Moriyama Ryūtarō

Moriyama Ryūtarō — Nie Lis 14, 2021 7:10 pm

HUMAN

Moriyama Ryūtarō yoriki
06/11/1619, Edo, OSAKA, KLASA SAMURAJSKA
Przeciętnego wzrostu; "wojskowy" chód; okulary na nosie; blady, z widocznymi oznakami swojego wieku (przesuszona i w niektórych miejscach ozdobiona zmarszczkami skóra); kilka pokaźnych blizn na ciele; wiecznie chłodne spojrzenie.

OPIS POSTACI

***

Wciągnął gwałtownie powietrze w płuca.
Odgłos wybuchu wciąż pobrzmiewał gdzieś z tyłu głowy, oczy próbowały wyłapać ostrość otoczenia, a jego skórę pokrywała warstwa zimnego potu, zwracając uwagę chłopaka na zsuniętą częściowo kołdrę. Gula w gardle utrudniała wydobycie z siebie jakiegokolwiek słowa, tylko niespokojne oddechy uciekały spomiędzy spierzchniętych warg. Potrzebował kilku minut na opanowanie bolesnego rytmu serca, a kiedy zdołał się uspokoić i wybudzić z resztek koszmaru, zamknął ciężko powieki i westchnął głęboko.
Jego tam nie było. Nie widział tego.
Więc dlaczego te sny go nawiedzały?

***

Wycie wiatru go uspokajało.
W rytm do nieistniejącej melodii kiwał głową na boki ze wzrokiem tępo wpatrzonym w ścianę naprzeciwko. Szalejący na zewnątrz żywioł utrzymywał świadomość rekruta na powierzchni, chociaż coś ewidentnie próbowało zaciągnąć go na same dno. Nie opierał się temu specjalnie; przez ostatnie kilka miesięcy to jedyne, co robił.
U p a d a ł. W świetle dnia wszystko straciło sens, dotychczasowe treningi napełniające go zapałem i chęcią wyciśnięcia z siebie siódmych potów teraz były jedynie punktem do odhaczenia. Obce twarze to rozmyte plamy, a słowa zlepki niezidentyfikowanego brzmienia.
Konfrontacja ze śmiercią odcisnęła na nim piętno, ale skoro tamtego dnia nie zdołała go złapać w ramiona, wróciła po kogoś innego. Skutek tego okazał się jeszcze poważniejszy niż zakładał początkowy plan — Moriyama męczył się życiem i nie potrafił tego zakończyć. Myśl o własnoręcznej egzekucji pojawiła się w jego głowie już kilka razy, jednak nigdy nie przekonała do realizacji tej wizji.
Zacisnął mocniej palce szyjce butelki, a chłód szkła koił jego zmysły. Nie praktykował nigdy wlewania w siebie procentów, nie licząc okazjonalnych degustacji za pozwoleniem rodzica, ale dzisiaj nadszedł dzień i okazja, kiedy postanowił podwędzić sake, by spróbować nowego sposobu na ucieczkę od ponurych myśli. Problem w tym, że po pierwszym śmiałym łyku niemal go wypluł; ciecz paliła gardło.

***

Jej śmiech przypomniał mu, z jakim trudem pojmuje emocje. Przychodził naturalnie, wpisany w kod genetyczny, odruch mający na celu nawiązanie empatii z drugim człowiekiem, przysposobienie do życia w stadzie. Czy los odebrał mu tę umiejętność? Skazał na samotność i niezrozumienie? Miał opaskę na oczach, którą sam dałby radę zdjąć czy stracił już wzrok i macał po ciemku w poszukiwaniu nieistniejącego wyjścia?
— Błędy czynią nas lepszymi, jeśli zdołamy je naprawić.
Popełnił błąd, będąc niegdyś słabym, ale teraz już nigdy nie zwątpił, patrząc na swoje ręce. Zrozumiał ignorancję, pułapkę wygody, w którą wpadł, poczucia wiecznego bezpieczeństwa. Nie musiał się wysilać po szczęście do czasu, aż nie przekroczył linii, wyciągnięta ręka dotknęła cienkiej ściany bańki, a ta pękła i odsłoniła go okrucieństwu współczesnego świata. Wielokrotnie doświadczał pomyłki, potykał się, ale nigdy wizja kolejnego zderzenia z twardym podłożem go nie zniechęcała. Dokonywał wyborów z pełną świadomością konsekwencji.

***

Świat na kilka długich uderzeń serca zniknął mu sprzed oczu, pogrążył w chwilowej ciemności, a to co poza nią rozmazywało się i uciekało z zasięgu, zanim mógłby wyciągnąć ręce po oparcie. Wydostał się ze śmiercionośnej pułapki, ale jej oddech wciąż czuł na karku — ślina z trudem pokonywała odcinek suchego gardła, powietrze pozostawało po sobie ostre, chłodne ślady w drodze do wyczerpanych płuc, a serce wybijało nieznaną melodię w klatce piersiowej. Stracił pojęcie swojego położenia; leżał, stał, a może latał? Niebo mieszało się z ziemią, kiedy szukał równowagi. Tępy ból zaatakował bok głowy, utrudniając skupienie myśli, ale zdołał odsunąć od siebie wszystkie atakujące go bodźce, by skupić się na jednym szczególe. Na palcach wokół jego podbródka i rozmytych słowach.
Oddychaj.
Ciało odmawiało posłuszeństwa, ale wmusił w siebie głębsze hausty czystego tlenu w próbie pozbycia się toksyn. Po kolejnej chwili umysł znów łapał ostrość rzeczywistości, a głosy instynktu przebiły się przez rozrzedzający się dym pożaru w środku. Przetarł wierzchem dłoni jedno oko, mrużąc powieki.
— Musisz uciekać.

CIEKAWOSTKI► Używa flegmatycznego tonu głosu nawet w sytuacjach silnego napięcia.
► Odczuwa niechęć w konfrontacji z jakimkolwiek kotowatym stworzeniem.
► Zawsze trzyma w pobliżu kiseru i zapas kizami. Pali jak smok.
► Słoń nadepnął mu na ucho. Zero talentu muzycznego, jedyne, co wiąże go z tą dziedziną, to bardzo sporadyczne słuchanie muzyki klasycznej w specyficznych okolicznościach.
► Jest coś, czego boi się bardziej od pustego kiseru, braku kawy czy całego dnia siedzenia na tyłku, a co podchodzi niemal pod fobię.
► Właściciel twardej głowy.

Re: Moriyama Ryūtarō — Wto Lis 16, 2021 10:46 pm

Witaj, RYŪTARŌ! Twoja Karta Postaci została zaakceptowana, a ty tym samym stałeś się prawowitym mieszkańcem Osaki. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, uzupełnij swój profil, a dostaniesz zielone światło do rozpoczęcia rozgrywki!

Co więcej, na start dostajesz 50 punktów. Do zobaczenia na fabule!

PS jako nowemu użytkownikowi przysługuje ci odznaka Gang Świeżaków – nie zapomnij jej odebrać tutaj!