Koń niósł go na grzbiecie stabilnie, pomimo nieprzyjemnej pogody. Wraz ze zmianą pory roku nadciągnęły wichury i, ku jego zaskoczeniu, także niespodziewane opady śniegu. Gdyby nie kaptur i grube odzienie noszone przez nieco niezależnie od warunków atmosferycznych, narzekałby teraz na głos, zamiast tylko w myślach.

Obok niego jechało jeszcze dwóch przedstawicieli policji z ramienia szogunatu, ale niższych mu rangą, dlatego zamierzał w pewnym momencie się ich pozbyć. Pod pretekstem posłać w innym kierunku w nadziei, że nie będą mieli odwagi się przeciwstawić. Miwa jak zwykle ochoczo parła do przodu, wszędzie tam, gdzie pokierowały ją lejce jeźdźca i wyrywała się w dal, zostawiając ociężałe, kasztanowe ogiery za plecami. Senki wykrzywił się paskudnie. Nie mógł dłużej udawać, że ta przewaga nie dostarczała mu powodów do radości.

W strugach deszczu, okryty płaszczem wyglądał jak złoczyńca. Rzadki zarost jak zwykle miał w nieładzie, choć przez blizny na policzkach i tak ciężko byłoby nadać mu sensowny kształt. Poza tym od pewnego czasu uśmiechał się jak wariat, co w połączeniu z wilczym spojrzeniem rzeczywiście uczyniło go nieco niebezpiecznym. Ominęli głównego drogi Kioto, żeby nie zwracać na siebie uwagi.

Zajechał pod bramę i zeskoczył z grzbietu Miwy. Pozostała dwójka została w tyle i Urasawa liczył, że może zgubią się w deszczu i nigdy nie trafią do celu. Nie czekał na nich i zwiniętą pięścią uderzył w drzwi.
— Otwierać! — ryknął. Lepiej dla podejrzanych, żeby nie testowali jego cierpliwości, póki jeszcze był miły.


Chcąc nie chcąc Miwe musiał zostawić przed wejściem. Została w rękach kogoś ze służby komu rzucił wymowne spojrzenie. "Jeżeli spadnie jej włosek z głowy, to rodzina będzie musiała cię zdrapywać z ziemi".
Zrzucił z głowy kaptur i rozejrzał się po pomieszczeniach. Brudne z błota buty zostawiały wyraźne ślady na matach, ale Sen uznał, że to nie jego problem. Nikt nie śmiał go zatrzymać, a ktoś z pracowników domu nawet wskazał drogę do osoby, z którą miała odbyć się "rozmowa".

Spojrzał na samotną kobietę. Metody policji nie miały być moralne, ale skuteczne, dlatego trzyosobowa grupa yoriki została wysłana do podejrzanych właśnie wtedy, gdy w Kioto pozostała jedynie bezbronna żona. Na pierwszy rzut oka nie zwracała na siebie uwagi. Była blada jak kreda, ale powodu takiego stanu rzeczy mógł się domyśleć.

— Urocza okolica. Wokół nie ma innych domów, więc nikt nie będzie nam przeszkadzać — zauważył, zwracając się ponad jej głową ochrypniętym głosem. Nie miał zamiaru się kłaniać, nawet jeżeli wymagało tego dobre wychowanie. Ciężkim krokiem podszedł bliżej, uderzył butem o podłogę, aż filiżanki z herbatą podskoczyły. — Widzę, że masz mój list. Więc nie ma sensu tego przedłużać. Nie lubię niepotrzebnie strzępić języka, więc liczę na twoją współpracę. — Ukląkł na jedno kolano i oparł się na ramieniu. Cień jego sylwetki padał prosto na Suiren, ale jeżeli strachem szybciej wyciągnie z niej to co chce, to nie ograniczy się do grzecznego "proszenia".

Jak to zwykle bywa, podejrzany próbował desperacko odzyskać kontrolę nad sytuacją. Oznaczało to, że był już blisko złamania się. Zamiast ustąpić, Urasawa wstał i znów zaczął przechadzać się po pomieszczeniu, jakby był u siebie. Ręce założył za plecami ignorując nie tylko zestaw do herbaty, ale również prośby kobiety. Płaszcz łopotał za plecami, wszędzie kapała woda, a o udo obijała się metalowe jitte. Nie mógł jej winić, że nie dostrzega w nim policjanta, skoro Urasawa robił wszystko, aby odciąć się od ich prostackich metod.
Jego ekstrawagancja odnosiła skutki.

— Nie możesz mieć takiej pewności. Nawet gdybym obnosił się z pieczęcią szogunatu, to pomyślałabyś, że mogłem go komuś ukraść — stwierdził z satysfakcją, zatrzymując się na moment by to powiedzieć. Uśmiechał się bez cna radości, jak drapieżnik bliski pochwycenia swojej ofiary. Popełniła błąd zadając mu to pytanie. — Twoje nazwisko to Karasawa, ale dom należy do twojego męża — przedstawił jej znane sobie fakty. Nie oczekiwał potwierdzenia, bo go nie potrzebował. Wiedział, że to co mówi jest prawdą. A dopiero zaczął wyrzucać z siebie informacje. — Spodziewałaś się takiej wizyty. W innym wypadku po co pozbywać się służby? Czyżbyś nie chciała, żeby się o czymś dowiedzieli?

Gdyby tylko było tu na czym zawiesić wzrok. Ale nie było. Pomieszczenie zostało celowo wysprzątane, zapewne po to, aby nie mógł znaleźć niczego podejrzanego. Z tego powodu mógł patrzeć tylko w jej kierunku i widział, że podejrzana czuje się niekomfortowo. Może na powyższe słowa zareaguje jeszcze wyraźniej. To wiele by ułatwiało, gdyby dała coś po sobie poznać. Wystarczył moment, kiedy spojrzała na naczynia do herbaty, aby wywołać w nim irytację.

— To nie będzie potrzebne — uświadomił ją swoim przesadnie słodkim głosem i bez ostrzeżenia kopnął w tackę z naczyniami, aż wszystko wystrzeliło w powietrze i rozsypało się na boku. Wrzątek chlupnął w górę i rozlał się na podłodze, a porcelanowy zestaw roztrzaskał się wdzięcznie na drobne kawałeczki. Może teraz wzrok Suiren nie będzie taki rozbiegany. — A może sądziłaś, że weźmiesz sprawy w swoje ręce i jakoś to wszystko załatwisz? Co było w naczyniach? Może trucizna?

Dotychczas nie wpadł na taki trop i myśl przyszła mu kiedy już wszystko co wartościowe zostało zniszczone. Jeżeli herbata była zatruta, to przynajmniej pozbył się jednego marnego zagrożenia, ale jego wyczyn miał przede wszystkim wywołać w niej jeszcze mocniejszy strach. Niech to będzie jedyna rzecz, o której zacznie myśleć. Była sam na sam z uzbrojonym facetem, choć Sen nawet bez broni mógłby połamać jej ręce i nogi bez większego wysiłku. Nie zniósłby tylko zwierzęcego płaczu, który kojarzył jej się z kobietami, przyczajonymi do wygód żonami samurajów. Tylko dlatego irytację wyładował na przedmiotach, a nie na niej. Czubek buta rozminął się z jej kolanami o kilka centymetrów.

— Co takiego znalazłbym, gdyby zachciało mi się dokładnie przeszukać ten dom? — podjął zniecierpliwiony. Jeżeli "grzeczne" prośby nie przyniosły rezultatu, to nadszedł czas na powolne wysuwanie oskarżeń. Ponownie ukucnął przed nią, tym razem opierając łokcie na obu kolanach. Głowa spoczęła na rękach, a oczy wgapiały się na jej twarz, prawie bez mrugania. — Nielegalną broń? Trucizny? A może tajemne listy do wrogów szogunatu?

Mógł grzecznie odmówić, ale czy chciał? Nie. Wina nie leżała po jego stronie; nigdy nie prosił o ugoszczenie go jak przy zwykłej wizycie. W ogóle nie należało szykować się, jak na odwiedziny dawno niewidzianego krewnego, choć coś na pewno ich łączyło. Dawna uraza, o której ona zdawała się nie mieć pojęcia. Albo tak dobrze grała głupią, co kobietom zwykle przychodziło bardzo łatwo.
— Własny dom? A więc tak łatwo jest zapomnieć do kogo kiedyś należał? — Senki wykrzywił szczękę w podłym uśmiechu. — Powinienem cię po nim oprowadzić, aby zaświtało? — Wyciągnął rękę na bok. Tam było przejście do kolejnego pokoju, a za nim stał jeszcze jeden. Znał doskonale cały rozkład pomieszczeń. Nawet po zmianach czuł ukłucie nostalgii.

Skoro towarzysze na powolnych koniach faktycznie gdzieś się zapodziali to nie miał zamiaru dłużej udawać, że sprawa miała oficjalny charakter. Dał to po sobie poznać w momencie ochrypłego śmiechu. Jak słusznie zauważyła, pieczęć na liście należała do jego rodziny. Przedstawiała falę, której znaczenia łatwo było się domyśleć, jeżeli znało się brzmienie nazwiska. Może jednak w głowie tych szui pozostało jakieś wspomnienie. Dał jej moment na połączenie faktów. Już zaświtało? Nie spodziewał się zobaczyć błysku olśnienia w spojrzeniu tej kobiety, która dotychczas raczej się przed nim kuliła. Próbowała być agresywna w słowach, ale Sen nawet nie drgnął. Starania poszły na marne.

— Więc podziękuj mężulkowi, że wciągnął cię w to bagno — warknął z satysfakcją. Silna dłoń złapała za jej kołnierz i kiedy Urasawa wstał, pociągnął ją do góry za sobą. Uścisk był żelazny, nie sposób było się z niego wyślizgnąć. Nie robiło na nim wrażenia to co mówiła, a czy popisze się w jakiś sposób, gdy posunął się do przełamania bariery strefy osobistej? Yoriki nie wierzył w taki wymysł, jak prywatność. Miał być skuteczny, a nie miły w obyciu. — A teraz, gdzie on się może podziewać? Zostawiłby za sobą coś tak "cennego"? A może tobą także się bawi? Hah! Klan zawszawionych mend bawiący się w rodzinkę. Mdli mnie na samą myśl.

Nie uniósł jej ponad ziemię, a zamiast tego pchnął kobietę do tyłu, szurając jej stopami po podłodze, jeżeli nie zdążyła sama się wycofać. Ściany były lekkie, załamią się pod naporem siły, ale mógł chociaż udawać. No i wiedział, gdzie znajdowała się rzeczywista konstrukcja. Znał ten dom na pamięć, co nie? Był takim samym gospodarzem, w jakiego ona próbowała się zabawiać. Może zastawa też należała do jego przodków? Wyglądała na taką, jakie kolekcjonowała jego babka. Je wszystkie również pewnego dnia rozwalił w drobny mak.

— Oh, dalej. Naskarż na mnie do swojej rodzinki. Ale wydawało mi się, że wiesz kim jestem. Teraz przychodzę tu jako Urasawa, ale jeżeli twoja zapchlona gnida odważy się wysunąć oskarżenia na policję, to jak myślisz, komu uwierzy urząd? Zdrajcom muszącym żyć w brudnej norze, czy mnie? — Nachylił się ku niej, żeby wysyczane słowa zostały dobrze zrozumiane. Nie miała innego wyjścia, tylko grzecznie słuchać się wilka. Taka byłą rola królików. — Więc może jednak porozmawiamy po mojemu? — Szarpnięciem za ubranie naparł na jej gardło. To było ostrzeżenie. Potem pchnął ją w tył i puścił.

Łatwo byłoby chwycić za broń i wydusić odpowiedzi, ale gdzie w tym zabawa? Zabijanie w wielu przypadkach było "etycznym" rozwiązaniem. Omijało się cały proces tortur, który w zawodzie yoriki był raczej niepożądany. Przełożeniu spoglądali na takiego delikwenta sceptycznie. Ale teraz nie było nikogo, kto by go od takiego pomysłu odwiódł. Przyjemnie byłoby założyć, że były w nim jeszcze jakieś odrobiny człowieczeństwa. Ale nie. Wyglądał na takiego? Jaka szkoda.

— Idziesz na łatwiznę, wkurwia mnie takie podejście — fuknął z frustracją. Brał pod uwagę, że małżonka samuraja będzie stawiać nieco większy opór, a tu miał wrażenie nieskończonych możliwości. Zacząłby od ukręcenia jej nadgarstków, tak w ramach ostrzeżenia. Sięgnął w przód. — Wolisz umrzeć zamiast współpracować? Moja propozycja jest łaskawa, więc wysłuchasz jej grzecznie, póki jeszcze nie straciłem całkiem cierpliwości.

Senki uniósł ramiona na widok noża. Oczywiście to też był element przedstawienia. Wystarczyło dobrze zamachnąć się jitte, żeby wtrącić scyzoryk ze słabego uścisku, a nim zagorzały obrońca szogunatu doskonale się posługiwał. Ze wszystkich noszonych w jego fachu rodzajów oręża akurat to Urasawa opanował najlepiej. Przypadło mu go gustu połączenie metalowej pałki z zadziorem, doskonałym do obezwładniania furiatów i spuszczonych ze smyczy pańskiej roninów. Łamanie palców zakłamanych kobietek nie odbiegało zbytnio od dwóch powyższych.

Postąpił krok w przód i złapał za dłoń Suiren łącznie z trzymanym przez nią nożem.
— Zaczniemy od tego, że kierujesz swoją złość nie w tego gościa, w którego powinnaś — zarechotał brzydko. Krew ściekająca z rozciętej dłoni skapywała na podłogę pomiędzy nimi. Mimo to chwycił mocniej; zatrzeszczały wszystkie ścięgna i napinające się pod skórą mięśnie. — Pomyśl. Po co trzymać po stronie przegranych? Wkrótce cały ten przeklęty ród dosięgnie to, na co zasługują, z twoją pomocą, albo bez niej.

— Sporo już wywnioskowałaś, więc po co psuć zabawę? Nawet facet musi mieć jakieś tajemnice — Uśmiechnął się w cieniu rzucanym przez kaptur. Pod czarną czupryną w nieładzie świeciły się tylko dwa punkciki - oczy - ale nawet one posiadały źrenice czarne jak wnętrze studni. To nie był jeszcze odpowiedni moment, na zdradzanie swoich motywów, choć kusiło, skoro przy niefortunnym rozwoju sytuacji kobieta będzie mogła zabrać jego sekrety do grobu.

Ale nie. On tylko zawadiacko się uśmiechnął.

Pozostało mu chyba tylko wywrócił oczami, dać upust frustracji. Najchętniej uderzyłby o coś pięścią, ale ryzyko, że rozwali przy tym jakąś ścianę rosło z każdą chwilę. Musiał zapalić, lecz warunki nie sprzyjały, albo chociażby napić się czegoś, co zalałoby suche gardło błogim wrażeniem odrętwienia. Z braku jednego i drugiego głos jego brzmiał jeszcze ochryplej niż zwykle, przez co chyba rzeczywiście prezentował się na znacznie starszego, niż był w rzeczywistości. Bezwiednie potarł dłonią o skroń, mierzwiąc szorstką szczecinę na swoim czole.

— Moje gratulacje. Doszliśmy do jakiejś zgody — przyznał dość niechętnie. Rozmowa toczyła się tak opornie, jakby rozmawiał ze swoimi współpracownikami. Niewielu szczerze polubił, nawet pomimo upływu czasu. Byli równie beznadziejni jak na samym początku, bo swobodniej rozmawiał chyba nawet z własnym koniem. A tej sztywnej wyniosłości w oczach samurajskich kobiet nienawidził ponad wszystko. Przypominały mu ją i to jak wierzyła w swoją nietykalność nawet wtedy, gdy miała nóż na gardle.

— Popełnili jeden błąd — mruknął, rozkładając ramiona w geście oczywistości. — Myśleli, że okażą łaskę pozostawiając przy życiu osierocone dzieci. Lecz nic tak nie rozgrzewa serca jak pragnienie zemsty, a ono kształtuje młode umysły znacznie lepiej od samurajskiego wychowania — Nieświadomie sięgnął do broni i teraz machał nią w powietrzu ponad głową Suiren. To dało mu pewien pomysł, dość nieprzyjemny, ale dzięki temu uniknie bardziej dotkliwych konsekwencji swojej samowolni. Towarzyszom powie, że nikogo nie zastał w domu, albo że dogadał się ze służbą... nieważne.

Z chrzęstem kości uścisnął jitte, klękając przy nim na jedno kolano. Szczerząc zęby jak drapieżnik uśmiechnął się do kobiety siedzącej na przeciwko.
— Wydawało mi się, że raczej unikacie policji. Przesłuchanie we "własnym" domu jest niewygodne, a co jeżeli publicznie wezwiemy was do zeznawania? Nawet samo oskarżenie o zdradę przypomni shogunowi dlaczego trzyma was na krótkiej smyczy. Na jego miejscu już dawno wypleniłbym ten chwast, zanim zrobi mu się zbyt wygodnie i znów sięgnie po to, co mu się nie należy. A tymczasem. — Odłożył jitte na bok. Wydawało się, że zrezygnował z dalszych nacisków i rzeczywiście, bo zamiast strzępić język na rozmowę, która do niczego nie prowadziła wyciągnął błyskawicznie ostrą broń i dźgnął kobietę w brzuch.

— Zabicie cie namnożyłoby problemów, ale upewnię się, że nie będzie nikogo zdolnego się mścić w imieniu rodziców.

Wzmianka o wynagrodzeniu bawiła. Nie było na świecie takiej rzeczy, która mogła zadośćuczynić wielopokoleniowy uraz. Ani bogactwa, ani ziemie, ani nawet ofiary w ludziach nie mogły niczego zmienić. Krąg się domknął.

— Wąż w nieskończoność żre własny ogon. Rody będą się szturchać - a co mnie to obchodzi?! — odpowiedział krzykiem Senki. Po jego słowach rozległ się dźwięk upadającego noża, od którego oderwały się krople krwi, brudząc przy tym podłogę. Rozkładając ręce sprawił, że z głowy zsunął się kawałek kaptura. — Pomyliłaś się bardzo wyraźnie. Nic co robię nie jest czynione dla dobra mojej rodziny, a dla mojej własnej satysfakcji. A mnie, w odróżnieniu od reszty zupełnie nie znasz.

Mógłby ją teraz zadźgać, ale opuścił nóż celowo, bo nie miał zamiaru zakańczać swojej zabawy w tak nudny sposób. Nikt nie zobaczyłby jej żałosnej śmierci w kałuży własnej krwi. Marzeniem byłoby dokonać równie krwawego przedstawienia przed publiką, na środku miasta. Jeszcze lepiej, gdyby ostrze trzymał wtedy ktoś inny. On dodałby wyniośle: "Tak oto umierają wielkie rody".
Ale jeszcze nie teraz.

— Matka wypluwała z siebie martwe dzieci, jedno za drugim. Moich braci i siostry, bez oddechu, bez bicia serca. Zobaczymy na ile starczy cierpliwości twojemu "ukochanemu mężowi" zanim wyładuje na tobie swoją frustrację i presje ze strony rodziny.

Karasawa, mimo przepełnionego bólem ciała, z każdym zetknięciem się z oczami wydawała się chwytać resztki siły. Jej wzrok był twardy, mimo że ciało traciło stopniowo płyn życia. Senki wpatrywał się w nią, zachowując swoje zimne wyrażenie, ale wewnątrz coś drgnęło. Czuł, jak w tym momencie ich losy splatają się w sposób niespodziewany, przekraczając granice pozornego antagonizmu. Słowa te dotarły do niego, przenikając przez zewnętrzną warstwę emocjonalnej zbroi. Niezależnie od tego, jak bardzo starał się być bezlitosny, nie mógł wyplenić z głowy bliźniaczego wspomnienia, gdy to on klęczał chwytając się świadomości resztkami sił.

Odwzajemnił jej spojrzenie, przekazując coś więcej niż tylko oziębłość. Była to krótka, intensywna chwila, zmyta za sprawą zaledwie jednego mrugnięcia.
— Senki — wypowiedział w spokojnym tonie, oddając tę część swojej tożsamości, która wciąż umykała jej percepcji. Jego głos brzmiał teraz mniej ostro, bardziej ludzko, choć wciąż był zimny i kontrolowany. — Przeszłość tkwi w naszych wyborach, ale nie wszystko jest takie proste. Gra, którą toczą ze sobą rody ma wiele ofiar.

Rozpacz w jej oczach działała jak bodziec dla jego wewnętrznego gniewu. Był to moment, w którym Urasawa odkrywał siebie przed kimś, kto miał doświadczyć tego samego piekła co on. Myśli wirujące w jego głowie były jak niesforne duchy, które nie dawały mu spokoju. Wewnętrzne rozterki, których dotąd unikał, zaczęły narastać, uderzając go w serce. Jego gniew, zawsze stały towarzysz, zdawał się teraz zbuntować przeciwko niemu. Czuł gniew, który płonął w nim jak nieugaszalny ogień. To był gniew na cały świat, na systemy, które wciągnęły go w tę spiralę przemocy. Jego ciało drżało z wewnętrznego napięcia, a pięści zaciskały się, gotowe wybuchnąć. W głębi jego duszy coś krzyczało, domagając się zadośćuczynienia za lata niesprawiedliwości. Mimo chwili wahania, gniew ostatecznie wygrał. Zrozumiał, że długo tłumione uczucia nie mogą być łatwo zmienione. Wzrok Urasawy stał się twardszy, a mięśnie jego szczęk napięły się, wydając dźwięk zgrzytania zębów.

— Nawet niewinni wyjdą z niej splamieni krwią. Ojciec unosi rękę na syna, mąż na żonę. Tak jak ty podniesiesz kiedyś dłoń na kolejne pokolenia własnej, zepsutej rodziny. — Z każdym słowem jego postawa stawała się bardziej nieugięta, a spojrzenie bardziej puste. Był to moment, w którym gniew zatriumfował nad wszelką refleksją. Zdał sobie sprawę, że nawet jeśli odnajdzie wspólny język z tą kobietą, to nie zmięknie. Nie w tej grze, nie w tej rzeczywistości.

Karasawa Yuu stała na skraju upadku. W jej oczach widział odwagę i niezłomność, której sam nie miał w sobie od dawna. Była silniejsza niż się spodziewał, bardziej nieugięta niż przypuszczał. Te słowa, mimo że nacechowane gniewem, wydobywały z niej tę siłę, której wcześniej nie dostrzegał.

Wewnętrzne rozterki wracały, wyostrzając konflikt między jego gniewem a wątpliwościami. Widok jej kropli krwi na podłodze, ostatnie słowa skierowane do niego, to wszystko grało na strunach jego umysłu. Był przekonany, że to on ma kontrolę nad sytuacją, że jest przewodnikiem tej gry. Ale teraz zdał sobie sprawę, że to nieprawda. Ona również miała swoją siłę, swoje zasady.

Jej prośba o pomoc, błaganie o medyka, to było coś, co przesunęło się w jego umyśle i wybuchło jak pochodnia w mroku. Jego wzrok wędrował od jej ciała do krwi na podłodze, a w jego sercu rodziła się wewnętrzna burza. Z jednej strony chciał dokończyć to, co zaczął – spełnić swoją rolę, która była mu narzucona. Z drugiej jednak czuł wewnętrzną wstrętność wobec samego siebie.

Powietrze wypełniło się ciszą, która przygniatała. Patrzył na nią, na jej upór i desperację, na cień śmierci unoszący się wokół niej. To było jakby lustrzane odbicie własnego konfliktu w jej oczach. Ciemność przed oczami, śmierć, ból – wszystko to, co była w stanie zobaczyć, przesunęło się na drugą stronę, do jego umysłu.

Nie potrafił się oprzeć. Jego kroki były ciche i szybkie, a ręce działały automatycznie. Ugiął się, chwycił za jej ramię, unieruchamiając ciało, które poddawało się bólowi. Jego dotyk był twardy, ale nie tak surowy jak wcześniej. Choć nadal czuł w sobie gniew i frustrację, to teraz coś jeszcze się pojawiało – coś, co nie miał odwagi nazwać.

— Medyka... — powiedział cicho, jakby to był głos wydobywający się z mroku. — Nie umrzesz tutaj.
W jego oczach coś się zmieniło. To nie była jeszcze akceptacja czy współczucie, ale raczej zmęczenie walką, wewnętrzną walką.

Wewnętrzny chaos w umyśle Urasawy narastał, gdy poczuł dotyk na swoim rękawie. Było to coś zupełnie niespodziewanego, coś, co przeniknęło przez jego obronny pancerz zimności i bezdusznego działania. Czuł, jakby to on teraz stał się ofiarą, jakby to on był rannym i potrzebującym pomocy. Dziwne uczucie, które mu się nie podobało, ale nie mógł mu się oprzeć. Odetchnął głęboko, próbując uspokoić swoje myśli, które w tym momencie były jak rozbite kawałki lustra.

Zerwał się z ziemi, pochylając się nad nią jeszcze bardziej. Złapał jej dłoń, która spoczywała na jego rękawie i odepchnął na bok. Odszedł od niej kilka kroków, a potem zatrzymał się. Przez chwilę patrzył na okna, a potem podszedł do drzwi.
— Trzymaj się tam, gdzie jesteś. — zawołał, odwracając się w jej stronę. — Kiedy usłyszysz hałas, to znaczy, że wracam z lekarzem.

Ostrożnie przemknął się przez ogromny ogród, omijając straże i patrząc się ostro w nocną ciszę. Rezydencja rodu Kazama odbijała się blaskiem księżyca na drewnianych ścianach, tworząc kontrast między światłem a cieniem. Długie korytarze rezydencji pełne były szeptów i plotek. Postanowił skorzystać z nieuwagi służby i skradł się do pokoju, w którym znajdował się medyk pracujący dla obecnych lokatorów. Swoje oblicze ukrył za cienkim materiałem kaptura, który wcześniej nieznacznie zsunął się z twarzy.
Mężczyzna spał.

— Rusz się, ty stary… — warknął.
Jeden dźwięk wystarczył do pobudzenia wyobraźni śpiącego znachora, który usiadł podenerwowany.
— Musisz pomóc rannemu — Jitte błysnęło przed jego nosem. — Teraz idziemy. Pamiętaj, że twoja przyszłość zależy od tego, jak się zachowasz — zagroził.

Medyk, zaskoczony i przerażony, podniósł się niezdarnie z łóżka. Jego twarz była blada, a ręce drżały, ale Urasawa nie miał teraz czasu na współczucie. Kierując go nieco brutalnie, zmusił go do ruszenia w wyznaczonym kierunku, wiodąc go przez zamierzchłe korytarze rezydencji.
Podążali w ciszy, słysząc jedynie szum własnego oddechu i stukanie drewnianych podłóg pod ich stopami. Wewnętrzny bunt był wciąż obecny.

W końcu dotarli do miejsca, gdzie ranna Karasawa Yuu leżała w nocy, otoczona ciemnością i ciszą. Wszystko zdawało się być w zawieszeniu, jakby czas zastygł w tym miejscu. Medyk zdawał się być przerażony widokiem kobiety, ale Senki nie pozwolił mu na dłuższe wahanie.
— Zrób to, co do ciebie należy — szepnął ostrym tonem.
Medyk, nieśmiało ale z determinacją, zbliżył się do rannego ciała kobiety, próbując udzielić jej pomocy. Urasawa wciąż stał w pobliżu, obserwując całą sytuację w cieniu, za progiem przejścia prowadzącego w miasto. Musiał się tylko upewnić, że kobieta nie pośle za nim pogoni.

Medyk spojrzał na broń w ręce Urasawy, a potem na jego zasłoniętą twarz. Nie miał wyboru. Wziął głęboki oddech i przystąpił do pracy. On sam trzymał się na uboczu, wciąż gotów do reakcji. Nie znał się na leczeniu, a jego spojrzenie wędrowało między medykiem a kobietą w kałuży własnej krwi. W dalszym ciągu nie miał pewności, co zmusiło go do odstąpienia, dlaczego nie dokończył tego, co zaczął. Może za bardzo widział w tym wszystkim siebie?

Zamierzał niedługo po cichu się oddalić, niezauważony. Teraz stał jeszcze w cieniu, opierając się o ścianę. Zerknął na Karasawę, gdy jej ciało wciąż drżało. Na czubku jego jitte była świeża krew, ale na szczęście znachor nie zadawał pytań, zrozumiał groźbę i nie zerkał w miejsce, gdzie trzymał się Senki. Jego zmysły były w pełnej gotowości, a oczy śledziły każdy ruch podczas udzielania pomocy rannej. Obejrzał, jak człowiek w beżowej szacie sprawdza dźgnięcie, starając się złagodzić ból i zatrzymać krwawienie. Gest ten wydał się nie na miejscu, tak miękki i elegancki, zaskakując jak oaza wśród ogólnego chaosu sytuacji.

Gdy medyk zakończył udzielanie pomocy, Urasawa zauważył, że czarnowłosa wydawała się trochę bardziej stabilna. To wtedy postanowił, że czas się oddalić. Ostrożnie, krok po kroku odsuwał się od miejsca, gdzie toczyła się ta nieoczekiwana operacja ratunkowa. Był przekonany, że nikt nie zauważy jego obecności, a fakt, że to on dźgnął Karasawę, pozostanie tajemnicą dla wszystkich poza samą poszkodowaną. Kaptur zakrywał twarz, a krok był cichy i pewny. Gdzieś na zewnątrz czekała Miwa – czarna klacz, aby porwać go ulicami miasta, w strugach deszczu, z dala od rezydencji znienawidzonego rodu.

Jaką miał pewność, że kobieta zachowa jego udział w tajemnicy? Cóż, nie miał jej w ogóle. Coś jednak mówiło mu, że ich psychika jest bliźniaczo do siebie podobna. Być może to z tego powodu mimo wszystko ją oszczędził, pozwolił jej cierpieć katusze przez resztę życia, gdy wyjdzie na jaw, że nie jest w stanie spłodzić potomka. Jedynym dowodem były jej słowa, ale Senki przecież nigdy tutaj nie było. Nikt jej nie uwierzy, a Kazama nie odważą się wyściubiać nosa ze względu na jedną kobietę.
Prawie było mu jej szkoda.

W końcu, po kolejnych chwilach ostrożnego poruszania się, znalazł się na zewnątrz. Odetchnął jeszcze raz głęboko, zerkając w kierunku rezydencji, z której się wydostał. Następnie, cicho jak cień, oddalił się w noc, zostawiając za sobą tajemnicę i swoje myśli.