⠀⠀Kiedy głowa przeciwniczki opadła na ziemię, Suiren dopadło dziwne zdrętwienie. Wola innych demonów przeważyła i złamała jej własną. Słowa, których wtedy nie wypowiedziała zdawały się tkwić jej w gardle niczym gruda, nawet jakiś czas później. Obserwowała wszystko z obojętnością ziejącą zza złotych tęczówek.
⠀⠀Obecność Imagawy również nie napawała jej optymizmem. Gdyby przyszło jej wyjaśnić, dlaczego znalazła się w drodze do Osaki mając go za towarzysza podróży, nie potrafiłaby jednoznacznie odpowiedzieć. Być może okazało się to zwyczajnie korzystne. W imię zasady, aby przyjaciół trzymać blisko, a wrogów jeszcze bliżej nie uciekła przy pierwszej okazji. Zamiast tego zamilkła i pogrążona we własnych myślach obserwowała uciekającą w tyle drogę.

⠀⠀Nigdy nie pojawił się też temat, który warto byłoby poruszyć. Kwestie Saidaia ograniczały się zazwyczaj do próby słownego upokorzenia kobiety, od czego nie mógł się powstrzymać nawet wtedy, gdy po środku rudery pojawił się trup.
⠀⠀— Twoje poczucie wyższości bierze się, jak rozumiem, z rozdeptywania mrówek? — odpowiedziała pozbawionym emocji głosem, najbardziej neutralnym na jaki było ją stać. Nie zamierzała dzielić się z tym mężczyzną swoimi prawdziwymi odczuciami. — Dziękuję za posiłek.
⠀⠀Złożyła dłoń w połowicznym geście wdzięczności do bogów.
⠀⠀Czy teraz również napręży się gotowy skomentować jej działania jakimś uszczypliwym komentarzem? Dobre wychowanie przy stole nie wynikało z głębokiej wiary demonicy w istnienie wyższych bytów, ale mieszkając większość żywota w wiosce poświęconej Hachimanowi nie potrafiła wyzbyć się pewnych nawyków. Nawet po utracie pamięci.
⠀⠀Zamiast skupiać się na nietakcie towarzysza podróży spojrzała w twarz kobiety. Młoda, delikatna, pod pewnymi względami bardzo do niej podobna. Długie, czarne włosy rozsypały się na podłodze, bijące od niej ciepło dało się wyczuć nawet z pewnej odległości.
⠀⠀Wyobraziła sobie, jak chwyta ją za krtań, unosi i rozbija bezwładną głowę o jedną ze ścian. Mięśnie spięły się niewidocznie, twarz Suiren pozostała obojętna. Nie zamierzała brać się za jedzenie jako pierwsza.

⠀⠀Pusta, zobojętniała niczym maska twarz śledziła niedyskretnie każdy jego ruch i drobne zmiany w mimice. Kiedy usiadł, nie zniżyła wzroku, nie mrugała. Podkurczoną dłoń ułożyła elegancko na udzie. Zapach krwi nie zmącił jej chłodnego skupienia.
⠀⠀— Straciłam trochę krwi, nie rozum, Imagawa — wymamrotała z ledwością rozchylając wargi.
⠀⠀On, dla odmiany, wydawał się nietknięty, a tymczasowa niepełnosprawność demonicy najwyraźniej napawała go zachwytem. Kiedy po raz kolejny wspomniał uprzejmie o możliwości nakarmienia, przymknęła powieki z zażenowania. Może jego zachowanie względem tamtej marechi nie było wyłącznie grą, a wielki i straszny cesarski szlachcic lubował się w niesieniu zbędnej pomocy?
⠀⠀Z ledwością powstrzymała się od rozbawionego westchnienia.
⠀⠀— Rzeczywiście, alternatywa wydaje się okropna — odparła z uprzejmym uśmiechem skierowanym do trupa. Brak jednej kończyny nie przeszkodził jej w samodzielnym obsłużeniu się. Rozchyliła płat brzuszny i rozciągnęła dłonią gładki mięsień, a pazurem u małego palca podcięła sztywną tkankę. Dopiero wtedy podniosła wzrok na wyciągniętą w jej kierunku rękę.
⠀⠀Wnętrzności parowały na chłodnym powietrzu, zapach był tak intensywny, że wręcz mdlący.
⠀⠀— Nie wierzę w bezinteresowną pomoc — zaczęła, odkładając ubrudzoną krwią dłoń na kolano. Ta sama sztuczka nie zadziała dwa razy. Twarz, która w jej wspomnieniach jak żywo zmieniała kształty, formowała się w makabryczny obraz była teraz bezsprzecznie ludzka. Tylko ludziom wydawało się, że mogą przygiąć kogoś do swej woli gimnastykując mimikę.
⠀⠀Kiedyś była owcą, którą drapieżnik zagonił pod skalną ścianę, lecz właśnie dzięki temu odkryła, że może zacząć się wspinać. Nie musiała ufać innym, by wierzyć we własną wartość. Tam, gdzie kiedyś odbijał się lęk, teraz błyszczał jasno węgielek. Jeszcze nie ogień, nie żar zdolny pochłonąć wszystko wokół, lecz płomieni nie da się już powstrzymać. Świat prędzej czy później spopieli pożoga. Skupiła na nim rozpalone spojrzenie. — Czego ode mnie chcesz?

⠀⠀Odgłosy przeżuwania odebrały jej resztki apetytu. Zwykle nie zwracała uwagi na niewielkie niedogodności, jednak w towarzystwie tego demona siedziała jak na szpilkach. Już raz pokazał jej, czym kończy się nieuwaga i zbytnie rozluźnienie, więcej nie zamierzała popełnić takiego błędu. Śledziła go wzrokiem, zwracała uwagę na drobne gesty, jadła oszczędnie i bardziej z grzeczności, niż chęci.
⠀⠀Zacisnęła dłoń; paznokcie zostawiły na skórze ślady w kształcie półksiężyców.
⠀⠀— Imagawa, jesteś draniem — stwierdziła tonem zarezerwowanym dla największych oczywistości. — Dlaczego miałabym chcieć cię posłuchać?
⠀⠀Wypuściła powietrze z płuc i obniżyła ramiona, dając upust nagromadzonemu przez długą jazdę zmęczeniu. Przyjemnie było podróżować wozem, lecz ceną za te wygody miała dopiero poznać. Im wcześniej, tym lepiej, pomyślała, kiedy mężczyzna długim wywodem zaczął opiewać własne idee. Z każdym kolejnym zdaniem brwi Suiren opadały, na oczodoły padł cień.
⠀⠀Powiedzieć, że się z nim nie zgadza byłoby niedomówieniem. Odchrząknęła. Postanowiła potraktować jego słowa na poważnie, a nie wyłącznie jako nieśmieszny żart.
⠀⠀— A cóż takiego dla nas przygotował? Co przykazał? Gdzie jest teraz, gdy w jego imieniu padają tak górnolotne słowa? Jesteśmy narzędziami, Imagawa. Przestać bawić się w boga, bo w oczach demonów nie jesteś nikim szczególnie ważnym. Stwórcy nie interesuje czy urodziłeś się w chlewie, czy w cesarskim pałacu. Jego interesuje wyłącznie, co możemy dla niego zrobić, w jaki sposób da się nas wykorzystać — mówiła cierpko. ⠀— U jego boku wyprostowani stoją wyłącznie Kizuki. Przypomnij sobie z jaką uległością lizałeś ziemię, gdy przemawiał. Stłamszony, zgarbiony, przyciśnięty do ziemi niczym marionetka... kara? — prychnęła z niedowierzaniem. — Dlaczego Stwórca miałby mnie ukarać za zwycięstwo? Nie. Straciłam rękę w walce, kładąc na ziemię przeciwnika, który miał wszelkie prawo odciąć mi głowę. Czy z próżności traktujesz wszystkie swoje rany jako czyn boskiej ręki? Muszę cię uświadomić, że to wyłącznie wynik twojej słabości, a nie boskiego osądu. Nie interesujesz go, dopóki grzecznie spełniasz swoją powinność. Kij zatopiony głęboko w twoim odbycie nie ma z tym nic wspólnego.
⠀⠀Sapnęła przez nos i z irytacją wyrwała kolejne pasmo mięśni, którego krawędź nadgryzła. Brak kończyny w niczym jej nie przeszkadzał, wiedziała jak sobie radzić; nie była tą biedną, zagubioną owieczką. Była wolna.
⠀⠀— Nie interesuje mnie twoja fanatyczna sekta. Potrzebujesz służących, aby podawały ci herbatę? A może mięsa, które rzuci się w bój za naciągane idee? Jeżeli cały czas będziesz kryć się za plecami podwładnych, to prześcignę cię na szczeblach hierarchii zanim zdasz sobie z tego sprawę. Sądzę więc, że mnie nie zrozumiałeś. — Zaśmiała się cicho, lecz nie uśmiechnęła. — Czego ode mnie chcesz i co możesz mi zaoferować w zamian?

⠀⠀Jeśli dostrzegła nadchodzący cios, w żaden sposób na niego nie zareagowała. Siła uderzenia obróciła jej głowę na bok, a cięcia na policzku podeszły błyskawicznie krwią. Nie odwróciła nawet twarzy, mówiąc dalej w kierunku pustej przestrzeni.
⠀⠀— Nie zyskasz niczyjej lojalności zachowując się jak rozwydrzone dziecko — Uśmiechnęła się gorzko unosząc w górę niewidoczny z perspektywy mężczyzny kącik ust. Patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem, znajdując się w szopie ciałem, lecz nie myślami. — Możesz mnie okładać, ile Ci się tylko podoba. Możesz mnie rozszarpać i pozwolić umrzeć na słońcu. Nie przymusisz mnie do swojego myślenia. Jestem wolna.
⠀⠀Przymknęła powieki i uspokoiła oddech, powietrze nie było jej do niczego potrzebne. Nie mogła umrzeć. Nie było tu marechi, której woń mieszała w jej głowie, nie było wisteri aby paraliżować mięśnie. Nie miała powodu się bać, strach był nienaturalny. Teraz wiedziała już, że w Asakusie padła ofiarą drugiego demona, a nie własnej słabości.
⠀⠀— Jestem lojalna, ale komuś innemu. Stwórcy. Nie jego miernym podróbkom. — Spojrzała na niego spod długich rzęs. — To cię gryzie — mówiła spokojnie, wręcz leniwie w kontraście do drapieżnych słów Imagawy. Pozwoliła krwi ściekać po bladej skórze, aby sięgnęła w końcu podłogi. Zaśmiała się bezgłośnie. — Żałosne.
⠀⠀Ułożyła dłoń na kolanie. Cicha, przygarbiona. Stach przepływał jej ciało falami, wzbudzał niepewność, padał gęstą mgłą na odbiór otoczenia.
⠀⠀Gdzie w takim razie głowa? Czy masz gdzieś ostrze nichirin, które miałaś złożyć w hołdzie?
⠀⠀Zaśmiałaby się, jeszcze raz, gdyby tylko mogła, ale wargi zastygły w bladym wyrazie zaniepokojenia napływającego z zewnątrz. Nie miał pojęcia o czym mówi, wypluwał bzdury wyssane z palca. W przypływie desperacji posuwał się nawet do kłamstwa. Nie zamierzała niczego mu udowadniać, ale zębatki przeznaczenia zostały wprowadzone w ruch.
⠀⠀Krople krwi dosięgły wreszcie gruntu. Szkarłat zaperlił się i uniósł nienaturalnie. Powoli zaczęły otaczać ją dorodne, czerwone kwiaty gęsto zaścielając podłogę szopy. Klęczała sparaliżowana lękiem, lecz wyglądała tak spokojnie, jakby zamiast drżeć oddawała się modłom.

⠀⠀Sztuczny strach rozlewał się po jej ciele w mrożących członki falach chłodu; dreszcz postawił na skórze wszystkie włoski. Rozchyliła ostrożnie powieki patrząc zza długich rzęs na rozmyty obraz rozległego ogrodu. Czerwone kwiaty chwiały się łagodnie otaczając ją z każdej strony. Ciągnęły się po horyzont. Kruche, pionowe łodyżki i delikatne, rozpostarte pąki otoczone przez koronkę szkarłatnych niteczek - pajęczych nóżek. Nad łąką tańczyły malutkie muszki - iskry gotowe rozpętać pożogę
⠀⠀Blada dłoń sięgnęła po jeden z kwiatów, którego płatki rozpostarły się na boki układając idealnie na dnia wyciągniętej ręki. Pomimo natłoku roślin ich słodki zapach nie był przejmujący, niósł w sobie zarówno groźbę, jak i nadzieję. Czerwień w jej dłoni zapłonęła, chociaż żar nie parzył skóry.
⠀⠀Ah, zrozumiała powoli przyglądając się jak ogień tańczy na jej dłoni. Decyzja należy do mnie.
⠀⠀Zamrugała i obraz rozległych pól znikł, znowu klęczała na podłodze starej chaty otoczona przez lilie utworzone z jej krwi, policzek piekł po otrzymanym ciosie, a dłoni, która w wizji podtrzymywała ogień nie było w ogóle.
⠀⠀Wybacz mi ten nietakt.
⠀⠀Wciągnęła powietrze nosem i wstrzymała oddech, cień zbliżający się od boku naciągnął jej nerwy do skraju wytrzymałości. Syknęła i instynktownie uderzyła w wyciągniętą ku niej rękę cofając się na tyle, na ile pozwoliła jej obecna pozycja.
⠀⠀Przez chwilę oddychała ciężko, szeroko otwartymi oczami analizują nową sytuację. Wzrok prześlizgiwał się z dłoni, na twarz mężczyzny i z powrotem.
⠀⠀— Odsuń się. Demony to nie twoje zabawki — warknęła, marszcząc podbródek z obrzydzeniem.
⠀⠀Może sama określiła boskie twory mianem narzędzi, ale nadal uważała je za bardzo indywidualne istoty. Każdy demon z osobna decydował o swoim losie, wiedział w jaki sposób będzie najbardziej użyteczny dla wizji swojego pana. Brzydziła się tymi, które bezmyślnie wykonywały każde polecenie.
⠀⠀— Straciłam ochotę, żeby poruszać ten temat. Myśl sobie o mnie, co tylko chcesz. — Wsparła się na ręce i uniosła ciało do pionu. Przekroczyła krwawe kwiaty, które zamieniły się w płynne plamy ciemnej czerwieni. Zatrzymała się blisko drzwi i obróciła, żeby spojrzeć na klęczącego poniżej Saidaia. — Twoje idee nie stanowią dla mnie żadnej wartości. Myślałam, że wyraziłam się jasno. Gardzę tobą i twoim terrorem, a dodatkowo nie masz mi nawet niczego do zaoferowania. Zapytał dwa razy... trzeci raz tego nie zrobię. Od początku tej dyskusji moja cena wzrosła dziesięciokrotnie. A za każdy kolejny idiotyczny wyskok ponownie pomnożę tą liczbę. Nadal chcesz negocjować z użyciem siły?

⠀⠀Miała ochotę wyjść.
⠀⠀Zrobiłaby to bez zastanowienia, gdyby nie utknęła tu ze względu na porę dnia. Dłoń zawisła nad framugą - kiepski argument, gdy na zewnątrz paliły promienie słońca. Przepełniało jej to nieopisaną irytacją. Wszystko wskazywało na to, że utknęła tu z demonem, który działał jej na nerwy zwyczajnie oddychając. Trochę na własne życzenie. Nigdy nie powinna zgadzać się na tą podwózkę.
⠀⠀Westchnęła zrezygnowana, odwracając się plecami do drzwi.
⠀⠀— Imagawa Saidai, prawda? Nie raczyłeś się nawet przedstawić. Musiałam wywnioskować to ze wcześniejszej rozmowy. — Uniosła dłoń do twarzy, rozcierając sobie nasadę nosa. Czuła się jak nielubiana sąsiadka karcąca rozrabiające na jej podwórku dziecko. Lista przewinień demona była imponująco długa, jak na tak krótki staż ich znajomości, a przy tym Suiren miała pewność, że większość z nich mężczyzna zbyje machnięciem ręki. Nie da się zrozumieć odczuć drugiej osoby, kiedy empatia to wyłącznie piękna idea. — Ja nie posiadam imienia. Zniknęło razem z moim poprzednim życiem. To sam Stwórca nadał mi obecne miano - Suiren. I nic poza tym. Wszystko co osiągnęłam, zdobyłam własnoręcznie.
⠀⠀Napięła dłoń zwijając palce do jej wnętrza. Zwykłe, ludzkie paznokcie, a nie pazury demona, pod którymi znajdowała się warstewka ciemnego brudu. Czasami dosłownie wydrapywała sobie przejście, aby sięgnąć celu. Nie urodziła się ze srebrną łyżką w buzi, nie została pobłogosławiona dłonią Stwórcy na dzień dobry, każdego dnia musiała udowadniać wszystkim dookoła, że nie doznała przemiany za sprawą przypadku. A ciężar wcale nie malał.
⠀⠀— Dla ciebie istotny jest tylko Stwórca. Jeżeli patrząc na mnie, widzisz jedynie jego dzieło, to mamy tu pierwszy dysonans. Jestem czymś więcej, niż pobłogosławionym workiem mięsa. Bóg tchnął życie w martwe ciało, resztę osiągnęłam sama. — Wyprostowała jeden palec. — Nie rozumiem, dlaczego mierzwi cię tak słowo negocjacje. Nie jesteś ode mnie lepszy. Z jakiegoś powodu zapragnąłeś zgarnąć mnie z Edo, a to oznacza, że chcesz mi coś zaoferować... nie mam racji? Doskonale radzę sobie sama, więc nie przekonasz mnie do siebie, bez poważnej oferty. Dotychczas nie przedstawiłeś mi żadnej korzyści tej znajomości. Gadasz od rzeczy próbując udowodnić jedynie swoją wyższość. — Wyprostowała drugi palec. — Próbujesz wpłynąć na moje postępowanie swoimi zdolnościami, a na dodatek rozcinasz mi policzek, tylko dlatego, że mamy rozbieżne zdania. Nie zobowiązuje mnie względem ciebie żadna kultura, której brak w Asakusie tak mocno mi wypominałeś, a jednak to nie ja podniosłam tutaj rękę. Mogłabym Ci oddać, ale nie czuję, by było warto. — W powietrze powędrował trzeci wyprostowany palec. W tym momencie też przestała liczyć, poddała się. Mogłaby mówić przez resztę dobry, aż słońce schowa się za horyzontem. — To ocena bardzo subiektywna, ale nie jesteś typem towarzysza podróży, o którego zabijają się wędrowcy. Nie musisz traktować mnie jak ułomną, tylko dlatego, że walcząc straciłam ramię. Zgodziłam się z tobą pójść z czystej ciekawości.

⠀⠀Czy skazano by ją za herezje, gdyby przyznała, że poza oczywistą rolą Stwórcy, w świecie można dostrzec również wpływy innych bóstw? Jeżeli istniał jeden, to dlaczego nie wielu? Ostatecznie kraj na wyspach wypiętrzył się ponad wody za sprawą kilku z nich. To po ich śladach podążał Najwyższy, którego miano w tym kontekście brzmiało jak fanatyczny bełkot. Być może lepszym określeniem byłoby Jedyny - bo jako jedyny stąpał obecnie w materialnej formie, kiedy obecność reszty dało się wyczuć wyłącznie w świątyniach, kapliczkach i legendach przekazywanych z ust do ust w pobożnym strachu. Przed nim było wielu, a za nim zjawią się kolejni.
⠀⠀Jeżeli Saidai chciał pozostać najwierniejszym sługą Boga, to Suiren celowała znacznie wyżej. Sama zamierzała postawić stopę w panteonie.
⠀⠀— Na równi, tak? Może nawet przyznałabym ci rację, gdybyś nie brylował w cesarskim mieście chełpiąc się swoim ludzkim urodzeniem. Jakim cudem udało ci się oszukać cały dwór po utracie wszystkich wspomnień? — Przewróciła oczami i zawiesiła zdrową dłoń na kikucie jako odpowiednik skrzyżowanych ramion. — Nie... nie odpowiadaj. Podejrzewam, że cała szlachta to skończeni idioci.
⠀⠀Zawiesiła wzrok w przestrzeni. Żałowała, że szopa okazała się tak beznadziejne pusta, bo kiedy Imagawa ciągnął swój wywód, znudziło ją patrzenie prosto przed siebie. Oczy spoczęły na twarzy martwej kobiety, ale jej ziemista skóra i sine, matowe usta zaczęły kojarzyć się demonicy z ryjem leśnej świni.  Ludzie rzeczywiście wyglądali jak worki mięsa, a pozostawieni na powietrzu puchli niczym truchło wypełnione larwami.
⠀⠀Dopiero wtedy, gdy minęło wywołane tym skojarzeniem obrzydzenie, zmrużyła powieki i w ciszy analizowała wypowiedziane przez mężczyznę słowa. Mimowolnie prześlizgnęła wzrokiem po jego rękach upewniając się, że nie zamierza znowu pobłogosławić ją łaską swojego dotyku. Miała już dość ludzi, którzy pchali się z łapami tam, gdzie nie powinni.
⠀⠀Zmiany, które zaszły w mowie i zachowaniu demona były tak ogromne, że Suiren czuła się, jakby nieświadomie przeskoczyła kilka rozdziałów książki. Gdyby trzymała dystans po miesiącach od ostatniej rozmowy, można by jej zarzucić, że jest małostkowa, ale od wybuchów gniewu nie minęło więcej, niż kilkanaście minut. Powietrze było dusząco słodkie, choć tym razem nie przez zdolności Imagawy.
⠀⠀Odwróciła się na pięcie i postąpiła kilka korków w stronę wolnej przestrzeni. Cały czas podtrzymywała kikut, uniosła spojrzenie na sufit. Nie odpowiedziała od razu, pozwoliła by cisza przeciągnęła się nieznośnie. Nieusatysfakcjonowana.
⠀⠀— Co zrobisz, jeżeli nie przystanę na twoją propozycję? — Musiała znać alternatywy. Chciała zobaczyć jego reakcję. Nikt nie łykał pierwszej z brzegu oferty. Wielka ryba pożerała średnią, średnia mniejsza, a najmniejsza łapała za haczyk cierpiąc konsekwencje metalu wżynającego się w skrzela.
⠀⠀Zawirowała ponownie, przyłączyła do siebie nogi i stanęła wyprostowana jak struna. Zdrową dłoń pokryły liczne, długie ptasie pióra, którymi zasłoniła usta, niczym dama wachlarzem. Uśmiechnęła się kpiąco za zasłoną z pierza.
⠀⠀— Jestem demonem. Moje pochodzenie nie powinno mieć chyba znaczenia? — odpowiedziała na pytanie pytaniem, z tonem całkowitej powagi.

⠀⠀Tak, to zwierzęta, które utrzymują swój status jedynie dzięki więzom krwi.
⠀⠀Kącik ust drgnął jej niezauważalnie. A może to tylko gra światła sprawiła, że w bladym, gładkim policzku pojawił się na ułamek sekundy cień uśmiechu? Kiedy opuściła opierzoną dłoń, jej oblicze miało wyraz idealnej obojętności. Emocje niczym powidoki padały na jej twarz i znikały po zaledwie mrugnięciu. Pusty, odległy wzrok zawisł w przestrzeni gdzieś ponad głową Imagawy.
⠀⠀Gdzieś wysoko, przy samym dachu wąskie deski przepuszczały odrobinę światła, na tle którego przesuwały się leniwie drobinki kurzu. Wąska linia blasku padła prosto na jej twarz, więc mimowolnie zmrużyła oczy. Czuła jednak, jakby ta ostra linia przecinająca mrok przechodziła prosto przez nią; jakby sama była zaledwie cieniutką warstwą materiału falującego za sprawą kaprysów wiatru. Tak niewiele rzeczy trzymało ją jeszcze na ziemi.
⠀⠀— Ah, nie ma mowy — zaśmiała się lekko i pomachała ręką przed twarzą, jakby odganiała od siebie niezwykle zabawną myśl. — Jeżeli proponujesz mi coś tak absurdalnego, to tylko dlatego, że zwyczajnie mnie nie znasz. Nie znasz słabych i mocnych stron figur rozstawionych na planszy. Intrygujące, ale pochopne. — Uśmiechnęła się, rzucając mu spod długich rzęs przeciągłe spojrzenie. — Ze swoją pozycją społeczną mógłbyś rzucić propozycję zaślubin którejś Kizuki, ale nie zrobisz tego, prawda? Bo im bliżej szczytu tym cięższy staje się ten balast. Niedługo sam się przekonasz, że kurczowe trzymanie się przeszłości jedynie cię ogranicza.
⠀⠀Gdyby tylko pozwoliła jej na to kondycja, splotłaby ze sobą palce. Bez jednej kończyny czuła się pozbawiona właściwej ekspresji, którą zwykle rekompensowała sobie swoją płytką mimikę. Przeciągnęła więc spojrzenie na bok, w kierunku trupa.
⠀⠀— Niezwykle to wszystko piękne, ale... po co ci to? Widzisz Imagawa. Jestem egoistką, nie interesuje mnie los innych demonów. Jeżeli godzę się na towarzystwo jakiegoś, to tylko i wyłącznie dlatego, że dostrzegam w związku z tym pewne korzyści. Nie zamierzam niczego od siebie dawać. Nie śpieszę się. Na szczyt prowadzi wiele dróg. — Uklękła przed ciałem spoglądając na fragment naderwanych wcześniej mięśni. Wierzchnia warstwa krwi zdążyła już nieco stężeć, ale pod spodem nadal kryło się sporo sycących organów. Zazwyczaj jadła - po prostu, bez wybrednego rozglądania się za najlepszymi kawałkami. Wszystko i tak smakowało identycznie. Rozczarowaniem. — Jestem rozczarowana. Sądziłam, że zaproponujesz mi coś interesującego, jak chociażby zabicie szoguna. Nie żeby było to moim celem... pewnie i tak smakuje tak samo, jak każdy z jego podwładnych. — zażartowała i zatopiła dłoń w otwartym brzuchu, w miejscu z którego nadal wylewała się ciepła krew. Ostrożnie oblizała palce, pogrążona mimowolnie w dalszych rozmyślaniach. — Jeżeli zależy ci na współpracy, to może zacznijmy od bardziej przyziemnych gestów, kroczek po kroczku. Wytniesz dla mnie serce? — zapytała swobodnie. — A w międzyczasie możesz mi opowiedzieć coś więcej o swoich motywach.

⠀⠀Delikatnie poprawiła poły materiału zakładając je pod łydki. Na porcelanowej skórze jątrzyła się bladoczerwona rana, paradoksalnie komponując się z czerwonymi znaczenia na twarzy Suiren. Kobieta położyła dłoń na udzie i czekała, tak jak na obsługę czekałaby szlachcianka. Nieporuszone niczym oblicze nadało jej sylwetce kształtów marmurowego posągu, skażonego wyłącznie przez ślad niepotrzebnej przepychanki.
⠀⠀Nie odpowiedziała na pytanie od razu. Odczekała, aż cisza zacznie się nieznośnie dłużyć, a potem cicho, jakby od niechcenia odparła:
⠀⠀— To bez znaczenia.
⠀⠀Bo jaki był sens w wybrzydzaniu? W posiadaniu żywieniowych preferencji?
⠀⠀Gdyby zaczęła grzebać w ciałach swoich ofiar, bawić się ich truchłami, zyskałaby więcej powodów, by znienawidzić egzystencje demona. Zawsze powtarzała sobie bowiem, że pochłaniania mięsa to wynik potrzeby, a gwałtowność i agresja, które jawiły się na skraju świadomości, czekały aż właściwa Suiren - ta czyta i dobrze wychowana - straci czujność. W chwilach pełnej umysłowej sprawności odgradzała się od potwora, z którym dzieliła ciało.
⠀⠀Nie zapytała Imagawy o przysługę ze względu na chęć wyrwania z piersi ofiary jej ciepłego nadal serca. Była ciekawa, czy mężczyzna poprze swoje słowa czynami. Czy spełni jej prośbę bez wahania. Słuchała więc ze szczerym zainteresowaniem, choć sceptycyzm całkowicie jej nie opuścił.
⠀⠀— Jest pewien czynnik... — zaczęła powoli, sięgając jednocześnie do wyciągniętej w jej stronę dłoni. Złapała miękkie, śliskie serce w uścisku, spoglądając na jasnoróżowe ścianki gąbczastych struktur. — Poza fizycznością demony różnią się od siebie charakterem. Nie jesteśmy kopiami obdarzonymi jedną wolą. Czy uważasz w takim wypadku, iż Stwórca dopuścił się błędu? — zapytała, zerkając ponad kształtem ociekającego krwią organu. — Demony nie są perfekcyjne, a to znaczy, że nie wszystkie dotrą na sam szczyt. Sama ciężka praca nie ma tu najmniejszego znaczenia. Od początku każde z nas ma do spełnienia jakąś rolę, ponieważ tak zostaliśmy stworzeni. Jaki jest więc sens sprzeciwiać się swoim instynktom?
⠀⠀Przechyliła policzek w stronę ramienia, mówiła głosem pozbawionym emocji, wręcz lunatycznym.
⠀⠀Czy jest sposób, aby wyrwać się z tego schematu?
⠀⠀— Co zrobisz, jeżeli okaże się, że nie jest ci dane wspiąć się na sam szczyt tej hierarchii? Jak bardzo ufasz naszemu Panu? — kontynuowała, ignorując chwilowo pytanie zadane przez mężczyznę.

Saidai w spokoju słuchał wszystkiego co miała do powiedzenia kobieta siedząca na przeciw niego. Czy byłoby możliwe, aby ich Stwórca w jakimkolwiek momencie popełnił błąd? Dla Imagawy było to kompletnie nie do pomyślenia. Delikatny uśmiech nie znikał z jego twarzy: - Uważam, że różnice w naszym charakterze są pozostałościami po ludzkim życiu. Jako demony zostaliśmy pozbawieni uczuć, które mogą w jakimś stopniu oznaczać naszą słabość. Przykładem tutaj może być miłość, która przynosi jedynie więcej szkód aniżeli pożytku. Wydaje mi się jednak, że jeśli chodzi o różne inne negatywne cechy to przebijają się one jako zepsuty "posmak" tego co było. Nie uważam, aby Najjaśniejszy popełnił błąd - według mnie ma aż tyle na głowie, że nie daje rady wyplenić ze swoich dzieci każdego zgniłego elementu. - Zakończył, wyrywając z ciała martwej kobiety płuco, a następnie włożył je sobie do ust. Mięso zaczynało powoli się ochładzać, a co za tym idzie traciło na smaku.
Przełykając Saidai dalej siedział chwilę w milczeniu. Zastanawiał się nad tym jaka odpowiedź będzie tą szczerą. W końcu rozwarł delikatnie usta: - Uważam, że nasz Zbawca po to dał mi narzędzia w postaci tego ciała i możliwości, abym pokazał swoimi możliwościami czy jestem godzien upragnionego miejsca. Idąc dalej - jeśli nie wespnę się na szczyt to oznaczać to będzie, że zawiodłem nie tylko jego, ale także i siebie samego. Nie mam zamiaru dopuścić do takiej sytuacji. - Po tych słowach wyrwał drugie płuco kobiety i skonsumował je. Następnie podniósł się z miejsca i spojrzał przez przerwy w ścianach. - Wydaje mi się, że niedługo słońce powinno zachodzić. Najedz się, będziemy wyruszać od razu kiedy to nastąpi.
Od tamtego momentu nie zamienili już ani słowa. Każde z nich regenerowało się na własny sposób, czekając na dalszy etap podróży. W końcu nastał zmierzch i demony opuściły swoją kryjówkę, zmierzając ponownie w stronę Osaki. Ich podróż miała jeszcze kilka przystanków, ale żadna rozmowa nie wydała się już być wystarczająco interesująca, aby o niej wspominać. Po kilku nocach podróży Saidai oraz Suiren zawitali do Osaki - miasta docelowego. Wymieniając ze sobą uprzejmości, pożegnali się i rozeszli w swoich kierunkach - licząc na to, że kiedyś może jeszcze będzie dane im się spotkać.

z/t oboje