Nie zamierzał się z nią spierać, kiedy podjęła decyzję o odesłaniu prowadzących ich kruków. W jego oczach nie potrzebowali ich stałego nadzoru, tym bardziej z resztą, że mieli ze sobą mapę i nie mieli po trzy lata, żeby nie umieć z niej korzystać. To co natomiast nieco go męczyło, to fakt, że zdecydowali się na wycieczkę pieszą, jakby nie mogli jechać jak cywilizowani ludzie. Na początku ich spaceru, Mori więc mogła się co nieco nasłuchać charakterystycznego dla niego gderania, które pojawiało się chyba tylko wtedy, kiedy z nudów chciał kogoś podenerwować. To nie trwało na szczęście długo, bo w końcu zdecydował się wyciągnąć kiseru i odpalić fajkę, zamykając w ten sposób jadaczkę na dłuższą chwilę i delektując się dymem.
On w przeciwieństwie do niej, nie miał problemu z ciszą wypełniającą przestrzeń między nimi. Bo przecież nie mogło być tak, że gadali cały czas, tak samo jak i zwyczajnie nie widział ku temu potrzeby. Kiedy jednak odezwała się wreszcie, spojrzał na nią przelotnie, zanim zaciągnął się ostatni raz i strzepał popiół z fajki, chcąc ją zaraz schować.
— Całkiem dobrze, jeśli mam być szczery — odpowiedział całkiem zadowolonym z siebie tonem, uśmiechając się nawet przy tym lekko, by zaraz też parsknąć cicho. — Czy od błyskawicy? To kwestia sporna, ale jeszcze trochę i będę mógł iść z Daisuke na wyścigi. O, ale wiesz co? Pamiętasz jak ćwiczyliśmy któregoś razu, żeby dało radę nasycać te twoje linki i strzały piorunem? To już mamy z głowy — rzucił, wybitnie z siebie zadowolony, jakby co najmniej odkrył właśnie nowy oddech, albo dostąpił boskiego objawienia. Zsunął się zaraz za nią, podobnie jak ona, zsuwając na twarz maskę, kiedy znalazł się na stabilniejszym gruncie. — Tak więc możemy dzisiaj zrobić jakąś sztuczkę, jeśli okaże się, że gospodarstwo mamy z niespodzianką.

Spojrzał na nią trochę tak, jakby pozamieniała się na rozumy z... sam w sumie nie wiedział czym, skoro i tak brakowało jej już sporej dozy zdrowego rozsądku. Na moment też skrzywił się, jakby go to w ogóle uraziło, a potem prychnął oburzony.
— Nie jestem Takashim — rzucił zniesmaczony, przywołując imię zabójcy pioruna, który w jego głowie stanowił fenomenalny wręcz przykład na to, jak nie posługiwać się swoim oddechem. Jego ezoteryczna technika mogła mu dawać wiele, ale biorąc pod uwagę jak skończył chociażby po napadzie demonów na Yonezawę, była ruchem ostatecznym. Nawet parę razy przyszło mu dyskutować o tym z Daisuke, oczywiście w celu wyśmiania Matsumoto.
— Robię sobie 'kuku' — rzucił z przekąsem — Kiedy jest to konieczne, a nie żeby pokazać, że mogę, albo żeby coś komuś udowodnić — machnął na nią ręką i nawet uśmiechnął się na to szturchnięcie pod tą maską.
— Wiesz, jak się tak martwisz, to może ja sobie stąd pójdę, co? Przynajmniej jedna zagwozdka z głowy — sarknął. Bo w przeciwieństwie do niej, on nie miał wątpliwości. Był ryzykantem, ale do pewnego stopnia i był pewny swoich technik głównie po to, żeby nie martwić się ich powodzeniem, kiedy na szali stawiał swoje zdrowie lub życie.
— Mam wrażenie, że nie ma co robić sygnału. Ewentualnie... zawołaj? — zawahał się nieco. Głównie dlatego, że podejrzewał iż ewentualna szybko ich zweryfikuje, nawet jak ustalą sobie jakieś specyficzne sygnały. Z resztą... znali siebie i swoje tendencje na tyle, że często mogli działać w swoim towarzystwie po omacku i liczyć na to, że drugie domyśli się o co im chodzi.
Skręcił, nie tracąc nawet na moment rytmu, kiedy wskazała na zawijającą w lewo odnogę ścieżki. Czekała ich ostatnia prosta, która przerzedzała nieco rosnące przy drodze zwykłe chałupy, robiąc miejsce na rozległą posiadłość, pewnie kiedyś bogatych i wpływowych właścicieli.
— Możemy spróbować na początek wejść gdzieś wyżej, może coś wypatrzysz — rzucił, mimowolnie rozglądając się za jakimś dogodnym miejscem, a potem wskazał na ustawione przy jednej ze ścian kupę skrzynek, po których mogli sięgnąć dalej, by łatwo wspiąć sie na wysoki dach.

- Jak na kogoś kto tyle lat spędził w korpusie posiadasz strasznie małe rozeznanie w tym, kto w ogóle do niego należy - rzucił w odpowiedzi, wzruszając przy tym ramionami i nie mając zamiaru teraz robić jej wykładu z tego, kim takim znowu był Takashi i dlaczego był podręcznikowym przykładem tego, jak robić sobie krzywdę. W sumie to trochę dziwiło go, ze po akcji w siedzibie rodu Minamoto nie zainteresowała się bardziej tym, co działo się w ogóle w Yonezawie, bo akurat o tym w jakim stanie Matsumoto skończył było głośno przynajmniej w lecznicy.
Już był gotowy, już się rozpędzał widząc tego jej podniesionego palucha, ale na całe szczęście zachowała wszelkie uwagi dla siebie. Bardzo dobrze, bo znowu by coś jej powiedział i byłoby jej przykro, albo zarzuciłaby mu, że jest okrutny. Powiedziała jednak co innego, na co uśmiechnął się pod maską perfidnie.
- O mnie? Myślałem, że o siebie, tylko wybierasz drogę naokoło, żeby to powiedzieć - prychnął lekceważąco.

Ruszył po tych skrzynkach, szybko znajdując się na dachu i przeczołgując się do krawędzi, gdzie zaległa Mori. Kiedy ona koncentrowała się na swoim wzroku, on próbował bardziej skupić się na tym, co właściwie czuł. Pozornie panował wokół nich spokój, więc albo nikogo nie było w domu, albo znajdowali się zbyt daleko od miejsca, gdzie trwały jakiekolwiek posiedzenia. Szybko jednak okazało się, że to drugie miało miejsce, bo kiedy Mori szturchnęła go łokciem, szybko podążył spojrzeniem za demonem przemykającym po podwórzu.
- Zostawmy sobie jednego, może coś powie. Przejdę po dachu bliżej nich. Możesz sobie strzelić i w beczki, mnie to bez różnicy, poczekaj tylko, aż będę mniej więcej za nimi i wtedy możemy się zacząć bawić - rzucił, a potem odsunął się od krawędzi i przesunął tak, żeby jak najbardziej skryć się przed wzrokiem demonów. Potem zaczął powoli przesuwać się wzdłuż elewacji, omijając miejsce, gdzie ewentualnie można było go łatwiej wypatrzeć z okien. W końcu jednak dotarł, zatrzymując się prawie idealnie na przeciwko Mori, wciąż nisko na dachu, ale kucając i z dłonią znajdującą się na rękojeści katany. Spojrzał na nią i kiwnął głową. Był gotowy, teraz wystarczyło, żeby zaczęła strzelać.

Skinęła głową w wyrazie zrozumienia i zjechała po dachu nieco niżej, upewniając się tym samym, że nie będzie rzucać się demonom w oczy. W międzyczasie także zdjęła z pleców łuk, przygotowując się nie tylko do późniejszej interwencji, ale też po to, aby ubezpieczać swojego niewdzięcznego brata.
Chociaż miał rację odnośnie faktu, że mało wiedziała o swoich towarzyszach broni, to nie planowała mu tego przyznawać. Ale też nie znaczyło to, że wytknięcie tego braku świadomości ją zupełnie obeszło. Kilkukrotnie przyłapała się na myśleniu o tym, zamiast o zebranych na dole przeciwnikach, aż w końcu Ayumu szczęśliwie dotarł na wyznaczone przez siebie samego miejsce przypuszczenia ataku.
Dostrzegła sygnał. Przełożyła jedno ramię przez czubek dachu, drugą ręką naciągając cięciwę. Ponieważ w międzyczasie pozostała ich dwójka przeciwko dwóm wrogom, wycelowała w tego, który stał dalej od jej brata. Zakładała, że kiedy wyda z siebie jakiś dźwięk, zwróci uwagę przyszłej ofiary Ayumu, która z kolei uśpi swoją czujność.
Kiedy pocisk rozpoczął swój lot, Mori wskoczyła na drugą stronę dachu, po którym następnie zjechała, dalej ostrzeliwując wroga osłabiającymi pociskami. Jeżeli jednooki nie da rady od razu doskoczyć i do niego w celu ucięcia głowy, jego siostra wykorzysta technikę, która materializowała siatkę.

Działania Mori wystarczały, żeby nie tylko odwrócić uwagę demonów, co zwyczajnie wywołać przyjemne zamieszanie. Kiedy strzała opadła i trafiła w ciało, podniosła się wrzawa, kiedy demon krzyknął, albo raczej wydał z siebie bełkotliwy krzyk. Ayumu zsunął się po dachówkach, wybijając ze skraju dachu wprost w stronę rannego demona, jednocześnie poprawiając uchwyt na rękojeści katany. Ostrze zaszeleściło przyjemnie, kiedy wreszcie zostało dobite, a Ayumu niczym cień opadł na demona i pochłonął go jednym ciosem, odcinając mu głowę.
To była ta najłatwiejsza część, kiedy mieli jeszcze element zaskoczenia po swojej stronie, bo zaraz kiedy pierwsze cielsko runęło na ziemię, podniosła się prawdziwa wrzawa. Drugi demon, który znajdował się blisko, krzyknął na całe gardło, oznajmiając krótkimi słowami pojawienie się obcych, tylko po to by następnie rzucić się w kierunku zabójcy Pioruna. Nie był przesadnie szybki, ani silny, co można było wyczuć po sile uderzenia, ale kiedy tylko Ayumu zablokował cios, zdał sobie sprawę że ostrze nie zrobiło tego, czego się spodziewał. Nie przeszło gładko przez skórę demona i nie przecięło kości i ścięgien, pozbawiając go kończyny. Zamiast tego zadało niewielką ranę, a w miejscu w którym się zatrzymało, skóra demona wydawała się skruszyć, jakby chronił go pancerz. Cudownie. Pomyślał tylko, zanim z dwójka kolejnych wybiegła z cienia budynku w jego stronę.
- Złap ich wszystkich! - wrzasnął do Mori, mając na myśli przede wszystkim siatkę, którą mogła posłać w ich stronę.

Ayumu zaklął pod nosem krótko, gdy jeden z demonów w których celowała Mori rozpłynął się w powietrzu. Siatka wystrzelona przez zabójczynię pomknęła jednak, skutecznie łapiąc drugiego z napastników i ograniczając jego ruchy.
Po ciele jednookiego przeskoczyły wyładowania, skrząc się i zaznaczając jego sylwetkę na ciemnym podwórzu, kiedy sięgnął dłonią do siatki, sprawiając że elektryczność przeskoczyła dalej, rażąc złapanego demona. Ten ryknął, wyraźnie rozwścieczony, ale też chwilowo pozbawiony większej możliwości ruchu.
Szkoda tylko, ze wciąż został jeden, który właśnie wybiegł z domu, szarżując prosto na pioruna. Ayumu wykręcił mieczem, poprawiając pozycję, ale kiedy demon znajdował się na wyciągnięcie miecza, zatrzymał się gwałtownie.
Mężczyzną szarpnęła jakaś niewidzialna siła, jakby impet rozpędzonej bestii uderzył w niego bezpośrednio, bez konieczności fizycznego kontaktu. A mimo to Ayumu czuł doskonale nieprzyjemny zgrzyt i chrupnięcie łamanych kości, kiedy siła wbiła się na wysokości lewego ramienia. Nishioji nawet nie próbował się powstrzymywać, kiedy z płuc wyrwał mu się rzężący krzyk, zduszony trochę przez fakt, że został odepchnięty na przeciwległą ścianę budynku, w którą zawisł. Smętnie wisząca lewa ręka bolała, jednak wystawała z niej połyskująca bielą kość, świadcząca o paskudnym złamaniu.
Ayumu sapnął, zbierając się na równe nogi jak najprędzej i czując, jak jego ciała wzbrania się nieco przed gwałtownymi ruchami lewej ręki. Przytulił ją więc ciasno do korpusu, palcami łapiąc materiał uniformu, żeby jak najmniej nią ruszać.
Napastnikowi natomiast, zabłysły oczy, kiedy tylko zwęszył świeżą krew marechi. Warknął, wyraźnie zadowolony, nawet widząc to jak jego przeciwnik składa się do pierwszej formy swojego oddechu i rzuca w końcu do przodu, błyskawicznie znajdując przy nim i tnąc go w korpus. Demon zaryczał, ranny ale wciąż w gruncie rzeczy gotowy do walki.

rana 4 stopnia - otwarte złamanie lewego ramienia

Chociaż od momentu stworzenia siatki na demona większość swojej uwagi, siłą rzeczy, przeznaczyła na demona, który jej ataku uniknął, tak gdzieś w tle cały czas widziała poczynania Ayumu. Świadomość, że wspólna technika, nad którą niegdyś tyle pracowali ma zastosowanie w praktyce, tymczasowo natchnęła ją nową nadzieją oraz dumą z młodszego brata. Mimo, że nie miała możliwości się nad tym zastanowić, to prawdopodobnie widząc ten drobny sukces poczuła się znacznie pewniej podczas walki z niewidzialnym przeciwnikiem. Co, ostatecznie doprowadziło do zwycięstwa także i ją.

Nie zdążyła natomiast w żaden sposób zareagować na kolejnego przeciwnika. Odruchowo uniosła brwi, widząc, że ten zatrzymał się na krok przed jednookim, w ten sposób odpychając go impetem. "Szczęśliwie" próba wykrzyczenia imienia brata ugrzęzła jej w gardle, w ten sposób powstrzymując ją od zdradzenia jego tożsamości. Na dłuższą chwilę znieruchomiała, ponownie tracąc nabytą moment wcześniej pewność siebie i chęć do walki - sytuacja ta przypomniała jej starcie Kamy Hayato z Torą, a także to, jak skończył.
Paraliż ten ustąpił razem z uświadomieniem sobie, że ten mężczyzna przeżył, ale tak samo jak i w poprzednim przypadku, zapach jego krwi z całą pewnością stał się już zarzutką na przeciwnika. Strzały, które w niego posłała zupełnie zignorował, mając teraz jeden cel, chociaż potencjalna ofiara ewidentnie nie planowała poddawać się bez walki mimo wystającej z ramienia kości.
Zbliżając się do nich, nie miała żadnego pomysłu na swoją ingerencję. Wiedziała jednak, że aby kompletnie nie zdyskwalifikować się z tego starcia, nie mogła ponownie użyć oddechu w tym momencie; potrzebowała przerwy, chociaż prowadzona obawą o krewnego cały czas zmniejszała dystans między sobą, a wrogiem.
Odwiesiła łuk, dobywając toporów.
— Ryū! — zakrzyknęła, chcąc zwrócić na siebie uwagę demona. Kiedy ten zaczął odwracać się w jej kierunku, cisnęła bronią z planem wbicia mu jej w głowę. Ruch ten ponownie sparaliżował ją nieco w związku z bólem w żebrach. Nie mogła mieć pewności, że w pełni swojej sprawności udałoby jej się uniknąć kolejnego ataku przeciwnika, ale w aktualnej sytuacji nawet nie była tego bliska. Wróg zrobił szybki krok w jej kierunku, wystawiając w przód palec wskazujący - tym samym nie uderzając w nią całą swoją siłą równą masie ciała, a jedynie punktowo, jakby samym pazurem. Nagły ból w udzie zaburzył jej równowagę, w wyniku czego upadła na ziemię. Jej noga była przebita na wylot z raną adekwatnej wielkości.
Wiedziała, że musi ją zatamować jak najszybciej, ale najpierw musiała sobie umożliwić chwilę na taki zabieg. A także Ayumu, którego stan był jeszcze gorszy. Dlatego też wybiła się ze zdrowej nogi i koncentrując na ruchach przeciwnika spróbowała dotrzeć toporem do jego szyi - żeby przynajmniej nieco ją naderwać.

rana 1 poziomu - obicie przedramienia
rana 2 poziomu - utrudniające poruszanie się obicie żeber
rana 3 poziomu - przebite udo

Chciał jej powiedzieć, żeby strzelała dalej, licząc na to, że jeśli nie zrobi to demonowi zbytniej krzywdy, to zwyczajnie odwróci jego uwagę, ale nawet nie zauważył kiedy Mori znalazła się blisko, już z toporkami w dłoniach.
Kiedy demon wystawił dłoń, szarpnął mieczem, wykorzystując okazję, że ten skoncentrował się na jego siostrze i ciął znowu po boku, ale tym razem nie po żebrach, a wyżej, pod pachą chcąc uszkodzić demonowi mięśnie i zakłócić możliwość ruchu. Udało się, bo katana mlasnęła nieprzyjemnie, wraz z przecinaną skórą i chlupotem krwi, która wylała się na ziemię. Ostrze jednak nie zrobiło niczego spektakularnego jak odcięcie demonowi całej ręki, bo Ayumu czuł jak ból z wystającej kości wytrąca go z równowagi i nie pozwala uderzyć z pełnią siły. Naelektryzowane ostrze jednak zrobiło swoje, kiedy wyładowania rozeszły się na moment po ciele napastnika, zakłócając jego motorykę i spowalniając ruchy. Demon przekierował więc wcześniej wystawiony palec, ale wolno i drżąco, tak że jego technika nie zadziałała tak jak powinna, a kiedy uderzyła w Ayumu, zaledwie musnęła go po nodze. Akurat, żeby Mori miała szansę na czyste cięcie toporami.

rana 4 stopnia - otwarte złamanie lewego ramienia
rana 1 stopnia - rozcięta skóra na prawej nodze

Demon widocznie zrozumiał beznadziejną sytuację, w której się znalazł. Uświadomił sobie nagłe osłabienie organizmu po ataku Ayumu, a także widział próbę Mori do odcięcia mu głowy toporem. Założył ręce na głowę, kuląc się w sobie, w związku z czym jej broń wbiła się w jego bark. Zapierając się nogą o plecy przeciwnika, sięgnęła po wbitą w niego wcześniej drugą z broni, zupełnie, jakby wspinała się po skalnej ścianie. Wykonując zamach do uderzenia w wystający fragment karku, dotarło do niej, że demon przez cały ten czas zbierał energię.
Eksplodował niewidzialną siłą - chociaż się nie ruszał, to uderzył w nich tak, jak wcześniej, tylko bez żadnego konkretnego kierunku, a wszechstronnie. Onryō odpadła od niego razem ze swoją bronią, pchnięta na tę samą ścianę, którą wcześniej swoim ciałem naruszył jej brat. Krzyknęła z bólu, uświadamiając sobie, że w jej plecy, bliżej prawego boku, wbił się głęboko drewniany element. Ostrożnie odepchnęła się od płaszczyzny, opadając na ziemię frontem ciała. Zagryzła zęby, próbując zmusić się do wstania i kontynuowania starcia.
Kilkukrotnie dźgnięte ciało odmawiało posłuszeństwa, jednak po paru chwilach, które wydawały się zajmować wieczność, udało jej się podnieść i uklęknąć na jednym kolanie. Powoli sięgnęła po łuk, który szczęśliwie nie uległ uszkodzeniu, tak samo, jak większość z upchanych w kołczanie strzał.
Naciąganie cięciwy było procesem niezwykle bolesnym, do którego musiała podejść kilka razy, żeby osiągnąć wymagane napięcie. Nie pomagał także fakt, że demon i jej brat nie stali w miejscu, dlatego kilkukrotnie musiała rezygnować z oddania strzału, aby nie trafić jednookiego.
W końcu klatka piersiowa przeciwnika została przebita pociskiem, do którego zmaterializowała się linka łącząca go z zabójczynią. Zaraz po tym w jego ramionach pojawiły się jeszcze dwa kolejne.
— Tnij, kurwa! — krzyknęła, próbując przytrzymać przeciwnika w miejscu. Szarpnął się do przodu, przez co Mori niemalże wybiła zęby o podłoże, jednak udało jej się wstać wystarczająco sprawnie, aby dalej go spowalniać.

rana 1 poziomu - obicie przedramienia
rana 2 poziomu - utrudniające poruszanie się obicie żeber
rana 3 poziomu - przebite udo
+
rana 1 poziomu - obtarte i nieco rozcięte kończyny po przejechaniu nimi po ziemi
rana 3 poziomu - głęboka rana kłuta po nadzianiu na wystający kawałek drewna

Ayumu może nawet poczułby uznanie w związku z tym, jak brawurowo Mori zabierała się do atakowania demona, gdyby nie fakt, że tak cholernie bolała go ta ręka. Szczególnie, kiedy demon wypuścił gromadzoną energię, odpychając zarówno zabójcę pioruna, jak i jego siostrę. Jednooki wleciał przez wcześniej rozchylone przez demony drzwi, do środka budynku, unikając wlecenia znowu na ścianę, ale i tak miał wrażenie, że w głowie mu huczało, a świat trząsł się nieprzyjemnie, skręcając nieco żołądek. Nie był w tak złym stanie jak jego siostra, jednak mimo tego chwilę zajęło mu podniesienie się i ruszenie do przodu, bo cholera, chciał jeszcze kiedyś móc tej ręki używać.
Demon skoncentrował natomiast swoją uwagę właśnie na nim, ale nie mógł mu się dziwić, bo krwawił przecież obficie, rozchlapując dookoła nęcącą krew marechi. Odskoczył, kiedy ten zamachnął się, próbując go nie tyle uderzyć, co chyba pochwycić, jednocześnie próbując to zrobić tak, żeby nie przeszkadzać Mori zanadto, ale chyba nie wychodziło mu to zbyt sprawnie. Mylił kroki, a demon znowu uderzył swoją sztuką krwi, tym razem jednak o wiele słabiej, czy to z braku siły czy może chcąc wybić pioruna dodatkowo z rytmu. Ten faktycznie, pod wpływem uderzenia odsunął się do tyłu, musząc zaprzeć się nogami, by nie polecieć zwyczajnie do tyłu, ale ale to dało Mori szansę na lepszy strzał i pocisk przebił klatkę piersiową demona.
Ayumu skoczył do przodu, składając się niczym do pierwszej formy, ale wyładowania już dawno przestały przeskakiwać po jego ciele i jedyne co mógł aktualnie zrobić, to zwyczajnie ciąć demona. Pierwszy cios zablokował, przy okazji szarpiąc się i chroniąc ramionami, ale kolejny, mimo prób walki, trafił we wrażliwą szyję, przebijając się przez skórę i posyłając jego głowę na ziemię.
Ayumu stęknął, czując jak ból przebija się nagle przez adrenalinę. Został im jeszcze jeden demon, ale ten wciąż wił się pod siatką, trzymającą go bezpiecznie w miejscu.
- Żyjesz? - zapytał, krzycząc do siostry i spluwając krwawą flegmą gdzieś w bok. Jedyne co im teraz zostało to dojść do siebie i ściąć ostatniego sukinsyna. Albo zadać mu parę pytań.

rana 4 stopnia - otwarte złamanie lewego ramienia
rana 1 stopnia - rozcięta skóra na prawej nodze

Wywrócił okiem na te jej wrzaski, bo darła się na niego, jakby sam jej kazał brać wszystko na twarz. Sam, korzystając z chwili przerwy, oparł się o jakąś belkę plecami, sięgając po własne bandaże, ale jego praca była o wiele bardziej pobieżna. Nie był w stanie sam nastawić sobie tego złamania i powiedzmy sobie szczerze, nie ufał Mori, że zrobi to w dobry sposób, a chciał jeszcze kiedyś tej ręki używać z pełną sprawnością. Dlatego zwyczajnie obwiązał sobie przedramię tak, żeby unieruchomić je przy klatce piersiowej, a dzięki temu ograniczyć przypadkowe ruchy.
Przyzwał też kruka, bo jakby nie patrzeć, jego siostra też potrzebowała profesjonalnej pomocy, a kiedy ptaszysko pojawiło się zaraz, poprosił je o znalezienie medyka w najbliższej okolicy, jakkolwiek by tego miało nie zrobić. Trzeba było jednak było przyznać, ze nawet z takimi pierdołami radziły sobie całkiem dobrze, więc nie wątpił, że ptak szybko wróci z informacją zwrotną.
- Lepiej nie będzie - odpowiedział kobiecie, samemu przyglądając się jej uważnie, jak tam z jej obrażeniami i czy faktycznie oboje nie byli tak poharatani, że nawet ten demon w siatce ich zaraz nie rozjebie.

- Nic ci kurwa nie powiem - oznajmił wściekle demon, całkiem elokwentnie - jak zauważył z przekąsem Ayumu. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie wydawał się zbyt skory to współpracy, nawet jeśli chwilę wcześniej zaszlachtowali na jego oczach trójkę jego koleżków. Może czuł się odważnie, widząc ich aktualny stan, albo czując krew marechi. Albo jeno i drugie. - Weź go dźgnij. Albo odrąb mu coś - powiedział do niej, samemu jednak odwracając się w kierunku wnętrza budynku. - Ja sprawdzę w środku, pójdzie szybciej. Może ty z niego coś wyciągniesz, a może ja coś znajdę - wzruszył ramionami, albo raczej ramieniem, wyjątkowo chyba pamiętając, ze nie powinien ruszać tym ze złamaną ręką. Potem odwrócił się i wszedł do środka.

Było tam czuć zapach krwi, ale starej i przegniłej, zapewne po posiłkach, które urządzały tu sobie demony. Dlatego też poszedł w zupełnie innym kierunku, szukając najlepiej wyglądającego pokoju w całym kompleksie. Miał przeczucie, że Tora i Kaito mogli być na tyle próżni, że zależałoby im na takich rzeczach. Przyjemnym wnętrzu, ładnych mebelkach, przestrzeni która dawałaby im namiastkę luksusu. Przeszedł przez parę pokoików, ale większość z nich była pusta lub zwyczajnie zdewastowana; walały się po nich połamane meble, zalane tuszem bezwartościowe poematy czy porozrywane ubrania. W końcu jednak rozsunął drzwi, za którymi obraz wydawał się całkiem obiecujący. Pomieszczenie wydawało się wystarczająco duże, nawet jeśli któraś ze ścian umazana była starą krwią, której smuga kończyła się w rozkładającym się i cuchnącym ciele. Była tam rozłożysta leżanka, stół, nawet biurko czy inne szafki. Wszystko czego potrzeba do funkcjonowania i udawania, że było się na miejscu. Że miało się jakąkolwiek pozycję.
Dlatego też Ayumu wszedł do środka i zaczął się rozglądać. Najpierw powierzchownie, szukając chyba jakichś szczególnych śladów bytności. Może Kaito bawił się w odbijanie rączek i zobaczyłby na ścianie jakieś dwie odbite pary takich samych, to by na przykład wtedy miał pewność, że faktycznie tu był, ale niestety - niczego takiego zabawnego nie było widać. A kiedy już obszedł wszystko i obejrzał co było na wierzchu, zaczął patrzeć na to, czego nie było widać - opukiwać biurka i stół od dołu, czy zaglądając do szafek.

- Nic ci nie powiem, suko - odpowiedział jej demon, wściekle szarpiąc się pod siatką, której linki napinały się i rozbłyskały zimnym, elektrycznym światłem. To tylko bardziej zadawało się go pobudzać i denerwować, a może zwyczajnie zadawało mu ból, zmuszając ciało do reakcji. Nie zmieniało to jednak tego, jak na Mori w ogóle patrzył, mierząc ją nieustannie nienawistnym spojrzeniem, które tylko bardziej stężało, kiedy zabójczyni napięła łuk, posyłając w jego stronę pocisk. Warknął znowu, tym razem z bólu, a zranione cielsko zaczęło broczyć, a potem jeszcze bardziej, kiedy złapał ręką za bełt, łamiąc go by nie sterczał.
Mori więc musiała zrobić dokładnie to, co zaproponował jej brat, sięgając po toporek i rąbiąc w demona. Krew trysnęła, ochlapując ją nieznacznie, a demon zaniósł się wściekłym wrzaskiem. Przez obrażenia nie miała aż tyle siły co wcześniej, więc musiała zadać więcej ciosów by osiągnąć ten sam efekt, który poprzednio osiągnęłaby o wiele szybciej.
Udało jej się - owszem. Demon jednak, kiedy tylko jego ręka upadła na ziemię, zaczął tworzyć sobie nową, był to jednak proces powolny. Nic też w jego postawie się nie zmieniło. Wciąż patrzył na nią tak samo, wciąż próbował, chociaż już nie tak energicznie, wyswobodzić się spod siatki.

Pusto, a szkoda, bo zostawiona za sobą nieopatrznie korespondencja zawsze okazywała się przydatnym znaleziskiem. Nawet jeśli nie dowiedzieliby się gdzie aktualnie mogą przebywać Kaito i Tora, to może wyłuskaliby inne przydatne informacje.
Kiedy skończył, nie pozostało mu nic innego jak ruszyć dalej, zatęchłym korytarzem, który wydawał się miejscem pośrodku którego jego mieszkańcy pierwsi dowiedzieli się, co to znaczy stanąć oko w oko z demonem. Piorun mimowolnie sięgnął po katanę, wysuwając ją z pochwy, kiedy wyczuł pierwsze oznaki, ze z podłogą jest coś nie tak. Pobawił się przez chwilę przenoszeniem ciężaru ciała, chcąc upewnić się, że ma rację, a potem wybrał jedną z luźniejszych, chcąc podważyć ją ostrzem.

Demon zaśmiał się kobiecie prosto w twarz, słysząc co ma mu do zaoferowania, ale już po samej jego mimice było widać, co o tym wszystkim sądzi.
- Jeśli wam powiem, zabijecie mnie. Jeśli nie powiem, też zdechnę. W dupę możesz wsadzić sobie te swoje propozycje - syknął do niej. Może i jego sytuacja była beznadziejna, ale wydawał się dość oddany idei, by nawet jeśli miał tutaj umrzeć, nie dać zabójczyni pełnej satysfakcji.
Mori cofnęła się, napinając cięciwę i puszczając strzałę w niebo, która następnie spadła na demona deszczem nichirin. Ten znowu wydał z siebie nieludzki ryk, raniony i metalem i olejkiem, którym był on pokryty, ale też kuląc się w sobie, jakby chcąc chociaż nieco osłonić się przed tym co nadchodziło z góry.
- Jeśli mnie puścisz, powiem ci gdzie się udali - wycharczał jednak wreszcie, spoglądając na nią spode łba.

Cofnął głowę z odrazą, kiedy owinął go zapach zgnilizny i faktycznie, miał ochotę odłożyć tę deskę na miejsce i iść dalej, ale ktoś jęknął. Zielone spojrzenie wróciło do dziury, szukając ciała, które się poruszyło.
- Zaraz ci pomogę - powiedział, odsuwając wcześniej podważoną deskę na bok. - Powiedz mi tylko, Kaito i Tora, demony które tu wcześniej były, wiesz gdzie się udały? - zapytał, podważając drugą z klepek, najwyraźniej chcąc zrobić sobie więcej miejsca. Rozglądał się też, czy tylko ta jednak osoba wykazywała oznaki życia, czy może jeszcze ktoś więcej w tym dziwacznym grobowcu mógł żyć.

Mori obruszyła się w reakcji na słowa demona. Negocjacje nie były jej mocną stroną i tak naprawdę, gdyby tylko miała wystarczająco siły, po prostu uderzałaby w niego toporem, aż by w końcu zmienił zdanie. Nie chciała nawet słyszeć o propozycji wypuszczenia go; miała świadomość, że albo by jej wtedy uciekł, albo najpierw ją pobił/zabił i dopiero uciekł. Może gdyby chociaż nie była ranna, gdyby mogła względnie zaufać sobie i swoim technikom, zaryzykowałaby, jednak teraz siatka była buforem bezpieczeństwa między ich dwójką. Przynajmniej dla niej.
Miała nadzieję, że jej brat radził sobie w tym momencie lepiej niż ona.
Odsunęła się o parę kroków, żeby dać przeciwnikowi złudne poczucie, że mógłby zdążyć wydostać się z jej siatki i uciec. W milczeniu wskazała na niego znacząco otwartą dłonią, żeby zaczął swoją opowieść i że wtedy, w nagrodę, pozwoli mu się spod tej sieci wyczołgać. Nie planowała mu na to pozwolić, ale jeżeli on miał się nabrać - to byłaby szczęśliwa. W przeciwnym razie znowu będzie musiała nadwyrężać zranione ciało.

Na pytanie Ayumu odpowiedział kolejny przeciągły jęk, jednak trudno było stwierdzić, czy ten człowiek rzeczywiście coś wiedział, majaczył, a może po prostu bał się, że jeżeli zaprzeczy, to jednooki zostawi ich tam na dobre. Obok kończyny tego, który wzywał pomocy, poruszyła się lekko jeszcze jedna ręka; należąca do kobiety, która światła słonecznego nie widziała chyba od miesięcy, była podobnie zabiedzona, ale wciąż żyła - prawdopodobnie była jednym z najdłużej zamieszkujących dziurę lokatorów, a demony miały inny interes w pozostawieniu jej przy życiu. Zaschnięta krew tworzyła wąską smugę przez całą długość jej twarzy. Druga ręka natomiast wyglądała na połamaną w kilku miejscach, raczej zwiastując amputację.
Pierwsze odgłosy należały do dorosłego mężczyzny. Jeżeli Ayumu odciąży go z ciała, które spoczywa na jego nogach, zobaczy, że on także nie miał wrócić do domu ze wszystkimi kończynami - skryta pod zwłokami noga jest ucięta na poziomie kolana i niechlujnie zabandażowana, racząc ich wszystkich wonią zgnilizny.
— C-córka... — wydusił z siebie w końcu, unosząc palec wskazujący, pokazując przed siebie. Nie chodziło o kobietę z zakrwawioną twarzą, a leżące po drugiej stronie dołu dziecko. Otumaniony mężczyzna mógł nie uwierzyć jeszcze, że ta nie spała. Nishiōji natomiast nie potrzebował wiele czasu, żeby stwierdzić, że nie było jej pośród żywych od co najmniej paru dni.
— Ja wiem. — Kobieta z połamaną ręką przechyliła nieznacznie głowę w bok, wbijając spojrzenie w Zabójcę. — Zabierz... nas stąd. — Suchość w jej ustach było niemalże słychać, kiedy cichym głosem prosiła o pomoc. — Wiem...

Pojawiło się coś w jego oczach. Może nawet nadzieja, a może jakiś inny błysk, który oznajmiał nie zniechęcenie i brak współpracy, a jakiś powrót wigoru. Kiwnął głową na jej gest, ale zaraz uśmiechnął się lekko i nieprzyjemnie.
- Udali się Kiusiu. Gdzie - powiem kiedy będę w pełni wolny. - poinformował ją raczej, niż próbował zaproponować, po chwili bezruchu zaczynając rozpracowywać siatkę, która go więziła.

Prawdę powiedziawszy, to Ayumu kupował sobie jedynie czas, chcąc wyciągnąć od leżących pod podłogą ludzi informacje, o ile je posiadali. Oni jednak okazali się sprytni, cholera, jakby za krótko tam leżeli. A on? On był zmęczony, połamany, stracił sporo krwi i powiedzmy sobie szczerze - wyciągnięcie każdego z dołu absolutnie mu się nie widziało, bo nie chciał w całym procesie stracić ręki, przez dodatkowe jej uszkodzenie.
Połowa, o ile nie większość, wciśniętych tu ludzi, była pewnie już dawno martwa, tak samo jak wskazana przez mężczyznę córka, na którą łypnął tylko pośpiesznie i już wiedział, że nie było co się z nią szarpać.
- Nic jej nie będzie - zawyrokował, kucając nad dziurą, a potem przyglądając się zmęczonym twarzom. - Jeśli mi nie powiecie, to zamiast was stąd zabrać, spalę tę całą posiadłość, żeby ukrócić wam cierpień. Gdzie oni są? Pośpieszcie się, bo medycy którzy wam mogą pomóc, będą mieli kawałek do przejścia - jego głos był dziwnie chłodny, ale to nie było tak, że nie współczuł ludziom na których właśnie patrzył. Jego spojrzenie błądziło od jednego ciała do drugiego, nie mogąc nie widzieć w jakim są stanie i jak wiele z nich nie da rady dotrwać przybycia medyków. Pewnie część trzymała się tylko dlatego, bo inne ciało uciskało im jakiś witalny punkt, nie pozwalając tak zwyczajnie wykrwawić.
Jedyne co mógł i chciał zrobić tak naprawdę w tym momencie, to przywołać znowu kruka.

Mlasnęła cicho, nieco zawiedziona faktem, że jedyne, czym demon zechciał się na pierwszy rzut podzielić, była jedynie wyspa. Z drugiej strony, Kiusiu nie była aż tak ogromna - a jeszcze do niedawna znajdywało się tam leże demonów, co mogło sugerować, że zmierzą właśnie tam. Mori przyjrzała się przez chwilę przeciwnikowi, a potem oceniła spojrzeniem stan swojej siatki.
— Nie tak szybko — mruknęła, używając tej samej techniki, aby stworzyć drugą i pokryć demona jeszcze jedną warstwą swojego tworu. — Zobaczymy, czy nie robisz mnie w chuja — dodała skrzekliwie, próbując pozbierać się w sobie po naciągnięciu mięśni do strzału. Odnosiła wrażenie, że z każdą kolejną minutą dziura w plecach bolała ją bardziej, dlatego zanim ruszyła się z miejsca, odczekała, aż ból się nieco rozejdzie.
Przyjrzała się jeszcze raz swojej sieci i kiedy miała nadzieję, że demon nie poradzi sobie z nią w przeciągu kolejnych paru minut, podeszła do budynku, w którym zniknął Ayumu i włożyła głowę do środka. Już sam zapach w korytarzu sprawił, że prawie zemdlała.
— Masz coś?! — wrzasnęła, chwilę później żałując tego, kiedy przez jej plecy przeszedł dreszcz. — Ten kutas twierdzi, że jadą na Kiusiu! — Dodała nieco ciszej, po czym obejrzała się przez ramię, żeby mimo wszystko upewnić się, że demon jeszcze nie robi podkopu albo czegoś podobnego.

Kobieta z połamaną ręką odetchnęła głębiej kilka razy, jakby próbowała powstrzymać się od płaczu. Trudno było jednak stwierdzić, czy był to szloch ze strachu przed spaleniem, czy też optymistyczne wzruszenie na myśl o tym, że została odnaleziona i wkrótce miała trafić w ręce medyków, wreszcie wydostając się z tego piekła.
— Ta kobieta... ta ogromna — zaczęła po chwili, podnosząc głowę do góry, aby móc przyjrzeć się rozmówcy — mówiła coś o Seto pod Nagoją. Że tam będzie czekać. Bo ten... ten od rąk, ma pojechać na Kiusiu. Do Nobeoki. Ona nie chciała z nim jechać, dużo się kłócili zanim wyjechali. — Pod koniec swojej wypowiedzi zaczęła się dusić, a po jej policzkach w końcu spłynęły łzy, w pojedynczych smugach zmywając krew z jej skóry. — Proszę, to wszystko, co wiem. Zabierz mnie — już nie "nas" — stąd! Nie pozwól im wrócić... — Obróciła ledwo głowę w prawą stronę. Jeżeli Ayumu podąży za jej wzrokiem, zauważy człowieka dosłownie rozerwanego w połowie; niewykluczone, że nawet przypadkową ofiarę podburzonej kłótnią Tory.

Demon obruszył się wyraźnie, kiedy Mori postanowiła zarzucić na niego kolejną siatkę, zwyczajnie ją w tym momencie zaczynając wyzywać od wszelakich najgorszych. Zabezpieczenie jakie położyła na nim zabójczyni, zdawało się jednak działać, przynajmniej na razie, bo nawet jeśli przeciwnik szarpał się nieco pod dwoma warstwami siatki, to nie wyglądał, jakby miał w najbliższej przyszłości gdziekolwiek się wybrać.

Ayumu przez dłuższą chwilę przyglądał się kolejnym osobom tkwiącym pod podłogą, jakby na nowo oceniając ich stan i to czy w ogóle było warto kogokolwiek tutaj kłopotać. Jego rozważania jednak przerwał mu ponownie głos kobiety, kiedy czy to widząc nadzieję, czy też zwyczajnie nie chcąc spłonąć, postanowiła się odezwać.
— Rozumiem — odpowiedział zdawkowo, prostując się i odwracając w kierunku, z którego przyszedł, a z którego też doszedł go głos Mori. — I najwyraźniej nie kłamie! Jedno udało się na Kiusiu, a drugie do Seto — odkrzyknął jej, nie odwracając jednak spojrzenia od wyrwy w podłodze. — Zajmij się nim, a ja zaraz przyjdę! — rzucił jeszcze, na moment znowu pochylając się nad ofiarami demonów — Ani ja, ani moja koleżanka nie możemy was wyciągnąć. Jesteśmy poważnie ranni, ale zaraz wezmę pomoc — poinformował ich chłodnym, tonem, zanim znowu wyprostował się i zwyczajnie odszedł, w kierunku najbliższego wyjścia na zewnątrz.

Wezwany kruk już na niego czekał, więc Ayumu przekazał mu informacje, że pośpiesznie potrzebują wsparcia tropicieli czy medyków, niekoniecznie nawet tych wspierających cienie, bo wewnątrz znajdują się osoby wymagające medycznej pomocy. Ptaszysko zatrzepotało skrzydłami i odleciało, a piorun ruszył wzdłuż budynku, do miejsca gdzie wcześniej zostawił Mori.

rana 4 stopnia - otwarte złamanie lewego ramienia
rana 1 stopnia - rozcięta skóra na prawej nodze