Ebisubashi

Ebisubashi — Sro Lip 06, 2022 8:09 pm

Ebisubashi

Uważa się, że most powstał w 1612 roku, a jego pierwszą formę zbudowano, gdy miało miejsce utworzenie kanału Dōtonbori. Nazwę zaczerpnięto od Imamiya Ebisu - pobliskiego chramu, w drodze do którego mieszkańcy często przekraczają tę przeprawę.
tguide.jp

Re: Ebisubashi — Sro Cze 28, 2023 8:47 pm

W podróży do odkrycia przeszłości nie brakowało mi czasu, żeby zatrzymać się na chwile w poszukiwaniu inspiracji do kolejnego dzieła, może było to odrobinę niestandardowe zachowanie dla demona, aby przywiązywać tak dużą uwagę do malowania jednego kadru z długiej wieczności.
Dla jednych tak niepotrzebne czy zbyteczne, w końcu obraz nie jest ze złota, nie przyniesie bogactwa, czy siły, bo jego wartość jest niematerialna. Lubiłem przenosić wydarzenia na płótno, to jedna z tych rzeczy, która nawet po utracie wspomnień nie zniknęła z mojego życia, pamięć mięśniowa i bystre oko, same prowadziły pędzel, chociaż gdy odkryłem swój talent, to po prostu wodziłem palcem po piasku z nudów niczym nieświadomy i prowadzony przez natchnienie.
A poza tym sztuka jest ponad czasowa, moje obrazy pozostaną. Imię, które jest umorusane krwią ludzi, zostanie na wieki zapamiętane przez innych entuzjastów sztuki, nawet jeżeli jeden z zabójców postanowi, skrócić mnie o głowę, to wcale nie wymaże mojego istnienia z tego świata.

Siedziałem sobie wygodnie na barierce z przewieszonymi nogami w stronę wody i obserwowałem, jak księżyc w pełni przenosi się po niebie, odbija w tafli kołyszącego się morza, niczym unosząca się jako w misce z ramenem. Ludzie dziwnie na mnie momentami spoglądali, ale nikt nie zaprzątał sobie głowy niedoszły samobójcą, bo w końcu byłem im obcy. Biały olbrzym ładnie rozświetlał tę noc i co najważniejsze jego blask nie był dla demonów zabójczy, to była jedyna alternatywa promienie z nieba, które nas nie mordowały. Leniwo ostatnie statki przecinały fale i zmierzały w górę rzeki, aby dostać się do portów i magazynów, gdzie będą mogły się zaopatrzyć przed kolejnym rejsem.
W głowie pojawiło mi się kilka wizji, które być może postanowię, uwieczni przy najbliższej okazji. Chociaż ostatnio raczej miałem większą chęć, na malowanie dramatów i okrucieństw życia, niż spokojnych pejzaży, ale do tego trzeba było przysłowiowej zapałki w składzie z olejem, której na ten moment mi brakowało, ale kto wie co jeszcze przyniesie noc.
Wiatr się zerwał i poczułem w nosie pewien zapach, którego nie spodziewałem się tutaj, czyżby zbliżała się ta umowna cisza przed burzą? Nie czułem go wcześniej, ale jak w przypadku każdego demona, zawsze czuło się mniej bądź bardziej woń samego stwórcy, która wszystkich nas łączyła, niezależnie od wyglądu, charakteru czy celu. Zwróciłem głowę w kierunku, z którego docierała do mnie zapach, i nie kryjąc swoich intencji, spoglądałem pustymi chłodnymi oczami i czekałem, aż jegomość się pojawi.

Re: Ebisubashi — Pon Lip 03, 2023 9:20 pm

Księżyc jarzył się niczym żarówka na granatowym niebie, prowadząc niczym gwiezdny kompas dla nocnych wędrowców. Wiatr rozwiewał długie białe włosy, które ulatywały spod jingisa. Przytwierdzone do kapelusza dzwonki, zabrzęczały. Odziany w czarną, obszerną szatę sprawiał wrażenie zwykłego lekkomyślnego człowieka, który podróżował pod osłoną nocy. Być może myśleli tak mieszkańcy wioski, którą opuszczał. Przekraczając bramę, udało mu się zauważyć zlęknione oraz niedowierzające spojrzenia; nie zdemaskowali go. Mógł to zrobić jego zapach, lecz dla zwykłego śmiertelnika był niewyczuwalny. Każdy demon roztaczał wokół siebie ta charakterystyczną woń, być może dlatego z oddali; gdzieś w okolicach mostu — wyczuwał demona. Jego pobratymca pachniał intensywnie. Wiatr roznosił śmierć między gałęziami, krzewami, a nawet kamyczkami. Nie dało się przeoczyć.
Zbliżał się do mostu długimi krokami. W poły szaty dmuchnął wiatr, rozwiewając je na boki. Zielone ślepia dostrzegły wątła postać na moście. To musiał być on.
Rogacz pokonał jeszcze kilka kroków, stając nieopodal pochłoniętego rysunkiem demona. Widok ten należał raczej do rzadkich obrazków, jakie udało mu się zaobserwować wśród jego rasy. Demony były raczej ukształtowane z gliny pychy i bezmyślnej agresji. Tworzenie wymagało nieco pokory, spokoju i jasności umysłu niezmąconego natrętnymi myślami czy pragnieniami — jak w przypadku ludzkiego zapachu, który niczym świeży chleb roznosił się po okolicy. Mogli spokojnie odnaleźć mieszkańców i upolować kilka serc, lecz najwidoczniej zajęty demon nie był zainteresowany łowami.
Rash zbliżył się do niego, a dostrzegany profil wydawał mu się dziwnie znajomy. Trudno było usytuować jego postać w konkretnej ramie, luce w pamięci rogacza.
— To trochę to niecodzienne zainteresowanie — Zaczął, stając tuż za plecami pobratymca. Spojrzał na malowany przez niego obraz. Nie znał się na sztuce, jednak ciągnięte linie faktycznie przypominały rozciągający się widok przed nimi.
Rash nie potrafił dzierżyć w palcach niczego innego poza kataną. Miał drewniane palce, które nie nadawały się do tworzenia, a raczej do obracania wszystkiego w nicość. Cień przeszłości kroczył za nim, czasem szepcząc o dawnej prawej drodze, o manierach i ukrytych talentach, jednak Rash — demon, nie chciał słuchać podobnych bzdur. Uparcie zakopywał Itaro, aby ten w końcu sczezł w otchłani zapomnienia. Niestety na przekór wszystkiemu samuraj starał się pokazywać obecnemu bytowi urywki dawnego życia. Być może Itaro łudził się, że uda mu się przejąć świadomość Rasha i żyć całkowicie inaczej.

Re: Ebisubashi — Sro Lip 05, 2023 8:09 pm

Rogacz zbliżał się powoli, a jego szatę targał wiatr. Nie wiedziałem czego się spodziewać po nim, ale skoro moja ciekawość była już zaspokojona, dlatego mogłem wrócić do nanoszenia kolejnych kresek na płótno, aby móc uwiecznić, to co miałem przed oczami, nim zniknę już na zawsze i jedynie co zostanie to obraz w głowie, który pod wpływem czasu i melancholii zostanie zniekształcony i wykręcony od rzeczywistości.
- To dobrze, bo ja raczej stronie od standardów, wole to, co jest inne i zjawisko, niż być tylko kolejnym drapieżnikiem, który myśli tylko o jednym. W końcu co to za zabawa być jak wszyscy, zwłaszcza gdy nimi trochę gardzisz, za to jacy byli podobni i na jedną modłę. Kierowani tylko jednym instynktem i wolą. - Odpowiedziałem chłodno bez emocji, bo już taki byłem. Mimo niezbyt zachęcającego i odpychającego tonu odpowiedziałem długo i wyczerpująco, gdy nawet nie zadał mi o pytania, a stwierdził fakt, co mogło świadczyć, że pomimo swojej opryskliwości, potrafiłem rozmawiać. Wzroku nie odrywałem od horyzontu, próbowałem jak najlepiej przenieść to co widziałem, ruch dłonią był mozolne i dokładne, bo musiał być idealne, żeby urzeczywistnić obraz na pergaminie.
- Skoro mamy wieczność, jakoś trzeba spożytkować ten czas. A nie tylko zajmować się polowaniem i walką, cel egzystencji też jest ważny, no, chyba że bycie narzędziem wystarcza Ci w zupełności? - Rzuciłem pytaniem, które było pół stwierdzeniem, dla wielu z naszego gatunku. Robiłem mu niewielki test, aby zobaczyć, jak faktycznie był i co go motywowało, chciałem wiedzieć, czy jest w nim coś więcej, jeżeli mieliśmy się lepiej poznać, musiał mnie jakiś sposób sobą zainteresować, aby pokazać swoją wartość, bo w jakim innym celu miałbym chcieć go posiadać w swojej kolekcji.
Siłą nie można było mnie kupić czy zmusić, bo o nią nietrudno, wystarczy tylko beznamiętnie i odtwórczo pożerać ludzi i czerpać z tego korzyści. A jeżeli w środku był pusty, to i tak prędzej czy później przy mnie potłucze się i nie pozostanie mi nic innego jak po prostu wyrzucić go na śmietnik.
- Nazywam się Yuta, jeżeli moje miano jakkolwiek Cię interesuje kapeluszniku. - Szukałem wartości i emocji, które pozwolą mi znowu poczuć, że żyję. Bo sam byłem wyzuty z tego typu uczuć, więc tym bardziej ich poszukiwałem. Wyrwą z rutyny i tchną kolej iskry, które być może nawet wybuchną pożarem i rozświetlą mrok, w którym się znajdowałem, przynajmniej na jakiś czas.

Re: Ebisubashi — Czw Lip 13, 2023 8:14 pm

Chłód, jaki bił z twarzy Yuty, mógłby niejednego przyprawić o ciarki. Ton głosu również pozostawiał na skórze nieprzyjemne dreszcze, lecz przybysza to kompletnie nie ruszało. Wydawałoby się, że nie zauważył badawczego spojrzenia, nutki prowokacji i bezczelności w głosie. Rash pozostawał niezmiennie obojętny na otaczający go świat, chociaż nieraz zdarzały się wyjątki od reguły.
Podszedł bliżej, stając tuż za jego plecami. Dmuchnął mu w kark gorącym powietrzem, zerkając przez ramię na tworzone dzieło.
— W końcu co to za zabawa być jak wszyscy, zwłaszcza gdy nimi trochę gardzisz, za jacy to byli podobni i na jedną modłę.
W pierwszej chwili myślał, że demon dziwnym przypadkiem czytał z niego jak z otwartej księgi, lecz kiedy mówił więcej, Rash zrozumiał, że to nie cudowny dar, a zbieg okoliczności.
Spojrzał w niebo. Jak zawsze wydawało się piękne. Noc otulała ich ramionami ciemności, nucąc melodie wiatru. Tym razem noc była ciepła, podobnie jak wiatr. Panował lekki zaduch, zwiastujący nadciągający deszcz.
Ludzie nie ryzykowali spotkaniem z demonem, jedyne dźwięki, jakie ich otaczały, to te dobiegające z lasu. Rash miał bardzo dobry słuch — potrafił odróżnić różne zwierzęta po samym sposobie się poruszania. Młody, nieznajomy demon na pewno również je słyszał. Grasowały po okolicy, wychodząc na żer. Podobnie do nich. Jedynym życiowym celem zwierząt było przetrwanie; przedłużenie gatunku i szukanie pożywienia. Nie pragnęły niczego więcej, nie czuły się jako element łańcucha pokarmowego, gdyż go nie dostrzegały.
Rash budząc się z długiego otępiałego letargu, również nie miał chciał niczego więcej poza rzezią i masakrą. Dopiero później stabilizując się, dostrzegł smycz — krótką, bolesną smycz. A on nienawidził ograniczeń.
— Wielu naszym pobratymcom nie przeszkadza bycie narzędziem. Walczą dla idei, dla Pana. Nie jest to najwyższy wyraz naszej egzystencji? — zapytał, nie odpowiadając jeszcze mu na pytanie. Stal nadal tuż za jego plecami. Dzwonki przytwierdzone do jego kapelusza zabrzęczały wraz z bryzą.
Pozwolił trwać ciszy trochę dłużej, niż się spodziewał.
— Nigdy nie będę niczyim narzędziem — odparł spokojnie, lecz wprawione ucho słuchacza, mogło wychwycić cierpki posmak jego słów.
Musiał się kontrolować, musiał zachować pozór, a umysł oczyścić z niewłaściwych myśli. Stwórca miał doskonale zmysły; widział i słyszał, czego nie powinien, a przed rogaczem była jeszcze długa droga, nim wespnie się na tyle wysoko, aby móc mącić.
— Rash — Przedstawił się, opierając przedramionami o drewnianą barierkę.
Spojrzał przed siebie na spokojną wodę i ściągnął kapelusz. Położył go obok. Przyjrzał się profilowi młodego demona.
— Chyba już gdzieś się spotkaliśmy. Trybuny? — Pamięć go nie zwodziła, lecz pozwolił pobratymcowi na zauważenie tej zbieżności.

Re: Ebisubashi — Pon Lip 17, 2023 4:22 pm

- Zostaliśmy stworzeni do walki, dla niego. Na początku wierzyłem, że można pogodzić egoistyczne cele z wolą najwyższego, ale im dłużej jestem na tym świecie, to coraz większe wątpliwości mam, a nawet to nie są wątpliwości, a raczej pewność. Z perspektywy stwórcy mogę być porażką, skoro podważam i kwestionuje jego wolę, ale po tym co stało się na arenie, straciłem resztki rozsądku w tej kwestii. - Wydarzenie na arenie objawiły mi prawdę, jak to wszystko nie miało sensu, gdzie sam stwórca kazał nam walczyć, a później oglądałem, jak demony łączy się w siły i z „Siłą przyjaźni pokonywali innych”. Tamten wieczór na wielu płaszczyznach nie miał sensu, ale dobrze, że się wydarzył, bo otworzył mi oczy na pewne sprawy, na które zamykałem powieki.
- Dlatego jak widzisz, żeby nie być narzędziem, trzeba iść własną drogą. Samemu rozwijać się i szukać tego czego od stwórcy nikt nie dostaniesz. A przede wszystkim samemu tworzyć. - Odparłem do kapelusznika, gdy nanosiłem kolejne linie i kreski do cieniowania powstałego szkicu. Mnie również nie pasowało rola narzędzia, które po wszystkim można wyrzucić czy zrobić nowe. Nie chciałem być jednym z wielu, którzy przetoczą się przez ten wieku, a by jednym z niewielu, którzy zapiszą się na kartach historii. Nawet jeżeli mogę to zrobić wyłącznie przez sztukę, na którą on nie miał władzy.
- Na Trybunach byłem tylko przez chwilę, bardziej mogłeś mnie zobaczyć na arenie, jeżeli oglądałeś walki. -⁣ Mimo że było to zdecydowanie nieprzyjemne dla mnie wspomnienie, to nie miałem problemu, żeby mu o tym powiedzieć. Nie zamierzałem ukrywać przed nim tego faktu, ale tez nie miałem się czego tam wstydzić czy żałować. Zrobiłem, co mogłem, a wszystko inne to były czynniki losowe, na które nie miałem żadnego wpływu, gdyby tylko tamta demonica się nie wplątała, to na pewno załatwiłbym jednego albo dwóch nawet.
- Ta Arena to było jedno wielkie fiasko, miała być, krwawa rzeż i walki, wyszło na to, że było trzech zwycięzców. Jak widać wyjątkowość jednostki na tle wszystkiego, nie ma dla stwórcy znaczenia, więc po co być narzędziem, które zawsze może sobie zastąpić. - Nie czułem żalu z tego powodu, to było po prostu stwierdzenie faktu i akceptacja.

Re: Ebisubashi — Sob Sie 05, 2023 9:45 pm

Rash w bezruchu i w pełnym skupieniu słuchał demona, a im więcej padało gorzkich słów, tym on wzrokiem przeczesywał okolice, przy okazji nadstawiając uszu. Młody demon najwidoczniej nie miał zbyt wiele doświadczenia z wymierzaniem kary przez Stwórcę, chociażby przez fakt niekorzystnego wypowiadania się o nim. Wiele nierozsądnych demonów umierało w agonii, gdyż ich Pan w swym okrucieństwie był prawdziwym wirtuozem. Rash kilkukrotnie był świadkiem przedstawienia siły i władzy Pana — od zawsze wiedział, że prawdziwe myśli musi ukrywać za czarną kurtyną niedopowiedzeń.
— Radzę zważać na słowa — odrzucił, trochę mu przerywając pod koniec wywodu. Ich Pan miał uszy wszędzie, podobnie jak oczy, jeśli zamierzali rozmawiać o nim, to musieli bacznie warzyć na słowa.
— Dużo buty w tobie — Oparł się przedramionami tuż obok niego, wpatrując się w rzekę.
Arena, o której wspominał demon, faktycznie okazała się prymitywnym widowiskiem. Pan wystawił swoje zabawki na środek pokoju, każąc im tańczyć ku własnej próżnej uciesze. Marionetki skakały i próbowały się mu przypodobać, lecz ostatecznie i tak nie sprostały jego wymaganiom. Na trybunach wcale nie było lepiej — tam również zabawki zostały usadzone, może nie musiały tańczyć na środku, ale płaszczyć się przed ulubieńcami Pana. Rash nie potrafił zdecydować, co bardziej było upokarzające — arena czy trybuny. Ukorzenie głowy przed Niwą wiele go kosztowało, a mieszkający pod jego skórą żuk przypominał o jego lojalności wobec tej kobiety. Młodości go brały na samo wspomnienie wspólnej kooperacji.
— Oglądałem przez palce. Na trybunach też wiele się działo. Inne demony niczym dzieciaki skakały sobie do gardeł gorzej niż wy, w dodatku ingerując w wydarzenia na dole — Seiyuchi miała gorąca krew, odkąd ją poznał. Ich spotkanie w jaskini nie należało do sielankowych pogaduszek, gdyż demonica kłapała zębiskami na każdą stronę, byle zostawić po sobie nieprzyjemne wrażenie.
— Bo nigdy nie chodziło o wyjątkowość — sprostował. Jego nowy kompan dopiero na arenie mógł dojrzeć prawdziwość ich świata, ich natury, ich celu życia.
Rogacz przeżył nieco dłużej lat na świecie od niego. Widział zbyt wiele, aby móc w końcu z pogardą spoglądać na swoją rasę. Przemierzając tysiące kilometrów, od wioski do wioski, natrafił w końcu na pogłoski o demonie, który zerwał się z klątwy ich Stwórcy. Od tamtego dnia, Rash poszukiwał informacji, poszukiwał tego demona, aby on sam mógł przeciąć niewidzialną nić ich łączącą. Niestety jego plan był bardzo niebezpieczny, musiał ostrożnie poruszać się po grząskim gruncie, aby zbyt wcześnie nie utracić głowy. Wtopił się w szeregi lojalnych sług dla własnych korzyści, gdyż uważał, że im wyżej mógł się znajdować, tym więcej poufnych informacji usłyszeć.
— Niebo na nas patrzy, wiatr nas słucha, a ziemia wyczuwa nasze niepewne kroki — powiedział, kątem oka spoglądając na towarzysza. Miał nadzieję, że krótki przekaz szybko dotrze do butnego umysłu. Młody demon wydawał się o obojętny, jakby nie zależało mu na życiu, jak gdyby trwał w marazmie własnej egzystencji.
— Jak cię nazwano? — zapytał, zbaczając z niewygodnego tematu.

Re: Ebisubashi — Nie Sie 13, 2023 5:18 pm

- Najwyżej zniszczy mnie jak szmacianą lalkę i będę mógł wrócić do nicości, z której przybyłem na ten świat. Chociaż nie zamierzam kwestionować jego woli, po prostu nie jestem tym, czego potrzebuje i czego chce. Nie sprawdzę się w jego planie, tak jakby chciał. A skoro można, nas w każdej chwili zastąpić nowymi to nie mam żadnej wartości. - Podsumowałem swój wcześniejszy wywód, żeby zebrać do kupy myśli, które gdzieś mi chodziły po głowie, nie obrażałem stwórcy, po prostu kwestionowałem jego wybór w stosunku do mnie i faktu, że w jego oczach mogłem być porażką na każdej płaszczyźnie.
- Ciężkie wydarzenia kształtują charakter, a lekki wcale nie było. Chociaż nie użyłbym słowa buty, a raczej otwartych oczu. - W trakcie rozmowy na pergaminie pojawiły się kolejne kreski i cieniowanie, oddając głębie morza i blask księżyca na nim, był to tylko szkic węglem bez kolorów, ale wyjątkowo rzeczywisty.
- Jestem świadomy, co tam się działo, jeden z mieczy przebił mnie na wylot i odebrał możliwość dalszej walki. A potem sytuacja z mieczem na trybunach. Czułem słówka i obietnice, a później kolejny wyścig szczurów o ochłapy. - Tutaj faktycznie podzielałem perspektywy kapelusznika, który zdawał się również czuć, niewidzialną pętla wokół szyi, która w każdej chwili mogła zostać użyta do tego, żeby sprowadzić niesfornego szczeniaka z powrotem pod buty swojego pana. Który będzie karcił za czyny, których nie pochwala tylko i wyłącznie dla swoje satysfakcji. Czy byłem szlachetny, nie bardzo nie przeszkadzałoby mi upadlanie innych demonów, ale gdy jesteś na dole to nie myśli o tym co byś robił jakby znalazł się na górze? Chociaż z drugiej strony, chyba nie chciałoby mi się marnować czasu na demony, które nie wzbudzają we mnie ani grama jakichkolwiek uczuć.
- Nazywam się Yuta. Co jest chyba chichotem losu i przeciwieństwem mojej natury... Co zamierasz zrobić po tym wszystkim, co tutaj usłyszałeś? - Obróciłem wzrok w stronę Rasha i przenikliwym złotym spojrzeniem przeszyłem go na wskroś, mógł poczuć przenikający chłód i siłę woli. Nie zamierzałem go straszyć tylko pokazać swoją wolę, która była ciężka do złamania.

Re: Ebisubashi — Czw Sie 17, 2023 9:09 pm

— Sęk w tym, że nie przybyłeś z nicości — powiedział wpatrzony w taflę rzeki. Nurt był spokojny, niezachwiany — żywioł tak piękny, a jednocześnie niebezpieczny. — Byłeś człowiekiem niestworzonym przez naszego Pana. Miałeś życie, nim stałeś się demonem — Spojrzał na niego, sprawdzając, czy naprawdę młody demon tak bardzo jest obojętny na własny los. Wydawał się Rashowi nieporuszony egzystencją, a raczej ona przypominała wegetację; trwał, bo trwał, bez większego określonego celu — nie rozumiał tego. Ich wizja świata różniła się diametralnie.
— Otwarte oczy często właśnie zmuszają do buty. Otwarte oczy, widzą to, czego zamknięty umysł nie chce uzmysłowić. Nie uważasz, że posiadanie otwartych oczu nieco wyklucza się z obojętnością wobec własnego życia? Raczej nie powinno być ci obojętne, skoro dostrzegasz wiele szczegółów — Wyprostował się. Spojrzał na horyzont — księżyc majaczył z daleka. Pozostało kilka godzin do wschodu słońca, a to oznaczało, że musieli się przenieść w inne miejsce.
Wiatr ponownie ostudził ich myśli. Chłód koił i uspokajał pomimo braku wzburzonej krwi.
— Trybuny obnażyły naszą naturę. Obojętnie jak bardzo się od siebie nie różnimy, to ostatecznie wszyscy chcemy wyjść zwycięsko. Miecz Tadao ściągnął tylko problemy na słabszego demona. Łowcy chcą go. Pozostawienie go nie w rękach Kizuki to głupota — Tadao pozbył się problemu, pozbył się ogona, wokół którego krążyło wiele much. Teraz młoda demonica miała okazję czuć oddech korpusu, ale podejrzewał, że ona tak tego nie postrzegała. Zachłyśnięta zwycięstwem na trybunach, nie dopuszczała czarnej wizji pogoni i być może własnej porażki. Krążyło wiele plotek o zdolnych łowcach, którzy bardzo szybko wspinali się po szczeblach w hierarchii. Rash nigdy specjalnie nie interesował się organizacją, lecz ludzie w wioskach gadali, cicho szeptali między sobą o wydarzeniach z okolic i w końcu trudno było ignorować docierające informacje.
— Yuta — powtórzył za nim jego imię. Nie odrywał od niego oczu. — Nic. Nie interesują mnie inne demony — Odparł, choć mogło to zabrzmieć dość arogancko, wcale takie nie było. Rash gardził swoim gatunkiem, chcąc mieć z nim jak najmniej wspólnego. Ostatnimi czasy nieco to uległo zmianie, lecz zmiany te były potrzebne.
Wraz z kolejnym porywem wiatru od wschodu niósł się zapach kolejnego demona. Czujne oczy zwróciły się w kierunku lasu. Nadchodził. Poruszał się niezwykle szybko między drzewami. W kilka sekund do ich nozdrzy dotarł zapach przybysza, gdyż wyskoczył z zarośli, kierując się w ich stronę. Rash odwrócił się ku niemu, czekając.
— Mamy towarzystwo — rzucił pod nosem.

Re: Ebisubashi — Sob Sie 19, 2023 8:36 pm

Spojrzałem na niego badawczo i z delikatną dezaprobatą, mieliśmy inna zdania w tej kwestii i zdecydowanie się nie zgadzaliśmy ze sobą. Fakt bycia demona przed zmianą w demona się zgadzał, ale co było przed byciem człowiekiem?
- Tak byłem człowiekiem to przecież oczywiste, ale przed urodzenie, gdzie byłem?.. Nigdzie, bo nie istniałem, czyli w niebycie co jak najbardziej pasuje do nicości... Życie, które miałem, a którego już nie mam. - Egzystowałem od bodźca do bodźca, który na krótką chwilę odbierał mi świadomość, pozwalał się zatracić i odciąć od myśli, które ciążyły mi w środku. Jedni żyli i przeżywali, a ja po prostu trwałem.
- Zależy od podejścia... Dostrzegam wiele rzeczy, ale dalej to nie zmienia tego, że nic na dłuższą metę mnie nie zatrzyma. W tym życiu nigdy nie znasz dnia, ani godziny... Bo nie jest on twoje, został Ci dane. - Ciężko było nie być obojętnym, po co było tworzyć nowe więzi czy angażować się, skoro w każdej chwili mogło zostać odebrane, jeżeli tylko stwórca tak zdecyduje. Ostatnie miesiące uzmysłowiły mi tę bezsensowność i nie moc, z którą na ten moment nie można było nic zrobić. Dlatego rysowałem to co mi się podobało licząc, że przetrwa to dłużej niż moja egzystencja.
- Problem jest taki, że zwycięsko wyjdziesz z tego gdy ktoś na to Ci pozwoli prawda?... Niektórzy ślepo podążają, licząc na nagrodę. Obietnica darmowej mocy mami, jak płomień świecy ćmę. A gdy za bardzo się zbliży, spłonie... - Zgadzałem się z nim w kwestii miecza, niepotrzebnie demony tak bardzo go chciały, gdyż było to równoznaczne w byciu celem. Co mogło bardzo szybko zakończyć karierę zbyt łapczywego demona, ale przecież nie będę mówił Katsu co może ją spotkać za bratanie się z tamtą lisicą.
- Słusznie nie znajdziesz wśród nich niczego pomocnego. A jedynie fałsz i obłudę, prawdopodobnie wykorzystają Cię do własnych celów i skończy pod ostrzem zabójcy. - Mówiłem powoli, podsumowując nasz gatunek. Momentami brzmiałem, jakbym jednocześnie zaliczał się do zbioru, ale też stanowił kompletnie inny. Byłem demonem, może obojętnym na świat i własny los, ale w moim mniemaniu stałem wyżej od niektórych.
Rash zdawał się twierdzić, że nic nie interesują go inne demony, ale chyba nie był w tym do końca szczery. Bo inaczej przecież nie marnowałbym swojego cennego czasu na edukowanie mnie i wymuszeniu apatyczności ze mnie. Chociaż może tylko mi się zdawało, bo w końcu podczas wyżywania się artystycznego w środku mnie pojawiły się malutkie uczucia, która szybko jednak znikały.
- Zdecydowanie w ty miejscu robi się zbyt tłoczno. - Skierowałem wzrok na nadchodzącego demona, który butnie kierował się w naszą stronę, niekoniecznie przejmując się ludźmi, którzy przepychał i wywracał.

Re: Ebisubashi — Wto Wrz 05, 2023 9:13 pm

Czy kiedykolwiek spotkał na swojej drodze bardziej melancholijnego i znudzonego życiem demona? Nie.
Czy uważał, że to on sam ma największe zadatki na bycie marudnym i obojętnym? Oczywiście.
Jego perspektywa zmieniła się w momencie poznania Yuty. Przez chwilę zastanawiał się, po co żył, skoro na wszystkie sprawy miał zero-jedynkowy pogląd. Nie dążył nigdzie, nie zależało mu na niczym, nudził się tym, co miał — więc po co egzystował? Czy to strach przed kolejną śmiercią? Czy raczej uczucie niewoli trzymało go w pionie? Motywacja ta wydawała się rogaczowi absurdalna, trochę komiczna. Najpewniej spowodowane było to tym, że Rash pomimo wszelkiej niechęci, obojętności i buntu miał cel, ale czy po osiągnięciu go, nie stałby się kimś podobnym do Yuty?
Z dniem odzyskania wolności, dostałby wszystko, co chciał, ale co dalej? Jak wykorzystałby tę wolność? Jak pożytkował każdy dzień bez nakazu mordu w imię Pana, czy bez samobójczych misji?
Wzrokiem błądził po malowanym przez niego obrazie. Dzieliło ich bardzo wiele, ale być może rogacz nie dostrzegał, że dystans ten niesamowicie szybko się zmniejszał. Yuta osiągnął stan, w którym Rash mógł się znaleźć za jakiś czas, a wówczas ich idee nie będą tak odległe, jak w tym momencie.
— A niektórzy świadomie podążają, bo wiedzą, że muszą zdobyć tę siłę wbrew sobie. Czasem nie ma innej drogi, jeżeli cel jest wysoko — odparł spokojnie. Wiatr zawiał ponownie. Dzwonki przytwierdzone do jego kapelusza zabrzęczały na wietrze.
Yuta nie rozumiał go, nie widział tego, co on, pomimo że obaj patrzyli w tym samym kierunku, horyzont wydawał się zupełnie inny.
— Tylko głupcy ufają Kizuki. Tylko głupcy łudzą się, że zyskując ich przychylność, staną wyżej — Niektóre demony były naiwne albo chciały być ślepe na prawdę. Kizuki nie odstąpią władzy, nie pozwolą nikomu, chociażby liznąć ich kawałka tortu. Im bardziej ktoś zechce się zbliżyć, tym oni go spalą, szukając kolejnej ofiary.
Podmuch rozwiał jego myśli wraz z nowym przybyszem. Demon, widząc pobratymców, zatrzymał się na chwilę i wyrzęził:
— Słyszeliście?
Rash nie bardzo rozumiał, o co może mu chodzić. Podniósł brew ku górze.
— Słyszeliśmy o czym?
— Oguni spłonęło. Pan spalil Oguni — odparł przejęty — Tadao nas wyprowadził — dodał zaraz.
Rash poczuł ścisk w klatce piersiowej. Informacja odebrała mu oddech, wymuszając zwolnienie akcji serca.
Oguni spłonęło. Muzan ich ukarał. Cudownie.
Rogacz oczami wyobraźni widział nowe rozdanie shōgi. Kostki na planszy zostały wywrócone, tworząc bałagan, a jedyne co zostało niezmienne to plansza.

Re: Ebisubashi — Pią Wrz 08, 2023 8:08 pm

- Skoro wchodzisz w kruki i kraczesz jak ona to, czym się różnisz wtedy? Motywacje, cele i ambicje możesz mieć inne, ale nie zmienia to za wiele w ogólny rozrachunku, ponieważ wszyscy mają coś... Coś, co jest odległe i nie zrozumiałem dla drugiego. - Brzmiało to dla mnie jak wymówką, wymówką, którą rozumiałem, ale nie chciałem zaakceptować, bo to oznaczałoby słabość i uległość, bycie narzędziem, którym nie chciałem być. Chciałem być rekom prowadzącą kreskę i naiwnie myślałem, że stwórca podzieli się cząstką tego płótna, ale w pewnym momencie zrozumiałem, dlaczego to się nie stanie i jaki obraz malował król demonów.
- Otóż to, liczba siedzeń wcale nie ulegnie zmianie, nie będzie ich dwa razy tyle, a potem trzy. Cała nasza egzystencja jest popędzana rywalizacją i próba wejścia na szczyt, aby zająć miejsce przy stole... Jeżeli zdecydujesz się na przyjęcie pomocy osoby na szycie, prędzej czy później musisz się spodziewać się tego, że postanowi Cię puścić z wysoka, aby obserwować, jak widowiskowo będziesz spadać. Dwa miejsca się zwolniły, a już nastąpiła roszada i zmiana pod dyktando stwórcy. - Tu mogłem przyznać Rashowi racje, naiwnym było sądzie, że ktoś odda swój stołem bez walki, tylko dlatego, że został jego pachołem. Podnóżek nie miał za wielu praw, miał służyć, a nie trzeba będzie go wymienić na nowy, bo zniszczeniu.
Naszą rozmowę przerwał już wcześniej zauważony osobnik, który zmierzał w naszą stronę, był on posłańce, który niósł wieści, których chyba żaden demon by nie przewidział. Stwórca postanowił zniszczyć naszą przystań, utrata Oguni nie było dla mnie dużą stratą i tak rzadko tam bywałem, dlatego nie będę tęsknił. Jednak zachowanie stwórcy było coraz mniej przewidywalne i chaotyczne, nie budziło to zaufania i tym bardziej upewniało w tym, że ta smycz i kaganiec powinny zostać zerwane, o ile dalej chciałem tworzyć sztukę i egzystować w tym świecie.
- Czyli drugiej walki na arenie nie będzie... Szkoda. - Skończyłem rysować i dopiero wtedy skierowałem wzrok na kapelusznika. - W takim razie Rash powinniśmy znaleźć jakieś bezpieczne miejsce... Za nim zabójcy zorientują się o popłochu w naszych szeregach. Nawet chyba wiem, gdzie, będziemy mogli coś zjeść.. - Zszedłem z barierki, stałem jeszcze przez chwilę nad samą krawędzią, jakbym mentalnie szykował się do skoku. Jednak to nie nastąpiło i znalazłem się obok rogacza.
Przybył demon, zrobił kolejne kilka kroków w naszą stronę, tak jakby to zaproszenie również dotyczyły jego. Zwróciłem wzrok w jego kierunku, twarz była kompletnie bez wyrazu, ale chłodne świdrujące spojrzenie spowodowało, że momentalnie zamarł w miejscu, a jego stopa zawisła w powietrzu.

Re: Ebisubashi — Czw Maj 16, 2024 1:20 pm

PRZERWA!

W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty użytkowników.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.

Re: Ebisubashi — Sob Cze 15, 2024 12:17 am

Popołudnie powoli zaczęło przechodzić w wieczór, ciepły i suchy, chcąc zaczerpnąć trochę chłodu, Setsuna wyruszył ze swojego domu nad brzegi kanału Dōtonbori, idąc spokojnie i nucąc starą ludową melodię. Białowłosy będąc dziś w dobrym humorze, niósł ze sobą pakunek, pozostałe po dziś mochi rozdając je w celach reklamy, odrobina dobroci raz na jakiś czas nie zaszkodzi. Spacerując tak sobie nieśpiesznie, w końcu wkroczył na most, przeszedł na drugą stronę i usiadł nad brzegiem, zatapiając się w otoczeniu.

-”Tęskniąc za delikatnym ciepłem, światła i splecionych dłoni w odległym ogrodzie…”- Zaczął podśpiewywać, zapominając o świecie, zmartwieniach, zatopił się w chwili, jakby medytując. Jedynie dalsze słowa piosenki niesionej niezbyt wprawnym, ale czułym delikatnym głosem, mogły nadal świadczyć o tym, że jest człowiekiem, a nie rzeźbą. -”Zakopany pod grzechami, które cenimy i kłamstwami, jakie pragniemy usłyszeć, pogrążam się w śnie, gdyż me skrzydła zostały skradzione, więc w mych snach, pragnąłem, żywiłem nadzieję i modliłem się, że jednego dnia może znajdę ponownie… ten jeden mały promień ciepła…”- Kontynuował chwilę i umilkł, podciągnął nogi pod siebie, uważając, aby strój się nie zagiął. Następnie oparł głowę na kolanach i zawiesił oczy na ognistej tarczy, która powoli chowała się za horyzontem, nadając niebu wiele barw. Jeśli ktoś bardziej czuły spojrzałby na niego, mógłby odczuć pewną dozę jakiegoś rodzaju pustki w tym osobniku.

Re: Ebisubashi — Sob Cze 15, 2024 2:05 pm

Podróż była trochę męcząca, w końcu przemierzanie tak sporego dystansu biegiem dla człowieka potrafiło być dość wycieńczające. Ale hej! Czego się nie robi dla dobra ludzkości. Miała zamiar dobiec do Osaki przed zmrokiem żeby jeszcze zrobić zwiad po okolicy! Kiedy była już całkiem nie daleko obrzeży coś przykuło jej uwagę bardziej niż by się mogła spodziewać. Choć czy na prawdę? Z jej słuchem ciężko byłoby zignorować ten.. śpiew? Bieg, przeszedł płynnie w trucht aż się zatrzymała lekko dysząc ze zmęczenia oczywiście. Odszukując wzrokiem źródło tego jakże delikatnego głosu. Jakiś młody mężczyzna siedział przy brzegu rzeki i sobie śpiewał pod nosem. Przechyliła lekko głowę w bok, wsłuchując się nie tyle co w tekst piosenki ale barwę głosu. Taką delikatną, niewinną? Nie pasującą kompletnie do obrazka który miała przed sobą. "To miała być niby ta okolica.." przemknęło jej przez myśl gdy ruszyła spokojnym krokiem w kierunku chłopaka. - Piękna melodia.. - skomplementowała z lekkim uśmiechem na ustach. - I przy pięknej scenerii.. ale.. słońce powoli chowa się za horyzontem.. nie powinieneś tu siedzieć sam.. to nie bezpieczne.. - przyznała spoglądając w dół na białowłosego. Może miała małe deja vu bo te białe włosy ale oczy miał.. inne niż myślała. Nie były czerwone, to w sumie chyba dobrze. Kompletnie go nawet nie przypominał. Tym bardziej z głosu. Poprawiła swoje fioletowo-czerwone haori, opierając ubraną w czarną, skórzaną rękawiczkę lewą rękę między paskiem od yukaty a rękojeścią katany. - Potrzebujesz eskorty do swojego domostwa? - dopytała, bo nie wiedziała czy tam siedział bo może się słabiej czuł.

Re: Ebisubashi — Sob Cze 15, 2024 3:05 pm

Nie spodziewał się, że ktoś go zaczepi, więc odwrócił się na dźwięk głosu dość powoli w stronę mówczyni, jasne oczy spojrzały na kobietę, a on sam przybrał bardziej formalną formę, widząc, że rozmówcą okazuje się, sądząc po posturze prawdziwy wojownik. -”Dziękuję za komplement, choć czuję, że się marnuje na mnie Onna-bugeisha-sama.”- Zmienił pozycję na kolanach, by się skłonić. -”Jeśli pragną twe uszy prawdziwego ukojenia, nawet jeśli będzie to tylko efemeryczna chwila, polecam udać się do Yokohori-za w Dotonbori”- Uśmiechnął się delikatnie, ale czuć w tym sztywną formalność, coś wyćwiczonego, oczy za to obserwowały kobietę, szczególnie broń. Nie Czuć jednak od niego niezadowolenia lub irytacji, bardziej zaciekawienie. -”I doceniam ofertę doprawdy, ale lubię myśleć, że jestem dość lubianą osobą. Podejrzewam nawet, iż wielu wielbicieli słodkości przeszukało by część miasta w poszukiwaniu mnie, szkoda w końcu dobrego kucharza czyż nie?”- Odpowiedział trochę wesoło, żartobliwie, tym razem chyba będąc bardziej szczerym w swych uczuciach, mimo iż głos zachował neutralny odcień. -”Ale będąc szczerym Bugeisha-sama, gdzie tak naprawdę jest bezpiecznie? Jeśli będę się tym zbyt martwił, to czy nie utopi to kolorów tej scenerii w otchłani pustki przedwcześnie? Więc pozwolę sobie zaoferować mochi i miejsce obok, za zakłopotanie się tym Setsuną”- Gdy mówił, jego dłoń odkryła kawałek materiału znad koszyka, ukazując jeszcze parę słodkich przekąsek. Uformowanych w małe kulki mochi, które ktoś owinął delikatnie w liście dla wygodnego konsumowania. Każde posiada ładny delikatnie różowy kolor.

Re: Ebisubashi — Sob Cze 15, 2024 4:38 pm

Trochę ją zaskoczył takim formalnym nastawieniem. Pomachała lekko dłonią przed sobą. - Proszę bez takiej formalnej tytulatury.. odwykłam od tego.. i na prawdę byłabym wdzięczna gdyby nie była kierowana w moją stronę.. - odezwała się, lekko speszona. Sam fakt że mężczyzna klęczał teraz przed nią i jeszcze chciał się pokłonić? Przed nią? A kim ona była jak nie zwykłym zabójcą demonów. Pomijając fakt że z klasy samurajskiej ale przebywanie już tylu lat w korpusie stępiło te formalności. Tym bardziej tutaj! Na świeżym powietrzu, na ziemi niczyjej bo a ni należącej do niego ani do niej.
- Yokohori-za w Dotonbori.. - powtórzyła po nim nieco ciszej. - Będę miała to na uwadze.. może kiedyś jak będę w okolicy.. i będę miała trochę więcej czasu na swoich rękach.. - dodała po chwili z uśmiechem. Przechyliła lekko głowę w bok na jego kolejne słowa. - Dawno mnie nie było w Osace.. czyżby to miejsce się aż tak bardzo zmieniło.. a może nigdy nie miałam okazji poznać tego miejsca od słodkiej strony.. - zaśmiała się szczerze. - Więc jesteś aż takim dobrym kucharzem że mieszkańcy ruszyliby ci na ratunek w starciu z demonem? - spytała zaciekawiona, dając mu do zrozumienia, że to było jej główne zmartwienie i powód dla którego go zaczepiła. Wyglądał na bardziej niż łatwy cel dla demona, który podobno gdzieś się tu po okolicy kręcił.
- Proszę.. wystarczy Saiyuri.. nie używaj tego tytułu.. nie czuję się z nim komfortowo.. - skrzywiła się lekko na twarzy, mierzwił ją strasznie ten tytuł. A wyczulony słuch nie pomagał gdy słyszało się tak dobitnie coś czego się nie chciało. Westchnęła zrezygnowana i usiadła na miejscu obok niego. - Niech będzie.. jeden zachód słońca Setsuna-san.. i wracasz do siebie.. i nie przyjmuję sprzeciwów.. choćbym miała się tam osobiście zanieść na rękach.. - dodała sięgając do zaoferowanego koszyczka. Rozwijając z listka słodycz, przez chwilę się w niego wpatrywała zanim sięgnęła do ust i zrobiła mały gryz. - Mmm..! - mruknęła w zaskoczeniu, przełykając z zadowoleniem to co miała w buzi. - Jest przepyszne! - skomentowała wlepiając ametystowe spojrzenie prosto w nadgryzioną różową, ryżową kuleczkę. - Sam je robiłeś? - spytała z zaciekawieniem.

Re: Ebisubashi — Sob Cze 15, 2024 5:18 pm

Zaciekawił się brakiem formalności, ale i jest nim zadowolony, usiadł więc mniej formalnie i ponownie zrelaksował. -”A więc Sai-yu-ri-san.”- Przytaknął bez sprzeciwu, testując imię na języku.-”Postaram się w takim razie zachować formalności, dla sztywniejszy chwil. Doceniam jednak ten zaszczyt.”- Pokiwał głową i skierował dłonie do koszyka, aby wyjąć tykwę, z której zaczął polewać chłodny ziołowy napar do czarek, od którego czuć miód i herbatę. Następnie odwrócił się i podał jedną z nich kobiecie, proste naczynie wykonane z bambusa. -”Miejsca się nie zmieniają, jedynie wydarzenia i ludzie, innymi słowy twoja perspektywa możliwie się zmieniła, sam żyję tu od dziecka i przyznam, że z każdym mrugnięciem mam wrażenie, iż to miasto jest tak zmienne i tak stagnujące zarazem, że można by je było uznać za paradoks. ale taka jest natura, rzeczy są tak zmienne, jak mówią nam nasze serca, a ich stany też przemijają.”- Mówiąc ostatnie słowa, dotknął swojej piersi. - “A w niektórych kwestiach są tak uparte, jak my sami.”- Dodał ciszej i bardziej poważnie. -”Hmm uważam się za adekwatnego kucharza, ale najlepiej wychodzą mi słodycze i herbata, nie bez powodu prowadzę własny dom herbaciany, ale wydaje mi się, że zależałoby to od definicji demona.”- Odpowiedział powoli, mierząc słowa, sam głos był dość miarowy, jakby starał się nie skłamać w swoich myślach.-”Potrzebowałbym detali, by powiedzieć więcej.”- Skwitował w końcu, wstrzymując się od powiedzenia czegoś więcej.-”Jednak potrafię się obronić, jeśli tym demonem ma być kolejny pijaczyna…”- Prychnął i lekko stuknął w coś pod szatą. Sądząc po umiejscowieniu w zasięgu dłoni jakiś rodzaj broni.-”I jeden zachód wystarczy, w końcu to nie tak, że jutro nie nadejdzie kolejny Saiyuri-san."- Zamknął oczy i wziął łyk herbaty, kiwając się w rytm wiatru delikatnie. -”Ale jutrzejszy zachód to nie dzisiejszy zachód, kolory nie będą te same.”- Uśmiechnął się szczerze i radośnie, jakby cieszył się z tego miejsca i czasu, choć czuć że wspomniane kolory to coś więcej niż barwy nieba, nacisk położony na to słowo jest wyraźny. -”A odnośnie do noszenia mnie, cóż jakkolwiek byłoby to zabawne, szczególnie dla postronnych, wolę nie prowokować plotek na temat tak hmm unikatowych zdarzeń, więc przejdę dalej najlepiej o własnych siłach.”- Obrócił się, by zerknąć na rozmówczynię i podwędził jedno z mochi dla siebie. Oczy jedynie ukazują to zaciekawienie, analizowanie i są mniej puste niż wcześniej. -”Sam, sprzedaje je w swoim przybytku, dziś niestety było mało klientów i musiałem zamknąć wcześniej, gdyż jeden z pracowników miał prywatną sytuację tak to ujmijmy, więc rozdawałem je chętnym na spacerze, to zawsze darmowa reklama, oraz cieszę się, że smakują, choć to nic w porównaniu do tych, które robił Otousan.”- Westchnął na wspomnienie i machnął dłonią, odganiając gestem emocje oraz lekkie skrzywienie, jakie przebiło się przez maskę jego lica. -”Choć pewnie w swoich podróżach jadłaś ciekawsze rzeczy.”- I pociągnął kolejny łyk rześkiego acz słodkiego naparu.

Re: Ebisubashi — Sob Cze 15, 2024 6:18 pm

"A więc Sai-yu-ri-san."
Skinęła lekko głową na to jak wypowiedział jej imię, powoli i bardzo wyraźnie. Pokiwała lekko głową na kolejne słowa. - To na prawdę żaden zaszczyt.. - dodała, zgarniając włosy z lewego policzka za ucho. Rozchyliła lekko usta, słuchając jego patrzenia na to wszystko z nieco innej perspektywy. Może miałaby takie samo postrzeganie jak on gdyby została w Osace! Może widziałaby więcej, ale teraz ciężko było to wszystko dostrzec. Te wszystkie detale! Te wszystkie zmiany i elementy niezmienne.
Przyjęła od niego czarkę z ciepłą herbatą i zrobiła mniejszego łyczka z pomrukiem zadowolenia. Mając wrażenie że chyba pierwszy raz pije tak dobrą herbatę! - Przyznaję że chyba lepszej nie piłam .. i lepszego mochi nie próbowałam.. choć nie jestem jakimś ekspertem.. są osoby z o wiele bardziej wyczulonymi kubkami smakowymi i wierzę że ich opinia byłaby o wiele bardziej warta.. niż moja.. ale nie mogę ci odmówić talentu.. - pochwaliła go, bo przecież na pochwałę tego co przygotował nie mogła mu odmówić.
- Definicja demona.. no.. chodzi mi o te co pojawiają się nocami i zjadają takich bezbronnych ludzi jak ciebie.. i nie ważne co chowasz po tym ubraniem.. - odłożyła czarkę przed siebie i ujmując saye przy tsubie wysunęła na może 10cm swoje złote ostrze żeby mu je pokazać. - .. wątpię że to co tam skrywasz to broń z nichirin.. - uśmiechnęła się i schowała katanę ponownie całkowicie do sayi i podniosła czarkę, upijając więcej herbaty. Podniosła spojrzenie wyżej na zachód słońca. - Przyznać ci musze rację.. piękny widok.. powinnam chyba częściej je doceniać.. - skomentowała dopijając herbatę, podsunęła czarkę w geście proszenia o dolewkę. - Jak nie chcesz żeby ludzie sobie coś pomyśleli to po zachodzie grzecznie wrócisz do siebie.. i nie będzie problemu.. będziesz się stawiał i twoja reputacja.. no.. sam się domyślasz co się z nią stanie.. - powiedziała z delikatnym uśmiechem na ustach. Widać było że ona nie żartowała. Ale miło było odsapnąć po męczącej podróży i napić się czegoś ciepłego w równie miłym towarzystwie. - Różne rzeczy jadłam.. ale to jest póki co najlepsze mochi jakie miałam.. jest słodkie ale ta słodycz nie dominuje smaku.. jest naprawdę pyszne.. - przyznała z uśmiechem.

Re: Ebisubashi — Sob Cze 15, 2024 6:57 pm

-”Może dla ciebie nie ale dla mnie tak, nie codziennie spotyka się kogoś innego, każda osoba jest warta uszanowania, no może prawie każda, bo są wyjątki.”- Zmrużył brwi w smutku, a oczy na chwilę zaszły furią. -” Oraz dziękuję za komplementy, ale albo się zarumienię, albo moje ego osiągnie wielkość góry.” - Lekko zasłonił dłonią uśmieszek na ustach, odwracając wzrok na kolejne komplementy.-”I proszę cię, nigdy nie mów takich słów, twoja opinia jest ważna, bo jest twoja, nie codziennie spotyka się tak ciekawą możliwą klientkę w dodatku obeznaną ze światem.”- Zwrócił komplement, choć słowa postawił twardo, jako kucharz ma swoją dumę i opinia każdego gościa jest ważna na swój sposób. -” A jeśli idzie o zjadanie mnie i takie demony, to gorzej dla niego, ilość dziwnych rzeczy, jakie próbowałem, zaprawiła moje ciało zapewne w dość dziwny sposób, nie mówiąc, że to strata dla świata tych dłoni co gniotą ciasto. W dodatku, jak mnie zje, to nie dojdę do domu, a wtedy będą musieli się tłumaczyć Saiyuri-san, czemu nie jestem już w domku. Wątpię, że byłoby to miłe doznanie.”- Mówi, dalej chowając usta, żartując już ze słyszalną iskrą rozbawienia. -”Choć może byłbym dość smaczny, hmmm pewnie jak marynowane w herbacie tofu, z delikatną nutką miodu.”- Zaczął się zastanawiać, marszcząc brwi w zadumie. Aż zobaczył wyraz twarzy rozmówczyni. -”Chwilę są dobre, szczególnie jak ma się z kim je dzielić i jest herbata. Inni nadają życiu koloru.”- Powiedział i zamilkł na chwilę, dolewając jej herbaty.-”A ludzie, cóż…” - Uśmiech został zastąpiony powagą. -”Nie tylko o mnie mieliby co gadać gdyby doszło do takiej sytuacji Saiyuri-san, jestem dość kreatywny w doborze słów, sam na dno nie pójdę.”- Odpowiedział też hardo i odsłonił poważne lico, kładąc dłoń na kolejnym łakociu do spożycia.-”A jeśli potrzebujesz miejsca lub kompana do cieszenia się z większej ilości takich chwil, to zapraszam do nudnego mało bojowego przybytku tego skromnego kucharza, zastanowię się nad daniem rabatu.” - Próbował zmienić temat na coś weselszego, wiedział, że igra z lwem, ale ta niespodziewana osoba wyciągnęła na chwilę jego wewnętrzne dziecko, które tak dawno temu gdzieś tam zasnęło. -”Wiesz jak naprawdę tak je lubisz, planuje niedługo konkurs na jedzenie mochi, zwycięzca dostanie nawet niewielką nagrodę, poza okazją do pochłonięcia dużej ilości łakoci.”- Zaoferował po minucie namysłu z błyskiem w oku, widać, że jego wewnętrzny biznesmen przejął stery, w końcu nowa urocza klientka, przyciągnie więcej klientów, człowiek może wyjść z pracy, ale ona nie koniecznie z niego.