Sakura

Sakura — Pią Lis 12, 2021 9:10 pm

WODA

DEMON SLAYER

SAKURA
04/04/1634, MIYAMA NIEDALEKO KIOTO, RZEMIEŚLNICY.
Krwistoczerwone włosy, z zielonym paskiem przechodzącym przez całą długość. Złote oczy. Kolczyk w prawym uchu, szmaragdowego koloru podwójne koło.

OPIS POSTACILudzie od zarania dziejów boją się rzeczy, których nie do końca rozumieją. Rodzice Sakury nigdy nie mieli łatwo przez ich wygląd, zawsze wyróżniali się z tłumu. Dziwaki, tak ich niektórzy nazywali, przez to jak "inni" byli od reszty. Matka miała długie, do ziemi włosy, w kolorze krwistej czerwieni. Ojciec, za to, miał zielonkawe włosy, bliskie glonom rosnącym pod wodą w niedalekiej rzecce przy Kioto. Ludzie martwili się, czy może nie byli oni przeklęci. Zdecdyowali się wtedy aby wyprowadzić z rodzinnego domu w Kioto gdzie mieszkali od dziecka, znajdując pobliską wioskę o nazwie Miyama. Nie było tam dużo osób, a osoby zamieszkałe już tam nie mieli większych problemów z przybyciem nowych mieszkańców. Wydawało się, że jest to raj dla takich jak oni. Lata mijały, a para przez ten czas zaczęła wyrabiać swoje imię jako rzemieślnicy; matka potrafiła malować oraz rzeźbić w drewnie, gdzie ojciec po swoich dziadkach potrafił bawić się gliną. Nie byli wymieśnici, ale pozwoliło im na to aby przeżyć przez zimne wieczory.

Pewnego dnia, zauważyli oni jakąś zmianę. Zmęczenie, ociężałość, zmiany nastrojów - wszystko co mogłoby wskazywać na ciąże. Znienacka to przyszło, gdy kobieta nagle upadła pod drzewem kwitnącej wiśni, rodząc też pod nim swoje pierwsze dziecko. Dzięki tej sytuacji, nazwali dziewczynkę Sakura, na cześć tych pięknych kwiatów które rozwkitły parę dni przed tą sytuacją. Wtem rodzina się rozszerzyła, pracując dwa razy mocniej aby móc dać jak najwięcej swojej córce. Kobieta zajmowała się swoim dzieckiem, a ojciec jeździł do Kioto co drugi dzień, 50km na zachód by móc sprzedawać swoje twory. Estetycznie pomalowane filiżanki do herbaty, posążki małych kotów na wizerunek różnych bogów. Miseczki i kolczyki. Można było nawet poprosić o coś specjalnego, wtedy po paru tygodniach można było odebrać swoje zamówienie.

Tak też ich życie zaczęło mijać. Nie jest to historia tragiczna! Jesiennie dni były spędzane przez małą Sakurę na zabawy w liściach, zimy przy kominku, wiosna z kwiatami, a lato na pomaganie rodzicom przy różnych rzeczach na ich własnej, pobliskiej farmie. Nie byli bogaci, ale nie byli też bez niczego. Ludzie jednak dalej mieli z nimi małe sprzeczki, często przez to jak wyglądali - jak demony. Sakura nie wiedziała czym są demony, od dziecka było to trzymane przed nią jak jakiś sekret, ale na dziesiąte urodziny, rodzice jej powiedzieli. Wytłumaczyli, że na świecie są pewne stworzenia, które swoje życie spędzają na niszczeniu i wyrządzaniu krzywdy innym. W młodym jeszcze umyśle Sakury było to coś jak z jakiejś bajki aby tylko nastraszyć ją przed wejściem do lasu. Pewnego dnia zrozumiała, że nie jest to tylko legenda.

Był to jesienny wieczór, słońce niedawno zaszło, a drzewa uginały się na boki przez mocny wiatr. Sakura patrzyła przez okno siedząc obok swoich rodziców, którzy Ci byli zbyt skupieni w swojej pracy. Parę minut minęło, a deszcz powoli zaczął kroplić, wtem padać i w końcu lać. Było trudno cokolwiek zobaczyć przez mgłę i deszcz, ale jedno mogła ona zobaczyć - coś stało między drzewami, umięśnione jak dwóch facetów razem, patrzące prosto w jej stronę. Z tyłu głowy mówiło jej coś, podpowiadało aby się odwrócić i uciec na drugi kąt domu, ale jednak oczu oderwać nie mogła. Osoba stojąca w deszczu wzięła krok do przodu... ale nastepnego już nie. Sakura zobaczyła jak wyrośnięta głowa powoli zaczęła się osuwać na bok, po paru sekundach nareszcie ześlizgując się z szyi by tylko upaść na ziemie do pobliskiej kałuży i poturlać się w stronę okna. Lekkie światło padające od środka domu pozwoliło jej zobaczyć te wyłupiaste oczy jak u ryby, ostre kły niczym u wilka, i do tego długi jęzor jak u jaszczurki. Bez słowa, spojrzała wtedy do góry, a przy już leżącym ciele na ziemi stał mężczyzna. Miecz miał schowany, a słomiany kapelusz na głowie pomagał mu trochę by obronić się przed deszczem.

Sakura nic nie powiedziała, stała w miejscu jak słup soli, aż do momentu jak mężczyzna zaczął powoli iść w stronę ich domu. Wieczory w wiosce Miyama były ciche, na tyle by ludzie już w tych godzinach gasili światła i szli do spania. Rodzina tego nie robiła, więc normalnym było, że to ich dom jest jedynym miejscem gdzie światło jeszcze można było zobaczyć. Pukanie do drewnianych drzwi "obudziło" rodziców ze swojej pracy, co skłoniło ojca do wstania na nogi by zobaczyć kto tak późno przyszedł. W drzwiach stał ten sam mężczyzna z wcześniej, w zdobnych szatach i z szarymi włosami w kucyku; miecz miał długi, prawie sięgający do ziemi, a jego uśmiech na twarzy powodował spokój. Przedstawił się jako podróżnik i zapytał od razu, czy może przeczekać ten okropny deszcz. Rodzice wiedząc jak to jest być zostawionym samemu sobie, pozwolili mu wejść do domu by mógł przez jakiś czas chociaż zostać. Młoda dziewczyna spoglądała w jego stronę jak ten usiadł na kolanach przy lekko iskrzącym się kominku, ale nie wiedziała co powiedzieć. Trudno było cokolwiek wypisnąć z siebie po zobaczeniu takiej sytuacji z przed paru minut.

Widok osoby z mieczem nie był nadzwyczajny, ale na pewno nie było to coś, co widzi się codziennie. Przez trzydzieści minut wszyscy siedzieli w ciszy, kobieta wróciła do malowania minimalistycznych wzorków na ciepłej jeszcze misce, a ojciec przyniósł po kubku zielonej herbaty dla siebie, oraz dla nieznanego mężczyzny. Sakura podeszła do niego, łapiąc strach głeboko w gardle, zainteresowana mieczem. Ciekawska jak każde dziecko, w końcu. Facet nie miał większego problemu, ale rodzice szybko zabrali ją od niego, wiedząc że miecz dla wojownika lub podróżnika to bardzo ważna rzecz. Przeprosili natychmiastowo. Podróżnik tylko podniósł rękę i machnął, pokazując w ten sposób, że nie było to nic strasznego, i jeśli Sakura bardzo chce, to może potrzymać taki miecz. Spojrzała raz w stronę matki, potem ojca, a na koniec tylko potaknęła, poraz kolejny przybliżając się parę kroków. Mężczyzna dał jej do ręki miecz, bardzo delikatnie kładąc przepiękną katanę w jej malutkie łapki, które szybko ugnęły się pod samym ciężarem. Nie upadła, ale Sakura najwyraźniej nie była aż tak silna by móc trzymać miecz w rękach. Coś jednak wpadło w oko nieznanemu podróżnikowi. Nadzwyczajny czas reakcji, natychmiastowo bowiem Sakura ukucnęła do ziemi by miecz nie upadł i mogła go oddać bez żadnych problemów.

Deszcz przestał, a mężczyzna zebrał swoje rzeczy. Spojrzał na młodą dziewczynkę która stała schowana za nogą swojego ojca, a potem w stronę rodziców. Spokojnym głosem przyznał się do bycia łowcą demonów, oraz do tego, że Sakura wpadła mu w oko. Utalentowana może nie była, ale na pewno byłaby miała bardzo pozytywną przyszłość przed sobą jeśli mogłaby zostać zabrana pod skrzydła jednego z filarów. Rodzice byli przerażeni, jękając odmawiali ze strachu by ich jedna córka nie została rzucona w wir walki z potworami, ale Sakura nagle się odezwała. Ta sama dziewczynka co nigdy nie odzywała się sama z siebie, powiedziała, że jest zainteresowana - że widziała to, co mężczyzna zrobił gdy deszcz się rozpadał. Z legend wie już, że demony są potworami i żyją tylko po to aby robić krzywdę innym. Chciała pomóc w walce z nimi. To wbiło rodziców w ziemie, wzrokiem odpowiedzili sobie nawzajem, że Sakura powinna być wolna, nawet jeśli ma tylko dziesięć lat. Nie mogliby spać spokojnie zabraniając Sakurze robić to, czego naprawdę chciała. Jutro przyjdzie po nią ponownie, z samego rana.

Tak też się stało. Ten sam mężczyzna przyszedł po Sakurę, która od pierwszego światła czekała przed domkiem zawinięta w szalik. Siedziała samotnie na ławce, przy niej tylko mała saszetka z orzechami w środku, a zaraz obok skórzane coś na styl plecaka by mogła założyć na plecy. Ruszyli od razu. Szli przed siebie, przez lasy i małe wioski, zatrzymując się tylko na odpoczynek lub by się położyć do spania. On robił większość rozmawiania, z każdą nową sytuacją ucząc Sakury co powinna zrobić w takiej sytuacji. Chociaż początki tych dni były ciche i bez jakichkolwiek wspomnień o walce, po jakimś czasie stanęli razem do treningu. Był on ciężki od samego początku, mając na celu wykorzystać wszystkie limity młodej dziewczyny by ta mogła już teraz nabierać na sile. W pewnym momencie mężczyzna przedstawił się jako Nobu, filar wody, który od samego początku był zaciekawiony Sakurą. Nie bała się, spojrzała demonowi prosto w oczy, a nie każdy może się przyznać do zrobienia czegoś takiego. Może jednak ma jakiś talent?

Lata mijały szybko, jesień przeminęła by pozwolić zimie pozamrażać wszystkie jeziora, potem wiosna... lato, jesień, zima - i tak w kółko. Każdy dzień był wypełniony treningami, jakimiś nowymi zadaniami, wszystko by mogła ona zyskać jak najwięcej wiedzy oraz praktyki na walkę z demonami. Nobu był osobą miłą, zawsze miał uśmiech na sobie, ale potrafił wykorzystać wszystko co Sakura miała w sobie by ta poznała nowe limity. Dorosła ona szybko, widząc nawet parę razy jak jej nauczyciel sam potrafił wykonać jedno cięcie by demon stracił głowę. Gdy stracą głowę, umierają. To była jedna z pierwszych lekcji, tego jesiennego wieczoru przed jej domem.

Prawie jakby był to ten sam wieczór, sześć lat później, gdy deszcz lekko kropił na twardą ziemię pod nimi, a dziewczyna stała wyprostowana obok Nobu. Byli cicho, z oddali wpatrując się na wyrośniętego potwora z kolcami jak igły co wyrosłu mu z tyłu jak u jeża. Sakura odetchnęła, a chmurka mgły była jak wybicie gongu na start. Wybiegła przed swojego nauczyciela co został w tyle, tylko lekkimi krokami idąc za nią gdy ta już była zazraz obok demona. Był on zajęty jedzeniem czegoś, co oczywiście było ciałem jakiejś osoby, a naprężone zmysły pozwoliły mu uniknąć pierwszego ciosu od Sakury. Nie odezwała się i nie zrobiła żadnego dźwięku, tylko natychmiastowo wygięła się w bok by znów spróbować zaatakować potwora. Za każdym razem ledwo co uciekał przed ciosem w jego szyje, nareszcie tylko poślizgując się na mokrej ziemi, a to dało wystarczająco dużo czasu by dziewczyna mogła znaleźć odpowiedni kąt. Odwróciła się na pięcie z mieczem za jej plecami i szybkim cięciem do góry odcięła mu łeb który poturlał się przez kałuży, krople deszczu odbijając się od metalu zakrwawionego teraz miecza. Zapadła cisza.

A reszta to tylko historia. Sakura po latach treningu dostała się do szeregu łowców demonów, a jej własny miecz był jasnoniebieski - z zielonymi i czerwonymi akcentami na rękojeści. Ktoś mógłby być ciekaw czemu chciała zostać kimś takim, nie mając tak naprawde żadnego większego powodu by łowić demony. Na to Sakura ma tylko jedną odpowiedź: bo jest ciekawa. Jest ciekawa czemu demony to robią, czemu tak się dzieje, a zwłaszcza kto jest wystarczająco szalony by dojść do aż takiego momentu aby stworzyć te monstra zwane demonami.

CIEKAWOSTKI┆ Chociaż historia jej rodziny spowodowała, że życie Sakury wygląda jak wygląda, nie jest ona tym bardzo przejęta. Wierzy głęboko w niewinność swoich rodziców, nieważne co inni o tym sądzą.
┆ Nie przepada za zwierzętami. Koty to wyjątek.
┆ Jej sen nie jest głęboki, nawet ciche dźwięki potrafi wyciągnąć Sakurę ze snów. Dzięki temu przez lata nauczyła się spać w najróżniejszych miejscach.
┆ Trudno ją wyprowadzić z równowagi, ale tylko dlatego, że zawsze wydaje się jakby była wyprowadzona z równowagi.
┆ Jej głos jest niski, do takiego stopnia, że aż łatwo jest pomylić ją z chłopcem.
┆ Potrafi śpiewać, wtedy brzmi o wiele wyżej. A można nawet to uznać jako bardzo ładny śpiew.
┆ Ma problem z otwarciem się do ludzi.
┆ Jej ulubionym jedzeniem jest cokolwiek jadliwego z dodatkiem miodu.
┆ Kolczyk w jej uchu jest prezentem od rodziców kiedy miała dziesięć lat, na jej podróż.
┆ Nie przepada za mięsem, ale zje jak musi.
┆ Naturalnie pachnie jak kwiat wiśni. Coś w tym jednak jest.

Re: Sakura — Nie Lis 14, 2021 3:43 pm

Witaj, SAKURA!Twoja Karta Postaci została zaakceptowana, a ty właśnie wstąpiłaś w szeregi Demonów. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś, uzupełnij swój profil, a następnie przystąp do uzupełnienia informatora, do którego wzór znajdziesz tutaj.

Co więcej, na start dostajesz 30 punktów, które wydać możesz na zakupy w Sklepiku Mistrza Gry lub zamienić je na punkty do statystyk. Do zobaczenia na fabule!

PS jako nowemu użytkownikowi przysługuje ci odznaka Gang Świeżaków – nie zapomnij jej odebrać tutaj!