Ile to minęło odkąd odebrała swój oręż i ciągle oddawała się treningom na terenie Yonezawy? Właściwie nie pamiętała, kiedy zrobiła sobie dłuższe wolne. Jeśli nie było jej tutaj, to wylatywała jak inni na misje. Nie potrzebowała rozrywki, a przynajmniej na początku. Zamiast tego, gdy odczuwała skrajne zmęczenie, to preferowała się zaszyć w pokoju oraz grać na swoim shamisenie.
Dzisiejszy dzień był podobny do pozostałych. Ciepłe słońce rzucało światło na kilka ścierających się ze sobą sylwetek. Przyjemny wietrzyk muskał czule lico, dając rozgrzanym osobom, tego co potrzebowało najbardziej - orzeźwienia.
Poczekała, aż pozostanie względnie sama, siedząc sobie na drugim schodku od góry. Lubiła obserwować innych zabójców. Czuła, że pomimo tak długiego treningu istnieli lepsi od niej, od których chciałaby brać przykład. Nie miała żadnego idola lub idolki, ba nie znała większości imion. Kojarzyła tylko niektórych - tych, co zapadli jej w pamięci. Niezależnie, czy wyróżniali się wyglądem, bądź umiejętnością fechtunku.
Zwykle nikomu nie przeszkadzało, że wlepia w nich swoje spojrzenie. W końcu, w ramach rekompensaty często wygrywała pieśni wojenne. W skrócie zagrzewała trenujących, do jeszcze bardziej zaciętych pojedynków. Niektórym to się podobało bardziej, niż odgłosy stękania, czy też cisza. Tego poranka również zabrała instrument ze sobą. Zamiast wygrywać coś szybkiego, pracowała nad elementami nowego utworu. Ot brzdąkała sobie, szybko korygując konkretne partie.
Na szczęście jej widownia składała się z zaledwie dwóch osób, przez co żadne komentarze nie leciały w jej kierunku. Gdy skończyli skinęła im głową, powoli wstając ze swojego miejsca. Przeniosła instrument na kraniec pola, zaś sama wyciągnęła z pochwy swoje ostrze. Popatrzyła przez chwilę na mieszankę barw i uderzyła prosto. Kolejne dwa ataki wyprowadziła po skosie, aż cofnęła tylną nogę. Szykowała się do szarży, koncentrując oddech na jednej z pierwszej technik Płomienia. Za nim do tego doszło, poczuła zapach cytrusów. Konkretniej to mandarynek, należących do
owoców, które przypadły jej do gustu.
- Zamierzasz obserwować, czy może odezwiesz się w ramach przywitania? - nie spoglądała w jego kierunku. Ot słodkim głosem, ciut uszczypliwym zaczepiła tajemniczego gościa. Jednocześnie nie zmieniła swojej pozycji. Mięśnie pozostały spięte, oręż po prawej stronie zwiastował, iż uderzy, ale zastygła. Nie lubiła być obserwowana, stąd nie do końca wiedziała jak powinna się zachować. Odwrócić? Pomachać? Kontynuować? Kso, jej myśli przypominały mętlik, przez co mimowolnie zamknęła oczy. Najpierw się uspokoi, dopiero później dotrze... Do jakiejkolwiek konkluzji.

Poza cytrusami jeszcze jedna nuta wisiała w powietrzu. Niezbyt go kojarzyła, ale czy to nie były truskawki? Nagła ochota na owoce sprawiła, że topiła się od środka. Od razu chciała skoczyć w stronę słodkości, lecz zamiast tego mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści. Była silna, nie podda się, ale... Musiała przyznać, kusiło ją niesamowicie. Z kolei sztywna sylwetka oraz ciągły bezruch powoli dawały o sobie znać, przez co mimowolnie rozluźniła postawę. Zwłaszcza po tym jak usłyszała głos nieznajomego.
Ona była w dobrym rytmie? I to podwójnie? Odwróciła głowę w jego kierunku, unosząc jedną brew wyżej, niż drugą. Oczy poza skupieniem się na jego wyglądzie, szybko przeniosły się w stronę niewielkich czerwoności - Musisz być bardzo troskliwy, skoro martwisz się podwójnie - wróciła spojrzeniem na jego buzię, jednocześnie parskając dźwięcznie. Każda gapa przy niej była niczym amunicja, a tą zużywała szybciej, niż ktoś mógłby pomyśleć.
Co do niemej propozycji sparingu, opuściła ostrze ku ziemi, a sama podeszła w kierunku schodów. Nie lubiła jak ktoś patrzył na nią z góry, więc wykonała jeszcze kilka kroków, tak, że teraz dzieliło ich raptem dwa metry. Brutalna rzeczywistość pokazała, że był wystarczająco wysoki, aby musiała kierować głowę do góry - A co, chcesz się zmierzyć? - oczy zabłyszczały, gdyż dawno się z nikim nie biła. Zwykle trenowała sama, tak jak poleciła jej Hashira, lecz od czasu do czasu myślała nad sprawdzeniem siebie samej. Nieznajomy nadawał się do tego idealnie.
- Jak się nazywasz? - zapytała z zaciekawieniem, chcąc uniknąć sytuacji, w której będzie mówiła "Ej ty". Mimo wszystko nie wielu kojarzyła z imion, a tak mogła zacząć tworzyć listę poznanych Zabójców. Ten wyróżniał się chociażby przez biel włosów, do tego chyba posługiwał się Oddechem Wiatru a może Wody? Ciężko było nadążyć, zwłaszcza, iż ludzi związanych z Yonezawą było właściwie sporo. Tym samym zapamiętanie ich wszystkich - niemożliwe. Z tego powodu w małym zwoju zapisywała pokrótce charakterystykę ludzi, z którymi zamieniła więcej, niż trzy słowa. Wymiana grzeczności, czy też porozmawianie o słońcu nie dawało jej nic o danej osobie.
- Jestem Hiryū Yona, miło poznać, Yuki-chan - przezwała go od koloru włosów, co właściwie przypadło jej do gustu - Wolisz treningowe bronie, a może własne? - za nim dojdą do ostatecznego punktu, wolała wybadać preferencję. Uniknięci sytuacji, gdzie on zaatakuje drewnem, a ona twardą stalą było dla niej priorytetem - I ostatnia sprawa - zrobiła krok do przodu - Też chcę truskawkę.

Trafił jej się ciekawy osobnik. Mogłaby śmiało go porównać do ojca wszystkich zabójców - troskliwego i trzymającego pieczę nad maleńkimi żołnierzykami. Na wypowiedź chłopaka, uśmiechnęła się promiennie. Najwidoczniej nie chwycił przynęty i zamiast tego wolał uciec od wszelkich uszczypliwości. Trochę ją to zniechęciło, ale nie na tyle, aby całkowicie mu odpuściła - Słodko jak prawdziwy ojciec - nie miała problemów, aby porównać go z pierwszym obrazem, jaki wpadł do głowy. W jej mniemaniu, akurat ta uwaga nie powinna wzburzyć wizerunku spokojnego młodzieńca. Może nawet go podbuduje?
Zbliżając się do jego osoby, nie miała złych, czy też niecnych zamiarów. Katana w ręku pewnie wzbudziłaby czujność, nie jednego zabójcy. Z tego powodu, chwyciła za przywiązaną pochwę i włożyła ostrze z powrotem. Tak powinno być lepiej. Bezpośrednio wysyłała mu sygnał, że przed rozpoczęciem pojedynku, nie miała zamiaru zrobić mu krzywdy. Wcześniej zamierzała porozmawiać, aby wyjaśnić sobie kilka szczegółów.
Na pytanie, uniosła jedną brew do góry, mrużąc przy tym oczy. Naśmiewał się z niej? Nie wierzył w nią? Idealnie! Z chęcią pokaże, co potrafi - Nie mów hop, póki nie spróbujesz - uśmiechnęła się zuchwale, nie udając dłużej, zdziwionej jego postawą. Była gotowa, nawet i teraz, tyle, że nie miał broni. Przeciwnik pozbawiony oręża, nie wchodził w rachubę, niezależnie od tego jak bardzo byłaby nabuzowana. Miała swój honor i zamierzała się jego trzymać.
- Hayato, ładne imię - oczywiście, że musiał należeć do wyższej klasy. Której? Tutaj mogła jedynie zgadywać. Jego przynależność balansowała pomiędzy szlachtą dworską a klasą samurajską. Jednak, nie zamierzała w to dalej brnąć. Miała nazwisko, imię oraz oddech, niczego więcej do szczęścia nie potrzebowała.
- Zgoda - odparła krótko, chcąc zacząć od drewnianych imitacji. Na stal przyjdzie jeszcze czas. Teraz mogła się skupić na prawidłowym rozgrzaniu mięśni, aby w normalnej walce wypaść jak najlepiej.
- Dzięki - wyciągnęła dłoń po jedną z truskawek i powoli wsunęła ją w usta. Smakowała słodko, zupełnie inaczej od tych, co uprawiano lokalnie. Te były mdłe oraz pozbawione walorów smakowych. Paskudztwo.
Gdy wprawił sylwetkę w ruch, przykucnęła, przyglądając się dokąd zmierzał. Z pewnością nie uciekał, o czym przekonała się po chwili. Odłożył garść pozostałych słodkości, a następnie pozbawił się górnej części kimona. Tego ruchu, akurat się nie spodziewała. Przyjrzała się z uwagą jego tatuażowi. Znaczyło "Zniszczyć", tylko co albo kogo? - Kogo chcesz zniszczyć? Demony? - zapytała z ciekawością, nie odrywając od niego spojrzenia. Jednocześnie podniosła się z ziemi i ruszyła w kierunku broni ćwiczebnych. Chwyciła za katanę, widząc, iż przód naznaczony został przez siateczkę blizn. No no, ten to musiał mieć doświadczenie.
- Jeden kontra jeden, może być? - uśmiechnęła się przyjacielsko, opierając "tępą" krawędź o ramię i zajęła miejsce na polu treningowym. Wzięła głębszy oddech, wystawiając oręż przed siebie.
Za nim ruszyła do przodu, uważnie przyjrzała się jego postawie. Bieg miała lekki, mając na uwadze, że nie chciała się nadziać na jeden z jego ciosów. Noga, ręka? Co wystawi jako pierwsze? Nie wiele myśląc, uderzyła po skosie, kierując ostrze od góry. Konkretniej to pociągnęła ruch z prawej do lewej, aby przeszło przez jego klatkę piersiową. Na czas wymierzania ciosu, stanęła pewniej na lewej nodze, prawą zostawiając nieco z tyłu. Dzięki temu zachowała odpowiednią równowagę oraz przygotowała się, aby ewentualnie wyprowadzić drugi cios pomocniczy.
Cały czas pozostała skupiona, wierząc, iż ten jeden sparing mocno zapadnie jej w pamięć.

Westchnęła. Trudny był to facet. Zamiast odpowiedzieć od razu, postawił warunek, którego jeśli nie spełni, to pozostanie bez odpowiedzi. Wzruszyła ramionami, patrząc się w czerwone ślepia. Właściwie, czemu nie, walka na starcie nie była przekreślona. Wszystko mogło się wydarzyć, dopóki nie wiedział, jak mogła zaatakować.
Doszło do pierwszej wymiany ciosów i o ile pierwszy atak nie był zły, tak zauważyła znaczącą różnicę między nimi. Był znacznie szybszy od niej oraz lepiej wyprowadzał ruchy. Odsunęła się, dłonią przecierając miejsce, w które uderzył. Miała o tyle szczęścia, że nie dostała w twarz. Nie lubiła, gdy ktoś zamachiwał się w kierunku jej lica, miała wtedy ochotę porzucić wszelki rozsądek i użyć oddechu. Niezależnie, czy byłyby jakieś szkody, czy też nie. Nic się wtedy nie liczyło. Standardowo odskoczyła do tyłu, wbijając sobie do głowy, że nie mogła działać na wpół gwizdka. Wzięła głęboki oddech, zastanawiając się, co powinna zrobić.
Tym razem nie szarżowała, zrobiła dwa kroki w lewo, obchodząc go i testując, jak na to zareaguje. Właściwie nie zamierzała atakować, przy szybszym przeciwniku, zauważyła, że ten o wiele szybciej reagował. W chwilę potrafił przyjąć odpowiednią pozycję obronną.
Ciekawe..., dodała w myślach, jednak chciała czegoś spróbować. Rozpędziła się, aby przy odpowiednim dystansie (1 metr od Kamy), zejść nagle w dół. Zgięła kolana, pochylając plecy do tyłu, aby z ziemi wyprowadzić kopnięcie w zgięcie kolan. Jeśli zaatakuje jako pierwszy, natychmiastowo się wycofa, robiąc unik w przeciwną stronę do wyprowadzanego ataku oraz zniżając się, tak, że mogło się to skończyć wylądowaniem na czterech kończynach. W drugim przypadku obróci sylwetkę, w sposób, który sprawiał, iż będzie ustawiona do niego bokiem i zachowując równowagę, uderzy w drugie zgięcie. Najpierw celowała w prawą nogę, później dopiero w lewą.
Nie zapominała tym razem o uniku, nie atakując z wyprzedzeniem, zwyczajnie skoczy po skosie w lewo, zapewniając sobie obronę, wyciągnięta lewą ręką, podtrzymującą gardę. Prawa z mieczem miała zablokować cios, który ewentualnie mógłby poprowadzić z drugiej strony.