Westchnął wyczuwając zmianę tonu u Kitsune, jej było winą iż sięgnęła po jego pomoc. Musiała liczyć się z tym, że kilka pytań skoro nie raczyła sama mu przedstawić tego wszystkiego już na samym początku. Nie miał zamiaru jednak się o to wykłócać, nie przyniosłoby to prawdopodobnie żadnego efektu. Zresztą jeśli tylko uzna iż przy niej robi się zbyt niebezpiecznie to przy pierwszej okazji porzuci ją i zostawi na śmierć. Mógł jej pomagać tak długo jak coś na tym zyskiwał, nigdy jednak nie zaryzykuje swojego życia dla innego demona. Było to sprzeczne z jego naturą. Nie było jednak co się teraz nad tym rozwodzić, dostał informację jakie chciał i mógł dzięki nim działać. Wiedział czego szukali i gdzie, wiedział kogo może się tam spodziewać. Pozostało jedynie wkraść się do środka i zniknąć nim ktokolwiek ich zauważy. Korciło go by odpowiedzieć jej w jakiś kąśliwy sposób, jednakże odpuścił sobie to dla swojego spokoju. Ostatnie czego teraz potrzebował to jakaś awantura.

— Tym bardziej nie rozumiem fascynacji Rintarou, On jest jak słońce. Prędzej czy później obróci Cię w popiół byś nie zasłaniała jego blasku — Powiedział białowłosy spoglądając na towarzyszącą mu lisice.  Po czym zwróci wzrok przed siebie, dochodziło do niego, że w tej kwestii był hipokrytą. Sam wszak miał obsesję na punkcie flecisty. Choć On chciał jego zguby, chciał by ten cierpiał jak najdłużej by na koniec spojrzeć na niego z góry i zakończyć jego cierpienia — Wiem o co Ci chodzi, jest taki że prędzej czy później zbiorą się osoby chcące jego zguby. Staniesz wtedy z nim czy przeciw niemu? — Rzekł po czym spojrzał w nocne niebo — Nie musisz na to odpowiadać, po prostu miej to w pamięci — Zakończył podziwiając uwielbione przez siebie gwiazdy.

Prawie dotarli do celu, posiadłości szanowanego klanu Uesugi i ku jego zdziwieniu. Kitsune miała plan, był On co prawda niezwykle prosty ale lepsze to niż nic. Spodziewał się raczej po niej jakiegoś śmiechu i zrzucenia odpowiedzialności na niego lecz mylił się na szczęście. Teraz jeśli spadną z okna to będzie wina jej planu. Pierwszą przeszkodą na ich drodze był mur, jego towarzyszka przygotowywała się do tego podczas gdy on po prostu zmodyfikował swoje pazury na szpony do wspinaczki, z ich pomocą zaczął wspinać się na mur. Gdy tylko wspiął się na górę to rozejrzał się w poszukiwaniu potencjalnej straży i o ile Kitsune jeszcze nie weszła to wystawił w jej stronę dłoń —Załatwmy to szybko i cicho — Mruknął jakby od niechcenia i jeśli kobieta o liliowych włosach zaakceptowała jego pomoc to udzielił jej takowej. Następnie zszedł na dół i zaczął szukać jakiegoś otwartego okna w posiadłości by i je sforsować.

To nie tak, ze Rintarou był inny niż wszystkie demony. Wręcz przeciwnie. A jednak miał ten dziwny błysk w oku, który przyciągał do niego innych. Ten szelmowski, odrobinę sarkastyczny uśmiech, ten spokojny trochę wyrachowany sposób bycia. Przejrzał ją. Wystarczyła chwila, żeby od razu zauważył jak naprawdę się czuła. Wtedy na trybunach sięgnęła po miecz tylko przez słowa Katsu, a Flecista od razu to zauważył. Krótka wymiana słów, jedno następne spotkanie, a stał się dla niej formą odległego idola. Kogoś nieosiągalnego do kogo po prostu wzdychała. Na słowa Ichitaro naburmuszyła się lekko. Wydęła policzki prychając pod nosem z niezadowolenia. Oczywiście, że miał rację. On znał Rintarou najlepiej. Przynajmniej zdecydowanie lepiej niż ona, a mimo to prawda bywała po prostu nieprzyjemna.

Słysząc jego pytanie westchnęła cicho dając za wygraną. Nie znała odpowiedzi. Może właśnie nigdy nie miała jej poznać, a może pozna ją szybciej niż by sobie tego życzyła.
- Uhm. Zapamiętam - dodała ciszej, bo rozmowa wydała jej się nagle poważniejsza niż w ogóle zamierzała. Odrobinę przytłaczająca.

W końcu po jakimś czasie dotarli na miejsce. Jej plan nie był wybitny, ale nigdy nie myślała za bardzo na wyrost. Była za to świetna w improwizacji, a jak. Rozejrzała się jeszcze upewniając, że nikt za nimi nie szedł. Stanęła przed murem, na który Ichi zdążył się już wspiąć. Chciała coś powiedzieć, otworzyła usta i wtedy zobaczyła jego wyciągniętą dłoń. - Oh - wypuściła spomiędzy ust chwytając niepewnie jego dłoń. Podciągnął ją bez problemu, a ona z uśmiechem na ustach dała u się wciągnąć. Wyglądała na szczęśliwą, jak by sprawił jej jakiś miły prezent. Bo właśnie tak było. Kitsune chciała być po prostu tą jedyną księżniczką. Komplementy jak i miłe gesty działały przy niej cuda. Zeskoczyła z muru bez problemu dotykając bosymi stopami miękkiej trawy. Ruszyła przed siebie stawiając cichutkie, lekkie kroki. Trzymała gęstych drzew wokół posiadłości, żeby nie rzucać się w oczy. Nie patrzyła więcej na Ichiego próbując ukryć zabarwione na różowo policzki. Po krótkim spacerze w końcu dostrzegła niedomknięte okno na pierwszym piętrze. Nie było zbyt wysoko, a jednak musieli skoczyć, żeby go dosięgnąć.

Tak więc bez zastanowienia odwróciła się w stronę Ichitaro i z najbardziej rozbrajającym uśmiechem wyciągnęła do niego dłonie, żeby ją podniósł.
- Dobrze? Tylko ten jeden raz ...

Uwielbiał mieć rację, dawało mu to jakąś satysfakcje. Zwłaszcza gdy mógł wytykać błędy swoim pobratymcom i to tym silniejszym. Dawało mu to uczucie wyższości, którym to zazwyczaj jego "kompani" przytłaczali. To co jednak napawało go większą radością to świadomość, że przyznała mu rację co do Rintarou. Mimo uwielbienia jakim go darzyła to przyznała mu rację, że jest fałszywy i najbardziej "podłym" wśród nich. To będzie chciał w niej jeszcze bardziej zaszczepić, by poczuła się zagrożona, bo wtedy mógł albo oddalić ją od flecisty lub zwrócić przeciw niemu. Obie opcje były dla niego korzystne o ile uda się do tego doprowadzić, musiał pozbawić Rintarou wszystkich jego atutów i sojuszników by móc nasłać na niego własnych popleczników. Zdradziecka Pieśń, zapłaci mu za to że zamiast uwolnić węża to nadepnął mu na ogon. Ichitarō miał zamiar pokazać mu, że nie jest już dłużej niewolnikiem. Jego ambicje były wysokie, wszak marzył by znaleźć swe miejsce wśród dwunastu.

Mógł uznać to za niezwykle ciekawe zjawisko, sam stronił od dotyku innych demonów bo najprościej w świecie im nie ufał. Natomiast Kitsune była zupełnie inna, lgnęła do innych niczym ćma do ognia. Nie zważając na to czy było to bezpieczne czy też nie, było w tym coś dziwnie ludzkiego. Przynajmniej tak uważał On, obserwował wszak czasem ludzi i ich szczenięta, szukali oni kontaktu ze sobą jak zwierzęta stadne by poczuć bezpieczeństwo. To jednak sprowadzało na nich niebezpieczeństwo, w postaci drapieżników takich jak On czy Ona. Im więcej ofiar tym lepiej wszak, zwłaszcza gdy i tak zamierzało się już opuścić dany obszar. Ona jednak wyglądała i zachowywała się jakby z chęcią przesiadywała w tłumie, zwłaszcza gdyby ten ją chwalił czy by też jej usługiwał. Był pewien, że jego gest odebrała jakoby traktował ją jak nie wiadomo kogo, a On po prostu chciał to mieć już za sobą. Przyśpieszał całą tą kradzież by móc oddalić się stąd nim nadejdą kłopoty. Ruszył za nią chowając dłonie w rękawach swojego kimona.

Spojrzał na nią znudzonym wzrokiem i westchnął podnosząc głowę w górę. Jego postawa dawała wyraźny przekaz iż był tym zażenowany i właśnie pytał się gwiazd za jego grzechy go to spotkało. Za to, że zjadł za mało ludzi? Czy też może to kara za to, że nie przemienił jeszcze Shirei by ta kroczyła u jego boku przez resztę wieczności jaka go czekała. Opuścił głowę w dół i przewrócił oczyma łapiąc Kitsune za biodra i podnosząc ją w górę.
— Wisisz mi za to jeszcze jedną przysługę, nie wspomnisz Rintarou o tym czego będę od Ciebie chciał w ramach zapłaty — Rzucił niebieskooki podnosząc demonice tak by mogła stanąć na jego barkach. Rozejrzał się na boki i dostrzegł poruszenie się gdzieś w oddali, być może był to patrol? — Pośpiesz się — Syknął demon wiedząc iż będzie musiał albo sam się szybko wspiąć albo znaleźć gdzieś kryjówkę.

Traktowała całe przedsięwzięcie niczym dobrą zabawę. Humor jej dopisywał i chociaż mogło się wydawać, że nic ani nikt nie mógł go popsuć tak naprawdę granica u niej będzie radością i złością była wyjątkowo krucha. Zmienna, zależna od najmniejszych problemów. Od jednego słowa. Ichitaro poznał ją od tej lepszej strony. Nie miał jeszcze okazji dostrzec jej prawdziwego gniewu. Na swoje szczęście. Nie bez podstaw niszczyła i zabijała tylko dla własnego widzimisię. Rintarou chociaż pewny siebie, o duszy manipulatora, sam zasypywał ją komplementami. Tak na wszelki wypadek, bo w walce jeden na jednego niekoniecznie miałby przewagę. Ichi przypominał jej trochę flecistę, ale miała na tyle taktu, żeby mu o tym nie wspominać. Widziała, że się dusił. Chyba po części nie chciał stanowić zaledwie pionka Rintarou. Może próbował zająć jego miejsce? Nie miało to dla niej większego znaczenia. Patrzyła wyłącznie na swoje korzyści. I na Katsu.

Pisnęła cichutko, radośnie kiedy ją uniósł i bez żadnego problemu prześlizgnęła się przez otwarte okno. Nie zniechęcała ją jego naburmuszona mina. Ani trochę.

- Nic ci nie wiszę i sam się pośpiesz - odparła przerzucając na plecy długie liliowe włosy, żeby jej nie przeszkadzały i jak gdyby nigdy nic wyciągnęła w stronę demona dłoń, żeby wciągnąć go do środka. (Jeśli Jeszcze tego nie zrobił). Wcale jej nie przeszkadzało, że rozmawiali ze sobą niczym dzieciaki z podstawówki. Pokoik był malusieńki zasypany różnymi gratami do sprzątania. Widocznie trafili na jakiś składzik na piętrze. Od razu doskoczyła do drzwi powoli naciskając na klamkę. Najpierw wyłoniła zza framugi głowę z nastroszonymi lisimi uszami. Rozejrzała się na boki korytarza i odetchnęła z ulgą, bo póki co pozostali niezauważeni. Wyszła na korytarz rzucając krótkie spojrzenie na Ichiego.

- Ja sprawdzę kolejne na prawo a ty na lewo? - Zaoferowała i jeśli się zgodził ruszyła do pierwszych drzwi. Nie zamierzała jednak marudzić gdyby wolał poruszać się we dwójkę. W końcu nie wiedzieli na co mogli trafić w posiadłości. Potencjalnie na sporo jedzenia. Całkiem zgłodniała przez te słowne przepychanki.

Nikt nie zarzuci mu teraz tego, że przynajmniej nie spróbował zdobyć kolejnej przysługi u lisicy, nie udało się to trudno. Nie miał czasu ani chęci by dalej drążyć ten temat bo nic by to nie przyniosło, dlatego też przyjął dłoń Kitsune i z jej pomocą wdrapał się do środka. Uniknęli w ten sposób wykrycia przez jeden patrol, więc niebieskooki odetchnął z ulgą. Tak długo jak unikali zbędnego zamieszania to mógł trzymać się liliowłosej, nie był jednak w żaden sposób z nią związany. Jeśli zrobi się za gorąco to zostawi ją, a w "najgorszym" wypadku to wrzuci ją w ogień by uciec. Mimo, że starał się od tego powstrzymać to prychnął na samą myśl o tym. Tak bardzo starał się sprawić by przestała ufać Rintarou, tak bardzo ją przed nim ostrzegał. Nie przestrzegł ją jednak przed samym sobą, prawdziwym wężem.

Rozejrzał się po składziku z niezadowoleniem stwierdzając iż to na pewno nie było miejsce, którego to szukali. Westchnął z tego powodu niezadowolony i wyjął swoją maskę, którą to natychmiast założył. Spojrzał jeszcze na Kitsune i wysłuchał jej "planu" przeszukania budynku, tu musiał przyznać jej rację. Rozdzielając się przeszukają większy teren w krótszym czasie, zwiększają szanse na znalezienie błyskotki lisicy. Po chwili namysłu biały wąż zmienił kolor swoich włosów na ciemnobrązowy — Może być, tylko jedna prośba. Postaraj się nie rzucać w ludziom w oczy — Rzucił Ichitarō wskazując na swoje własne, a następnie na te należące do kobiety.

Po tych słowach Ichitarō podszedł do drzwi mu wskazanych i odsłonił je delikatnie, by spojrzeć czy przypadkiem nikogo nie było przed nimi. Dopiero po upewnieniu się, że jest w miarę bezpiecznie otworzył je szerzej i wyjrzał na korytarz. Tym razem ujrzał jak za zakrętu wychodzi dwójka strażników, dlatego też prędko schował głowę i czekał aż ci zbliżą się do składziku. Gdy tylko ta chwila nastąpiła to wystrzelił jak wąż przez otwarte drzwi i pochwycił dwójkę strażników wciągając ich do składziku, tam paroma ciosami obezwładnił ich i następnie związał uprzednio pozbawiając jednego jego zbroi. Przebrał się za tego strażnika, wziął jego broń i ruszył w poszukiwaniu kwater należących do Kiyo. Zaglądał do wielu pokoi lecz bez większych sukcesów.

Słysząc jego prośbę przewróciła teatralnie oczami. Jej lisie uszy oklapły powoli znikając pod ładnymi lilowymi puklami, a pazury nad dłoniach zamieniły się w smukle, ludzkie palce.
- Niech będzie - rzuciła rozbawiona zakładając kaptur na głowę. Skoro tak bardzo mu zależało. Sama nie miała nic przeciwko. Może był zbyt pyszna, zbyt pewna swoich umiejętności, że gdzieś po drodze przestała się bać? Nieśmiertelne życie jedynie podsycało jej ego, które jak to u demów nie należało do najmniejszego.

Wychodząc ze składziku ruszyła w przeciwną stronę niż Ichitaro. Zaczęła przechadzać się korytarzem nasłuchując potencjalnego zagrożenia. Chociaż nie wspomniała demonowi nie był to jej pierwszy raz w posiadłości. Kiedyś spotkała się tutaj z samą Księżniczką Osaki i niewiele myśląc postanowiła ją zastąpić. Weszła do jednej z komnat, która wydała jej się większa. Drzwi nie były zamknięte, więc od razu za nimi zniknęła. Pokój był przestronny. Ładny i schludnie urządzony. Bez przesadnych zdobień i przepychu. W środku nie było nikogo, więc z wielkim zainteresowaniem zaczęła przyglądać się poszczególnym przedmiotom próbując ustalić czy miejsce miało coś wspólnego z Kiyo czy z kimś innym z rodziny. Wtedy jej szczupłe dłonie natrafiły na łądne malowidło. Przedstawiało młodą dziewczynę o ładnej buzi i chłodnym spojrzeniu.
- Uesugi Kyoran - przeczytała podpis na dole obrazka.

Przemierzała jeszcze chwilę korytarz słysząc za sobą nadchodzące kroki. Wydawało jej się, że powoli przypominała sobie, które drzwi prowadziły do gabinetu Kiyo. Może było to tylko szczęście, może uśmiech losu lub niezawodna pamięć samego demona, gdy w następnej próbie weszła do właściwego pokoju. Z uśmiechem na ustach zaczęła przemierzać pogrążony w ciemności pokój podchodząc do szuflady, do której przed poprzednią wiosną Kiyo włożyła jej błyskotkę. Wystarczyło, żeby mocniej szarpnęła, a ta z chrupnięciem wyrwała się z zawiasów. W środku znajdowały się przeróżne papiery i na wierchu złoty naszyjnik z zawieszką, którą szukała. Z uśmiechem na ustach przełożyła naszyjnik przez głowę.

Odwiedzał pomieszczenie za pomieszczeniem i wciąż nie mógł znaleźć tego czego szukał, wprawiało go to w stan coraz większej irytacji zwłaszcza że musiał coraz bardziej uważać by uniknąć wpadki. Za każdym razem gdy mijał strażników to wydawało mu się, że patrzą się na niego podejrzliwie. To zaś przyprawiało go o dreszcze, bo zorientował się że w zasadzie to wyróżniał się nieco od nich. Chodził w końcu sam, kiedy reszta straży patrolowała korytarze dwójkami. Przeczuwał, że to będzie powodem dla którego w końcu spali swoją przykrywkę i będzie musiał opuścić błyskawicznie mury posiadłości klanu Uesugi. Zostało mu mieć nadzieje, że jego towarzyszka i prowodyrka całego tego zamieszania miała większe szczęście w szukaniu. Nie ustalili jednak jak się po tym wszystkim znajdą więc mężczyzna miał zamiar poszukać jeszcze chwilę po czym planował wrócić do pokoju przez który dostali się do środka.

Jego plany miały jednak ostatnio to do siebie, że lubiły się psuć w połowie ich realizacji. Gdy wracał do punktu wyjścia to jeden ze strażników zaskoczył go od tyłu, położył dłoń na jego ramieniu i chwycił mocno. Następne co Ichitarō poczuł to to jak coś przypominającego szpikulec wbiło się pomiędzy jego żebra i przeszło dalej naruszając jego narządy wewnętrzne. Wstrzymał się od krzyku bo przed sobą ujrzał niczego nieświadomych strażników. Musiał udawać, że wszystko jest w porządku dlatego nie zareagował gdy wyjęto z niego szpikulec. Napastnik pchnął go nieco do przodu, co zainteresowało innych strażników — Powinniśmy być na zewnątrz, ale mój kompan nieco zaspał — Wyjaśnił mężczyzna na co strażnicy wzruszyli ramionami i ruszyli dalej. Człowiek zbliżył się zaś bardziej do Ichitarō by ten usłyszał jego szept — Rozwiążemy to na dworze, demonie  — Powiedział cicho zabójca, ujawniając białowłosemu swoją tożsamość. W końcu kto inny mógł go wykryć, biały wąż skinął głową a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Jeśli taka była wola jego przeciwnika to właśnie tam rozerwie go na strzępy w ramach pożegnania z posiadłością Uesugi.

Potulnie przeszedł za przeciwnikiem na obrzeża posiadłości, jego rywal szukał ewidentnie miejsca gdzie to będzie mógł walczyć z demonem bez świadków. To pokrywało się z planem Ichitarō, który też nie chciał akurat zwracać na siebie uwagi Uesugi. Chciał zarżnąć tego szczura, który zaatakował go od tyłu po czym planował opuścić to miejsce by zapewne nigdy już tu nie wrócić. Dlatego też przywrócił swój naturalny wygląd i spojrzał na zabójcę, ten nie czekał aż demon coś powie tylko od razu przystąpił do ataku. Przyjął niską pozycję i wyskoczył do przodu w akompaniamencie trzasków jakie to wywołują błyskawicę. Demon ledwo co zdążył podnieść gardę gdy to katana zabójcy pozbawiła go połowy lewej ręki.  Tym samym jednak zabójca zbliżył się do niego więc Biały Wąż wykorzystał to by posłać w stronę wroga trującą chmurę za sprawą swoich kłów jadowych. Jego przeciwnik chcąc czy nie chcąc biorąc kolejny oddech, przyjął do organizmu dawkę trucizny. Teraz demon musiał tylko poczekać aż ta zbierze swoje żniwo.

Rany:

Była w swoim żywiole. Sprawdzała kolejne pomieszczenia, grzebała w różnych bibelotach i przede wszystkim bawiła się doskonale. Nigdy nie przypuszczałaby jak inaczej spędzał ten wieczór Ichitaro. W końcu obydwoje robili dokładnie do samo. Patrząc odrobinę za długo na malowidło młodej szlachcianki nie umiała się powstrzymać. Przekręciła lekko głowę w bok, jak by się nad czymś zastanawiała i wysunęła przed siebie pazur. Materiał płótna rozdarł się bez problemu, gdy ostrym szponem wycięla namalowanej Kyoran kocie uszy i wąsy. Zachichotała pod nosem. Jak śmiesznie.

W końcu jednak udało jej się dotrzeć do wymarzonego pomieszczenia. Miała wrażenie, że garstka strażników jaką dzisiaj minęła była naprawdę niewielka. Pewnie Ichi nie miał za to tyle szczęścia. Chciało jej się śmiać na myśl jak się trudził w unikaniu całego tuzina ludzi, gdy ona swobodnie wertowała po kolejnych zakątkach posiadłości. Powód był bardzo prosty. Kiyo nie było w domu, nikt nie zaprzątał sobie specjalnie głowy pilnowaniem księżniczki, której obecnie nie było. Gdy co jakiś czas słyszała ludzkie głosy chowała się za kolejnymi drzwiami lub uczepiała szponami sufitu. Ludzkie oczy skąpane w ciemności były tak okropnie mierne.

Szperając po pokoju Kiyo w końcu zebrała swój złoty wisiorek. Założyła go na szyję, żeby przypadkiem się nie zgubił. Od razu zdecydowała się ewakuować z posiadłości nie wzbudzając większych podejrzeń. Poszła na tyły chyba trochę zapominając o Ichim, który dotrzymywał jej dzisiaj towarzystwa. Była pochłonięta sobą do tego stopnia, że pewnie by go tam zostawiła, gdyby przypadkiem podczas wyskakiwania z okna nie zobaczyła jego białej czupryny. Jego i strażnika.

Nie zastanawiając się za długo ruszyła w ich stronę swobodnym, wesołym krokiem.
- Ichi! - Pisnęła przyciszonym głosem wciąż z peleryną zasłaniającą lisie uszy. Wtedy przeciwnik ruszył w stronę demona z prędkością błyskawicy, aż przystanęła. - O - wyrwało jej się, gdy wzrokiem powędrowała za odciętą kończyną. - O nie teraz rzeczywiście jesteś jak jaszczurka.

Mężczyzna spojrzał w jej stronę jedynie ukradkiem zbyt pochłonięty walką z Ichim. Wiedział już, że miał przed sobą dwóch przeciwników. Kitsune jednak nie przepadała za brudzeniem sobie rąk. Tak więc niczym najbardziej pomocna sojuszniczka na świecie pokicała za plecy Ichiego zdając się kompletnie na niego. A może po prostu chciała zobaczyć jak walczył? Ciężko było powiedzieć, gdy jej usta wygięły się w lisim uśmiechu. Poczuła jak wzbierana w kątach ciemność powoli do niej szepcze. Nakłania, żeby coś zrobiła; żeby jej użyła. A ona? Ona jak zawsze nie mogła odmówić. Więc zaledwie machnięciem palcem w miejsce odciętej kończyny Ichitaro zaczęła tworzyć się nowa, wykonana z ciemności, którą mógł teraz używać jak swojej własnej. Przynajmniej na chwilę.

- Nie zbliżaj się! - Warknął do niej Zabójca, chociaż nie przejęła się tym robakiem za bardzo.
- Ichi! Ichi! - Kibicowała radośnie.

Pojawienie się Kitsune nie przyniosło tego czego oczekiwał po kimś takim, zamiast pomocy to ta przeszła za niego i zaczęła "motywować" go do dalszej walki. W takich momentach żałował, że zdecydował się współpracować z innym demonem. Jak na razie za każdym razem gdy to się działo to kończył źle. Współpraca z Kazumi? Nie dostał całej nagrody, choć tu mógł się sprzeczać sam ze sobą, że to akurat jego wina. W końcu przygoda z karawaną nauczyła go jedynie tego, że o zgrozo mógł polegać jedynie na słabszych demonach. Bo te pod wpływem strachu czy chęci skorzystania z niego niczym drabiny mającej pomóc im wspiąć się wyżej, rzeczywiście były użyteczne.  Teraz jednak pod ręką miał jedynie znacznie potężniejszą lisią pannice, która to przy pierwszej lepszej okazji zostawi go. Kto by pomyślał, że jego plan zostanie ukradziony, wszak sam też to planował gdyby zrobił się zbyt niebezpiecznie. Niestety nie było już mu to dane, musiał wygrać walkę albo przynajmniej doprowadzić do remisu by zmusić zabójcę do ucieczki. W końcu jeśli ich starcie zrobi się zbyt głośne to wzbudzą tym uwagę okolicznych mieszkańców. Ci zaś z całą pewnością poinformują o wszystkim Kiyo i inne demony uznające się za władców Osaki. Jakby nie miał już wystarczająco problemów na głowie.
Ledwo powstrzymał się przed wykrzyczeniem paru niepochlebnych słów w stronę Kitsune gdy to ta jednak łaskawie postanowiła ruszyć swoje cztery litery. No może nie dosłownie bo zamiast rzucić się do ataku to użyła swego daru by podarować mu nową kończynę. Chwilę przyglądał się swej nowej ręce po czym na jego twarzy powstał  uśmiech. Tyle musiało mu na razie wystarczyć, zregeneruje ramię po walce bo wpierw należało ją stoczyć. Niebieskooki naciął lekko swe ramię i obserwował jak krew wylatująca z rany skapuje na ziemię by przemienić się w cztery spore węże. Gady zaczęły pełznąć wokół swego pana by następnie podnieść swe łby na wysokość ramion Ichitarō. Cztery białe węże syknęły jednocześnie — Nie zwracaj na nią uwagi, to ja jestem twoim przeciwnikiem  — Rzucił obojętnym tonem bacznie obserwując swojego rywala. Czy tego chciał czy nie to wiedział co musi uczynić by osiągnąć przewagę. Jednak jakoś nie napawało go to optymizmem. Było to bardzo ryzykowne zagranie, a takie ostatnio źle się dla niego skończyło.
Białowłosy rozłożył szeroko ramiona zapraszając do ataku zabójcę, wężom kazał nieco się wycofać i skulić. W rzeczywistości jednakże napinały swe mięśnie i czekały by wystrzelić w kierunku zabójcy gdy ten znajdzie się w ich zasięgu bez możliwości ucieczki. Demon nie musiał długo czekać, obrońca ludzkości zaatakował go błyskawicznie skracając dystans i atakując go pięć razy. Ichitarō niby wiedział, że przeciwnik włada mieczem ale teraz wydawało mu się jakby ten spuścił na niego gniew burzy. Część ciosów udało mu się zablokować ręką wykonaną z mroku, jednak parę z nich przeszło przez jego ofensywne i nieznacznie uszkodziły jego brzuch czy ramiona. Przez moment wydawało się blademu demonowi, że to trucizna zebrała swe żniwo. Jednak w oczach rywala dostrzegł tą determinację i zrozumiał, że ten zbierał siły na ten jeden konkretny atak wycelowany w jego szyje. To była ta chwila, białowłosy wykorzystał ten moment by pokryć szyję białymi łuskami po czym dla pewności zablokował ostrze swoją własną dłonią. Dzięki temu zmniejszył siłę uderzenia i katana wbiła się w jego szyję być może w jednej trzeciej długości. Użył wtedy daru od Kitsune by wbić szpony w udo zabójcy by go chwycić. W tym momencie właśnie węże wystrzeliły w stronę wroga zatapiając swoje kły w kończynach zabójcy.
Mężczyzna czuł jak opuszczały go siły dlatego wolną ręką chwycił po jakiś mały okrągły przedmiot i rzucił w nim w twarz Ichitarō. Mała bomba dymna wybuchła na twarzy demona pokrywając go dymem, węże wtedy puściły zabójcę i owinęły się dla bezpieczeństwa wokół swego Pana. Wojownik błyskawic odskoczył daleko w tył i rzucił w stronę Kitsune spojrzenie pełne pogardy po czym prędko zaczął swoją ucieczkę. Usłyszał bowiem, że zbliżali się tutaj inni strażnicy zaalarmowani wybuchem i dźwiękami błyskawic. Niebieskooki demon, z poranioną przez wybuch twarzą sam opuścił chmurę dymu i skierował się w stronę murów posiadłości. Chciał teraz tylko jak najszybciej opuścić ten teren.

Rany:

Oczywiście, że nie zamierzała się wtrącać. Nienawidziła bezsensownie brudzić sobie rączek zwłaszcza, gdy była w tak cholernie dobrym humorze. Miała miłe towarzystwo w postaci gadziego demona, który nie dość, że jej pomagał to jeszcze nosił ją dzisiaj na rękach. Pzypominała kłębek szczęścia nucąc jakąś melodię pod nosem. W ogóle nie przejęła się walką czy faktem, że znajdowali się w niebezpiecznej posiadłości należącej do innego demona. Nie miała ochoty ani walczyć ani się męczyć, dlatego bez większego zastanowienia zwaliła całą robotę na Ichitaro.

Trzymała się z boku kibicując mu co jakiś czas i zagrzewając do walki. Było to oczywiście absolutnie bezsensowne, ale bawiła się przy tym doskonale. Może jednak sama powinna była sobie znaleźć pomocników? Skoro Rintarou posiadał Ichiego, to czemu ona nie miała nikogo? Katsu przypominała za bardzo jej przyjaciółkę - jeśli można było to tak nazwać - i zdecydowanie za łatwo na nią wpływała. Mała manipulatorka, a Kitsu nigdy nie potrafiła jej odmówić. Ani Yamato ani Taishiro się jej nie słuchali, więc kto jej pozostał? Wydęła policzki nagle niezadowolona. Fatalnie. Musiała to jak najszybciej zmienić. Kto wie, może mogłaby pożyczyć Ichigeo dla siebie? Był całkiem fajny!
- Pokaż mu Ichi! - Piszczała podskakując wesoło. Przyglądała się walce tylko połowicznie, raczej skanując otoczenie w poszukiwaniu nadbiegających strażników. W końcu nie potrzebowali widowni. Nie zamierzała ich narażać nawet jeśli nie brała czynnego udziału w walce. Pozostawała czujna, tak na wszelki wypadek.

Prychnęła cicho pod nosem zakładając ręce pod biustem, gdy demon poinformował swojego przeciwnika, żeby ją zignorował. Nie podobało jej się bycie ignorowaną i zresztą zawsze chciała być w centrum uwagi. Wtedy jednak Ichi stworzył swoje węże musiała praktycznie zbierać szczękę z podłogi. Całkowicie przykuły jej uwagę. Kilka chwil przyglądała im się z bezpiecznej odległości, jednak gdy demon nie używał ich do ataku zdecydowała się do jednego podejść. Powoli i ostrożnie zbliżyła się do gada przekrzywiając lekko głowę w bok.

- Jaki śliczny - szepnęła wyciągając do węza dłoń z zamiarem pogładzenia jego wielkiego cielska. - Słodziutki - dodała cicho. I już miała dotknąć twardych mięśni potwora i najchętniej go przytulić, gdy ten wyskoczył do walki przyzwany przez swojego pana. Pisnęła zaskoczona odchodząc dwa niezdarne kroki w tył. Posłała Ichitaro zbolałe spojrzenie, jednak ten był zbyt zajęty walką, żeby zdawać sobie sprawę, że pozbawił jej właśnie tak ważnej atrakcji.

Tuż zanim Zabójca zaczął uciekać zblokowała z nim na krótko spojrzenie. I wtedy jak przystało na prawdziwą dorosłą pokazała mu język z typowym:
- Bleeee!

Nie czekając na alarm, którego dźwięk rozległ się po posiadłości w następnej minucie, chwyciła Ichitaro za dłoń.
- Świetnie Ci poszło! - Rzuciła do niego, jak by jej zdanie w ogóle coś dla demona znaczyło. Jej się podobało i była zadowolona. Ichi okazał się świetnym wojownikiem. Trochę poturbowanym, ale wciąż świetnym. Biegła ile sił w stronę muru ciągnąć go za sobą. Nie zwalniała próbując jak najszybciej wydostać ich dwójkę za bezpieczne mury. Gdzieś po drodze machnęła dłonią, a ciemność ogarnęła ogród posiadłości zmniejszając znacznie pole widzenia. - Pokieruję cię - powiedziała demonowi, bo z każdą sekundą gęsty mrok spowił obszar. Nie chciała, żeby któryś ze strażników ich zobaczył oraz rozpoznał. Słyszała ich dramatyczne głosy w posiadłości oraz dźwięk alarmu.
- Intruzi! Intruzi! - krzyczeli, ale było już za późno.

Kilka kroków i skoków później obydwa demony znalazły się poza terenem posiadłości Usesugi, a ciemność ustąpiła.

Białe węże bacznie obserwowały przeciwnika, napinając swoje mięśnie skryte pod białymi łuskami. Tak jak ich Pan były drapieżnikami, nie traciły energii na bezsensowne działania. Czekały cierpliwie na sygnał swego twórcy lub odpowiedni moment by uderzyć w zabójcę, dwa z nich miały nieco większe cielska zaś pozostałe co jakiś czas otwierały paszcze dostosowując swe kły jadowe z których to ściekał jad. Mimo iż wydawały się spokojne to w środku nie mogły doczekać się walki. Zostały stworzone w tym jednym konkretnym celu i chciały spełnić swe przeznaczenie.
Gad do którego to podeszła demoniczna lisica odwrócił na moment łeb w jej stronę wbijając spojrzenie błękitnego wężowego oka w Kitsune. Wąż nie ufał jej, zupełnie jakby dzielił swe myśli z Ichitarō. Podobnie jak białowłosy jednak nie zareagował w agresywny sposób gdy to jej dłoń zbliżała się do niego ciała, podniósł jedynie łeb w górę. Zaraz to jednak jak jego bracia i siostry wyskoczył do przodu by dołączyć do walki u boku swego ojca.

Przez dym i rany na twarzy miał problemy z orientacją w terenie i tu Kitsune pokazała swą użyteczność. Złapała go za dłoń i pokierowała w stronę "wyjścia" z rezydencji, znowu czekał ich skok przez mur choć w nieco cięższych warunkach. Nie dość, że był ranny to jeszcze ciemność spowiła ten obszar skutecznie uniemożliwiając mu obserwację terenu. Wykorzystał ten czas by odwołać swe wężę, nie były mu już wszak potrzebne. Nie mógł zabić strażników w obawie przed potencjalnym gniewem Kiyo. Nie potrzebował kolejnego wroga na swej liście, zwłaszcza że jeśli chciał osiągnąć wolność to musiał działać ostrożnie.
W końcu udało im się opuścić rezydencje klanu Uesugi i Ichitarō mógł odetchnąć z ulgą. By natomiast w pełni móc zapomnieć o zagrożeniu to pociągnął za sobą Kitsune by wrócili znów na ulice miasta, w okolicę zajazdu gdzie go Kitsune znalazła. Zabrał lisicę do uliczki po czym puścił ją i założył ręce na klatce piersiowej.
— Znalazłaś to co chciałaś przynajmniej? Czy to wszystko poszło na marne? — Zapytał Krótko niebieskooki po czym machnął szybko dłonią — Zresztą nieważne, na tym nasza współpraca się kończy. Pamiętaj o naszej umowie Lisico i o tym co Ci powiedziałem — Rzucił Biały Wąż po czym odwrócił się plecami do Kitsune i ruszył w stronę wyjścia z uliczki — Wybieraj sojuszników mądrze — Rzekł białowłosy po czym ruszył w sobie znaną stronę, był pewien że Kitsune sama za chwilę też opuści zaułek by narzucać się komuś innemu. To jednak już było poza kręgiem jego zainteresowań, liczyło się tylko to by nie stanęła po stronie flecisty gdy będzie wyzwalał się z pod jego władzy.

Z/T x2

Rany:

Piękna noc powoli zaczynała się kończyć, więc czarnowłosa w poszukiwaniu jakiegoś miejsca do przekoczowania natknęła się właśnie na ten lokal. Z ciężkim sercem westchnęła na widząc jak z lokalu wytoczyła się jakaś parka, kobieta przylepiona do spitego alkoholem mężczyzny o urodzie poniżej przeciętnej, niczym gówno do sandała, próbująca prowadzić ledwo trzymającego się na nogach. Aż się wzdrygnęła słysząc jak jeszcze jak tamta obrzuca go lukrem w postaci komplementów. Aż w żołądku jej się przewróciło, zwłaszcza że po świecie błąkały się naprawdę przyjemne dla oka okazy nie tylko demonów ale i ludzi. Z drugiej strony czy przydrożne kurwy miały luksus bycia wybrednymi? W ich oczach moneta to moneta..
Karmazynowe ślepia wpatrywały się w jasny blask z oddali przez chwilę. Zanim promienie słoneczne zaleją okolicę swoim blaskiem, chciała zobaczyć na własne oczy. Ten jeden raz, wiedziona ciekawością. Czy tamten raz to był przypadek? Zmrużyła oczy stojąc przed wejściem do lokalu w którym w każdej chwili mogła się schronić i wyleczyć poparzenia. Z niecierpliwością wyczekiwała tego momentu, aż ciągnąca się ulicą jasność, spychająca cień i gdy promienie słońca, miały oblać jej drobne ciało w ostatniej chwili uskoczyła w bok wpadając do lokalu. Serce biło mocniej w piersi, czuła ten zastrzyk adrenaliny. - Wszystko w porządku? - spojrzała na młodą kobietę, która położyła jej dłoń na ramieniu. Seiyu położyła dłoń na jej ręce i zsunęła ją delikatnie ze swojego ramienia. - Tak.. - uśmiechnęła się delikatnie do młodej kobiety, kątem oka dostrzegając znajomą twarz w rogu przy jednym ze stolików. Przeszła z uśmiechem obok i ruszyła do miejsca gdzie był ktoś, kogo nie widziała od bardzo dawna. Zajęła miejsce po przeciwnej stronie.
- Czekasz na kogoś Suiren? Czy mogę dotrzymać Ci towarzystwa do zmroku? - spytała uśmiechając się do demonicy łagodnie. Pomimo agresywnej postawy w kierunku 95% demonów, to Suiren była w tej mniejszości, której towarzystwo lubiła, nawet jeśli ich znajomość zaczęła się dość agresywnie. To dość szybko wypracowały tamten zgrzyt.

Sekundy obserwowania Suiren jedynie bardziej upewniły Seiyu w tym że demonica nie zmieniła zbytnio od ostatniego ich spotkania. Czy nawet od tego pierwszego mającego miejsce tak dawno temu. Nadal pełna gracji, nie pasująca do tej strony świata w której przyszło im żyć. Choć może właśnie dlatego tak bardzo się wyróżniała bo była przeciwieństwem rogatego demona?
"Nawet gdybym odmówiła, zapewne spędziłybyśmy ten dzień przy sąsiednich stolikach."
- Zapewne masz rację.. - skomentowała zaraz po niej z lekkim uśmiechem.
"Słońce, zdaje się, już wzeszło?"
- Dosłownie przed chwilą.. - odpowiedziała z uśmiechem, przyznając że na styk udało jej się schronić. Nie byłby to pierwszy raz kiedy igra z własnym losem, kiedyś pewnie się na tym przejedzie. Ale to nie był moment aby się teraz nad tym zastanawiać. Cieszył ją widok znajomej, zwłaszcza takiej, na której widok nie wpadała w szał. Nie było zbyt wielu demonów, z którymi by się dogadywała.
"Nie widziałam cię podczas sztuki. Czyżbyś dopiero przybyła do miasta?"
- Kręciłam się po okolicy.. ale nie słyszałam o żadnej sztuce.. - uniosła lekko brew na wzmiankę o jakimś ważniejszym wydarzeniu, mającym miejsce właśnie tutaj. Nie żeby była fankę takich zbiorowisk, nigdy się nie interesowała tego typu uciechami. Dla niej jedyna sztuka skryta w broni wykonanej przez wybitnych mistrzów. To było coś co mogła podziwiać godzinami. - Dobrze się chociaż bawiłaś? - spytała z ciekawością, bo tak jak przedstawienie by nie miało dla niej znaczenia, tak odczucia Suiren już mogły pełnić ważną rolę, w końcu to one mogły coś zdradzać na temat kobiety.
"Mam nadzieje, że jesteś najedzona, bo nie chciałabym robić kłopotów właścicielowi."
- hmmm.. aż przypomina mi się nasze pierwsze spotkanie.. sporo się zmieniłaś od tamtego czasu, było to już widać na trybunach.. ale to było.. szmat czasu temu.. ciekawa jestem czy znowu mnie czymś zaskoczysz.. - rzuciła z rozbawieniem, opierając się łokciem o blat i policzek na dłoni. - ..ale spokojnie.. głód mi nie doskwiera.. - uśmiechnęła się przy tym. Miała okazje coś zjeść poprzedniej nocy.
"I owszem, w zasadzie wyczekiwałam tu kogoś, choć sądząc po porze dnia raczej nie zjawi się tutaj tak wcześnie."
- mhm.. - zerknęła na w kierunku najbliższego okna, dostrzegając jak promień światła odbija się na podłodze nieopodal niej, choć w bezpiecznej odległości od czarnowłosej. - Kto wie.. może jeszcze przyjdzie.. - mruknęła przesuwając wolną dłonią w kierunku promienia, pozwalając aby przyjemne ciepło musnęło jej bladą skórę bez zadawania nieprzyjemnych oparzeń. Zacisnęła nagle dłoń w taki sposób jakby chciała pochwycić ten blask i zabrała kończynę, oglądając ją w poszukiwaniu śladów poparzeń, których nie miała. - Można by pozazdrościć, czasami tej możliwości kąpania się w blasku słońca.. ale tylko czasami.. - wzruszyła nieco ramionami. - Swoją drogą.. jaki masz stosunek do ludzi teraz? - musiała pewnych rzeczy się dowiedzieć. "Na trybunach sprawiała wrażenie jakby była do nich pozytywnie nastawiona.. przynajmniej do tych co chętnie służyli demonom.." przemknęło jej przez myśl.

"Musisz być bardzo odporna na informacje"
Zmrużyła lekko powieki na te słowa. - Chyba po prostu nie pasuję do naszej społeczności.. - skomentowała brak zaproszenia, w końcu w swoim własnym odczuciu była 'persona non grata' dla innych demonów. Rogata demonica była przecież kompletnym przeciwieństwem Suiren, a przynajmniej tak się czuła. Poza byciem demonami, nie miały chyba żadnej cechy wspólnej, a przynajmniej takie miała często poczucie. Na wzmiankę o kizukich dłoń sama jej się zacisnęła do stopnia że ostrze pazury rozcięły wewnętrzną stronę jej dłoni w impulsie, czego nie zauważyła od razu. - To w takim razie nic nie straciłam, a wręcz zyskałam swoim brakiem obecności.. - rzuciła nieco ciszej, zupełnie jakby mówiła do siebie a nie do niej. Zbliżyła dłoń do ust i zlizała karmazyn, zanim ten zdołał ubrudzić coś poza jej własną skórą. Po drobnych nacięciach nie było śladu, jeden z aspektów bycia demonem, który jej odpowiadał. - Nose.. dawno mnie tam nie było.. nie wiedziałam czy będzie tam dla mnie miejsce.. zwłaszcza po spotkaniu na Trybunach.. - przyznała szczerze. To nie tak że unikała Suiren naumyślnie, ale często porównywała się do niej. Widząc w sobie wszystkie te cechy rozwścieczonego, pospolitego kundla, błąkającego się w cieniu wystawowego championa z metryczką. Akceptowała swoją naturę ale nigdy nie dostała jakiegoś bezpośredniego potwierdzenia że Suiren akceptuje ją w takiej formie w jakiej była.
"Mój stosunek względem nich nigdy się nie zmienił. Są użyteczni, tak samo jak zabawni. A to, w jaki sposób odbieram im życie, świadczy już wyłącznie o mnie."
Uśmiechnęła się kącikiem ust na te słowa. To ich dalsza część upewniła w jakimś stopniu Seiyu w tej przepaści między nimi. Wyrachowana cisza siedząca na przeciw zdziczałego chaosu, zupełnie jakby były dwiema stronami jednej monety. - Nie potrafią.. albo zwyczajnie nie chcą.. - dodała po chwili. Długo się zastanawiała nad dualizmem swojego nieprzewidywalnego charakteru.
"Skąd twoje pytanie?"
- Uwierzysz mi jak ci powiem że mam dziecko? - spytała lekko rozbawiona swoją własną wypowiedzią. - Moje.. ale nie do końca moje.. a może właśnie odwrotnie.. nie do końca moje, ale jednak tylko moje? - uśmiechnęła się do niej lekko rozbawiona tą sytuacją. Ona ze wszystkich demonów, opiekująca się ludzkim dzieckiem w wolnych chwila. Absurd. Rozbawienie jednak dość szybko się z niej ulotniło, gdy przybrała poważny wyraz twarzy. - Jego bezpieczeństwo.. to mój największy priorytet.. zarżnę każdego, kto spróbuje go skrzywdzić.. często się zastanawiałam czy zdarzyło ci się takie odczucie kiedyś.. dla mnie to istna zagadka.. nawet teraz jak tak siedzimy i gadamy jesteś chyba jednym z.. jednym z trzech demonów z którym mogę na spokojnie porozmawiać bez rzucania kurwami i groźbami na prawo i lewo.. - przyznała w końcu. Westchnęła wpatrując się w Suiren, podziwiając po cichu jej majestat.
- Sęk w tym że.. nie potrafię się dogadać z demonami tak jak potrafię to zrobić z ludźmi.. młody chce zostać demonem.. ale ja.. nie wiem.. może martwi mnie to że jak go przemienię to ta normalna relacja do tej pory, którą mieliśmy stanie się toksyczna.. chyba nie chcę tego stracić.. - wzruszyła bezradnie ramionami. - Ciekawi mnie twoja opinia, z nas dwoje to ty jesteś ta mądrzejsza i bardziej racjonalna.. byłam ciekawa twojego spojrzenia na tą sprawę. - dodała wyjaśniająco.

"Stanie ością w gardle naszego Stwórcy nic ci nie da, poza oczywiście własnoręcznym utrudnianiem sobie życia."
- Czy ja wiem czy jestem aż takim bólem dupy dla niego? Czy to nie jest normalne że rodzeństwo się żre ze sobą z różnych powodów? Przy takiej ilości bachorów jest jednak coś na rzeczy.. z paroma łatwo już na starcie.. z innymi trzeba sobie wyjaśnić pewne rzeczy.. - wzruszyła ramionami.
"Kizuki to potężni przeciwnicy... bądź sojusznicy."
- Może po protu lubię mieć pod górę.. choć jeden z księżyców wie o moich celach do osiągnięcia.. i skoro dał mi zielone światło to chyba nie jest ze mną aż tak źle.. - kontynuowała. - Ale zobaczymy co z tego wyjdzie.. - rozłożyła ręce na boki i lekko się uśmiechnęła ale po chwili spoważniała. - Niemniej jednak.. Księżyce też popełniają błędy.. i też za nie płaca.. chociażby Isamu.. - dodała po chwili. - Nie wiem czy chciałabym być tak bardzo na celowniku.. nie lubię jak ktoś mi się gapi na ręce gdy je sobie brudzę.. - westchnęła sięgając palcem do swojej skroni. - Swoboda jest dobra.. a przynajmniej fałszywe jej poczucie do jakiegoś stopnia.. - dodała po chwili. - Ty byś się nadawała.. na stołek jednego z dwunastu.. pasowałaby ci ta rola.. - dodała po chwili z życzliwym uśmiechem. Zdecydowanie widziała w Suiren coś.. może nie w ich pierwszym spotkaniu, ale jak już doszły do porozumienia. Może to jej przeszłość była tą cząstką która wpływała na jej demoniczność w taki sposób. Ciekawiło ją często kim była przed staniem się bękartem Muzana. Wyraz twarzy Seiyushi się zmienił w odpowiedzi na śmiech towarzyszki. Sposób w jaki zadała pytanie wbiło jej szpilkę.
"Ciągniesz za sobą ludzkie dziecko?"
- Dziecko zabójców gwoli ścisłości.. - poprawiła ją. Poczuła irytację na to jak zabrzmiało to z jej strony. Nigdy się przecież nie zastanawiała jak to może wyglądać od boku. W końcu plan na dzieciaka na początku był inny, ale.. no właśnie.. ale coś się zmieniło im dłużej z nim spędzała czas. Może po prostu lubiła mieć osoby.. może to ten jej chory egoizm? Ale zatrzymała go dla siebie. Widząc jednak pogardę wcześniej a teraz drwinę.. bo tak to odbierała, jedynie zacisnęła mocniej szczękę wsłuchując się w dalsze słowa.
"A więc przygarnęłaś sobie zwierzątko, wychowujesz je, żeby nie widziało poza tobą świata, uzależniasz od własnej osoby i dziwisz się, że chce się stać takie jak ty?"
Brzmiało dokładnie tak jak to wyglądało! Przygarnęła i uzależniła od siebie.
"To okrutne, nawet jak na ciebie."
- Pewnie masz rację.. - zgodziła się z nią. Ta irytacja która w nieja przed chwilą się pojawiła nie była skierowana w stronę Sui! Była skierowana na siebie samą! Bo pierzasta demonica miała rację! "Wiedziała że będziesz idealną osobą której powinnam się poradzić.." przeszło jej przez myśl.
"Poza tym.. wszystkie demony się nienawidzą. Niektóre potrafią to po dla pozorów ukrywać."
Uniosła brew. - To tylko ja się z tym po prostu nie maskuję? - prychnęła z rozbawieniem w głosie. - No cóż.. intrygi zostawiam sobie na Zabójców.. - wzruszyła lekko ramionami. - Swoją drogą skoro już o nich wspominam.. nie zdarzyło ci się trafić na jakiegoś ze złotym mieczem? Poszłabym na polowanie w konkretnym kierunku.. - dodała z lekkim uśmiechem na ustach. Jedno było pewne, po tej rozmowie będzie miała parę rzeczy do przemyślenia. Jedną z tych rzeczy było przemyślenie swojego stosunku do Księżycy i pozostałych demonów. Może ona też powinna nauczyć się korzystać z nich tak jak oni korzystali z pozostałych? Patrząc na Suiren miała to wrażenie że ona była w tym istną mistrzynią.

"Białe jelenie są tak samo piękne, co głupie"
Zmrużyła lekko powieki zastanawiając się co właściwie miała na myśli czarnowłosa siedząca przed nią. Czy to było odnośnie niej w jakimś stopniu? Oczywiście nie zdawała sobie sprawy z tego co zainspirowało demonicę.
"Nie powiedziałabym, że jest to zachowanie godne pochwały, ale to także w moim interesie, abyś ostatecznie potknęła się nim osiągniesz metę"
Uśmiechnęła się delikatnie na te słowa. - A więc jednak.. będzie z Ciebie idealny księżyc kiedyś.. z takim nastawieniem pewnie osiągniesz swoje cele.. pewnie nawet szybciej ode mnie.. - dodała po chwili. Wcześniejsze słowa odnośnie relacji między demonami podsunęło jej pewną myśl a teraz dostała potwierdzenie. Czy miała coś przeciwko? Nie. Przynajmniej wiedziała czym była w oczach Suiren i nie było to czymś złym. "Może gdybyś wiedziała czego chcę to byś zmieniła zdanie.." przemknęło jej jedynie przez myśl, nie planowała tego mówić na głos. Suiren miała swoje racje a Seiyushi swoje i pod tym względem mogły się bardzo różnić. Tak samo jak różniło je to że jedna doskonale wiedziała czego chciała a druga stąpała ze stopy na stopę w swoich poczynaniach. Mogła mieć słomiany zapał, albo po prostu nie była taka uparta jak powinna. Ale jej podejście można było dość łatwo zmienić, zwłaszcza ostatnio gdy wiedziała kim była.
Przymknęła oczy wsłuchując się w komentarz odnośnie Muzana. Kącik ust drgnął. - .. co za różnica.. wszyscy jesteśmy jego narzędziami.. każdy jeden z nas.. i błyszczeć możemy tylko tak długo jak długo nam na to pozwoli.. to przecież oczywiste.. może jestem głupia.. ale nie aż tak żeby o tym nie wiedzieć.. i skąd pomysł że to co robię robię po to by być na szczycie? Nie jestem tym zainteresowana.. już nie.. po prostu.. mam swoją wizję.. czy jest ona dobra.. czy może zła.. chyba przekonam się dopiero gdy zacznę się zbliżać do mojego celu.. ale nie ważne co się stanie.. nie chcę żałować moich decyzji.. już nie chcę.. bo często wybierałam źle.. często targały mną emocje i.. nadal tak się dzieje.. może to po prostu moja natura.. a to ciężko zmienić.. o ile w ogóle.. - mówiła ze spokojem. Była jakaś taka inna dzisiaj. Spokojniejsza.. może bardziej zdystansowana do tego co słyszała. Ale to nie tak że olewała wypowiedzi Suiren, nie.. ona je chłonęła na spokojnie żeby potem przemyśleć pewne rzeczy.

Widząc jak jakaś kobieta podchodzi do stolika na skinienie Sui, Seiyushi uważnie się jej przyglądała.
"Akurat gdy o nich wspomniałaś... Asami była niegdyś zabójcą wody. Stoczyłam z nią całkiem ciekawy pojedynek"
- Czyżby.. ciekawe.. - tak w jej barwie głosu była wyczuwalna nutka zainteresowania. Nie spodziewała się że pierzasta zostawi przy życiu jakiegoś zabójcę. A tu taka niespodzianka! Karmazynowe ślepia uważnie się przyglądały świeżo przemienionej demonicy.
Jej większe zdziwienie pojawiło się po kolejnej wypowiedzi czarnowłosej. - Więc trafiłaś na jakiegoś pioruna.. to chyba tylko ja mam takiego pecha.. - powiedziała z rozbawieniem. Słysząc jednak wzmiankę o oddanym ostrzy komuś jej bliskiemu?! Miała ochotę parsknąć już teraz.. Zwłaszcza po wcześniejszych wypowiedziach swojej towarzyszki. Powstrzymała się jednak przed tym gestem. W końcu rozmawiała z jednym z niewielu demonów, które darzyła szacunkiem jako takim. Ale nie tylko o szacunek chodziło w tej sytuacji.
"Asami akurat się z nim spotkała i zapewne przyniosła mi najnowsze wieści."
- Czy mam was zostawić same żeby ci je przekazała? Jeśli jest to coś, co nie może poczekać.. zrozumiem oczywiście.. - powiedziała z wyrozumiałym wyrazem twarzy. No przecież wiedziała że na kogoś Sui czekała w tym miejscu, ona jej tylko dotrzymywała towarzystwa chwilowo do tego momentu. Czyżby właśnie nadszedł?
"Nie chcesz być na celowniku, ale targasz dziecko zabójcy"
- Zależy czyim celowniku.. nie mam nic przeciwko jeśli Zabójcy zaczną na mnie polować.. oby byli silni.. i nie marnowali mojego czasu.. - powiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie. Dzieciak miał potencjał w jej oczach ale był jeszcze nadal.. dzieckiem.. Jaki byłby sens w przemianie go w tak słabej formie? Miała sporo czasu by się zastanowić nad losem szczyla.. z jednej strony kusiło ją.. żeby oddać go zabójcom.. mieć swojego małego zwierzaczka w ich szeregach.. ale z drugiej nie chciała jeszcze tego zrobić. Czasami targana dylematami.. Pieprzony Ryujin wszystko spierdolił w jakimś stopniu.
"Bez wątpienia jesteś ekscentryczna."
- Do jakiegoś stopnia.. zdecydowanie.. - przyznała jej znowu rację. Słuchając naprawdę dobrej rady z jej ust miała teraz jeszcze większy mętlik w głowie. Nie potrafiła rozgryźć swojej towarzyszki. Za dużo sprzecznych informacji miała z rozmowy, ale to świadczyło tylko o wysokim poziomie przebiegłości czarnowłosej.
- Nie będę ukrywać.. cieszyłabym się z takiego wilka.. osobiście nie mam nic przeciwko takiemu rozwiązaniu w przyszłości.. wszystko jest możliwe.. wszystko należy brać pod uwagę.. w końcu akcje mają konsekwencje.. i z tym zawsze się liczyłam.. nie ważne jakie decyzje przyszło mi podejmować.. - przyznała szczerze z lekkim rozbawieniem. To akurat była prawda! Konsekwencje nawet tych głupich decyzji była gotowa wziąć na klatę..