Akita Seiya

Akita Seiya — Wto Lut 08, 2022 6:49 pm

HUMAN

Akita Seiya Dōshin
03/06/1633, Nagoja, samuraj
Akita (秋田) Seiya (星矢) jest ponadprzeciętnie wysokim (182 cm wzrostu), atletycznym, młodym mężczyzną, którego dzień zaczyna się od spożycia tamagoyaki. Za młodu przygotowywała mu je matka, Isa. Długie, ciemne włosy nonszalancko opadają na ramiona pokryte tatuażami ze smokiem i kwiatami. Zdobienie ciała przechodzi dalej na plecy oraz część klatki piersiowej. Co więcej, Seiya posiada bardzo charakterystyczne jasnozielone oczy, ciemne brwi oraz nobliwą, nieco oliwkową cerę.

OPIS POSTACI
七転び八起き
(nana korobi ya oki)
Ggdybyście kiedykolwiek zastanawiali się nad tym, jak wygląda człowiek, któremu świat runął na głowę, wystarczy pomyśleć o pewnym samuraju, młodym Akicie. Wywodził się on ze starego, nieco zapomnianego rodu szlacheckiego. Jego rodzice stracili życie w czasie podróży do Osaki. Deszcz, podmokły grunt, wóz, który stoczył się z góry. Zgadnijcie, kto przeżył ten nieszczęśliwy wypadek? Jego imię to Seiya.
Wychowywał go kapłan shintō, kannushi Reizei. Ten starszy jegomość dołożył wszelkich starań, by przeszłość nigdy nie dogoniła młodego samuraja i by ten mógł zaznać normalnego, spokojnego, nieprzepełnionego żalem i smutkiem żywota. Mieszkali w granicach Edo, nieopodal wioski Tachikawa. Kapłan wysłał chłopaka do najlepszych szkół samurajskich, bo majątek, jaki pozostawili po sobie rodzice, by aż nadto wystarczający. Nie zmienia to jednak faktu, że młodość i dorastanie Seiyi nie należało do najprostszych.

Pierwszy upadek
Do tego przykrego zdarzenia, które ukształtowało charakter naszego bohatera, doszło jesienią roku 1643 r. Rodzina Akita wybrała się w podróż z Nagoi do Edo w celach prywatnych, a mianowicie spotkania się zaprzyjaźnioną rodziny chłopów. Seiya przyjaźnił się z ich synem o imieniu Kiryu. Gdzieś w połowie drogi, wóz przemieszczał się przełęczą, a pogoda nie sprzyjała: deszcz, błoto, silny wiatr. Wszystko to sprawiło, że jedno z kół powozu utknęło w grząskim gruncie. Nastąpiła szybka ewakuacja, ale czasu nie było zbyt wiele, gdyż środek transportu począł już chylić się ku przepaści. Rodzice widząc, że nie zdążą się uratować, chwycili to, co było dla nich najdroższe – własnego syna – i przerzucili go z wozu na bezpieczny grunt. Sami zaś przepadli. Na całe szczęście, dziesięcioletni wówczas Seiya, płaczący wniebogłosy, został tutaj odnaleziony przez Reizeia:

- Chłopcze, co się stało?

- Rodzice… zginęli.

Spojrzał wnet w przepaść, gdzie rzeczywiście w oddali dostrzec można było powoli zalewany błotem roztrzaskany powóz, martwe konie i… zwłoki. Zapewne to o nich mówił chłopak. Spojrzał z powrotem nań, po czym dodał:

- Jak się nazywasz?

- Seiya, proszę Pana.

- Seiya. Chodź ze mną, wsiądź na powóz. Musimy to zgłosić.

Tak oto zaczęła się ich wspólna przygoda, a młody samuraj znalazł kolejny dom. Dom, w którym poznał również inna, bardziej duchową sferę życia, dzięki czemu kodeks Bushidō (武士道) bardziej wyrył mu się w głowie.
Teraz już jedyny Akita, urodzony w nobliwej rodzinie, kontynuował następnie swoje życie pod skrzydłami Reizeia. Ten, wpoił mu szacunek do bliźniego, bogów, a także rozwijał dalej talent muzyczny i szermierczy chłopaka. Seiya okazał się być doskonały uczniem. Niemniej, po uśmiechniętym, niezwykle energicznym młodzieńcu nie było śladu. Tragiczna śmierć rodziców musiała go zmienić. Takich rzeczy się nie uniknie, niestety. O ile w kolejnych szkołach Akita nie miał problemu z uzyskiwaniem dobry wyników, o tyle o znajomości było mu niezwykle trudno i choć był młody, inni rówieśnicy, także przyszli samurajowie, nie chcieli zadawać się z kimś tak ponurym.

Wstawaj!
Wtedy jednak, na ratunek przyszła mu dziewczyna, która stała się jego jedyną, prawdziwą przyjaciółką. Było to w roku 1648, niedługo przed zakończeniem treningu i pasowaniem na samuraja. Nazywała się Suki i należała do arystokracji osiadłej w Nagoi. To dzięki Niej, w przyszłości, Seiya został samurajem-dōshinem w policji z Nagooi. Niemniej, po kolei. Do ich pierwszego spotkania doszło w Yatomi, gdzie dziewczynka w podobnym wieku do Akity chciała kupić złote rybki do posiadłości rodziców w tutejszych stawach hodowlanych. Gdy wracała, została napadnięta przez lokalnych zbirów szukających łatwego zarobku. Na ich nieszczęście, ówczesny piętnastoletni Seiya był już dojrzały chłopakiem o dość imponującym wzroście i tężyźnie fizycznej. Trening na samuraja nie poszedł na marne i ze swoim bambusowym kijem u obi obezwładnił napastników, którzy czym prędzej uciekli. Z pokerową twarzą, ukłonił się damie, podał jej pakunek z rybkami i gotowy był już odejść, gdy Suki przemówiła pierwsza:

- Nie odchodź. Chciałam Ci podziękować! - Po czym dziewczyna złożyła nieśmiały pocałunek na policzku młodzieńca. Ten - jedynie spojrzał na Nią, aż nagle pojawiły się wypieki na jego twarzy oraz nieśmiały zarys skromnego uśmiechu przy kąciku ust. - Wiesz, mój dom jest nieopodal. Moi rodzice chcieliby Ci zapewne podziękować... samuraju?

- Nie ma za co. Jeszcze nie, ale niebawem. Muszę wracać do domu, ale na pewno kiedyś się jeszcze spotkamy. Też mieszkam w Nagoi. Pa! - Seiya odwrócił się zwinnie na pięcie i pomknął w drugą stronę, a dziewczyna mogła go tylko odprowadzić wzrokiem. Sama również odwdzięczyła mu się szerokim, pięknym uśmiechem i zawędrowała w stronę bogatych domostw.

Seiya zapewne nie wiedział, że jego słowa okażą się prorocze. Kilka dni później poznał damę w potrzebie na targu i tak oto potoczyła się ich dalsza znajomość. Para spotykała się regularnie, a rodzice dziewczynki obiecali mu pomoc w przyszłości, gdyby tylko jej potrzebował.
Przez ten rok, znajomość Seiyi i Suki kwitła, aż z czasem rodzice dziewczyny i kapłan-opiekun Seiyi żartowali wspólnie, iż będzie z nich piękna para. Niestety, nigdy do tego nie doszło, bo los chciał, że w tym samym roku Akita został pasowany na samuraja - a co było potem, niech każdy drży i wróci z powrotem.

Drugi upadek
Wiosną roku 1649, Seiya miał zostać oficjalnie samurajem i przynależeć do tejże kasty. Cała okoliczna śmietanka z Nagoi zebrała się na corocznej uroczystości, gdzie rocznik młodego Akity zostanie włączony w szeregi najznamienitszych wojowników. Szesnastoletni chłop miał tu za opiekuna swojego wybawcę, kapłana Reizeia. Towarzyszyli mu również Suki wraz z rodzicami jako przedstawiciele najwyższych kast społecznych, a także reszta arystokracji, szlachty, samurajów. Zaproszeni również byli tutaj okoliczni chłopi, którzy stanowili ważną dla reszty część społeczeństwa. Nikt nie został wykluczony. Sama ceremonia zaś nie trwała dłużej niż dwie godziny. Zgodnie z tradycją, Akita Seiya przywdział odpowiednią samurajską fryzurę, spodnie hakama oraz dwa miecze: jeden nazwał Ryū (龍, czyli "smok"), drugi zaś Bara (薔薇, czyli "róża"). Smok miał być symbolem jego natury, róża zaś jego ukochanej, Suki. Piękny, romantyczny gest, który szybko jednak stał się przykrym wspomnieniem. Tuż po zakończeniu ceremonii, młoda para udała się na wspólny spacer po okolicy, tuż nad rzeczką. W pewnym momencie, przy okolicznym lasku i ścieżce zostali zaatakowani przez zamaskowanych napastników, którzy musieli wiedzieć o bogactwie jego partnerki. Chłopak został obezwładniony, uderzony w tył głowy, po czym zemdlał. Gdy się obudził, tuż obok leżała Suki pozbawiona życia. Poderżnięto jej gardło oraz pozbawiono wszelkich kosztowności. Chłopak doczołgał się do Niej, powziął w swoje ramiona i szlochał do wieczora, nim znalazła ich grupa poszukująca córki bogatej arystokracji. Dzień ten zapisał się ogromnym żalem na kartach historii, albowiem rodzice nigdy nie winni chować własnych dzieci. Seiya najpierw stracił ukochanych rodziców, teraz zaś pożegnał się ze swoją ukochaną.

Wstawaj!
Rodzice Suki byli mu dozgonnie wdzięczni za chęć obrony córki, ale młody Akita po dziś dzień nie potrafi sobie wybaczyć tego zajścia i uznaje się za niegodnego bycia samurajem, choć zewsząd płynęły dla niego słowa otuchy i uznania. Może właśnie dlatego, jako samuraj, postanowił zostać dōshinem dla tutejszej społeczności, między innymi poszukując w całej okolicy (i nie tylko!) sprawców całego zajścia. To właśnie rodziciele Suki sprawili, że bez większych problemów został przyjęty do policji, gdyż ta wydawała się być dla niego idealnym miejsce. Tutaj mógł pomagać innym oraz zapobiegać podobnym sytuacjom do tej, która przytrafiła się jego dziewczynie. I choć minęły już dwa lata od tamtego zajścia, dalej - przy okazji kolejnych spraw wykonywanych dla policji - rozgląda się za wskazówkami dotyczącymi morderstwa swojej ukochanej. Jej rodzina sprezentowała mu nawet konia, które zazwyczaj zarezerwowane były dla yorikich, wyżej postawionych samurajów w rangach stróżów prawa. Wierzchowiec nazywa się Nakigoe (泣き声, czyli "płacz"). Nikt jednak nie miał mu za złe, że korzysta z tego środka transportu, dopóki należycie wykonuje swoje obowiązki. Niektórzy mogliby rzecz, iż stał się samotnikiem w nieustannej podróży na koniec świata, aż do momentu, w którym znajdzie odrobinę ukojenia.
Ale czy jest ono w ogóle możliwe? Czy ktoś taki może liczyć na spokój? Stare japońskie przysłowie mówi, że należy paść siedem razy i powstać ósmy. Takie upadki są lekcjami, z których należy czerpać pełnymi garściami. Życie proste nie uczy, nie jest warte świeczki - gdy trafiamy na wyzwania, możemy pokazać całemu światu i przede wszystkim sobie, że jest o co walczyć. Akita Seiya trafił już na swoje pierwsze, tragiczne próby. Co przyniesie mu kolejny dzień? Czy nadal będzie zdolny do wstawania i parcia do przodu? Albowiem, wielokrotnie zdarzało się, iż Seiya pędził przed siebie jak szalony, pokonując ogromne odległości między głównymi ośrodkami miejskimi w kraju pracując dla policji z Nagoi i tutejszych yorikich. Jechał dniem i nocą, nie spoglądając za siebie. O ile spisywał się doskonale w swojej pracy, o tyle stałe poszukiwania za "demonami" przeszłości przysparzały mu nie lada kłopotów. Samuraj niejednokrotnie zatrzymywał się przy przydrożnych, opustoszałych gospodarstwach w poszukiwaniu zabójców ukochanej. Wszystko to sprawiało, że codziennie obowiązki stróża prawa spędzały mu sen z powiek. Gdzieś każdy z wyżej postawionych samurajów w rangach egzekucji prawa zapewne domyślał się, co jest przyczyną akceptacji takich niecodziennych, nierzadko niezwykle czasochłonnych dochodzeń przez kogoś, kto przecież jest dōshinem i wywodzi się z zamożnej rodziny. Nikt, z drugiej strony, nie śmiał się mu tego wytknąć. W końcu, był samurajem i mógł decydować o swoim losie, a jego posłuszeństwo, nienaganność i kompetencje w wykonywaniu powierzonych zadań były często chwalone.

Obecnie
Zastanawiacie się pewnie, jaki sens ma opowiadanie dalszej historii tego młodzieńca? Pełno na tym świecie samurajów z równie dramatycznymi historiami. Prawda jest jednak taka, że każdy z nas zasługuje na drugą, trzecią, czwartą szansę, dopóki życie nie powie "stop!" i zapadniesz się pod ziemię, a Twój żywot się dopełni. Przed młodym Akitą pełno jeszcze przygód, pełno wzlotów i upadków, a los skrywa zapewne wiele tajemnic, do których wszyscy z czasem dojdziemy.
Akita Seiya zachował pamiątkę po tragicznie zmarłej ukochanej - jedyny skrawek biżuterii, jakiego nie udało się onegdaj zabrać zbójcom, którzy pozbawili ją życia. Złoty łańcuszek, który nosi u swojego pasa obi. Przypomina mu, tak jak i jego katana Ryū i wakizashi Bara o tym, co stracił. To wszystko jest metaforą żalu i smutku, w jakim pogrążony jest nasz bohater, ale również i nadziei na lepsze jutro. Tatuaże, które zdobią jego ciało - smok i róża - również przedstawiają historię jego życia, jakże krótkie i bogatego. W tym momencie, Seiya dalej mieszka w Nagoi, w domu rodzinnym, który odziedziczył po swoich zmarłych rodzicach. Po ceremonii, opuścił domostwo kannushiego, który go wychowywał, choć nigdy o nim nie zapomniał i nie zapomina po dziś dzień. Regularnie spotykają się na poranną herbatę, ale świątynię chłopak odwiedza od czasu śmierci Suki sporadycznie, chcąc wyładować swoje emocje i bezsilność. Ale, czy można go tak naprawdę za to winić? Ewidentnie, pogubił się i nie wie, co ze sobą począć. Szukanie zemsty natomiast nie może być planem na życie. Mylę się? Bynajmniej. Takie zapędy mogą jedynie przyśpieszyć Twoją śmierć. Mało tu zmartwień, gdy po świecie błąkają się jeszcze prawdziwe demony, a nie byle rozbójnicy?
Mrok, który spowija Seiyę, widać również w jego ubiorze na co dzień. Zazwyczaj chodzi w czarnym kimonie, bez żadnych zdobień czy akcentów, nieco już znoszonym, pod spodem zaś nosi srebrzysto-biały nagajuban. Zdarza się dość często, iż nosi się bez kimona, gdy jest tutaj zbyt ciepło. Dolną część garderoby, natomiast, stanowi jasne shimo. Na nogach czarne zori oraz ciemnobrązowe tabi, które nie należą do najbardziej szykownych. Czy samuraj nie powinien o siebie dbać? Seiya nie mógł narzekać na brak pieniędzy. Rodzice zostawili ze sobą spory majątek, sam zaś także nie najgorzej zarabiał. To wszystko jednak kolejny raz pokazuje, jak obojętny na sprawy doczesne od tamtego wydarzenia stał się młody Akita. Czas podobno leczy rany, ale czy rany Seiyi mogą się zabliźnić?

Czas pokaże...

CIEKAWOSTKI

Głos (odsłuchaj!),
spora część ciała pokryta jest kolorowymi, w dużej jednak mierze czerwono-zielonymi tatuażami przedstawiającymi smoka oraz roślinność - różę. Współżycie fauny i flory, agresja i spokój, nieprzewidywalność i otwartość, czyli cechy, które chłopak zawdzięcza sobie i jego tragicznie zmarłej ukochanej, Suki,
przynależność młodego Akity (samuraja) do policji oznacza, że nie może on posiadać takich zdobień ciała, w związku z czym jednym z warunków przyjęcia go do służby dla Nagoi było zgodzenie się na ich zakrywanie w godzinach tejże pracy,
charakterystyczne jasnozielone oczy,
długie, gładkie, ciemne włosy opadające bezwładnie na ramiona,
przypięty do obi złoty łańcuszek - pamiątka po tragicznie zmarłej (zamordowanej) ukochanej,
gładki, drewniany flet, który podarował mu ojciec i stał się nieodłącznym towarzyszem podróży samuraja - pamiątka od taty, samuraja Hino, który miał bardzo dużą świadomość artystyczną i chciał jej trochę przelać na swojego syna; Seiya po dziś dzień, dla odprężenia, pogrywa melodie, których nauczyła go swego czasu Suki,
dwa miecze samurajskie, które nosi przy obi: katana Ryū i wakizashi Bara,
zamknięty w sobie, żyjący w odosobnieniu i unikający publicznych atrakcji samuraj,
stroni od alkoholu i wszelkich używek,
docenia przyrodę, wolny czas spędza na spacerach wzdłuż rzek i po okolicznych lasach,
nie obnosi się swoim statusem społecznym,
postępuje zgodnie z kodeksem Bushidō (武士道).

Re: Akita Seiya — Czw Lut 10, 2022 11:50 pm

Witaj, SEIYA! Twoja Karta Postaci została zaakceptowana, a ty tym samym stałeś się prawowitym mieszkańcem Nagoi. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, uzupełnij swój profil, a dostaniesz zielone światło do rozpoczęcia rozgrywki!

Co więcej, na start dostajesz 50 punktów. Do zobaczenia na fabule!