I trzeciego dnia wyruszyli, opuścili Osakę, teren kontrolowany przez demony, dzięki czemu Hiroki mógł odetchnąć z ulgą. Zmierzali wszak teraz do Edo, jego rodzinnych stron gdzie mógł czuć się bezpieczniej. Za dnia pozwalał sobie na rozluźnienie, swobodnie rozmawiał z Kyōran jak i jej towarzyszami chcąc nieco lepiej poznać swych nowych kompanów. Zajmował się też swym kotem Taeko, który to bardzo przywiązał się do swego nowego domu w postaci wazy będącej cennym prezentem od arystokratki.
Nocą jednakże wiele się zmieniało, czujność zabójcy wzrastała i nie pozwalał sobie na zbyt dużą ilość snu. Obawiał się ataku demonów, a fakt iż nie był teraz sam spowodował iż musiał martwić się nie tylko o siebie ale i wszystkich swych towarzyszy.

Siedział oparty o drzewo i zajmował się swym kocim kompanem, który to rozłożył się na jego nogach i domagał się tego by jego nowy właściciel głaskał go po grzbiecie. Był skupiony na zwierzęciu ale kątem oka obserwował sparing arystokratki i jej strażnika. Był wojownikiem stąd umiał docenić kunszt wojenny kobiety, był nawet pod wrażeniem iż udało się jej rozbroić swojego strażnika. Nie dlatego iż nie doceniał kobiet, ale nie spodziewał się takich umiejętności walki u arystokratki, której za pewne było przeznaczone wyjść za kogoś by przysłużyć się swej rodzinie.
Na widok zbliżającej się do niego Kyōran powstał ze swego miejsca z kotem na rękach, Taeko nie do końca spodobało się to iż jego ludzki sługa powstał o czym powiadomił świat poprzez uderzenie łapką w klatke piersiową Hirokiego.
— Z miłą chęcią Kyōran — Odparł z radością Rengoku, trening niezależnie od formy zawsze był przydatny. A tutaj miał okazję zobaczyć w akcji broń, której wcześniej nie widział. Nie znał możliwości jakie dawał oręż Uesugi stąd z chęcią miał zamiar zobaczyć co można zdziałać tą glewią.
Uśmiechnął się lekko gdy jego ostrze zostało mu "ukradzione", na pierwszy rzut oka dostrzegł iż gdyby walczyli na katany to nie musiałby zbytnio się starać, minęłoby trochę czasu nim jego nowa znajoma przystosowałaby się do nowej broni, w końcu Nantekottą walczyło się zupełnie inaczej niż glewią, jego miecz był lżejszy i miał mniejszy zasięg. Mógłby wymienić pewnie więcej czynników ale nie było w tym sensu patrząc na to iż został bez broni.
— Nie byłbym tego taki pewien — Zaczął Rengoku gdy to uśmiech na jego twarzy powiększył się  — Widziałem jak walczysz swą bronią, bez swej katany mogę nie dać ci rady — Rzekł Hiroki, sam uznawał się za sprawnego wojownika, może nie takiego jak jego starsi kompani z korpusu ale wciąż sprawnego na standardy zwykłych ludzi. I właśnie dlatego wiedział iż nigdy nie należy lekceważyć przeciwnika. Nie ważne kim jest.

Zamknął oczy i uśmiechnął się do arystokratki, cóż to czy kłamał czy nie widocznie nie miało znaczenia, sam dopiero zaczynał swą drogę jako zabójca demonów. Być może przeszedł ten morderczy trening by dorównać demonom, ale nie czuł się jakoś szczególnie lepszy niż inni samurajowie. Wychodził z założenia iż o zwycięstwie nie decyduje wyłącznie siła fizyczna ale i doświadczenie i to co wojownik nosił w swym sercu. Tak go wychowano i tak miał zamiar żyć.
— Rzadko zdarza mi się kłamać Kyōran, po prostu czasem doświadczenie przeważa nad cechami fizycznymi— Odparł Rengoku otwierając swe oczy i wpatrując się w swe ostrze — Ciężko trenujemy by to osiągnąć, musimy w końcu zniwelować przewagę jaką posiadają demony — Wyjaśnił Hiroki zwracając swe spojrzenie na Uesugi, bacznie obserwował jej ruchy i postawę by móc właściwie przygotować się do ich sparingu. Skoro ona brała to poważnie to i na niego przyszła pora.
Skinął głową z uznaniem gdy ta przyjęła pozycje do walki, przez chwile rozważał bowiem scenariusz gdzie ta po prostu żartowała by zobaczyć czy da się go łatwo sprowokować do walki. Zamiast tego przyjęła całkiem porządną postawę, choć katana w drugiej ręce mogła ograniczać jej ruchy co Hiroki z pewnością wykorzysta gdy rozpoczną starcie.
Zaśmiał się słysząc jak ta grozi porwaniem jego kota, po czym przyjął poważny wyraz twarzy i spojrzał głęboko w oczy szlachcianki. Czy się zgrywał? Jak najbardziej ale o tym powiadomi ją za chwile. Teraz chciał sprawdzić jej reakcje.
— Możesz zabrać mój miecz, mój majątek ale Kota zostaw — Rzekł poważnym, chłodnym tonem i spojrzał w oczy Uesugi po czym roześmiał się głośno — Przywiązałem się już do niego — Dodał swym normalnym, wesołym i ciepłym głosem.
Spojrzał na Kyōran z politowaniem gdy ta próbowała użyć dziwnej formy, choć ujrzał w tym okazje do rozbawienia Uesugi. Chwycił się za klatkę piersiową i nagle znieruchomiał. Zupełnie jakby za sprawą dziwnej istoty o wężowych włosach przemienił się w kamień. Zaiste potężny był oddech niebiańskiego strażnika.

No to wyskakuj z majątku
Uśmiechnął się do Kyōran i nerwowo podrapał tył swojej głowy, oczywiście mówił o swym osobistym majątku, a nie jego rodziny. Zostając zabójcą nijako zdystansował się od nich stąd nie miał zamiaru rościć sobie do tego praw, co zaś tyczyło się jego oszczędności to nie było tego wiele. Miał tendencje do wydawania pieniędzy by pomagać innym w potrzebie, czasem bowiem ludzie nie potrzebowali pomocy fizycznej a miski czegoś ciepłego.
— Ostrzegam jedynie iż nie jest tego wiele, sporą część już wydałem — Powiedział beztrosko mężczyzna nie przejmując się swym stanem majątkowym. Rozsądek podpowiadał mu iż powinien przejąć się choć trochę tym, ale serce mówiło mu nie, po co wszak miał coś gromadzić skoro każda wyprawa, każde łowy na demona mogły być tymi ostatnimi. Hiroki pogodził się z tą myślą dawno temu i był przygotowany na ten czarny scenariusz, co nie oznaczało iż pragnie odejść z tego świata już teraz. Jeszcze wiele miał do zrobienia, w końcu obiecał Kyōran iż wyzwoli Osakę spod władzy demonów, a obietnic należało dotrzymywać.
Walczył sam ze sobą by nie roześmiać się gdy to ujrzał reakcje Uesugi na jego aktorski popis, cieszył się z tego iż rozbawił kobietę, wydawała mu się nieco zestresowana podczas podróży stąd nie byłby sobą gdyby nie spróbował poprawić jej humoru.
Gdy jego towarzyszka podróży obeszła go i zniknęła z jego pola widzenia to pozwolił sobie na mały uśmiech, zastanawiało go co prawda cóż takiego wymyśliła ale bardziej cieszyła go perspektywa wspólnej podróży, przemierzał zazwyczaj szlaki samotnie, raz na jakiś czas napotykając przyjazną twarz ale to nie było to samo. Ale to nie było to samo co stałe towarzystwo, doceniał obecność Kyōran na szlaku i to bardzo.
Nagle ni stąd ni zowąd zrobiło się ciemno, a on sam poczuł uderzenie w swą łydkę, które sprawiło iż ugiął się na moment, syknął cicho z bólu i zaskoczenia po czym odwrócił się szybko w tył. Dopiero po chwili zorientował się iż przecież nic mu nie grozi stąd, wyprostował się, zdjął haori z głowy i zaśmiał się na głos.
— A więc muszę wyrównać wynik — Powiedział wesoło puszczając Uesugi oczko i odbierając swoją broń — Cóż, różnie bywa — Odparł Hiroki zostawiając te sprawę wyobraźni kobiety. Co do bycia bardziej "ludzkim" skinął głową, nie chciał skrzywdzić swej nowej znajomej stąd miał zamiar wkładać w te walkę minimum swej siły.
Chwycił pewniej za rękojeść swego ostrza i skierował czubek ostrza w stronę kobiety, trzymał swoją katanę przed sobą i bacznie obserwował przeciwniczkę. Wpierw chciał wybadać jej możliwości stąd zdecydował się na prosty manewr w postaci wypadu do przodu połączonego z cięciem z góry, celował w glewie Uesugi by nie zrobić jej krzywdy, a co najwyżej wytrącić jej broń.

Uśmiechnął się dziarsko gdy to Kyōran uniknęła jego nagłego ataku, używał może minimum swoich umiejętności ale i tak w głowie pojawiła się myśl iż może to być za dużo. Został jednakże pozytywnie zaskoczony, sam chciał bowiem wyciągnąć nieco z tego sparingu, choćby większą kontrolę nad swą siłą. Arystokratka z glewią unikając tego ataku pokazała mu iż może postarać się nieco bardziej. Choć mógł to być zbyt pochopny wniosek, może potrzebował jedynie się rozgrzać, nie był tego pewien stąd postanowił jeszcze się wstrzymać nim zacznie używać większej ilości potencjału jakiego nabył poprzez mordercze treningi zabójców.
Wiedział iż znalazł się w niekorzystnej pozycji, nie potrafił określić skuteczności glewii kobiety, było to jego pierwsze spotkanie z tego typu bronią stąd wolał nie blokować potencjalnego ataku przy pomocy katany i zdecydował się na bezpieczniejszy jego zdaniem ruch jakim było cofnięcie się w tył. Decyzja, która okazała się błędem, zapomniał o przewadze zasięgu jaką dawała Kyōran jej broń drzewcowa stąd ostrze sięgnęło jego klatki piersiowej, ledwo co to poczuł bo i nie walczyli na poważnie ale gdyby nie był to trening to mógłby skończyć źle. Stąd też był zły na siebie, może i był zabójcą ale wciąż był samurajem, a zaniedbał nieco jak widać umiejętności walki z ludźmi. Walcząc bowiem z dziećmi nocy szedł na całość, a tu wstrzymywał się i miał problemy z prawidłowym ocenieniem zdolności Uesugi. Wziął głęboki oddech i odsunął się sam parę kroków w tył, skierował ostrze w dół i złapał pewniej za rękojeść.

— Parę lat, choć pełnoprawnym zabójcą jestem od niedawna — Odparł Hiroki bacznie obserwując ruchy kobiety, stanął pewniej na nogach i skierował ostrze ku ziemi. Widząc iż arystokratka chce obejść go z boku sam zaczął obracać się by cały czas była przed nim — Co mogę o sobie powiedzieć... — Zaczął Hiroki wpatrując się w oczy stojącej przed nim wojowniczki, czuł iż jeśli coś będzie miało zdradzić jej zamiary to właśnie wzrok, w końcu oczy były zwierciadłem duszy. — Mogę opowiedzieć jak doszło do tego iż zostałem zabójcą demonów, co ty na to? — Zapytał Hiroki dając jej czas na odpowiedź po czym znów spróbował ataku, tym razem zdecydował się na wypad w przód, połączony z cięciem z dołu, celował w glewie Uesugi chcąc wytrącić tą ciężką broń z jej dłoni.

Kyōran prowokowała go i miało do tego pełne prawo, dotychczas jego ataki nie odnosiły zamierzonego skutku, a i umiejętnościami defensywnymi jakoś szczególnie się nie chwalił. Obwiniał za ten stan rzeczy samego siebie, czy naprawdę walka z demonami, treningi jakie przeszedł by zostać zabójcą sprawiły iż nie był w stanie już stawić czoła człowiekowi jak równy z równym? Obawiał się iż mogło tak być, a przez to nie będzie w stanie dać Uesugi walki na jaką zasługiwała, jakby bowiem na to nie patrzeć to władała sprawnie swym Guan Dao i Hiroki podejrzał, że mogła z jego pomocą stawić czoła wielu samurajom. Podobnie jak On pewnie by zwiódł ich wygląd broni i jej możliwość. Chciałby porównać te broń do naginaty, wtedy z pewnością łatwiej byłoby mu z tym walczyć ale czuł iż nie mógł tego zrobić, broń arystokratki i naginata to dwa odmienne oręże, były bronią drzewcową ale nie taką samą. Zostało mu jedno, uśmiechnąć się i liczyć iż w końcu zdoła opanować się na tyle by móc stać się wyzwaniem dla swej rywalki. Oczywiście pamiętał wciąż o tym iż to trening stąd nie miał zamiaru zrobić jej krzywdy.

Uesugi wykonała parę kroków w tył i uniknęła jego ataku, coś na co będzie musiał wziąć poprawkę następnym razem, w końcu mimo początkowych trudności (Porażek) miał zamiar walczyć do końca. Los uśmiechał się do tych, którzy są nieugięci i nieustępliwi, a On do takich należał. Po nieudanym ataku cofnął się lekko w tył i już miał odpowiadać swej nowej znajomej gdy ta nagle go zaatakowała, niczym błyskawica uderzyła w jego ostrze. Nieprzygotowany na to Hiroki wypuścił z dłoni swój oręż, który odleciał na bok, sam mężczyzna o płomiennych włosach odskoczył w tył i przyjął pozycję zenkutsu-dachi, ugiął prawą nogę i wysunął ją do przodu opierając na nią większość ciężaru swego ciała, prawa rękę trzymał wzdłuż tej nogi, nieco nad nią, zaś lewą wyprostowaną trzymał z tyłu, lewa dłoń zaciśnięta w pięść oparta była o jego bok.  

— Sprytnie Kyōran, a wracając do opowieści — Powiedział z uśmiechem Hiroki, ukrywając ból jaki odczuł gdy wypuścił swój miecz z dłoni — Parę lat temu, mnie i mojego ojca ocalił zabójca demonów, napotkaliśmy na bestię podczas nocy, niedaleko miejsca gdzie przyszedłem na świat. Wraz z mym ojcem próbowaliśmy stawić czoła demonowi ale chyba domyślasz się jak nam szło — Zaczął swą historię Rengoku, w tej chwili zrezygnował z dalszych prób ataku skupiając się na obronie, bacznie obserwował Uesugi i modlił się do bogów by jego umiejętności walki wręcz nie były równie zardzewiałe co jego zdolności do walki jak zwykły człek.

Na śmiech Uesugi mógł zareagować tylko w jeden sposób i sam uśmiechnął się szeroko, kobieta nie doceniała widocznie walki za pomocą pięści co mogło dać mu przewagę. Gdyby oczywiście udało mu się złapać za jej oręż to mógłby podjąć próbę wyrwania go. To przynajmniej planował zrobić gdyby zaatakowała go naglę, a na razie znów przeszli do krótkiej wymiany zdań.
— Cóż, zamierzałem złapać za drzewiec twej broni by następnie ci ją wyrwać — Wyjawił jej swój plan z uśmiechem po czym zaśmiał się krótko — Pustymi dłońmi czasem można osiągnąć więcej niż ostrzem, wystarczy tylko skupić się na walce by nie popełnić fatalnego w skutkach błędu — Uzupełnił swą wypowiedź Hiroki, walka wręcz przeciw jakiekolwiek broni na tym właśnie się opierała. W takiej sytuacji musiał dążyć do albo szybkiego zakończenia walki albo do pozbawienia wroga jego przewagi. Ryzyko polegało zaś na tym iż dłońmi nie mógłby pozwolić sobie na zablokowanie ostrza stąd w razie potrzeby musiałby unikać ataków przeciwnika, co w przypadku arystokratki z Osaki mogło być ciężkie.
— Nie myśle o Tobie źle Kyōran — Odparł obserwując bacznie jak ta podnosi jego ostrze — Wręcz przeciwnie, walczę z Tobą tak jakbym walczył z każdym innym wrogiem jako samuraj — Wyjaśnił swą postawę Rengoku zgodnie z resztą z prawdą, gdyby walczył tu jako zabójca to inaczej to starcie by przebiegło. Nie musiałby ograniczać się i mógłby uwolnić cały swój potencjał — Ale niech będzie, walczmy dalej — Odparł znów chwytając za rękojeść Nantekotty, przyjął znów postawę do walki, ugiął lekko kolana i wzniósł ostrze nad swą głowę.
Zaśmiał się cicho widząc i słysząc zniecierpliwienie Uesugi stąd z uśmiechem spojrzał w jej oczy, wiedział iż gdy skończy swoją opowieść to zapyta ją o to samo, sam też chciał ją poznać.
— Mimo iż za każdym razem demon drwił z nas i dawał nam odpór to nie poddawałem się, biegłem na niego z ostrzem próbując zadać mu choć jeden celny cios, w końcu mój ojciec odpuścił, zaakceptował to co powinno się stać. Ja jednakże nie mogłem, czułem się zobowiązany by ochronić go. Byłem ranny i zmęczony, demon natomiast znudził się zabawą i wiedziałem że jeśli nic nie zrobię to zabiję nas bez zbędnych ceregieli. Zrobiłem jedyną rzecz jaką mogłem. Zaszarżowałem w jego stronę licząc na to, że tym razem będzie inaczej. Modliłem się do bóstw by pozwoliły mi ocalić mego ojca. — Kontynuował opowieść, widząc przed oczyma wyraźnie obrazy z tamtego dnia — Moje modły zostały wysłuchane, demon wzniósł swe szpony by zadać mi jeden cios, gdy nagle ujrzałem płomień, a chwilę później głowa bestii wzleciała w górę, uratował mnie zabójca oddechu płomienia, który wziął mnie potem pod swe skrzydła i wprowadził do korpusu gdy upewnił się, że chce walczyć z demonami i jestem gotów oddać za to życie  — Dokończył swą opowieść Hiroki.
Ruszyła na niego by zaskoczyć go swa nagłą szarżą, tym razem wolał postawić na unik niż próbę bloku, było to dla niego bezpieczniejszą opcją stąd odskoczył do tyłu by wyjść poza jej zasięgu, atak Uesugi nie trafił w niego, a Rengoku poczuł iż po raz pierwszy w tej walce może się wykazać i tym samym udowodnić iż traktuje ją poważnie, stąd też wybił się nagle z ziemi i pognał w jej stronę z zamiarem cięcia z góry w jej ramię. Nie chcąc jednakże zrobić jej krzywdy w razie potrzeby zatrzymał ostrze nim te mogło ją zranić.
Jeśli miał okazję to odskoczył znów w tył by stworzyć między nimi dystans i uśmiechnął się do swej przeciwniczki — A Ty, Kyōran masz może jakąś ciekawą historię do opowiedzenia? — Zapytał Hiroki licząc na to iż co nieco dowie się od kobiety.

Zaśmiał się cicho, szczerze mówiąc czuł iż w starciu bez użycia broni mógł poradzić sobie gorzej. Zwłaszcza iż nie ćwiczył już prawie wcale tych sztuk walki bo nie były skuteczne w walce z demonami, droga miecza to na czym skupił się w pełni. Co teraz z perspektywy czasu mogło być błędem patrząc na to, że przed chwilą stracił ostrze.
— Niech i tak będzie, ostrze przeciw ostrzu — Rzekł na zakończenie tematu tego jak zamierzał walczyć bez broni, czy miałby szanse? Pewnie tak, a gdyby użył pełni swych możliwości to byłby pewny zwycięstwa. Obecnie wszak jedyne czego mógł być pewien to tego iż nie popisał się zbytnio swymi zdolnościami, miał jednakże jeszcze trochę czasu by to zmienić.
Patrząc na rumieńce na twarzy kobiety miał wrażenie, że jego słowa osiągnęły zamierzony efekt. Na tyle ile poznał Kyōran to zorientował się jak bardzo ta nie wierzyła w to słyszała, stąd potrzebował powtórzyć to kilka razy by zrozumiała. Był co prawda teraz zabójcą i jego przeciwnikiem były demony nie raz silniejsze od ludzi, musiał zmienić się by móc dorównać poczwarom, stać się czymś więcej niż człowiekiem, ale wcześniej był samurajem, szkolono go do walki z innymi ludźmi stąd naprawdę umiał docenić talent. A co by nie powiedzieć Uesugi taki miała, mógłby uwierzyć iż w przypadku zagrożenia, Ona i jej strażnicy daliby wrogom popalić. O ile walczyliby z ludźmi, ale skoro był tutaj to na siebie brał ciężar walki z demonami.
Posłał swej towarzyszce ciepły uśmiech by przekonać ją o tym, że pewny jest słów, które tu padły i naprawdę uważał ją za dobrą przeciwniczkę, kto wie jakby potoczyła się ich walka gdyby była zabójczynią. Gdyby byli na równy poziomie mogliby dać tu niezłe widowisko.
Rozluźnił nieco swą postawę znów wracając wspomnieniami do tego kluczowego dnia w swym życiu, na ten moment być może nawet najważniejszego. Tamta chwila zdecydowała bowiem o tym jaką ścieżką kroczy tego dnia. Nie żałował podjętych przez siebie decyzji i gdyby mógł zrobiłby wszystko tak samo, ale czasem zastanawiał się co by było gdyby nie zjawił się tam zabójca, albo kim byłby bez demona, który stanął im na drodze.
— Tylko brzmi Kyōran, tamtej chwili byłem pogodzony ze śmiercią tylko dlatego, że tak mnie wychowano. W obliczu śmierci zachowaj honor — Odparł Hiroki spoglądając w ziemie, tamtego dnia odczuwał strach choć nigdy nie powie tego głośno, bał się iż umrze za wcześnie mimo, że przecież jako samuraj liczył się z tym jak krótki może być jego żywot. — Taki był mój obowiązek jako samuraja i syna, stanąć w obronie innych i swych przekonań. Czy mamy dobre relacje? Zawdzięczam mu to kim jestem tego dnia, miałem wielu wspaniałych nauczycieli, ale żaden z nich mu nie dorównuje. Dlatego też żałuje, że zaniedbałem nieco te relacje — Rzekł odpowiadając Uesugi, przekazał jej to co czuł, Tsuya była wspaniałą mistrzynią, podobnie jak inni zabójcy pod których okiem szlifował swe umiejętności, ale za to kim był odpowiadała jego rodzina. Słysząc zaś żart swej partnerki w tym treningu zaśmiał się — Hah, nie wykluczone, niestety nie spytałem go wtedy o imię, byłem chyba zbyt przejęty sytuacją — Powiedział po czym uśmiechnął się czule do czarnowłosej — Ja też cieszę się, że Cię poznałem Kyōran — Rzucił po czym spojrzał w niebo i wyprostował się — Nie planuje umrzeć, póki nie osiągnę swego celu — Zapewnił ją mężczyzna, owszem był gotowy na taką ewentualność, ale nie dążył do rychłego zgonu. Nie póki nie zostanie Hashirą, póki nie będzie filarem na którym cały korpus będzie mógł polegać.
Pora było znów skrzyżować ostrza, dlatego też poprawił swą pozycję i z uśmiechem przygotował się do boju, jego katana przeciw glewii Uesugi.

Uśmiechnął się słysząc deklarację archeolożki, jeśli naprawdę znała tyle opowieści to chciałby poznać chociaż część z nich, był pewien że mógł wyciągnąć z nich sporo, wszak człowiek uczył się całe życie, a On wyjątkiem nie był. Arystokratka przypuściła atak w postaci cięcia z prawej strony, wiec tym razem postanowił zablokować to cięcie i uderzył w ostrze glewii by je zbić. Stal zderzyła się ze stalą, a Hiroki korzystając z tego iż powstrzymał zagrożenie, dla pewności cofnął się jeszcze w tył by po raz kolejny nabrać dystansu.

Kolejna chwila przerwy nastała i znów mogli wymienić się swymi przeżyciami, było to coś co Hiroki doceniał chyba nawet bardziej niż to że mógł skrzyżować broń z Kyōran. Spojrzał na jej towarzyszy i uśmiechnął się. Uesugi. Miała wielkie szczęście skoro miała takich lojalnych towarzyszy, których z pewnością znała już na wylot przez te ponad trzy lata. Poznała też pewnie sporo osób, z czego część została jej przyjaciółmi, a tak przynajmniej wynikało z opowieści. Jego wyraz twarzy zmienił się gdy doszli do momentu gdzie uratował ją Tenka, spojrzał na nią z współczuciem domyślając się, że to wydarzenia odcisnęło na niej piętno. Sam gdyby stracił swego ojca pewnie też by to odczuł. — Przykro mi, Kyōran że taki los spotkał Jishina ale znajduję pocieszenie w tym, że Ciebie ocalono od śmierci. Z powodu takich właśnie historii, mam siłę by dalej walczyć. Chce by ludzie mogli cieszyć się życiem, bez strachu że demon odbierze im wszystko — Przemówił z troską obserwując kobietę. Po czym uśmiechnął się słabo patrząc na glewie Uesugi — Hmmm, można więc ją uznać za szczęśliwy amulet, ale to jak groźna jest zawdzięcza jedynie twym umiejętnością — Powiedział przedstawiając swą opinię na temat tego iż bardziej liczył się użytkownik niż oręż sam w sobie. — Za wazę raz jeszcze dziękuje, to wspaniały prezent — Podziękował po czym chwilę się zastanowił — W Nagoji miałem okazję stanąć do walki z demonicą o pajęczym odwłoku, przerażająca z niej była bestia i tworzyła mrowie dużych pająków. Była wtedy ode mnie znacznie silniejsza i gdyby nie wsparcie towarzyszy to... nie byłoby mnie tu — Odpowiedział Hiroki wspominając wyprawę z Takashim i Yoną. Nie udało im się pozbyć demona ze świątyni, ale przynajmniej przeżyli, a tamtą poczwarę miał zamiar jeszcze dorwać.

Przybrał znów pozycję do walki i postanowił nagle skrócić dystans by pchnąć kobietę w brzuch, cios swój planował w razie czego zatrzymać nim ostrze dosięgnie ciała. Byłoby to hańbą gdyby uszkodził swą przyjaciółkę przypadkiem podczas sparingu.

Uśmiechnął się z dumą, spoglądając na arystokratkę. Był pierwszym wojownikiem pochodzącym z klanu Rengoku w korpusie, co było powodem do dumy. Zwłaszcza iż miał nadzieje na to, że nie będzie ostatnim. Owszem oznaczało to, że dalej demony istnieją i dręczą ludzkość, ale Korpus walczył już dość długo. Dlatego Hiroki podejrzewał, że ta walka nie skończy się podczas jego życia. Nie zmieniało to jednakże niczego, wciąż miał zamiar walczyć tak, by pozbyć się tylu demonów ile tylko zdoła, nawet wiedząc, że może to nic nie zmienić.
— Owszem, jestem pierwszym zabójcą z rodziny Rengoku — Odparł samuraj, po czym jego uśmiech się powiększył — Chciałbym być też ostatnim ale nie sądze by było to możliwe, dlatego też mam nadzieje, że w przyszłości więcej członków mej rodziny dołączy do korpusu, po to by chronić ludzi przed demonami — Rzucił do swej rozmówczyni, zaprawdę byłby szczęśliwy wiedząc iż jego rodzina zasłynie z czegoś takiego. Byłoby to spełnienie marzeń, sprawienie iż klan Rengoku będzie częścią tak wspaniałej organizacji jaką jest korpus. Na razie był sam, nie był też wybitnym zabójcą. Poznał wielu bardziej utalentowanych szermierzy, ale to było dla niego tylko motywacją by piąć się wyżej, by dawać z siebie wszystko.
W jaki sposób je zaniedbałeś?
To pytanie odbiło się echem kilka razy w jego głowie, wiedział że nie zrobił niczego złego. Znał swych rodziców na tyle by móc spokojnie założyć, że nie mają mu tego za złe. Dla niego jednakże było to problemem bo zawsze wymagał od siebie więcej. Mógł być lepszym synem i zrobić coś mimo iż nikt od niego tego nie wymagał.
— Nie mają mi tego za złe, pewnie są nawet dumni z tego jaką ścieżkę obrałem — Powiedział posyłając kolejny uśmiech do Kyōran, która to okazała mu wsparcie. Zaraz też uśmiech zniknął z jego twarzy, a on sam spojrzał w niebo — Jednakże, nie oznacza to że nie mogę być lepszym synem, raz na jakiś czas powinienem wysłać do nich list by wiedzieli co ze mną, by nie musieli się martwić — Dodał Rengoku spoglądając z powrotem na Uesugi i posyłając jej delikatny uśmiech, w jego ognistych oczach widoczna była determinacja, chęć stania się lepszym człowiekiem.
Docenił wsparcie jakie okazała mu dama z Osaki, nie wiedział z jakiego powodu była mu pomocą już od początku ich znajomości ale było to dla niego ważne. Chciał wierzyć, że nie było to jakąś grą, a świadectwem tego, że trafił na dobrą osobę. Mimo tego z jakiej rodziny pochodziła, w jakim mieście żyła to wciąż była dobrym człowiekiem. Przynajmniej tak ją postrzegał, czuł że z pewnością będą się dogadywać, co będzie ważne by utrzymać wspaniały nastrój podczas ich wspólnej wędrówki do Edo.
A jaki jest ten cel?
Jego oczy zabłysły gdy usłyszał to pytanie, zupełnie jakby czekał aż ono wpadnie. Zamknął oczy i wziął głęboki oddech, milczał chwilę jakby myśląc nad odpowiedzią choć znał ją doskonale. Odkąd tylko ukończył szkolenie to było jego celem, zostanie hashirą. Nie dlatego by być wysoko w korpusie, dla niego ranga była czymś pobocznym, uznaniem umiejętności. Chciał zostać hashirą ze względu na tym kim byli ludzie będący elitą korpusu.
— Chce pewnego dnia zostać filarem, kimś na kim korpus będzie mógł się oprzeć — Rzekł Hiroki pełen werwy, pomijając fakt jaki był jego zdaniem obowiązek hashiry, walczyć do upadłego by ochronić młodszych zabójców. Zaraz też podrapał się po tyle głowy — Spokojnie Kyōran, jeszcze długa droga przede mną — Powiedział by zapewnić ją o tym, że wcale mu się nie śpieszy z umieraniem, nim zostanie Hashirą miną pewnie lata, o ile w ogóle mu się to uda.

Musiał przyznać kobiecie z glewią rację, wiele pracy było jeszcze przed nim. W zasadzie to po raz kolejny wątpił, że osiągnie to podczas swego żywota. Nie mógł jednakże się poddać, wiedza że istniały osoby takie jak stojąca przed nim Uesugi, sprawiały że miał motywację do dalszej walki. Musiał choćby spróbować zawalczyć o wolność Osaki, bo nie mógł ich zawieść. Jako zabójca to było jego obowiązkiem. Walczyć w imieniu tych, którzy z demonami nie mogą się mierzyć — Nadejdzie taki dzień gdy Osaka znów będzie należeć do ludzi, tego jestem pewien, a gdy to się stanie. To chciałbym byś oprowadziła mnie po Osace bez strachu o to, że ktoś nas napadnie — Rzucił chcąc pokrzepić nieco swą nową znajomą.
Choć bardzo chciałby jej powiedzieć, że pozbyli się pajęczej demonicy to nie mógł tego zrobić bo skłamałby. Poczwara zniknęła z świątyni po tym jak zmusiła ich do ucieczki i nie wiedział gdzie teraz ma swe leże.
— Niestety przetrwała starcie z nami, a raczej powinienem powiedzieć, że to my przeżyliśmy walkę z nią — Rzekł, łapiąc się wolną dłonią za brzuch. Miał szczęście, że przeżył tamtą walkę mając jedynie połamane żebra — Ale trochę się od tego czasu pozmieniało, więc jeśli skryje się w twej piwnicy to pozbędę się tego pająka — Dodał Hiroki pewny siebie i swych umiejętności.

Uesugi nie tylko zablokowała atak ale i uciekła z jego zasięgu, w dodatku wyprowadziła szybką kontrę. Mógł to zablokować albo wykonać unik, w walce chodziło o szybkie podejmowanie decyzji, trening nie był żadnym wyjątkiem. Tym razem uznał iż najbardziej optymalny będzie blok, a raczej sparowanie uderzenia. Dlatego też gdy kobieta wykonywała obrót, sam zaczął podnosić ostrze do cięcia, które miało odbić jej atak. Gdy do tego doszło, przyszedł czas na jego atak, korzystając z pozycji swego ostrza ciął w szyje Kyōran, chcąc zatrzymać miecz w razie potrzeby tuż przed ciałem.

To było nie do przyjęcia, przynajmniej na ten moment. Jego włosy, jego oczy, a przede wszystkim jego styl bycia były jego znakiem rozpoznawczym. Widząc te cechy, osoby które raz go poznały mogły być pewne iż o to stoi przed nimi Hiroki. Stąd też nie mógł tego ukrywać, było to jego dumą.
— Tego nie zrobię Kyōran, chce bowiem by mnie rozpoznawali. Wole by demony próbowały dorwać mnie, niż gdyby miały polować na zwykłych ludzi — Odparł Hiroki po czym spojrzał na swe ostrze, swoje odbicie w nim. Gdyby klan Rengoku stał się teraz klanem zabójców, byłoby to spełnieniem jego marzeń. Bardzo chciał by jego rodzina stała się symbolem walki z mrokiem — Niech demony widząc mnie, czy moich następców wiedzą, że nadchodzi płomień który ich powstrzyma — Dodał Rengoku po czym znów podniósł wzrok na Uesugi — A Ty Kyōran, nie chciałabyś by twoi następcy kontynuowali twe dzieło? Byli twoją spuścizną? — Zapytał samuraj, zastanawiając się jak na takie rzeczy patrzy jego rozmówczyni. W końcu wychowywała się w innych warunkach, więc mogła mieć inne spojrzenie na ten temat.
Skinął głową na potwierdzenie słów arystokratki, z całą pewnością jego rodzice ucieszą się. Co by nie było, zawsze dobrze się dogadywali, do tego stopnia iż jego rodzice wybaczali mu często jego zachowanie, które to nierzadko odbiegało od tego typowo samurajskiego. Chwalili go za to, bo zależało im przede wszystkim na tym by ich syn został dobrym człowiekiem. To chyba też było jego marzenie, móc nazwać swojego potomka dobrym człowiekiem.
— Wybacz, że spytam o to pewnie po raz kolejny, ale twój ojciec nie będzie się martwił? Może też powinnaś wysłać mu jakiś list — Zapytał z troską Hiroki, po czym dodał szybko by wyjaśnić — By wiesz, nie musiał się o Ciebie martwić — Dodał zabójca, wpatrując się w Kyoran i jej reakcje na to, mógł w końcu poruszyć drażliwy temat.
Sam zaśmiał się gdy to Uesugi wybuchła śmiechem, musiał przyznać iż podobał mu się jej śmiech. Stąd musiał znaleźć sposób by sprawić, że uśmiech pojawiać się będzie częściej na jej twarzy. W końcu dobre samopoczucie oznaczało zdrowe życie. By to zrobić musiał jednakże wpierw lepiej poznać swą rozmówczynie, a rozmowa była do tego najlepszym narzędziem — Dziękuje Kyōran, a jakie są twe ambicje? Jakie marzenia chcesz spełnić Ty? — Zapytał Hiroki, może dość bezpośrednio ale chciał to wiedzieć by może pomóc w ich spełnieniu. Czarnowłosa dama, pomogła przecież mu więc naturalnym było to iż chciał się jej za to odwdzięczyć. Pytanie o rangę nieco go zdziwiło ale mógł na nie odpowiedzieć od razu — Cóż, to ranga dla doświadczonych wojowników ale przed nimi jeszcze jest trochę drogi nim będą na szczycie. Nie mniej nie więcej, Kanoto to wspaniali szermierze — Odpowiedział płomiennowłosy zgodnie z tym jak sam postrzegał rangi w korpusie.

Rengoku zaśmiał się na wspomnienie ich niedawnego spotkania, dał się wtedy zrobić jak dziecko. Powinien być bardziej uważny, ale proszę kto wie co by się stało gdyby nie tamta sytuacja. Pewnie przemierzałby dalej samotnie szlaki, co byłoby nudne i dosyć smutne. Co by nie mówić, ludzie nie powinni być sami — Na pewno? Myślę, że powinniśmy zwiedzić wszystkie takie uliczki — Powiedział żartobliwym tonem, wesoły Hiroki — Pokaże Ci całe Edo jeśli będziesz chciała — Dodał pewny tego iż właśnie tak skończy się ich zwiedzanie miasta.
— Daj mi tylko znać, a upewnię się że to będzie jej koniec — Powiedział Rengoku choć zaraz zdał sobie z pewnej rzeczy sprawę — A jak tego poprzedniego gościa udało Ci się stamtąd wygnać? Użyłaś wisteri? — Zapytał szczerze tym zainteresowany Hiroki, kto wie może Kyoran tak naprawdę była zabójczynią działającą w ukryciu i tylko się z nim droczyła? To mogło być możliwe przecież, całkiem sprawnie władała tą glewią, która była wyjątkową bronią dającą sporo możliwości.
Interesowała go też jedna rzecz, Uesugi opowiadała o swej pasji jaką była archeologia. Podczas słuchania tego był pewien, że posiadała ogromną wiedzę na te tematy. Wiedzę, której nie można było posiąść jedynie z książek ale i własnych poszukiwań śladów przeszłości — Są miejsca, które chciałabyś odwiedzić jeszcze Kyōran? — Zapytał Hiroki po czym postanowił prędko sprecyzować swe pytanie — Wiesz, jakieś świątynie czy też ruiny zamków? — Doprecyzował Rengoku będąc ciekaw odpowiedzi, gdyby miał trochę wolnego czasu to mógłby zbadać takie miejsce z swą nową przyjaciółką.

Uesugi w dosyć kreatywny sposób uniknęła jego ciosu, tego się nie spodziewał. Jeszcze bardziej nie spodziewał się, że arystokratka niczym prawdziwy wojownik wykorzysta tą sytuację na swoją korzyść by uderzyć. By nie dać się podciąć uklęknął wbijając miecz w ziemie by użyć go jako zasłonę przed atakiem czarnowłosej, gdy tylko glewia odbiła się od ostrza, Hiroki powstał by ciąć z dołu w ramie Kyōran.

Nie zostało mu nic innego jak zaśmiać się głośno, to byłoby dla niego niezwykłe osiągnięcie. Stać się na tyle dobrym zabójcą i ojcem by jego dziedzictwo było kontynuowane przez jego potomków. Kto wie. może kiedyś będą krążyły opowieści o jego klanie. Przynajmniej tyle mógłby zrobić dla rodziców, którzy go wspierali na ścieżce, którą obrał. Mógł im pokazać iż wychowali go na dobrego człowieka.
— Będziemy, Kyōran — Wypowiedział się za siebie i swoich potencjalnych następców z pewnością siebie, doskonale wyczuwalną w jego głosie.
Pokiwał głową ze zrozumieniem, choć czy archeologia była bezpieczniejszą opcją? On walczył z czymś co widział, ze złem mającym materialną formę. Lecz istnienie demonów oznacza iż stare opowieści i legendy mogą nie być tylko legendami. Gdzieś w ukryciu może czaić się coś gorszego niż Muzan i jego plugawe potomstwo. Stare, dawno zapomniane ruiny mogą kryć wiele klątw. Jednakże były to tylko jego przypuszczenia, to co Uesugi powiedziała potem wzbudziło bardziej jego niepokój. Walka z demonami czy też polityka, obydwie rzeczy uważał za niebezpiecznie. Z czego chyba utrzymanie pozycji klanu było trudniejsze, zwłaszcza jeśli chodziło o bycie niemal na szczycie. On miał o tyle łatwiej, że znał dobrze swego wroga. Konflikty międzyludzkie były jednakże bardziej zawiłe i nigdy nie wiadomo było, kto zwróci się przeciw Tobie.
— Mam pewne wątpliwości co do tego czyje zainteresowania są bezpieczniejsze — Zaczął Hiroki spoglądając na swą towarzyszkę z troską, tylko po to by zmienić wyraz twarzy na radosny — W pierwszym wypadku wypadałoby byś zostawiła swym dzieciom coś do odkrycia — Zażartował by następnie rozejrzeć się wokół i zatrzymując wzrok na strażnikach Kyōran — Ze wsparciem bliskich nie ma rzeczy niemożliwych do osiągnięcia, zaś normy etyczne są nam potrzebne. To one definiują czy jesteśmy ludźmi czy też potworami — Wyjawił swój pogląd po czym uśmiechnął się czule do ciemnowłosej — Będę modlił się o to by marzenie twoje i twoich następców spełniły się, a klan Uesugi prosperował przez kolejne stulecia
Nie wierzył w to, że jakikolwiek rodzic nie odczuwał na jakimś etapie miłości do swego dziecka. Z drugiej jednak strony nie znał na tyle głowy klanu Uesugi by na ten temat móc się jakoś szerzej wypowiedzieć. Z tego co usłyszał od swojej nowej znajomej to jawił się On jako oportunista, wykorzystał to kim była jego córka z nieprawego łoża by urosnąć w siłę. Przy okazji pewnie dał się omotać demonom i stał się marionetką w ich rękach. Cieszył się widząc, że przynajmniej jedna z jego córek nie wpadła w te sidła i współczuł jej jednocześnie z powodu całej tej sytuacji. Dobrze, że kobieta nie została w tym pełni sama, miała wciąż swą matkę.
— Twoja matka musi być wspaniałą kobietą skoro w natłoku tych wszystkich problemów, poglądów twego ojca wciąż jest z Tobą — Powiedział tak właśnie interpretując słowa Uesugi.
Wartości rodzinne, lojalność i wierność to coś co warto było pielęgnować. Z tym zgadzał się w pełni z arystokratką. Świat byłby o wiele lepszym miejscem gdyby zdrada nie istniała. Kto wie jakich tragedii dzięki temu mogliby uniknąć.
— To całkiem dużo, mam nadzieje iż uda ci się wychować swoje dzieci w ten sposób. Bo tylko tak można osiągnąć prawdziwe szczęście, poprzez szczerą miłość i wierność drugiej osobie — Rzekł zadowolony z tego iż zgadzali się w tej kwestii, kto wie może kiedyś ich potomkowie również zostaną przyjaciółmi, zaraz też z uśmiechem postanowił odnieść się do rzeczy "mistycznych i egzotycznych" — Wiesz, jeszcze nie tak dawno temu to demony były legendami. Kto wie, może i smoki istnieją i tylko czekają na kogoś kto je znajdzie. To samo tyczy się magicznych artefaktów. Świat jest pełen niespodzianek, czekających na ludzi chcących je odkryć.

Podrapał się niewinnie po głowie, mówił to może żartem ale w zasadzie czemu nie mieliby tego zrobić gdy już będzie bezpiecznie w Osace. Gdy tylko pozbędą się stamtąd demonów.
— Wiesz, może nie teraz ale za rok czy dwa? Co nam szkodzi? W razie czego poradzimy sobie. Całkiem dobrze władasz glewią więc myślę, że powinniśmy bardziej martwić się o potencjalnych oprychów — Rzucił chcąc przekonać do tej wizji kobietę, w końcu na pewno z ludźmi daliby sobie radę i to bez krzywdzenia ich. No przynajmniej nie wyrządzając im trwałej szkody, w końcu każda walka była wyzwaniem. Wroga nigdy nie należało lekceważyć.
Skinął głową ciesząc się z aprobaty jego planu zwiedzenia Edo, wychował się tam więc mógł jej pokazać miejsca w których jeszcze nie była. Przynajmniej tak mógł się odwdzięczyć za pomoc. Oczywiście miał też zamiar zakupić jakiś dzban w formie prezentu, tylko to musiał skonsultować z jakimś znawcą by nie wyjść na głupca.
Zeszli na mniej przyjemne tematy, nawet on to wyczuł ale musiał o to spytać. Chciał wiedzieć czy jego nowa znajoma wie jak poradzić sobie w takiej sytuacji. Niestety w jej miejscu zamieszkania ciężko pewnie byłoby o zabójcę w pobliżu. Dlatego też uważał iż powinni choć wiedzą uświadomić ludziom co mogą zrobić by przynajmniej odpędzić demony od siebie. Musiał też przyznać jedno, rodzina Uesugi była naprawdę pokręcona i związana mocno z demonami. Trochę go to zmartwiło, bo istniał ułamek szansy że może  Kyōran była szpiegiem? Szukała kogoś kto będzie mógł stać się jej źródłem informacji, a on sam się jej wystawił. Nie chciał w to wierzyć ale szansa na to istniała, stąd musiał zrobić co w jego mocy by nie zdradzić za dużo informacji. Wszystko dla bezpieczeństwa korpusu.
— Dobrze więc iż nic ci nie jest, nie wiem czy spotkam twego wuja ale okaże mu łaskę w podzięce za to, że uratował Cię choć ten jeden raz — Rzekł choć mówiąc łaska sam jeszcze nie wiedział co miał na myśli, zależało to bowiem wiele od samego demona. Mógłby uwięzić go i poczekać aż być może znajdą lek albo zapewnić mu szybką i łagodną śmierć. Ogień z którym Hiroki się utożsamiał miał dwa oblicza, przyjemne, opiekuńcze ciepło i płomienie gniewu palące wszystko na swej drodze z dziką furią. Rengoku spojrzał następnie na glewie jego "przeciwniczki", gdyby tylko była z nichirin. To coś co mógłby zaaranżować w swoim czasie — Musisz zaopatrzyć się w więcej wisterii, noś ją cały czas przy sobie, a zniechęci to większość demonów — Dodał z troską mężczyzna, zdawał sobie sprawę z tego że jego rozmówczyni mogła o tym wiedzieć. Ale taki był jego charakter, lubił się przejmować.
— A więc to nas łączy, bo i ja nie byłem na żadnej. Przynajmniej tego nie pamiętam — Powiedział ignorując chorobę morską Uesugi, nie chciał by ta przejmowała się tym — Więc może kiedyś polecimy tam na smoku? — Zażartował chcąc znów rozluźnić atmosferę.

Znów jego przeciwniczka uniknęła jego ataku, czuł w związku z tym rosnącą radość. Nie spodziewał się iż walka z zwykłym człowiekiem będzie takim wyzwaniem. Było to dla niego pozytywne zaskoczenie. Zwłaszcza patrząc na ciągłe, zmyślne ataki Uesugi. Kobieta zamarkowała uderzenie z góry, które go prawie zaskoczyło. Stąd też w ramach obrony sparował to uderzenie własnym cięciem licząc iż odbije glewie w bok by móc cofnąć się nieco w tył zginając kolana by następnie wyskoczyć z zamiarem pchnięcia w gardło Uesugi.

Nie mógł zaprzeczyć iż propozycja Kyōran była bardzo kusząca, byłaby to w końcu z całą pewnością wspaniała odskocznia od przemierzania Japonii wzdłuż i wrzesz w poszukiwaniu demonów chcących posilić się niewinnymi mieszkańcami ich ojczyzny. Jednakże miał przecież swe obowiązki.
— Z chęcią wybrałbym się z Tobą kiedyś na taką wyprawę, ale wpierw obowiązki — Zaczął ostrożnie Hiroki by nie odebrano tego jako zaproszenie by wyruszyli już w tej chwili — Zostałem zabójcą demonów by dedykować swe życie polowaniu na zło, przysięgałem chronić niewinnych jako ostrze w rękach mych dowódców. Nie mogę złamać tej obietnicy — Powiedział podnosząc głowę wysoko w górę i przybierając poważny wyraz twarz, tak by nikt nie mógł posądzić go o to iż tylko tak gadał — Ale jeśli moja katana nie będzie potrzebna moim przełożonym na dłuższy okres czasu to powiadomię Cię o tym bezwłocznie — Zakończył z lekkim uśmiechem, uważał bowiem iż ważne było zaznaczenie tego że to nie On dysponuje w pełni swym czasem, nie był w stanie przewidzieć kiedy dostanie odrobine wolnego. Więc nie chciał by jego nowa znajoma nastawiała się na nie wiadomo co.
Na wzmiankę o byciu kapłanem nie mógł zareagować inaczej niż donośnym śmiechem, w końcu sporo w tym racji było. Lecz nie uważał tego za coś złego. Kapłani zajmowali się duszą, a wojownik w jego opinii to nie tylko sprawne ciało czy bystry umysł ale i spokojny duch. Nic więc dziwnego więc w tym że podbierał od nich to co uważał za najlepsze — Nie mogę doczekać się tej chwili Kyōran — Powiedział tylko mrugając do Uesugi i życząc jej szczęścia w poszukiwaniu legendarnego stworzenia.

Podrapał się nerwowo po głowie słysząc te oskarżenia, prawdą było to że nie znał oprócz ciemnowłosej żadnej osoby walczącej tym typem oręża. Słyszał o takich ale żadnego nie widział w akcji, więc nie mógł ocenić jak radziła sobie archeolożka w stosunku do nich. Mógł ocenić ją jedynie na podstawie tego jak radziła sobie z nim gdy to wstrzymywał się. Skupił się podczas treningu zupełnie na starciu z demonami, przez co ze wstydem musiał przyznać iż nie wiedział jak ma walczyć z ludźmi. Zwłaszcza jeśli nie chciał ich krzywdzić — Wybacz, to nie było celowe Kyōran — Przeprosił pochylając z pokorą głową w formie przeprosin. Liczył na zrozumienie ze strony kobiety, w końcu nie chciał jej niczym urazić.
— W razie czego użyczę Ci katany, jestem pewien że z nią również sobie poradzisz — Powiedział Hiroki, po czym uśmiechnął się widząc rozbawienie swej towarzyszki. Uwielbiał obserwować szczęśliwych ludzi bo sam wtedy odczuwał radość — Życie jest pełne niespodzianek, poznanie zaś perspektywy innych może przynieść nam wiele dobrego — Podsumował to jedynie Hiroki, nie widząc sensu wypowiadania się na temat przekupywania innych. Można było go oszukać, był wszak naiwny i wiedział że pewnego dnia to zemści się na nim. Jednakże był też pewien iż nie da się go przekupić, nie pozwoli nikomu na to.
Demony były różne, niektóre były krwiożerczymi bestiami, inne polegały na sprycie i manipulowały ludźmi wokół by osiągnąć swe cele. Dla tych pierwszych nie miał litości, z nimi sprawa była prosta. Jeśli ich nie zetnie to one pożrą ludzi, ten drugi typ był jednak problemem bo ciężko było poznać ich motywację. Wspomniany przez Uesugi wuj zaliczał się raczej do tego drugiego typu co sprawiało iż miał problem z osądzeniem go. Musiałby pewnie sam z nim się spotkać by podjąć decyzję, czy mógłby okazać mu łaskę czy też powinien potraktować go jak inne demony — Rozumiem, mam więc nadzieje że nie spotkam go. Ciężko byłoby mi zdecydować jak go potraktować. W końcu mimo wszystko dzięki niemu miałem okazję Cię poznać — Powiedział Zabójca oddechu płomienia posyłając swej rozmówczyni pokrzepiający uśmiech.

Znów go zaskoczyła, nie spodziewał się iż użyje całej swojej siły i ciała by obalić go na ziemie. Co prawda atak barkiem wytrzymał ale nie spodziewał się tego co nastąpi dalej. Poczuł jak Guan Dao uderzyło w jego nogi, a on nie dał rady tym razem utrzymać równowagi. Chwilę zajęło mu dojście do tego co się stało, cwana ciemnowłosa wojowniczka rozbiła jego pozycję po czym zaatakowała z zdwojoną siła co doprowadziło do tego iż padł na ziemie, wypuszczając ostrze ze swej dłoni. Spojrzał zszokowany na Uesugi i jej drżącą dłoń, była wyczerpana. Zużyła mnóstwo sił na ten ostatni manewr ale opłaciło się to jej. Przegrał, lecz nie czuł się z tego powodu źle. Zamiast tego uśmiechnął się do Kyōran.
— Wygrałaś Kyōran, poddaje się — Rzekł ogłaszając swą przeciwniczkę zwyciężczynią tego sparingu, sam odczuwał zmęczenie ale nie tak jak jego towarzyszka co też zawdzięczał swemu szkoleniu stąd też usiadł na ziemi prostując jedną nogę, a drugą zginając i opierając o nią ramie. Jego wzrok skierował się w stronę nieba — Liczę iż kiedyś powtórzymy to starcie, następnym razem lepiej przygotuje się do walki przeciw twej glewi — Powiedział wesoło Hiroki po czym spojrzał na swą nową przyjaciółkę — Powinnaś odpocząć, ja przypilnuje obozu i rano ruszymy dalej. Nie mogę się doczekać aż opowiem ojcu o tej walce — Oznajmił Rengoku po czym wstał i wyciągnął dłoń w stronę Uesugi by pomóc jej wstać.

Po tym wszystkim schował ostrze do sayi i udał się do ogniska by przysiąść przy nim. Sparing dał mu tyle adrenaliny i wrażeń iż wiedział, że nie zmruży oka tej nocy stąd postanowił pilnować obozu całą noc. Nie spodziewał się zagrożenia lecz mimo to zachował czujność. Zmęczenie poczuł dopiero gdy blask słońca objął nad nimi piecze, lecz nie przejął się tym zbytnio. Odpocznie nieco na grzbiecie konia. Teraz śpieszno mu było do Edo by odwiedzić swych bliskich wraz z archeolożką z Osaki. Po szybkim śniadaniu, Hiroki, Kyōran i jej eskorta ruszyli w dalszą drogę do Edo.

Z/T x2