Wcześniej życie Yamato było względnie spokojne. Opierało się na powolnym, acz statecznym wzroście siły jako demona. Od pewnego czasu jednak sytuacja nieco wywróciła się do góry nogami. Dotychczas jego prowadził ścieżkę samotnika z różnymi skutkami. Obecnie jednak, jakby na wyzwanie jego nieodłącznych kartek z wróżbami, na dobry lub zły los żywot nabrał impetu i kolorów. Tak się złożyło, że z własnej nieszczególnie nieprzymuszonej woli, a konkretniej w wyniku fortelu dwóch kizuki stał się dzielnym pomocnikiem jednego i wszedł w konflikt z drugim. Sytuacja jak można się domyśleć nie byłą godna pozazdroszczenia. Mnich uważał, że obecnie i tak był zbyt mała płotką, by spędzać sen z powiek potężnego Toro. Takie pierdoły były poza jego uwagą. Nie oznaczało to jednak, że był bezpieczny. Pierwszą kandydatką do zemsty była cycata Toki, a kolejnymi jakieś demoniczne pionki, które mogą uznać, że polowanie na pewnego spokojnego “świętego męża” to sposób na zaimponowanie jednemu z Księżycy.
Sytuacja jednak miała też swoje ciekawsze strony. W tym pięknym bagnie nie siedział sam. W całą kabałę zostały również wciągnięte dwie demonice. (Technicznie rzecz biorąc był też jeszcze jeden demon, lecz jego los był Yamato nieznany.) Kitsune i Katsu, bo tak się nazywały były dosyć ciekawymi przedstawicielkami demonicznego rodu. Na pewno były bardziej okrzesane jak ciemnowłosy i wydawały się czerpać nieco mniej radości z szlachetnego zajęcia jakim było szerzenie rzezi niż sam demon. Cóż, mogło być to jedynie złudne wrażenie, jednak takie właśnie odniósł.
Po krótkiej przygodzie przy wybebeszeniu wioski, odzyskaniu szlachetnego wyglądu ułożonego mnicha i również ręki, którą stracił podczas walki. Cholerne wybuchy. Yamato tego wieczoru ulokował się w małej, ciemnej, acz przytulnej karczmie. Siedział przy stoliku sącząc powoli sake z kieliszka i leniwie rozpisywał nowe karty omikuji. Niestety wraz ze sporym fragmentem jego ciała zapas został zniszczony podczas zadania od siódmego. Cóż, przynajmniej jego liczba była szczęśliwa. Był to jakiś pocieszający omen.

Skończone zadanie było powodem do dumy, chociaż na jej gust nagroda była zbyt mała. Siódmy Kizuki nie był do końca z nich zadowolony. Nie spodobało mu się, że go wydała. No cóż, jak zwykle palnęła coś bez większego zastanowienia. Nie, żeby specjalnie przejmowała się jego słowami. Tak sobie przynajmniej wmawiała, jednak niezadowolona minka świadczyła o czymś innym. Wykonanie zadanie nie było sukcesem, nie było także porażką. Nie wiedziała co mogła przynieść przyszłość. Z jednej strony naraziła się na gniew samego Toro, z drugiego Minoru wydawał jej się tak bardzo pociągający… tak więc uszła z życiem. Przynajmniej tym razem. Niestety kiedy w końcu udało im się wydostać ze zrujnowanej posiadłości, świt zbliżał się nieubłaganie. Nie mieli zbyt dużo czasu, zaledwie kilka godzin. Nie było to wystarczająco, żeby udało jej się wrócić do małego domku na obrzeżach Osaki należącego do pewnego Zabójcy Demonów. Musiała improwizować. Takie sytuacje były dla niej rzadkością. Była grzeczną dziewczynką, która przychodziła przed świtem do domu. W końcu panicznie się go bała i nie chciała bezsensownie ryzykować. Tym razem nie miał jednak innego wyjścia.
Pchnęła mocno ciężkie, drewniane drzwi przed sobą i weszła do pobliskiej karczmy. Miała na sobie długą, śnieżnobiałą pelerynę. Kaptur zarzucony na jej głowę układał się trochę nienaturalnie na jej lisich uszach. Chciała ukryć swoją tożsamość? Teraz wszystkie ciekawskie spojrzenia w karczmie były utkwione w jej drobnej postaci. Szła prosto, przed siebie docierając do baru. Bose stopy wcale nie wydały jej się podejrzane. Przy każdym jej kroku peleryną odkrywała jasne kimono i długie lilowe włosy. Podeszła do karczmarzam który zaraz się do niej nachylił. Szepnęła coś, ale co? Potem rozejrzała się po zebranych. W końcu jej krwistoczerwone tęczówki odnalazły mnicha siedzącego nieopodal. Była to jedyna znajoma postać. Jej pełne usta wykrzywiły się w zadowolonym z siebie uśmiechu. Westchnęła idąc od razu w jego stronę. Usiadła na przeciwko bez zbędnych pytań dosiadając się do jego stolika.
- Wywróżysz mi przyszłość? - Rzuciła opierając łokcie na stole, a na dłoniach swoją brodę. Wpatrywała się w Yamato jak gdyby cały świat wokół nich nie istniał. Oczywiście chodziło jej o dziwne karty, jakie trzymał w dłoni. Dłoni, która odrosła. Takie szczegóły zdecydowanie jej nie umknęły.

Połowa uwagi mnicha była skupiona na uważnym pisaniu kart wróżb. Każda linia musiała być prawidłowo napisana, a u góry każdej omikuji umieszczał groteskowy obrazek, który współgrał z charakterem losu. Na przykład zapowiedź szczęścia mogła zawierać rysunek ucztującej postaci, a zła przyszłość miała obraz miecza. Kiedy miał dobry humor i bawił się ludźmi to często nie do końca rozumieli lub nie zwracali uwagi na drobne szczegóły. Dlaczego ucztująca postać ma rogi? Z jakiego powodu wokół ostrza jest kilka kwiatów? Zazwyczaj ignorowali to, ale w końcu były to karty demona, a nie człowieka, więc skąd mogli o tym wiedzieć.
Druga część skupienia Yamato luźno błądziła po wydarzeniach ostatnich dni. Powoli dochodził do wniosku, że skoro decyzje na temat jego przynależności do Kizuki zostały już podjęte, to nie było co wybrzydzać. Nie pozostawało nic innego jak wykorzystać całą tą sytuację na własną korzyść. Dla własnej siły. W końcu o to chodziło, prawda?
Demon nie zauważył więc gdy w karczmie nagle zrobiło się jak makiem zasiał. Nie zauważył też, gdy do właśnie jego stolika podeszła pewna zakapturzona postać i zapytała o możliwość odkrycia przyszłości.
- Chwilowo biznes zamknięty. - Odparł sucho nie podnosząc głowy od starannie pisanej karty. Po chwili jednak poczuł coś dodatkowego. Wraz z cieniem, który zasłonił mu dzieło, napłynęła do niego fala aksamitnego zapachu, który wydawał się znajomy. Powoli uniósł głowę i spojrzał w oczy wiszącej nad nim lisicy. - Ale coś mi się wydaje, że zrobię wyjątek. - Dodał po chwili kiedy zdał sobie sprawę kto go odwiedził.
Szybko dokończył malunek, nad którym w tym momencie pracował i sięgnął do reszty kart. Sprawnym ruchem profesjolnalisty przetasował serię wróżb, które jak dotąd udało mu się sporządzić.
- Co taką kobietę jak Ty, sprowadziło do takiego miejsca jak to? - Zapytał zaczepnie i zaczął nonszalancko rozkładać trzy przepowiednie tak, by nie dało się póki co odkryć ich treści. Sam nie wiedział co zawierały, ale przecież o to chodziło w całej rozrywce, prawda? - Niedosyt przygód po ostatnich dniach, hm? - Zakończył z półuśmiechem.
Dwie połówki uwagi mnich skupiły się w tym momencie na Kitsune, ale gdyby zdarzyło mu się rozglądnąć, to okazałoby się, że atmosfera w karczmie nie przestała być w żadnej chwili mniej gęsta. Ludzie podświadomie musieli wiedzieć, że przypadkowe spotkanie nie odbywało się pomiędzy zwykłymi śmiertelnikami.

Taaak. Słońce było dla dzieci Muzana smutną ostatecznością. Dla ludzi oznaczało światło i życie, a dla demonów ciemną śmierć zapomnienia. Ciekawa biegunowość prześladowały oni od początku ich istnienia, bo przecież nie narodzin. Czy czarci ród w głębi czarnych serc czuł tęsknotę do światła? Zapewne gdzieś tam się podobne uczucia czaiły. Lecz były to raczej marzenia senne niż plany na przyszłość. Ta ścieżka stała przed nimi zamknięta. Słysząc więc prosty, acz prawdziwy powód przybycia tutaj Kitsune smutno pokiwał głową. Nie przerywając tasowania kart.
Nie potrzebuje trzymać czego? Kart? Dopiero po chwili skupił wzrok na zgrabnych, wystawionych do niego dłoniach. Odruchowo uniósł brew na ten widok i po chwili odparł.
- Nieszczególnie. To karty znają przyszłość, a nie ja. - Widział jednak, że nie do końca chodziło o rolę mnicha jako medium, a raczej o całe żartobliwe przedstawienie. W porządku. Zagrajmy w tę grę. - Ale skoro panience Kitsune to pomoże, to możemy i trzymać ręce. - Dodał i chwycił miękkie palce pomiędzy swój kciuk, resztę palców. Odruchowo przesunął pierwszym palcem głaskając dłoń, jakby sprawdzając jej gładkość. A była gładziutka jak mleko.
Tak jest. Bawmy się przybrał na twarzy milczący półuśmiech potwierdzający jej słowa.
- Szczerze powiedziawszy nie przepadam. - Odpowiedział, ujawniając jego preferencje w sprawie lokum. - Za głośno, cuchnie człowiekiem i niezbyt prywatnie. - Znowu zakończył z błąkającym się po ustach tym razem bardziej drapieżnym uśmiechem. - Cichy ogród, ciepłe dzikie źródło albo leśna kapliczka. Więcej miejsca na z a b a w ę. - zakończył powtarzając przeciągle wypowiedziane przez nie słowo.
- Losujmy. - Powiedział wskazując wolną ręką trójkę kart między nimi. Druga wciąż była zajęta jakże istotnym kontaktem z adresatką wróżby. Yamato również uważał, że w jego wróżbach jest fragment prawdy. Jednak kości zostały już rzucone. W które miejsce talli zostanie wtasowana ta, która będzie wybrana przez Kitsune. Sam fakt, że się spotkali w tej póki co smutnej karczmie. Sama decyzja wyboru jednej z trzech kart. To wszystko było w rękach losu. Skoro to wszystko się zgrało ze sobą, to jak wynik może nie być przesądzony, a w efekcie również przyszłość, którą będzie obrazował?

Ludzie w środku karczmy zaczynali się uspokajać po tym jak Kitsune siadła przy stoliku. Powoli podnosiły się ponownie nieśmiałe rozmowy. Czego ci ludzie oczekiwali? Rzezi? Mordowni? Tak się składało, że gdy demon osiągał poziom kiedy zaspokojenie głodu przestawało być wyzwaniem, nagle stawał się bardziej cywilizowany, bardziej… ludzki? Choć zapewne wiązanie człowieczeństwa z znajomością zasad etykiety było lekką przesadą. Przecież w hierarchii demonów takie umiejętności często były kluczowe, aby nie zostać kiedyś przypadkiem wyrzuconym na słońce.
Czy Yamato był inny od reszty demonów? Nie uważał się za takiego. Jedyne, co mogło go wyróżniać to nieco idealistyczne motywy jego poszukiwania większej mocy. Słyszac jednak to stwierdzenie ponownie już pozwolił sobie na uniesienie brwi jakby pytał “co przez to rozumiesz?”. Jednak nie spodziewał się prostej odpowiedzi. Przecież w taki sposób cała gra zostałaby bezwzględnie zepsuta.
- Kitsu! - Powiedział z udawanym wyrzutem, jednocześnie podnosząc kącik ust do góry. - Z kim Ty się zadajesz, że prosta, uprzejma rozmowa wygląda ci na jakąś pułapkę? - Zapytał kręcąc lekko głową. Jednocześnie wiedział, że takie podejście było całkiem rozsądne. Większość ludzi chciała ich śmierci, a dzieci Muzana były z natury samolubnymi gnidami. Kalkulacja była prosta, mógł spędzić dzień w ukryciu przed słońcem w miłym towarzystwie, lub obrażać się pół doby. Dla mnicha wybór był prosty. Dodatkowym szczegółem był kapryśny los, który połączył ich ze sobą. Oboje stali się w jakiś sposób naznaczeni przez Minoru. Współpraca w takim przypadku, wydawała się rozsądniejszym rozwiązanem.
- To z próbowaniem wzbudzenia zaufania, brzmi jakbym miał jakieś niecne plany. Niestety muszę cię zasmucić. Mój plan zakłada przeczekanie do zmierzchu w miłym towarzystwie. Póki co kompanię - Lekko pogładził kciukiem dłoń. - udało się znaleźć. Więc zostaje tylko czekać. - Zakończył odchylając się lekko do tyłu.
Następnie padło kolejne pytanie w sprawie zabaw jakich się oddawał mnisi demon. W odpowiedzi na pytanie uśmiechnął się tajemniczo. Przez jako swoją rozrywkę najczęściej traktował dobre polowanie. Najlepiej z dodatkowym wyzwaniem jakie na siebie nakładał. Ścigać ofiarę, dawaj jej iluzję ratunku i ucieczki by następnie zdeptać ją w proch. To były zajęcia jakim się oddawał rogaty w wolnym czasie. Lubił bawić się jedzeniem nieco jak koty, do których z nieznanych mu przyczyn czuł jakąś słabość.
- Może kiedyś zobaczysz. - Odpowiedział delikatnie drocząc się z demonicą. Bez przesady. Nie mógł przecież ujawniać wszystkich swoich kart od razu. Informacje smakowały znacznie lepiej gdy się na nie czekało. Z nieba to może co najwyżej deszcz padać.
Na koniec przyszła kolej na wróżbę, która przecież była tak istotnym elementem wieczoru. ciemnowłosy na początku spojrzał na dłoń, która była połączona z Kitsune i po chwili doszedł do wniosku, że za łatwo tej ręki mu nie będzie używać. Drugą dłonią sięgnął więc do wskazanej karty omikuji i odwrócił ją treścią do góry.
- “Pół-szczęście” - Odczytał Yamato. - Przeciętny wynik, ale to też dobrze. Oznacza, że przyszłość należy do ciebie. - Zakończył przesuwając kartę w stronę liliowowołsej. Co zamierzała zrobić z tą informacją, zależało od niej.

Yamato w środku po prostu robił to co lubił. Prowadził pewną grę. Główną zasadą było odgadnąć to, czego chce druga osoba i wokół tego tańczyć. Nigdy nie dawać wszystkiego. Sprawić by rozmówca wciąż był na palcach i nigdy się nie mógł domyślić co następnego się stanie. Mogło to brzmieć wręcz złośliwe, jednak w rzeczywistości był to po prostu manieryzm. Sposób zabawienia zarówno siebie jak i drugiej osoby. Koniec końców, o ile nie byłoby to dla niego niekorzystne, mnich i tak powie wszystko co chcą. Tyle, że po przebojach.
- Następnym razem znajdziemy lepsze miejsce. - Powiedział żartobliwym tonem, ale było też w tym sporo prawdy. Raz, że Kitsune była zajmującą towarzyszką konwersacji. Dwa, ich los został połączony przez cholernego Minoru. A trzy, choć miała śliczną, niewinną buzię, to ciemnowłosy czuł w kościach, że słabizną nie była. Demon będąc istotą wielbiącą siłę, takiego argumentu nie mógł ignorować.
- Dobrze więc… - Roześmiał się głośno słysząc wielokrotne “teraz”. Powoli zdawał sobie sprawę, że w rozmowy z Lisicą będą oscylować pomiędzy dialogiem z morderczym potworem, a słodką dziewczynką. Cóż, taki był przecież urok dzieci Muzana. - powiedzmy, że podczas takiej zabawy mam coś wspólnego ze zwierzątkiem. Jak to było? - Zrobił krótką pauzę z udawanym zastanowieniem. - No tak! Zabawa w kotka i myszkę. - Zakończył z uśmiechem. Szczegółem mogło być to, że myszką był przerażony na granice wytrzymałości człowiek, a kotem było rogate bydle krążące wokół niego. Drobne detale.
Widząc wydęte policzki i czując uścisk, który zapewne pozbawiłby dłoni niejednego mężczyznę. Yamato tylko pokręcił głową.
- Tak to nie działa. - Próbował wytłumaczyć, a w duchu zastanawiał się jak daremna była to próba. Ciekawe która z obu stron liliowej monety zwanej Kitsune się teraz bardziej pokaże. Delikatnie minął wzrokiem twarz w którą jak dotąd się wpatrywał i pozwolił sobie na ocenę pobliskich ludzi. Kiedy zaczną się orientować, że coś się święci? - Kolejna wróżba nie skreśli tej. Ja bym kontrolą nad własnym losem nie pogardził. - Mruknął na koniec. Z jednej strony zastanawiał się, czy nie próbować jej jakoś uspokoić. Rzeź oznaczałaby kłopoty. Choć gdzieś czaiła się demoniczna złośliwość, która podpowiadała mu by sprawdzić co się może stać. Dwójka w mgnieniu oka mogła uczynić tu krwawą łaźnię jakiej dawno w okolicy nie widzieli i mnich rozważał, czy zmiana wystroju nie zrobiłaby temu nędznemu przybytkowi na dobrze.

Na jakiś czas udało się mnichowi uniknąć lokalnej eksplozji przemocy. W jakimś stopniu na to liczył, ale trzeba było przyznać, że kłopoty mogły nawarstwić się błyskawicznie. Pół biedy ze strażnikami czy nawet zabójcami demonów. Gdyby się ludzie dowiedzieli, że w środku dnia dwójka potworów urządza by sobie rzeź w pobliskiej karczmie, sięgnęliby po proste rozwiązania. Mogli podłożyć ogień pod cały przybytek i czekali aż płomienie dokończą dzieło zniszczenia, trawiąc wszystko w cholerę. Nawet jakby oni przeżyliby pożar, to słońce zapewne skończyłoby robotę. Cholerne słońce po części było jak klatka, właśnie dlatego Yamato darzył je taką nienawiścią.
Będąc przy nienawiści do ograniczeń, mnich kiwnął twierdząco głową na zapowiedź kolejnego spotkania z Kitsune. Oczywiście nie myślał o złości do kobiety, a wobec Minoru, który niechybnie krążył gdzieś w okolicy spotkań trójki demonów. Nawet jeśli nie w osobie to w myślach. Zapewne część jego pobratymców potraktowałaby taki związek z Kizuki jako nobilitację. Dla świętego była to kolejne kajdany na jego żywot.
- A niby po co kolejne spotkanie. - Otrząsnął się z ponurych myśli i odpowiedział optymistycznie na zapowiedź wspólnej “zabawy”. Zawsze było to jakieś odbicie od wizji kolejnego spotkania z elegancką mendą.
- Tak? Będę kotkiem? - Zapytał z udawanym zdziwieniem. Nachylił się następnie lekko w stronę twarzyczki. - A kto będzie myszką? - Uśmiechnął się drapieżnie. Opcje były dwie, albo Lisica zostanie słodkim gryzoniem, albo drugą kocicą. Obie były równie kuszące. Yamato nie mógł się na ogół powstrzymać słysząc perspektywę ciekawego wyzwania, a czy to pościg czy rywalizacja się do tego zaliczała.
Widząc obrazę majestatu, kiedy mnich nie przystanął na żądanie zmiany wróżby, ciemnowłosy był bliski wybuchnięcia śmiechem. Jednak coś takiego grałoby w stronę “złych demonów”, które były złośliwe i cyniczne, a przecież Yamato taki nie był, prawda? Odchylił się tylko delikatnie do tyłu i ponownie wygiął swoje usta w lekkim półuśmiechu. Sto pociech było z tą Kitsune. Przynajmniej nigdy nie groziła mu nuda, która była jedną z najgorszych zmór demonów. Kalejdoskop emocji kręcił się bez końca, gdy moment później zbliżyła do jego ręki swoją twarz z pytaniem o kolejne odgadywanie losu.
- Kiedy tylko będzie na to dobra okazja. - Odpowiedział ciepło kładąc drugą rękę na jej kapturze. Po krótkiej chwili delikatnego muskania głowy i przy okazji lisich uszu. Mężczyzna sięgnął ponownie w stronę butelki z sake. Drobne przyjemności ubarwiały kroki po tym padole. Piękne koiety, alkohol i inne rozrywki. Czego chcieć więcej? Zapytał sam siebie sącząc powoli napój z czarki.

Czy mnich był autentyczny? Było to pytanie, które nie miało łatwej odpowiedzi. Był pragmatyczny. Tworzenie konfliktu między dwoma demonami z całą pewnością przysporzyłoby w przyszłości kłopotów, a na pewno komplikacji. Byłoby ziarnem, które zasiane z powodu chwilowego widzimisię mogło kiedyś dać brzydkie owoce. O ile w przypadku niemal jakiegokolwiek innego oni, zwyczajnie mogło nie dojść do kolejnego spotkanie, więc naturalnie plony byłby mało istotne. To w przypadku Kitsune ponowne zobaczenie się było niemal pewne, a skoro tak, to też wchodzenie na wojenną ścieżkę byłoby zwyczajnie męczące. Oczywiście nie był to jedyny powód, dla którego powstrzymywał się od bycia bucem. Rozmowa z nią była zajmująca i dostarczała wiele… jak to było… zabawy. Nadmieńmy jeszcze, że była śliczna i otrzymujemy zestaw powodów, dla którego dla demonów naturalna jak oddychanie złośliwość była zwyczajnie nie na miejscu.
- Brzmi kusząco, jednak widzę tutaj pewną komplikację. - Zaczął powoli. - Nie widzę siebie w roli uciekającej myszki. - Zakończył wzruszając ramionami, jakby wytłumaczył jakąś oczywistość. Na jego twarzy ponownie zagościł uprzejmy uśmiech. Nawet jeśli pierwotnie założyliby, że mnich jest ścigany, to z całą pewnością prędzej czy później odwróciłby się w stronę pościgu. Ucieczka, nawet w imię rozrywki, zwyczajnie nie leżała w jego naturze. Chyba, że chodziło o ucieczkę przed słońcem lub śmiercią, wtedy odzywała się hipokrytyczna część jestestwa i miał zasady w czterech literach.
- Och dziękuję. - Mruknął w odpowiedzi na łaskę jaką został obdarzony. Jednak skoro jedną ręką zabierał to drugą musiał coś dać więc szarpnął lekko głową na bok odsłaniając czoło z włosów. Następnie skórę przebiły dwa kościane rogi o popielatym kolorze. Póki co małe, kilkucentymetrowe, przecież nie chciał robić widowiska na karczmę. Potem zerknął z powrotem na Kitsune w obserwacji reakcji.
Ta jednak musiała być zajęta jedynie przez jakiś czas, bowiem po chwili bez wyraźnego powodu użarła Yamato w rękę. Widząc to na początku odruchowo się szarpnął ale po chwili przekrzywił tylko głowę patrząc na nią z niemym pytaniem “Poważnie?”. Kiedy w końcu puściła uniósł dłoń nieco bliżej siebie i się z wielką uwagą przypatrywał.
- Na przyszłość z łaski swojej ostrzegaj. - Powiedział z rozczarowaniem ale i echem ostrzeżenia w głosie. Następnie dopiero krótką myślą zasklepił rany. - Na wszystko musi być czas i miejsce. - Zakończył już spokojniej.

Czy połączenie z Minoru było aż tak permanente to Yamato przekonany nie był. Mógłby całkiem odważnie stwierdzić, że jego dalekosiężnym celem było utarcie nosa, najlepiej z całą resztą twarzy, eleganckiemu dupkowi jakim był Kizuki. Oczywiście póki co mógł jedynie snuć skryte plany. Nie miał ani możliwości, ani sił by w tym momencie wypowiedzieć mu posłuszeństwo. Należało mieć marzenia. Niewykluczone, że gdy mnich będzie silniejszy, a Księżyc będzie w momencie słabości przyjdzie czas na kolorowe wypowiedzenie umowy.
Rogaty demon był zaskoczony, że lisica tak szybko odpuściła negocjacje na temat permanentnej roli ciemnowłosego jako “kotka”. Spodziewał się protestów, negocjacji, tupania nóżką, zakładania rąk na piersi i innych powszechnie znanych gestów negocjacji. Nic z tego się jednak nie zdarzyło i doszło do ugody. Jeżeli coś się nie działo zgodnie z planem Yamato naturalnie węszył on coś niedobrego. Tak więc uznał, że gdzieś w tym była pułapka. Tak jest. Ta sama osoba, która chwilę temu dziwiła się z paranoi Kitsune, przejawiała identyczne rozumowanie. Podobieństwa to kolejna zapowiedź dobrej współpracy. Skoro jednak potencjalne niebezpieczeństwo zostało określone, po prostu należało na nie uważać i mieć to na względzie podczas rozrywek.
- Oj w to nie wątpię. - Przytaknął diablicy w nawiązaniu do wzmożonego wysiłku podczas pogoni. Całe szczęście, że rogi nie były jego jedynym atutem w takich zadaniach. Ściganie się, nawet jeśli nie w celu rzeczywistego mordu mogło być całkiem ciekawym doświadczeniem. Jakąś formą treningu nawet.
Następnie scena jaka zaczęła się rozgrywać spowodowała mimowolne podniesienie brwi przez demona. Rogi jakie się pojawiły na jego czole, były najwyraźniej czymś co trafiało prosto do dziewczyny. Ta widząc kostne wyrośla zaczęła się wpatrywać w nie jak dziecko w cukierek. Cóż, każdy miał swoje słabości. Na moment przez jego głowę przeleciała myśl o ponownej grze o rogi, jednak szybko zrezygnował. Już dość podrażnił dzisiaj Kitsu, więc zasłużyła na wspomniany cukierek. Skoro jedna ręka zabierała to druga musi dać. Równowaga musi być.
Tak więc z teatralnym westchnieniem, ale i z iskierkami w oczach Yamato zbliżył swoją kolczastą głowę tak, by łatwiej było sięgnąć do jego czoła. Ciekawe czy była świadoma, że mogły stać się większe.
- Wiem, że to Osaka, ale pół karczmy się gapi. - Mruknął lekko rozbawiony mężczyzna. Jednak powiedział to dopiero po chwili zabawy z wyroślami. Każdemu coś się z życia należało.

Większość pytań Kitsune była strzałem w dziesiątkę. Co prawda odpowiedzi dane przez Yamato w większości były niezobowiązujące, w końcu należało wyrobić apetyt na więcej, to większość z nich poruszała w umyśle demona kaskadę rozważań. Podobnie było z niewinnym pytaniem o rogi czarciego mnicha. Prawdę mówiąc ciemnowłosy nie pamiętał od kiedy je miał. Głównie dlatego, że w jego pamięci odbyły się dwa przebudzenia. Pierwsze było związane z samą przemianą w demona. Oczywiście wiązało się z niepamięcią zdarzeń z śmiertelnego życia jak i wspomnieniami barwnie zabarwionymi na czerwono. Niestety w przypadku rogatego było również drugie, nieco późniejsze przebudzenie. Moment, w którym odzyskał rozum i stał się nieco bardziej cywilizowanym demonem. Czas pomiędzy dwoma tymi jakże istotnymi zdarzeniami były w niemal całości wypełnione dwoma echami przeszłości. Krwią i głodem. Tak więc szczegóły, takie jak czy miał rogi tuż po spotkaniu ojca demonów, umknęły jego pamięci.
- Mam je odkąd pamiętam. - Wybił się z przeszłości wzruszając lekko ramionami. Niezbyt lubił wracać do tamtych chwil. Był to w końcu czas słabości. - Widzę, że się podobają. - Mruknął z lekkim uśmiechem. Prawdę mówiąc sam też był zadowolony z tego dodatku. Z pewnością nadawały swoistej godności.
- Oj nie hamuj się. - Yamato próbował ułaskawić półfochniętą Kitsune. - Po prostu… delikatnie zwolnij. Posmakuj chwili. - Dodał po chwili z łagodnym uśmiechem na ustach. Na swój sposób rozmowa z lisicą przypominała falowanie. Nastroje rosły i malały. Trzeba było po prostu dobrze trafić. Kolejna z wielu zabaw. Niewątpliwym plusem był brak nudy w dialogu z nią.
Zgodnie z tą zasadą moment po kapryśnym fuknięciu przyszedł czas na odwrócenie kalejdoskopu i dziewczyna zamieniła się w śpiące kocie…? lisie…? czy jak się tam nazywają te małe rude kulki? Uniosła ręce do mnicha z niemym żądaniem “zanieś mnie”. Przez twarz demona przeszło w moment kilka fal emocji. Konsternacja nietypową dla dzieci nocy prośbą. W końcu wymagało to garstki zaufania do drugiej maszyny do zabijania. Następnie teatralne westchnięcie jako komentarz. Lecz w końcu pogodzenie się z losem i obrót do Kitsune plecami. Niech sobie wejdzie. W najgorszym wypadku ugryzie go w szyję. Cóż, była grupa ludzi (i demonów), która by z całą pewnością zapłaciła by być ugryzionym przez nią. Dziwne to były rozrywki. Zawsze planem B było katapultowanie jej z pleców za pomocą rosnących skrzydeł. Choć po cichu liczył, że do czegoś takiego nie dojdzie. Ot paranoiczne rozważania demonów.

Lisica była pełna sprzeczności. W jednej chwili mówiła, że nie ma czasu na zwolnienie, a z drugiej chciała po prostu pójść spać. Jednak tak też był podyktowany cały ton rozmowy. Z jednej strony Yamato zdawał sobie sprawę, że poznali się lepiej. Jednak wciąż było jeszcze wiele do odkrycia, zwłaszcza w kategorii wzajemnego zaufania. Niestety wśród demonów graniczyło to z cudem. Niestety trzeba było przyznać, że w grupie na pewno było bezpieczniej. Na pewno łowca by się dwa razy zastanowił zanim zaatakuje parę demonów. Dla mnicha jednak taki układ nie do końca był zadowalający. Owszem dobrze było mieć gdzieś w szerokim świecie kogoś, przy kim nie myśli się non stop o potencjalnej zdradzie. Pomijając, że w przypadku charakteru Kitsune czysty, niezmącony spokój też raczej nie był możliwy.
Mając na plecach drzemiący pakunek demon skierował się w stronę pokojów gościnnych. Prawdę mówiąc nie miał zielonego pojęcia jak działała taka karczma. W skrócie w otoczeniu tak dużej ilości ludzi czuł się nieswojo. Przyzwyczaił się do traktu. Nawet jeśli jego towarzyszka twierdziła, że tu nie chcę się hamować, dla Yamato całą Osaka była czymś dziwnym. Na swój sposób przywykł do statusu, gdzie każdy człowiek to potencjalna ofiara, tutaj miał wrażenie, że nieograniczony mord, spotkałby się z jakąś antypatią mieszkańców obu typów. Zasady poza miastem były prostsze.
Idąc po ciemnych korytarzach budynku w końcu trafił do pustego pokoju. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Lekkim ruchem barków potrząsnął słodkim workiem na plecach by się nieco przebudziła. Odwrócił się plecami do łóżka i pozwolił by się na nie zsunęła.
- Do spania, będę w karczmie. - Mruknął po cichu. Gdy ta się ułożyła skrobnął ją delikatnie po włosach z nieznanego sobie powodu. Może jakaś jego część chciała nieco więcej rozrywki w postaci użarcia zębami. Ot drobne rozrywki demonów. Wychodząc z pokoju obejrzał się po nim jakby sprawdzając czy nigdzie nie świeci nawet promyk światła. Po upewnieniu się, wyszedł.
Chwilę później wrócił do swojego stolika i poprzedniego zajęcia, czyli malowania wróżb. Coś mu jednak nie szło. Nie mógł odnaleźć skupienia. Złapał się na tym, że podejrzliwe reaguje na każdego, kto chociaż zbliża się do drzwi prowadzących w kierunki pokojów. W końcu westchnął, zamówił dodatkową butelkę sake i powoli ją sącząc spędził resztę dnia na rozważaniach życia i śmierci. No i obserwowaniu pewnego ciemnego korytarza.