Wraz z końcem zabaw jakie to Stwórca w swej mądrości zorganizował dla swych dzieci, Oguni znów stało się dla niej kolejną osadą w której nie chciała przebywać. Niby było to odludzie ale jak na jej gust i tak za dużo tam było demonów i ludzi. Zwłaszcza teraz gdy wciąż docierało do niej to co stało się na trybunach. A stało się wiele, ujrzała Sunę, którego tak podziwiała i uwielbiała, ujrzała i porozmawiała z Kazumi swą wspaniałą siostrą i zwyciężczynią starć na arenie, ujrzała nawet Pana Imube i pomogła mu bo tak w końcu robią znajomi. Co prawda tyle było z pozytywów tamtego zgromadzenia. Wizja jaka na nią spadła wciąż ją przerażała, gdy tylko widziała dym to czuła jakby się dusiła. Strach był okropnym uczuciem i nie potrafiła sama się go pozbyć, a osoba której bliskości pragnęła umknęła jej nim zdążyła z nim porozmawiać.
Kroczyła pogrążona w zadumie przed siebie, ktoś z boku mógłby uznać ją za zrozpaczoną i miałby rację, gdzieś uciekła energia którą ją zazwyczaj rozpierała stąd przygarbiona i z głową spuszczoną w dół szła w stronę łódki, która to zabierała takie demony jak ona na Honsiu skąd planowała udać się do swojego nowego domu jakim było Hatsuyuki. Liczyła iż Suiren-Sama nie będzie zła z powodu jej wyprawy do Oguni i będzie mogła kontynuować tam naukę pisania, potrzebowała tego teraz bardzo i to nie ze względu na potencjał kryjący się w sztuce przelewania myśli na papier. Chciała po prostu zając czymś te jej cholerną głowę by ta przestała podsuwać jej te dołujące ją coraz bardziej myśli.
Wiedziała iż zbliża się do celu gdy to poczuła zapach morza, stąd do podniosła wzrok w górę i ujrzała coś co jeszcze bardziej ją przybiło. Spóźniła się i łódź odbijała właśnie od brzegu. Jęknęła niezadowolona i pobiegła tak szybko jak umiała w stronę brzegu by to skoczyć na łódź póki ta była jeszcze blisko. Udało się to jej ledwo co. Zwróciła przy tym być może czyjąś uwagę przez co jej uszy oklapły a ona sama spojrzała w dół. Gdzieś w środku po sytuacji z Ryo chyba nauczyła się bać silniejszych od siebie, zwłaszcza w sytuacji gdzie robiła coś co odbiegało od jakichkolwiek norm.
Normalnie spędziłaby podróż gdzieś w kącie by uniknąć tłumów ale teraz wyczuła zapach znajomej jej kobiety, pewnej pierzastej damie, która wzięła brudną wilczycę pod swe skrzydło. Poszukała wzrokiem kobiety i gdy ją zauważyła to uśmiechnęła się słabo. Złapała się za jedno ramię i niczym ranne zwierzę podeszła do starszej demonicy.
—Witaj Suiren-Sama, mogę się dosiąść? — Powiedziała Sachiko cichym głosem, niepodobnym do tego z ich poprzedniego spotkania. Brakowało w nim energii i radości, która zazwyczaj towarzyszyła temu nieszczęśliwemu dziecku szczęścia.

⠀⠀⠀⠀Podróż nie miała być długa, a mimo to Suiren wolałaby nie próbować pokonać dzielącą dwa brzegi odległość wpław. Długie szaty, w które jak zwykle odziała się, kryjąc raczej wąską sylwetkę, nie nadawały się do testowania własnej umiejętności pływania. Poza tym, mimo wszelkich nabytych za życia nauk, demonica miała wrażenie, że nigdy tak do końca nie nauczono jej pływać.
⠀⠀⠀⠀Biorąc pod uwagę, że toń morska skrywała swoje dno pod ciemnymi falami, nie chciała sobie nawet wyobrażać jak wyglądałoby życie demona, który podtopiony, ale wciąż świadomy dryfowałby sobie w nieskończonośc po mule na samym dole.
⠀⠀⠀⠀Usiadła pomiędzy Susumu, a Asami, jednocześnie kryjąc się za nimi, a także w nadziei, że w razie wypadku jedno albo drugie pomoże jej wypłynąć. Nie brała jednak pod uwagę, że wkrótce do ich wspólnej podróży miał się dołączyć ktoś jeszcze, ale oto po piaszczystej plaży pędziła w stronę niskiej łódki Sachiko.
⠀⠀⠀⠀Zerknęła na nią unosząc niznacznie głowę. Zdaży? Nie zdąży? Ale białowsłowa dziewczyna rozpędziła się i doparła burty, zanim ich transport wypłynął na głębszą wodę.
⠀⠀⠀⠀— Susumu, pomóż jej — rozkazała cicho.
⠀⠀⠀⠀Mężczyzna wystrzelił do pionu, jakby od dawna spodziewał się takiej prośby i ruszył na przeciw nastolatki, wyciągając w jej kierunku szeroką, męską dłoń.
⠀⠀⠀⠀— Pani Żuraw będzie szczęśliwa twoim towarzystwem, Sachiko — wygłosił przyjaznym, ale bardzo wyuczonym tonem. — Twoje ubrania. — Wskazał na ociekające wodą materiały. — Odłóż je na bok do przeschnięcia. Możesz się owinąć w mój płaszcz.
⠀⠀⠀⠀Mówiąc to zsunął z ramion prostą szatę i bez pytania zarzucił ją na ramiona młodej demonicy. Złapał ją za ramię i pchnął delikatnie w kierunku Suiren, a skrzydlata uderzyła dłonią o siedzisko tuż obok, zapraszają ją w ten sposób do zajęcia miejsca. Twarz Imachizuki była uprzejma, ale myśly kryjące się za czujnym spojrzeniem nieodgadnione.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀— Wydajesz się być czymś przygnębiona — stwierdziła od razu Suiren, zerkając ciekawsko w przygaszoną twarz Sachiko. — Czyżby wydarzenia w Oguni aż tak bardzo tobą wstrząsneły? Szczęśliwie teraz oddalamy się już od tego miejsca, a podróż to idealny czas aby uporządkować swoje myśli.
⠀⠀⠀⠀Kiwnęła głową wskazując na oddalający się brzeg. Teraz już po wszystkim. Przed sobą mieli kilka godzin spokojnej drogi po morzu. Dłużej nie mogli płynąć, aby uniknąć wschodzącego słońca. I choć ich statek posiadał dolny pokład, podróż z widokami bardziej przemawiała do duszy skrzydlatej demonicy.

Spojrzała na zbliżającego się mężczyznę będące najwyraźniej sługą pierzastej damy. Z lekkim uśmiechem na "zmęczonej" twarzy złapała za jego dłoń, przyjmując tym samym jego pomoc.
— Dziękuje za pomoc — Odpowiedziała Sachiko wykazując podstawy jakiegokolwiek wychowania i zgodnie z słowami Susumu, pozbyła się swych mokrych ubrań odkładając je na bok i otuliła się szczelnie płaszczem należącym do człowieka o apetycznym zapachu. Normalnie pewnie by się śliniła na myśl o tym by go zjeść ale należał do Suiren, a zawdzięczała kobiecie wiele więc wyrzuciła te smakowite myśli z głowy. Zamiast tego stwierdziła iż skoro i tak mieszka w ryokanie należącym do Pani Żuraw to zapewne będzie miała więcej okazji by spotkać Susumu i odwdzięczyć mu się za pomoc. Może przyniesie mu jakieś futro by mógł zrobić z niego jakieś ubranko, a do tego dołączy jakiś krótki list z podziękowaniami gdy już bardziej opanuje sztukę pisania. Choć tyle mogła w końcu by zrobić dla uprzejmego człowieka.
Widok twarzy Suiren pokrzepił ją nieco, nie wyglądała na znudzoną czy też wyczerpaną, a wręcz przeciwnie można by uznać iż dobrze jej się wiodło. Co było pewnym przeciwieństwem tego jak obecnie wyglądała szara wilczyca. Mimo to uśmiechnęła się do Suiren po czym wbiła wzrok w deski z jakich zbudowany był pokład.
— Jestem, Suiren-Sama — Potwierdziła przypuszczenia kobiety choć właściwie nie musiała gdy to jej wygląd zdradzał wszystko — Na początku, dobrze się tam bawiłam — Powiedziała Sachiko odwracając wzrok w stronę wyspy — Spotkałam Pana Imube, widziałam Sunę i Kazumi — Wymieniła pozytywne rzeczy jakie ją spotkały podczas gdy to siedziała na Trybunach, po czym westchnęła na wspomnienie o wizji i locie jaki zafundował jej Ryo  — Potem wszystko się popsuło i nie mogę wyrzucić pewnych obrazów z głowy — Dodała Sachiko chcąc wyjaśnić Suiren przyczynę swego złego samopoczucia.
Poprawiła płaszcz jakby chcąc jeszcze bardziej się w niego zawinąć, po czym spojrzała w górę. Wydawało się jej przez chwilę iż widziała dym na nocnym niebie, usłyszała jak do jej uszu dociera odgłosy krzyczących ludzi lecz gdy się rozejrzała to wiedziała co się stało. To znów jej umysł płatał je figle i znów kazał jej odczuwać te wizję, by raz jeszcze przeżyła to piekło. Chwyciła mocno za swe ramiona i wbiła w nie swe pazury chcąc bólem odegnać nieprzyjemne obrazy. Wzięła głęboki wdech by nieco się uspokoić po czym spojrzała na Suiren, bała się iż ta uzna ją za dziwną i się odsunie po tym co zrobiła przed chwilą.
— Suiren-Sama, mogę o coś spytać? — Powiedziała niemal szeptem Sachiko po czym jeśli dostała zgodę Pani Żuraw to zadała swe pytanie — Czy byłaś kiedyś bliska śmierci?

Pokiwała powoli głową na tak w ramach odpowiedzi dla Suiren, nie mogła wydusić z siebie słowa gdyż o to przed oczyma pojawił się obraz jednookiej zabójczyni, którą to w wizji jaką otrzymała miała pozbawić życia.  Wciąż zastanawiała się co poszło nie tak, dlaczego mimo całej siły jaką wtedy czuła, dlaczego mimo swej wielkiej potęgi jaką w swej wizji posiadała nie dała rady dobić tej niskiej jak Kazumi czarnowłosej wojowniczki. Dlaczego radość jaką czuła gdy to była źródłem tego zniszczenia zniknęła tak nagle jak się pojawiła. Brak odpowiedzi na te pytania bardzo ją przygnębił, nie rozumiała tego i to ją przerażało. Chciała bowiem zapobiec temu wszystkiemu ale nie wiedziała jak, nie wiedziała gdzie mogła też szukać pomocy.
Po raz pierwszy od dawien dawna, czuła taki strach. Przeżywała to tak mocno gdyż nie przywykła do tego iż boi się o siebie i swe życie. Zawsze martwiła się jedynie o swoich bliskich i relacje, które je z nimi łączyła. Dbała o to by ich więzi się nie rozpadły bo chciała mieć swą pokręconą rodzinę. A teraz zmartwieniem nie było to iż kogoś urazi, a to iż odejdzie z tego świata i nie spotka więcej Suny, Katsu, Kazumi, Suiren czy też pana Imube. Swoich opiekunów i mentorów, którzy z pewnością byli powodem dla którego zaszła tak daleko.
Spojrzała krótko na skrzydlatą towarzyszkę i uśmiechnęła się na widok jej błogiej miny, przynajmniej ona spędziła dobrze czas na trybunach. A może coś jeszcze innego jej się przypomniało. Tego Sachiko nie była pewna ale ucieszył ją dobry nastrój Suiren. Przez chwile wilczyca pomyślała nawet iż może rzeczywiście jej imie nie było kpiną, a dobrym zwiastunem, który przyniósł szczęście Kazumi skoro wygrała starcia na arenie i Suiren skoro była w dobrym nastroju.
Wysłuchała słów Suiren z wielkim skupieniem, liczyła iż wśród nich znajdzie coś co będzie podobne do jej sytuacji iż doświadczenie pani żuraw pomoże i jej, ale niestety kobieta nie pamiętała co czuła gdy była blisko śmierci, a Sachiko wręcz przeciwnie. Pamiętała co czuła i co pewien czas ją to znów nawiedzało. Koszmar, który jej zdaniem był wizją przyszłości. Odruchowo dotknęła swą dłonią swej szyi jakby chcąc zobaczyć czy jest cała. Cieszyła się z tego prostego i opiekuńczego gestu Suiren, czuła iż ma jej wsparcie i nie wpadła przez to w histerię.
— Tak Suiren-Sama — Rzekła niemal szeptem Sachiko, bała się iż jeśli powie o tym głośniej to wizje wrócą — Po tym jak Tadao-Sama zebrał przed sobą demony to lekko spanikowałam — Zaczęła swą krótką historię wilczyca — Było tam za dużo osób i czułam, że się duszę — Mówiła dalej czując iż dochodzi powoli do momentu, który doprowadził ją do obecnego stanu, aż znów wbiła pazury w swe ramiona by oddalić od siebie złe myśli — Więc uciekłam stamtąd i usiadłam na wolnym tronie i wtedy zrobiłam bardzo śpiąca, próbowałam nie zasnąć ale nie dałam rady — Kontynuowała czując jak jej głos łamie się pod koniec, wzięła kolejny głęboki wdech i zamknęła oczy i dopiero po krótkiej chwili znów się odezwała  — Gdy otworzyłam oczy byłam w innym miejscu, w jakieś płonącej osadzie, ludzie wokół krzyczeli przerażeni, a ja czułam się potężna i to bardzo — Powiedziała z nieco większą werwą Sachiko, w końcu to był ten pozytywny aspekt wizji — Czułam jak rozpiera mnie radość, z powodu tego całego zniszczenia, a miała być ona jeszcze większa gdy chciałam dobić taką jednooką, niską i czarnowłosą zabójczynie i wtedy... — Powiedziała szara wilczyca gdy poczuła jak słowa stają w jej gardle, znów wróciły te obrazy. Płonące miasto i dym, który zmierzał w jej stronę by wypełnić jej płuca. Poczuła ten ogromny ból. Czuła jak jej ciało drży, ale nie mogła nic zrobić sparaliżowana strachem. Jej oddech przyśpieszył, zupełnie jakby zaraz ktoś miał ściąć jej głowę.

Sachiko nie przejmowała się tym, kto słyszy jej słowa. W końcu była w stanie opowiedzieć o tym Gozaro, którego co dopiero poznała. Choć wtedy przeżywała wiele emocji, od strachu, rozpaczy po gniew związany z tym iż Ryo zrzucił ją z tamtego piętra. Nie myślała wtedy trzeźwo, choć teraz pewnie i też ciężko byłoby uznać jej myślenie za trzeźwe, zbyt bardzo przeżywała to co ujrzała by móc myśleć racjonalnie. Zwłaszcza gdy dotarło do niej z czym wiązało się umieranie. Okropne uczucie, którego nigdy nie chciała poczuć, a obawiała się iż tak właśnie będzie. Miała przez chwilę myśli czy by nie próbować walczyć z przeznaczeniem, ale czy było to możliwe? Co mogłaby zrobić by uniknąć tego tragicznego losu. Nie stawać się silna? To kłóciło się z tym iż potrzebowała mocy by chronić swych bliskich, miała nie niszczyć miast? A co jeśli dostałaby rozkaz by to zrobić, nie mogłaby odmówić. Bała się iż nieważne jakie kroki podejmie i tak wszystko doprowadzi ją do tego jednego momentu. Do jej śmierci.
Słowa Suiren na chwile przywołały ją do porządku, wróciła z mrocznych zakamarków swego umysłu i znów była na łodzi, zabierającej ją daleko od tego przeklętego Oguni.
— Było to niedaleko Dziesiątej i Dziewiątego Kizuki, obok było jeszcze wolne miejsce  — Odpowiedziała Sachiko dzieląc się informacjami na temat lokalizacji tego przeklętego siedziska, które namieszało w jej niezbyt mądrej główce, zainteresowanie tym tematem ze strony Suiren wzbudziło w niej nadzieje iż kobieta pomoże jej w tej trudnej sytuacji.
Jesteś pewna, że ci się to po prostu nie przyśniło...?
Spodziewała się iż takie słowa mogą paść, w końcu jej historia brzmiała absurdalnie. Ale liczyła iż skoro Gozaru jej uwierzył to z pewnością uwierzą jej demony, które ją znają. Teraz zaś zwątpiła w to czy Gozaru miał dobre intencje, bała się iż rogacz po prostu z niej zakpił.
— Jestem pewna Suiren-Sama, czułam wyraźnie wszystko — Powiedziała szeptem Sachiko — Czułam jak radość z tego iż zabiję zaraz Hashirę, przemienia się w ból, który był nie do wytrzymania — Kontynuowała nieco ciszej — Czułam jak płonę, nie mogłam oddychać gdy dym wypełnił me płuca. Umarłam — Powiedziała drżącym głosem — A potem znów otworzyłam oczy, byłam taka jak teraz, a po tej wizji został mi jedynie strach jaki czułam — Rzekła przekazując swą wizję Suiren — Czemu mnie to spotkało? Chciałam jedynie uciec od tłoku — Spytała nie oczekując odpowiedzi, powiedziała to sama do siebie. Zamknęła oczy czując jak gromadzą się w nich łzy. Normalnie zganiłaby się za to iż pokazuje słabość przy Suiren, ale teraz nie mogła inaczej gdy po raz kolejny przeżyła koszmar, nawiedzający ją od kilku dni.

Powoli docierały do niej słowa wypowiedziane przez uskrzydloną damę, jeśli tak rzeczywiście było to mogła poczuć się bezpieczniej, co prawda oznaczało to iż mogła nigdy nie osiągnąć takiej siły jak tam ale oznaczałoby to iż nie umrze pewnego dnia. Sukces jaki osiągnęła i radość płynąca z bólu jaki zadała znienawidzonym przez nią zabójcom nie były jej, nie ją czekał ogromny ból. Jeśli tak było, jeśli Suiren miała rację to Sachiko mogłaby odetchnąć z ulgą, nie była jeszcze do tego w pełni przekonana ale czegoś musiała się chwycić by nie dać porwać się rozpaczy.
— Ale każdy kto chciał mógł tam usiąść — Powiedziała cicho Sachiko, myśląc czy rzeczywiście mogłoby być tak jak to opisywała Pani Żuraw. Oznaczałoby to iż być może kogoś wyprzedziła, może to właśnie dlatego Gozaro się nią zainteresował. Jemu było przeznaczone cierpieć, a nie jej. Jeśli tak było to biały rogacz miał u niej dług, który z pewnością kiedyś odbierze.
— Tylko wyglądam, czuję się okropnie i parę razy już chciałam wydrapać sobie oczy by pozbyć się tych obrazów ale chyba zabrakło mi odwagi — Odparła Sachiko, może i żyła ale co za okropne było jej życie gdy nie mogła pozbyć się tego co ją prześladowało bez pomocy innych. Spojrzała niepewnie na kobietę, wiedząc iż jej następne słowa mogą mocno zdziwić jej towarzyszkę podróży. — Mam prośbę Suiren-Sama, gdyby obrazy wróciły to wydrapiesz mi oczy bym nie musiała znów ich widzieć? — Zapytała szara wilczyca przegryzając lekko swą wargę i w niepewności czekając na odpowiedź. Zdawała sobie sprawę iż jej prośba była bardzo nietypowa, dziwna i pewnie jedynie ktoś obłąkany o to by poprosił. Ale od kiedy wizję ją nawiedziły czuła się "wyjątkowa" i to niekoniecznie w pozytywnym aspekcie tego słowa.
 Wysłuchała słów Suiren w skupieniu, rzeczywiście doszło do jakiś roszad wśród księżycy. Co prawda wcześniej nie zwróciła na to większej uwagi sądząc iż ma większe zmartwienia na swej głowie. Dopiero teraz gdy  Pani Żuraw zwróciła na to uwagę, doszło do niej iż może miała rację i Sachiko przyjęła na siebie czyjąś karę, poczuła ulgę z tego powodu gdyż oznacza to iż jej los wciąż nie jest jej znany. A niewiedza bywała błogosławieństwem, zwłaszcza w jej przypadku. Spanikowała lekko gdy to Suiren spytała ją o jej niewinność.
— Niczym nie zawiniłam, jedyne co to trochę obraziłam Ryo, ale to było później — Rzekła szarowłosa w odpowiedzi po czym westchnęła z ulgą, gdzieś znalazła rzeczywiście pocieszenie w tym iż była przypadkową ofiarą — Ten ktoś ma wielkie szczęście, to była bardzo realna wizja — Powiedziała nastolatka siląc się na słaby uśmiech w stronę skrzydlatej damy.

Uśmiechnęła się mimowolnie gdy to Suiren przypuściła nagły atak na jej bok, nie spodziewała się dostać aż takiej pomocy od kobiety. Czuła iż Pani Żuraw starała się ją rozweselić, co wprawiło już wilczycę w lepszy nastrój. Nie każdy bowiem poświęciłby swój czas na to by zająć się przybłędą. Bo tym właśnie była Sachiko, przybłędą szukającą szczęścia tam gdzie szukać go nie powinna.
— Ummm, nie Suiren-Sama, to wyszło przypadkiem — Odpowiedziała Sachiko siląc się na słaby uśmiech, teraz zdawała sobie sprawę iż wybrała słabe miejsce na odpoczynek. Niestety jak zwykle najpierw działała, a potem myślała. Impulsywność to coś nad czym powinna popracować i taki też miała zamiar choćby poprzez większe skupienie się podczas lekcji pisania.
Rzadko kiedy korzystała z podróży morskich, zazwyczaj spędzała czas w leśnych ostępach, a ostatnio co i tak było dla niej czymś niecodziennym w ryokanie Suiren. Normalnie cieszyłaby się z morskiego powietrza, jej oczy pewnie nie odrywałyby się od fal. Tak byłoby gdyby nie ten cholerny tron w Oguni, wyciągnęła z tego lekcje. Nigdy nie usiądzie na czyimś tronie bez sprawdzenia go. Miała dosyć wizji na najbliższe kilka lat, a nawet i dłużej. No chyba, że będą to przyjemne wizje, te mogła przyjąć w każdej ilości.
Słowa Suiren wzbudziły jej zainteresowanie, poczuła nadzieje iż jej koszmar może się skończyć stąd spojrzała na uskrzydloną czekając na jej cudowne remedium na ten koszmar na jawie. Stąd nie stawiała oporu, jej czujność obudziła się dopiero gdy towarzysząca jej starsza kobieta zmieniła ton, automatycznie opuściła swe uszy i schyliła niepewnie głowę. Zastanawiała się jak skrzydlata chciała jej pomóc i dlaczego kazała jej zamknąć oczy. Zrozumiała iż nie wie kto dostał miecz od Pierwszego z Księżycy, a co jeśli Suiren otrzymała miecz i lekarstwem na jej problemy będzie szybka śmierć? Zaraz jednakże zganiła się szybko za te myśli, gdyby Pani Żuraw chciałaby się jej pozbyć to zrobiłaby to wcześniej. Po co miałaby udawać iż cieszy ją towarzystwo szarowłosej gdyby chciała ją zabić. Sachiko rzuciła okiem na towarzyszy Suiren po czym wzięła głęboki wdech by nieco się uspokoić.
Nic nie wskazywało na to iż jej nauczycielka chciała zrobić jej krzywdę, wręcz przeciwnie odkąd się poznały to pomaga Sachiko choć wilczyca wiedziała iż bywa męcząca. Szarowłosa była zła na siebie iż dopuściła do siebie takie paskudne myśli. Odprężyła się nieco i zamknęła swe szare jak stal oczy.
— Już Suiren-Sama — Poinformowała kobietę o wykonaniu polecenia i oczekiwała na to co nadejdzie z nadzieją iż przyniesie jej to ukojenie.

Sachiko była mocno zmieszana gdyż nie wiedziała jak ma odebrać słowa Pani Żuraw, z jednej strony jej ton był poważny, wskazywał na to iż musiała zapamiętać i stosować się do tego ostrzeżenia, ale z drugiej delikatny uśmiech kobiety mówił jej iż aż tak bardzo nie narozrabiała tym razem. Chwilę zajęło jej nim zrozumiała iż jej relacje z kobietą poprawiły się. Wilczyca przestała ją męczyć i może nawet dostarczała jej rozrywki, co dla Sachiko było dobrym znakiem. Nie musiała się obawiać iż kobieta nagle porzuci ją nie wiadomo gdzie.
— Będę Suiren-Sama — Rzuciła krótko by upewnić kobietę o swych zamiarach, pamiętała iż ta woli czyny niż słowa stąd nie siliła się na żadne obietnice chcąc po prostu pokazać to swymi akcjami. Choć na to potrzebowała nieco czasu to wierzyła iż zrobi w końcu coś by to udowodnić. — Następnym razem sprawdzę gdzie siadam i czy nie ma tam żadnych wizji — Odparła z delikatnym uśmiechem szarowłosa.
Szarooka spojrzała zainteresowana na Asami, zastanawiało ją czemu była zwrócona niemal cały czas w stronę Suiren, była ciekawa jaka relacja je łączyła. Czy może kobieta z zasłoniętymi oczyma traktowała Suiren tak samo jak Sachiko Sunę? A może co innego je łączyło, może była strażniczką skrzydlatej i czekała na jakiś rozkaz by ukarać wilczycę. Nie wiedziała co tym sądzić stąd uśmiechnęła się do niej jedynie delikatnie chcąc zapewnić ją iż nie jest zagrożeniem. Tak na wszelki wypadek.
Poczuła jak właścicielka Hatsuyuki podnosi jej w głowę w górę i jeszcze mocniej zamknęła swe oczy jakby bojąc się iż przypadkiem je otworzy i narazi się kobiecie. Szept Suiren uspokoił ją na moment bo zaraz przejęła się prędko tym by dotrzymać tej tajemnicy. Choć ciężko było jej się skupić na czymś czego nie widziała.
— Nikomu nie powiem, przyrzekam — Szepnęła mocno przejęta tym Sachiko, skoro Pani Żuraw zaufała jej na tyle by użyć swych sekretnych, POTĘŻNYCH technik to nie mogła zawieść tego zaufania. Zadrżała gdy poczuła powiew powietrza na swej skórze, czyżby się zaczęło? Co takiego robiła? Czy przemieni wilczyce w ptaka? Z jednej strony posiadanie skrzydeł mogłoby być ciekawe, ale z drugiej lubiła swe wilcze cechy i nie chciała ich tracić. Poczuła jak jej mroczne serduszko zabiło szybciej, przegryzła wargę w oczekiwaniu aż negatywna energia, a wraz z nimi te okropne wizje opuszczą jej ciało za pomocą mistycznych mocy Suiren. Jej szacunek do mocy kobiety rósł gdy to odczuwała ulgę na myśl o tym iż koszmar zaraz się skończy. Czuła jak drży z ekscytacji płynącej z tego iż znów będzie mogła być radosną sobą.
Zamarła na moment gdy to Pani Żuraw położyła dłoń na jej czole, przestała nawet oddychać w oczekiwaniu na to co się teraz stanie. Słuchała słów Suiren tak jakby przemawiał przez nią Najwyższy. Czuła jak negatywne emocje ją opuszczają i powracają do niej radość i energia. Zgodnie z poleceniem Suiren otworzyła oczy i szeroko uśmiechnęła się do kobiety. Normalnie przytuliłaby ją, ale nie chciała naruszać jej przestrzeni osobistej stąd powstrzymała się ledwo co od tego.
— Dziękuje Suiren-Sama! Jesteś wspaniała! — Odparła radośnie Sachiko czując iż rozpierała ją energia.  Zaraz potem zamknęła na chwilę oczy i uspokoiła się, przynajmniej na ten moment — Czy mogę się jakoś za to odwdzięczyć? — Zapytała Sachiko czując iż ma dług u swej towarzyszki.

Głowa Sachiko podniosła się na wzmiankę o dużym zwierzęciu, już marzyła o tym iż czeka ją starcie z niedźwiedziem albo wilkami. To byłoby bardzo dobre polowanie, pełne emocji za sprawą tego iż taki niedźwiedź mógłby być wyzwaniem, zwłaszcza jeśliby nie chciała uszkodzić zbytnio jego futra. W końcu takie futro byłoby z pewnością świetnym prezentem dla Suiren, która mogłaby otulać się nim w chłodne dni, ale skoro Suiren proponowała jej jenoty i makaki to czemu nie. Jeśli przysłuży się tym kobiecie to była gotowa ścigać te zwinne stworzonka dopóki nie zadowoli trofeami z nich Pani Żuraw. Nawet jeśli miałaby pozbawić życia każdą małpe z lasu wokół ryokanu. Też byłoby to wyzwaniem, które zadowoliłoby jej łowieckie zapędy.
— Jenoty i Makaki, hmmm no dobrze! — Odparła wesoło szarowłosa, zamykając przy tym swe ślepami. Widziała już oczyma wyobraźni jak gania te małpy po lesie by następnie złapać je i skręcić im karki. W ten sposób nie naruszyła by ich futerka. Co prawda nie wiedziała co można z niego zrobić ale niewiele ją to obchodziło. Ważne było to by spłacić tym swój dług. — Ale jeśli będziesz chciała Suiren-Sama to przyniosę ci i futro niedźwiedzia — Dodała wilczyca szczerząc swe kły.
Słuchała uważnie słów skrzydlatej i jej ciekawość rosła, była w końcu pewna iż Suiren poleci do swego domostwa od razu gdy opuści łódź, a tu proszę kolejna niespodzianka. Została zaskoczona przez kobietę i teraz sama chciała lekko zmienić swoje plany. Pierwotnie w końcu chciała wrócić do Hatsuyuki by pokazać kobiecie iż rzeczywiście stara się uczyć pisania i wypełnia swe obowiązki do jakich należało polowanie na okoliczną zwierzynę. Jednakże w obliczu nowych faktów mogła lekko zmienić swój plan i rzeczywiście może poszukać znów Suny.
— Planowałam wrócić do Hatsuyuki by dalej się uczyć, ale może lekko zmienię plany i poszukam jeszcze trochę, nic się nie stanie jeśli nie ruszę od razu do ryokanu prawda? — Zapytała dla pewności szarooka z powagą, w końcu nie wiedziała czego oczekuje od niej Suiren, jeśli chciałaby by młodsza demonica od razu ruszyła do jej przybytku to Sachiko by to zrobiła.
Uśmiechnęła się szeroko słysząc iż Pani Żuraw napotkała starego demona, cieszyła ją też wieść iż być może dzięki Suiren znów spotkają się, tym razem w bezpiecznym miejscu gdzie Sachiko będzie mogła pochwalić się trofeami ze swych łowów. Kto wie być może znów pan Imube zagra na swych bębnach z ludzkiej skóry — Rozmawiałam chwilę z panem Imube na trybunach, coś urwało mu rękę więc mu pomogłam — Odpowiedziała z uśmiechem wspominając starszego pana.
Uśmiech z twarzy Sachiko znikł na wzmiankę o drugim demonie, o tym najważniejszym dla niej. Dotarło do niej iż przez swe problemy z wizjami mogła stracić szansę na odnalezienie go. W końcu była pewna iż widziała go na arenie, a to oznaczało iż na pewno był w Oguni. Gdyby może nie skupiła się tak na dręczących ją koszmarach to odnalazłaby go w końcu. Znów go zgubiła ze swej winy. Jej uszy oklapły, a ona sama spojrzała w deski by ukryć smutek czający się w jej oczach.
— Widziałam go i tylko tyle, był na arenie, a potem zniknął pochłonięty przez mrok, próbowałam go szukać ale nie wiem gdzie zniknął — Odparła Sachiko czując jak jej głos łamie się, bała się iż być może Suna nie zniknął za sprawą swej mocy ale może coś sprawiło iż nie ma go już na tym świecie. Może dlatego nie mogła go znaleźć, a może rzeczywiście za słabo szukała. Obie opcje sprawiły iż znów odczuwała smutek spowodowany tym iż była  za słaba by temu zapobiec.

⠀⠀⠀⠀"Coś urwało mu rękę..."
⠀⠀⠀⠀Wypowiedziane beztrosko, wrzucone gdzieś w środek wypowiedzi, której punkt kulminacyjny wcale nie skupiał się na utraconej kończynie, czy poszkodowanym mężczyźnie. Konwersacja, która mogła przydarzyć się wyłącznie demonom. Suiren nie umiała się powstrzymać i parsknęła cicho.
⠀⠀⠀⠀— Najwyraźniej Kizuki również dobrze się bawili — stwierdziła, wyobrażając sobie jak Yama, Niwa albo jeszcze inny Księżyc pstryknięciem palca sieje chaos na trybunach. Prawie jakby nie działo się tam nic wartego uwagi ich uwagi. I może w istocie tak było? Akio nie wydawał się szczególnie przejęty toczącymi się na niższych poziomach kłótniami.
⠀⠀⠀⠀Czy jego w ogóle cokolwiek interesowało?
⠀⠀⠀⠀— Nie przejmuj się tym. Niektóre demony potrzebują spędzać czas w samotności. A nie słyszałam, aby na arenie doszło do jakiejś śmierci. Poza tym biednym marechi oczywiście, rzuconym zwycięzcom przed twarz niczym ochłap — machnęła ręką, choć i tym razem w głosie nie było słychać adekwatnych do tematu rozmowy emocji. — Jeżeli brakuje ci towarzystwa... — Skrzydlata odchyliła się, aby Sachiko mogła ją lepiej zobaczyć. — Powinnaś poznać Asami. Od teraz także będzie mieszkać w Hatsuyuki.
⠀⠀⠀⠀Na dźwięk swojego imienia młoda demonica drgnęła lekko. Odwróciła głowę i pierwszy raz wydawała się obecna. Dygnęła niezauważalnie; woal zasłaniający jej twarz poruszył się delikatnie, jakby czarnowłosa chciała coś powiedzieć, ale powstrzymała się w ostatniej chwili. Zmierzyła Sachiko czujnym spojrzeniem, który jeszcze bardziej niż zwykle wyrażał nieufność.
⠀⠀⠀⠀Nie zważając na to, Imachizuki machnęła jeszcze w kierunku stojącego nieopodal mężczyzny, który dla odmiany chętnie przedstawił się wilczycy.
⠀⠀⠀⠀— Chętnie pomogę przyjaciołom Pani Suiren. Nazywam się Susumu — powiedział swobodnie, może nawet nieco radośnie. Nawet po jego ruchach dało się rozpoznać, że nie był jednym z nich. Obdarzony został opieką, która czyniła go wśród demonów względnie bezpiecznym, choć skrzydlatej nie umknęło, że odetchnął z ulgą, kiedy opuścili Oguni. Teraz przystojny - bo właśnie z tego powodu Katsu w ogóle podarowała go swojej przyjaciółce - sługa uśmiechnął się do Sachiko.
⠀⠀⠀⠀W jego oczach każdy poznany demon przybliżał go do własnej przemiany.
⠀⠀⠀⠀— Jest moim cennym towarzyszem, dlatego jeżeli poczujesz głód, staraj się do niego nie zbliżać. Wolałabym, aby ta urocza twarz pozostała nietknięta — poradziła młodszej koleżance z niespotykaną w innym przypadku sympatią w głosie.
⠀⠀⠀⠀Suiren rzeczywiście szanowała tego człowieka, choć jej naturalne poczucie wyższości nad rasą ludzką nie pozwalało im do końca przejść do relacji typowo przyjacielskich. Mężczyznę odratowała jednak z objęć śmierci i zmusiła szlachciankę do oddania go, zanim ten utopił się we własnej krwi. Chociażby z tego powodu czuła, że jest za niego odpowiedzialna. A poza tym Susumu prezentował niezwykłe oddanie demonom. Kiedyś wraz Katsu drwiły sobie z jego chęci przemiany, lecz teraz skrzydlata wierzyła w szczerość tych słów.
⠀⠀⠀⠀I zamierzała mu w tym pomóc.

Czy Kizuki dobrze się bawili? Cóż prawdopodobnie tak, choć teraz zaczęło ją zastanawiać czy Ryo rzucił nią dla rozrywki czy też może rzeczywiście był niezadowolony delikatnie mówiąc z jej być może nieco zbyt pochopnych działań, nieco bo by znów z chęcią podniosła rękę na te przeklęte siedzisko co nawet dobrze klątwy nie umie przekazać. Z pewnością było to dzieło jakiegoś partacza.
— To prawda, jeden z nich nawet mną rzucił — Pochwaliła się dziewczyna, co prawda nie miała czym i zdawała sobie z tego sprawę, ale teraz patrzyła na to inaczej. Może rozbawiła tym Ryo i ten zapomniał o jej wybryku, a najlepiej o niej by mogła pewnego dnia też nim rzucić w ramach zemsty. Tylko nie z piętra, a najlepiej z jakieś góry co by długi lot mu załatwić. Były to marzenia ściętej głowy, ale nikt jej nie mógł zabronić marzyć. Przynajmniej tak się jej wydawało.
Słowa Pani Żuraw ją uspokoiły, w końcu dla szarowłosej wilczycy była mędrcem. Nie mogła się mylić, a to oznaczało iż Suna chciał po prostu być sam przez chwilę i dlatego nie mogła go odnaleźć. Trochę ją to zabolało, ale z drugiej strony była pewna iż jej mentor w końcu za nią zatęskni i sam ją znajdzie. Wzmianka o Marechi natomiast pobudziła ją i Sachiko westchnęła niezadowolona.
— Też chciałabym zjeść Marechi, ale Kazumi się nie podzieliła — Rzekła wilczyca, po czym oblizała kły, na myśl o tym rarytasie — A Ja jej chciałam dać serce, które znalazłam — Dodała po chwili, chciała dać nagrodę swej siostrze ale nie wyszło z różnych przyczyn, musiała znaleźć inną osobę, której będzie mogła przynosić prezenty.
Szarooka przyjrzała się kobiecie z woalem na twarzy i zmrużyła brwi myśląc intensywnie. Czyżby Asami wstydziła się i dlatego milczała? A może stało za tym coś innego? Wilczyca nie była tego pewna ale nie miała zamiaru się tym przejmować i uśmiechnęła się lekko do kobiety.
— Jeśli chcesz Asami to możesz mieszkać ze mną w pokoju, jest tam sporo miejsca! — Zaproponowała Sachiko chcąc skorzystać z propozycji Suiren, nowe towarzystwo zawsze by się jej przydało, a mieszkając z demonicą miałaby ją blisko i nie nudziłaby się w ciągu dnia.
Jej uśmiech urósł gdy to Susumu przedstawił się jej był dla niej miły więc i ona miała zamiar taką być dla niego. — Ja nazywam się Sachiko. miło mi Cię poznać Susumu — Przywitała się z człowiekiem by wykazać się swym wychowaniem, nie było ono jakieś szczególnie dobre ale zawsze było to coś. Oczami wyobraźni widziała już iż Susumu może być ciekawym towarzyszem, kto wie może nawet nauczy go polować, a ten nauczy ją czegoś innego równie pożytecznego.
Spojrzała na Suiren i spoważniała kiwając głową ze zrozumieniem, ktoś cenny dla kobiety był cenny dla niej, zwłaszcza iż mieli mieszkać pod jednym dachem. Asami była demonicą stąd Sachiko wątpiła w to by musiała ją chronić ale na nią będzie miała oko. Przynajmniej kiedy będą w pobliżu.
— Bez obaw Suiren-Sama, będę chronić Susumu i Asami w razie potrzeby — Powiedziała wilczyca i uśmiechnęła się do swoich nowych znajomych, być może nie była najsilniejszym z dzieci stwórcy ale była gotowa do poświeceń by chronić swoje stado, które to powiększała stopniowo.

Śmiech Suiren ją zaskoczył, może dlatego iż był jakiś inny niż te pozostałe? Był jakiś bardziej żywy? O ile to było dobre określenie, ważne że był też zaraźliwy bo i Sachiko uśmiechnęła się szerzej. Zapomniała już całkowicie o tym iż przed chwilą była smutna, teraz skupiła się w pełni na podtrzymaniu tej radosnej atmosfery.
— Obiecuje, że nie Suiren-Sama! Będę musiała robić przerwy na naukę pisania przecież, no chyba że Asami mi pomoże! — Odparła wesoło wilczyca gdy to jej wzrok latał od Pani Żuraw do kobiety z woalem na twarzy, wzięła odpowiedź właścicielki ryokanu za twierdzącą stąd cieszyła się już z powodu towarzystwa w pokoju, wierzyła że dzięki temu pobyt w czterech ścianach stanie się bardziej znośny.
Spojrzała na swoją towarzyszkę podróży, która to pochłonięta była podziwianiem morza. Kusiło ją by coś zrobić ale bała się iż zrazi tym do siebie Suiren, stąd też intensywnie myślała co by tu zrobić, spojrzała w niebo i przegryzła wargę szukając tam odpowiedzi. Tam jej niestety nie znalazła wiec zamknęła oczy by skupić się na tym czy jej plan ma sens czy też nie. Poczuła jak od tego całego myślenia rozbolała ją głowa, stąd pokręciła szybko głową by pozbyć się tego uczucia i westchnęła zawiedziona tym, że to nic nie dało. "Zmęczona" tym ciężkim zajęciem oparła się o Suiren by nieco odpocząć, zrobiła to chyba instynktownie i dopiero po chwili zorientowała się co zrobiła i szybko wróciła do poprzedniej pozycji. — Przepraszam Suiren-Sama — Wyrzuciła z siebie szybko opuszczając głowę w dół by z pokorą przyjąć gniew Suiren, o ile ten nadejdzie.
Sachiko dopiero słysząc iż zbliżają się do brzegu, ucieszyła się i to niezmiernie. Nic nie miała do morza ale tęskniła już za widokiem drzew i leśnymi zapachami. Chciała znów czuć las całą sobą, stąd z każdą chwilą jej ekscytacja rosła i rosła czekając na to aż będzie mogła ją uwolnić.
Długo czekać nie musiała, Pani Żuraw miała do niej prośbę, a to oznaczało iż wilczyca mogła odwdzięczyć się jej za pomoc. Szarowłosa wystrzeliła ze swego miejsca i stanęła szybko przed Suiren z uśmiechem na twarzy i iskierkami radości w oczach o barwie stali.
— Jaką Suiren-Sama, jaką? O wiem, zabić jednak te niedźwiedzie? — Zapytała szybko i nieco za głośno wilczyca, jej radość nie zmieniła się gdy dowiedziała się o swej pomyłce, wręcz przeciwnie jedynie wyszczerzyła kły i spojrzała na Asami i Susumu — Oczywiście Suiren-Sama, od razu pokaże wtedy Asami, nasz nowy pokój! — Odparła szara wilczyca, oczyma wyobraźni widziała już jak oprowadza nową znajomą po Hatsuyuki i pokazuje jej swój pokój, swój dom. Była też wdzięczna za okazane w ten sposób zaufanie, dla Sachiko możliwość pomaganie swym bliskim było czymś naturalnym nawet jeśli była przez to dziwnym demonem to inaczej nie umiała, od zawszę czuła chęć przynależenia do czegoś. Suiren natomiast jej to uniemożliwiła, dzięki niej wilczyca stała się częścią tego ukrytego w lesie przybytku.

⠀⠀⠀⠀Dzięki rozmowie czas mijał znacznie szybciej, ale takie chwile jak ta, gdy oczy całej czwórki zwrócone były w kierunku nieba i jego kopii odbijającej się na pomarszczonym od fal morzu sprawiała, że Suiren cieszyła się z wyboru łodzi ponad demoniczne moce. To było zaledwie kilka godzin podczas których statek kołysał się łagodnie na wodzie uspokajające serca i umysły. Potrzebowała tego po ostatnich zdarzeniach.
⠀⠀⠀⠀Chociaż nie wyrażała swoich obaw w ten sam sposób co Sachiko, dni spędzone w Oguni również na niej odcisnęły swoje piętno. Co raz częściej obawiała się, że Kizuki, którego po cichu wybrała na swojego patrona, w rzeczywistości mógłby jej bardziej zaszkodzić niż pomóc. Z pozoru wydawał się obojętny na wszystko, co miało miejsce na trybunach, ale demonica niejednokrotnie podchwyciła jego czujne spojrzenie.
⠀⠀⠀⠀Te oczy zwiastowały kłopoty.
⠀⠀⠀⠀W pewnym momencie, pogrążona w myślach przymrużyła powieki i sennym spojrzeniem obserwowała kołyszący się, odległy ląd. Poczuła, jak głowa Sachiko opiera się o jej bark i ku własnemu zdziwieniu nie zareagowała. Może dlatego, że całe Hatsuyuki pachniało teraz nastoletnią wilczycą. Od kiedy pozwoliła jej zostać w ryokanie, nie było chyba miejsca, którego nie zwiedziłaby dziewczyna.
⠀⠀⠀⠀Wszyscy powoli przyzwyczaili się do jej obecności.
⠀⠀⠀⠀— Hm? — Pani Żuraw drgnęła, nie do końca rozumiejąc, co tak bardzo przestraszyło towarzyszkę. Zrozumiała jednak, po jej minie, że zapewne spodziewała się reprymendy. Zamiast tego otrzymała lekki uśmiech. — Nie szkodzi, Sachiko. Niedługo nasza przeprawa się skończy. Korzystaj z odpoczynku, póki możemy tutaj siedzieć i obserwować morze. Przynajmniej tutaj nie ma zabójców i możemy cieszyć się życiem.
⠀⠀⠀⠀Pierwszy krok postawiony na lądzie oznaczał, że należy wrócić do swoich obowiązków.
⠀⠀⠀⠀Utrzymywanie ryokanu w tajemnicy, bronienie go i dbanie o wygody gości mogło wyglądać jak unikanie obowiązków demona, ale Suiren wybrała to podwójne życie, bo gdy wracała z łowców skąpana w krwi, mogła zasmakować namiastki normalnego życia. Chyba tylko to trzymało ją jeszcze przy zmysłach. Kiedyś zamierzała zakotwiczyć się w innym człowieku, w innym demonie, ale ci pojawiali się i znikali bez słowa. Znalazła więc swoje ukojenie w miejscu, w skrytym wśród lasów budynku.
⠀⠀⠀⠀Uniosła głowę, czerpiąc jeszcze z porannego wiatru, który poruszał ich żaglami, a jej rozwiewał włosy, gdy w tym samym czasie Asami godziła się w ciszy ze swoim losem. Kobieta ukryta za woalem zgarbiła się trochę w reakcji na radość Sachiko. Zapewne zorientowała się już, że nie będzie jej dane medytować w ciszy, jeżeli mają zamieszkać razem.
⠀⠀⠀⠀— Wolałabym... ah... — zaczęła cicho. Tak cicho, że jej delikatny głos dałoby się pomylić ze świstem wiatru. Zrezygnowała jednak z wyrażania swoich opinii i westchnęła, kiwając głową na znak zgody. Wtem jednak ton jej głosu zmienił się. — Mam wrażenie, że zapomniałam o czymś ważnym...

⠀⠀⠀⠀Suiren nie odrywając spojrzenia od wody słuchała czujnie.
⠀⠀⠀⠀Czasami zastanawiała się, czy Asami pamięta, że wyrwana została z rąk śmierci w momencie, gdy jako zabójca przegrała walkę ze swoją nową panią.

Powoli ich podróż dobiegała do końca, gdyby ktoś się wysilił czy też po prostu posiadałby dobry wzrok to z pewnością dostrzegłby stały ląd będący celem ich małej wyprawy.  Byli coraz bliżej by znaleźć się na brzegu co dla Sachiko oznaczało jedno, znów będzie mogła energicznie przemierzać świat. Tym razem nie będzie tego robiła sama, miała w końcu towarzystwo, które nie porzuci jej przy pierwsze lepszej okazji. Skąd miała tego pewność? W końcu zmierzali w to samo miejsce. Stąd chciała dopilnować by do Hatsuyuki dotarli w jednym kawałku. Wielka odpowiedzialność spoczywała na jej barkach ale nie mogła zawieść Suiren, kimże wtedy bowiem by była jeśli nie porażką.
Była wdzięczna Pani Żuraw za pomoc, dzięki niej miała cel, który sprawił iż zapomniała o nieprzyjaznym incydencie w Oguni, była odpowiedzialna za bezpieczeństwo towarzyszy, a gdy już ich do prowadzi do domu to miała za zadanie pozbyć się okolicznych małp. Czekało ją mnóstwo roboty, ale nie narzekała na to. Miałą wszak dług u Suiren i chciała go spłacić. Przynajmniej tyle mogła zrobić w podzięce za okazaną dobroć i troskę. Coś co w świecie demonów było rzadkością, a ona tyle jej otrzymała od Suiren iż była wręcz w szoku.
Otworzyła szeroko buzie ze zdziwienia gdy zamiast jakieś kary za to zrobiła to otrzymała uśmiech i słowa, których nie spodziewała się usłyszeć. Sama uśmiechnęła się delikatnie i znów oparła głowę o ramię właścicielki Ryokanu. Ułożyła się wygodnie i zamknęła zadowolona oczy. Starsza kobieta miała rację, powinni cieszyć się chwilą odpoczynku tak długo jak mieli okazję. Nie wiadomo bowiem kiedy znów będą mogli sobie na to pozwolić. — To prawda Suiren-Sama, nie ma tu zabójców. A nawet jeśliby mieli się pojawić to obronię Cię przed nimi Suiren-Sama — Odparła Sachiko uśmiechając się na samą myśl o tym.
Byli coraz bliżej lądu, co sprawiło iż szarooka nie mogła doczekać się aż wróci do Hatsuyuki by móc znów zapolować w okolicznym lesie. Wiele demonów pewnie uznałoby jej polowania za marnowanie czasu, wszak zwierzętami nie mogła się najeść i zabijała je po nic. Przynajmniej tak z pewnością myśleli. Dla niej łowy były sensem życia, czuła potrzebę odbierania życia. Instynkt kazał jej polować, była w końcu drapieżnikiem, który wciąż się rozwijał i nie patrzył co pada jego ofiarą.
Zastanawiała się nad tym co też Asami wolałaby ale nie zamierzała o to pytać zbyt pochłonięta tym iż ta zgodziła się, miała z kim mieszkać! Nie byłaby sama już nawet na moment w ciągu dnia, w zasadzie to Asami  mogłaby nawet stać się jej kolejną siostrą! Jej uwagę przykuła zmiana tonu demonicy z woalem, musiała zapomnieć o czymś ważnym, tylko co zgubiła w Oguni.
— Chyba nie było to ważne skoro o tym zapomniałaś, a nawet jeśli to znajdę ci coś lepszego! — Oznajmiła szarowłosa myśląc iż Asami chodzi o przedmiot, który gdzieś zapodziała  — Ummm, tylko musisz sobie przypomnieć co to było — Dodała Sachiko wpatrując się swymi stalowymi oczyma w Asami.