Miasto Yonezawa i okolice

Miasto Yonezawa i okolice — Sro Wrz 14, 2022 5:22 pm

Ostatni raz przed ślubem, obiecała sobie. Od pewnego momentu jej ucieczki z domu przestały zaskakiwać, a każda straż prędzej czy później traciła czujność na tyle, by nie zauważyć, jak Uesugi opuszcza swoją kwaterę. Tak było też tym razem, chociaż świadoma, że wyruszy w długą podróż, zabrała ze sobą dwóch strażników i dwie "opiekunki". Podróżowali jedynie za dnia, w świetle słońca, a kiedy tego brakowało, skrywali się w zamkniętych domostwach. Kyōran uczyła się na swoich błędach wystarczająco, aby nie kusić losu i pobratymców jej siostry.
Podróż do Yonezawy zajmowała ponad dwa tygodnie w jedną stronę, co mogło nie wydawać się być warte zachodu, skoro dziedziczka planowała spędzić na miejscu zaledwie tydzień. Ona jednak miała inne zdanie na ten temat, mając na uwadze, że wkrótce rzeczywiście będzie musiała poświęcić więcej czasu powinnościom w Osace.
Nie powinna była narzekać, skoro wreszcie osiągnęła to, co jeszcze kilka lat temu było tak odległe i nierealne. A jednak stała się częścią dość pokręconego planu, który jednocześnie gwarantował jej pozostanie u władzy.
— Odwiedzę starych znajomych — oznajmiła swoim towarzyszom, otwierając drzwi na zewnątrz. — Pakujcie się powoli. O świcie wyjeżdżamy.

Bez nadmiernej gracji zsiadła z konia, kiedy dotarła pod elegancką posiadłość swojej dawnej przyjaciółki z samurajskiego rodu. Przywiązała zwierzę do drzewa i stanęła na przeciwko drzwi opuszczonej budowli. Oparła ciężar ciała na towarzyszącej jej glewii, wcześniej stukając drzewcem o ziemię dwukrotnie, po czym rozejrzała się, nabierając powietrza w płuca i głośno je wydychając. Kącik ust Uesugi mimowolnie uniósł się, gdy przypomniała sobie przyjemne dni spędzone u boku Karasawy Yuu. Przede wszystkim te, kiedy jeszcze nie zaślepiała jej zazdrość o męża kobiety.
Nie było łatwo żyć w cieniu, dlatego skutecznie odgrodziła sobie drogę do światła. Tak samo jak teraz ostrzem broni odgradzała sobie przejście przez zwisające pajęczyny. Niewątpliwie dawno nie widziała czegoś tak obrzydliwego, jednak dziwna atmosfera tajemniczości nie pozwalała jej się wycofać, nawet na widok ~~wielkiego ośmionogiego skurwola~~ jednego z pająków. Ciało domniemanego zdrajcy Tokugawów zostało pogrzebane, ale nie wszyscy wiedzieli, że zwłoki ciężarnej kobiety nie spoczywały obok niego. Kyōran udając niewinnego sprzymierzeńca rodziny nie miała większych problemów, by dowiedzieć się, że przyszła matka zniknęła. Z tego powodu, za pewnego rodzaju punkt honoru, wzięła sobie odnalezienie chociaż jednej wskazówki, która pokazałaby, jak swojego żywota dokończyła Karasawa Yuu.
Na swoje nieszczęście Uesugi wyruszyła z domu za późno, zapominając o dystansie dzielącym domostwa. Słońce szybko zniknęło za horyzontem, zostawiając Kyōran w półmroku, który najpierw zwalczyła otwarciem drzwi do zaniedbanego ogrodu, a potem znalezieniem i rozpaleniem samotnej świeczki porzuconej przez dawnych lokatorów posiadłości. Korzystając z tego daru, zaczęła przeszukiwać szafki skumulowane w pomieszczeniu. Czytała stare listy — te opiewające w uczucia między małżonkami podpalała świecą i wyrzucała na wilgotną trawę w ogrodzie. Odczuwała dziwną satysfakcję z faktu, że mężczyzna zginął jako mąż Karasawy — bo przecież przy niej, przy Uesugi Kyōran, taka historia nie miałaby miejsca. W skrócie: ich wina.
Rozgrzebała płonące kartki końcówką włóczni, aby przyspieszyć proces spalania. Potem wyprostowała się, trzymając guan dao w pionie i podpierając się o nie. W końcu ukucnęła, przytrzymując drzewiec zgięciem łokcia i w ten sposób, przy świetle niewielkiego ogniska, kontynuowała lekturę porzuconych zapisków. Przerwała na krótką chwilę, aby przez materiał przyczepionego do paska woreczka wymacać fiolkę z wyciągiem wisterii. Będąc wreszcie w tym miejscu nie potrafiła oderwać się od znalezionych notatek, ale nie znaczyło to, że nie obawiała się konfrontacji z demonem. Koniec końców Yonezawa nie była Osaką.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Sro Wrz 14, 2022 11:01 pm

⠀⠀⠀⠀Nawet półtora roku po tragedii charakterystyczny zapach własnego domu - jego lakierowanej posadzki, bambusowych ram, cienkich przegród z papieru ryżowego czy wytartych mat tatami - docierał jakimś cudem do jej nozdrzy. Łaskocząc przyjemnie wnętrze czaski przywoływał przewrotne uczucia nostalgii, spokoju i tęsknoty za tym, co przepadło na zawsze. Stan w jakim znalazła się jej dawna rezydencja świadczył o tym, że splamiony krwią zdrajcy dom został porzucony aby zmarniał i się zawalił. Ciążyła nad nim aura niesprawiedliwości i doznanej krzywdy.
⠀⠀⠀⠀Podobno sama była ofiarą rozgrywających się tu wiele miesięcy temu wydarzeń, ale kiedy dzisiaj stąpała po zakurzonych panelach nie czuła gniewu. Odkrywała te zdziczałe ogrody, oczyszczoną stajnie i puste pokoje niczym ktoś całkowicie obcy. Poszukiwała śladów dawnego życia sunąć dłonią po śliskim drewnie, które zostawiało w jej palcach drobne drzazgi. Nie potrafiła wyłuskać z siebie żalu.
⠀⠀⠀⠀Spojrzenie bez wyrazu skierowało się na rudą łunę, przez którą na przeciwległą ścianę padały głębokie cienie ludzkich sylwetek.
⠀⠀⠀⠀Nie. Była tylko jedna ludzka sylwetka, której kształt przez drganie ognia podskakiwał niczym stado złych duchów zdradzając prawdziwą naturę włamywacza. W płomieniach znikały odebrane jej siłą wspomnienia, ostatnie pamiątki tego co w mechanicznych odruchach pamiętało jeszcze jej ciało.
⠀⠀⠀⠀Mimowolnie wyciągnęła przed siebie rękę, a gardło opuściło ciche westchnienie.
⠀⠀⠀⠀Moje...
⠀⠀⠀⠀Dym unosił się nad ogrodem i znikał w szarówce. Popiół rozwiany przez wiatr tańczył nieregularne kółka pchając w jej ręce skrawki zwęglonych stronic. Jedną z nich pochwyciła w locie, lecz żar strawił znaki zanim zdążyła się w nich rozczytać. Zmarszczyła brwi.
⠀⠀⠀⠀Pióra na ramionach nastroszyły się zwiększając dwukrotnie swoją objętość. Twarz wykrzywił grymas wściekłości, a źrenice zwęziły tak bardzo, że przestały był praktycznie widoczne. Dłużej nie zamierzała się ukrywać.
⠀⠀⠀⠀— To miejsce jest zamknięte. Kto pozwolił ci tu wejść i grzebać w pozostawionych rzeczach?! — zawołała przez pusty pokój, stawiając ciężkie kroki w kierunku źródła jej nagłej irytacji. Wyskoczyła zza rogu z impetem i w nadziei, że sama obecność demona wystraszy tego, kto śmiał naruszyć jej świętą ziemię.
⠀⠀⠀⠀Miejsce, którego sama nie śmiała bezcześcić. Trzymała je w nienaruszonym stanie przez tyle czasu przerażona tym, co mogłaby odkryć i o sobie zrozumieć. Kurz pokrył jej zwyczajowe ścieżki, które przebywała w te i z powrotem zastanawiając się, czy ma prawo grzebać w skrzyniach z listami, przeglądać marne szkice nałożone na papier węglem, sięgać po kobiecie i męskie szaty.
⠀⠀⠀⠀Miała ochotę wybuchnąć płaczem widząc ciemną sylwetkę na tle jasnego ogniska. Zrozumiała, że w żarze umiera to, czego tak bardzo się obawiała, lecz wcale nie czuła ulgi. Nawet nie dostrzegła broni, ani nie wyczuła wisterii, była teraz bliższa swojemu ludzkiemu ja niż kiedykolwiek wcześniej.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Czw Wrz 15, 2022 1:33 am

Delektowała się częścią miłych wspomnień, a także ciepłem uderzającym w jej twarz. Uniosła głowę ku niebu, przez chwilę wypatrując gwiazd, których widoczność zmniejszały towarzyszące jej płomienie. Gdzieś głęboko w sobie czuła pewien dyskomfort związany z myślą, że ten dom nie jest i nie będzie już nigdy taki, jak te lata temu, gdy odwiedzała koleżankę. Nigdy nie zobaczy jej, ani jej męża. Nikogo z ich rodzin, których zdążyła poznać na chociażby trzy minuty, podczas których wymieniali uprzejmości. Być może nawet jakby zostawiła płonącą świecę, do rana zniknąłby także ten dom, pochłaniając resztki pamiątek po egzystencji jego domowników?
Odchrząknęła, gdy poczuła drapanie w gardle, jednocześnie wracając świadomością do trzymanej w dłoni kartki. Kilka ostatnich zdań przeczytała jeszcze raz, pogardliwie kręcąc głową. Wszystko miało być takie piękne w ich życiu, a wystarczyła jedna, głupia plotka, aby wszystko zniszczyć. Uesugi cisnęła papier w ogień, po czym przeniosła ciężar ciała z jednej, zdrętwiałej już nogi na drugą.
I wtedy, kiedy sięgała po kolejny zgromadzony obok siebie list, usłyszała głos. Wzdrygnęła się wystraszona, na chwilę tracąc gardę i pewność siebie, które towarzyszyły jej od początku tej wizyty.
— A ty to..? — odbiła piłeczkę, ignorując zadane jej pytanie. Jednej odpowiedzi była pewna: nie miała do czynienia z właścicielem domu.
Podpierając się o broń, wstała i z wyższością wymalowaną na twarzy obróciła w kierunku, z którego dobiegał głos. Szkoda tylko, że trudno było okazywać tę wyższość, kiedy stawało się twarzą w twarz z postacią fizycznie wyższą o ponad głowę. Mimo to, próbowała swoich sił, nawet, gdy jej serce gwałtownie przyspieszyło ze strachu. Chociaż wciąż na jej ustach widniał perfidny uśmieszek, dłoń zaciśnięta na drzewcu błyskawicznie zwilgotniała. Słyszała kiedyś, że niektóre zwierzęta wyczuwają strach przeciwnika, ale jak to było z demonami? Czy pomimo bycia człowiekiem mogła odwieść potwora od ataku tylko dlatego, że manifestowała pewność siebie?
Czując jednak, że traci swoją wymyśloną przewagę, po krótkiej chwili zdecydowała się odpowiedzieć:
— Przyjaciółka rodziny. Mieszkałam kiedyś w pobliżu. Uznałam, że z szacunku dla zmarłych pozbędę się tych ich bardziej... osobistych rzeczy, zanim trafią w niepowołane ręce. — Pomimo stresu wywołanego spotkaniem z nieznajomą, jej odpowiedź była tak płynna, jakby rzeczywiście od początku to była jej motywacja do odwiedzin posiadłości. Ponadto, wspominając o potencjalnych nieautoryzowanych gościach, z wyrzutem popatrzyła na stojącą przed nią postać, jakby tylko jej obecność była w tym momencie problemem. — Nie przypominam sobie natomiast, żebym kiedykolwiek widziała tutaj ciebie. Pomóc ci w czymś? Jeżeli szukasz domowników, to spóźniłaś się tak z półtora roku — kontynuowała, grając na zwłokę.
Dyskretnie sięgnęła po fiolkę z perfumami z wisterii, gotowa rozbić je o podłogę lub po prostu wylać na siebie w razie konieczności. Chwilowo jednak dalej skrywała ją w dłoni.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Pon Wrz 19, 2022 11:14 pm

⠀⠀⠀⠀Obce i równocześnie znajome. Cienie opuszczonego ogrodu otoczyły ją niczym ramiona matki. Drzewa, które potrafiła obserwować godzinami, gdy pokryły się bladoróżowym kwieciem, kamieniste ścieżki, na których poznawała lepiej swojego przyszłego męża, omszone latarnie gdzie dawniej codziennie palono wonne kadzidła. Obrazy przeszłości i teraźniejszości zlewały się dla niej w jeden, tworzyły coś na zasadzie wymieszanej układanki. Poszczególne elementy tworzyły ze spójne kształty, ale powstałe z nich malowidło przedstawiało zakrzywiony wzór.
⠀⠀⠀⠀Zrozumiała, że to wspomnienia walczą o wydostanie się z głębokiej studni zapomnienia. Odbijają się od ścian i docierają do jej myśli w formie zniekształconego echa. Poczucie winy zapierało jej dech w piersiach, więc kiedy stanęła twarzą twarz z intruzem oddychała szybko i płytko, niczym zwierzę, które zakończyło właśnie nieudane łowy.
⠀⠀⠀⠀Odpowiedziała ciszą. Trzaskanie ognia wypełniło przestrzeń, wiatr rozdmuchiwał biały żar i rozrzucał wściekle czerwone iskry, które tliły się przez chwilę na tle aksamitnej ciemności, która pochłonęła okolicę. Fragmenty listów pożerane przez chciwe jęzory ognia kurczyły się i kruszały na jej oczach, za plecami nieznanej kobiety.
⠀⠀⠀⠀— ...szacunku — powtórzyła oniemiała. Czy skazanie zmarłych na pastwę zapomnienia było oznaką szacunku? Czy usunięcie wszystkich dowodów ich istnienia miało zbawić zbłąkane dusze? Ale jeżeli dusze rzeczywiście wędrowały nieubłagane po tym rozpaczy padole, to gdzie był jej własny, żałosny duch?
⠀⠀⠀⠀Dlaczego straciła pamięć, lecz czułą głód i tęsknotę myśląc o przeszłości? Kto kazał jej patrzeć na popiół, w który przeobraziła się zaklęta w słowach kobieta? Nigdy ich nie odzyskasz! - śmiał się ktoś prosto w jej twarz, a ona odpowiedziała zaciskając zęby w gniewie.
⠀⠀⠀⠀— Wiem, że nie żyją! — warknęła, wyciągając przed siebie rękę. Chciała pochwycić ją za poły przywdzianej szaty, unieruchomić i zmusić do..? No właśnie, do czego? Czy torturowanie nieznajomych miałoby przynieść ulgę?
⠀⠀⠀⠀Puściła.
⠀⠀⠀⠀— Te osobiste rzeczy — zaczęła twardym tonem. — Chcę je wszystkie dostać. Są moje. Należą do mnie. Nie masz prawa się ich pozbywać — oznajmiła stawiając krok w przód. Nie obawiała się walki, nie zamierzała żadnej wszczynać, ale nie czuła w sobie również łaskawości, aby z drobniejszą od siebie kobietą obchodzić się łagodnie. Im szybciej zdobędzie to, czego chce, tym szybciej opuści to przeklęte miejsce, które niczym pułapka na ptaki wabiła ją by następnie odebrać wolność.
⠀⠀⠀⠀Zacisnęła usta w wąską linię, czekając na reakcję.
⠀⠀⠀⠀Słowa, które właśnie usłyszała obijały się wewnątrz czaszki. Miała wrażenie, że umyka jej coś istotnego. Jakiś szczegół, który domagał się uwagi, a omijał jej percepcję szerokim łukiem. Co ona takiego powiedziała?
⠀⠀⠀⠀Szacunek. Domownicy. Spóźnienie. Niepowołane ręce.
⠀⠀⠀⠀Opuściła powieki przyglądając się jasnej twarzy spod długich rzęs. Mrugała powoli, jak czujny kot i szukała w jej sylwetce migających elementów. Jak w przypadku wspomnień o tym miejscu - nowe i stare obrazy nakładały się na siebie. W jej oczach odbijały się powidoki kogoś podobnego, choć znacznie młodszego. Gdzieś z boku ktoś zaśmiał się niewinnie.
⠀⠀⠀⠀Westchnęła. Jakiś ciężar opuścił jej pierś.
⠀⠀⠀⠀— Co powiedziałaś? — słowa same wydostały się z jej ust.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Wto Wrz 20, 2022 7:28 pm

Krzyknęła krótko z zaskoczenia w momencie, gdy kobieta złapała ją za szatę. Czyżby to miał być ten moment, w którym przez swój niewyparzony język miała dokonać żywota? W pewnym sensie mogła się tego spodziewać, chociaż ciężko stwierdzić, że jej myśli kiedykolwiek sięgnęły tak daleko, aby pomyślała, że może sama na siebie sprowadzić zgubę. Kyōran i zdrowy rozsądek rzadko kiedy byli razem widywani.
Mimo to chciała spróbować swoich sił, dlatego kiedy już brała zamach nadgarstkiem, aby cisnąć buteleczką... została uwolniona. W reakcji na słowa kobiety natomiast uniosła jedną brew i uśmiechnęła się z pewnego rodzaju politowaniem.
— Są twoje? — powtórzyła za nią, jakby droczyła się z upartym dzieckiem, które odebrało lalki córce sąsiada i nie chciało oddać. — Są twoje... — powiedziała jeszcze raz, jakby delektując się naiwnością przeciwniczki. Jednocześnie cofnęła się o krok, kiedy ta zmniejszyła między nimi dystans. Jak na demona wydawała się być dziwnie "opętana" — ten, którego poznała podczas swojej ostatniej tajemnej schadzki ze swoją pierwszą miłością już dawno urwałby jej nogi przy samej dupie. Ale może lubiła bawić się jedzeniem i tak naprawdę to ona rozdawała karty, dając przez chwilę Uesugi poczucie przewagi? — Z całym szacunkiem, kochana, ale ja znałam właścicielkę tych rzeczy i jakkolwiek od urody ci nie odejmę, to moja przyjaciółka była... — urwała, by na szybko przeskanować wzrokiem sylwetkę demonicy — ...tak bardziej mojego wzrostu. I nie miała piór. — Mimo to, po wypowiedzeniu tego zdania wyciągnęła do rozmówczyni rękę z pozostałymi, niespalonymi listami. Uznała, że dla swojego dobra nie będzie jednak się upierać przy ich zatrzymaniu i zniszczeniu. — Jak cię zwą? — zapytała jeszcze, w ramach propozycji "rozejmu" (jakby to od niej zależało) rozluźniając uścisk na drzewcu guan dao i opuszczając jego czubek w bok.
W milczeniu wymieniały się spojrzeniami przez krótką chwilę, aż w końcu nieznajoma przerwała tę niezręczną ciszę. Kyōran zamrugała w konsternacji.
— Że spóźniłaś się jakieś półtora roku, żeby poznać domowników? — Podrapała się po karku w zastanowieniu. — Nie wiem, co cię interesuje. No... mieszkała tutaj moja przyjaciółka ze swoim mężem, ale uznano ich za zdrajców naszego miłościwego sioguna... no i... rozumiesz... — Zademonstrowała co się z nimi stało poprzez teatralne uniesienie zaciśniętej w pięść dłoni i symulację wbicia sobie ostrza w brzuch. — To była... straszna tragedia. Ale przed nią wymieniali ze sobą listy. — Wskazała brodą na te trzymane teraz przez nieznajomą. — Ich rodziny już mają pod górkę, więc chciałam je spalić, aby jak najmniej z tego zostało elementem historii. Nie czytałam większości — kłamstwo; przeczytała wszystkie, które potem wrzuciła w ogień — więc nie wiem, ile z tego to wyznania miłosne, a ile knucie przeciwko Tokugawom.
Obejrzała się na powoli dogasający płomień, aby zaraz potem wrócić wzrokiem do rozmówczyni.
— Dlaczego to takie ważne dla ciebie? Nie mam żadnych roszczeń co do tej posiadłości, jak chcesz to w niej mieszkaj, ale po co ci ten papier? Jeżeli chcesz, mam kilka ciekawych legend spisanych na zwojach, więc mogę ci przynieść, jeśli czujesz niedosyt lektury...
Nie mając zbyt wielu innych opcji zdecydowała się na próbę zaprzyjaźnienia z nieznajomą, z nadzieją, że wkrótce puści ją wolno. Nawet, jeśli miała oddać jej część swojej kolekcji legendarnych opowieści.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Sro Wrz 28, 2022 9:05 pm

⠀⠀⠀⠀Dlaczego ludzie wręcz dopraszali się o śmierć?
⠀⠀⠀⠀Postanowiła odpuścić sobie targanie kobiety za wierzchnią odzież, a ona w jednej chwili uznała gest demona za oznakę słabości. Jeśli już, to bliżej temu było do łaski, którą zwykle daje się skazańcom na moment przed urżnięciem im łba. O ile słodsza była bowiem śmierć, kiedy przychodziła niespodziewanie.
⠀⠀⠀⠀— Ona nie żyje — warknęła Suiren, chcąc przerwać nieznajomej kobiecie jej wywód. Nie przyszła słuchać tutaj o przeszłości osoby, która użyczyła jej ciała - różniło je bowiem tak wiele, że łatwiej byłoby traktować Karasawe i to, co z niej pozostało jako osobne byty.
⠀⠀⠀⠀Potrzeba odwiedzania opuszczonej rezydencji była jednak niczym nawracająca falami choroba. Demonicy wydawało się, że na dobre porzuciła myśli o cichym domu w Yonezawie, a potem budziła się w środku miasta niczym otumaniony opium narkoman, desperacko wlokąc się ku jego głównej bramie. Powracanie w to miejsce było niczym kara, jaką odbywała mimowolnie za wszystkie swoje ówczesne przewinienia.
⠀⠀⠀⠀Coś wewnątrz niej mówiło: musisz pamiętać!
⠀⠀⠀⠀Nie uciekniesz od tego.

⠀⠀⠀⠀Zignorowała pytanie o imię. Słuchając Kyōran spoglądała jak zahipnotyzowana na płonące listy, a raczej to, co z nich pozostało. Ciemna kupka popiołu rozświetlona przez czerwone i złote wstęgi poruszała się delikatnie gdy omiatały ją jęzory ognia. Rozgrzane powietrze falowało, zmieniając kształt ogrodu, który widziała za plecami nieznajomej kobiety.
⠀⠀⠀⠀Przyjaciółki.
⠀⠀⠀⠀Określenie brzmiało obco, nie niosło ze sobą żadnych silnych wspomnień, jakby Suiren było stać jedynie na przywiązanie do miejsc, a nie ludzi. Słowo zadrżało na jej ustach, kiedy zawahała się przy powtórzeniu go w głuchą noc. Uniosła wzrok, przyglądając się ciemnym spojrzeniem twarzy Uesugi. Sunęła wzrokiem po konturach jej buzi, krzywiznach i wypukłościach w miejscy gdzie policzki opadały do oczu; patrzyła jak poruszają się rzęsy kobiety, kiedy mówiła. Kiedy na moment skrzyżowały oczy, Suiren wypuściła powietrze przez usta.
⠀⠀⠀⠀A więc to właśnie taka osoba była bliska jej sercu za życia?
⠀⠀⠀⠀— Decydowanie o tym nie leży dłużej na twoich barkach. Sama się tym zajmę... zadecyduje, które powinny zostać spalone i bezpowrotnie zapomniane. — Złapała Kyōran za ramię i zepchnęła ze swojej drogi. Wyminęła podest i zeskoczyła do ogrodu oświetlonego na złoto przez iskrzącą się bazę ogniska. Przez moment przypatrywała się płomieniom, pozwoliła żeby ich odbicie zatańczyło na szklistej powierzchni jej oczu w nadziei, że uderzy w nią nowa fala wspomnień.
⠀⠀⠀⠀Ale myśli pozostały uśpione.
⠀⠀⠀⠀Ręka demona wystrzeliła w kierunku ognia. Żar rozpalił skórę, pokrył ją palącymi bąblami, ale Suiren wyszarpnęła z ognia garść popiołu, który wraz z ramieniem uniosła w chłodne powietrze niczym pochodnię. Iskry wystrzeliły w każdym kierunku szarpane przez lekkie podmuchy wiatru. Skurczone, zwęglone palce wypuściły to, co pozostało z listów, a ręka strawiona przez ogień zniknęła, rozkruszyła się tak samo jak one.
⠀⠀⠀⠀— Byłaś jej przyjaciółką? Dlaczego więc umarła? Dlaczego nie ochroniłaś jej przed tym losem? — rzuciła oskarżenie w mrok, stojąc wciąż tyłem do kobiety, której nie traktowała jak zagrożenie. Nawet pomimo dzierżonej przez nią broni walka człowieka z demonem miała zwykle jeden rezultat. Pierzasta podkreśliła swoją przewagę w momencie, gdy w miejscu zwęglonej kończyny zaczęła powoli wyrastać nowa. Mięśnie i ścięgna niczym węże zaczęły otaczać białą kość, formując ją powoli na kształt ręki.
⠀⠀⠀⠀— Karasawa Yuu. Tak się nazywałam, prawda? Zanim śmierć przygarnęła mnie w swoje objęcia.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Czw Wrz 29, 2022 1:46 pm

Ona nie żyje.
Widocznie wzdrygnęła się, w geście obronnym unosząc dłonie na wysokość twarzy, a z jej ust wydobyło się głośne syknięcie, kiedy wciągnęła powietrze. Skąd kobieta miała co do tego pewność? Czy to ona odnalazła Yuu i ją zjadła? A może była świadkiem czegoś, o czym nikt inny, nikt z rodów się nie dowiedział? Uesugi na chwilę odwróciła posmutniałą twarz w innym kierunku.
Naprawdę lubiła Karasawę i czasem zastanawiała się, jakby to było, gdyby okazało się, że ta jednak żyje. Może nawet udałoby im się wrócić do bycia przyjaciółkami? Kyōran nie żywiła do niej żadnej niechęci; zazdrościła jej nieosiągalnego dla siebie szczęścia, ale teraz, gdy ona też była go pozbawiona, nie życzyłaby Yuu źle. Pytanie jedynie, jak długo byłaby w stanie okłamywać ją w żywe oczy odnośnie tego, że sama wydała ją i jej męża Tokugawom? Czy jeżeli już teraz miała problemy ze snem, to czy w tym wypadku kiedykolwiek zasnęłaby jeszcze bez eliksiru od swojej służki?
Ostatecznie jednak, jeżeli demonica nie kłamała, to Uesugi nie musiała już zbytnio rozmyślać na ten temat. Karasawy Yuu już pośród nich nie było.
— Skąd wiesz? — spytała w końcu, w zmartwieniu unosząc wewnętrzne kąciki brwi do góry. Podążyła twarzą za rozmówczynią. — Widziałaś ciało? Ktoś ci powiedział? Czy... ty ją zabiłaś?
Gdy chwilę później została dość brutalnie przesunięta w bok, rzuciła krótkim "ej!" i w niezadowoleniu zmarszczyła nos, wyginając przy tym usta w podkówkę. Obejrzała się przez ramię za kobietą, następnie odwracając w jej kierunku także resztą ciała.
— No dobrze, dobrze, w porządku! — sapnęła, unosząc ręce, a następnie energicznie je opuszczając z bezradności. Odczekała moment, aby skrzyżować je na klatce piersiowej, tułów lekko wyginając do tyłu i spoglądając do góry, w niebo. Co za pojebany wieczór. — Ale mogłab...
Nie dokończyła pytania, zastygając w miejscu, kiedy jej rozmówczyni wsadziła rękę w ogień. Nie miała żadnej wątpliwości odnośnie "rasy" kobiety, ale jakby nawet miała, to teraz z całą pewnością by przestała. Rozchyliła wargi w zaskoczeniu. Dlaczego, do cholery, aż tak zależało jej na tych listach?
— Twoja ręka... — powiedziała odruchowo, bardziej do siebie niż do nieznajomej. Z całą pewnością nie zauważyła, że ta się rozpadła. Nerwowo potrząsnęła głową, chcąc wrócić do rzeczywistości, gdy demon znów zabrał głos. Niby sama miała siostrę, którą cechowały podobne możliwości, ale ta sytuacja była zupełnie inna.
— Jak niby miałam to zrobić?! — odpowiedziała w końcu na zarzut, podnosząc głos. Dalej brnęła w kłamstwa, wokół których teraz kręciło się jej życie. — Nikt ze mną tego nie konsultował ani nie mam mocy, aby powstrzymać wojsko! — W gruncie rzeczy wystarczyło nie donosić, ale w tamtych czasach nawet wspomniane powstrzymanie wojska wydawało się od tego łatwiejsze.
Zacisnęła palce na drzewcu swojej broni i mocnym krokiem ruszyła w kierunku nieznajomej. Złapała włócznię oburącz, uniosła ją i... wbiła w kilka kawałków kartek, które nie zdążyły jeszcze spłonąć. W ten sposób wyciągnęła je z płomieni, pomachała lekko dla ostudzenia i po ściągnięciu z glewii okazała demonicy, wyciągając obok niej swoje ramię. Chociaż podniosła jej ciśnienie, Kyōran odnosiła wrażenie, że zwęszyła okazję, w związku z czym chciała pokazać się z nieco lepszej strony.
Jednocześnie zerknęła na jej rękę, która już zaczynała odrastać. Niewątpliwie robiło to wrażenie.
— Nazywałaś? — powtórzyła za towarzyszką, marszcząc brwi. W ciągu kilku kolejnych sekund wyraz jej twarzy znacząco złagodniał, a wargi zadrżały, jakby miała się rozpłakać. Nerwowo potarła twarz dłonią, korzystając z faktu, że wciąż jej nie widziała. Kłamała? Robiła sobie z niej żarty? Czy naprawdę... — Yuu, to naprawdę ty? — Przedstawiła się i teraz ją zje? — Przepraszam... nie mogłam nic zrobić! — Opierając się o glewię, ukucnęła z bezradności i ukryła twarz w zgięciu ręki, wilżąc je łzami. Wynikało to bardziej z aktualnego strachu, że może jakimś cudem wie, że to właśnie Uesugi Kyōran ją wydała oraz wizji śmierci, niż rzeczywistego żalu. Ale na ten też było miejsce; towarzyszące jej od lat wyrzuty sumienia nie pozostawiły jej myśli bez skazy. — Yuu, powiedz mi... jak do tego doszło? — Wyciągnęła rękę, chcąc dotknąć przynajmniej tyłu szaty stojącej przy niej Karasawy. Wiedziała, jak bardzo musiała teraz pilnować wszystkiego, co mówiła i robiła, aby prawda nie wyszła na jaw.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Sob Paź 01, 2022 2:40 pm

⠀⠀⠀⠀Skąd wiesz?
⠀⠀⠀⠀Blade, w kontraście do otaczających twarz czarnych włosów, oczy zwróciły się niechętnie na Kyōran. Sam wysiłek, który demonica włożyła w utrzymanie obojętnego spojrzenia powinien dać szlachciance do myślenia, szczególnie że Suiren wcale nie radziła sobie z tym zadaniem. Kącik ust drgał jej jakby w nerwach, choć niewiele brakowało, a wykrzywiłaby wargi w nieprzyjemnym dla oka uśmiechu.
⠀⠀⠀⠀— Zabiłam ją. Na swój sposób — oznajmiła bez cienia skruchy. Uniesiona wysoko głowa nie drgnęła ze swojej pozycji nawet wtedy, gdy wysoki świst glewii przeszył nocne powietrze. Ostry czubek przebił kilka warstw złożonych naprędce, przygotowanych do spalenia tuż po przeczytaniu listów - ten szczegół również nie umknął jej uwadze. Wyrwała osmalony papier z kobiecej ręki i przyciągnęła go do siebie. — Po co więc komuś tacy przyjaciele? Czy wy, ludzie, potraficie kierować się czymś więcej niż tylko korzyściami?
⠀⠀⠀⠀Uniosła brew, ale jej zainteresowanie szybko przeniosło się na fragmenty listów. Kartki zostały rozrzucone w losowej kolejności, więc ze znaków, które nie spłonęły jeszcze w ogniu mogła wyczytać jedynie wyrwane z kontekstu fragmenty. Nic wartego uwagi; w końcu sama wertowała je już wielokrotnie.
⠀⠀⠀⠀Nieznajoma najwyraźniej szczerze wierzyła w swoje intencje. Nie przestraszyła się nawet wtedy, gdy zwęglone ciało demona odbudowało się na jej oczach. Gotowa była stanąć do walki pomimo oczywistej przewagi opierzonej bestii.
⠀⠀⠀⠀Lub zwyczajnie nie zdawała sobie sprawy z zagrożenia.
⠀⠀⠀⠀Yuu.
⠀⠀⠀⠀Drgnęła. Mimo upływu czasu ciało zareagowało w wyuczony sposób, rozpoznając w brzmieniu tego słowa przypisane mu przed laty miano. Rodzice wybierali dzieciom imiona, w nadziei że ukryte w nich znaczenie ukierunkuje losy potomka. Czy byliby zadowoleni, widząc w co zamieniła się ich ukochana córka?
⠀⠀⠀⠀W narastającym niezrozumieniu obserwowała, jak Kyōran zgina się do przykuca, podtrzymując ciężar swój i związanych z tym odkryciem wspomnień, na długiej tyczce swojej broni. Przez krótką chwilę jedynymi odgłosami dochodzące z ogrodu były ciche trzaski ogniska i szybki oddech kobiety, której oczy zaperliły się od łez. Zapach strachu, który zwykle towarzyszył ofiarom otoczył przygarbioną kobietę niczym muślinowa narzuta.
⠀⠀⠀⠀— To ja — potwierdziła głośno, choć nie bez wahania. — A przynajmniej kiedyś byłam najwyraźniej osobą, o której mówisz. — Spojrzała jeszcze raz na wręczony jej zwitek kilku przypadkowych listów i ścisnęła go w dłoni. — Nie przybyłam tutaj dzisiaj, żeby się pożywiać, choć w tej sytuacji nie widzę też powodu, dla którego miałabym się powstrzymywać. Skąd mogę mieć pewność, że mówisz prawdę? Dlaczego miałabym cię oszczędzić?
⠀⠀⠀⠀Czując ciężar na rękawie odwzajemniła gest, chwytając szlachciankę za przegub. Ścisnęła jej wąską dłoń w swojej, silniejszej i nieco z resztą większej, pozwalając by najdłuższe pióra otaczające przedramię niczym skrzydła tknęły jej policzka.
⠀⠀⠀⠀Zimne niczym lód spojrzenie Suiren lustrowało twarz Kyōran w poszukiwaniu szczerości.
⠀⠀⠀⠀— Może to raczej ty wyjaśnisz mi, jak do tego doszło? Dlaczego nie żyję?!

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Nie Paź 02, 2022 2:07 pm

⠀Zamrugała nerwowo, unosząc obie brwi do góry.
⠀— Nie paliłam tych listów dla własnych korzyści, a dla uratowania przyszłości jej rodu. Nie wiem, na ile może to pomóc, ale gorzej nie będzie — sarknęła, "wyjaśniając" swoje ambicje. — Nie wiem, jak wielkie dla was — demonów — ma znaczenie honor, tytuły i rody, jednak ja wciąż żyję w rzeczywistości, w której zależy od tego dosłownie wszystko — kontynuowała szybko, nerwowym półszeptem, lekko przysuwając się twarzą do demona. Z każdą chwilą zdobywała do niej więcej szacunku, a co za tym szło, strachu przed nią. Czuła jednak, że konieczne było wyjaśnienie sytuacji wcześniej, niż jej rozmówczyni dojdzie do własnych wniosków i musiała być w tym celu przekonująca. — Skoro ci na nich zależy, weź je. Tylko pamiętaj, że śmiertelnikom możesz nimi zrobić większą krzywdę niż ostrzem.
⠀Mieczem można było zabić kilka osób, ale utrata honoru to skaza na poprzednich i przyszłych pokoleniach, często wiążąca się z koniecznością ukrywania przez kolejne dziesięciolecia i zmianie godności.
⠀Uniosła zapłakaną twarz w kierunku Karasawy, kiedy ta nie tylko się odezwała, ale w niebezpośredni sposób jej także zagroziła.
⠀— Yuu, naprawdę nie pamiętasz mnie?! — załkała nerwowo, raz po raz dusząc się podczas prób mówienia. Przycisnęła sobie dłoń do klatki piersiowej. — Jestem Kyōran, kolegowałyśmy się odkąd tylko się tutaj wprowadziłaś. Miałaś... piętnaście lat? Więc prawie drugie tyle mamy za sobą! Po co miałabym cię okłamywać? Z resztą, na pewno gdzieś tutaj są jeszcze jakieś listy ode mnie. A jak nie, to możesz pojechać do mojego domu, pokażę ci te, które wysyłałaś do mnie! Nie mam ci wiele do zaoferowania, ale znam cię od lat więc jeżeli chcesz sobie przypomnieć... chociaż wiele się zmieniło, możemy trochę wrócić do tamtych czasów. Pokażę ci nasze ulubione miejsca...
⠀Krzyknęła krótko, w momencie, w którym kobieta odwzajemniła uścisk. Przez kilka sekund Uesugi wybuchła jeszcze większym płaczem, odruchowo przytulając się policzkiem bardziej do dotykających jej skóry piór.
⠀— Twojego męża oskarżono o zdradę Tokugawy i kazano mu się zabić. Potem ty miałaś zrobić to samo, ale... uciekłaś. — Przeniosła wzrok z oczu Yuu na jej usta, potem znów wracając do oczu; lustrowała ją, jakby samym spojrzeniem chcąc wskazać, że skoro stała tutaj, przed nią, to jej los potoczył się inaczej niż mężczyzny. — Byłaś w ciąży! Wiesz o tym? — Urwała, aby wziąć głębszy wdech i podjąć próbę uspokojenia się. Koniec końców nie chciała osmarkać dawno zaginionej, teraz odnalezionej przyjaciółki. — Przykro mi, Yuu. — Zwolniła drugą dłoń, przytrzymując glewię ramieniem, a samą rękę dołączyła do swojego uścisku z Karasawą, trzymając ją teraz oburącz. — Jeżeli mi pozwolisz, udowodnię, że nie byłam ci obca. Może wtedy, pomimo wszystko, znów mnie polubisz?

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Sro Paź 05, 2022 2:25 pm

⠀⠀⠀⠀Schyliła głowę, wzdychając z rezygnacją.
⠀⠀⠀⠀— Ci ludzie nie żyją. Co gorszego może ich spotkać? — wymamrotała pod nosem, kierując to pytanie do siebie. Dlaczego honor rodziny miałby być ważniejszy od fizycznej egzystencji? Dlatego właśnie demony nie trzymały się zasad, które kierowały ludzkim ścierwem. Łatwiej jest utrzymać się przy życiu, kiedy nie musisz martwić się o coś tak śmiesznego jak tytuły.
⠀⠀⠀⠀Listy, a do tego tak prywatne, powinny mieć znaczenie wyłącznie dla niej.
⠀⠀⠀⠀Zabrała kilka z kobiecej ręki i przycisnęła je niezdarnie do swojej piersi.
⠀⠀⠀⠀— Nikt ich nie dotknie — oznajmiła, zaplatając w to stwierdzenie lekki pomruk niezadowolenia. — Już nie są twoim zmartwieniem, ludzka kobieto.
⠀⠀⠀⠀Ogień pozbawiony paliwa przygasł nieco, lecz wydobywająca się z niego poświata w dalszym ciągu padała łuną na ogród i na ich sylwetki. Głębokie cienie podkreślały każdy detal twarzy, a małe iskierki odbijały się na powierzchni ściekających po policzku Uesugi łzach. Suiren wzdrygnęła się, widzą żal odbijający się w oczach "przyjaciółki".
⠀⠀⠀⠀Zacisnęła usta w wąską linię słuchając tego, co szlachcianka miała jej do powiedzenia.
⠀⠀⠀⠀Historia wypowiedziana między wilgotnymi odgłosami płaczu pokrywała się z tym, co demonica zdążyła odkryć samodzielnie. Jednak słysząc ją z ust innej żywej osoby, przeżywała całość na nowo, w zupełnie nowy niż dotychczas sposób.
⠀⠀⠀⠀— Czyli wszystko to, czym kiedyś byłam, da się opisać w tak niewielu słowach? — zapytała otępiałym z żalu tonem, który wyślizgną się z jej ust zanim zdołała zapanować nad emocjami.
⠀⠀⠀⠀Uniosła głowę, żeby spojrzeć w czarną przestrzeń nieba ponad ich głowami. Nie rozumiała tak wielu rzeczy, które dla człowieka były zapewne oczywistością. Mąż? Dziecko? Wypowiadając w myślach te dwa słowa nic nie czuła, żadnego poruszenia ani nawet smutku. Widziała jednak grób, a to potwierdzało, że Kyōran nie próbowała wmówić jej jakiegoś całkiem prawdopodobnej, lecz zmyślonej historyjki. Przynajmniej nie w całości.
⠀⠀⠀⠀Spojrzała z góry na przyciśniętą do niej twarz niewielkiej kobiety.
⠀⠀⠀⠀— Polubić? — Zmieliła to słowo na języku. — Dlaczego? Jestem demonem. Nie powinnaś mnie lubić, niezależnie od tego co miało miejsce w przeszłości. — Wszystko to było dla niej bardzo niezręczne. Nigdy nie należała do tych dzieci Muzana, które rozkosz czerpały wyłącznie z okrucieństwa, ale przyjaźń z ludzką istotą, które zwykle postrzegała wyłącznie jako chodzące worki mięsa wydawała się niepoprawna. Suiren złapała jednak rękę kobiety w mocniejszym uścisku i zbliżyła do jej twarzy swoją własną. — Zabije wszystkich, którzy doprowadzili do tej tragedii. Wywrócę ich ciała na drugą stronę i rozciągnę wnętrzności po mieście kiedy już wszystkiego się dowiem. Czy to również Ci odpowiada, Kyōran?

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Czw Paź 13, 2022 3:43 pm

⠀Słysząc pytanie kobiety, wzruszyła ramionami w braku zrozumienia. Nie jej było decydować o tym, co w życiu mieszkańców Imperium było ważne. Sama także nie zgadzała się z wieloma aspektami, co okazywała tym charakterystycznym dla siebie, niekończącym się młodzieńczym buntem.
⠀Kącik ust Kyōran uniósł się do góry, kiedy demonica przycisnęła listy do siebie. W pewnym sensie było to rozczulające, że ktoś o prawdopodobnie potężnej mocy tak bardzo dbał o kartki papieru i swoją przeszłość, jakby to, co miała teraz nie było lepsze. Uesugi pasjonował temat nieśmiertelności i nadludzkich zdolności, co też motywowało ją do dalszego szukania legendarnych artefaktów; a nuż któryś rzeczywiście istniał i mógł w jej ręce przekazać coś, co nie śniło się ani ludziom ani nawet demonom?
⠀— W porządku — podsumowała tylko, unosząc otwarte dłonie na wysokość klatki piersiowej, a następnie rozchylając je na boki i ponownie opuszczając.
⠀Czyli wszystko to, czym kiedyś byłam, da się opisać w tak niewielu słowach?
⠀Kyōran wyprostowała się nerwowo, zaraz potem szybko kręcąc głową. Uniosła jedną rękę w geście uspokojenia rozmówczyni.
⠀— Nie starczyłoby dni w miesiącu, abym opowiedziała ci o twoim wcześniejszym życiu — oznajmiła, próbując uśmiechnąć się pocieszająco, chociaż sama w tym momencie wyglądała, jakby tego pocieszenia potrzebowała. Na szybko przetarła rękawem swoje opuchnięte powieki. — Może sobie tego teraz nie wyobrażasz, ale razem robiłyśmy ludziom żarty. Mam problem z częścią rodziny, więc zaczęłyśmy od nich, a potem... jakoś tak wyszło. Wiesz, dwie rozpieszczone, znudzone gówniary — zaśmiała się cicho, jeszcze przez chwilę dusząc wcześniejszym płaczem. — Albo! Pamiętasz, jak karmiłyśmy kaczki? Bardzo lubiłaś kaczki! — Przez chwilę pomyślała jeszcze o tym, jaka Yuu wydawała się szczęśliwa, prowadząc dom swojego męża. Postanowiła jednak o tym nie wspominać, aby nie tylko nie przypominać kobiecie o małżonku, ale także samej nie myśleć za dużo o mężczyźnie, który niegdyś tak bardzo jej się podobał.
⠀— Wierzę, że przyjaźń może być ponad to — wyjaśniła, sama będąc zaskoczoną tą głębią swoich słów. — Pochodzisz z klasy samurajskiej, więc wcześniej także nie powinnam była cię lubić, a jednak byłyśmy ponad to. Także... oczywiście, jeżeli mnie nie zjesz, to twoje bycie demonem nie musi nic zmieniać? — Zdawała się wierzyć w swoje słowa, chociaż sama także byłaby zdziwiona, jakby mogła pojednać się z demonem. A nawet jeśli, to na jak długo, zanim stanie się jej obiadem? — Poza tym, nie wiem, czy wiesz, ale przez moją siostrę ludzie w Osace też są po waszej stronie. Kojarzysz Kiyo? Jak nie, to nic straconego! I tak nie chciałam, byś się z nią zadawała, bo jest głupią krową i to jeszcze urodzoną z jakiejś dziwki. — Westchnęła głośniej, pod koniec zmieniając ten dźwięk w zmęczone jęknięcie. — Ona też jest... "jedną z was". — Nieco podejrzliwie popatrzyła na twarz rozmówczyni, będąc ciekawą jej reakcji. Skoro druga Uesugi także była demonem, to chyba nie powinno Yuu "boleć" aż tak, że miałaby się trzymać z człowiekiem? Nie byłaby pierwsza.
⠀Inna sprawa, że Kyōran bardzo nie chciała mieć nic wspólnego ze swoją siostrą.
⠀Trochę przerażona uniosła brwi, kiedy Karasawa nie tylko mocniej ścisnęła jej rękę, ale i niebezpiecznie się zbliżyła. Nie można powiedzieć, że ten układ jej odpowiadał, ale czy wycofanie się w tym momencie nie byłoby podejrzane? Aby utrzymać tę relację musiała nie tylko ją przekonać do swojej prawdomówności, ale i upewnić się, że Yuu nigdy nie dowie się o jej udziale w tragedii, która tę spotkała.
⠀Pokiwała głową.
⠀— Jak najbardziej — zapewniła, próbując nie odpuszczać na pewności siebie, która już tyle podupadła podczas tego spotkania. — Tylko..! Musisz o czymś wiedzieć, Yuu. — Ponownie odetchnęła głębiej, stresując się tym, co chciała jej przekazać. Z drugiej strony szybkie kalkulacje i doświadczenie uświadomiło jej, że gdyby Karasawa dowiedziała się tego z innego źródła, mogłaby nie być zadowolona z faktu, że było to przed nią zatajone. I pewnie byłoby to nieco podejrzane. Lekko ściszonym, spokojniejszym głosem, a także patrząc w ziemię, kontynuowała: — Niektórzy mówią między sobą, że to, co cię spotkało było winą mojego rodu. Zyskaliśmy kosztem rodziny, która miała być odpowiedzialna za pilnowanie wierności wobec sioguna. Oni ponoć zawiedli, więc konflikt między nami zakończył się tak, a nie inaczej... Z resztą, ja nawet nie mam wpływu na to, co się dzieje w najbliższym otoczeniu Tokugawy, jestem tylko bratanicą tego, który się rzeczywiście liczy! — Była przecież jedynie "pokornym sługą", nie mającym wpływu na nic, co było ważne. Podniosła głowę, by popatrzeć na przyjaciółkę, z nadzieją, że ta jej uwierzy i nie urwie głowy w ułamku sekundy. Chociaż to wydawało się być lepszą śmiercią niż godzinne cierpienia. — Nie mieliśmy z tym nic wspólnego. Nawet nie mielibyśmy powodu, by to miało sens. Nasze rodziny żyły w zgodzie, reszta to przypadek... — Ponownie odwróciła wzrok, nie chcąc widzieć, jak Karasawa bierze zamach, aby pozbawić ją życia. Stawiała wszystko na jedną kartę, nie wiedząc nawet, czy specjalną umiejętnością rozmówczyni nie jest czytanie w myślach lub weryfikowanie prawdy.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Sro Paź 26, 2022 12:08 am

⠀⠀⠀⠀Suiren nawiedzały niekiedy przebłyski wspomnień. Nie wiedziała, czy tworząc ją Muzan popełnił jakiś błąd, czy być może nigdy na dobrą sprawę nie pozbył się z jej głowy obrazów poprzedniego życia. Gęsta mgła strzegła dostępu do tajemnic przeszłości, ale ciało pamiętało o nawykach nabytych jeszcze przed przemianą. Czasami, w rzadkich chwilach takich jak ta, kiedy ktoś szarpał najmocniej naprężoną strunę, w jej umyśle rozlegał się cichy, wibrujący odgłos.
⠀⠀⠀⠀— Możesz zmyślać... — wtrąciła, ale bez przekonania.
⠀⠀⠀⠀Analizowała słowa Kyoran z perspektywy demona. Nie potrafiła uwierzyć w to, jak wiele trywialności miałoby kryć się za jej hucznie zakończonym żywotem. Dlaczego ktokolwiek miałby czynić z niej ludożerczą bestię, skoro nigdy nie wykazywała potencjału do czynienia innym krzywdy? Kobieta rozrzucająca ziarno stadu kaczek nie brzmiała jak obiecujący kandydat.
⠀⠀⠀⠀Słowa padały z ust Uesugi płynnym ciągiem i Suiren ciężko było doszukać się w nich kłamstwa. Może zwyczajnie chciała wierzyć, że w końcu natknęła się na kogoś, kto nie życzy jej rychłej śmierci. Dotychczas unikała Osaki i Yonezawy, do tego drugiego udając się wyłącznie późną nocą, w samotności. Nigdy nie spędzała tu więcej niż kilku godzin, podczas których czuwała na werandzie szukając... no właśnie, czego?
⠀⠀⠀⠀Przyjaźń nie była pierwszym, co przychodziło jej do głowy.
⠀⠀⠀⠀Natłok różnorakich bodźców zamienił ją w sztywny słup. Zamiast od razu jakoś zareagować, słuchała tego, co ma do powiedzenia kobieta. Im dłużej nie odrywała od niej wzroku, tym szybciej zdawały się padać słowa. W pewnym momencie odetchnęła ciężko i wyciągnęła przed siebie dłoń w uciszającym geście.
⠀⠀⠀⠀— Nie zamierzam cię zjeść. To miejsca ma dla mnie... duże znaczenie. Nie zbezczeszczę go bez wyraźnej potrzeby — zapewniła szorstko, bo kierunek w jakim toczyła się rozmowa zaczynał ją przytłaczać. Napór wielu informacji sprawił, że w pewnym momencie słowa zamieniły się w niewyraźny bełkot. Niczego nie rozumiała. — Powoli.
⠀⠀⠀⠀Kiyo? Uesugi Kiyo? Na samo wspomnienie czuła cierpkość na ustach. Ludzie uznali ją za księżniczkę i usadowili na tronie w Osace tuż po wydarzeniach w Edo. Dotychczas jednak nie pojawił się nikt, kto wyjaśniłby Suiren czym zasłużyła sobie na takie traktowanie dziewczynka. Bo była wyłącznie małą, rogatą dziewczynką o nieszczególnie ciekawym charakterze.
⠀⠀⠀⠀Demony kpiły z tytułu księżniczki.
⠀⠀⠀⠀Przez moment pozwoliła wybrzmieć się ciszy. Dopiero wtedy odsunęła się na przyzwoitą odległość. Nie wiedziała gdzie podziać wzrok. Obecność Kyoran nie przypadła jej do gustu. Zwykle odpoczywała samotnie, ciesząc się łagodnymi brzmieniami ogrodu. Teraz ktoś wtargnął na jej świętą ziemię, próbował wszystko zniszczyć, zmienić.
⠀⠀⠀⠀— Jakże wygodnie... niczego nie pamiętam, więc nie mogę zweryfikować prawdy. Ale zdajesz się dużo wiedzieć... zabijanie cię byłoby marnotrawstwem. Mam jednak kilka pytań... — ciągnęła, kładąc płasko nastroszone uprzednio pióra. Kiedy się denerwowała, miała w zwyczaju puszyć się jak wróbel w zimie, ale czuła się przez to jak puchaty sweter, a nie demon. — W listach była o nich mowa. Moje rodzeństwo, cała nieszczęsna trójka. Co się z nimi stało po tym, jak to ujęłaś... przypadku? — zapytała niby od niechcenia. Jednocześnie pakowała uratowane listy do kosza, który zsunęła z ramienia przed siebie. Na moment przestała wbijać w kobietę ostre jak lodowe sople spojrzenie. — Jak to się stało, że ród Uesugi sprzyja teraz demonom? Myślisz, że przekupisz mnie ze względu na tą całą Kiyo? Rozczaruje Cię. Nie interesuje mnie służenie waszej księżniczce. To zwykły bachor bez szczególnych zdolności. Nawet w świecie demonów pozycję kupiło jej nazwisko.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Nie Paź 30, 2022 8:58 pm

⠀Wskazała na Yuu otwartą dłonią, jakby była gotowa zaraz wszcząć awanturę ze względu na to, że ta podejrzewała ją o zmyślanie. W taki sposób, jakby ta — uzasadniona z resztą — nieufność kobiety ją niewiarygodnie ubodła.
⠀Nie zamierzam cię zjeść.
⠀Przez mniej niż sekundę Uesugi popatrzyła podejrzliwie na demona, po czym wzięła nieco głębszy wdech i wydech. Próbowała uwierzyć w te słowa, ale skoro sama miała na sumieniu całkiem sporo, jak mogłaby być tak ufną, żeby nie powiedzieć naiwną? Jeżeli sama właśnie próbowała oszukać swoją rozmówczynię, trudno jej było pomyśleć, że ona nie gra z nią samą w taką samą gierkę. Nawet, gdy padł argument bezczeszczenia domu, w którym aktualnie się znajdywały.
⠀Na hasło "powoli", zamilkła, pozwalając kobiecie przeprocesować wszystko, co do tej pory jej przekazała. Sama przy tym zastanowiła się, czy jeszcze nie miała okazji zaprzeczyć samej sobie, co zaraz by się miało na niej odbić. Zupełnie jakby miała jakiekolwiek szanse w walce z nią, obserwowała jak demonica się oddalała. Sama zrobiła to samo, jednak w drugą stronę — wróciła na podest, na którym usiadła.
⠀— Też tak uważam — sapnęła z ulgą w odpowiedzi na brak korzyści płynący z zabicia jej. Chociaż wizja bycia "przepytywaną" wcale nie na pałała jej spokojem.
⠀Z pewnego rodzaju ekscytacją przyglądała się, jak pióra kobiety opadały. Faktem jest, że nie miała większego doświadczenia jeśli chodzi o znajomości z demonami, jednak wygląd jej dawnej przyjaciółki wydawał jej się najbardziej majestatyczną formą spośród dzieci nocy.
⠀— Z tego co wiem, to nic — odparła w odpowiedzi na pierwsze z zadanych pytań. — Winą obarczono ród twojego męża. Nie ukrywam, że nasz kontakt — jej z resztą Karasawów — mocno osłabł po tym wszystkim więc nie jestem w stanie podać ci ich aktualnego statusu, ale żadne konsekwencje znane mojej rodzinie ich nie dotknęły.
⠀Chociaż słowa kobiety nie były nadzwyczaj uprzejme, przez twarz Kyōran przemknął uśmiech.
⠀— Yuu — westchnęła, nawet nie próbując ukryć rozbawienia. — Mi nie musisz tego mówić. Nie cierpię jej tak samo jak ty; zniszczyła całe moje życie tylko dlatego, że dała się przemienić. Moja rodzina uznała ją za reinkarnację Bishamontena i w ten sposób ją wypromowała przed siogunem na długo przed tym, jak ludzie dowiedzieli się masowo o demonach. Przez nią teraz mieszkam w Osace, zastanawiając się, jak długo jej reputacja zapewni nam bezpieczeństwo. Z resztą, od jakiegoś czasu częściej jest poza domem niż w nim. — Żeby nie powiedzieć, że tej w domu nie było w ogóle od tygodni, ale na ten moment chciała uniknąć szansy na pójście tej informacji w świat. — Także nie, nie chcę cię przekupywać ze względu na nią. Wręcz przeciwnie. Nie szukam służących tylko chcę odnowić kontakt z zaginioną przyjaciółką. Chociaż odnoszę wrażenie, że na ten moment cię to przerasta? — Specjalnie użyła tonu sugerującego pewnego rodzaju "wyzwanie". — Ale, spokojnie, wszystko w swoim czasie. — Podparła się o swoją glewię i wstała. — Z resztą... ja też mam pytanie. Czy mogłabym prosić cię o eskortę do domu? — Specjalnie podkreśliła, że była to prośba, aby Yuu nie uznała, że wbrew temu co powiedziała chwilę temu, właśnie jej rozkazywała. — Tego tutaj, w Yonezawie. Kiedyś już prawie jeden demon mnie wykończył, a sama mówiłaś, że utrata mnie byłaby marnotrawstwem. — Uśmiechnęła się półgębkiem. — O świcie wyruszamy do Osaki więc nie chcę narażać moich towarzyszy na niebezpieczeństwo jak by chcieli mnie szukać. Jeżeli nurtują cię jeszcze jakieś pytania, zapraszam. Może jeżeli nie będziesz zainteresowana tym dla mnie, zrobisz to dla siebie?

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Wto Lis 01, 2022 8:47 pm

⠀⠀⠀⠀— Mój mąż był dobrym człowiekiem. Znam treść tych listów i posiadam ich w swoim miejscu znacznie więcej. Te, które nigdy nie zostały wysłane — podjęła szorstko, gdy Kyōran wspomniała o rodzie, w losy którego Yuu Karasawa została mimowolnie zamieszana. To, że zostali obarczeni winą za zdradę, wcale jej nie cieszyło, szczególnie, że Kazama Kotarō najwyraźniej starał się oderwać od ich niechlubnej przeszłości.
⠀⠀⠀⠀A więc mu się to nie udało, pomyślała i nagły skurcz smutku odbił się na jej twarzy. Kąciki ust opadły nieznacznie, a spojrzenie wbiło się w ziemię. Nie minęło jeszcze wystarczająco wiele czasu, by o nim zapomniała. O uczuciu, które zalewało ją z góry do dołu, gdy wertowała naręcza listów pisane do niej przez zmarłego mężczyznę.
⠀⠀⠀⠀Milczenie mogło zostać odebrano dwojako, ale Suiren nie zamierzała pomóc kobiecie rozwiać niepewności. Uparcie milczała, wracając myślami do okrytych mgłą wspomnień. Miała nadzieję, że silne emocje pozwolą odegnać kurtynę niewiedzy, ale umysł wypełniała pogrążona w mroku scena. Po raz kolejny odczuła zawód, który tym razem zbyła bez słowa.
⠀⠀⠀⠀— Gardzisz nią, bo została demonem? — wpadła jej w słowo. Kyōran po raz kolejny stąpała po cienkim lodzie wyrażając na głos swoje niezadowolenie. Być może nawet małą Kiyo przerosła odpowiedzialność, która nagle spadła na odrodzone z mocą Muzana dziecko, ale pozycja, jaką ofiarowali jej za bezcen bezmyślni ludzie, drażniła wszystkie znane jej demony. Szczególnie, że wraz z tytułami nie wiązała się w tym przypadku żadna specjalna moc. — Nasz hierarchia nie działa na tych samych zasadach, co wasza. Nie podoba nam się, że ludzie mieliby stawiać się na równi z demonami tylko dlatego, że na ich miasto pada cień kogoś podającego się za szlachetnie urodzoną. Dopóki Uesugi będą zasłaniać się Kiyo, tak nie zaznają spokoju ze strony moich braci i sióstr. Najpierw polegnie ona, a potem wy. Dziewczyna jest zbyt słaba, żeby was ochronić — ostrzegła, robiąc w ten sposób najbardziej przyjacielską rzecz, na jaką było ją w tym momencie stać. Wypuściła powietrze nosem, z towarzyszącym temu cichym fuknięciem. — Nie jestem twoją przyjaciółką, posiadam wyłącznie jej wygląd i ciało. Jeżeli jednak łączyła was przyjaźń, to możesz być dla mnie źródłem ważnych informacji, których nie zdobędę w inny sposób. Pomogę ci przejść bezpiecznie przez miasto... chcę wiedzieć dokąd się udajesz i w jakim towarzystwie. Muszę mieć pewność, że w razie czego zawsze będę mogła cię znaleźć. Zostaniesz szpiegiem w swoim własnym rodzie. — Odszukała wzrok kobiety stojącej przy podeście. Chociaż światło rzucane na ogród przez księżyc było znikome, Suiren doskonale widziała wszystkie grymasy zmieniającej się twarzy swojej rozmówczyni. Jej głośny, ekspresyjny charakter nie był czymś, czego poszukiwała w swoich towarzyszach. Nie potrafiła sobie wyobrazić, w jaki sposób działała ich przyjaźń przed śmiercią. Postawiła jednak swoje żądania. — Jak podoba Ci się taki pomysł, Uesugi Kyōran?
⠀⠀⠀⠀Uniosła ku górze jeden z listów. Czy drobna, uzbrojona w dzidę córa znakomitego rodu podejmie się ryzyka, żeby zrzucić ze stołka nielubiana siostrę? Obie mogły na tym zyskać, nawet jeżeli wspólne knowania nie były idealną podstawą na odbudowywanie przyjaźni. Inny układ demona i człowieka nie wydawał się jednak możliwy.
⠀⠀⠀⠀Suiren miała zbyt wiele do stracenia. Wolała pozostać ostrożna.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Pon Lis 14, 2022 9:00 pm

⠀— To prawda — zgodziła się z kobietą, kiedy padł temat jej męża. — Był... bardzo dobrym człowiekiem.
⠀Dobrym. Wspaniałym. Tak znakomitym, że przez niego zginęli oboje; on i Yuu. Kyōran czuła się przy nim tak, jak tylko przy jednym innym mężczyźnie w całym swoim życiu. Także martwym. Tamtego zabrał demon, a męża Karasawy sama Uesugi — w końcu jeżeli ona nie mogła go mieć, to dlaczego miał ktokolwiek inny? Nawet, jeżeli chodziło o jej przyjaciółkę?
⠀Nie wątpiła, że mało kto zrozumiałby to wieczne ukłucie w środku, kiedy z nim rozmawiała. Jego uśmiech rozświetlał jej dzień, podczas, gdy samotne noce zdawały się nie mieć końca. Wyglądała każdego dnia, który mieli spędzić razem — nawet we trójkę, byle w jego obecności. Dlatego też informacja o tym, że miał zostać ojcem, i to nie jej potomka, a dziecka Yuu, wydawał się być dla niej końcem świata. Momentem, w którym rzeczywiście uświadomiła sobie swoją porażkę.
⠀Wiecznie nieodwzajemnione uczucie sprawiło, że ciężar z serca szlachcianki spadł dopiero, gdy mężczyzna miał już nigdy nie stanąć przed nią. Tak samo jak jego ciężarna małżonka.
⠀Kobieta jednak wróciła, sama. I bez mężczyzny i bez dziecka. Czy w tym wypadku mogły odbudować tak samolubnie zniszczoną przez Uesugi relację? Jak skończy się legenda Kyōran, kiedy wszystko wyjdzie na jaw?
⠀Gardzisz nią, bo została demonem?
⠀Drgnęła nerwowo, wyciągnięta z odmętów własnych myśli.
⠀— Mogłabyś tak tego nie upraszczać?! — wrzasnęła nagle, jakby nie stał przed nią dwumetrowy demon, a trzyletnie dziecko. Prychnęła ciszej, odwracając twarz w innym kierunku. Jej dłoń zacisnęła się mocniej na drzewcu guan dao. — Srał ją pies, że została demonem! Jest bękartem, który odebrał mi rodzinę! To ja — z impetem uderzyła w swoją klatkę piersiową otwartą dłonią — to ja miałam odziedziczyć ród, nie ona! Jestem starsza, czystej krwi i zapracowałam na tę pozycję! — Skutecznie eliminując brata. — A ona to wszystko dostała przez głupie fantazje o jej boskości! Wywieźli mnie z Yonezawy, żebyśmy zamieszkali u kuzyna w Osace. Straciłam tytuł, wolność i jeszcze mam wyjść za mężczyznę, którego się brzydzę, a on będzie żerował na tym, że jestem wyżej w hierarchii niż on!
⠀Cisnęła glewią w bok, podeszła bliżej kobiety i złapała ją kurczowo za szaty. Stanęła na palcach, zbliżając się w ten sposób swoją twarzą do twarzy kobiety, a w jej oczach znowu zebrały się łzy. Zaślepiona furią nie wydawała się być w pełni świadoma tego, na co sobie pozwalała.
⠀— Tu nie chodzi o to, że jest demonem, a o to, co moja rodzina i siogun zrobili z niej przez to, że się nim stała — wydusiła z siebie załamanym półszeptem. — Ja chcę tylko tego, co mi się należy, Yuu. Chcę czystości rodu i dziedzictwa, chcę by to moje przyszłe dziecko zostało głową rodziny. — Wróciła piętami na ziemię i oparła się czołem o Karasawę, jak skarcone dziecko o swoją matkę.
⠀Pociągnęła nosem, jednocześnie puszczając materiał ubrania demona i w milczeniu cofnęła się, by podnieść z ziemi swoją glewię.
⠀Dalej wysłuchała kobiety w milczeniu, utrzymując wzrok na trawie. Przygryzła policzki od środka, w głębi siebie przeżywając festiwal skrajnych emocji.
⠀— Czy to oznacza, że mogę też na ciebie liczyć w przyszłości, czy po prostu odbierzecie nam jedyną szansę na w miarę godne życie, o ile w ogóle przy nim nas pozostawicie? — zapytała w końcu, patrząc na rozmówczynię nieco spode łba. — Nigdy nie uważałam, że możemy być równi, chociażby dlatego, że mój czas w końcu przeminie. Ale póki żyję, nie chcę być traktowana jak bydło czekające na rzeź albo zdegradowana do zwykłego wieśniaka. Bogowie mi świadkiem, że nie zależy mi na byciu ponad wami, a tylko na moim statusie pośród ludzi i utrzymaniu ciągłości klanu. Czy za współpracę, teraz i w przyszłości, będę mogła prosić cię o dalszą protekcję, wstawienie się za moimi bliskimi? — Chociaż początkowo jej głos był ostry, z każdym kolejnym słowem stawał się coraz bardziej łagodny, tak samo jak miękł wyraz jej twarzy. Szybkie bicie serca doprowadzało ją na skraj obłędu. — Wtedy dołożę wszelkich starań, poruszę niebo i ziemię, aby pomóc wam pozbyć się mojej siostry i kogokolwiek jeszcze będzie potrzeba. I wszystkich, którzy są, byli lub będą z nimi sprzymierzeni.
⠀Czyżby właśnie negocjowała traktat na kolejne wieki, który obowiązywałby być może nawet jej wnuków?

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Pią Lis 18, 2022 12:20 am

⠀⠀⠀⠀Pytanie, po którym nastała chwila niezręcznej ciszy pozwoliły Suiren zabrać się do pakowania odebranych listów. Zapomniała już, że część zniknęła w ogniu, zamieniła się w nic niewartą kupkę popiołu. Nie żałowała zanadto zawartych na papierze, utraconych słów i myśli, o których istnieniu nie miała wcześniej nawet pojęcia. Irracjonalny gniew pojawił się równie szybko, co znikł. Poza tym z utratą wspomnieć godziła się nie pierwszy raz, Ważniejsze, że odnalazła diamencik w postaci Uesugi Kyoran, żywej skarbnicy wiedzy o dawnych wydarzeniach.
⠀⠀⠀⠀Choć coś mówiło demonicy, że w strachu przed śmiercią kobieta była gotowa wyssać z palca cały życiorys Suiren.
⠀⠀⠀⠀Srał ją pies.
⠀⠀⠀⠀Uśmiechnęła się. Takich słów spodziewałaby się raczej po wieśniaczce, ale było w nich coś uroczego, gdy wypowiadała je szlachcianka. Kyoran była niczym drogi piesek, który znalazł błotnistą kałuże, a teraz ku niezadowoleniu rodziny zostawiał wszędzie brudne ślady. Ktoś kiedyś wypuścił ją na wolność, pokazał ambitnej dziewczynie, że świat nie kończy się na pawilonach czy rezydencjach i teraz zbierał plon swojego niedopatrzenia. Z ambicji zrodziło się pragnienia, a z pragnienia chciwość.
⠀⠀⠀⠀— Oh, poszczęściło jej się. A więc jesteś zazdrosna, Kyoran? I naprawdę nie ma nic, co mogłabyś uczynić, aby zmienić tą sytuację? — zapytała beztrosko. Kobieta była inteligenta i sprytna, wiedziała w którym miejscu nacisnąć i jakich słów użyć, żeby zadowolić rozmówcę. Trudno uwierzyć, że nie chwyciła się mniej... szlachetnych metod postępowania, żeby zrzucić niechcianą siostrzyczkę ze stołka. Tylko co zwykły człowiek mógł uczynić demonowi, którego otaczał wianuszek wielbicieli? Zapewne tylko to, co robiła kobieta - wściekać się na niesprawiedliwość losu.
⠀⠀⠀⠀Z trzaskiem zamknął się kosz, który Suiren napakowała do połowy starymi listami. Sporo z nich nadal tkwiło w rezydencji Kazama, ale musiały poczekać na swoją kolej. W ostatnim momencie demonica cofnęła się, aby zabrać z pomieszczenia przy wyjściu ceramiczną miseczkę ze wzorem łasicy. Coś jej przypominała, choć wspomnienie wydawało się odległe i niedostępne.
⠀⠀⠀⠀— Chodźmy już. Nie zamierzam zabawiać w mieście zbyt długo, no i chciałaś, żebym cię gdzieś podprowadziła, racja? — ponagliła szlachciankę i pierwsza znalazła się na podeście. Wystarczyło przejść przez kilka pomieszczeń, by znaleźć się po drugiej stronie, przed ścieżką prowadzącą do głównej bramy rodowej ruiny. Kliknęła językiem, widząc jak zarosły krzewy przy ogrodzeniu. — Odbierzemy? — Cofnęła się do słów Kyoran. — Wątpię, że któryś z demonów myśli w ten sposób. Poprzez Kiyo chcą jedynie upodobać się wyżej postawionym demonom. Władza i bogactwa nie mają dla nas wartości, bo możemy odebrać je sobie siłą. Najłatwiej byłoby... podważyć jej autorytet, albo w jakiś sposób ośmieszyć. I nie myśl, że takie półśrodki nic nie znaczą, bo chociaż nie postrzegamy świata tak samo jak ludzie, to wpadka jednego demona oznacza sukces innego. — Sama mogłaby skorzystać w takiej sytuacji, ale dlaczego dzieliła się takimi sprawami z człowiekiem? Chyba zaimponowało jej ile jadu posiada w sobie ta dziewczyna. Upadki wielkich rodów zawsze oglądało się z wypiekami na twarzy. — Chcesz, żebym wstawiła się za tobą i twoimi bliskimi... a czy Uesugi stawili się za mną, kiedy oskarżono mnie o zdradę? — odparła ostrym jak brzytwa tonem. Po chwili uśmiechnęła się miło. — Ale możecie to jeszcze naprawić. Skoro żyję, to Karasawa i Kazama mają nową głowę rodów.

Re: Miasto Yonezawa i okolice — Sro Lis 30, 2022 10:58 pm

⠀W przypływie krótkiej wściekłości będącej reakcją na pytanie kobiety, Uesugi uniosła ręce i energicznie je opuściła z głośnym warknięciem.
⠀— A jakie mam opcje? Nafaszerować kogoś wisterią i jej podsunąć pod nos? — jęknęła w zawodzie. Na ten moment nie chciała angażować do tego nikogo innego, zwyczajnie nie ufając, że ten Zabójca lub demon by potem nie zaszkodził jej samej. Co nie znaczyło, że aktualny stan rzeczy jej odpowiadał i trudno jej było to ukrywać.
⠀Śledziła wzrokiem każdy podnoszony przez Karasawę list, jakby myśląc, że z któregoś z fragmentów papieru zrobi ona broń, którą odbierze jej życie. Albo jakby któryś mógł ją uświadomić, że za całą tragedią obu rodzin stała sama Kyōran.
⠀Żeby zająć czymś ręce i nie wyglądać za bardzo podejrzanie, zebrała ostatnie kartki z ziemi i wręczyła je demonowi.
⠀— Fakt — zgodziła się z nią a propos odprowadzania do domu. — Ale nie powiesz mi chyba, że boisz się ciemności? — Trudno było o gorszy moment na dowcipy, chociaż "pośpiech" kobiety mogłaby w ten sposób uzasadnić. Czymże było te kilka minut więcej w jej towarzystwie w obliczu wiecznego życia?
⠀Podążyła za koleżanką, w skupieniu analizując jej słowa i raz po raz kiwając lekko głową. Bardzo podobał jej się pomysł podważenia autorytetu, a tym bardziej ośmieszenia siostry, chociaż zaskoczyła ją ta nienawiść do niej ze strony demonów. Do tej pory, pewnie jak większość rodziny, była przekonana, że Kiyo jedynie miała posłuch wśród zwykłych ludzi i jedyne co robiła z demonami to odciągała ich od klanu.
⠀(...) a czy Uesugi stawili się za mną, kiedy oskarżono mnie o zdradę?
⠀Kyōran uniosła jedną brew, patrząc na Karasawę nieco skonsternowana. Nie mogła jej powiedzieć prawdy, ale też nie chciała kłamać, więc przemilczała to pytanie, udając, że potraktowała je jako retoryczne albo przynajmniej jakby nie chciała w tym momencie się z nią kłócić. Zamiast tego, idąc obok, złapała jej dłoń w swoją.
⠀— Dobrze cię mieć z powrotem, Yuu. — Odwzajemniła uśmiech, próbując przekonać kobietę do szczerości swoich intencji. Nie mogła zaprzeczyć, że cieszyła się z jej "powrotu", ale wciąż musiała się pilnować i robić dobrą minę do złej gry, żeby się to na niej nie odbiło.
⠀Kiedy wyszły na zewnątrz, wdrapała się na towarzyszącego jej rumaka i popatrzyła na demonicę.
⠀— Kiedyś lubiłaś się ścigać. Dasz radę mnie wyprzedzić w tych swoich mrocznych sandałkach? — zapytała z cwaniackim uśmiechem i nie czekając dłużej, galopem ruszyła w kierunku rodzinnej posiadłości. Przynajmniej tak długo jak Yuu była zainteresowana taką rozrywką, bo wcale nie chciała się zgubić, żeby trafić w ramiona innego z przedstawicieli jej gatunku.

z/t x2