Szafkę przygotował z myślą o podróży - których nie było zbyt wiele zimą, ale wraz z nadejściem wiosny wiedział, w które rejony Japonii powinien się zapuścić, aby uzupełnić zapasy własnych komponentów o tej z najlepszymi składami. A do lekkiej i wytrzymałej szafki, którą łatwo było transportować na plecach niczym kosz, było łatwiej upchnąć więcej roślin niż do torby. I łatwiejsze było ich poprawne przechowywanie.
Zawahał się jednak, znajdując jako pierwszy na skarpie. Może... źle zrozumiał zaproszenie? A może zabójca pioruna podał mu również konkretny dzień, w który powinien się tutaj zjawić. A może się spóźnił..? Poczuł jak nerwowość w nim wzrasta, chociaż nie był w stanie wiele na ten temat zrobić...
Na wszelki wypadek rzeczywiście zabrał ze sobą swój nichirin, choć miał cichą nadzieję, że nie potrzebował swojej broni do tego, o czym nawet nie chciał myśleć że mogłoby mieć miejsce. W końcu nawet jeśli starał się nie zaniedbywać swoich treningów fizycznych - daleko mu było do zabójców regularnie ćwiczących i walczących. Skupiał się w ciągu dnia w dużo większej mierze na swoim fachu niż walce. Nie mógł się równać w najśmielszych snach z kimś rangi tsuchinoto.
Zdenerwowałem go. Chce mnie zepchnąć.
Myśl w jednej chwili sama się zjawiła, nie chcąc opuścić umysłu zielarza. Zmroziło go to. Może powinien się wycofać, póki jeszcze miał szansę? Może powinien...
Odstawił szafeczkę na ziemię, klękając przy niej i sprawdzając zawartość poszczególnych szufladek. Zaczął upewniać się i sprawdzać czy posiadał to, co powinien - podstawowe korzenie, ususzone liście, płatki kwiatów czy pąki. Musiał mieć pewność, że wszystko posiadał... a przede wszystkim powinien przestać martwić się tym, na co nie miał wpływu.
Nikt nie chciał go zepchnąć ze skarpy, prawda?
A przyniesienie własnej broni... to... nie było... było..? Nie był pewny już sam czego było znakiem, choć szczerze przeraziła go wizja podobnego starcia z Matsumoto. Jeśli coś by się stało, jeśli do czegoś by doszło...
Nie mógł przecież o tym powiedzieć Eri, jednocześnie nie mogąc zatuszować czegoś podobnego. Powinien skupić się na tym, żeby pomóc samurajowi, a nie na tym, dlaczego ten oczekiwał przyniesienia od niego broni. To był po prostu... rodzaj pozdrowienia, prawda? Pożegnania? Coś, czego nie do końca rozumiał jako ktoś wychowany zupełnie poza zwyczajami wyższych klas społecznych. Coś, czego nie pojmował...
Podniósł wzrok, widząc sylwetkę Matsumoto.
- Przyniosłem od razu zioła, niektóre mieszanki powinni być skuteczne prędko. Broń też przyniosłem, ale... - zawahał się przez moment. Powinien o tym mówić, pytać? Może rzeczywiście czegoś nie rozumiał, nie znał jakiegoś zwyczaju. Może właśnie się zupełnie zbłaźnił i wykazał zupełną ignorancją?

Nie chciał do siebie dopuszczać tego, dlaczego rzeczywiście mieli się spotkać na skarpie treningowej - w końcu istniał jeden, bardzo sensowny powód, który wciąż nie był w umyśle Fukuro akceptowalnym. Dlaczego miałby przecież... To nie tak, że nie walczył zawsze - ale gdyby nadeszła potrzeba, zawsze mógłby starać się utrzymać defensywę. W końcu nie był wielkim bohaterem, ani wojownikiem. Znał swoje miejsce w korpusie - przynajmniej w to szczerze wierzył.
I może właśnie dlatego bez słowa rzeczywiście zostawił przyniesione zioła w miejscu, w którym mogłyby być bezpieczne. Choć wciąż w duchu błagał, żeby to nie był rzeczywisty trening. W końcu nie wypadało się sprzeciwiać - ale jednocześnie sama wizja rzeczywistego treningu z kimś, kto jednak znacznie przewyższał go umiejętnościami, sprawiała że zaczynał się stresować jeszcze bardziej niż zazwyczaj.
To musiał być jakiś nieśmieszny żart - jakaś drwina, może wciąż spał jeszcze i w tej chwili przeżywał jeden z gorszych koszmarów, o których mógł pomyśleć. Nic dziwnego, że wydawał się jeszcze bledszy ze strachu - nawet nie wiedział co miałby powiedzieć, w jaki sposób się odezwać. Nawet w postawie i wyglądzie było mu daleko od dzielnego i szlachetnego wojownika - już dawno przestał poczuwać się takim, w końcu wyraźnie nie taka ścieżka była mu pisana.
Naturalnym w nim był stres, kiedy już Takashi przystąpił do ataku - choć tym razem udało mu się zablokować to uderzenie, choć z dużym trudem. Właściwie na tym zaczął się skupiać, kiedy dotarło do niego, że nie byłby w stanie zostać zabójcą - na defensywie, na utrzymaniu obrony, na tym aby kupić nieco czasu podczas starcia z wrogiem, gdyby zaszła taka potrzeba.
- ... niektóre chwasty są ziołami, właściwie bardzo dużo ich jest używana w przygotowywaniu... środków... leczniczych... przepraszam - wydukał ostatnie, kiedy uświadomił sobie, że nie był to do końca moment na podobne mądrości odnośnie rodzajów pielęgnacji poszczególnych roślin - choć po części nieco odetchnął w duchu, że chociaż pierwszy atak udało mu się odbić. W końcu krótsze ostrze doskonale sprawdzało się właśnie w defensywie.

7-2=5

Takashi powoli wypuścił powietrze, krążąc wokół zielarza i mimowolnie — Czy ten chciał, czy też nie raz na jakiś czas miał za swoimi plecami rozpadliny oraz perspektywę runięcia w dół, gdyby tylko zabójca pioruna popełnił błąd albo włożyłby za dużo siły w swój atak. Złociste oczy analizowały jego postawę, kryjąc niejakie zawiedzenie za kamienną twarzą, która nie zdradzała za wiele jeśli chodzi o, czym teraz mógłby myśleć.
— Skup się. — Zrugał zielarza chłodno — Priorytetem są ruchy przeciwnika oraz najbliższe otoczenie, pozostali wojownicy mogą sobie na więcej pozwolić. W Twoim przypadku myślenie więcej niż ponadto to, tylko Ci zaszkodzi. — Kontynuował,  może powinni zacząć najpierw od sesji medytacji? Chociaż to nigdy nie ucieknie, a teraz przynajmniej mógł określić z czego jest gliny jest ulepiony zielarz.
Jego postawa zdradzała wiele uchybień i jest nad czym pracować, jednak piorun miał doskonałą świadomość, że nie zrobi z niego wybitnego wojownika — Zresztą, nie chodziło mu o to. W przypadku zagrożenia, zwiększyłby swoje szanse na przeżycie, granie silniejszego niż się jest przy odrobinie szczęścia może mu uratować życie, zwłaszcza jeśli zdoła skryć swoje słabości i wszechobecną panikę, która emanowała od zielarza.

Takashi zrobił krok w tył, a potem zrobił gwałtowny wypad i wykonał prosty cios znad głowy — Cięcie wydawało się proste do zablokowania, a dla Takashiego wydawało się nawet beznadziejnie wolne. Nie było to jednak ujmą dla Fukuro, wszak szkolenie Sakury wyglądało podobnie! Chociaż była minimalna różnica w tym, że ona była praktycznie dzieckiem... No i mniej się bała.

10