Lato 1647

Lato 1647 — Nie Sie 13, 2023 4:32 pm

Chociaż pora roku dla demona powinna być niczym więcej jak błahostką, tak Kinenhi rzeczywiście miała swoje preferencje - i taką było lato. Polowania były wtedy znacznie łatwiejsze, biorąc pod uwagę, że wielu głupich niedowiarków nie przejmowało się ostrzeżeniami rodzin na temat demonów i nawet po zmroku imprezowali pod gołym niebem. Nauczona na doświadczeniu jednej ze swoich największych porażek wdrożyła w swoje działania odpowiednie "procedury", mające obniżyć szanse na zostanie wykrytą przez Korpus Zabójców.
Chociaż jako Mangetsu nie straszna jej była większość pojedynczych z nich, to wcale nie lubiła pchać się pod miecz. Nie była wciąż na szczycie hierarchii, a obecność kogoś z czołówki Korpusu dalej mogłaby pokrzyżować jej plany na egzystencję. Większe "wydarzenia" zostawiała na ewentualne spotkanie z marechi - bo chociaż po tamtej klęsce trochę zwolniła tempo, to wcale nie planowała całkowicie rezygnować z takiego doboru diety.
Ośmioręka, dwumetrowa kobieta, przemierzała las powoli i ostrożnie, delektując się dźwiękami wydawanymi przez wszechobecną faunę. Noc była dość wczesna, a światło Księżyca oświetlało jej drogę. O jej bok obijało się lekko ukochane ō-dachi, z którym nie rozstawała się pomimo tego, że większość problemów i tak mogłaby załatwić Sztuką Krwi. Był to jedyny obiekt, który pozwoliła sobie ukraść z domu, w którym mieszkała jako Honda Tsukiyama, żona Fūmy Atsushiego.
Polowanie na ten moment nie było owocne, ale Kinenhi podchodziła do niego bardziej jak do rozrywki niż rzeczywistej możliwości zaspokojenia głodu. Ostatnie konsumpcje wydawały się nasycić ją na dłużej niż wcześniej.

Kobieta zatrzymała się w miejscu, kiedy jej oczom ukazał się nasyp kamieni. Obeszła go ostrożnie, przygotowując miecz do potencjalnego użycia. Jaskinia, naprzeciw której w pewnym momencie stanęła, przypominała jej tę, w której sama się przebudziła pierwszego dnia swojej egzystencji
Zaintrygowana wkroczyła do środka i nie musiała przejść więcej niż paru kroków, aby jej oczom ukazał się... inny demon. Szary, rogaty i, co najciekawsze w tym wszystkim, śpiący?
Powoli, po cichu wysunęła broń z pochwy. Ugięła lekko kolana i pochyliła się nad mężczyzną, wyraźnie skonfundowana (nawet, jak jej koścista twarz miała ograniczoną mobilność). Nigdy wcześniej nie widziała swojego pobratymcy w takim stanie. Ponownie obiegła wzrokiem miejsce, w którym się znajdywali, ale nic nie wskazywało na to, jakoby była to sprawka Zabójców.
Odchrząknęła. Sześć z jej rąk skrzyżowało się na tułowiu, pozostawiając luźno jedynie tę trzymającą miecz oraz przeciwległą.
— Zbudź się — zażądała niskim jak na kobietę głosem. Jeżeli w ciągu kilku chwil nie nastąpiła żadna reakcja, ukłuła demona czubkiem ō-dachi.

Re: Lato 1647 — Pon Sie 14, 2023 8:39 pm

Pola ryżowe rozciągały się długim hektarem przy drodze, która wiodła do niewielkiej posiadłości; oddalona o kilka kilometrów od Otsu, posiadała domek dla służby oraz dom otoczony kamiennym murem, porośnięty bluszczem. Na terenie zakwitały sakury, a zielona trawa przypominała bardziej różowy dywan.
Stał na wzgórzu, spoglądając na dom. Wydawać się mogło, że po śmierci jego żony już nigdy nie odważy się spojrzeć ze spokojem na ich ziemie. Czuł ulgę.
Czarne włosy upięte wysoki kucyk, targał wiatr. Lato przyszło niesamowicie szybko wraz z przyjemnie ciepłym wiatrem. Wojna się skończyła, a Itaro mógł w końcu wrócić do domu.

W jaskini rozległy się kroki. Cichy stukot rozbrzmiewał, niczym dzwon docierając do uszu śpiącego demona. Mózg odbiegał wszelkie dźwięki, rejestrował je, jednak powieki pozostawały ciężko zamknięte. Oddech miał spokojny, miarowy. Leżał na boku, umorusany w ziemię i krew. Pod długimi szponami zalegały resztki posoki. Włosy pomimo jasnego koloru wydawały się szare.

Itaro zmierzał przed siebie, schodząc ze wzgórza i kierując kroki do domu. Córka od miesięcy wypatrywała go, dlatego, kiedy zobaczyła na horyzoncie jego postać, rzuciła pędzle na ziemię i zerwała się w jego stronę, prawie przewracając sztalugę.
— Ojcze!
Jej głos był ukojeniem po długiej rozłące. Z każdą bitwą, czuł coraz mniej emocji. Wiele rzeczy przestawało go uszczęśliwić, lecz jego córka była jedyną niezmienną rzeczą w całym tym świecie pokrytym krwią.
Dobiegła do niego, a on mógł ją przytulić. Pogłaskał jej włosy, palcami dotykając zapinki do włosów jego żony.
— Kolejny obraz zniszczony euforią?
— Najwyraźniej.

Dźwięk wysuwanej broni, dotarł do niego.
Gałki pod powieki ruszały się niespokojnie, a oddech jakby na chwilę stał się nierówny, nerwowy. Ciało lekko napięło się, jednak nijak zareagowało na obecność kobiety.
Gdyby nie unosząca się klatka piersiowa, mogłaby pomyśleć, że nie żyje. Widok śpiącego demona faktycznie mógł wprowadzać w konsternację, zwłaszcza kiedy ten przespał kilkanaście lat, ale tego nie mogła wiedzieć, a jedynie wywnioskować po stanie, w jakim się znajdywał.

Itaro usłyszał kobiecy głos. Nie znał go. Trzymał córkę w ramionach, a do jego spowitego zmęczeniem umysłu dotarł krótki przekaz — zbudź się.
Nie rozumiał tego, jednak tłumaczył sobie to odniesionymi ranami, długą walką i podróżą do domu. Odgonił od siebie ów głos i podążył za Haną.
— Babcia już na ciebie czeka ojcze — Przypominała swoją matkę. Miała te same oczy i uśmiech. Itaro ponownie poczuł ukłucie pustki i tęsknoty.
Chciał ją zobaczyć.
Jednakże oznaczało to przekroczenie bram śmierci, a on jeszcze miał tyle do zrobienia...
Zmierzał za Haną wąskim korytarzem do pokoju swojej matki. Kobieta zawsze ogromnie przeżywała jego wyjazdy, a jeszcze mocniej powroty.
Rozsunął shōji i poczuł ból. Coś go ukuło w klatce piersiowej. Złapał się za materiał kimona. Czyżby wcześniej posępne myśli dopadły go?

Ukłucie wprawiły neurony w ruch. W ciągu paru sekund impulsy nerwowe przetworzyły informacje do mózgu o stanie organizmu. Całe ciało niczym ciężka maszyna zostało zbudzone do życia. Nić wspomnień Itaro nagle się urwała, a uśpiony Rash mógł w końcu się przebudzić.
Dotąd zamknięte powieki, otwarły się szeroko z nieruchomym wyrazem, a wściekle jadeitowe ślepia z szokiem wpatrywały się przed siebie. Trwało to krótką chwilę — wzrok przyzwyczaił się do mroku, nos do zapachu...obcego zapachu. Wolno przesunął spojrzeniem w bok. Sylwetka, którą zobaczył, mogła wprawiać w strach i niedowierzanie, ale on nie czuł zupełnie nic.
— Ale parszywa gęba — wychrypiał, dopiero pierwszy raz od dwudziestu lat słysząc swój nowy ton głosu.

Re: Lato 1647 — Sob Sie 19, 2023 12:05 pm

Odruchowo wyprostowała się w momencie, w którym nieznajomy otworzył oczy. Zacisnęła mocniej kościstą dłoń na rękojeści miecza, na wypadek, gdyby nagle miało dojść do konfrontacji między nią i mężczyzną. Jednak kiedy ten zamiast się na nią rzucić to skrytykował jej wygląd, Kinenhi zamarła - na krótką chwilę stała się jednym z posągów, od których otrzymała swoje imię.
Po upływie kilku sekund jasnowłosy mógł zauważyć pewien ruch na "parszywej gębie" - jakby pojawić miał się na niej uśmiech, ale braki w umięśnieniu skutecznie zniweczyły te plany.
— Nie musisz mi aż tak schlebiać — odpowiedziała sucho, cofając się o krok; nie w obawach, a żeby dać rozmówcy przestrzeń na podniesienie się. — Chociaż jakbyś wreszcie wyszedł z tej nory, zobaczyłbyś gorsze. — Przyjrzała się demonowi od stóp do głów, analizując jego sylwetkę. — Zapuściłeś się, wyglądasz jak psie gówno. I cuchniesz niewiele lepiej — oznajmiła, ale w jej głosie trudno było doszukać się drwiny mającej kontrować wcześniejszą obelgę. Była to obiektywna informacja.
Opuściła wolno wszystkie skrzyżowane dotychczas ręce, pozwalając, aby te swobodnie zwisały po jej bokach. Jedną z nich tylko dotknęła skalnej ściany, chcąc sprawdzić strukturę budulca. Zgięciem palca wskazującego zastukała w nią, potem przesunęła po niej otwartą dłonią.
— Co tutaj robisz? — zapytała w końcu, przenosząc wzrok z kamienia na rozmówcę. — Dlaczego śpisz? Leżysz? Hibernujesz? Nie wiem, cokolwiek to było? Jest noc, powinieneś polować i wypełniać plan Stwórcy, a nie — pozwoliła sobie jeszcze raz szturchnąć mężczyznę końcówką miecza, tym razem w bok — się obijać. Kiedy ostatni raz jadłeś?
Chociaż Kinenhi nie zwykła być nadmiernie rozmowna, to zawsze była bardzo ciekawska. A to oznaczało, że jej wrodzona małomówność ustępowała chęci poznania odpowiedzi na napływające pytania.
— To Zabójcy cię tak urządzili?

Re: Lato 1647 — Czw Wrz 21, 2023 8:39 pm

Otumaniony bodźcami dochodzącymi go zewnątrz, siadł zgarbiony i mętnym wzrokiem spojrzał na stojąca przed nim postać. Kobieta wyglądała niczym upiór, a jej nienaturalny wygląd mógł powodować mdłości. Żyjący w jego ciele Itaro, najpewniej konfrontując się z nią twarz w twarz, pobladłby i sparaliżowany ze strachu, nie mógłby się ruszyć. Rash w przeciwieństwie do poprzedniego wcielenia nie czuł zupełnie niczego — jak gdyby widok ten był dla niego czymś normalnym, codziennym.
Nie rozumiał wewnętrznej pustki, obojętności. Być może był to utrzymujący się efekt otępiania. A może czegoś innego.
— Jak gorsze? O czym ty bredzisz? Kim ty, do cholery, jesteś? A raczej czym?
Mózg wolno zaczął przetwarzać informacje. Słowa docierały do niego z opóźnieniem i zaczęły pojawiać się pierwsze pytania.
Wiązanka, jaką puściła do niego kobieta, brzmiała absurdalnie. Jej wypowiedzi były kompletnie niezrozumiałe dla niego, być może dlatego w pewnym momencie roześmiał się chrapliwie. Gardło nieprzyczajone do wydawania podobnych dźwięków się zacisnęło. Suchość w ustach kazała mu się zamknąć.
Spojrzał na siebie, a raczej na swoje dłonie — blade, brudne z długimi szponami. Kątem oka mignęły mu długie skurzone włosy. Złapał kosmyk w rękę, wpatrując się w pasmo.
Poczuł dezorientację. Nie rozumiał, co się dzieje, ani kim był. Widział siebie po raz pierwszy, a ona brzmiała jakby miał już trochę lat za sobą.
— Jak to, co robię? — mruknął, spoglądając w jej oczy. Mogła dostrzec zagubienie i zwątpienie. Napływ informacji przytłaczał go.
— Nie pamiętam za wiele. Położyłem się na chwilę. Jaki mamy dzień?
Obrazy z przemiany migały mu niewyraźnie, podobnie do scen z jego domu. Amok, w jakim się znajdywał po przemianie, odebrał mu wszystkie zmysły. Rash stał się zdziczałą bestią, którą żadna siła nie była wstanie zatrzymać.
— Jacy zabójcy? Kim są zabójcy?
Brzmiało to dziwnie. Czyżby tak określa mianem samurai?
— Kiedy jadłem? Nie pamiętam.
Zmusił się do wstania, pomimo ostrej końcówki miecza dźgającej go w bok.
Wstając, uderzył głową o wystający stalaktyt, lecz nie odczuł w związku z tym urazem bólu. Kamień ułamał się i spadł pod jego stopy, które ledwo dostrzegł przez szerokie spodnie hakama. Luźne kimono, usztywnione było kamizelką kamishumo z umieszczonym herbem rodowym — Kazuno. Ród ten w latach swojej świetności pełnił swoje posługi u szoguna, lecz pamięć o nich zaginęła z kart wraz z ostatnim szogunem, jaki panował w tamtym czasie.

Re: Lato 1647 — Wto Paź 10, 2023 9:28 pm

Już niewiele rzeczy na tym świecie było w stanie wywołać w Kinenhi taką konsternację jak nieznajomy. Na co dzień mogło jej się wydawać, że już wie wszystko; że jej oczytanie i ciekawość, którą gnębiła swoje potencjalne ofiary, odkryły przed nią wszystkie tajemnice egzystencji. Przynajmniej poza tymi, które były związane z demonami, a odpowiedź na nie znał jedynie ich stwórca.
Zapytana o to czym była z ust innego przedstawiciela tego samego gatunku wydawało się śmieszne. Myślała, że z niej drwił. A jednak rzeczywiście wydawał się odklejony od rzeczywistości, w której przypadkiem zdarzyło mu się żyć.
— Którą część mam ci powtórzyć? — spytała surowo, wciąż nie mogąc przyswoić wizji, że mężczyzna rzeczywiście nic nie wie. — Nazywają mnie Kinenhi — odpowiedziała w końcu, bardzo powoli, żeby na pewno zrozumiał. — Może moja forma nie jest najpiękniejsza, ale faktem jest, że na Zabójcach trochę robi wrażenie. Ale mamy kilka bardziej kreatywnych egzemplarzy - zgaduję, że nie widziałeś jeszcze tego w beczce. Obrzydliwość — westchnęła, zerkając na swoje kościste palce. Na samą myśl o płetwie zamiast niej robiło jej się w pewien sposób niedobrze. — A ciebie jak zwą, Zaspany Demonie?
Gdy mężczyzna się roześmiał, Kinenhi nawet nie mrugnęła. Przyglądała mu się za to jak największemu idiocie, jakiego spotkała w trakcie swojej dziewięćdziesięcioletniej egzystencji. W pewnym sensie był to wyczyn, aby doprowadzić ją do takiej myśli na tym etapie; nieznajomemu jednak przychodziło to z łatwością.
— Może idź się wykąpać dla odmiany? — mruknęła, obserwując jego kolejne poczynania. — Nic nie upolujesz, jeżeli będziesz śmierdział na kilometry. — "Jak dobrze, że nie mam nosa", dodała w myślach, wyczekując jakiegoś nagłego zwrotu akcji. Takiego, dzięki któremu mężczyzna zacząłby się zachowywać jak na demona przystało.
Jak to, co robię?
Wskazała na niego otwartą dłonią, podkreślając ponownie, że spotkała go śpiącego w jaskini. Był środek nocy - pora łowów. Nim wpadła na odpowiednią ripostę, została zapytana o dzień. Krzyżując spojrzenia z demonem, patrząc w te jego nieskalane myślą oczy, zaczęła zastanawiać się, czy myszy nie wyżarły mu mózgu. Ale przy tym zaczęła wierzyć, że nie żartował z tymi wszystkimi pytaniami. Zdecydowała, że da mu szansę.
— Dzień księżyca, mamy lato, 1647 rok. Mówi ci to coś? — spytała łagodnie. — Jak długo... spałeś?
Zapytana o Zabójców, przez dłuższą chwilę milczała. Nie była pewna, czy powinna go "stresować" tym faktem już teraz. Z drugiej strony, jeszcze tej nocy do ich jaskini mógł zawitać człowiek o kolorowej katanie.
— Zabójcy Demonów. Grupa ludzi gotowych poświęcić się dla odcięcia ci głowy. I mi. I nam wszystkim. Skądś ich nazwa się wzięła — wyjaśniła. Z jednej strony mężczyzna wydawał się w istocie nic nie wiedzieć, a z drugiej odnosiła wrażenie, że sama przy nim głupieje.
Nie pamiętam.
Uniosła brew i cofnęła się o pół kroku, gdy ten zdecydował się powstać pomimo o-dachi w swoim boku. Gdy uderzył o stalaktyt, w ludzkim odruchu skrzywiła się, kryjąc szyję między ramionami. Schowała broń, w milczeniu przyglądając odzieniu rozmówcy.
— W takim razie... głodny? Chyba rzeczywiście przyda ci się przewodnik.