się lekko - uśmiechnęła się sama do siebie, gdy z jej ust wyszedł charakterystyczny dla nich syk. Koncentrowała oddech na wykonaniu techniki. Ilość drzew oraz zarośli się zmniejszyła, ustępując bardziej skalnemu obrazowi. Przeciwnicy jak na zawołanie skoczyły do nich, a ona niczym szaleniec doskoczyła do nich po tym, jak uniosła do góry miecz. Płomienny tygrys pojawił się w pełnej postaci, pozbywając się demonicznych tworów. Te spopieliły się w jednej chwili, która dla chłopaka była niczym ułamek sekundy. Czy był w szoku? Yona uśmiechnęła się szeroko na widok, opadających ciał. Schowała miecz z powrotem i wtedy jej ciało zderzyło się z rozpędzonym Takashim.
Nie dał jej, ani chwili, aby zareagować. Siła odrzutu popchnęła ją, aż za urwisko prosto w ramiona wartkiej rzeki. Hiroki najwidoczniej, również z niej spadł, bo poczuła się lekka, niczym piórko. Nie, żeby był ciężki, ale teraz mogła zareagować. Lekko obróciła ciało w powietrzu, aby zminimalizować siłę uderzenia. To, co było problemem to nurt. Już wcześniej nie podobał się kobiecie hałas. Otworzyła oczy w słodkiej wodzie, wypływając na górę. W przeciwieństwie do Sayaki, nie bała się akwenów oraz potrafiła pływać. Po wynurzeniu się, szybko zbadała otoczenie, wiedząc, że będzie źle, jeśli czegoś się nie złapie. Bursztynowe ślepia szybko napotkały przewrócone drzewo, musiała się tylko złapać. Całą swoją siłą starała się jak najbardziej przybliżyć do lewej strony, aby gdy natrafiła na konar, złapać go i po gałęziach się wciągnąć.
Usiadła na drewnie, głośno wzdychając. Szczęśliwie katana nie zginęła w wodzie, ale nie mogła tego powiedzieć o płóciennej torbie. Przyłożyła dłoń do czoła, patrząc na wschodzące słońce - Ocaleni - wydusiła z siebie, podnosząc się do pionu. Ostrożnie przeszła wzdłuż drzewa i zeskoczyła na piaszczystą ziemię. Wtedy zrozumiała, że jej towarzysze, gdzieś tam walczą o przetrwanie. Połamała jedną z gałęzi i wróciła niechętnie na konar. Gdyby któreś z nich dotarło, aż tutaj, cóż zamierzała im pomóc, kierując w ich stronę gałąź, co by mogli się jej chwycić. A później raz jeszcze skorzystałaby z pomocy mięśni, by ich wyciągnąć na drewnianą powierzchnię.

Spoglądał na ścigające je potwory i zastanawiał się nad tym czy uda im się wytrwać do świtu, pająki które ich ścigały miały zapewne jeden cel. Miały upewnić się, że ich królowa nie zgubi swych ofiar. Mogły nie być silne ale z całą pewnością były szybkie, może nie tak jak Yona choć to mogło ulec zmianie. Demony w końcu nie męczyły się tak szybko jak ludzie. Był to swoistego rodzaju wyścig z czasem dla zabójców, co nastanie prędzej. Opadną z sił czy też może pojawi się zbawienne słońce.
Czuł wyraźnie jak jego serce zaczęło szybciej bić, pająki ich goniły ale nie dostrzegł ani ich matki ani zabójcy oddechu pioruna. Czyżby Matsumoto-San zawiązał z nią walkę, jeśli tak było to Hirokiemu zostało jedno, modlił się teraz do bogów by zapewnili zwycięstwo Takashiemu. Gdyby ją zabił to wykonaliby swe zadanie i pozbyliby się problemu. Walka jednakże musiała wciąż trwać patrząc na to, że wciąż przeklęte pajęczaki ich ścigały. To było tym co najmniej go dziwiło, bestia była szybka i być może nawet dorównywała swą prędkością piorunom.
Rengoku spojrzał głęboko w czerwone ślepia pająka, który przed chwilą próbował ich dorwać. Rudowłosa w końcu zmęczy się i będą musieli stawić im czoła albo wskoczyć do rzeki, obie opcje z racji na jego rany nie były dla niego zbyt korzystne. Podczas walki mógł nie dać rady tym potworom i groziło mu coś więcej niż mocno poobijany korpus, natomiast skok do rzeki mógł również dla niego skończyć się fatalnie. Mimo to, że obie możliwości były fatalne dla niego to wolał tą pierwszą. Śmierć w boju w końcu była honorowa, idealny koniec dla szermierza, coś o czym marzył każdy samuraj.
Rzeka była coraz bliżej, tak samo jak ścigające ich monstra. Hiryū milczała skupiona na utrzymaniu odpowiedniego dystansu od przeciwnika. Rozumiał to w pełni, gdyby przemówiła tylko straciłaby potrzebny jej do biegania tlen. Tylko co wybierze, czy zdecyduje się zawalczyć czy też może szukała odpowiedniego miejsca do skoku. Bo to, że będą musieli uciec do rzeki było pewne, nie znali bowiem dalej lokacji demonów odpowiedzialnych za zbezczeszczenie świątyni. Rozumiał milczenie swej towarzyszki ale liczył że podejmie decyzję szybko, ból jaki odczuwał stawał się coraz bardziej nieznośny.
Odwrócił głowę w stronę zabójczyni gdy to usłyszał jej komendę i od razu bez zawahania. Kobieta podjęła decyzję, a mu zostało oczekiwać na efekty. Do jego uszu dotarł ten charakterystyczny dla zabójców dźwięk, tylko co oznaczał? Spróbuję uciec pierwszą formą do przodu czy też może użyje innej z technik oddechu płomienia by pozbyć się wroga. Wypadli z lasu, byli na otwartej przestrzeni, a Yona odwróciła się w tył by stawić czoła demonicznemu pomiotowi, miecz pognał w górę, a płomienie którego go otoczyły przybrały postać majestatycznego tygrysa, który spopielił wroga. O to prawdziwa siła płomieni, Hiroki był pod wrażeniem tego i uśmiechnął się widząc jak potężna była jego sojuszniczka. Otworzył już usta by jej pogratulować gdy nagle coś w nich uderzyło z taką siłą iż puścił się starszej zabójczyni i odleciał w tył. Prosto w objęcia płynącej niżej rzeki.
Panika, to jedno słowo opisywało doskonale jego stan, nie wiedział co się stało, że spadł z Yony, jedyne co widział to niebo po czym poczuł jak wpada do wartko płynącej rzeki. Poczuł szok i ból rozlegający się po ciele gdy jego plecy zderzył się z wodą. Zanurzył się w wodzie i przez to, ze był zaskoczony zapomniał wstrzymać oddech. Miotał się w wodzie chcąc wypłynąć na powierzchnie gdy to nurt rzeki porwał go.  W końcu po ciężkiej walce udało mu się wynurzyć swój łeb, nie wiedział gdzie jest ale czuł jak opuszczają go siły. Zmobilizował się i zaczął płynąć w stronę brzegu.
W końcu udało mu się wyjść na brzeg, cały przemoczony przeszedł parę kroków i ciężko oddychając upadł na ziemie. Bolało go całe ciało, był wyczerpany ale żył. Spoglądał na niebo zaś na jego twarzy pojawił się słaby uśmiech  — Udało się — Powiedział właściwie sam do siebie, po czym zdał sobie sprawę z jednego. On żył, był tego pewien gdyż odczuwał ból, ale co z resztą. Yoną i Takashim. Miał nadzieję, że i im udało się wyjść cało z kłopotów. Przez chwile przyszło mu do głowy by wstać i ich poszukać, ale nie miał na to energii. Skupił się więc na tym by nieco uspokoić swój oddech, musiał chwilę odsapnąć i zebrać siły by móc poszukać swych towarzyszy.

Siedziała tak w ciszy, spoglądając na niespokojną taflę wody. Przetrwali?, zapytała siebie w myślach, spoglądając w stronę, z której przybyła. Demony prawdopodobnie wróciły do swojej nory, aby schronić się przed słońcem. Dzięki temu nie musieli się martwić, że przyjdzie im jeszcze walczyć. Mogła odpocząć, ale nie do końca. Dopóki się nie upewni, iż nikt tutaj nie odpłynie, zamierzała tak tkwić z przygotowaną gałęzią.
Wtedy pojawił się Takashi, którego wyciągnęła z rzeki. Spojrzała na niego z lekkim uśmiechem, robiąc mu miejsce obok siebie. Gdy postanowił zejść na suchy ląd, przesunęła się, odwracając głowę w jego kierunku. Dopiero po chwili, wstała ze swojego posterunku i podeszła do niego. Nie liczyła na słowo "dziękuję", ale byłoby to dla Yony miłe do usłyszenia. Powiedziałaby pewnie, że nie spodziewała się takich słów, a tak... -  Nie dopłynął do mnie - wyszeptała zmęczonym głosem, zanim Matsumoto powziął kroki, aby znaleźć ich ostatniego towarzysza.
Ciecz zdecydowanie utrudniła zabójczyni podążenie za zapachem. Zdając się na kruka Matsumoto, zaczekała na wieści, opierając się o drzewo. Przymknęła na moment powieki, aby dać sobie odpocząć i złapać oddech. Rozluźniła powoli mięśnie, biorąc głębokie oddechy. Od uciekania przed przeciwnikami bolały ją płuca oraz klatka piersiowa. Co dziwne, myślała, iż skoro krwawiła z nosa, to zrobi się jej niedobrze lub świat zacznie nieprzyjemnie wirować. Gdy żadna z tych konsekwencji się nie pojawiła, wzruszyła lekko ramionami. Później poprosi medyków o dokładne zbadanie i wtedy zacznie się martwić, jeśli coś będzie rudej zagrażać.
Głośne krakanie zawiadomiło ich o znalezieniu ich zguby. Otworzyła powieki, odrywając się od drzewa. Nie zamierzała biegać, więc jedynie przyspieszyła kroku. W międzyczasie rozejrzała się po okolicy - Nic Ci nie jest? - zapytała spokojnym głosem, zerkając na samuraja od czasu do czasu. Dopiero wtedy zorientowała się, iż posiadał lekkie poparzenia na ciele. Na ten moment nie zamierzała drążyć... Nawet jeśli było to odrobinę podejrzane.
Kiedy odnaleźli Rengoku, pomachała mu dłonią, a drugą wskazała na ptaszysko, które ich zaprowadziło.
- Dobrze Cię widzieć w zdrowiu - rzuciła z lekko uniesionymi kącikami ust. Co prawda, sytuacja nie była kolorowa. Potrzebował medyka, którego nie było w pobliżu - Wolisz dostać leczenie w naszym domu, czy w Nagoi? - zapytała z czystej ciekawości, przypominając sobie teraz, iż na tamtej górze zostawiła konia. Westchnęła ciężko, kładąc dłoń na czole - Chyba nie ma szans, abyśmy wrócili po wierzchowca, na którym przybyliśmy? - zaśmiała się, choć wcale nie było Yonie do śmiechu. Będzie musiała zapłacić karę i przeprosić hodowcę.
- Niemniej, wątpię, abyś mógł chodzić. Poniosę Cię, o ile nie masz nic przeciwko. Ostatnim razem źle się to skończyło - próbowała rozluźnić sytuację po porażce, a następnie przykucnęła przy Hirokim. Gdy tylko się złapie ramion, podniesie się do pionu i zacznie iść tam, gdzie zdecydowali.

Rany:

Leżał w bezruchu zbierając siły do dalszego działania, może przetrwali starcie i nastał zbawienny dla nich świt. Wciąż jednakże musiał odnaleźć swych kompanów, obawiał się, że mogli być w gorszym stanie niż on. W końcu coś w nich uderzyło i mogło poturbować wyczerpaną biegiem Yone. Zamknął oczy i próbował uspokoić swe rozbiegane myśli, musiał obmyślić dalszy plan działania nim przejdzie do jego realizacji.
Zabójczyni oddechu płomienia spadła wraz z nim z powodu tego iż coś w nich uderzyło, tego był pewien, a to oznaczało że jeśli nie porwała ją rzeka to była w pobliżu, powinien być w stanie odnaleźć ją samemu. Musiał to zrobić by odwdzięczyć się jej za pomoc, gdyby nie ona pewnie by już nie żył. Uśmiechnął się na tą myśl, wiedząc iż będzie musiał jej za to podziękować i odpłacić to jakoś. Mogła w końcu go zostawić i nie miał by jej tego za złe. Hiroki zdawał sobie sprawę z tego, że każdy zabójca powinien wpierw dbać o swe bezpieczeństwo, a dopiero potem innych. Osobiście sam tak nie potrafił, chciał uratować jak najwięcej osób i nie mógłby zostawić nikogo z tyłu.
Najbardziej martwił się zaś o Takashiego, zabójca oddechu pioruna zniknął mu przecież z pola widzenia, stąd nie miał o jego stanie żadnych informacji. Co patrząc na to z jakim wrogiem się mierzyli było przerażające, zostało mu jedynie modlić się o to by zabójca był szybszy od demonicznego pająka. Nie wiedział jednakże czy sama prędkość wystarczy by wygrać z bestią, stąd modlił się by Matsumoto przynajmniej uciekł stamtąd w jednym kawałku. Był jeden sposób by to sprawdzić, Rengoku wezwał do siebie swego kruka, używając do tego znaku i wysłał go w okolice świątyni by rozejrzał się po okolicy.
Kruk został wysłany, a więc nastał czas by i sam Hiroki ruszył swe cztery litery. Wziął głęboki wdech i wydech po czym podjął próbę powstanie na drżących nogach, ta chwila wypoczynku dała mu trochę ulgi ale czuł, że gdyby teraz doszło do starcia to wytrzymałby góra minutę po czym padłby trupem. Oparł się o swój miecz i przeszedł na klęczki. Rozejrzał się wokół i dostrzegł kruka należącego do Takashiego, obawiał się iż przyniesie mu złe nowiny. Stąd z niecierpliwieniem oczekiwał.
Odetchnął z ulgą gdy ujrzał swoich towarzyszy, całych i w miarę zdrowych i wstał trzymając się niepewnie na nogach. Posłał w ich stronę delikatny uśmiech, może nie zabili demona ale przetrwali. Był to według niego wielki sukces. Zaraz to złapał się za swój brzuch gdy znów poczuł ból, teraz jednakże nie mógł paść, byłby to dyshonor dla niego jako wojownika.
— Matsumoto-San, Hiryū-San — Przywitał się z nimi skinięciem głową — Was również wspaniale widzieć w jednym kawałku — Rzekł po czym spojrzał ze zdziwieniem na Yone — Wolałbym Nagoję, jest bliżej i to o wiele — Odparł Rengoku próbując uśmiechem ukryć swój ból, spojrzał w stronę wzniesienia skąd spadł — Tak właściwie to czemu nie? Nastał dzień, powinniśmy być bezpieczni, Ja bym po nie wrócił — Podzielił się z nimi swą opinią Hiroki, patrząc z troską na śmiejącą się rudowłosą kobietę.
— Dziękuje Yona, ale potrzebuje jedynie oparcia. Zresztą, powinnaś też trochę odpocząć — Rzucił młody zabójca do swej starszej znajomej. Jeśli ktoś zaproponował pomoc to Hiroki miał zamiar ruszyć po konie, które zostawili w swoim obozie.

Rany: