Yoru

Yoru - KP WIP — Nie Gru 10, 2023 10:27 pm

Soryo Yoru
Zabójcy Demonów - KAKUSHI154 cm48 kg

Data urodzenia31/12/1635
Miejsce pochodzeniaYonezawa
Miejsce zamieszkaniaTsurugi
Klasa społecznaSamurajska
ZawódMedyk

Dwutonowe, czarno-niebieskie włosy; oczy o intensywnie zielonej barwie;

Od warchlaka wychowuje dzika nazwanego Baku. W przyszłości chce go wytrenować, bo obecnie dzik potrafi wykonać jedynie salto;

Nie zna świata poza Tsurugi i Yonezawą; na misje w gronie medyków wybierali się poza garnizon zabójców tylko kilkukrotnie;

Pomimo wychowania się wśród zabójców nie potrafi walczyć, nie nosi ze sobą nawet broni. Jedynym ostrzem, które ma zwykle przy sobie jest skalpel chirurgiczny;

CIEKAWOSTKA

CIEKAWOSTKA

"Poza Yoru po świecie plącze się sześcioro małych Soryo - wszyscy bliźniaczo do siebie podobni, przez co można poddać się wrażeniu, że znajdziemy ich wszędzie. Najstarsze z rodzeństwa para się kowalstwem, w tle z żaru i iskier wykuwa zabójcze miecze. Drugie zamieszkuje wieżę na szczycie warowni, odbiera listy niesione przez kruki i szkoli ledwo opierzone pisklęta. Trzecie z kolei drobnymi dłońmi zaszywa rany, jednym pomaga przyjść na świat, a innym z niego odejść - bez bólu. Czwarte uczy się właśnie odróżniać zioła lecznicze od trujących, a piąte z talentem do rękodzieła każdą godzinę każdego dnia poświęca na tworzenie swoich małych wynalazków. Szóste stanie niedługo przed wyborem jaki czeka je zawód, a siódme, chyba jako pierwsze dziecko w tej rodzinie, może sięgnąć po miecz.

Czterech chłopców i trzy dziewczęta. Ich rodzicielka od trzydziestu lat wspiera Korpus swoją wiedzą, którą wyniosła z domu jako córka wybitnego zielarza. Poza pracą z roślinami wybrała również szlachetną rolę matki. W jej brzuchu znajduje się obecnie ósmy z kolei potomek, choć wedle znanych mi informacji - ostatni. Wszystkie dzieci przyszły na świat zdrowe. Ojciec, wiekowy człowiek, wyszkolił wszystkie najlepsze konie korpusu, w tym także dwa z moich najszybszych ogierów. Jego wiedza i doświadczenie są dla nas nieocenionym skarbem. Liczę na to, że jeden z jego uczniów okaże się godnym następcą.

Wedle zapisków naszych najstarszych medyków Yoru pracuję już w szpitalu ósmy rok. Przed dziesiątymi urodzinami wszyscy kandydaci pobierają wstępne nauki teorii, a także szkolą się z działania i pozyskiwania leków. Najzdolniejsi dopuszczani są do pomocy starszym, a tam obserwując nabywają wiedzę praktyczną. Podają narzędzia, uczą się dawkować medykamenty, przyswajają sobie kulturę i etykietę lekarzy. Zanim dopuści się ich do samodzielnego działania mają już za sobą kilka lat obycia z tym trudnym zawodem. Trudność o jakiej mi wiadomo nie wynika z fizycznej natury tego fachu, ale jego mentalnej, często zamiatanej pod dywan, strony.
Niewielu pamiętam o tym, jak rozległy ślad może pozostawiać na umyśle dziecka obcowanie ze śmiercią, z kruchością życia. Tam, gdzie każda podejmowana decyzja niesie ze sobą konsekwencje najłatwiej jest odróżnić lekarza od człowieka miłosiernego. Soryo Yoru posiada w sobie cechy tego drugiego, lecz bez wątpienia jest lekarzem.

W lutym 1652 roku razem z innymi medykami śpieszy na pomoc rannym i poszkodowanym. Na ulicach Yonezawy śmierć jest obecna na każdym kroku; już wtedy tracimy wiele niewinnych żyć. Niespełnione ambicje i marzenia ulatują w górę, pozostawiając na przejściach nieruchome ciała. Tych, którzy potrzebują ratunku jest znacznie więcej, niż mogących go udzielić. Wśród walczących o życie jest także Ozutsuki Iemitsu.
Yoru informuje filarów, że uratowanie go może nie być możliwe, a próbując medycy stracą czas, w którym mogliby uratować życie kilku innych zabójców. Wyznanie to spotyka się z ciszą i szokiem, uczuciami bardzo normalnymi w takiej sytuacji. Uciekają sekundy, każda warta więcej niż złoto. Mając szesnaście lat, kakushi, trzecie dziecko z rodziny Soryu podejmuje decyzję, którą jest uratowanie życia kilku mizunoto.
Z perspektywy czasu uważam to za najlepszą decyzję, jednakże ja potrzebowałem wielu miesięcy, aby dojść do zgody ze śmiercią Mistrza. Dziecko starające się o pozycje medyka dokonało wyboru zaledwie w kilka chwil dając szansę na życie przynajmniej kilkorgu młodym członkom korpusu. A teraz, prawie rok później spisują to wszystko, aby przygotować się na oficjalne przyjęła młodych uczniów na ich pełnoprawne pozycje. W rękach tych ludzi powierzę nasz los i naszą przyszłość"

Ito Mototada odsunął na bok pióro i jeszcze raz przyjrzał się zapisanemu schludnymi znakami tekstowi. Jego spojrzenie nie zdradzało żadnych emocji, nawet jeżeli były ich pełne przemyślenia przelane na papier. Odczekał, aż atrament się wchłonie i wsunął notatki między pozostałe dokumenty, dołączając ich do obszernego pliku traktującego dokładnie o losach każdego członka korpusu.
Żywi. Martwi. Ci, których życie wyrwali z objęć śmierci medycy.

***

Yoru sięgnęła po naczynie wypełnione wodą, przyciągnęła je do ust i oblała podbródek pijąc łapczywie. Krople spływały po poruszającej się w rytmie połykania krtani zalewając skraj kołnierza zapiętego wysoko fartucha. Brudna biel otarła się o skórzaną narzutę pokrytą z wierzchu plamami wciąż świeżej jeszcze krwi. Na stole na przeciw niej leżało okryte całunem ciało; gładki materiał podkreślał wyraźny kontur dorosłego człowieka.