Oczywiście, że wiedział kogo miał szukać, ale jednocześnie cała sytuacja wciąż wydawała mu się abstrakcyjna. Może ktoś... ktoś pomylił list? Nie chodziło nawet o jego późne dotarcie do niego - nie podejrzewałby, żeby wyżsi rangą zabójcy w ogóle mu odpowiedzieli na list, jeśli nie potrzebowaliby konkretnych specyfików od niego. Ale jednocześnie... to ktoś inny prosił o pomoc za jego plecami. A on nie miał pojęcia nawet jak miałby pomóc. Jak miał interpretować tamte słowa? Jak je rozumieć? Nawet teraz, kiedy już od dłuższej chwili wyraźnie przypatrywał się Matsumoto - nie był w stanie określić, co miałoby być nie w porządku.
To zresztą nie był pierwszy raz, kiedy wahał się przed podejściem do zabójcy. Zerkał, kręcił się, rezygnował, w pewnej chwili zdawał się zbierać w sobie na odwagę, żeby zaraz w następnej odwrócić się całkiem i opuścić pomieszczenie lub obszar, na którym się znajdywał. Jak miał do tego podejść, z której strony..? Co jeśli sprowadzi kłopoty na kogoś, kto napisał podobną prośbę o pomoc? Nie znał Matsumoto, nie wiedział jakiej reakcji mógłby się po nim spodziewać - nie mógł nawet wiedzieć czy ten przywykł do rozmawiania z obcymi. Znaczy, odpisał mu. Nic wielkiego ani nic personalnego, ale mogło to znaczyć, że mógł się nie spodziewać większych problemów z jego strony...
Narzucam się - pomyśli, że się narzucam. Albo jestem wariatem. A co jeśli już widział mnie wcześniej? Może nie, może nie zauważył... Może nie widział? Może... może ma wyczulony smak? Albo węch? Chociaż nie, nie, oby nie miał węchu, przecież zapach może być charakterystyczny..., zaczynał panikować jeszcze bardziej. Postąpił jeden krok i drugi, choć był wpatrzony całkiem gdzieś indziej w bliżej nieokreślony punkt, jakby to miałoby mu pomóc w przemożeniu odruchu ucieczki z pokoju wspólnego. Nie wiedział nawet czy zabójca wypoczywał, czy tylko znalazł się w tym miejscu przypadkiem i zmierzał gdzieś zupełnie indziej. Niezależnie od powodów, dla których zabójca pioruna znalazł się w tym miejscu, mógł w końcu dostrzec przed sobą obraz rozpaczy. Fukurō wyraźnie ledwo powstrzymywał się przed ucieczką z miejsca, a po chwili po prostu pokłonił przed tsuchinoto.
- Bardzo przepraszam, że narzucam się bez odpowiedniego wcześniejszego listu, czy kontaktu, czy kruka, czy... przepraszam. Nazywam się Fukurō i poproszono mnie... znaczy... chciałem pomóc... porozmawiać... na temat techniki, która... podobno... znaczy się nikt mi nie powiedział, to po prostu... nie tak, że plotki... to... przepraszam... - dukał coraz bardziej niezrozumiale, jakby mężczyzna miał się z każdym kolejnym nieskładnym słowem na niego zezłościć, lub wpaść w szał, lub zareagować w jeszcze inny nieprzewidywalny sposób - a może po prostu śmiechem? Tym bardziej, że zielarz miał coraz bardziej wrażenie, że był już obiektem szeptów i właśnie stworzył idealną do wyśmiania scenę, a do tego zrobił pośmiewisko z kogoś, do kogo się zwracał. Nic dziwnego, że nawet na moment nie podniósł głowy.
- Przepraszam tsuchinoto Matsumoto Takashi... czy... możemy porozmawiać o... twojej technice... i z czym się wiążę? - wydusił w końcu z siebie, czując jakby zaraz miało nadejść jakieś uderzenie w jego stronę.

Nie wiedział czego oczekiwał, jakiej reakcji, choć na krótkie słowo niemalże od razu znalazł się naprzeciwko zabójcy. Stres był wyraźny u niego od samego początku, zupełnie jakby chciał uciec zanim się jeszcze odezwał, co nie było wcale dalekim od prawdy - choć może czymś, co również go przytrzymało na chwilę dłużej były znane zapachy. Przywoływał w myślach nazwy ziół, ich działania, choć wciąż wybijał się co rusz zapach, który wybijał go ze skupienia. Znał go, ale nie tak dobrze - uciekał mu co rusz przebijając się nie tylko słodyczą, ale i czymś, co bardziej przypominało ostatni z pięciu smaków. Coś wyrazistego...
Choć jednocześnie zerkał i na ruchy, nie mając wcześniej tak naprawdę okazji obserwować prawdziwej ceremonii herbacianej. Uwielbiał parzyć napary, uwielbiał poświęcać godziny na dobieranie odpowiednich mieszanek, a kiedy tylko miał okazję, częstował i innych tym co zaparzył - ale choć ruchy Takashiego w tej chwili można było śmiało porównać do pieczołowitości, z jaką zielarz przygotowywał swoje specyfiki, Fukurō było daleko do podobnej finezji przy samym parzeniu herbaty.
Choć kiedy tylko została podana mu czarka, poczuł dokładniej czym był tak wyróżniający się zapach.
Gyokuro dojrzewało w cieniu, nie w cieniu który był naturalny - cieniu, o który trzeba było zadbać już podczas samej hodowli rośliny. Pieczołowitość, z którą było potrzeba wyhodować ten rodzaj zielonej herbaty zaczynał się już na etapie kwitnięcia i dojrzewania samych liści, i nawet na moment nie znikał podczas suszenia i...
- To um... gyokuro?- wydukał z siebie w pierwszej chwili, jakby pytanie Takashiego zupełnie do niego nie dotarło - a gdyby kaczuszka potrafiła, z pewnością i ona wydałaby z siebie odgłos zawodu na zachowanie spłoszonego Ne. Dziw, że jeszcze nie pomyślał o potencjalnych kosztach, gdyby upuścił czarkę.
- Przepraszam, znaczy się, to dlaczego pytam... - zawahał się, czując coraz mocniej rosnącą gulę w gardle, a jego wzrok skupił się w tej chwili na naparze i kaczce. Czy nawet ona z niego drwiła w tej chwili? Znów robił z siebie pośmiewisko? Oczywiście, że tak, wtrącając się dodatkowo w coś, na co nie miał żadnych dowodów - może w coś, co powinien zostawić w spokoju?
- Niektóre techniki są... bardziej wymagające... i obciążające, nawet dla dobrze wytrenowanego ciała... - powiedział, znów dukając, wyraźnie ważąc każde wypowiadane słowo. Nie mógł się zdradzić przecież, że ktoś mu... powiedział? Musiał udawać, że wiedział tylko o tym, co miało miejsce podczas obrony Yonezway, prawda? To też o czym słyszał, mógł posiadać taką wiedzę...
Pochylił się lekko w ukłonie, uświadamiając sobie, że nie do końca przedstawił się Takashiemu. Czarkę wciąż trzymał w dłoniach, pilnując aby przypadkiem jej nie rozbić. - Przepraszam, nie wyjaśniłem... W korpusie jako Ne zajmuję się zielarstwem i kilkoma... innymi sprawami również... Ale to nieistotne. Znaczy, zioła. I maści. I leki... - znów wyraźnie zaczął się gubić, choć starał się tym razem skupić na zapachu dobiegającym z czarki. Znajomym, kojącym - wiedział doskonale, że była to mieszanka mająca ukoić umysł, ale ożywić ciało. - Nie odważyłbym się sugerować, że ktoś taki jak tsuchinoto potrzebuje mojej pomocy, ale... jeśli... mógłbym pomóc... jeśli używana technika wiążę się ze stanem jak po ataku na Yonezawę... - powiedział, zaraz starając się w pewien sposób naśladować swoją przyjaciółkę. Podniósł wzrok, próbując zacząć wpatrywać się uparcie w Takashiego, choć w wykonaniu Fukurō potrwało to mniej niż dwie sekundy nim jego wzrok z powrotem skupił się na kaczce.
Nawet ty się ze mnie śmiejesz... stwierdził widząc pięknie wykonany dziób ptaka.

Nie mógł nie skosztować przygotowanej herbaty - z wielu względów, choć był bardziej onieśmielony tym, wiedząc jaki dokładnie napar mógł w tej chwili skosztować. Coś, o czego zdobyciu nawet nie myślał - coś, czego hodowlę mógłby prawdopodobnie spróbować odtworzyć samemu, a jednak coś z tyłu głowy go powstrzymywało. Podobnie do samej ceremonii herbaty, ten mały głosik z tyłu głowy wciąż mu powtarzał, że nie zasługiwał na podobne rzeczy. Nie powinien...
Upił w końcu, minimalnie się uspokajając, choć tylko na te kilka chwil, póki pusta czarka nie została odłożona na stół. - Jest... zaskakująco łagodna... - zauważył, choć jego myśli na moment wyraźnie odwróciły się w stronę właśnie rośliny. - Jeśli cień podczas hodowli mógłby spowodować... Oh, przepraszam. Nie miałem nigdy okazji skosztować gyokuro, dziękuję - powiedział, kłaniając się lekko, choć już w kolejnej chwili słysząc słowa odnośnie jego nawyku, znów lekko się speszył.
- Prze... - zaczął, choć zaraz zacisnął usta w cienką linię, powstrzymując się przed wypowiedzeniem kolejnego przepraszam. Był wyraźnie niereformowalny w podobnych kwestiach. To był jego nawyk, z którym dorastał. Przepraszanie za każdy krok i oddech, za ruch którego się nie wykonało, za własną obecność, tak na wszelki wypadek jakby miał znaleźć się ponownie na czyjejś drodze, blokując ją.
Chociaż w pierwszej chwili niekoniecznie zrozumiał kolejnych słów Takashiego. Podniósł na niego ostrożnie wzrok, chcąc odezwać się o tym, że to nie on się martwił, ale widząc że ten nie skończył jeszcze mówić, zamilkł.
To nie ja się martwię. To ktoś inny... I chyba mówimy tutaj o upartości, stwierdził w myślach, słysząc słowo determinacja, które z obrazem który otrzymał, wskazywało właśnie na to drugie. Może w tym był sęk, że nie przyjmował pomocy? Stawiał cudze życia ponad swoim? Nie było to nic, w co powinien się wtrącać - nie było to niczym, czego sam Fukurō nie byłby w stanie zrozumieć. W końcu głęboko wierzył, że nie posiadał wiele wartości jako osoba, tym bardziej jako ktoś, kto miałby zostać ochroniony. Nawet jeśli miało to miejsce, nawet jeśli wciąż był zły sam na siebie, że nie był w stanie zdziałać niczego...
- Um... to nie... - powiedział cicho, niemalże pod nosem, jakby niekoniecznie wiedząc czy powinien przerywać ten wywód zabójcy, który wyraźnie źle zinterpretował jego intencje. Nie chciał i nie szukał w sobie bohaterstwa, był zdeterminowany do pomocy w zakresie, w którym znał się lepiej, i w którym wiedział, że mógł być użyteczny. Nie miał w sobie niczego, co pozwoliłoby mu opanować techniki oddechu - próbował już, był bezużyteczny na tym polu. Mógł nauczyć się walki mieczem, ale nie potrafił być prawdziwie użyteczny. Zamiast tego, potrafił działać z tyłu, pomagać rannym i tym potrzebującym czegoś więcej podczas starć...
Nie będę znać twoich myśli, dopóki nie ubierzesz je w słowa i nie wypowiesz...
Wiedział o tym, że musiał nauczyć się mówić do ludzi. Jak miał mówić do ludzi? Jak miał ubierać myśli w słowa? Jak miał... zwracać się do innych? Nie szukał przecież porad! Jednocześnie to nie było tak łatwe do mówienia wprost jak wydawało się jej. W końcu co jeśli kogoś... urazi?
Po chwili ciszy w końcu jednak nieco odsunął się od stołu, choć nie podnosił się z podłogi - miał nadzieję, że to pomoże zwrócić uwagę, ale i pomoże mu... powiedzieć to co miał. Nie myśleć, nie zastanawiać się.
Skłonił się, wręcz kładąc na ziemi, czując że łatwiej będzie mu mówić, nie patrząc na rozmówcę. A jeśli miałby zostać uderzony... może łatwiej było się już po prostu położyć i przyjąć cios za wtrącanie się w nieswoje sprawy?
- Dziękuję za herbatę i słowa, ale... nie jestem bohaterem ani materiałem na wojownika, przyszedłem tutaj... przez czyjąś prośbę - mówił, chociaż jego głos brzmiał jakby miał się w każdej chwili załamać. Mówił powoli i cicho, jakby każde słowo sprawiało mu ból. - Matsumoto-san... proszę, abyś pozwolił sobie pomóc. Jeśli... jeśli technika, której używasz jest tak wyczerpująca i szkodliwa... proszę pozwól sobie pomóc - znów przerwa zawahania. Czy powinien mówić wprost..? Już powiedział właściwie. Może zabójca pioruna mógłby sam się domyśleć, o kim byłaby mowa. - Pracuję z ziołami, tworzę leki... Ktoś... Jest zaniepokojony twoim stanem i zwrócił się do mnie.

To nie tak, ja po prostu znam swoje słabości i limity, chciał powiedzieć, ale nie przeszło mu to przez gardło. Nie w tej chwili. Tym bardziej czując, że każde kolejne słowo spotkałoby się z kolejną... otuchą? Próbą motywacji? Sam nie był do końca pewny jak miał to określić. Chociaż wystarczyły dwa słowa z usta Takashiego, żeby Fukurō nie tylko zaczął na nowo mówić, ale mówić i dużo więcej jak i szybciej.
- Tak! Zgadza się, zioła i leki, nie tylko wzmagają samą rekonwalescencję podczas urazów czy chorób, ale równie mogą stanowić kluczowy czynnik pomagający w walce z demonami. Trucizny to oczywiście jeden z rodzajów specyfików, jaki można przygotować do pomocy, ale z tych samych roślin można również przygotować leki. Rośliny mają ogrom działań, są różnorodne, a odpowiednio przygotowane mogą zmienić się w niezbędne lekarstwa. Mogą wspomóc nas w walce, mogą dać przewagę nad przeciwnikiem. Jeszcze mnóstwa roślin nie znamy, jeszcze ogrom jest obcy... ale z tych, które znam, jestem w stanie przygotowywać leki. I nie tylko! Można również przygotować coś, co pomoże krótkotrwale wspomóc pracę organizmu, dzięki czemu... - urwał, słysząc dość prędko, że wyraźnie nie musiał przekonywać dużo bardziej Matsumoto do udzielenia sobie pomocy. Przynajmniej w taki sposób zrozumiał z początku jego słowa, kiedy ten zaprosił go na skarpę treningową - rzeczywiście rozmowa z bliższą prezentacją mogłaby nieco więcej wyjaśnić i nakierować przy samym komponowaniu środka. Może powinien również skonsultować się wtedy z medykami, szczególnie tymi pomagającemu zabójcy podczas jego rekonwalescencji? Podobny środek mógłby nie tylko pomóc samemu Matsumoto, ale równie i innym zabójcom unikać zbyt dużych uszczerbków na zdrowiu, na które przecież albo sami się narażają, albo do których zmusza ich sytuacja. W końcu przeciwnicy, z którymi przyszło im się mierzyć, mieli ogromną przewagę - a w takim wypadku zabójcy powinni korzystać z każdego wsparcia, jakie tylko się pojawiało.
Podnosząc się powoli, podnosząc wzrok na Takashiego, mina nieco mu zrzedła przy jego ostatnich słowach. Jeśli uważał, że był blady to w tej chwili musiał już zupełnie stapiać się ze śniegiem.
- Moją... broń..? - zapytał głucho, choć stanowczo już w momencie, w którym zabójca pioruna zniknął z pola jego wzroku, a on sam został przy zestawie do ceremonii herbaty. Przynajmniej przez chwilowy czas, czując że lepiej dla niego było zjawić się na skarpie treningowej wcześniej niż później - tym bardziej, jeśli musiał jeszcze wstąpić do swojego domku na wszelki wypadek po... broń. I zioła.

Z/t x2 --> ciąg dalszy

Data: 29 czerwca 1654
Chłopak rzadko odwiedzał garnizon główny, toteż każda wizyta napawała go radością. Lubił spotykać osoby, które znał – szczególnie zabójców demonów. Sam fakt możliwości ponownego ich zobaczenia oznaczał jedno – nadal żyli – a to podczas pracy w korpusie nie zawsze jest pewne. Będąc już po śniadaniu, Jin zdecydował się na wizytę w pokoju wspólnym. Nie miał żadnych planów na nadchodzące godziny, toteż – ku własnemu zaskoczeniu – zamiast trenować, zdecydował się na integrację. Może nie była to najbardziej rozsądna czynność jaką mógł podjąć, w końcu każdego dnia umierają zabójcy, czasem nawet Ci najsilniejsi. Czy w takiej sytuacji zawieranie jakichkolwiek relacji z tymi ludźmi ma sens? Chociaż z drugiej strony gdy dochodzi to takich przykrych wydarzeń to właśnie chęć zemsty często napędza tych, którym udało się pozostać przy życiu. Tak też było w przypadku selekcji samuraja. Podczas egzaminu na sześć osób przeżyły tylko dwie. Te krwawe i przykre wydarzenie napędzało Tokage każdego dnia, sprawiając, że stawiał sobie coraz wyższe cele.

Poranny posiłek nie należał do jakiś szczególnie wyróżniających się. Standardowo, był syty i zdrowy. Nad dietę zabójców, przynajmniej w garnizonie, czuwały odpowiednie osoby. W przypadku ludzi spożywane posiłki były znaczące. Wojownicy musieli być odpowiednio wysportowani toteż każdy nadmierny kilogram tłuszczu w ich ciele często był niemile widziany. Co do mizunoto płomieni to akurat wiedział o tym bardzo dobrze, regularnie unikając wszystkich posiłków, które zagrażały jego niemalże idealnej formie. Większość ludzi po śniadaniu często udawała się do prac bądź treningów, toteż pomieszczenie wspólne było opustoszałe. Jakaś grupka czterech osób siedziała przy jednym ze stolików. Pomiędzy nimi znajdowała się mapa i wyglądało na to, że coś planują, zatem nie należało ich przeszkadzać. Jin usiadł po drugiej stronie pomieszczenia, jak najdalej od nich. Ubrany w ciemnoniebieskie kimono z czarnymi elementami oraz pasami przeplatanymi od łokci do rąk chłopak usiadł przy jednym ze stolików. Położył na nim trzymaną w lewej dłoni herbatę. W prawej trzymał złożone w kostkę, delikatnie jaśniejsze niż kimono haori zakończone również czarnymi elementami. Położył je obok miejsca, na którym planował usiąść. Następie od pasa odczepił swoje bronie – katanę oraz tanto. Położył je po lewej stronie. Może i czuł się bezpiecznie w osadzi wypełnionej towarzyszami, jednak mimo to zawsze starał się pozostać czujny, niezależnie od sytuacji. Następnie klęknął przy stoliku i zaczął powoli spożywać gorący napar, pachnący ziołami. Od czasu do czasu zerknął kątem oka w kierunku grupy zabójców, ot ze zwykłej ciekawości.

Młody mężczyzna wszedł do pokoju wspólnego, w celu zjedzenia śniadania może poznaniu kogoś nowego uważał, że nigdy za mało nowych znajomości. Czarnowłosy był standardowo ubrany w czarne kimono, spodnie i fioletowy pas tobi, miał przy sobie swoje dwie katany, a na stopach miał geta. Na tacy miał ciepły ramen i zieloną herbatę, szukał wolnego stolika niestety nie znalazł takiego za prędko, w końcu wszedł do pokoju w którym byli zabójcy z mapą i jakiś pojedyńczy po drugiej stronie pomieszczenia który chyba od czasu do czasu na nich spoglądał. No cóż trochę się nałaził, więc postanowił zapytać młodego zabójcę. -Można się dosiąść?- Nie czekał długo na zgodę, dosiadł się na przeciwko zabójcy najpierw położył tace na stoliku, potem bron na prawo od siebie i uklękną na poduszce. -Jestem Katsumitsu, miło poznać. Masz teraz przerwę w treningu czy raczej nie jesteś jednym z tych co rano wstają?- Zapytał ciekaw, nieznajomego do którego się dosiadł. Było sporo tematów na które mogli pogadać, a może namówiłby go na trening w niedalekiej przyszłości, w końcu nie ma lepszego treningu niż walka z innym zabójców.

"Tokage Jin." Pierwsze słyszał, pewnie to ktoś nowy albo znowu jakaś osoba, która umknęła mu podczas służenia korpusowi przez jego dość długą karierę. Nie zauważył lekkiego zaskoczenia widniejacego przez krótki moment na twarzy towarzysza z powodu ramenu, Bardziej był skupiony na łapaniu stałych elementów jego obiadu przy pomocy drewnianych pałeczek.
"Przerwę przed treningiem." W takim razie trafił w dobrym momencie, sam jeszcze nie miał treningu, a zabójca na przeciwko niego miał przerwę przed. -Co powiesz na wspólny trening jak skończę jeść?- zapytał uprzednio przełykając kawałek kurczaka z zupy.
"też należę do tej grupy."-Ja tam wolę się wyspać, ale dziś nie mogłem spać.- Skomentował, lekko ziewając pod koniec i zasłaniając usta ręką. Wczorajszy patrol go trochę wymęczył, dobrze że obyło się bez rannych. Kto by pomyślał, że niedźwiedź może narobić takiego bałaganu.
"Też Cię wezwali do garnizonu? Masz pojęcie, co organizują?"-Tak, znam powód, na pewno ma to coś wspólnego z tymi wyrwami i trzęsieniami ziemi. Nie słyszałeś o nich?- Zapytał lekko zdziwiony, bo raczej to nie był cichy temat zwłaszcza w korpusie. Dalej będzie pamiętać jak trzęsienie dopadło go podczas treningu z Sosetsu, choć nie było to jakoś dawno. Ostatnio wiele rzeczy wydarzyło się w jego życiu, a jeszcze te demonicznego pochodzenia wstrząsy ziemi. Raczej szczęście mu nie sprzyjało.
"to pewnie znów będzie gęsto od trupa…"-Jedno jest pewne, jakby korpus nie zaczął działać, to mogłaby być to katastrofa na skalę całego kraju.- Stwierdził z pewnością w głosie, choć prywatnie sam uważał, że i tak trochę im zajęło zajęcie się tą sprawą. W końcu dalej czekali na swoje zadania związane z tą sytuacją, pewnie na dniach powiedzą im coś więcej.

"z wielką chęcią."-Szybka decyzja.- Odparł nieco zaskoczony, to drugi raz kiedy dopiero co poznana osoba chciała z nim trenować. Najwidoczniej nie on jedyny który łatwo ufał innym z korpusu, nie ważne, czy to Ne, czy zabójca. Oby żaden z nich nie stracił życia przez te ich łatwo ufność. Dość dawna rozmowa z rudowłosą zabójczynią dała mu domyślenia.
"Wstawanie wcześnie nie wyklucza wysypiania się."-Po prawie cało nocnym patrolu ciężko wstać rano.- Odparł lekko wypuszczając powietrze nosem z rozbawiniem i lekko się uśmiechając po krótkim momencie. Złapał pałeczkami za kolejny kawałek jedzenia w misce i go zjadł. Stałe elementy w jego ramenie szybko znikały, został już tylko makaron i zupa.
" W końcu wtedy jest więcej czasu na trening."-Prawda, więc jesteś tym jednym z ambitnych zabójców. To dobrze, myślę że nasz trening będzie udany.- Odpowiedział mu z lekką ekscytacją w głosie, od sparingu z Sosetsu trochę minęło, a sparingi z białowłosą był już rutyną, chciał spróbować zawalczyć z kimś innym. Zdobyć nowe doświadczenie, w końcu styl każdego  miał w sobie jakieś różnice, nawet jak czasami były małe lub niezauważalne na pierwszy rzut oka.
"Pytanie tylko co na to możemy poradzić jako zabójcy?"-W najprostszych słowach zabić źródło problemu- Odpowiedział bez zbędnego owijania w bawełnę i gdybania. W końcu trzeba być bezpośrednim, a nie sprawiać że inna osoba musi się domyślać. Przynależność do korpusu sprawiła że szybko wydoroślał.
"Może mają jakiś trop demona i coś z tym mamy zrobić? Albo może chodzi o te plotki o zaginiętych Filarach? "-Cokolwiek to by nie było, pewnie przypadnie mi obronna ludzi. A ci silniejsi zabójcy zajmą się pozbyciem przyczyny problemu.- Powiedział powoli nawijając makaron na pałeczki, a jego oczy gdy to mówił były skierowane na miskę. Chciał szybko skończyć jedzenie, aby z nim potrenować. Przerwał na chwile nawijanie makaronu na pałeczki, i skierował wzrok na Jina.
-Znaczy nie zrozum mnie źle lubię to co robię. Uważam że na obecną chwile to dobry podział zadań. Wiele mi brakuje, aby dogonić na przykład Sai lub Kagamiego. Nie wspominając o samych Hashirach. Rywalizacja z lepszymi, czy chęć ochronny kogoś bliskiego to dobra motywacja do działania.- Dodał starając się rozjaśnić znaczenie poprzedniego zdania, które mogło trochę brzmieć jak narzekanie, ale w gruncie rzeczy było stwierdzeniem faktu. W końcu kto by wysyłał zabójców na pewną śmierć. Wytrenowanie dobrego zabójcy trwa i kosztuje. Nie byli demonami które mogły się pojawiać jak grzyby po deszczu. -Ayay- Powiedział pod nosem, gdy makaron który nawinął ześlizną mu się z pałeczek i musiał odnowa to robić.

"wypada pospać dłużej i odpocząć, co do tego nie ma wątpliwości." Skinął głową na te słowa nie musiał już nic dodawać w tym temacie. Bycie sową zdecydowanie bardziej się opłacało niż porannym ptaszkiem, w końcu demony polowały tylko w nocy.
"zatem chyba każdy z nas jest dość ambitny, o ile można to tak określić. "-Czy ja wiem, nie znam wszystkich może tak jest, może nie. Na pewno bym nie zakładał że wszyscy.- Odparł starając się powiedzieć że niestety nie można do takich spraw podchodzić ogólnikowo, bo każdy jest inny. Może wielu ma cechy wspólne jak śmierć bliskich, chęć stania się silniejszym czy nawet zemsta. Są też ci co mają nie do końca dobre ambicje i tylko czekają na okazje, aby je urzeczywistnić.
"Znasz Kagamiego Yuichiro?"-Można to tak nazwać- Powiedział nie do końca pewny czy go zna jakoś bardziej, nie mieli za wiele okazji do rozmowy.
"Dawno go widziałeś? Co u niego?"-Dawno chyba dwa lata temu. Nie wiem co u niego. Przepadł jak kamień w wodę, ale myślę że ma po prostu ważniejsze rzeczy na głowie.- Odpowiedział niepewny losu jego starego znajomego. Starał sobie przypomnieć kiedy to było, chyba jakoś na początku jego przygody w korpusie. Mieli wtedy sparing dwa na jednego i mieli na początku zniszczyć tykwę której pilnował Kagami, co im się nie udało, a potem bronić swojej. Bronienie im też nie wyszło, a Yoshimatsu wylądował na drzewie od siły uderzenia starszego zabójcy. Dobrze że jedyne co się połamało to boken. Ne nie dostali tego dnia dodatkowej roboty.
"Kagami odbył ze mną kilka treningów. Od dawna jednak go nie widziałem."-Ja z nim miałem tylko okazje mieć sparing i jeden patrol.- Powiedział mało przejęty, w końcu nie miał okazji lepiej poznać rudego zabójcy, a następnie zaczął zjadać nawinięty makaron na pałeczki. Tak dalej pamiętał co się wydarzyło na patrolu, lecz nie widział potrzeby dzielenia się tą informacją, dalej wisiał obiad zabójcy płomienia. Po przełknięciu makaronu w jego głowie zrodziło się pytanie, które zadał praktycznie od razu. -Byłeś uczniem Hashiry płomienia? Czyli twój oddech to płomienie, prawda?- Zapytał ciekaw ze względu na to że od dawno nie miał okazji skrzyżować bokenów z kimś takim.

''Dwa lata mówisz?" -Tak, mniej więcej nigdy nie byłem dobry w pamiętaniu dat.- Powiedział to tylko po to, aby uświadomić rozmówcy że jego stanowisko w tej sprawie jest mało precyzyjne. ''że uda mi się go wkrótce spotkać." -Jest coś co chciałbyś mu powiedzieć? Mogę przekazać jak go spotkam wcześniej.- Doskonale sobie zdawał sprawę z tego że los różnie kieruje ludzi, a że zazwyczaj próbował pomagać to i Jinowi zaproponował ten pomysł. ''Pewne się minęliśmy." -Możliwe.- Powiedział, zastanawiając się czy tak faktycznie mogło być. Nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek go widział. Choć może, kto wie?
Nie zdziwił się że jego towarzysz używa oddechu płomienia, trochę się nawet tego spodziewał po zachowaniu, mimo to że ubiór dawał inne, a nawet wręcz przeciwne wrażenie. ''Chociaż trzeba przyznać, że na razie mojemu płomieniowi wiele brakuje zarówno do Tsuyi jak i Kagamiego. Ale to kwestia czasu. " -Prawda, jeżeli żadnemu z nas noga się nie podwinie po drodze.- Uśmiechnął się lekko, nie spodziewał się że znajdzie kolejną osobę z podobnym celem. Kolejny rywal, dzięki któremu stanie się silniejszy. Spodziewał się owocnego treningu, nawet jak może się okazać że jest silniejszy od niego, choć nie chciał zapeszyć ze względu na to że nie docenienie przeciwnika to największy błąd jaki można popełnić.
''A Ty korzystasz z jakiegoś oddechu?" Skinął głową na tak, gdy miał już powiedzieć, po skończeniu jedzenia makaronu, ten już zgadywał jakim oddechem się posługiwał czarnowłosy. Nie trafił, choć nie był daleko od prawdy w pewnym sensie. ''to powiedziałbym, że oddech wody idealnie do Ciebie pasuje. " -Ciekawe, mój przyjaciel z dzieciństwa posługuje się tyn oddech.- Odpowiedział mu jednocześnie lekko podnosząc brwi, przez to że akurat ten oddech dopasował do niego. Wiatr i woda w naturze miały wiele wspólnego, jedno i drugie potrafiło być spokojne, przyjemne, ale w jednej chwili mogło stać się niebezpieczne. -Mój oddech to wiatr, ale jestem na tropie czegoś, co będzie bardziej do mnie pasować.- Dodał tajemniczo, nie chciał zdradzać na razie swojego małego sekretu. Może gdy to opanuje to ujrzy to światło dzienne. Gdy już nic nie stało na przeszkodzie, złapał za miskę i wypił już letni ramen na raz.

Decyzja Jina nie była niczym niespodziewanym, to zrozumiałe że chciał go spotkać i zadać kilka pytań osobiście. "Mam nadzieję, że gdzieś na niego trafię." -Powodzenia, pewnie go spotkasz za niedługo w związku z tą katastrofą.- Powiedział niemal pewny że osoba która wydawała się starać o bycie w centrum uwagi, dostanie coś do zrobienia podczas tak ważnego zadania jak te trzęsienia ziemi i wyrwy. Katsumitsu miał tylko nadzieje że ta sytuacja nie ujawni w jakiś sposób stosunkowo nowej kryjówki zabujców. Kiepsko byłoby się obudzić którejś nocy na odgłosy krzyku i ognia. Całe szczęście przy Yonezawie nie miał tego problemu, jednak pamiętał plotki i historie o ataku demonów.
"Nie możesz pozostawić mnie w takiej niewiedzy… " -hmmmmm- Zaczął się zastanawiać czy mu o tym powinien powiedzieć, w końcu sam miał tylko kilka poszlak, których sam jeszcze nie umiał połączyć w całość. Raczej nie chciał się dzielić tym, z pierwszym dopiero co poznanym zabójcą w korpusie. Chciał mieć tą przewagę że mało kto będzie wiedzieć co ma ukryte w rękawie, jednak wpadł mu jeden ciekawy pomysł.
"Może chociaż jakiś szczególik?" -Jak wygrasz ze mną, to dostaniesz mały szczególik. Co ty na to?- Powiedział to, aby go zmotywować jeszcze bardziej. Ciekawość niby pierwszy stopień do piekła, jednak czy na pewno? Gdyby nie ludzka ciekawość, to pewnie cała cywilizacja by stała w miejscu. Może ten szczególik i jemu kiedyś pomorze, mimo to że na pierwszy rzut oka wydawało się raczej że nie, jednak na pewno ugasi jego ciekawość na ten moment.
Niestety ramen się skończył, teraz zostało mu wypić letnią zieloną herbatę i ruszać. -Dopijmy herbatę i można ruszać na trening.- Poinformował swojego towarzysza, następnie wziął łyk herbaty. Sam był ciekaw co potrafi jego nowy rywal, może nie aż tak bardzo jak Jin informacji o oddechu, ale mała ciekawość co pokaże, wciąż była.

"Tylko potem nie próbuj się wymigać!"-Raczej dotrzymuje słowa.- Odpowiedział ze spokojem, nie miał się czym przejmować. To co zamierzał mu przekazać sporo nie dawało, w końcu miała to być mały szczególik który wzbudzi jego ciekawość jeszcze bardziej lub sprawi że odpuści. Bez względu na skutek, nie zdradzi mu nic więcej na ten temat, przynajmniej puki nie będzie pewien że może mu zaufać w tej sprawie.
"żebyś potem nie zrzucił winy za porażkę na problemy żołądkowe" Uśmiechnął się rozbawiony. -Jasne, jak przegram to będzie tylko i wyłącznie moja wina- Odparł nie za bardzo przejmując się w tym momencie kto wygra, wolał zostawić takie rzeczy na potem. Nie znając siły przeciwnika mógł się spodziewać wszystkiego, więc najpierw będzie musiał wybadać jego siłę.

Skończył pić herbatę. "Gotów?"-Ta, pora na trening.- To powiedziawszy pozbierał swoje rzeczy, wziął tace z miską, kubkiem i ruszył za Jinem. Odłożył rzeczy po jedzeniu do odpowiedniego miejsca, przynajmniej tak mógł ułatwić prace sprzątającym Ne.
Szedł z nim do znanej mu "dzielnicy" najpewniej po to aby wziąć przedmioty treningowe. Na miejscu był spory ruch, pewnie wszyscy przygotowywali się do sowich misji. Chłopak już na wejściu wiedział co będzie mu potrzebne w tym sparingu. "Bokuto czy coś innego?"-Jedno bokuto, chce poćwiczyć podstawy.- Odpowiedział nie pokazując pewności siebie ani braku respektu do przeciwnika. Po prostu miał tym razem ochotę powalczyć jednym zamiast dwoma mieczami treningowymi, może przy powrocie do podstaw odkryje coś nowego. Po otrzymaniu bokuto podziękował z grzeczności.
To byłą krótka wizyta w magazynie, teraz zmierzali na pole treningowe mijając kilku zabójców którzy odnosili przyrządy do treningów. Gdy dotarli na miejsce odłożył swoje rzeczy obok rzeczy czarnowłosego.
Wszedł wraz zabójcą na wolne pole treningowe i ustawił się w pozycji bojowej na przeciwko. W obu dłoniach trzymał bokuto, które wystawił końcem w kierunku Jina. "Gotów?"-Tak, nadchodzę!- Krzyknął jednocześnie dając sygnał że sparing się zaczyna i ruszył do walki. Szybko skrócił dystans zmarkował atak na prawe ramię i zaatakował w kierunku lewego ramienia. Chciał sprawdzić czy jest czujnym obrońcą, czy jednak prosta zmyłka go pokona.

Wytrzymałość 8
Atak (5+4)=9

Plan Treningowy:

Od samego początku Jin czuł, że coś jest nie tak. Pomimo niepozornego wyglądu, obawiał się, że jego oponent przekroczy jego oczekiwania. Tak też się stało i od pierwszych chwil sparingu dało się to odrzuć. Walka zaczęła się błyskawicznie. Katsumitsu bardzo szybko skrócił dystans między zabójcami. Już po chwili, Jin wiedział, że jeśli chodzi o pojedynek na szybkość to stoi raczej na przegranej pozycji. Całe szczęście różnica nie była tak ogromna i mizunoto był w stanie zareagować. Zmyłka, którą chciał użyć użytkownik oddechu wiatru była dość dobra, jednak udało się ją unieszkodliwić. Tokage wykonał parowanie z użyciem swojego bokuto, odpychając delikatnie ostrze wroga na bok. Korzystając z udanego manewru obronnego, samuraj natychmiast wyprowadził kontrę, wykonując poziome cięcie, które zmierzało w kierunku barku sparing partnera. Płomień wyprowadził ofensywę jak najszybciej mógł, mając świadomość, że różnica prędkości między wojownikami była znacząca i należy wykorzystać każdą możliwą opcję. Atak, wykonany przez Jina może i był obiecujący, jednak chłopak nie miał co do niego jakichś ogromnych oczekiwań. Najważniejsze dla niego na ten moment było po prostu utrzymanie się w walce, osiągnięcia jak najwięcej mógł i nauczenia się tyle ile się dało, aby w przyszłości wykorzystać te wiedzę.


Wytrzymałość: 8
Obrona: 9, Atak: 12

Albo jego rywal był od niego lepszy, albo Katsumitsu znowu się nie wyspał, mógł zauważyć że jego ataki są jakieś ospałe i wolne. Może to nie był po prostu jego dzień, a może po prostu obiad nie zdążył się ułożyć. Jin lekko go zaskoczył, nie dal się nabrać i już wyprowadzał kontratak, Katsumitsu przeszedł już do bloku, mimo większego dystansu spowodowanego przez odepchnięcie zrobił to wystarczająco szybko, ale nie udało się. Atak Tokage był na tyle silny że z łatwością się przebił i trafił jego ramie. Podświadomie lekko go nie docenił, musi się pozbyć tego niezdrowego odruchu podczas sparingów, bo kiedyś może go to doprowadzić do śmierci w nieszczęśliwym wypadku. Wykonał odskok do tyłu, aby mieć dystans do wykonania szybkiego wypadku. Niemal od razu wykonał go z lekkiego rozpędu, wraz z pchnięciem które zostało wycelowane w kierunku brzucha przeciwnika. Po raz kolejny sprawdzał swojego przeciwnika pod względem doświadczenia w walce z innym zabójcami. Nie miał zamiaru robić raz po raz robić samego cięcia, bo było by to nudne. Chciał aby walka treningowa była nauką i momentem do sprawdzenia niekonwencjonalnych ruchów, w końcu pchnięcie w walce z demonem w większości scenariuszy było bezużyteczne, a wręcz stawiało w problematycznej sytuacji w której demon może unieruchomić miecz zabójcy w swoim ciele.  

Wytrzymałość 7
obrona (3+4)=7 atak (6+4)=10

Ku zaskoczeniu Jina, jego cios dotarł do ciała Katsumitsu, uderzając go dość mocno. Co prawda chłopakowi nie udało się trafić w bark tak jak planował od początku, a w ramię, jednak nie miało to dużego znaczenia. Była to walka treningowa i jej głównym celem była wymiana ciosów i nauka nowych sztuczek, a nie próba wzajemnego zabicia się i poturbowania. Delikatny uśmiech pojawił się na twarzy młodego samuraja, gdy bokuto uderzyło jego oponenta. Radość nie trwała jednak długo. Użytkownik wiatru wycofał się, aby ponownie zaatakować. Tokage po raz kolejny został uświadomiony, że jeśli chodzi o szybkość to nie ma najmniejszych szans. Sparing partner w błyskawicznym tempie wykonał zryw i zaatakował pchnięciem. Płomyk chciał uchronić się za pomocą obrotu ciała w bok. Pomysł nie był zły, jednak różnica prędkości przeważyła. Stojąc twardo lewą nogą, chłopak wycofał prawą, tworząc ruch półkola. Mimo to, drewniane ostrze uderzyło, trafiając w prawą część brzucha. Jin poczuł ból, jednak nie zamierzał z tego powodu się poddawać. Wyhamował przeciwnika gdy oberwał, jednak nie zamierzał poprzestać swojego uniku, który co prawda nie poskutkował, jednak miał również pewną zaletę, którą miała być dobra kontra. Prawa noga dalej powędrowała po półkole, sprawiając, że pozycja mężczyzn została lekko zmieniona. Stojący wcześniej na wprost siebie, byli teraz delikatnie odwróceni. Przed Tokage znajdował się jego przeciwnik, stojący do niego bokiem. Z perspektywy Katsumitsu, miał on po swojej lewe części ciała Jina. Samuraj wykonał ponownie cios pod skosem, po raz drugi celując w ramię, wyprowadzając cios z wysokości. Czy tym razem również dosięgnie?

Wytrzymałość: 7

Obrona: 5, Atak 18