Trójka zabójców przybyła do Zamku Obi parę godzin przed zachodem słońca, potężna warownia będąca obecnie siedzibą klanu Itō po tym jak niemal siedemdziesiąt lat temu wyrwali ją z rąk klanu Shimazu w długiej wojnie o dominację na Kiusiu. Docierając tu pokonali górskie szlaki i gęste cedrowe lasy z których to ta ziemia słynęła. Niektórzy mogliby ten krajobraz uznać za malowniczy lecz nie to z pewnością było w głowach członków korpusu. Kruki tak dyskretnie jak tylko mogły przekazały im rozkazy z przybyciem tutaj w związku z porwaniem córki lokalnego Daimyo, nic więcej powiedzieć nie chciały jakby ze strachu iż ta informacja dotrze do osób trzecich.
Strażnicy otworzyli bramy na widok trójki wędrowców czujnie obserwując wojowników z brakiem zaufania do uzbrojonych obcych. Sekomura wyłapał nawet kilka słów jakie to obrońcy zamku wymieniali między sobą.
— Tylko trzech? Jak mają odbić panienkę Tori, skoro dziesiątki naszych nie dały rady — Szeptali żołnierze Itō z wyrzutem iż nie dostali kolejnej szansy by spełnić swój obowiązek wobec głowy klanu. Nie znali umiejętności zabójców ale z góry założyli, że polegną tam gdzie i oni zawiedli. Było to całkiem ludzkie by kierować swój gniew spowodowany porażką na innych.
Gdy tylko przekroczyli bramę ujrzeli czekający na nich komitet powitalny w postaci grupy pięciu samurajów na czele, której to stał starszy mężczyzna z bandażem na oku. Wszelkie pytania jakie padały do niego zbywał mówiąc iż wszystko wyjaśni Daimyo, jedynie jeśli padło pytanie o oko to odparł iż uczynił mu to las. Prędkim krokiem zabójcy wraz z eskortą ruszyli do głównej sali, gdzie to oczekiwać miała na nich głowa klanu. Po drodze minęli wielu innych żołnierzy patrzących na nich z nieufnością ale i służbę, ci natomiast spoglądali na zabójców z nadzieją iż zakończą problemy Itō.

Itō Sukehisa, ojciec porwanej dziewczyny czekał na nich w głównej sali zamku. Mężczyzna w sile wieku, ciemnobrązowych włosach i zielonych oczach wpatrywał się w wchodzących do pomieszczenia zabójcach. Ruchem dłoni wskazał im by zajęli miejsce naprzeciw niemu dzięki czemu oddzielał ich teraz tylko stół na którym leżało parę rzeczy przykrytych płachtą. Gdy tylko pogromcy demonów zajęli swe miejsca, mężczyzna ruchem dłoni nakazał swym podkomendnym opuścić sale. Został jedynie jednooki samuraj, który to stanął po prawicy swego pana.
— Normalnie ugościłbym was gorącą strawą i herbatą lecz teraz nie ma na to czasu zabójcy. Moja córka, Tori została porwana przez potwory z którymi to nocami walczycie — Przedstawił sytuację mężczyzna po czym podniósł płachtę ukazując zakrwawioną ludzką rękę, złotą spinkę i list — Otrzymałem to dwa dni temu, nadawcą tej wiadomości był demon żądający ode mnie posłuszeństwa i stu ofiar. Jeśli nie spełnię jego żądań w ciągu następnych siedmiu dni to pożrę moją córkę — Kontynuował mężczyzna po czym uderzył pięścią w stół — Nie ma szans bym spełnił jego żądania, dlatego znajdźcie tego demona i uratujcie moją córkę! Od tego w końcu tu jesteście! — Uniósł się mężczyzna po wziął głęboki wdech i uspokoił się nieco — To monstrum zaatakowało moją córkę na trakcie w lesie, parę godzin stąd w kierunku północy. Jeden z was z dwoma psami już się tam udał by poszukać śladów — Rzekł Daimyo po spojrzał kolejno w oczy każdego z zabójców — Bardzo chciałbym by udało się wam ocalić Tori, jest moim jedynym dzieckiem ale jeśli nie dacie rady to przynajmniej pozbądźcie się tego potwora. Jeśli macie jeszcze jakieś pytania to zadajcie je teraz, jeśli nie to ruszajcie. Nie możemy tracić więcej czasu — Zakończył swą wypowiedź Sukehisa gdy to na jego twarzy zagościła rozpacz.

---

Podsumowanie

Termin: 48h
Kolejność: Dowolna
Dodatkowe informacje:

• Obecnie znajdujecie się w Zamku Obi należącym do klanu Itō, wezwano was tu w celu zbadania sprawy porwania córki Daimyo Itō, na miejscu zdarzenia jest już tropiciel który bada ślady. Na ten moment wiecie tylko tyle


• W momencie napisania posta zamykają się wasze Informatory, także przypominam o wydaniu punktów


• Ekwipunek i ubiór o ile nie są zawarte w Informatorze, powinny zostać opisane dokładnie w pierwszym poście


• Pytania proszę kierować na PW lub do Ichitarō (reportem)


• Poziom misji to D+

Sukehisa skierował swe spojrzenie w stronę Kinami gdy to usłyszał jej deklarację. Jego twarz nie wyrażała jednak zbyt dużego optymizmu, słyszał te słowa za pewne już wcześniej. Mimo to Tori nie wróciła do domu, dla niego wiec były tu puste obietnice. Dopóki nie zobaczy swej córki to nie chciał nawet dawać sobie nadziei, był człowiekiem który nieco przeżył i chciał uniknąć rozczarowania i większej dawki bólu. Jednakże pytanie zadane przez Sekomurę sprawiło, że prychnął i spojrzał na stojącego za nim samuraja. Jednooki wojownik niemal natychmiast spuścił swój wzrok wiedząc doskonale, że jedynie tak mógł okazać skruchę.
— Seikichi stracił oko podczas próby ocalenia mej córki, jak twierdził zaatakowały ich korzenie drzew — Rzekł Pan na zamku Obi z powrotem spoglądając na członków korpusu. Chwilę te wykorzystał wspomniany wojownik wychodząc nieco do przodu i zdejmując bandaż z głowy. Jego lewy oczodół był pusty, zupełnie jakby ktoś wyjął jego gałkę oczną.
— Na pewno ma to związek z porwaniem, gdy tylko dotarła do nas informacja o ataku na karawanę to zebrałem mały oddział i ruszyłem w tamte okolice — Powiedział mężczyzna po czym zawahał się i spojrzał na swego pana. Sukehisa skinął w jego stronę głową i ten odkaszlnął nim znów zabrał głos — Po dotarciu na miejsce, udało się nam szybko znaleźć trop prowadzący w głąb lasu. Udaliśmy się tam i znaleźliśmy szczątki jednego z strażników. Jego wnętrzności by porozwieszane na drzewie, jasna wiadomość byśmy nie szli dalej — Rzekł samuraj wbijając spojrzenie w oderwaną rękę  — Mimo tego poprowadziłem swoich kompanów dalej i wtedy się zaczęło, las pokazał nam swój gniew. Korzenie oplatały nas i porywały w mrok, jeśli ktoś miał szczęście to przebijały go. Jedynie ja dałem radę uciec ale za cenę oka — Odpowiedział wojownik Sekomurze po czym cofnął się dwa kroki w tył.
Itō spojrzał wtedy na Kinami i zamilkł na moment jakby zbierał myśli. Nie było w tym nic dziwnego, w końcu obecnie przejmował się porwaniem. Stąd wszelkie sprawy jakie uznał za nieważne wyrzucił z pamięci, po chwili chwycił jednak za spinkę należącą do jego córki i zabrał głos.
— Jakiś czas przed porwaniem, doszło do kilku zaginięć. Nie zważałem jednak na nie bo to głównie chłopi znikali. Wchodzili do lasu by nigdy nie powrócić, uznano to za sprawkę Kodamy — Rzekł Daimyo wspominając leśne duchy opiekujące się lasami — Wieśniacy myśleli, że ktoś ściął dom Kodamy i ten obłożył las klątwą więc złożyli sporo darów by przebłagać rozwścieczonego ducha i rzeczywiście sytuacja uspokoiła się aż do teraz — Podzielił się informacjami zrozpaczony ojciec po czym przeciągnął dłonią po twarzy i westchnął — Już wtedy powinienem się tym zainteresować, może nie doszłoby do tej tragedii — Zarzucił sam sobie mężczyzna. Nie trzeba było mieć nawet wyostrzonego słuchu by usłyszeć jego rozpacz.  
Stojący z tyłu Seikichi ponownie wyszedł naprzód i ukłonił się swemu Panu zostając w tej pozie jeszcze przez dłuższą chwilę. Okazywał szacunek protektorowi Obi, a może szukał odpowiednich słów by przekazać swą intencję.To wiedział jedynie On sam ale po chwili uklęknął przy Sukehisie i położył dłoń na jego ramieniu jak przyjaciel okazujący wsparcie.
— Itō-Sama, powinieneś odpocząć. Zajmę się resztą — Rzekł mężczyzna po czym powstał i spojrzał na Yukiharu by udzielić mu odpowiedzi, nie dał tym samym szansy by Sukehisa się wypowiedział — Odpowiem na twe pytanie, w drodze do stajni. Nie marnujmy czasu, mam nadzieje że umiecie jeździć konno — Oznajmił Samuraj po czym ukłonił się swemu przywódcy i ruszył w stronę wyjścia w sali oczekując iż zabójcy demonów uczynią podobnie. Idąc korytarzami zamku odwrócił głowę w stronę członków korpusu — Eskorta Tori liczyła jedenastu wojowników, podobną ilość wziąłem ze sobą na poszukiwania. Wróciłem tylko ja, potem wysłaliśmy kilku tropicieli ale nic to nie przyniosło, wrócili cali i zdrowi. Choć podejrzewam, że nie weszli głębiej w las. Co do ręki i spinki, rano znaleźliśmy je rano pod bramą — Odpowiedział samuraj po czym zaprowadził zabójców do stajni, tam wydano im trzy kare konie i jednego białego którego to dosiadł samuraj — Poprowadzę was do miejsca ataku, potem wrócę na zamek — Poinformował ich Seikichi i o ile nikt nie miał z tym problemów to skierował się w stronę bram by opuścić zamek Obi.

Podróż na miejsce porwania zajęła im cztery godziny, znajdywali się obecnie na ścieżce przebiegającej przez cedrowy las. Słońce opuściło już nieboskłon ustępując miejsca księżycowej tarczy. Niemal idealne warunki do polowania na demony, niemal bo na niebie widniały ciemne chmury zwiastujące deszcz. W takich warunkach znaleźli miejsce batalii, wciąż nie sprzątnięto resztek zniszczone wozu czy też ciał. To co rzuciło się w oczy to brak tropiciela, który to przecież miał się tu znajdywać.
—Tu się rozstaniemy, nie chce wracać do tego przeklętego lasu — Oznajmił im wojownik samemu rozglądając się po miejscu masakry.  

---

Podsumowanie

Termin: 48h
Kolejność: Dowolna
Dodatkowe informacje:

• Obecnie znajdujecie się w na leśnym trakcie, parę godzin drogi od zamku Obi


• Pytania proszę kierować na PW lub do Ichitarō (reportem)


• NPC: Itō Sukehisa - Ojciec Tori, Seikichi - Jednooki Samuraj

Seikichi nim to opuścił pobojowisko spojrzał jedynie na Kinami i pokiwał głową na boki by przekazać jej iż nie znał tożsamości tropiciela. Zwiadowca nie podzielił się z nim, a Seikichi to uszanował. Szczerze mówiąc to nawet nie chciał znać imion zabójców na wypadek gdyby Ci odeszli z tego świata tak jak jego towarzysze. Rozszarpani przez demona w cedrowym lesie. Skoro więc pytań do niego nie było to uderzył lejcami i popędził galopem w stronę zamku Obi. Trójka zabójców została sama w lesie gdzie to ostatnio doszło do mordu na żołnierzach Itō.

Yukiharu podczas poszukiwania odpowiedniego miejsca na zostawienie konia ujrzy w pobliżu rannego psa lezącego pod jednym z drzew kilkanaście metrów od miejsca zasadzki. Za tym samym drzewem, znajdywał się koń który prawdopodobnie należał do tropiciela. Jego pies musiał zostać ranny w jakiś sposób i ten zostawił go z tyłu by pilnował koni, mogli teraz uczynić to samo. Poza tym w oczy Yukiharu dostrzegły przybitą do drzewa kartkę z zostawioną tam wiadomością:" Podążajcie za kunaiami". Mniej więcej w tym momencie pies podniósł nieco łeb by spojrzeć bacznie na zbliżającego się wojownika, przez chwile wpatrywał się w zabójcę oddechu pioruna po czym cicho skomląc opuścił łeb. To tylko potwierdziło to, że nie ma zamiaru zrobić im żadnej krzywdy. Był doskonale wychowany i widocznie dostał komendę by pilnować koni.

Zabójczyni oddechu wody skupiła się na szukaniu śladów na miejscu walki, mimo iż średnio się na tym znała to mieli tutaj specjalistę od tego w formie tropiciela. Choć ten nie był z nimi obecnie fizycznie to postarał się by nie mieli problemów ze znalezieniem tropu. Kinami dostrzegła ślad zbudowany z Kunaiów z czerwoną wstęgą wbitych ziemie w równych odstępach, obok nich zaś doskonale widoczne ślady obuwia zabójcy i łapy psa. Zupełnie jakby tropiciel dokonał wszelkich starań by mogli podążyć jego śladami.
Kruk należący zaś do Kinami po tym jak zjawił się na miejscu to niemal natychmiast słysząc polecenie wzniósł się w niebiosa i ruszył szybować nad lasem. Leciał przy tym nieco nad drzewami by zgonie z zaleceniami nie wlatywać w między nie, przez to miał nieco gorszy pogląd na sytuację w miejscach gdzie to drzewa rosły gęsto ale z pewnością był poza zasięgiem potencjalnego ataku.

Sekomura gdy to inni badali okolicę, nasłuchiwał by zapewnić im bezpieczeństwo i opłaciło się to. Jako pierwszy bowiem usłyszy iż ktoś zbliżał się do nich od strony lasu, tej samej gdzie to prowadził ślad z kunaiów. Po chwili z leśnej gęstwiny wybiegnie człowiek z czerwoną od krwi twarzą i jedną ręką. Mężczyzna przewróci się o czyjeś zwłoki i padnie jak długi na ziemie mając problemy początkowo by powstać. Dopiero po kilku próbach mu się to uda i dobiegnie on do Sekomury.
— T-to wy, jesteście zabójcami prawda? On mówił, że przyjdziecie. Powiedział, że mi pomożecie — Mówił chaotycznie bez składu i ładu mężczyzna — J-ja w zamian powiem wam gdzie Ona jest, widziałem ją! — Kontynuował mężczyzna po czym coś nagle wywróciło go na plecy. Mimo tego ranny zaczął krzyczeć i szarpać się to coś pociągnęło go w stronę gęstwiny z której to dopiero wyszedł.

---

Podsumowanie

Termin: 48h
Kolejność: Dowolna
Dodatkowe informacje:

• Obecnie znajdujecie się w na leśnym trakcie, parę godzin drogi od zamku Obi


• Pytania proszę kierować na PW lub do Ichitarō (reportem)


• NPC: Itō Sukehisa - Ojciec Tori, Seikichi - Jednooki Samuraj

Yukiharu rzucił się na pomoc rannemu mężczyźnie zaś Kinami starała się zabezpieczyć jego plecy być może nawet skutecznie powstrzymując demona od próby ataku na zabójcę oddechu pioruna. Prowadzący ten krótki pościg Yukiharu dostrzegł iż normalnie mógłby mieć lekkie problemy z tym by nadążyć za takim pnączem lecz szamoczący się mężczyzna spowolnił je na tyle by wojownik mógł wykonać swój atak. Wtedy to jednak pnącza owinęły  się mocniej wokół prawej kostki mężczyzny i wyrwały jego stopę by wycofać się nią w bezpieczne objęcia lasu.
Nie trzeba było być medykiem by stwierdzić iż dla tego człowieka to był koniec, stracił za dużo krwi i nie było szans by go już ocalić. Sam mężczyzna chyba sam też pogodził się z tym bo uciszył się i jedynie spojrzał na swych wybawców. W pewnej chwili złapał nawet za nogawkę Yukiharu.
— Dziękuje, dziękuje że nie daliście jej mnie tam znów zabrać. Wolę umrzeć tutaj — Powiedział z trudem mężczyzna po czym spojrzał w stronę tej przeklętej puszczy —Nim to jednak zrobię, to zdradzę wam co ujrzał. To chyba wam pomoże. W lesie są trzy wielkie, dziwne drzewa ozdobiła je ciałami i niedobitkami które to powoli pożera. Dzięki nim włada lasem. Jedno z nich jest na północy zachód stąd, niedaleko — Wyrzucił z siebie z coraz większym trudem mężczyzna po czym powoli zamknął oczy odchodząc do krainy zmarłych — Zabijcie, zabijcie ją za nas — Wyszeptał już tak właściwie mężczyzna ostatnim tchnieniem.
Myśliwy skonał lecz ostatnim zrywem dał im informację mogące ułatwić im walkę z demonem, dostali kierunek gdzie to znajduje się ponoć drzewo dające demonowi moc. Północny zachód. Mogli też obrać drogę jaką podążył tropiciel, ślad z kunai prowadził na zachód. Dwie ścieżki,a do tego wszystkiego miała właśnie dojść kolejna. Sekomura rozglądając się i nasłuchując dostrzegł sylwetkę stojącą na czubku jednego z drzew. Znajdywała się być może z sto metrów w kierunku południowo-zachodnim. Szybko jednak zeskoczyła na dół i gdzieś zniknęła.

---

Podsumowanie

Termin:  48H
Kolejność: Dowolna
Dodatkowe informacje:

• Obecnie znajdujecie się w na leśnym trakcie, parę godzin drogi od zamku Obi


• Pytania proszę kierować na PW lub do Ichitarō (reportem)

Kinami zaciągnęła ciało myśliwego bliżej środka drogi, byle jak najdalej od lasu którego to człek przed śmiercią panicznie się bał. Dopiero wtedy zabójcy podjęli wspólną decyzję by podążyć śladem zostawionym przez tropiciela. Czy była to słuszna decyzja to pokaże przyszłość, pewnym było iż członkowie korpusu postanowili nie zostawiać jednego z nich w potrzebie wierząc iż ten mógł być w niebezpieczeństwie. Tym samym wojownicy weszli do królestwa demonicy terroryzującej te okolice za pomocą swych złowieszczych mocy.
Im dalej w las tym rzadziej widzieli kunaie, te dalej były wbite w dobrze widoczne miejsca jak pnie drzew czy kamienie ale było ich coraz mniej. Zupełnie jakby tropiciel stracił część z nich lub rzucał je w pośpiechu. Przeszli już z parę kilometrów z całą pewnością, a wciąż nie było widać tropiciela czy też innych ludzi. Zwierzęta też jakby opuściły okolicę, sprawiając iż jedyne co słyszeli to liście szeleszczące za sprawą wiatru. To co zaś ich nie ominęło to uczucie iż są obserwowani. Kinami i Yukiharu czuli zaś dreszcze związane z demoniczną obecnością im dalej szli tym stawały się one coraz potężniejsze.
W końcu zabójcy dotarli w pobliże strumyku, tam stało samotne ususzone drzewo które ktoś ozdobił ludzkimi głowami. Wokół drzewa było mnóstwo zaschniętej krwi i złamany miecz Nichirin.
— To wasza ostatnia szansa by zawrócić i swe życia ocalić — Usłyszeli kobiecy, ochrypły głos dochodzący z trzech stron. Przed nimi i z boków — On i jego pies też dostali wybór, lecz nie skorzystali i swe życia postradali — Kontynuowały głos zaś zabójcom wydawało się jakby coś przemykało między drzewami, trzy kształty przypominające kobiece sylwetki.  
Nim demonica znów przemówiła to do uszu zabójców, dokładnie z południa usłyszeli psi skowyt. Na to kształty dotychczas przemykające pomiędzy drzewami zatrzymały się przez co zabójcy mieli okazję im się przyjrzeć.
— A więc pies wciąż jest żywy, nie na długo jednak — Rzuciły tym razem dwa głosy gdy to trzeci kształt pognał na południe, dwa pozostałe również zniknęły w leśnej gęstwinie — Odejdźcie lub poznajcie gniew puszczy — Usłyszeli na pożegnanie gdy to ciężka atmosfera spowodowana obecnością demona nieco zelżała. Wtedy to Yukiharu dostrzeże iż za drzewem z głowami były dalszy ciąg trasy z kunai tym razem zakrawionych.

Sekomura podczas tego wszystkiego miał okazję usłyszeć jeszcze jeden dźwięk, psi gwizdek. Źródło tego nieprzyjemnego dźwięku dochodziło ze strony północnej, zupełnie w innym kierunku niż psi skowyt. Po pierwszym takim sygnale nastąpiła kilka kolejnych, zupełnie jakby ktoś wzywał pomocy.

---

Podsumowanie

Termin:  48H
Kolejność: Dowolna
Dodatkowe informacje:

• Demon


• Weszliście do lasu nieopodal zamku Obi


• Pytania proszę kierować na PW lub do Ichitarō (reportem)


• Jeśli chcecie posłuchać ze mną muzyki to zapraszam

Zabójcy widząc drzewo będące źródłem potęgi demona, postanowili je ściąć za pomocą swych ostrzy nichirin i wyuczonych latami ciężkiego treningu technikami. Pierwszą osobą, która postanowiła uderzyć w drzewo była zabójczyni oddechu wody Kinami. Nagamaki pokryło się cienką warstwą wody po czym ruszy wprost w stronę pnia drzewa w celu jego ścięcia, to jednak nie nastąpiło. Ostrze należące do zabójczyni wody jedynie lekko naruszyło korę drzewa, które w odpowiedzi jakby za trzęsło się.
Nim cokolwiek jednak zdołało stać się dalej to w to samo miejsce niczym piorun uderzył Yukiharu, tym razem Nichirin wbiło się głębiej w drzewo, tak na 1/4 głębokości. Po wykonanym cięciu Yukiharu zaś zauważy jak ostrze Narukami zabarwiło się ciemną krwią. Zdradzając jasno iż to drzewo było demonicznym tworem, żywą istotą powołaną na ten świat za pomocą demonicznej sztuki krwi. Czasu jednak by się nad tym zastanawiać zbytnio Yukiharu nie miał, będąc tak blisko nawet mimo ciemności wyczuł, że drzewo szykowało się do odpowiedzi na ich ataki. Wojownicy słyszeli jakby ktoś w środku drzewa został właśnie zmiażdżony, a okolice wypełnił zapach przelanej krwi. Pień zaczął się regenerować, zaś korzenie drzewa zaczęły wyrywać się z trzewi ziemi.  
Kto wie do czego mogłoby dojść gdyby nie błyskawiczny atak trzeciego zabójcy. Ostrze Sekomury uderzyło w dokładnie to samo miejsce gdzie to jego towarzysze cieli by obalić drzewo. Atak rudego zabójcy był na tyle potężny, że pozbył się nie tylko regenerującej się tkanki ale i gałęzi próbujących go powstrzymać. Tym samym jego atak odsłonił bijące serce tego drzewa. Nim jednak mieli szanse zakończyć to tu i teraz, spod ziemi niczym szpikulce wyskoczyły korzenie zmuszając zabójców do odskoku. Znajdywali się teraz jakieś pięć metrów od drzewa z odsłoniętym sercem. Drzewa, którego korzenie zaczęły falować niczym macki, a gałęzie łączyły się ze sobą tworząc coś na kształt rąk.

---

Podsumowanie

Termin:  48H
Kolejność: Dowolna
Dodatkowe informacje:

• Widzicie bijące w drzewie serce


• Demon


• Pytania proszę kierować na PW lub do Ichitarō (reportem)


• Jeśli chcecie posłuchać ze mną muzyki to zapraszam