Minął ponad rok od kiedy to wstąpił na służbę do Kapitana z klanu Date, wiele długich miesięcy spędził na morzu dostosowując się do nowego trybu życia. Był to bardzo spokojny żywot, nie licząc tych dwóch wypadów podczas których przebudziła się jego krwawa natura. Czy żałował tego? Ani trochę. Był demonem i za długo ignorował swoje instynkty licząc iż wszystko przyjdzie do niego samo. Jeśli chciało się coś osiągnąć to należało po to sięgnąć, jeśli chciał w przyszłości zająć miejsce na nieboskłonie to musiał wpierw wyrwać tyle mięsa z ludzkich ciał by zbudować swą potęgę. Śmiać mu się chciało na myśl, że pierwotnie motywacją do tego była rozmowa z Rintarou. Wpierw chciał po prostu się wyzwolić, ale wtedy zrozumiał że to mu nie wystarczy. Jeśli chciał być wolny to musiał być silnym. Demony zaś znały tylko dwa sposoby na to, pożeranie ludzi i szukanie przychylności jednego z Kizukich. Sięgnął po obydwa te sposoby by móc pewnego dnia stanąć na szczycie. Tylko czy to wystarczy?
W teorii wyznawał jako najwyższego boga Stwórcę wszystkich demonów, jednakże nie zapomniał o innych bóstwach. W jego życiu pewnym niepewności zaś bywały momenty, które musiał spędzić na rozmyślaniach w towarzystwie starych bogów. W końcu ostatnio wykonał sporo kontrowersyjnych ruchów, wszystko by osiągnąć swój cel. List do Czcigodnej piątej Kizuki, wiadomości do Krwawego Żurawia które mogły przecież zaszkodzić jego planom. Sporo ryzyka jak na niego, ale musiał podjąć jeśli chciał w życiu coś osiągnąć. Zasadzka na karawanę z lekami uświadomiła mu bowiem, że nawet żywot demona może być niezwykle krótki jeśli nie jest wystarczająco silny by pokonać wszelkie przeciwności losu.
Skierował się na staw gdzie to miał ochotę popatrzeć na pomniki, był ciekaw czy jeśli jego plany się ziszczą to i może mu ktoś takowy postawi. Było to z pewnością miłe uhonorowanie jego istoty. Oczekiwał samotności lecz w oczy rzucił mu się pewien olbrzymi demon. Początkowo myślał, że to jakiś nowy pomnik leczy gdy przyjrzał się bliżej to dostrzegł mnogość rąk i upiorny wygląd. Znał tą personę, razem w końcu walczyli o to by lekarstwa nie dotarły do zabójcy zwanego Gizu. Białowłosy demon zbliżył się nieco i przemówił zakładając ręcę na klatce piersiowej.
— Wiele czasu minęło od kiedy widzieliśmy się ostatni raz czteroręka pogromczyni — Przywitał się niebieskooki spoglądając w to miejsce gdzie i ona patrzyła — Również przybyłaś zapytać bóstwa o radę? Czy też może wypatrujesz miejsca na swój pomnik? — Zapytał Ichitarō zastanawiając się co też może sprowadzać tutaj kogoś takiego. Na razie zignorował motyw jedzenia, bo przecież nie było w pobliżu żywej duszy.

— Ichitarō — Przedstawił się białowłosy spoglądając to na Bodaiju to na pomniki, rzeczywiście zdał sobie z tego sprawę teraz ale nie podali sobie swych imion wcześniej. Czy było w tym jednak coś dziwnego, zapewne obydwoje zakładali iż tamto zadanie będzie ich ostatnim wspólnym kontaktem. Tak jak było w przypadku choćby tamtego małego demona. W końcu Bodaiju i tamten niski demon w niczym mu nie zawiniły by musiał je zapamiętywać czy dowiadywać się czegoś o nich.
Zastanawiało go to czemu czteroręka wzbrania się przed określaniem siebie pogromczynią, w końcu i tak będzie właśnie tym w oczach zabójców i ludzi. Monstrum żywiące się ludzkim mięsem, potworem polującym na biednych śmiertelnych. Nocnym koszmarem dręczącym wyspy. Tym przecież w końcu byli, dziećmi boga mającymi być przedłużeniem jego gniewu i woli.
Wysłuchał słów Bodaiju i prychnął śmiechem, demony nie były złe. Były po prostu sobą, zły mógł być ich stwórca bo to On odpowiadał za to iż byli istotami krwiożerczymi. Nie mogli wszak mówić o źle w sytuacji gdzie to instynkty kazały im zabijać, to jak mówienie że ludzie są źli bo zabijają zwierzęta. Czy też określanie drapieżników moralnie złymi bo polują.
— Nie jesteśmy tymi złymi, zabijanie innych jest zakorzenione we wszystkich istotach tej ziemi — Rzucił dość odważnie Ichitarō po czym spojrzał w niebo — Gdyby bogowie byli na nas źli to znaleźli by sposoby by się nas pozbyć, zamiast tego wydaje mi się że korzystają z naszej obecności. Mogą w końcu uczynić z nas swe narzędzie kary za grzechy śmiertelnych  — Rzekł niebieskooki wpatrując się w ukochane gwiazdy by następnie skierować swe spojrzenie na Bodaiju, uśmiechnął się delikatnie wiedząc iż skoro wieści o tym co dokonał dotarły i do niej to pewnie dotarły i do wyżej postawionych demonów — Nie wiem czy ciąży, to tylko kolejna z wielu "zbrodni" jakie popełniłem i jakie z pewnością popełnię w przyszłości. Zazwyczaj nie dopuszczam się do aż tak krwawych czynów ale każdy czasem ulega emocjom czyż nie?  — Odparł spokojnym tonem demon jakby wcale nie mówił o ludobójstwie, a drobnej kradzieży — Jestem tu bo planuje zerwać więź jaka łączy mnie z innym demonem, mam dość bycia jego niewolnikiem. Pojawiły się pewne wątpliwości i miałem nadzieje, że to miejsce pomoże mi w pozbyciu się ich — Odpowiedział władca węży wbijając znów spojrzenie w kamienne posągi.

— Nazywając ich istotami myślącymi komplementujesz ich przesadnie. Część z nich na pewno myśli ale większość ludzi to nic więcej niż narzędzia w rękach innych — Odparł Niebieskooki nie ukrywając swej niechęci do większości ludzi, choć jeszcze niedawno myślał iż byli mu przecież obojętni. Jednak potrzeba zdobycia siły wymusiła na nim zmianę poglądów, nie mogli być mu obojętni skoro musiał pożerać ich coraz więcej i więcej by osiągnąć pełnie swego potencjału. By móc sięgnąć po pozycję jednego z księżyców — Nie powiesz mi, że nie jest słuszna. Ludzie dążą do samozniszczenia, sami sobie szkodą. Dlaczego więc mielibyśmy nie być jedynie narzędziem mającym przyśpieszyć ten proces. Popełniamy te same grzechy ale czy aby na pewno? W końcu dobrze wiemy, że prawo nie jest równe dla każdego. To co dla nich jest zakazane dla nas jest codziennością — Odparł niższy demon mówiąc o własnych doświadczeniach z ludźmi, w końcu kiedyś był obserwatorem. Widział jak chleją sake niszcząc samych siebie i psując swój smak. Widział jak zabijają się nawzajem,  ludzie mieli długą historię krzywdzenia własnego gatunku. Demony tego nie przyniosły do tego świata. Demony wniosły to po prostu na wyższy poziom.
— Każde zwierzę, niezdolne do ucieczki zacznie walczyć i może zranić drapieżnika. To samo ma miejsce tutaj, z czego wiemy że nie każdy człowiek może z nami walczyć. To nie ewolucja, to żałosna próba walki z przeznaczeniem — Odparł niebieskooki wierząc iż bogowie i gwiazdy prowadzą ich ku wielkości. W końcu nie raz szukał oparcia w tych jasnych punktach na ciemnym niebie i wciąż dzięki temu żył — Co jeśli to przypomnienie dla nas? Byśmy nie czuli się za pewnie i nie próbowali finalnie zwrócić się przeciw Bogom? — Rzucił w ramach odpowiedzi Ichitarō wierząc iż słońce było jedynie okrutnym przypomnieniem iż są do zabicia. Ostrzeżeniem by nie próbowali zadzierać z wyższymi bytami.
— Gniew i Frustrację, mieli pecha że wpadli na mnie gdy nie byłem w pełni sił. Mieli pecha iż przypominali mi kogoś, kto wzbudza we mnie gniew — Odparł Biały Wąż wspominając tą pamiętną  chwilę i emocje jakie mu wtedy towarzyszyły. Na początku tego żałował, potem jednak zdał sobie sprawę iż nie miał czego. Był demonem, nie powinien obchodzić go los jego ofiar. Byli środkiem do osiągnięcia celu.
Zamilkł na moment myśląc nad odpowiedzią dla Bodaiju, czy to miejsce pomagało mu w podjęciu decyzji. Czy było lepsze niż polana pośrodku lasu? Odpowiedzią było tak, pomniki które ich otaczały wzbudzały w nim chęć by i go w ten sposób utrwalono. Zapisano historię Białego Węża, który pożerał i pożerał aż zdołał pożreć i księżyc by zając jego miejsce. Do tego zaś musiał być wolny.
— Pomaga, to miejsce pcha mnie do tego bym wyzwolił się z okowów kogoś kto nie zasługuje na mą służbę. Wolę być wolny niż mieć pana, który nic nie robi z potencjałem jakim dysponuje — Odparł blady demon — Byłaś kiedyś w podobnej sytuacji Bodaiju? — Zapytał białowłosy rzucając okiem na swą rozmówczynie.