Odrobina komplementów jeszcze nikogo nie zabiła. Tachibana był uprzejmy, gdyż w taki właśnie sposób był wychowany. Nawet jeśli od tych nauk minęły już lata, to on je w dalszym ciągu pamiętam i starał stosować. Była to oznaka edukacji, którą odebrał i która świadczyła o tym, do jakiej klasy przynależał. Może i ubiór zdobił człowieka, ale za to jego zachowanie świadczyło o nim samym. Z samego zachowania danej osoby można było się już całkiem sporo dowiedzieć. Można było dostrzec różne nabyte maniery, ruchy oraz tiki. Wystarczy wiedzieć jak patrzeć. Niektóre osoby mogą starać się ukryć niekomfortowe rzeczy i uwypuklić te lepsze, lecz na dłuższą metę zawsze pozostanie jakaś niedoskonałość.
Czyli była z tych okolic. Tak myślał. Strój wydawał się przeznaczony do raczej szybkiego odwiedzenia pobliskiej świątyni niż jakiejkolwiek dłuższej i cięższej podróży. Chociaż delikatny uśmiech pojawił się na jego twarzy, kiedy potwierdziła jego obawy o niewygodę stroju. Tachibana również wolał mieć na sobie rzeczy, które nie ograniczają swobody jego ruchów. Dla zabójcy każdy opór może skutkować ranami, bądź nawet śmiercią.
- Zatem pozostaje jedynie współczuć. Ja wolę postawić na wygodę. Zwłaszcza w czasie podróży. Strój niewygodny, lecz efektowny dobry jest na specjalne okazje. Tych ostatnimi czasy jednak unikam – powiedział Shoto. Zabawa w politykę była upierdliwa i nie chciał się do tego zbliżać, choć gdzieś z tyłu głowy mu siedziało, że w końcu go do tego zmuszą. To było bardziej niż pewne.

- Dla kobiety ważny jest wygląd. Wygoda nie jest istotna... - powiedziała Sue.
Jej słowa jednak były beznamiętne, bez emocji i bez większych myśli czy opinii na ten temat. Jako kobieta, która pochodziła ze znamienitego, szlacheckiego rodu, wymagano od niej odpowiedniej prezencji. Nie tylko pod względem wypowiedzi czy używanych gestów, ale również fryzury czy stroju.
Sama Fujiwara miała to wszystko za nic. Nie rozumiała sensu tej całej pokazówki. Choć nie, sens widziała, ale po prostu uważała, że to nie szaty czy słowa świadczą o wartości człowieka, a jego czyny i wiedza. Sama widziała ludzi bardziej jako narzędzia, które wykorzystuje jak się przydadzą. Z doprawdy mała ilością osób miała naprawdę szczere relacje, czy to negatywne, czy pozytywne.
- Czemu unikasz specjalnych okazji? - zagadnęła zaciekawiona, zerkając na rozmówcę pytająco.

Miał wrażenie, że gdzieś już kiedyś słyszał słowa, które wypowiedziała. Możliwe, że to była jego matka, kiedy zwracała się do Kei czy też jakaś inna dama, z którymi obcował w dzieciństwie. W każdym razie to wyrażenie było dziwnie znajome, choć nie było czemu się dziwić. Do szlachetnie urodzonej kobiety wymagało się, aby była ozdobą męża, by błyszczała i powiększała jego potęgę. Na tym to wszystko się opierało. Czy kiedyś się to zmieni? Wątpił. Była na to jakaś szansa, ale tak nikła, iż nawet jej nie brał pod uwagę. Pewne rzeczy pozostawały, a tradycja musiała trwać. Zaś w tym kraju bardzo lubili przywiązanie do tradycyjnych obyczajów oraz zachowań. Tachibana zaś starał się patrzyć na wszystko z o wiele szerszej perspektywy, choć wiedział, iż pewnie będzie musiał się jakoś dostosować. Jego rodzina tak łatwo mu nie odpuści, czego faktem był ten kontrakt małżeński.
- Są dość irytujące, głośne oraz zmuszają cię do wejścia w określone ramy, a to jest dość niewygodne – powiedział. Była to po części racja, lecz nowo poznana dama nie musiała znać jego wszystkich sekretów. O tym wiedziało naprawdę mało osób. Chyba na palcach jednej ręki można było to wszystko zliczyć. Nawet jego siostry nie znały dokładnie całej historii.

Matka, siostra czy inna znajoma. Wszystkie kobiety, szczególnie te wysoko urodzone, są uczone od małego, że muszą dobrze wyglądać, jeśli chcą osiągnąć jakąkolwiek namiastkę sukcesu. Sukcesu, którym najczęściej było po prostu "dobre", zdaniem rodziny, zamążpójście. Dla Sue to nie był sukces, a po prostu swoista i naturalna, acz bez wątpienia upierdliwa, kolej rzeczy.
Sama nawet doświadczyła tego losu i została wydana za Mikage. Fakt, jakoś się tolerują wzajemnie, wspierają się jeśli potrzeba, ale zdaniem młodej Fujiwary ta cała szopka z zaaranżowanym małżeństwem była co najmniej zbędna.
Kiedy Tachiabna odpowiedział, spojrzała na niego badawczym spojrzeniem. Zdecydowanie wyczuwała od nim to, że nawet jeśli nic nie ukrywa, to z pewnością nie mówi całej prawdy i coś zachowuje dla siebie. W porządku, jeśli tak woli, Sue nie miała powodu, by naciskać na więcej informacji. Przynajmniej na razie. Nie miałaby z nich żadnego zysku.
- W pełni się z tym zgadzam - powiedziała, z lekkim uśmiechem. - Jednakże czy nie sądzisz, że czasami z takich spotkań można wyciągnąć coś... interesującego?

On też miał swoje obowiązki, choć nie były one też tak bardzo sztywne. Mężczyźni mieli całkiem spore pole do poruszania się i jeśli ktoś był myślący i całkiem sprawny, to mógł wyciągnąć ze swojej sytuacji całkiem sporo. On sam jeszcze nie miał tego problemu lecz doskonale wiedział, iż z każdym mijającym tygodniem pętla się będzie zaciskać. Zaaranżowane małżeństwo, połączenie rodów, spłodzenie potomka, dbanie o linie. Wiecznie te same śpiewki. Nie było tutaj miejsca na indywidualność jeśli się chciało pozostać przy rodzie. Shoto w pewnym sensie wyrwał się z tych ram, ale wiedział, że będzie musiał coś zrobić, gdyż ten stan rzeczy nie będzie trwał długo. Jego stryj nie pozwoli, aby tak cenna osoba pozostawała poza jego władzą. W końcu raz Tachibana, to zawsze Tachibana. Miał zobowiązania wobec klanu i musiał je wypełnić. Czy tego chciał, czy też nie.
W swoim wypowiedziach balansował między prawdą, kłamstwem oraz niedopowiedzeniem. Można było to odczuć, ale przecież nikt nie może mu mieć za złe, że nie mówi wszystkiego jak na spowiedzi.
- Oczywiście, lecz co można uznać za interesujące. Każdy ma inną skalę, więc każdy bierze coś innego. Na przykład ty. Co uznajesz za interesujące? – zapytał Shōtarō i uśmiechnął się uprzejmie.

- Posiadaną wiedzę. - Sue odpowiedziała nieco wymijająco. - Każdy może być interesujący, jeśli interesuje cię to, co dana osoba wie.
Nawet nie obchodziło ją, jak to brzmiało. A dodatkowo była to swoista półprawda. "Ciekawość" drugiej osoby, czy to, jak interesujący jest rozmówca, Sue uznawała jedynie w aspektach przydatności dla niej samej. Jeśli osoba nie mogła wnieść swoją istotą czegokolwiek dla Sue, to niemal natychmiast traciła takim kimś zainteresowanie.
Jej słowa można jednak zinterpretować bardziej przyziemnie: Jak możesz porozmawiać z kimś na ciekawe tematy, to wiadomo, że znajomość będzie od razu bardziej owocna i być może zmieni się kiedyś w przyjaźń.
W sumie, z obiema wersjami Sue się zgadzała.

Jej odpowiedź była dość intrygująca. Nie, żeby nigdy się z taką nie spotkał. Każdy człowiek pożądał różnych rzeczy i jeszcze inne interesowały ich. Wiedza zawsze była ciekawym kąskiem. Dawała pojęcie o otaczających ich świecie. O prawach, które nim rządziły, a także o tym co robić. Wiedza o ludziach była jeszcze bardziej fascynująca, lecz to była już zupełnie odrębna gałąź. Każdy był interesujący na swój własny sposób, lecz tylko niektórzy przedstawiali tą odpowiednią wartość, aby się zainteresować. Jak taką wartość ocenić? Cóż to już trzeba zrobić samemu. Każdy miał własną skalę, wedle której dopasowywał dane osoby. Pytaniem było tylko jak wygląda skala panny Sue Fujiwara? Shoto mógłby się pobawić w szukanie odpowiednich wartości, lecz to by za długo trwało. Może warto skupić się na czymś innym.
- Wiedza jest niezwykle przydatna to fakt. Jakiej zatem wiedzy poszukujesz w tej świątyni? – zapytał ciemnowłosy samuraj.

Samuraj zadał pytanie, na które Sue sama chciała poznać odpowiedź.
Zasadniczo, sama nie do końca wiedziała, czemu tu przyszła i czego dokładnie tutaj szuka. po prostu, gdy opuściła rezydencję, by przejść się i zażyć odrobiny samotności, jej kroki pokierowały się tutaj. Może przez to, że zwykle świątynie emanowały swoistą aurą spokoju i ciszy, której potrzebowała Fujiwara? Albo po prostu to wspomnienia z dzieciństwa ją tu prowadzą?
- Odpowiedzi. - Sue powiedziała po chwili. - I porządku w myślach.
Sama nie wiedziała, czemu zaczyna się na swój sposób otwierać przed Tachibaną. Uznała jednak, że właściwie taka półprawda może być zaczątkiem całkiem ciekawego dialogu. A ten z kolei może jej pomóc we wspomnianych poszukiwaniach. Nowa sytuacja, związana z małżeństwem, wciąż pozostawiała dla Sue więcej pytań i chaosu, niż odpowiedzi i stabilizacji...

Jej odpowiedź była zarówno prosta, jak i niezwykle skomplikowana. Nie wiedział jakie pytania zaprzątały jej głowę, ale jeśli szukała miejsca, aby uporządkować swoje myśli to to miejsce mogło wydawać się jednym z najlepszych. Sam czasami szukał spokoju w tego typu miejscach. Nie trzeba było przejmować się zbyt wieloma rzeczami i każdy zajmował się własnymi interesami oraz myślami. Dla niego chwila odpoczynku w podróży zamieniła się w nawet przyjemną rozmowę. Można powiedzieć, że trafił całkiem nieźle. Z panną Fujiwara konwersacja była inna niż z Saiyuri. O wiele spokojniejsza i elegantsza. Odpowiedni dobór słów i reagowanie na te wypowiedziane przez drugą stronę. Widać było, że ciemnowłosej coś leży na wątrobie, ale raczej Shoto nie był odpowiednią osobą, aby aż tak się wtrącać w jej życie. Może jednak warto spróbować wykonać jeden mały krok na sam początek?
- Cóż zatem zaprząta twoje myśli, jeśli można wiedzieć – zapytał. Odpowiedź mogła być zarówno bardzo błaha, jak i bardzo interesująca. Wszystko zależało od tego pod jakim kątem się na to spojrzy.

Sue zmierzyła Tachibanę spojrzeniem. Próbowała wyczuć, czy może mu ufać i liczyć na jego dyskrecję. Mężczyzna zdawał się doskonale znać zasady dobrego wychowania i zachowania wobec wyższych statusem, więc raczej potrafiłby zachować sekret.
- Moja sytuacja życiowa, ze względu na decyzję ojca, jest doprawdy... skomplikowana - powiedziała jedynie, nim na moment zamilkła.
Sama nie wiedziała, jak pociągnąć dalej temat, ale czuła, że w sumie tego potrzebuje. Tachibana był doprawdy intrygującym rozmówcą, bo potrafił tak poprowadzić rozmowę, że nawet młoda Fujiwara do pewnego stopnia się przed nim otwiera.
- Widzisz, mam wyjść za mąż, co moim zdaniem jest kompletnie pozbawione sensu, zwłaszcza ze względu na... niebezpieczny tryb życia - dodała po chwili.

Shōtarō dostrzegł jej spojrzenie i to jak go oceniała. Z pewnością zastanawiała się czy podjąć ryzyko. To nie leżało w jego kwestii, wiec tutaj nikt nie mógł poradzić. Tachibana był uprzejmy i przestrzegał odpowiednich zasad ponieważ tak został wychowany. W pewnym sensie było o zarówno bardzo przydatne, jak i bardzo irytujące. Wszystko zależało od sytuacji, w której się aktualnie znajdował.
- Chcesz rozwinąć? – zapytał Tachibana. Nie chciał się narzucać, ani wchodzić z butami w cudze życie. Jeśli chciała się czymś podzielić to musiała być wyłącznie jej suwerenna decyzja. Nie mógł jej do niczego zmusić, gdyż to by tylko nastręczyło problemu. Tak więc niech Fujiwara sama stopniowo podejmuje decyzje o tym co chce mu przekazać. Aktualnie miał czasu i to całkiem sporo.
- Z wyjściem za mąż za wiele nie pomogę. Z pewnością w grę wchodzi kontrakt małżeński, jednakże nie rozumiem co masz na myśli mówiąc o niebezpiecznym trybie życia – powiedział ciemnowłosy samuraj, a po chwili dodał. – Wybacz jeśli moje pytanie wyda się niegrzeczne, lecz nie wyglądasz na osobę, która życie nieprzystosowane do normalnego. Chyba, że jesteś jakimś ukrytym ninja.
Po ostatnich słowach Shoto uśmiechnął się delikatnie. Taka możliwość też mogła istnieć, lecz ten niebezpieczny tryb życia intrygował. Czyżby była tym kim i on?

- Zaiste, małżeństwo, bo rody tak chciały. - Potaknęła beznamiętnie.
Na słowa o tym, czy nie jest ninją, Sue zaśmiała się pod nosem. Jej śmiech był chłodny, jednak jak najbardziej szczery. Tachibana faktycznie ją rozbawił tym określeniem. Tak niepasującym, ale jednocześnie pasującym do profesji, jaką ara się Fujiwara.
- Nie, żaden ze mnie ninja. Bardziej... egzorcysta - odpowiedziała, choć półprawdą.
Tak, egzorcysta to dobre określenie. Wszak Fujiwara pozbywa się demonów. A to, że robi to doprawdy piorunująco, odcinając im głowy, to jedynie jej styl pracy. Każdy w końcu ma swoje sposoby, na wykonanie zadania, a przecież nie o nie chodzi, a o sam efekt końcowy. Kapłani odprawiają modły, szamani kontaktują się z zaświatami prosząc o wsparcie, a "egzorcystka" Sue po prostu ukatrupia demony na śmierć.

Ślub z rozsądku, ślub z przymusu, ślub z miłości, ślub bo rody tak chcą. Możliwości, było naprawdę sporo, lecz zawsze jest kwestia przymusu. Śluby z miłości. Coś czego by wszyscy chcieli, a co może być o dziwo przywilejem tylko tych najmniej znaczących. Dość zabawne, jeśli się temu bliżej przyjrzeć, czyż nie?
Przynajmniej udało mu się ją rozbawić. Jej śmiech był chłodny, ale nie każdy musi emanować radością wokół. Z tego co już zauważył to jego rozmówczyni nie była zbyt chętna w okazywaniu swoich uczuć. Nie uważał tego za złe. Było to jej osobista sprawa.
- Chciałabyś rozwinąć? To chyba dość interesujące zajęcie, zwłaszcza iż jesteś damą z wyższych kręgów – powiedział Tachibana, który powoli chyba już wiedział kim jest pani Fujiwara, lecz chciał się jeszcze upewnić. Poza tym ich mała pogawędka była bardzo przyjemna i żal byłoby ją kończyć. Jeśli się nie pomylił to dość zabawne, że trafił na osobę, która para się tą samą profesją co on.

Rozwijać, czy nie rozwijać tematu. Oto jest pytanie, które właśnie postawiła sobie w myślach Sue.
Z jednej strony, nie chciała się rozwodzić nad tym, czym się zajmuje. Uznała, że samo naprowadzenie na właściwy tor jest wystarczające. Nie była w końcu winna wyjaśnień dla Tachiany, ani nie musiała się przed nim tłumaczyć. Z drugiej jednak, poniekąd sama temat zaczęła więc niezbyt wypadało go tak nagle zmieniać. Nie było to w stylu Sue, która temat, zwłaszcza intrygujący, ciągnęła do końca.
Z drugiej jednak strony, miała jakby uczucie, że gdy chociaż dała niewielką wskazówkę do swojego zawodu, coś w Tachibanie zauważyła. Spojrzenie, nawet jak ledwie zauważalne, Shōtarō, powiedziało jej, że nie tylko się domyśla, kim jest młoda Fujiwara, ale też sam się para tym zawodem.
- Nie znoszę demonów. Lepsze są te bez głowy... - mruknęła, na komentarz że taka profesja nie pasuje do tak szlachetnie urodzonej kobiety. - Dlatego pobrałam nauki, trening, a potem zaczęłam je tropić i pozbawiać i tak nic niewartego życia.

Dał jej możliwość, a tylko od niej zależało to jak ją wykorzysta. Do niczego jej nie zmuszał, ani niczego od niej nie wymagał. Sam się już domyślał kim jest jego rozmówczyni i równie dobrze mógłby to powiedzieć, ale chciał jeszcze trochę pociągnąć ten wątek. Fujiwara była przyjemną rozmówczynią i ich konwersacja bynajmniej nie należała do nudnych. Tak więc czekał cierpliwie na jej następne słowa. Nie nosiła się jak typowy zabójca, ale przecież to właśnie było ich zadanie. Nie dać się tak szybko rozpoznać. Bo jeśli chcieliby aby każdy demon w mieście wiedział, że właśnie pojawił się w nim ktoś z Korpusu to łatwiej byłoby wysłać kruka. W sumie mogłoby to być dość zabawne, choć z pewnością wiązałoby się to ze śmiercią.
- Ohh. Więc preferujemy podobne podejście do życia. Dobry demon to martwy demon – powiedział Shōtarō, widząc iż jego przypuszczenia były prawidłowe. Zabawne, że trafił tutaj na innego zabójcę, ale czasami i tak się dzieje.
- Rozumiem. A w jakiej technice oddychania się specjalizujesz? Ciężko odgadnąć z uwagi na fakt, iż nie widzę nichirin – rzekł Sho.

- Dobry demon to martwy demon. - Sue powtórzyła jego słowa z wrednym uśmiechem i potakując lekko głową. - Nie ma świętszych słów.
Osoba Shōtarō była doprawdy interesująca. Rozmowa z nim działała niezwykle na młodą Fujiwarę. Dawno się przed nikim tak nie otwierała. A już zwłaszcza nie miała z kim porozmawiać, tak po prostu i bez skrzętnie ukrytych kłamstw, odnośnie wykonywanego przez siebie zawodu.
- Jestem piorunem - Sue odpowiedziała Tachibanie, wpatrując się w niego z zaciekawieniem.
Oceniła Tachibanę spojrzeniem, bo skoro poruszył ten temat, sam na pewno jest zabójcą demonów i posiada jakąś formę oddechu. Ze względu na to, że jej rozmowa był raczej drobny, mogła co prawda zgadywać, jakim oddechem się para, jednak nie mając pewności wolała nie strzelać. Jeszcze źle trafi, a zdecydowanie źle trafiać nie chciała.
- A ty? Czym ty oddychasz? - zagadnęła, z zaciekawionym uśmiechem na ustach.

Cieszył się, iż zgadzali się w tej sprawie. Demony były ścierwem, które należało usunąć z tego świata i to właśnie do nich należało to zadanie. Było ono ciężkie, nieprzyjemne i niezwykle niebezpieczne, ale ktoś musiał się tego podjąć. Poza tym Tachibana obiecał sobie tego dnia, że nie spocznie póki Muzan i jego pomioty nie zostaną unicestwione. Nawet jeśli będzie musiał w tym celu oddać swoje życie.
Fujiwara była bardzo niezwykłą rozmówczynią. Pomimo tego, iż starała się zachować jak najwięcej w tajemnicy to w miarę jak rozwijała się ich rozmowa, to coraz bardziej się otwierała. Może to dzięki faktowi, iż obydwoje przynależeli do tej samej organizacji, a może dlatego, iż oboje chcieli pozbyć się demonów. Możliwości było wiele, ale ich rozmowa toczyła się w bardzo dobrym kierunku.
Shōtarō podniósł brew kiedy usłyszał jakim oddechem się posługuje. Nie przypominał jej sobie ze szkoleń u mistrza, ale doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że on i Saiyuri nie byli jego jedynymi uczniami i zapewne przed czy po nich pojawiali się kolejni. To było pewne, tak jak fakt, iż wykonanie pierwszej formy bardzo często kończyło całą walkę. Ciężko początkowo było osądzić jak wygląda jego rozmówczyni w trakcie walki, ale z pewnością zakłada wtedy mundur, a nie te szaty.
- Ja? Powietrzem – powiedział i nawet uśmiechnął się delikatnie. – Wybacz. O dziwo muszę przyznać, że jesteśmy kolegami po fachu, gdyż ja również posługuję się oddechem pioruna. Tak z ciekawości. Kiedy ukończyłaś szkolenie?

- Zabawne... - mruknęła na odpowiedź, że oddycha powietrzem.
Nie mniej, trochę doceniała poczucie humoru. Czasem dobrze użyty, inteligentny żart, może znacznie poprawić tor rozmowy. Problem jednak w tym, że musiało o zostać wykorzystane umiejętnie. Na szczęście dla Shōtarō, zdaniem dziewczyny to było w porządku i wyszło nawet fajnie.
A potem powiedział, czym on sam oddycha, gdy morduje demony. Gdy dowiedziała się, że Tachibana również należy do pioruna, uniosła zaciekawiona brew i po raz kolejny zlustrowała go spojrzeniem. Fakt, drobna sylwetka chłopaka pasowała do pioruna. Oddechu, który bazował na szybkości i zręczności, a który mocno zyskuje na tym, gdy jego użytkownik jest po drobniejszej stronie.
- Egzamin przeszłam około pięciu lat temu - odpowiedziała ze spokojem. - A ty, Tachibana-san? Jak to było z tobą?
Skoro sam podjął temat, postanowiła go kontynuować. Chciała dowiedzieć się więcej o tajemniczym rozmówcy. Z tego co zauważyła, on przyjmował podobną taktykę. Odpowiadać na pytania, ciągnąć rozmowę - a warto było, bo była interesująca - ale nie opowiadać o sobie zbyt dużo.

Żart może nie najwyższych lotów, ale sytuacyjny. Czasami nie trzeba było zapamiętywać jakichś długich elaboratów, bądź popisywać się historyjkami bądź sztukami. Czasami wystarczy jedno szybkie, celne stwierdzenie, które idealnie pasuje do sytuacji. Wystarczy chwila, krótki moment, aby wykorzystać słowa przeciwnika i obrócić je w coś zabawnego. Tachibanie ta sztuka wyszła. I może nie spowodował wybuchu śmiechu, ale to nie było jego zadaniem. Jego celem, który osiągnął był ten nikły uśmiech na ustach jego rozmówczyni oraz wesoły błysk w jej oczach. Po tym wiedział, iż osiągnął swój cel, a ona sama doceniła jego próbę. Piorun pioruna zrozumie jak to mówiła Saiyuri. Widział jak go ocenia wzrokiem. Jak bada jego predyspozycje. Zawsze tak było. Każdy oceniał się, aby zobaczyć jak silny może być jego oponent.
- Jakieś trzy lata temu. Tak więc jesteś jakby moją senpai – odrzekł i uśmiechnął się, a następnie skłonił z szacunkiem. Osoby poboczne mogły odebrać to jako coś co samuraj robi w stosunku do dobrze urodzonej kobiety. Dobrze. Niech tak myślą. W sumie to było interesujące. Była zabójczynią dłużej od niego, lecz nie wydawała się starsza. Wręcz podjąłby się stwierdzenia, że jest od niego młodsza. Fascynujące.
- Polowanie na demony połączone z byciem dobrą żoną. Dość interesujący pomysł Fujiwara-san – rzekł samuraj. Bardzo ciekawy pomysł.

- Więc tym milej poznać, mój kōhai - odpowiedziała na nazwanie jej "senpai".
Fakt, mimo że była jego senpai, a on jej kōhai, zgadywała, że to Tachibana miał więcej doświadczenia od niej, co nieco zakrawało o paradoks. Fakt, Fuijwara treonwała, wykonywała misje i starała się co najmniej nie zastać w miejscu, a rozwijać, ale często musiała godzić obowiązki zabójcy z obowiązkami wobec rodu. Tak, jak choćby poruszony temat małżeństwa.
- Nie do końca mój - westchnęła, wyraźnie niezadowolona. - To ojciec chce mnie wydać za mąż.
Po Sue doskonale widać było, że nie popierała tego pomysłu. Że zdaniem ojca ma się wydać za mąż i być/grać dobrą, kochającą żonę i spłodzić potomków. Wiedziała, że jako szlachetnie urodzona, to poniekąd było jej przeznaczenie. Ładnie wyglądać, ładnie pachnieć i nie narzekać.
Sue nie chciała takiego życia. Wolała poświęcić się w pełni byciu zabójcą. Nie nawidziła obowiązków i roli, jakie zrzuciło na nią pochodzenia, ale jeszcze bardziej nie nawidziła demonów, których z zimną krwią się sukcesywnie pozbywa.

Coś dużo się tych senpai u niego zbierało ostatnimi czasy, lecz tak już było. Dołączył dość późno do mistrza Dosana, gdzie wiele osób było już w trakcie treningu. Sam zaś nie słyszał o tym, czy mistrz szkoli nowych użytkowników oddechu pioruna. Znając go wykorzystuje każdą nadążającą się możliwość, aby poleniuchować. Sam Tachibana był mu wdzięczny, iż przyjął go na nauki, pomimo jego wieku. Mógł odmówić, odrzucić go, bądź pokazać w ciągu kilku tygodni, iż się nie nadaje i najlepszym rozwiązaniem byłoby odejście. Miast tego wyszkolił go i pozwolił realizować cel.
- Skądś to znam – rzekł Shoto z kwaśnym uśmiechem na twarzy. Najwidoczniej więzy rodzinne nie dotyczyły tylko jego czy Yony. Zapewne wielu potomków znamienitych rodów borykała się z takimi problemami. Mieli swoje cele czy obowiązki jako zabójcy, ale jednocześnie musieli pamiętać o ich powinnościach względem rodzin. Te zaś były czasami sprzeczne z tym czego oni sami chcieli. Każdy miał swój ciężar do niesienia. Nim jednak zdołał powiedzieć coś więcej na ramieniu zabójcy wylądował jego kruk wraz z wiadomością. Najwyraźniej czas wolny się zakończył.
- Wybacz Fujiwara – san. Jak widzisz obowiązki wzywają – rzekł ciemnowłosy i po odwiązaniu wiadomości skłonił się kobiecie na pożegnanie. – Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.
Po tych słowach musiał opuścić świątynię, aby udać się w kierunku swojego następnego celu.

z/t x 2

W drodze do świątyni, para zabójców demonów nie przestawała się przekomarzać. Ani Ruyjin, ani Yona nie ustępowali sobie na krok w słownej potyczce. Uwaga dziewczyny odnośnie stanu jego wzroku nie umknęła jego uwadze. Fakt, nieco sobie uprościł sprawę używając słowa 'czerwień' w przydomku, który jej nadał, jednak uważał, że włosy zabójczyni są bardzo charakterystyczne i zarazem piękne. Rzecz jasna, nie była to informacja, z którą zamierzał się z nią dzielić tak po prostu.
- Aj tam, detale. W moim fachu najważniejsze jest gorące, pełne pasji serce. Reszta, to dodatek - odpowiedział jej z czarującym uśmiechem, przykładając pięść do klatki piersiowej, dokładnie w miejscu najważniejszego mięśnia.
Sądząc po reakcji Yony odnośnie bioder, odniósł wrażenie, że być może nieco musnął jej bardziej czułą stronę. Przynajmniej tak wynikało z jej wypowiedzi.
Nie może mieć dzieci... hm...
Takie stwierdzenie mogło oznaczać kilka rzeczy, jednak nie zamierzał dalej drążyć tematu, który poruszył swoim głupkowatym tekstem. Był na tyle samoświadomy, że tego typu sprawy są bardzo wrażliwe dla płci przeciwnej, bez względu na okoliczności. Ani się obejrzał, Yona zniknęła w tłumie, więc podążył żwawym krokiem za nią.
- Nie nauczył cię nikt iść normalnie w parze?! - zawołał do niej, po czym wziął łapczywy oddech w nieco nieodpowiednim momencie... i zakrztusił się dymem z własnej fajki.
Ryujin lubi obserwować reakcję ludzi, a Yona była bardzo interesującym obiektem dla tego typu działań. Niczym jesienny liść, tańczyła wśród tłumu, poruszana siłą woli zamiast kaprysami wiatru. Zaraził ją swoim humorem i głupkowatymi odzywkami. Byli sobie towarzyszami zaledwie kilka chwil a już czuł między nimi jakąś formę pozytywnej energii. Świadomość tego sprawiała, że złośliwy uśmieszek nie potrafił spełznąć z jego ust.
- Widzę że się świetnie bawisz - odpowiedział, obserwując jak Yona zgrabnie wiruje wokół, próbując zwalczyć tytoniowy dym słodką wonią kadzidełka, które dzierżyła.
- Nie boje się potworów - odpowiedział z pewnością w głosie i jednocześnie jakby mniej wesoło, niż zwykle. Pod pewnym względem był człowiekiem kontrastu - z jednej strony potwór mógł go pozbawić życia a tym samym położyć kres jego obiecującej karierze, z drugiej strony, gdzieś w głebi serca trzymał swojego rodzaju pragnienie śmierci, które sprawiało, że był osoba nieustraszoną. Co było źródłem tego pragnienia? Był to sekret tak dobrze ukryty, że nawet gdyby sam siebie o to zapytał, nie potrafiłbym odpowiedzieć.
W końcu prawie dotarli do świątyni. Wyglądało na to, że Yona miała dla niego pewną opowieść. Z tymi słowami, jego oczy rozszerzył się z zaciekawieniem. Zaciągnął się mocno z fajką i buchnął wielkim strumieniem dymu z siłą godną kowalskiego miecha.
Mój słuch należy do Ciebie - pomyślał sobie, ciekawy, o czym będzie cała to historia. On poznał zło dawno temu, kiedy los i konieczność zepchnęło go na ścieżkę przestępcy, z której ledwo uszedł cały.
- Niech zgadnę, będzie dużo krwi i potworów, a ona końcu ktoś umiera? - odpowiedział, przywołując sobie w głowie typowe historie, bajki i opowieści, którzy ludzie lubią sobie opowiadać późnym wieczorem w gospodach, albo matki swoim niegrzecznym dzieciom.

"Gorące, pełne pasji serce." Przymrużyła lekko powieki, spoglądając na swoją klatkę piersiową. Była w kropce. Na moment zapomniała o temacie i już czuła się skołowana. Najpierw mówił o jej włosach, a teraz sercu? Pokręciła w ciszy głową, wszak za brak znajomości na barwach go nie będzie karcić. Westchnęła jedynie, mówiąc z lekkim przekąsem w głosie - Zdecydowałbyś się w końcu.
Oglądając się za siebie, zrozumiała, że pozwoliła sobie na za dużo. Gdy jej się tak dobrze rozmawiało, nawet nie zwróciła uwagi, kiedy zaczęła przebierać szybciej nogami. Krok za krokiem kreowała między nimi coraz większą przepaść. Ostatecznie stanęła, lekko pochylając do przodu ciało, zaś dłonie splatając za plecami - No już już, mam Cię potrzymać za rękę, żebyś się nie zgubił? - zapytała z szerokim uśmiechem, wystawiając dłoń w jego stronę. Jeśli Ryujin spróbował ją złapać, w ostatnim momencie zabrała kończynę, odskakując do tyłu - Urocze - zaśmiała się cichutko, zgrywając się z szumem wiatru - tworząc dźwięczną harmonię.
- Ciężko inaczej. Mamy dobrą pogodę i towarzystwo, wcale nie jest mdłe - przyłożyła palce do czoła, spoglądając w turkusowe niebo. Płomienna kula mogła doskwierać ludziom nie z tego terenu, ale dla niej to był chleb powszedni. Gdzieś nawet wypatrzyła czarne ptaszysko o połyskliwych chmurach - Inny zabójca? - zapytała w myślach, mrużąc przy tym oczy. Tylko... Do kogo należał?
Nie bał się potworów... Czy w takim razie, kiedyś podzieli los Hanshina? Kowala pałającego gorącą nienawiścią do demonów? Nieustraszony mężczyzna, którego dłużej nie było z nimi. W ciszy, przypomniała sobie o nim oraz obietnicy, wydającej się teraz pustymi słowami - Co myślisz o klejnotach? - wyrwało się jej przypadkiem.
Byli już niedaleko. Te same drzewa, cisza przerywana od czasu do czasu śpiewem ptaków. Wydeptana droga, a później ogromna brama torii. Niemal czuła, jak aura tego miejsca diametralnie się zmienia po przejściu pod rubinowym łukiem. Bez pospiechu schyliła zgodnie z tradycją głowę i przeszła na zewnętrzną część ścieżki, robiąc miejsce na środku dla przechadzających się tędy bóstw - Dziewczyna bez żadnego konkretnego imienia, przeszła tą samą drogą z kataną w ręku. Była już noc, więc zostawiła swój oręż wśród tych drzew, bojąc się, iż miała większe szanse jako zwykła mieszczanka, niż początkująca zabójczyni demonów - przerwała na moment, skacząc po pojedynczych stopniach, aż dotarła do góry - Zgodnie z tradycją, obmyła się z grzechów i podeszła przed świątynię - ruszyła wolnym krokiem, chwytając nonszalancko za drewnianą łyżkę. Nabrała na nią wodę, przelała ją do lewej ręki i upiła małego łyka. Następnie cicho splunęła obok, odłożyła przedmiot i przeszła spokojnie pod barwne sznury przyczepione do dzwonów. Kiedy wystawiła dłoń do góry, spojrzała na niego przez ramię - Wolisz popatrzeć z boku, czy będziesz mi towarzyszył? - zapytała miękkim głosem, dając mu chwilę do namysłu.
Niezależnie od jego decyzji, pokłoniła się nisko, jednocześnie rzucając wolną dłonią monetę. Metal odbił się od drewnianej kraty, tańcząc w powietrzu. Unosząc ciało do góry, spojrzała, jak krążek z hukiem spada w ostatnią dziurę i uderza o drewniane dno. Wtedy trafiła się okazja, aby pociągnąć za sznur trzy razy i dać o sobie znać - Znała dobrze instrukcje, więc podążała za każdą z nich. Co prawda, miała jeszcze kadzidło, ale obejdziemy się bez niego. W ciszy złączyła dłonie, zamknęła oczy i poczuła, że nie jest sama. Inna prezencja jej towarzyszyła, potwór o twarzy człowieka - kontynuowała cichszym głosem, wpatrując się pustym spojrzeniem w ołtarz - Może i dziewczyna zrobiła dobrze, nie biorąc swojej barwnej katany. W końcu nie mierzyła się z byle demonem. Za pierwszym razem podczas samotnej podróży spotkała Uesugi Kiyo, rządzącą Osaką. Wbrew oczekiwaniom nie rzuciła się na nią z pazurami oraz ostrymi niczym brzytwa zębami, ucięły w tym miejscu rozmowę - odwróciła spojrzenie i skupiła się na poletku ziemi, gdzie rogata wtedy stała. Białe niczym śnieg włosy, krwistoczerwone oczy oraz typowe dla ich gatunku rogi. Zrobiła krok w tamtą stronę, pamiętając jej głos oraz postawę. Czyste usposobienie arogancji oraz wyższości, otoczone słodkim zapachem kadzidła.
Nawet nie zauważyła, kiedy stanęła tuż przed Ryujinem z wyciągniętą kataną - Obiecała wtedy sobie, że jeśli spotka ją po raz drugi, stanie do walki jako zabójczyni demonów, wszak kto by uwierzył, iż zabija jedynie złych ludzi. Była taka zła jak każdy z nich... - szybkim machnięciem dłoni, schowała Benihime i przykucnęła - Wybacz, jeśli Cię przestraszyłam.

Ryujin prychnął śmiechem, niemal upuszczając fajkę, kiedy zaproponowała mu podanie dłoni. Obserwując ją po zachowaniu, spodziewał się kolejnego psikusa. A zresztą, nawet gdyby nie była to jedna z jej zabawnych sztuczek i tak by tego nie zrobił.
- Kuszące, ale podziękuje. Moja spocone łapska kowala nie są tego godne, heheh... - odpowiedział, nie połykając przynęty i ruszając za nią dalej.
Miasto o tej porze dnia było bardzo ruchliwe i rzeczywiście łatwo było się nawzajem zgubić, na szczęście zawsze mógł ją rozpoznać w tłumie po kopcącym dymie z jej kadzidełka.
- Trudno byłoby się z tobą nie zgodzić - potwierdził słowa energicznej zabójczyni.
Po chwili ciszy dziewczyna rzuciła do niego pytaniem odnoszącym się do trochę do jego fachu. Wyobraził sobie w głowie piękne kamienie, które czasem umieszczane były w broni, aby nadać im unikalny charakter.
- Nie jestem fanem - odpowiedział, kręcąc głowa - cenie sobie użyteczność ponad wygląd. Dlaczego pytasz?
W tym czasie dotarli na miejsce. Ryujin nie lubił świątyń, całej tej otoczki, rytuałów i tak dalej i tak dalej. Wielu było śmiertelnie poważnych jeśli chodzi o bóstwa i miejsca kultu, ale to nie było jego broszką. Był zbyt praktyczny z natury, aby się tym przejmować. Dziarsko ruszył za nie, stopień po stopniu, ku górze.
Yona sprawiała wrażenie bogobojnej tradycjonalistki. Nie był to jego typ, jednak nie brakowało mu ciekawości aby obserwować jej kolejne poczynania. Atmosfera wśród cieni drzew i szumiącego wokół życia była niemal sielankowa, w przeciwieństwie do historii, którą Yona miała przygotowaną dla niego.
Obserwował z uwagą jej poczynania. Pozwolił sobie jedynie na zgaszenie fajki, świadom, że mogłoby to ją niepotrzebnie rozgniewać, czego oczywiście nie chciał.
- Wolę popatrzęć. To nie są moje klimaty, prawdę mówiąc. Za to ty.... - wyraził swoje spore zainteresowanie jej podejściem, łapiąc się przy tym za podbródek - wyglądasz na tą, co podchodzi do tego bardzo poważnie
Obserwując jej ruchy i ton szybko zrozumiał, że nie była to żadna bajka, tylko prawdziwa historia. Tylko dlaczego akurat chciała mu o tym opowiedzieć?
Ciekawość nie dawała mu spokoju.
- Podejście, że brak broni w czymkolwiek pomoże, wydaje się być naiwne - skomentował - zwłaszcza jeśli miała się mierzyć z demonem - kontynuował, nieustannie przy tym obserwują jej kolejny kroki, zupełnie jakby w pamięci odtwarzała pewną scenę. Czyżby ta tajemniczą dziewczyna była ona z przeszłości? Jakieś niekończone porachunki?
Tak bardzo przypomniało mu się to, co poprzysiągł sobie dawno temu. Był ktoś, kogo chciał zniszczyć, za to, co wyrządził jego rodziny. Pragnienie zemsty, duszone na codzień, momentami wybuchało w nim, rozpalając go do czerwoności. Wtedy czuł sie zdolny do najgorszych okropieństw, byle tylko nasycić swoje pragnienie vendetty.
Zanim się obejrzał, zorientował się Yona mierzy swoją zabójcza broń w jego stronę. Podmuch wiatru przerwał nieskazitelną ciszę. Ich włosy i ubrania zatrzepotały, poddając się energii żywiołu. On jednak pozostawał niewzruszony. Spoglądał jedynie prosto w jej oczy, kiedy chowała z powrotem swoją dłoń.
- To twoja historia czy byłaś świadkiem tamtych zdarzeń? - zapytał, szukając potwierdzenia we własnej teorii. Obrócił się od niej, ignorując jej przeprosiny. Kilka kroków dalej, spoglądał na majestatyczny budynek, który wyrastał tuż przed nim
- Ludzie, demony, zło... dla mnie to wszystko jedno. Różnica jest tylko, że demony pożerają ludzi, aby przetrwać... - odpowiedział bardzo poważnym jak na niego tonem - ale ludzie też są do tego zdolni. Wystarczy odrobina głodu i desperacji... sam wiem, jak to jest. Zabijanie ludzi dla przykładu, albo dla zwykłej zabawy. Nasz świat to jeden wielki ściek. Nawet jakbyśmy wybili wszystkie demony, to wciąż pozostaną demony w naszych sercach.
Obrócił głowę na bok i spojrzał na nią jednym okiem, bacznie obserwując jej zachowanie.
- I co dalej?