???

Brzeg rzeki Arakawa — Sob Lis 11, 2023 3:44 pm

Brzeg rzeki Arakawa

Rzeka Arakawa (nazywana także po prostu "Ara", gdyż samo kawa oznacza rzekę), jest 173-kilometrowym potokiem przepływającym przez Prowincję Musashi. Swój bieg rozpoczyna na Górze Kobushi, a kończy go w zatoce Edo.

en.wikipedia.org

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pon Gru 18, 2023 6:50 pm

Nie miała coś szczęścia do ubrań, najczęściej do górnej części. Ale to przecież nie była jej wina! To wina tych wszystkich zabójców, na których wpada i mysi używać sztuki krwi. Dobra, to małe niedopowiedzenie, ona akurat lubi jej używać! Z reguły nie przeszkadzały jej dziury w tkaninie ani tym bardziej że była brudna od krwi. Ale planowała odwiedzić dzieciaka, a nie mogła przecież się wybrać do niego w takim stanie. Choć bardziej nie chciała, żeby widział i czuł zapach starej krwi. Klęczała więc zanurzona po brzuch w lodowatej wodzie przy brzegu i prała swoją yukatę w rękach. Szlag trafił jej Hakama po walce z dwoma zabójcami. - Mogliby trochę celniej ciskać tymi swoimi mieczami.. czasami mam wrażenie że ich celem są moje ubrania a nie kark.. jakby w życiu gołego tyłka na oczy nie widzieli.. - w głosie bardziej było rozbawienie niż irytacja. Wyłoniła z wody granatową yukatę i przyglądała jej się uważnie, dostrzegając miejscami niedotarte, ciemne plamy westchnęła z irytacją już. - Kurwa.. jestem demonem a nie jakąś wioskową, nabrzeżną praczką do kurwy nędzy! - warknęła wyłaniając się z wody całkowicie. Taszcząc yukatę za kołnierz, wylazła na brzeg cała mokra i zaczęła energicznie strzepywać tkaninę z nadmiaru wody. Słysząc za plecami kroki zerknęła przez bark w kierunku skąd dochodził odgłos zbliżającej się osoby. - Czego? - warknęła, odwracając się tak że teraz stała bokiem do nowego przybysza. Jedyny demoniczny aspekt jaki był widoczny to jej 'sukubi' ogon. Rogi miała schowane, oczy barwy intensywnego jadeitu. Może była naga i bez broni, ale zdecydowanie nie była bezbronna.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Czw Gru 21, 2023 1:31 pm

Ziewam przeciągle, nie bezwarunkowo, z potrzeby, co z przyzwyczajenia i wyuczenia się typowych zachowań ludzkich, które wyszły z obiegu demonicznej egzystencji. Ostatnio mam odrobinę gorszy humor, nie trafił się bowiem dawno nikt, kogo mógłbym z czystym sercem określić jako smacznego. Nawet przy próbie naprawienia, doprawienia, przygotowania smaków tak, żeby wyciągnąć z nich najlepsze cechy, finalnie okazywały się one co najmniej przeciętne. Wzdycham jeszcze, próbując nie myśleć o nienajlepszej kolacji dzisiejszego wieczoru, puszczając na chwilę kramik, który stanął z lekkim skrzypieniem drewnianych kół.
Nie mam pomysłu gdzie dziś się finalnie zatrzymać, nie mam określonej destynacji na dziś, aczkolwiek fajnie byłoby mieć gdzie się zatrzymać - ukrywanie się przed słońcem pod jakimiś prowizorycznymi kryjówkami nie leży w zakresie moich zainteresowań i wolę takich ostateczności unikać.
Spoglądam w głąb tafli rzeki odbijającej nocne promienie księżyca oświetlające dzisiejszą noc. Lustrując spojrzeniem płynący nurt, przypadkiem wzrokiem natrafiam na niespodziewany widok innej osoby. Co by nie mówić, widok kogokolwiek w nocy jest raczej rzadki. Mrużę oczy, by lepiej dostrzec z kim mam do czynienia i raczej nie ukrywam się z swoją egzystencją tutaj. Dostrzegam nagie, kobiece ciało, prawie w pełni ludzkie - sukkubi ogon wybija się tutaj swoim rarytasowym charakterem. I jak na zawołanie - memu odkryciu szybko towarzyszy pytanie ze strony obserwowanej, która wyraźnie zauważyła moją obecność.
- Niczego - odpowiadam, uśmiechając się lekko pod nosem - jestem przejazdem, ciebie zobaczyłem przypadkiem. A ty co, kusisz przechodniów jak jakaś... nimfa wodna? - Pytam, dodając po zastanowieniu, ale nadając zdaniu takiego tonu, by nie dało się go zinterpretować inaczej niż żart. Nie czuję od niej zagrożenia (co może być moim błędem), aczkolwiek lepiej nie przeginać pały, kiedy nie znam człowieka (demona) i nie wiem na co ją stać.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Wto Gru 26, 2023 7:03 pm

Szansa na to że trójka obcych sobie demonów znajdzie się w jednym miejscu nie mając tak naprawdę wspólnego celu - to znaczy nie będąc wezwanymi przez siły wyższe bądź w poszukiwaniu posiłku - była naprawdę znikoma, a jednak jakoś się to stało. On sam potrzebował nieco rozprostować nogi poza statkiem, na którym i tak musiał siedzieć podczas dnia. Poza tym... Gdzieś jego ulubione jedzenie na pewno biegało gdzieś w okolicy.
Życie na statku nie zmieniło jednak jego sposobu ubierania się. Poza kimonem i mieczem przy pasie, nadal nosił Kasę z doczepionymi wstęgami, które miały mu pomóc w maskowaniu nienaturalnego wyglądu. Pomagały w też rękawice okrywające dłonie oraz haori skutecznie zasłaniające ogon. Sei siedziała w wodzie, Mijikuma zmierzał z jednej strony drogi, a Ookami z drugiej. Szedł normalnym tempem, a jednak bardzo cicho. Szkoda jednak że nie było możliwości żeby ich ominąć. Nawet gdyby zdecydował się przebiec po powierzchni wody. Wymiana zdań nie umknęła jego wilczym uszom. - Kąpiąc się w tym miejscu rzeczywiście ściągasz uwagę. Zwłaszcza ogonem. - Który wskazał palcem jedynie nieco zwalniając kroku. Miał jedynie nadzieję że nie nadbiegnie nagle tu jakiś nadgorliwy zabójca służbista, a on siłą rzeczy zostanie w to wplątany.
Zlustrował również wzrokiem tego drugiego, który nazwał pływaczkę kusicielką. On chyba też był demonem? Chociaż tego już aż tak pewien być nie mógł. Miał już w nawyku żeby nikogo nie oceniać po wyglądzie. Także obydwu traktował z lekką dozą ostrożności.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Wto Sty 02, 2024 9:13 pm

"A ty co, kusisz przechodniów jak jakaś... nimfa wodna?"
Uniosła brew na komentarz zbliżającego się w jej kierunku samca. Sam fakt że mówił to ze spokojem w głosie, widząc jej ogon sugerował że nie ma do czynienia z człowiekiem. Zaciągnęła się jednak powietrzem gdy zmniejszył dystans, tak dla pewności że ma do czynienia z demonem. Nie miała zbyt dobrych relacji z własnym gatunkiem, większa cześć ją wkurwiała do tego stopnia że mogłaby pociąć skurwieli na tyle części żeby się nie zdążyli zregenerować przed wschodem słońca. Były może dwa demony, które zdołały zaskarbić sobie jej sympatię i jeden jej szacunek, bo zdawał się mieć zadatki na prawdziwego lidera. Ale z całą resztą miała od zawsze kosę, sama obecność innego demona z jakiegoś powodu budziła w niej większą dzikość za każdym razem.
Choć od dłuższego czasu nie miała takiej sytuacji, o dziwo teraz nie czuła tej agresji. Zmierzyła wzrokiem Mijikumę i słysząc po chwili słowa za plecami, zerkając przez bark dostrzegła zakapturzonego samuraja.
"Kąpiąc się w tym miejscu rzeczywiście ściągasz uwagę. Zwłaszcza ogonem."
Tak jak miała pewność że ten typ, ciągnący swój mały kramik był zdecydowanie demonem to już nie miała pewności co do zakapturzonego przybysza. Strzepnęła z ogromną siłą swoją mokrą yukatę, ochlapując pierwszego przybyłego nieco. Po czym narzuciła na na plecy nieco mniej ociekającą wodą tkaninę. - Może wabię zabójców tylko po to żeby ich zarżnąć.. o dziwo są łatwiejsi w obsłudze podczas mojej nagości.. nawet jeśli mają do czynienia z czymś co może je rozszarpać jednym ruchem. A ty.. - zaciągnęła się powietrzem gdy Ookami podszedł bliżej. -.. śmierdzisz demonem.. nie wstydź się.. pokaż mordę przed swoim bratem i siostrą.. - skomentowała wywijając ogonem na prawo i lewo tak, aby szpic końcówki lawirował to nad jednym, to nad drugim ramieniem czarnowłosej, niczym jadowity szpic skorpiona. Jak na kogoś kto został 'otoczony' z obu stron przez inne demony nie sprawiała wrażenia zaniepokojonej, choć nigdy nie przejawiała obawy przed kimś innym niż ich stwórca czy Kizuki. Choć do księżycy straciła w jakimś stopniu szacunek.. Zwłaszcza do osoby, która zablokowała jej sztukę krwi tylko dlatego że walczyła zawzięcie do końca. O to miała żal i czuła straszny gniew do stopnia że nie chciała mieć z NIM nic do czynienia jeśli nie byłaby do tego zmuszona siłą.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Sro Sty 03, 2024 5:47 pm

Zwyczajowo nie zatrzymałbym się nawet z uwagi na to, że z demona ciężko mi przygotować posiłek, dziś natomiast coś mnie skłoniło do zupełnie innego zachowania. Oczywiście nie z przyczyn czysto kusicielskich, o których sam wspomniałem, a raczej ciekawości, jako że przecież nie spotykam za często swojego pobratymca. Kiedy to było ostatni raz? Gdzieś zaraz po moim ponownym odrodzeniu, zmartwychwstaniu jako demon. Czyli gdzieś koło trzech lat. Dużo! Nie narzekam jednak, zwykłem raczej gustować w ludzkim towarzystwie, smaczniej smakuje.
Zdecydowanie gdybym został dzisiaj w mieście, w jakiejś dzielnicy hazardowej, zarobiłbym fortunę. Bo jaka jest szansa, że spotka się nie jednego demona, a dwóch? Zdecydowanie mała i szczerze to cieszę się, że do takiego splotu naszych losów doszło akurat teraz, kiedy już mogę czuć się częścią tej szalonej i krwiożerczej społeczności. Jako człowiek wolałbym unikać tychże jegomości! Obracam się niespełna za plecy, by spojrzeć na tego, co doszedł i dodał swoje dwa grosze. Gdyby nie zapach, to nie powiedziałbym, że demon, ale na pewno nie dałbym się nabrać, miłym gościem on nie jest. Tak ukryty w gąszczu swoich własnych szat? Jeśli ukrywa swoje ciało, to nie może być w pełni darzony moim zaufaniem. Nie to co koleżanka obok.
Żartuję!
- Póki co słabo ci idzie, bo zamiast zabójców to zwabiłaś dwa demony. – Zauważam, unosząc lekko kąciki ust. Jakoś tak mam dobry humor, czuję się jakbym doświadczył na własnej skórze czegoś w rodzaju niespodziankowej uroczystości.
- To skoro już tak się wylosowało, to przystańmy na tym, nie zdarza mi się spotykać innych demonów, a tym bardziej takich wstydzioszków jak ty. – Wskazuję palcem na tego co przyszedł po mnie, a który zdecydowanie nie chce ujawnić jak wygląda. – Renji – przedstawiam się, nie odrywając jednak wzroku od dziewczyny, nawet jeśli moje imię adresowałem do ich obojga. On po prostu jest ubrany aż nadto, ona wręcz odwrotnie, kalkulacja wyboru jest więc dość prosta i jasna.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pon Lut 05, 2024 3:16 am

Ledwie co wyszedł na spacer, a tu już dwa demony każą mu się rozbierać. No, przynajmniej częściowo. W końcu chodziło tylko o nakrycie głowy z którym dosyć niechętnie się rozstawał. Popatrzył jeszcze przez chwilę na demonicę bawiącą się w praczkę. Oj gdyby łaziły tędy jakieś wsioki zdecydowanie zaczęłyby się na nią gapić i dyszeć jak jakieś psy. Cóż... Każdy ma swoją metodę polowań. - On polując na zbójów zazwyczaj czaił się i porywał znienacka. Rzadko kiedy robił rzeź. Czasem pod wpływem chwili i impulsu, ale nie zdarzało się to często
Obydwoje poniekąd na niego naciskali, a zazwyczaj nie ulegał presji innych. Swojej twarzy praktycznie nikomu nie pokazywał. Nawet dziewczyna którą wychowywał, a którą oddał klanowi na przeszkolenie nigdy nie zobaczyła jego demonicznego łba. Z drugiej strony jaka była szansa że kiedyś ponownie się z nimi spotka? Poza nazwanie go wstydzioszkiem delikatnie naruszyło jego samurajskie ego. Nie wstydził się swojego wyglądu, ale był na tyle unikalny że nie dało się go pomylić z innym demonem. No i w sumie nie polował teraz, nie walczył z zabójcą... Do tego przemieszcza się jeszcze szybciej niż kiedyś, bo na statku. Mógł ściągnąć kapelutek. Niechętnie, ale jednak. -No skoro tak ładnie prosicie... Kawałeczek klaty również został odsłonięty, ponieważ wraz z Kasą zabrał również te długie wstęgi, które przykrywały również kawałek tej górnej części. - Zadowoleni? - No miał nadzieję że tak. Górował nad nimi wzrostem, a żółte jego oczy świeciły w ciemności i z łatwością przebijały się przez ciemność. Miał też nadzieję że nie przyjdzie żadnemu pytać o jego miecz. Jego już na wierzch wolał nie wyciągać. Czasy w których wyciągał go przeciwko demonom już dawno minęły.
W międzyczasie jeden z nich się przedstawił. Więc i on poczuł się zobligowany go przedstawienia się. - Ookami. - Jego surowe spojrzenie powędrowało na to co targał ze sobą Renji, przez co odruchowo i delikatnie uniósł brew. - Ale demona handlarzyny to od dawna nie widziałem - Każdy mial swoje dziwactwa, a nie jemu było oceniać.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Wto Lut 06, 2024 4:36 pm

"Cóż... Każdy ma swoją metodę polowań."
Wzruszyła ramionami na jego słowa. - Nie bierz tamtych słów poważnie.. nie wpierdalam zabójców.. moje gusta leżą w najgorszym ścierwie jakie pałęta się po świecie.. jest go tak dużo że głodna nie chodzę.. - przyznała wzruszając lekko ramionami z rozbawieniem w głosie. Czemu czuła potrzebę żeby zaznaczyć fakt że nie żywi się członkami korpusu? Nie powinna tego mówić na głos przecież. Ale miała swoje powody czemu tak właśnie było. Jeden Kizuki znał na to odpowiedź, bo jemy pierwszemu powiedziała czemu tak było. Co chodziło jej po głowie i żałowała że te prywatne myśli kiedykolwiek uciekły z jej niewyparzonej jadaczki w obliczu kogoś tak potężnego. Ale skoro ON wiedział, to nie miała powodu żeby nie mówić o tym innym.
"Póki co słabo ci idzie, bo zamiast zabójców to zwabiłaś dwa demony."
- Zabójca.. Demon.. co za różnica skoro obaj krwawią.. i obu można zapierdolić tak .. o.. - pstryknęła palcami przy swojej twarzy. Czy to była groźba?! Możliwe. Seiyushi była chyba najbardziej agresywnie nastawiona właśnie do własnej rasy. Możliwe dlatego że była cholernie terytorialna, zachłanna do stopnia że chętnie odrąbie komuś łeb, jeśli jej własność była naruszona. I nie miało znaczenia kto był sprawcą.
"Renji"
- Seiyushi.. - odpowiedziała patrząc na demona stojącego przy swoim małym wózeczku z pierdołami. Nie przeszkadzało jej że się na nią gapił, poły yukaty luźno zwisały po bokach eksponując w jakiejś części jej nie skalane żadną ryską ciało. Spojrzała na zamaskowanego demona, który podszedł bliżej. Spojrzenie utknęło w jego mieczu, przy pasie. Widząc jak odsłania mordkę ze szmat, przechyliła lekko głowę w bok zaciekawiona. - A to ci dopiero.. - szepnęła z lekkim rozbawieniem. Podchodząc nieco bliżej obrośniętego futrem demona. - Twoja manipulacja ciałem jest dobrze rozwinięta.. - sięgnęła wilgotną dłonią do pyska i przejechała palcami po futrze aż za jego wilcze ucho i z ciekawości podrapała go za nim z bezczelnym uśmieszkiem goszczącym na ustach. Obserwując go dość uważnie, a raczej reakcję na dotyk z zaskoczenia. - Nie zbyt oryginalne masz to imię.. Wilk zwący się wilkiem.. - skomentowała zastanawiając się czy sam je sobie wybrał czy ktoś mu je nadał. Zabrała w końcu dłoń i wskazała palcem broń przy pasie. - Pokażesz mi swój miecz? - spytała, wpatrując się w jego sprzęt do mordowania innych.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pią Kwi 12, 2024 10:22 pm

PRZERWA!

W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty użytkowników.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pon Cze 03, 2024 9:09 pm

15.04

No i los jakoś sprawił że ponownie zjawił się w okolicach tej rzeki. Powoli spacerując wzdłuż jednego z jej brzegów. Z daleka od wścipskich ludzkich oczu. Lubił spacery i cieszył się nimi za każdym razem gdy schodzili na ląd. Zaletą podróżowania na statku zdecydowanie było to że ciężej było wpaść na jakiegoś zabójcę, który przypadkiem potrafiłby więcej niż przeciętniak świeżo po szkoleniu. Albo w sumie to na jakiegokolwiek. W sumie to przez myśl przeszło mu czy może nie wskoczyć do wody i się nie umyć? W końcu Demony też powinny to robić jakby na to nie spojrzeć, a Seiyushi ostatnio mu uświadomiła że naprawdę w tej okolicy nie ma zbyt wielu gapiów. A samo mokre futro też raczej nie stanowiło problemu. O tej porze roku jest stosunkowo krótkie, a co za tym idzie dosyć szybko schło. Jednak zanim w ogóle by się na to w pełni zdecydował, wolał znaleźć jakieś oddalone miejsce od ludzkich siedlisk. Tak dla stuprocentowej pewności że nikt go nie nakryje w kąpieli. Bo jakby na to nie spojrzeć, to niechciałby żeby jakiś przerażony wsiok sciągnął mu tu na głowę inne osoby.
Maszerował więc skrajem rzeki aż w końcu musiał zacząć przedzierać się przez chaszcze. Nieco większa trawa mu pasowała. Tu powinien móc w miarę spokojnie móc wypocząć. Zwłaszcza że słońce dopiero co tak naprawdę zaszło, więc woda nadal była od tego cholerstwa nagrzana. I już miał zdjąć kapelusz razem z Haori, ale jego wilcze uczy wyłapały plusk. Oczywiście mogła to być ryba, ale wolał dla pewności zerknąć. Złapał trawę i odchylił na bok by dostrzec to co się kryło po drugiej stronie.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pon Cze 03, 2024 9:40 pm

Przyszedł tutaj, bo chciał odpocząć nie tylko fizycznie, ale i mentalnie oraz duchowo, nie czuł sie na siłach ostatnio za bardzo i czuł sie nieco przytłoczony treningami, w pewien sposób miał ich po prostu dość. A zapewne nie tylko on miał takie chwile gdzie chciał rzucić wszystko i gdzieś wyjechać, on właśnie tak postanowił, a kąpiel w rzece była zdecydowanie czymś czego potrzebował w tej chwili bardziej niż powietrze.
Przychodzenie o zmierzchu miało swój plus pod tym względem, że praktycznie nikogo tutaj nie było, a przynajmniej jego koci wzrok zabójcy niczego nie dostrzegł. Choć żeby nie było jego oczy laserami nie strzelały i demonów nie zabijały, ale byłby to zdecydowanie fajny bajer do kompletu jego zdolności kamieniarza. Dlatego też gdy upewnił się, że jest czysto zaczął ściągać z siebie buty, spodnie do których były przyczepione łańcuchy, potem koszule, a na sam koniec położył kapelusz na stosie swoich rzeczy. Ubrany tylko w bokserki wszedł powoli do chłodnej wody czując na ciele gęsią skórkę, która przebiegła po jego skórze. Westchnął cicho wchodząc aż po pas, a potem jeszcze głębiej, a gdy jego ciało przyzwyczaiło się do wody uśmiechnął się pod nosem i zanurkował w wodę biorąc wcześniej głębszy haust powietrza. Ależ to było orzeźwiające! Z radością stwierdził, że dobrze wybrał jeżeli chodzi o to jezioro i brak ludzi.
Po chwili wypłynął z wody oddychając ciężej przez usta i z wesołością wypisanym na ustach potrząsnął głową z której kapała woda. Przetarł palcami swoje mokre włosy, które teraz wyglądały raczej na ulizane. Stał w wodzie po same biodra ukazując jednocześnie rzadkie zjawisko w postaci gołej klaty Kazumy, która była wynikiem ćwiczeń zarówno w jego rodzinnym domu jak i treningu na zabójcę demonów. Miał silne i przede wszystkim dobrze wyrzeźbione ciało, a mięśnie na brzuchu były widoczne, on zaś cały mokry skąpany w świetle księżyca, która gnała w ich kierunku. Nie sądził, jednak że jest tak całkiem sam, słyszał ptaki gdzieś w oddali oraz jakieś głosy, chyba kobiece, ale nie był tego mocno pewny, bo chyba woda nalała mu się do uszu. Po chwili przechylił głowę i otwartą dłonią uderzał ucho z nadzieją, że choć część wody wypłynie, woda w uszach jednak nigdy nie była do końca miłym uczuciem.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Sro Cze 05, 2024 8:31 pm

Odchylając trawę nie spodziewał się ujrzenia znajomego zabójcy demonów w pełni okazałości świecącego mu klatą jakby jutro miało nie nastać. I dzięki temu że Wilk nosił swój specjalny kapelusz, nie było widać gdzie się lampi i jak długo. Milczał przez moment, co było skutkiem jego chwilowego laga mózgu i skupieniu się na obserwowaniu. Może i wcześniej jadł, ale i tak mu ślinka poszła, bo szczerze było się w co wgryźć. Na szczęście jego umysł był na tyle zahartowany, by móc w miarę szybko otrzeźwić umysł. Hartowany w innych celach, ale skoro już był wyćwiczony, to należało z niego korzystać.
A że nie wypadało mu siedzieć w krzakach i bezczelnie obserwować. Odchylił je nieco szerzej. Tak po minutce...
- Dobry wieczór, Kazuma. Nie sądziłem że tak szybko znowu na siebie wpadniemy. Do tego... W takich okolicznościach. - Nadal miał też na sobie nakrycie głowy przyozdobione wstęgami, które skrywały jego spojrzenie. Korzystał więc z okazji i lampił się bez obawy że zostanie to wychwycone. Naprawdę zabawne było że przyszli tu w tym samym celu, w tym samym momencie. - Masz coś przeciwko żebym dołączył do kąpieli? - Właściwie to było to bardziej pytanie retoryczne, ponieważ już ściągał Haori ukazując swoje bordowe kimono bez rękawów, a tym samym jego potężne i muskularne łapy. Cóż... Nawet jeśli przy ich ostatnim spotkaniu miał jakieś podejrzenia, teraz Kazuma raczej nie powinien mieć żadnych wątpliwości co do tego czym Ookami był. Zwłaszcza że po zdjęciu Haori ogon tez już dobrze było widać.
Kimona jeszcze nie zdjął. W końu niezbyt mu się nie śpieszyło. W końcu słońce dopiero co zaszło.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Sro Cze 05, 2024 9:07 pm

Nie spodziewał sie tutaj nikogo znajomego ani obcego, a mimo to poczuł się zaskoczony gdy ktoś się odezwał, a głos ten zdawał mu się znajomy dlatego też powoli odwrócił głowę w stronę Yamiego. Na jego ustach pojawił się uśmiech łobuzerski, co jak co, ale nie sądził, że jego akurat spotka. Zwłaszcza, że wyglądał jakby dopiero co wyszedł z tego krzaka, a co mu przeszło przez myśl, że jednak stał go i obserwował przez pewien czas, pytanie brzmiało raczej: jak długo tam stał? Jednak nie zaprzątał sobie tym za bardzo głowy, przeczesał jeszcze raz swoje mokre włosy palcami nie przestając się głupkowato uśmiechać.
- Dobry wieczór Yami-san, faktycznie okoliczności są zadziwiające i to raczej w dobrym znaczeniu tego słowa - Co jak co, ale kąpiel, nieważne czy człowieka, demona czy zabójcy zawsze była dobra, o ile miało się dobre towarzystwo, a temu raczej nie mógł zaprzeczyć. Lubił z nim rozmawiać nawet jeżeli była to jedna rozmowa, wyczuł w nim coś dobrego, może nawet jakieś dobre intencje, ale tego nie był pewny, to były tylko jego przypuszczenia.
- Ależ skąd, korzystaj śmiało, woda jest całkiem ciepła jak na taką godzinę - odrzekł zwykłym grzecznym tonem, co akurat było prawdą, po kilku susach w wodzie jego ciało w sporym stopniu przyzwyczaiło się do chłodnej wody, co było teraz dla niego na plus.
Przyglądał się w milczeniu jak ściąga z siebie ubranie i na jego twarzy pomalowało się zdziwienie, choć nie tak duże jak mógłby się spodziewać, czuł podskórnie, że jest kimś więcej niż dwumetrowym gadającym człekiem, a teraz miał na to dowód? Ale to jakoś go zmieniło? Niespecjalnie, poza tym, że po chwili po prostu wziął głębszy wdech i dał nura w wodzie na samo jego dno, płynąc przed siebie. Jego ciało po chwili skręciło i popłynęło w stronę wilka, wynurzył się jakieś 1,5 metra od niego machając głową na boki aby strzepnąć z siebie wodę, zrobił to tak jak to robią psy bądź inne zwierzęta, a po chwili, zmniejszył ich odległość o pół metra.
Mógł się przestraszyć jego ogona, sierści czy co on tam skrywa, ale zamiast tego, podszedł do niego jakby ściągnięcie odzienia nie zrobiło na niego wrażenia i z uśmiechem zapytał: - Podglądałeś mnie? - bez ogródek, zaciekawiony, czy to mu się tylko wydawało, czy miejsce skąd wyszedł było dla niego dzisiaj nader oczywiste. W sumie ciekaw był jego reakcji, bo może jednak przesadzał, a może nie? A póki mu nie odpowiedział, a skrócił ich odległość na tyle by mu się przyjrzeć, wzrok Kazumy wędrował od jego ramion, do jego ogona i z powrotem zaciekawiony co skrywa się pod jego nakryciem głowy. Milczał obserwując jego ciało zapewne tak samo zaciekawiony jak on robił to przed chwilą albo robi to nawet teraz, ale on o tym nie wiedział, gdyż nakrycie głowy schowało mu jego oczy i nie był pewny gdzie on ma oczy, ale czy się tym teraz bardzo przejął? Niekoniecznie.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Sro Cze 05, 2024 10:28 pm

???

Kruk vs Żabka

Kiedy Wilczy Demon i zabójca oddechu kamienia zażywali wspólnej kąpieli wymieniając się uprzejmościami, w pobliżu toczyła się walka pomiędzy dwoma odwiecznymi wrogami. Demonem, a członkiem korpusu. Kruk należący do Kazumy, latał nad okolicą czekając na wezwanie i pilnując czy jego podopieczny jest bezpieczny. Właśnie wtedy dostrzegł iż do myjącego się wojownika podszedł równie roznegliżowany demon, którego jedyne co zasłaniało to białe futro. Kolejny dowód na to iż wróg mógł pojawić się w każdej chwili i w każdym miejscu, stąd zabójcy powinni dbać o to by przeklęty pomiot Muzana nie złapał ich z opuszczonymi galotami.
Czarne ptaszysko z białą plamką przy dziobie przysiadło na gałęzi jednego z drzew znajdujących się nad brzegiem rzeki i zaczęło obserwację tego starcia. Kruk przysłuchiwał się rozmowie zastanawiając się nad tym co tu miało miejsce gdy to usłyszał kumkanie żaby, głośne i z pobliżu. Kruk przechylił swój łeb by spojrzeć w dół i dostrzegł pod drzewem grubą, rogatą żabę z wypalonym znakiem przedstawiającym liczbę 11 na czole. Kruk czuł iż ma właśnie do czynienia z demonem, który mógł towarzyszyć temu białemu wilkowi. Czarny Ptak domyślił się iż stworek może pełnić podobną funkcję do niego więc zapikował w dół by rozpocząć starcie z swym naturalnym wrogiem.

Podsumowanie

Możecie śmiało pisać dalej bez czekania na MG

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Sro Cze 05, 2024 10:56 pm

Woda faktycznie była nawet ciepła i dało się to w logiczny sposób wytłumaczyć. Mieli praktycznie lato - będące przy okazji najgorszym okresem dla demonów - więc słońce świeciło długo i mocno. Miało więc masę czasu by nagrzać wodę. Zwłaszcza że w tym okresie było raczej ciepło, więc ten proces przeszedł jeszcze lepiej. A jeśli już o cieple mowa, to na pewno poczuł jego przepływ kiedy znajomy zabójca się uśmiechnął w dość zawiadacki sposób. W sumie tak samo zadziałały słowa chłopa odnośnie ich ponownego spotkania, bo Wilk delikatnie zrozumiał to na swój sposób. Czyżby liczył na wspólną kąpiel? Ookami zaraz po haori odpiął od pasa swój miecz, zdjął sandały, a następnie kimono stając przed Kazumą ostatecznie w samych majtach oraz kapeluszu eksponując tym samym swoje wielkie... Cielsko. Futro o tej porze roku naturalnie było dość krótkie, przez co było to widać znacznie dobitniej. Nieco dłuższe pozostawało powyżej barków, chociaż i tak jego nakrycie głowy nieco przysłaniało. Mimo wszystko dobre oko mogło to zauważyć nawet z daleka. Wszedł do wody. Krok po kroku coraz głębiej aż w końcu stanął przed Kazumą, który dosięgał mu ledwie do... No właśnie barków. Wilk spojrzał się jeszcze na niego - dosłownie - z góry. - Ah, tak. Jeszcze kapelusz. - I o dziwo zrobił to, co z własnej woli robił naprawdę rzadko. Złapał swoje nakrycie głowy i delikatnie rzucił podkręcając. Ten ładnie poleciał na stertę jego ubrań, które pozostawił nieopodal tych należących do Kamieniarza. Tym samym też odsłonił swoje oblicze. Zwierzęcy łeb oraz żółte, świecące oczy, które z łatwością przebijały się przez mrok zmierzchu i powoli nadchodzącej nocy. Do tego na jego twarzy zagościł delikatny, aczkolwiek pewny siebie uśmiech. Szczerze miał nadzieję że się nie zlęknie i nie rzuci po łańcuch w celu roztrzaskania jego demonicznej głowy. Słowa zabójcy jednak zaraz do niego dotarły, przez co spojrzenie popłynęło nieco na lewo próbując znaleźć wymówkę. Delikatnie się speszył, jednak starał się nie dać po sobie tego zbyt mocno poznać. - Przez moment. Chciałem sprawdzić co to za hałas, a potem musiałem się upewnić czy Cię z kimś nie pomyliłem. - Wrócił do niego spojrzeniem. Nie żałował tego podglądania pomimo tego że nie wypadało. I kiedy tak na niego od góry patrzył... To wiedział że było warto.
Jego uwagę odwróciło nagłe starcie kruka zabójcy i... rogatej żaby? To było nieco bardziej niż podejrzane i nieco zaalarmowało demona. Tak długo jak kruk był w pobliżu, był spokojny. Oznaczało to że nie poleciał po wsparcie. Ale żaba? Nie znał żadnej cholernej żaby... Na chwilę obecną pozostał więc czujny, ale skoro już miał okazję miło spędzić wieczór, to z niej kurde skorzysta. A jeśli pojawi się coś co mu zniszczy obecny nastrój... To z chęcią pokaże że taki stary wilczur zna naprawdę sporo sztuczek. Jednak na chwilę obecną... Cieszył się przystojnym ryjem Kazumy i całkiem oczarowującą klatą.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Sro Cze 05, 2024 11:27 pm

Kazuma zdecydowanie nie był zdziwiony, a raczej... zaciekawiony! Nigdy wcześniej nie spotkał kogoś takiego jak Yami więc można uznać, że był po ludzku ciekawy jak wygląda gdy nie ma na sobie ubrań, choć tak mogło to zabrzmieć dziwnie i dwuznacznie, choć nie to miał na myśli. Nie do końca. Nigdy nie widział demona ani wilka, który był chętny na rozmowę, a co dopiero wspólną kąpiel w takiej ładnej rzeczce Arakawa w której się znajdowali. Dlatego też nie krył swojego zadowolenia jak na typowego wieśniaka przystało. Nie no tutaj nie trzeba być wiesniakiem by być zadowolonym z fajnego towarzystwa, a z NIM tak się czuł, co było dziwne, nawet jak na demona. Nie kumał tego, ale też nie zamierzał siedzieć i filozofować nad tym zagadnieniem, to nie było w jego naturze, zamiast tego, patrzył.
Patrzył na jego ciało, na jego uszy i ogon, to było dziwne, ale i fascynujące zjawisko. Spoglądał na Yamiego, który idzie w jego kierunku. A na jego ustach raz na jakiś czas wskakiwał uśmiech, a oczy były pełne ciekawości osobnika przed nim. Gdy ściągnął nakrycie głowy Kazuma z zaskoczeniem stwierdził, że chyba tego się spodziewał, i chyba to były słowa, które mógł użyć, bo sam nie wiedział czego powinien się spodziewać. Raczej go teraz w zadek nie ugryzie, co?
- Ah tak - uniósł jedną brew, a jego oczy wydawały się rozbawione - Więc mnie nie pomyliłeś, prawda? Mam nadzieję, że cie nie rozczarowałem swoim wyglądem - odrzekł z uśmiechem i nie umknął mu fakt, że jego wzrok poleciał gdzieś w bok, może i był teraz od niego nieco niższy, ale nawet o tej godzinie jego wzrok dobrze się przyzwyczaił. Uśmiechnął się gdy to zobaczył. a następnie do jego uszu dobiegł dźwięki tak dobrze mu znany, a mianowicie kruka, lecz nie był to jego kruk. Zmarszczył brwi na krótki moment tylko na krótki moment odwrócił wzrok by spojrzeć kto mu zakłóca cholerny spokój w tak doborowym towarzystwie.
Gdy wrócił wzrokiem na Yamiego to już się nie uśmiechał, ale jego oczy były zdecydowanie dalej ciekawskie, a to naturalne zjawisko. - Dobra to będzie głupie, ale... - zapytał unosząc jednocześnie prawą dłoń w stronę jego głowy, w sumie to co robił było nie tylko co głupie, ale i ciekawskie jednocześnie - Mogę cię pogłaskać między uszami? Tylko raz, przysięgam - W sumie sam nie wiedział, czy się zgodzi, czy nie, co nie zmieniało faktu, że jego ręka zawisła w powietrzu, a co za tym idzie, jeżeli wilk by się zgodził [ o ile to zrobi] to musiałby się lekko pochylić w jego kierunku, a nie miał zielonego pojęcia czy to zrobi.
W sumie chyba chciał się upewnić czy jego futro jest miękkie tak jak właśnie u psa, wilka bądź innego futrzanego zwierzaka, którego zna. Zdecydowanie musiał wyglądać jak idiota z wyciągniętą ręką ku górze, zdawał sobie z tego sprawy, a mimo to jakoś mu to nie przeszkadzało, bo byli sami, a Yami sam zdecydował zdjąć nakrycie głowy, co oznaczało, że jest bardzo odważny albo tak głupi jak Kazuma gdy chce podrapać za uchem ponad dwumetrowego wilka, który przed nim stoi. Cóż, linia między jednym a drugim zdecydowanie jest bardzo cienka, a pomimo tego widać było, że oczy Kazumy się cieszą jak u dziecka.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Czw Cze 13, 2024 6:49 pm

Odchodząc myślami od walki żaby z krukiem, którą kątem oka obserwował, ponownie większość uwagi skupił na stojącym przed nim zabójcy. Zwłaszcza że jeśli zwierzęta były zajęte sobą, to miał pewność że im nie będą już w żaden sposób przeszkadzać. No chyba że kruk Kazumy się odpali i rzuci się na wilka. Spoglądając na stojącego przed nim rosłego chłopa z którym dość przyjemnie mu się spędzało czas, uśmiechnął się praktycznie odruchowo. Sam nie kumał dlaczego tak się działo, ale być może mogło mieć to spory związek z charakterem brodacza oraz jedną szczególną rzeczą... Nie reagował na niego ni strachem, ni agresją. Ciekawość za to było widać na pierwszy rzut oka. - Cóż... Okazało się że oczy mnie nie myliły. - Kazuma mimo wszystko był śmiały w czynach i słowach, a wilk... No nigdy nie należał do szczególnie nieśmiałych. -A nawet wręcz przeciwnie. - Zaśmiał się cicho odnośnie tej dosyć odważnej zaczepki. Kazuma też widocznie zauważył sprzeczkę i starcie Kruka oraz żaby. Na szczęście nie wytrąciło go to z dobrego nastroju, a chyba nawet wręcz przeciwnie bo zadał pytanie którego Ookami nie spodziewał się usłyszeć. Przynajmniej nie aż tak szybko. - No, widzę że do wstydliwych nie należysz. - Mało kto go o to pytał. Sei właściwie nawet nie pytała, a postawiła go przed czynem dokonanym i musiał sobie to jakoś przyjąć do wiadomości. - Zgoda, ale też mam małe pytanie. Nachylić się do ciebie, czy cię podsadzić? - W końcu nawet jeśli mu głową do klaty sięgał, to wilk był spory. Sięgnięcie do jego głowy mogło nie należeć do najprostszych jeśli również nie wyjdzie przy tym z jakąś inicjatywą. I zależnie od tego co Kazuma zadecydował, Ookami mógł się zarówno przykucnąć by zrównać się z nim wzrostem, bądź też delikatnie pochwycić go jedną ręką pod pośladkami za obie nogi i podnieść bez problemu. Czego by nie wybrał, rezultat był ten sam. Widzieli swoje mordy z bliska, a Kazuma mógł go pogłaskać za uchem.
Okoliczności tego były też całkiem zabawne. Kazuma był w samych majtach, a tak samo Ookami. Szczerze gdyby nakryła ich osoba trzecia, to bóg wie co by sobie pomyślała. Nie żeby się tym przejmował. Przynajmniej tak długo jak nie byłaby to osoba którą znał. Wtedy może delikatnie by spanikował i starał się nie dać po sobie tego poznać. Aczkolwiek tak jak szansa na to była, to niewielka. Zwłaszcza że byli otoczeni krzakami czy innymi gałęziami drzew.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Czw Cze 13, 2024 9:30 pm

Przyglądał mu się w milczeniu przyzwyczajając swoją twarz do jego wilczych rysów twarzy i uśmiechu na jego ustach. On serio się uśmiechał! Nie mógł w to uwierzyć. No jasne, że każdy się uśmiechnął, ale w jego wykonaniu było to nadzwyczajne i dziwne jednocześnie. "Cóż... Okazało się, że oczy mnie nie myliły" Uznał to za komplement, bo mimowolnie na jego ustach wskoczył uśmiech, a wolną ręką przeczesał mokre włosy na swojej głowie. "A nawet wręcz przeciwnie" - To brzmi jak sama dobra nowina wilczku - uśmiechnął się szerzej z rozbawioną twarzą, ale i oczami. Co jak co, ale bycie w jego towarzystwie od razu poprawiał mu się humor, nawet nie rozumiał od czego to zależy.
"No, widzę że do wstydliwych nie należysz" - Nie, ale nalezę do tych grupy ludzi, którzy są ciekawscy, a zwłaszcza jak ma kogoś takiego przed sobą jak ty - mówił normalnym życzliwym tonem z uśmiechem na twarzy, a jego oczy skrywały jedynie zwykłą ludzką ciekawość i życzliwość kierowaną do wilka, który stał przed nim. Miał prostą zasadę życia, nie atakuje, póki ktoś go nie atakuje i odwrotnie. Ta prosta zasada wystarczyłaby polubił wielkoluda przed sobą w jakimś dziwnym sposobem.
"Zgoda, ale też mam małe pytanie. Nachylić się do ciebie, czy cię podsadzić?" Spojrzał na niego unosząc brwi ku górze ze zdziwienia i ze zdumienia jednocześnie, w której sumie opcji by nie wybrał koniec końców będzie miział go po futerku. Choć w sumie jak już miał wybierać tooo... wybrał drugą opcję skoro miał taką szansę. - Skoro mam wybór to wybieram tą drugą - rzekł wyszczerzony od ucha do ucha, a gdyby był psem to pewnie zacząłby merdać ogonem jak szalony. Ale to wyłącznie ze szczęścia! Zresztą kto by się nie cieszył kiedy mógłby pogłaskać dwumetrowego wilka?! Toż to radość sama w sobie! A dzięki temu, że miał wybór mógł na spokojnie opuścić rękę i leniwie muskał wodę.
Tak szczerze nie wiedział, czy jego propozycja to żart, czy mówił serio, ale po chwili sam się utwierdził w przekonaniu, że jednak mówił serio! Zwłaszcza kiedy poczuł jego dłonie na pośladkach które go podnoszą do góry, on serio to zrobił?! Nie żeby coś, ale normalnie to on podnosi kogoś, a nie jego podnoszą do góry. Największym reakcja jego ciała był gwałtowny świst powietrza do jego płuc i dosłownie na moment zapomniał jak się oddycha. Z automatu jego ręce powędrowały na ramiona wilka i gapił się na jego twarz w milczeniu , a po chwili, zamiast go pogłaskać, zrobił coś jeszcze głupszego, pochylił się w jego stronę i zrobił "noski noski" czyli musnął jego wilczy nos ze swoim śmiejąc się jak ostatni idiota, a potem odsunął się od jego twarzy i zaczął go głaskać ostrożnie między uszami jakby sprawdzał miękkość jego sierści pod palcami, to było doprawdy dziwne uczucie! Ale też bardzo satysfakcjonujące. Także po chwili uśmiech zniknął z jego ust, ale za to zaintrygowany dotykał jego sierści zastanawiając się, czy to w sumie może być przyjemny, taki dotyk w sensie. O ile ktoś dotykał go w ten sposób, choć nie miał nic złego na myśli. Po prostu sam głośno myślał.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Nie Cze 16, 2024 2:45 am

Czasem było tak że różne osoby były ze sobą... zgodne. Jak dwa kawałki puzzli, które trzeba było ze sobą połączyć. A patrząc na to że dobrze spędzało im się wspólnie czas pomimo mocnych różnic, to chyba w miarę do siebie pasowali? Prawdopodobnie wyglądało to w ten sposób tylko dlatego, ponieważ przy ich pierwszym spotkaniu żaden z nich nie rzucił się na drugiego z żądzą zabicia, co mogło być podstawą do tej umacniającej się coraz bardziej nici zaufania. - Naprawdę Demon który od razu nie rzuca się na ciebie z pazurami wzbudził u ciebie aż taką ciekawość? - Znał swój gatunek. Wiele z nich rzuca się na mięso kiedy tylko ma okazję, inne nęcą ofiary i pozbywają się ich z dala od wścipskich oczu a i trafiają się takie które mówią naprawdę dużo zanim spróbują zarżnąć swoją ofiarę. Tak samo wiele z nich podejmowało walkę z zabójcami bez wahania gdy tylko ich rozpoznali. Sam wilk miał teraz okazję taką jaka trafiała się niezwykle rzadko. Miał zabójcę praktycznie w swoich łapach. Bezbronnego i skazanego na jego łaskę. No, przynajmniej w czystej teorii. Nie zrobi mu przecież niczego złego. Chociaż instynkt wołał do niego żeby wgryźć się w ten kawał mięcha, który właśnie trzymał. Delikatnie mokry, ale nadal ciepły i żywotny. Samych "nosków nosków" nie spodziewał się w ogóle i chociaż na początku zbiło go to z tropu, to potem tylko zachichotał cicho z niedowierzaniem kiedy Kazuma już wybuchnął śmiechem. Tak... Dlatego nosił łeb pod czapką. Bardzo łatwo go rozpoznać i mylnie można go uznać za uroczego. Futro Ookamiego było w dotyku miękkie i delikatne. Można by rzec że puchate. W ogóle nie szorstkie. Po chwili jednak nieco mocniej zacisnął dłoń w miejscu w którym trzymał zabójcę, nadal jednak uważając by przypadkiem nie wbić mu pazurów. Nachylił mu się do ucha, spoglądając żółtymi oczyma równocześnie na jego bark i soczystą, odsłoniętą szyję. -Nie boisz się? Jesteś sam, broń leży na brzegu i trzyma Cię demon. Gdybym chciał, mógłbym wgryźć się w te twoje wielkie bary albo rozszarpać szyję. - Powiedział dużo cichszym i niższym niż normalnie głosem dużo bardziej przypominającym warkot niż szept. No i oczywiście niczego złego też Kazumie nie robił. Tylko lekko się droczył, co raczej też było widać. W końcu gdyby miał takie zamiary to by go nie ostrzegał, tylko od razu przeszedł do tego brutalnego czynu. Los jednak miał chyba inne plany co do ich nocnego spotkania. Nie pamiętał żeby czuł się tak jak czuł się teraz kiedykolwiek od czasu gdy został demonem. To było coś nowego i szczerze... Podobało mu się to.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Nie Cze 16, 2024 12:06 pm

Nie do końca rozumiał siebie w tej sytuacji i nie myślał w sumie też za wiele, rozkoszując się minioną chwilą, dotykiem jego sierści i zadziwiająco delikatnego złapania go, nawet jeśli jego myślenie chwilowo się wyłączyło to w zamian czuł sporo, a były to zadziwiająco dobre rzeczy. "Naprawdę Demon który od razu nie rzuca się na ciebie z pazurami wzbudził u ciebie aż taką ciekawość?" Jego słowa nieco go ocknęły i jednocześnie spowodowały małą konsternacje na jego twarzy, zmarszczył brew przestając na drobną chwilę głaskać miłą sierść wilka, zamiast mu wprost odpowiedzieć, patrzył. Patrzył na niego, jego uszy, nos, oczy. Skupił się na tym ostatnim unosząc kącik ust do góry - Możliwe, choć sam też wyglądasz na równie zaciekawionego mną, czy każdy człowiek może cię tak miziać? - odrzekł z poważną miną, choć widać było, że jego oczy były rozbawione. Może gdzieś z tyłu znał odpowiedzieć, lecz mimo to chciał ją usłyszeć z jego ust. - Albo inaczej... czy każdego człowieka bierzesz w ramiona jak mnie? - dodał po chwili zawahania w głosie zabierając przez chwilę dużo więcej powietrza co w tej chili mogło być jedyną oznaką tego, że się stresuje, a jego oczy na chwilę nieco zgasły nie wiedząc, co innego mógłby powiedzieć.
I to nie tak, że mu się to nie podobało czy coś, to po prostu było nowe i miał wrażenie, że zaczyna mu się podobać towarzystwo wilka. Choć nie do końca potrafił teraz to nazwać słowami zważając, że był w jego ciepłych i delikatnych ramionach. Poczuł dreszcz na ciele kiedy jego dłonie mocniej zacisnęły się w miejscu, gdzie go trzymał, a jego ciało przeszył dreszcz w momencie gdy pochylił się w jego kierunku i poczuł jego oddech na swojej skórze. Jego ręka na głowie zatrzymała się mimochodem gdy zaczął do niego przemawiać niższym tonem. "Nie boisz się? Jesteś sam, broń leży na brzegu i trzyma Cię demon. Gdybym chciał, mógłbym wgryźć się w te twoje wielkie bary albo rozszarpać szyję" Zadrżał na ciele, nie dlatego, że się bał, lecz przez wiatr, który poczuł na jego skórze. Zamyślił się na dłuższą chwilę zamykając na chwilę oczy by móc jakoś skoncentrować swoje myśli.
- Nie boję się, jesteś dobry - palnął pierwszą głupotą, którą podrzucił mu jego jakże inteligentny mózg wieśniaka.
- Znaczy... gdybyś chciał mnie skrzywdzić zrobił być to wcześniej, może nawet w pierwszym spotkaniu albo jeszcze wcześniej... - jego głos na chwilę się zawahał.
- Miałbyś wiele okazji do zabicia mnie całkowicie nieświadomego tego jaki los mnie czeka - To było wpisane w jego życiorys w momencie gdy został zabójcą wiedział, że istnieje mały procent szans, że zginie albo na misji, albo od demona, jego koniec jednak byłby taki sam. Może nawet teraz mógłby zakończyć jego życie? Nie miałby jak się bronić poza pięściami, które zapewne stałyby się bezużyteczne z jego kłami, a mimo to ookami nic mu nie zrobił. Rozmawiał, nic więcej nie robił.
- Może i jestem tylko wieśniakiem, ale... - zawahał się na moment patrząc na początek gdzieś na bok, a potem spojrzał w jego oczy, a jego ręką powoli przesuwała się ze środka jego głowy na jego prawe ucho i zaczął go tam lekko drapać, chyba zaczął to robić z lekkich nerwów, nie wiedząc, co zrobić ze swoimi rękoma. - Gdybyś był potworem zabiłbyś mnie, pozatym nie trzymałbyś mnie tak delikatnie uważając by nie wbić mi swoich pazurów w pośladek, to też byłaby dobra okazja do skrócenia mojego życia, nie sądzisz? - Gdy skończył mówić jego twarz wydawał się dziwnie neutralna, a oczy nawet lekko smutne, choć nie do końca wiedział dlaczego. Ach no tak, bo przecież gadają o jego śmierci jakby to była mało ważna istotna rzecz, jakby wieśniacy byli mało istotni. Zrobiło mu się smutno, jeżeli miał jakieś minusy to czytanie z niego jak z otwartej książki było jednym z nich. Także kiedy skończył jakże swoją inteligentną przemowę milczał, palcami drapiąc go za uchem zastanawiając się, czy faktycznie tutaj jego życie mogłoby się skończyć, tutaj z jego rąk, czy raczej pazurów i kłów. Z wrażenia lekko pobladł na twarzy nie wiedząc, co więcej, mógłby powiedzieć.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pią Cze 21, 2024 2:44 am

-Nie. Nie każdy i nie każdego. - Bo nawet jeśli w ciągu tych paru lat się zmienił, a jego niechętne do innych podjeście nieco osłabło, to nie latał i nie łapał każdego człowieka byleby go przytulić i pozwolić się miziać po głowe. Właściwie działo się to raczej wyjątkowo rzadko i w sumie... Dziś chyba był pierwszy raz kiedy coś takiego kiedykolwiek w jego życiu się wydarzyło. A przynajmniej w życiu jako demon, ponieważ tego co było przed pamiętał tyle co nic. Oczywiście słuchał historii i czytał swoje dzienniki, ale mimo wszystko nie było to to samo co wspomnienia, prawda? Wtedy też rzucił swoje pytanie, które mogłoby wielu skłonić do zwiększonej ostrożności w jego kierunku, a może nawet i próby wydostania się z jego niezbyt silnego uścisku. Zamiast tego Kazuma dał mu taką odpowiedź, przez którą lekko zwątpił w jego instynkt samozachowawczy. On tak naprawdę? Gdyby nie to że zazwyczaj starał się trzymać większość emocji w ryzach, to może poluzowałoby mu się serducho. Kiedy jednak mówił dalej, to w sumie jego podejście wydało się częściowo logiczne. Ookami mógł go zaatakować conajmniej kilka razy i bez ostrzeżenia. W końcu się tylko roześmiał widząc jak bardzo głęboka stała się ich rozmowa. - No już, już. Droczyłem się tylko, - Powiedział puszczając mu oczko. Niemniej nie puścił go, ani też nie poluzował chwytu. - W takim razie powiedz mi panie wieśniaku... Co powinienem z tobą zrobić? - Bo opcji mieli aż nazbyt wiele nie posiadał. Mógł go ze sobą porwać na statek jako zakładnika, co było kuszące... Zabrać go dla siebie. Ale nie skończyłoby się to dobrze. Pomijając fakt że byłaby to jedna morda do wykarmienia więcej, to nie chciał ryzykować że Ichi albo Goro mu go uszkodzą postrzegając jako jedzonko na wynos.
Mógł też go teraz najzwyczajniej w świecie puścić by wleciał do wody i ponownie był calusieńki mokry. No i jeszcze kilka innych myśli mu przychodziło na myśl, ale wolał nie rozkręcać się aż tak. Głupie pomysły nie powinny wychodzić na zewnątrz. Niezależnie od pory dnia. Kazuma za to miał ciekawe pomysły z tego co zdążył zauważyć i był ciekaw co wymyśli oraz do czego to doprowadzi.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pią Cze 21, 2024 3:19 am

"Nie. Nie każdy i nie każdego. " Na te krótkie słowa lekko pokiwał głową. Czekał na jego słowa z bardzo dziwnym nieznanym mu napięciem w ciele i nie do końca wiedział dlaczego się tak dzieje. Przede wszystkim stali...kaszl. Ookami go trzymał w ramionach by mógł go miziać po za tym rozmawiali normalnie. O ile taka sytuacja wydaje się normalna w cudzych oczach. Dla niego była z pewnością miłą odskocznią.
"No już, już. Droczyłem się tylko," Prychnął cicho na te słowa. Zaś na jego puszczenie oczka poczuł się zmieszany. Choć jego mina tak naprawdę niewiele się zmieniła. Wyglądał po prostu na posępnego i może nawet zagubionego. Sam po prostu nie wiedział co o tym wszystkim myśleć. Jego kolejne pytanie zaskoczyło go, widać to było po jego oczach.
"W takim razie powiedz mi panie wieśniaku... Co powinienem z tobą zrobić?" - Ze mną? Na dobry początek to chyba możesz mnie puścić. Powoli mi krew nie dopływa do nóg - odrzekł to co pierwsze przyszło mu do głowy. Także zdjął też dłoń z jego głowy i położył dłonie na jego ramionach. Poza tym nie bardzo wiedział jak się zachować. Może faktycznie potrzebował krwi we własnych nogach. A kiedy ookami go odstawił do wody, zachwiał się, łapiąc nieświadomie przedramię wilka by się nie przewrócić choć i to byłoby przyjemne patrząc na to, że oboje są w wodzie. Odetchnął z niemą ulga gdy poczuł mrówki w nogach co oznaczało, że jego krew wraca na odpowiednie tory.
-Więc... Skoro nikt wcześniej nie miał tej przyjemności tego robić, to znak, że jestem pierwszy? - jego oczy na drobny moment rozweseliły się choć po chwili przyszła równie posępna myśl i zapewne ostatni który jeszcze przeżył tą legendarne spotkanie dodał ponuro w myślach. Kiedy zadawał to pytanie wcale na niego nie patrzył, jedynie na własną rękę która była teraz na jego przedramieniu by samemu móc złapać równowagę w wodzie. Powoli dochodził do wniosku, że chyba się przed nim otwiera, ale nie wiedział czy to aby na pewno dobra droga którą obrał. Zwątpił w siebie... i to nie pierwszy raz w swoim życiu.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pią Cze 21, 2024 4:02 am

Cóż... Takie napięcie czasem było dobre. W końcu nie często się go doświadcza. Zwłaszcza w przypadku gdy działo się to w przypadku gdy trzymał Cię ktoś, kogo według Korpusu powinno się zaatakować ze względu na to czym tak właściwie był. Każdy demon pachniał śmiercią. Niektóre mocniej, niektóre słabiej. A tego niestety nawet tak gorąca kąpiel nie mogła zmyć. Nawet jeśli w porównaniu z większością demonów, Ookami tak naprawdę był dość wstrzemięźliwy. Jadł rzadko i tylko... Dość specyficzny towar. Na nieszczęście ich społeczeństwa jednak trafiający się dostatecznie często by mógł na nim wyżyć. Uśmiechnął się na prośbę Kazumy, po to by następnie grzecznie i delikatnie odstawić go... No nie na ziemię. Do wody oczywiście, gdzie też nadal sięgał mu jedynie do klaty.- Ważne że dopływa tam gdzie trzeba. - Odparł ostatecznie już całkowicie go puszczając. Oczywiście chodziło mu serducho. Tak długo jak tam krew dopływała, by mogło nieustannie pracować, to wszystko było w jak najlepszym porządku. Kiedy jego przedramię zostało złapane jako podpora, nawet nie drgnął. Aczkolwiek szczerze delikatnie sprawiło mu to przyjemność. Chwilę się zastanowił zanim odpowiedział na zadane mu pytanie. W sumie jakby na to nie spojrzeć to pomimo tego że młodej nigdy łba nie pokazał, to chyba można było zaliczyć Kazumę jako pierwszego? No nie no. Raz czy dwa tego kochanego półmózga złapać musiał. Jednak jeśli spojrzeć na to z innej strony były to różne rodzaje trzymań, gdzie Miyohime zaliczyła też te z rodzaju gdzietykurwaleziesz. Trzymania Kazumy w ramionach i łapania Miyo niczym worek ryżu nie można było porównywać. -Tak. Powiedzmy że jesteś moim pierwszym. - A przynajmniej z tego co jego demoni, psi móżdżek kojarzył. - Coś nie tak? - Dopytał widząc drobne zamyślenie na twarzy wieśniaka. I nie był pewien czy wynikała z jego jakiś przemyśleń, próby odzyskania równowagi czy tego że może właśnie teraz jakaś ryba rzuciła się na jego palec u stopy myląc go z robakiem.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pią Cze 21, 2024 4:33 am

Stał milcząc i parząc na swoją dłoń, a pod nią poczuł miękkie futro wilka. Uśmiechnął się we własnych myślach niedowierzający, że ta sierść jest taka miła w dotyku. Chyba sam nie do końca w wierzył, bo sama sytuacja wydawała się dziwnie nierealna. "Tak. Powiedzmy że jesteś moim pierwszym" - Fajnie - mruknął pod nosem, a jego kącik ust podniósł się do góry w lekki pół uśmiech. Teraz pytanie czy powinien być z tego dumny czy raczej biczować się za to, że jeszcze go nie zabił. Sam myślał ze skrajności w skrajność. Lekko podkręcił głową na boki kiedy padło jego kolejne pytanie.
"Coś nie tak?" - Nie. Chyba nie - odrzekł powoli dając sobie czas na odpowiedzenie i jednocześnie dał sobie czas do tego by krew spłynęła do jego nóg, stóp i ud. Nie patrzył w żadnym konkretnym kierunku może to i dobrze przynajmniej ookami tego nie widział.
- Powiedz mi... - zawahał się marszcząc przy tym brwi jednocześnie starając się, chcąc o coś go zapytać, a mimo to po chwili nie wiedział jak skonstruować proste zdanie. Czuł swoje serce i to jak szybciej zaczęło bić. Miał nadzieję, że to jednak był brakiem dopływu krwi a niego jego własnym stresem.
- Czy to... - w zamyśleniu zaczął przeczesywać sierść wilka swoimi palcami w górę i w dół na jego przedramieniu. Robił to niespiesznie dając sobie czas na przemyślenia. Nie mógł wymyślić nic sensownego, bo nic mu do głowy nie przychodziło. Miał tam jedną wielką pustkę.
- Przyjemne? - mógł to interpretować jak chciał, ale głównie chodziło mu o dotyk i to jak przejeżdża palcami po jego sierści raz po raz. Może był pierwszym który dotykał go w ten sposób nie chcąc go zranić, a wręcz przeciwnie sprawić mu chwilową przyjemność.
To było aż niemożliwe, że dosłownie chwilę rozmawiali o jego życiu i nie życiu a teraz po prostu przejeżdżał palcami po jego sierści jak gdyby nigdy nic. Choć jego przyspieszony rytm serca i oddech zdradzał stres w ciele Kazumy, który starł się kamuflować choć dobrze wiedział, że mu to nie wychodzi. W zamian tego skupił swoje wzrok na własnej ręce która powoli przesuwała się po jego sierści, z boku wyglądało to raczej jak głaskanie, choć Kazuma pomimo stresu zdawał się wkładać to sporo czułości.

Re: Brzeg rzeki Arakawa — Pią Cze 28, 2024 6:24 am

Cóż... W teorii jako zabójcy należało mu się upomnienie. Winien tępić każdego demona, ponieważ każdy demon żeruje na ludziach. I tak jak Ookami miał konkretną dietę nie niszczącą za bardzo społeczeństwa i nie wprowadzającą chaosu, to przecież nie miał tego wymalowanego na czole ani nigdzie indziej. Sam też z resztą dopiero co go upomniał delikatnie się też zgrywając. Niektóre demony są na tyle podstępne by udawać przyjazne, by w najmniej spodziewanej chwili wbić zęby w czyjąś tętnicę, by brutalnie ją rozszarpać. Dotychczas większość jego spotkań z zabójcami natychmiast przechodziły w starcie. Chociaż to z Takashim skończyło się dosyć szybko. Wyczuł mało agresywne ataki wilka, przestali walczyć. Zaczęli rozmawiać... A z resztą dawno to było. Z czasu zanim jeszcze udało mu się dobić na statek.
I tak z góry trochę ciężko było określić gdzie Kazuma dokładnie patrzył, a żadnych oskarżeń wolał nie rzucać. Nawet tak drobnych i bardziej przypominających docinek. Nie spodziewał się też oczywiście że po paru sekundach zabójca zacznie go głaskać po łapie. Znowu. Powstrzymał się od intuicyjnego westchnięcia z niedowierzania, które było wręcz wryte w jego charakter już po tygodniu podróżowania na łajbie. Tak czy inaczej łapa wilka była raczej ogromna, więc zdecydowanie miał czym się zająć. -Cóż... Nawet? Jest nie najgorzej. - Też nie wiedział jak to dokładnie skomentować, bo nikt nigdy wcześniej nie próbował niczego podobnego. To co właśnie czuł kamieniarz nie uszło jego uwadze. Przyśpieszone bicie serca i oddech... Tak samo zachowywały się niektóre ofiary kiedy zdawały sobie sprawę z tego że czeka je marny koniec. Dlaczego więc Kamieniarz tak reagował? Cóż, mógł sobie to łatwo dopowiedzieć. Nie robił tego jednak. A przynajmniej starał się o tym nie myśleć. - Więc... Często myjesz się nocami po krzakach? - Już pomijał fakt że w sumie nocą powinien być na patrolu i mordować demoniczną społeczność, jeśli na takową by się natkął. Ale nie ukrywał że wolał tak jak było teraz. -Gdyby inny demon tu żerował, to pewnie skusiłby się na twoje cielsko. - Bo będąc szczerym, broni nie miał, a było co tu po podgryzać. I nie ulegał instynktowy by przynajmniej spróbować.