Zniknięcie Takashiego było niepokojące, ale rozumiała fakt, że po otrzymanych od niej informacjach zdecydował się ruszyć za demonem. Zdziwiła się odrobinę na jego decyzję podążania w pojedynkę. Może zwyczajnie rozumiał, że Rin nie mogła opuścić Kyoran i zostawić jej samej sobie? Jej zdaniem demon pewnie sam by do nich przyszedł. W końcu byli całą grupą idealnie pachnących i smarujących przekąsek. Tak  czy tak została z zamiarem chronienia reszty wyprawy, gdyby Takashiemu nie udało się znaleść potwora przed jego spodziewanym - według Rin - atakiem.

Kiedy miały odrobinę prywatności nachyliła się do Kyoran blokując z nią poważne ciemnoniebieskie tęczówki.
- Widziałam demona. Takashi-san za pewne probuje go zlokalizować. Proszę bądź czujna i trzymaj się blisko mnie - i chociaż była to zaledwie prośba do wielkiej Szlachcianki, nuta nieznająca sprzeciwu w jej głosie była dobrze słyszalna. Asano za wszelką cenę nie zamierzała dopuścić, żeby coś jej się stało.  W jednej dłoni trzymała swoją skrzynię. Spojrzała na Kyoran wyciągając do niej wolną dłoń po kolejną.
- Poniosę - zaproponowała. Ruszając pewnie potem za Kyoran i resztą wyprawy. Rozglądała się ciagle czujnym wzrokiem skupiając przede wszystkim na wyostrzonym słuchu, starając się wyłapać jakiekolwiek odgłosy świadczące o położeniu Takashiego.

Bardzo szybko zrozumiała, że Muroi był szaleńcem. Asano twardo stąpała po ziemi. Dla wielu była zbyt chłodna, zbyt poważna. Niektórzy uważali nawet, że przypominała bardziej martwy posag niż żyjącego i czującego człowieka. Nie była to oczywiście prawda. Rin posiadała uczucia, jednak z poczucia obowiązku nauczyła się je ignorować i maskować. Wciąż jednak zachowała swoją opinię jak tą o Muroi, którą nieczęsto dzieliła się głośno. Rozumiała jego chęci i zapał, jednak w całym swoim entuzjazmie zapominał o bezpieczeństwie własnej wyprawy. A to właśnie na tym najbardziej zależało Rin.

Trzymała się blisko Kyoran nie opuszczając jej nawet na krok. Cały czas czujnie wpatrywała się w czerń otoczenia próbując wykorzystać wyostrzony słuch. W końcu dotarli do mostu prowadzącego w głąb wyspy. Nagły huk wykrzywił jej twarz w niezadowoleniu. Błyskawica rozświetliła drogę i wtedy je zobaczyła. Pełznące w ich stronę potwory przypominające ludzi, albo ludzi przypominających potwory.

- Ktoś lub coś jest przed nami! - Wrzasnęła alarmując pozostałych. Rzuciła ostatnie spojrzenie rzucone na Kyoran, aby upewnić się, że była bezpieczna. - Bądźcie czujni!

Zostawiła niesione rzeczy, żeby nie krępowały jej ruchów. Nie czekając zaczęła przeciskać się przez resztę grupy, żeby zająć pierwsze miejsce na moście. Po drodze zdążyła wyciągnąć swoją katanę. Ustawiła się w pozycji gotowej do ataku czekając aż światło latarni oświetli dziwne istoty. Starała się wsłuchać w to co było przed nią na tyle na ile pozwalał dudniący deszcz.

Zatrzymana stanęła na dosłownie chwilę mierząc Muroia przenikliwym spojrzeniem. I w tej krótkiej chwili spowitej deszczem i ciemnością stwierdziła, że był totalnym idiotą. Ślepcem, który oślepiony własną niepohamowaną ciekawością, a może nawet i chciwością, narażał nie tylko samego siebie, ale też resztę własnych towarzyszy. Wcale nie oceniała go w myślach na totalnego idiotę, chociaż oprócz pojedynczego zirytowanego westchnięcia nie powiedziała absolutnie nic. Była w końcu kimś niższej wagi, a jej zdanie nie znaczyło zbyt wiele. Już dawno nauczyła się trzymać język za zębami. Przynajmniej przeważnie. Mimo wszystko nie zamierzała odpuszczać, bo chodziło tutaj o bezpieczeństwo samej Kyoran. Jak dla niej Muroi mógł zginąć, jeśli tak bardzo chciał.

Nie od dziś wypełnianie zadań jako Zabójca Demonów wiązało się z niezrozumieniem społeczeństwa. Tym razem nie było inaczej, co wcale jej nie zaskoczyło. Mimo wszystko postarała się przemknąć obok Muroia zajmując miejsce na przedzie wyprawy. Ściskając w dłoni Nichirin zaczęła biec na przeciwko nadciągającym potworom.
- Shi no kata: Uchishio - zaczęła używając czwartej formy oddechu wody i kierując się na przeciw demonom. Zamierzała przeciągnąć swój bieg od jednego do następnego przeciwnika starając się po kolei atakować ich cięciem prosto w szyje. Gdyby jej się nie udało spróbowała odskoczyć w tył, złapać równowagę i ponownie wrócić do natarcia.

Spoiler:

Nie zważając na protesty Muroia rzuciła się do przodu atakując nadchodzące potwory. W tym momencie nie liczyło się nic innego niż ona i jej przeciwnicy. Pełnym sprintem skracała dystans starając się jak najszybciej pokonać demony. Nie podobało jej się zostawianie Kyoran w tyle. W końcu nie wiedziała co czaiło się w ciemności, a głośne grzmoty i dudniący odgłos spadających kropel deszczu doszczętnie niwelował jej wyostrzony słuch. Musiała polegać na swoim instynkcie i doświadczeniu w walce. Tak jak zawsze, w końcu nie robiła tego pierwszy raz.

Już po pierwszym ataku zdała sobie sprawę, że jej ostrze Nichirin z łatwością przepoławiało kolejne części ciała demonów. Chociaż było ich więcej, w pojedynkę musiały być dosyć słabe. Może dlatego trzymały się w grupie, żeby zwiększyć swoje szanse? Było to ciekawe zjawisko, w końcu dotychczas spotykała się przede wszystkim z demonami działającymi w pojedynkę. Nie przejęła się tym faktem za bardzo, zbyt pochłonięta wirem walki. Dosłownie. Adrenalina huczała jej w uszach tak jak najbardziej uwielbiała i w końcu mogła być sobą. Mogła być wolna. Chociaż na te jedną, króciutką chwilę, kiedy narażała własne życie w walce z potworami; kiedy chroniła innych nie z wyboru, ale z rozkazu. Jej życie należało do kogoś innego, jednak w tym krótkim momencie to ona miała władzę i kontrolę.

Widząc jak jej atak nie przyniósł skutku zdecydowała się wyrwać z centrum otaczających je demonich marionetek.
- Ni no kata: Mizu Guruma - powiedziała nabierając powietrza w charakterystyczny dla zabójców sposób. Jej ostrze po raz kolejny ją posłuchało i Rin zamierzała podskoczyć i wykonać w powietrzu krąg tym samym wyrywając się z centrum przeciwników i zwiększając między nimi dystans. Następnie skupiła się na swoim słuchu starając się obeznać czy gdzieś w pobliżu nie znajdował się demon odpowiedzialny za to przedstawienie lub czy jej przeciwnicy nie posiadali ze sobą czegoś wspólnego lub nienaturalnego co mogłoby je łączyć z tym prawdziwym demonem kierującym wszystkim z ukrycia. Starała się wykorzystać światło błyskawicy i opadające krople deszczu, żeby zobaczyć to co mogło pozostać dla niej w ukryciu.

Spoiler:

Szybko zdała sobie sprawę, że jej ataki nie przynosiły żadnych skutków. Nie przejmowała się tym za bardzo, wciąż kupując reszcie wyprawy czas. Miała nadzieję, że oddalili się a wystarczającą odległość, co wywnioskowała z krzyków Muraia. Nie zamierzała się poddawać wciąż cofając w ty - powoli ale stanowczo - pilnując, żeby atakujące marionetki podążały za nią, a nie za grupką ludzi. Kiedy znalazła się blisko drugiego krańca mostu zdecydowała się spróbować powoli pozbyć przeciwników. Odpychała ich swoim mieczem Nichirin, jeśli próbowały ją zaatakować, szukając odpowiedniej okazji. Jeśli taką znalazła spróbowała zepchnąć marionetki jedna po drugiej z mostu w dół z nadzieją, że roztrzaskane nie wrócą. W końcu poruszały się stosunkowo wolno. Chciała w jakiś sposób utorować drogę dla reszty wyprawy i jak najszybciej powrócić do boku Kyoran. Nie podobało jej się, że zostały rozdzielony. Ściskający serce niepokój nie utrudniał jednak jej ruchów, bo była nauczona działać pod presją.

Nie rozpraszała się gotowa na każdą możliwość. Starała się dostosować swoje następne ruchy i możliwości do obecnej, dynamicznie zmieniającej się sytuacji.

Spoiler:

Walka nie była ani łatwa, ani przyjemna. Chociaż jej przeciwnicy wcale nie okazali się trudni, nie potrafiła pokonać ich na dobre. Wiedziała, że grała zaledwie na czas próbując wykombinować wyjście z sytuacji. Wiedziała, że zegar tykał, a ona musiała się pospieszyć. Chociaż posiadała sporo doświadczenia w walce, była wytrenowana i silna, wciąż pozostawała zaledwie człowiekiem. Zmęczenie bardzo często okazywało się największym przeciwnikiem Zabójców Demonów, którzy w końcu popadali w jego sidła w przeciwieństwie do demonów. Musiała działać szybko, zanim skupiony na walce umysł nie zacznie panikować. Cały czas odpychała ataki przeciwników próbując przecinać kolejne kończyny wyciągane w jej stronę i próbując zepchać przeciwników z mostu. Sama ciągnąc za sobą marionetki, z dala od wyprawy i Kyoran, dala się zapędzić w nieciekawą pozycję. W którymś momencie jej miecz dosłownie ugrzązł w ciele marionetki. Wtedy dopiero mogła odrobinę lepiej im się przyjrzeć.

Wszystko działo się jednocześnie i nim się obejrzała leciała w dół otoczona zapachem morza i wodorostów. Niemy krzyk ugrzęzł w jej gardle ,kiedy lepka dłoń zasłaniała uchylone lekko usta. Czekała na ten moment uderzenia, na zimno i ostatni wdech. Nic takiego jednak się nie stało. Ciemna otchłań wody przyjęła ją z dziwnym spokojem, który od razu jej się udzielił.

Za dużo woody. Masz w sobie za dużo wody - słyszała w umyśle ciche słowa matki patrzącej z dezaprobatą w jej ciemnoniebieskie tęczówki. Czy to właśnie miała na myśli mówiąc, że woda była niebezpieczna? Słowa zlewał się w jedną całość z resztą szeptów wokół. I po raz pierwszy miała ochotę odpuścić. Poddać się ciemności i odpocząć.

- Jedną z nas - cisnęło jej się na usta i nie była w stanie powiedzieć czy jej słowa zostały wypowiedziane na głos. Tak samo bardzo jak chciała odpuścić tak mocno nie mogła. Miała swoją powinność, swoje zadanie, swój honor i dumę, swoją odpowiedzialność. Miała wszystko to w co wierzyła, a co także niszczyło ją od środka. Rzuciła się w ostatniej próbie przecięcia na oślep wszystkiego wokół swoim mieczem tworząc przy tym wodny wir. Desperacki atak, w który włożyła całą swoją siłę, ale nie wolę, bo przecież została już jedną z nas. Spróbowała odepchnąć się i płynąć ku powierzchni magicznej wody.

Spoiler: