Sengyo

Sengyo — Sro Lis 17, 2021 3:42 am

NE

DEMON SLAYER

SENGYO
04/11/1627, nishimera, yonezawa, burakumin
sztywna postawa, monotonny głos, ograniczona ekspresja, jedna blizna przy prawym kąciku ust, druga obok, nad górną wargą

OPIS POSTACINishimera była małą wioską, ostoją osób wyklętych przez społeczeństwo - dzieci grabarzy, rzeźników, osób, od których ucieka się wzrokiem, by zaraz zapomnieć o ich istnieniu. Izolowani nie tylko przez innych, ale i przez samą naturę; osada osadzona była na brzegu rzeki, a otoczona górami, na zboczach których rósł gęsto lat. Nie mieli kontaktu ze śwatem. Podróżni zjawiali się rzadko, nie licząc regularnie zjawiających się kupców, zawsze tych samych twarzy. Życie mieszkańców było spokojne, tak jak nurt Hitotsuse. W tym spokoju na świecie zjawiła się czwórka dzieci Shinry, miejscowego garbarza i myśliwego, i Sumiko, zbieraczki. Otwarci i pomocni, zawsze w centrum życia niewielkiej społeczności. Wszystko to zmieniły narodziny trójki córek i jednego syna.

Pierwsze były krzywe spojrzenia posyłane w stronę specyficznego rodzeństwa. Sengyo była wichurą; niepowstrzymaną i gwałtowną, nieprzewidywalną w każdej chwili swojego życia. Żyła szybko, z całej siły, nie zwracając uwagi na nic ani na nikogo, prócz własnej rodziny. Postrach rówieśników, którzy w jej oczach byli niczym te robaki, uciekające w popłochu spod jej stóp. Drugie były skargi na nią i rodzeństwo. Moje dzieci się boją. Wracają posiniaczone, przerażone. Nic nie dawały zapewnienia, słowa Sumiko.

Bo Sengyo się nie bała. Nikogo ani niczego - może za wyjątkiem rodziców. Nieobcy był jej krzyk i przemoc, adrenalina. Nie bała się lasu; kiedy inne dzieci z wahaniem zbliżały się do krańców wioski, ona szła z uniesioną głową. Chodziła z matką i rodzeństwem zbierać zioła; chodziła też za ojcem, przyzwyczajona do krzyków przerażonej, zranionej zwierzyny. Nie bała się też podróżnych, zatrzymujących się w ich wiosce, w ich domu. Ich miecze sprawiały, że serce biło szybciej, lecz nie ze strachu, a ekscytacji.

Była tykającą bombą. Zbliżała się do wybuchu z każdym kolejnym dniem. Wywołał go krzyk chłopca, słowa skierowane prosto w jej rodzinę; śmiech i drwiny. Pamiętała szum w uszach, przelewającą się w żyłach furię, krew na knykciach. Nie pamiętała uderzenia, upadku, juchy wsiąkającej w glebę. Była ona, ogarniająca złość; była też pustka i zagubienie, gdy matka potrząsnęła nią, kiedy krzyk dorosłych dotarł do jej uszu. Ogarnął ją wstyd, ale i strach; paniczny i szczery. Bała się tego, co zrobiła. Bała się samej siebie.

Otuliła się warstwą obojętności i samotności. Zamilkła, bowiem kiedy otwierała usta, przerażała ją wizja tego, co z nich wyjdzie. Chociaż chłopak żył, chociaż matka wybłagała litość dla własnej córki(to przecież tylko dziecko), nie potrafiła zapomnieć. Widziała ojca, roztrzęsionego, tak niepodobnego, tak obcego w tamtej chwili; widziała łzy rodzicielki. Czuła wsparcie sióstr, jednak nic nie potrafiło przebić muru, jakim otoczyła się w strachu. Świat stał się szary i nudny, przynajmniej do momentu, w którym w jej domu nie pojawił się jeden Hashira. I gdyby nie zauważył w młodej nastolatce potencjału... Może na zawsze pozostałaby w cieniu.

Trening, chociaż ciężki, przyniósł za sobą cel i motywację. Pozostawała milczącą, zamkniętą osobą,

CIEKAWOSTKITUTAJ WPISZ CIEKAWOSTKI