Owari Ōkunitama

Owari Ōkunitama — Sob Lis 11, 2023 4:20 pm

Owari Ōkunitama

Powszechnie czczona jako sanktuarium wielkiego bóstwa opiekuńczego regionu Owari, bóstwa opiekuńczego rolnictwa i handlu oraz bóstwa zarazy, Owari Ōkunitama zostało wyznaczone jako sanktuarium sōja - a więc takie, w którym gromadzi się kilka regionalnych bóstw. Powstała przed okresem Nara.
wikipedia.org aichi-now.jp

Re: Owari Ōkunitama — Wto Maj 28, 2024 9:09 pm

03.03.1654

Wyruszenie w podróż by móc odnaleźć siebie, to było to czego potrzebował. Walka z demonami była wyczerpująca zarówno fizycznie jak i psychicznie. W pewnym momencie jednak poczuł że traci zapał do dalszego dzierżenia swoich mieczy. Zaczął czuć, że to co robi on oraz cały korpus tak naprawdę nie przynosi żadnych rezultatów. Zabijają te potwory, a one pojawiają się w coraz to większych ilościach, a w dodatku w przeciwieństwie do nich nie czują zmęczenia. Ryosen wiedział że jeśli nie uda mu się odnaleźć ognia który w nim zgasł, wkrótce może stracić życie. Brak motywacji będzie mieć wpływ na "ciężar" jego miecza. Ostrze kogoś kto ma cel jest zdolne przecinać góry. Tak zawsze mówił mu dziadek, który był także jego mentorem. Po odnalezieniu kapliczki postanowił na chwilę się przy niej zatrzymać. Przymknął na chwilę oczy jednak dzięki temu, że miał wyostrzone zmysły nikt ze zwykłych wieśniaków nie mógłby się do niego zbliżyć. Jako że był środek dnia to żadne demony także nie powinny się tutaj kręcić, ale prawdą jest że zbyt długi odpoczynek nie wchodził w rachubę. Po około dziesięciu minutach chłopak wyprostował się i westchnął. Nie było czasu na obijanie się. Podniósł swoje miecze i zaczął starannie je czyścić. Wyciągnął z sakwy wszystkie niezbędne przyrządy do tej czynności. Robił to bardzo starannie z dbałością o każdy milimetr ostrza. Został nauczony, że katana jest odzwierciedleniem duszy samuraja. Prawdą było, że zdawał sobie sprawę z tego, że jego dusza nie jest tak nieskazitelna jak ciemnozielone ostrza jego mieczy, jednak dbanie o nie, dawało mu również poczucie spokoju i koiło nerwy. Gdy skończył wstał z miejsca i przyglądał się dokładnie jak mienił się metal skąpany w świetle słońca.
- Cudownie. Od razu człowiek czuje się lepiej - Powiedział sam do siebie.
Czasami mu się to zdarzało. Nie uważał aby było to coś co można by zaliczyć już do choroby psychicznej, bardziej jak głośne wyrażanie swoich myśli jednak kto wie. Możliwe że jeśli dłużej będzie sam podróżował to zacznie prowadzić ze sobą bardziej rozbudowane rozmówki. Lub też zacznie rozmawiać z mieczami. Podczas tych przemyśleń poczuł jak ssie go w żołądku, a jego wrażliwy słuch mógł usłyszeć wcale nie takie ciche burczenie. Od dłuższego czasu nie jadł więc w sumie nic dziwnego, że organizm zaczął się tego domagać. Wyciągnął przygotowane w poprzedniej wiosce dwa onigiri po czym jedno złożył w darze bóstwom z kapliczki, przy której siedział, a drugie zaczął sam jeść.

Re: Owari Ōkunitama — Sob Cze 22, 2024 7:31 pm

Chociaż jako krewna szoguna czuła się zobowiązana, by szanować miejsca sakralne, to nigdy nie była przesadnie wierząca. Siła jej wiary jednak podupadła dodatkowo od momentu, w którym kapliczka Boga Księżyca stała się miejscem, w którym dostała widzenia historii Tsugikuniego z jego własnej perspektywy; od tamtej pory każda kolejna świątynia, chram czy nawet te mniejsze miejsca kultu budziły w niej nadzieję, że to się stanie znowu. Że znowu połączy się z Michikatsu, że pozna więcej detali z jego dawnego codziennego życia. A może i z tego aktualnego? Miała świadomość, że on gdzieś być musiał, gdzieś prowadził to swoje nieśmiertelne istnienie i niezmiernie denerwowało ją, że działo się to z daleka od niej. Jakże zabawnym byłoby, jakby okazało się, że tak potężny demon z premedytacją unikał prześladującej go "fanki".
Niemniej jednak teraz, w świetle słońca, nie wyczekiwała jego nadejścia. Ale nie sądziła także, że jej spokój w cieniu sanktuarium zostanie naruszony przez czyjąś obecność. Człowieka - mężczyzny - który okazał się rozmawiać sam ze sobą.
— Ty się dobrze czujesz czy rekreacyjnie gadasz do siebie? — spytała bezpośrednio, wyłaniając się parę metrów od jego lewej strony. Przyjrzała mu się od stóp do głów, następnie uśmiechnęła kącikiem ust. — Widziałam cię w świątyni nieopodal, samuraju. — Odczekała chwilę zanim kontynuowała z błyskiem w oku podkreślającym zainteresowanie. — Śledzisz mnie?
Była wręcz przekonana, że tak nie było - ich spotkanie tutaj było przypadkiem, chociaż była przekonana, że przy posterunku Korpusu rzeczywiście go widziała. Ale lubiła czasem namieszać. Dumnym krokiem zbliżyła się do mężczyzny i jeżeli nie zdążył zareagować lub nie zaprotestował, ukucnęła, aby spróbować bezczelnie ugryźć trzymane przez niego onigiri. Dla dodatkowego efektu, patrząc mu cały czas w oczy. Była także gotowa zablokować jego potencjalnie niebezpieczne uderzenie ręką czy kataną za pomocą protezy.

Re: Owari Ōkunitama — Nie Cze 23, 2024 12:56 pm

Ciężko było powiedzieć co w tej chwili tak naprawdę czuł samuraj. Nie spodziewał się obecności nikogo w tej okolicy. Czyżby jego zmysł zaczął nawalać? A może tak naprawdę ta kobieta jest duchem tego miejsca? A może... Przez tak długie podróżowanie w samotności zaczął już widzieć jakieś zmyślone persony. Nic bardziej mylnego. Kobieta była jak najbardziej prawdziwa, a jej słowa odbiły się dość dużym echem w jego głowie. Wygląda na to że wyrażanie własnych myśli na głos dla osób z szerszego otoczenia dalej było brane za przejaw jakiś zaburzeń.
- Tak naprawdę nie mówiłem do siebie tylko do nich - Po tych słowach wskazał na swoje katany.
I tak miała go już za dziwaka więc tak naprawdę nic mu nie szkodziło iść dalej w tą ścieżkę. W końcu sam nawet zaczął przez chwilę się zastanawiać czy aby wszystko ok. Słysząc kolejne zdania kobiety zdziwił się lekko ponieważ on jej tam wcześniej nie widział, a może po prostu nie rozglądał się aż tak dokładnie? Prawdą było że nigdy specjalnie nie zwracał uwagi na swoje otoczenie, szczególnie jeśli nie wyczuwał zagrożenia. Funkcjonowanie w ciągłym "trybie czuwania" było wyniszczające zarówno psychicznie jak i fizycznie. Dlatego w momentach takich jak ten czasami zdarzało mu się opuścić gardę, jednak to jak bezszelestnie do niego podeszła było w ogóle bardzo zaskakujące.
- Oczywiście - Odpowiedział na pytanie czy ją śledzi.
- Dostałem polecenie mieć Cię na oku. Teraz skoro o mnie wiesz moja sekretna misja straciła cały sens - Powiedział z udawanym żalem.
Widząc jak się do niego zbliża napiął zdecydowanie mięśnie. Nie miał zamiaru unikać ewentualnego ciosu. Chodziło bardziej o zmniejszenie obrażeń, chociaż kiedy zamiast wyprowadzać atak kucnęła ugryzła jego obiad czuł się mocno skonfundowany. Przez całe to wydarzenie nawet nie był w stanie skupić się na tym aby wytłumaczyć to co wcześniej powiedział.
- Tak naprawdę to zwykły zbieg okoliczności lub przeznaczenie... Zwał jak zwał. Pewne jest tylko to że wisisz mi obiad - Mówiąc to patrzył jej w oczy z lekkim zdenerwowaniem.
Do czego to doszło, że został w biały dzień okradziony z białego ryżu, przez "białą" kobietę...

Re: Owari Ōkunitama — Sob Lip 27, 2024 4:19 pm

Uniosła brew i zamrugała w wyrazie zaniepokojenia o mentalny stan rozmówcy, kiedy ten bez zająknięcia wyznał, że rozmawiał ze swoimi mieczami. Była świadoma, że może nie była to najbardziej dziwna rzecz, jakiej doświadczyła ze strony swoich kolegów-zabójców, a jednak zbił ją nieco z pantałyku.
— Mam nadzieję, że podzielają twoje poprawione samopoczucie — odparła bez przekonania, chcąc podkreślić, że wspominał o jego polepszeniu u ludzi.
Kiedy mężczyzna przyznał się do szpiegowania jej, Tokugawa parsknęła krótkim, szybko urwanym śmiechem.
— Obyś żartował, bo musiałoby mi być cię szkoda, że jesteś w tym aż tak beznadziejny — przyznała wprost, tym bardziej, że sama miała za sobą wiele lat aktywności tego typu. — No ale, nie szkodzi, zdarza się. Czego potrzebujesz się dowiedzieć? Może będę w stanie ci odpowiedzieć i oboje zaoszczędzimy trochę czasu? — Wyłapała sztuczny żal w jego głosie, lecz uznała, że o wiele zabawniej będzie jeszcze chwilę pociągnąć niezręczność ich spotkania. — Jak chcesz mnie zaprosić na randkę to nie musisz robić podchodów, wystarczy spytać.
Zadowolona, że nie zabrał onigiri sprzed jej twarzy, ugryzła je, ułożeniem brwi okazując najpierw lekkie zdziwienie, a potem teatralny smutek, kiedy nieznajomy wyjaśnił, że wcale jej nie śledził.
— A może właśnie twoim przeznaczeniem było mieć przekąskę zweryfikowaną przez kogoś, kto jest w stanie ci szczerze powiedzieć, że wszystkie te składniki są świeże i nie grozi ci zatrucie? — spytała, próbując go utwierdzić w przekonaniu, że w zasadzie zrobiła to wszystko dla jego dobra. — Nie ma za co, polecam się. Jak cię zwą? — Zadając pytanie zaczęła palcami zbierać pozostałości ryżu z okolic swoich ust.
W końcu niedbale otarła twarz przedramieniem i podniosła się do pionu, aby poprawić ułożenie swojej katany u boku.
— Cóż cię przywiodło w te strony?