Odetchnęła, słysząc od swojego towarzysza misji mającej miejsce poprzedniej nocy, że czuł się względnie w porządku i miał zamiar odpocząć dzień lub dwa nim ruszy dalej w podróż, lub nieco wcześniej jeśli zostałby wezwany. Ale z pewnością spotkanie z demonem mogłoby skończyć się dużo gorzej dla niego, gdyby nie ingerencja innej zabójczyni, której niekoniecznie była w stanie rozpoznać. Może przestała zwracać uwagę na nowe twarze pojawiające się jeszcze w Yonezawie, nie mówiąc o samym Tsurugi? Może z jakiegoś dziwnego powodu nie potrafiła się przemóc o pierwotnego oddania w zapamiętywaniu każdego nowego pojawiającego się zabójcy, tym bardziej że kobieta która pomogła im nad ranem zdawała się być bardziej niż charakterystyczna. Zupełnie również jakby gdzieś już słyszała jej opis... Od kogoś...
Jednak ważniejszą było dla niej kwestią, że w ferworze walki, a także przez pośpiech w dostaniu się do pobliskiego posterunku zabójców, aby jej towarzysz mógł otrzymać odpowiednią pomoc, nie zdążyła podziękować za wtrącenie się przez zabójczynię do walki. Kinami nawet przez myśl nie przeszło, że podobna pomoc była zbędna, bo w końcu nie mogłaby znać wyniku starcia, gdyby nie niespodziewana pomoc. To ona odcięła głowę demona? Druga zabójczyni? Trudno było jej przywołać ten detal - bo tym właśnie było to w jej odczuciu. Nawet jeśli wszyscy działali dla jednej sprawy, zabójczyni nie otrzymała przecież oficjalnego rozkazu, aby im pomóc - a skoro sama zdecydowała się na podobną, musiało jej zależeć tak naprawdę na celu, który dzielili inni członkowie korpusu, prawda? Choć Kinami wciąż często ślepo wierzyła, że zdrajcy... byli już wytępieni? Uciekli? Ktoś się nim zajął? Miała jednak przebłyski tego, że powinna być ostrożna, że...
- Znalazłam cię!  - zawołała w końcu, uśmiechając się szeroko do kobiety, zaraz dość szybko zbliżając się do niej. Zima i chłód odbijały się na jej skórze, a choć czuła chłód możliwe, że nawet mocniej niż inni, wcale nie przeszkadzał jej on. Uwielbiała dotyk śniegu, ten mrożący chłód, choć mogło wydać się niepojące to, że dopiero przystając zdecydowała się na rozwinięcie rękawów uniformu, pieczołowicie zawijanych za każdym razem, kiedy nie musiały chronić jej ciała - podobnie jak przystąpiła do poprawiania pozostałych zapięć, uświadamiając sobie, że skoro już nie biegała po samym posterunku, ani po lesie, nie miała zbyt wielu usprawiedliwień przed karcącymi ocenami czy komentarzami o tym, że przecież mogła się przeziębić. Było to prawdą, ale... przynajmniej wtedy nie czułaby się aż tak skrępowana.
- Chciałam z tobą porozmawiać jeszcze zanim ruszyłabyś dalej! Dziękuję ci za pomoc podczas walki, naprawdę!  - powiedziała, zaraz delikatnie się skłaniając w stronę zabójczyni, choć gest był bardzo naturalny i wręcz przepełniony wdzięcznością. Właściwie cała jej osoba, już podczas walki zdawała się być zarówno niezwykle energiczna jak i ekspresyjna - co mogło działać, i z pewnością nie raz zadziałało choć trudno było to nawet sprawdzić użytkownitce oddechu wody, na jej niekorzyść, bo było wręcz zbyt łatwo odczytać z jej twarzy, co dokładnie krążyło jej po głowie. A w tej chwili wyraźnie była to wdzięczność, ale i podziw do kobiety znajdującej się przed nią.
- Naprawdę dziękuję! I przepraszam, jeśli przeszkodziliśmy w wykonaniu twojego zadania tej nocy przez naszą własną nierozwagę. Popełniliśmy błędy, które dzięki twojej pomocy nie kosztowały nas życia w tamtej sytuacji... Nie chcę zajmować twojego czasu, jeśli jesteś w podróży do innego miejsca, ale chciałabym ci się odwdzięczyć chociażby posiłkiem za twoją pomoc - powiedziała, nie lubiąc pozostawiać niektórych kwestii niedomkniętych lub w rękach przyszłości. Kiedy mogła, nawet jeśli nie w wielki sposób, odwdzięczyć się natychmiast lub podziękować w jakiś sposób, z przyjemnością to robiło. Nie miało to wiele wspólnego z przekonaniem o tym, że ludzie podobno trzymali listę kto, komu i ile był winny - bardziej wolała to traktować jako miły gest i obietnicę pomocy, kiedy strony kiedyś by się odwróciły; zwykłe przypieczętowanie dobrych relacji z obu stron.

Skinęła głową na jej słowa - wiedząc w końcu, że w korpusie powinni sobie wzajemnie pomagać. W końcu walczyli w jednym celu, przynajmniej powinni. Może również za każdym razem, kiedy spotykała kogoś, kto chciałby pozornie podzielał z nią podobne wartości, zwyczajnie czuła ulgę?
Czuła delikatną gęsią skórkę, choć zrzuciła to w pełni na mróz. Był orzeźwiający, ale i drażniący na dłuższy moment. Podobnie jak materiał ubrań. Czuła się jakby się dusiła. Ale miała do wyboru albo to, albo zupełne zmarznięcie.
Miała już się odezwać, choć nie była pewna czy w związku ze słowami, czy spojrzeniem zabójczyni, którego ta nawet nie próbowała ukryć, kiedy usłyszała jej imię. Zawahała się przez moment, samej zaraz szukając charakterystycznych punktów w jej wyglądzie, na które do tej pory nie zwróciła uwagi, a były czymś, co przecież rzucało się w oczy. Zrobiło się jej głupio, że dopiero teraz zorientowała się, z kim właśnie rozmawiała.
- Miło mi cię poznać Tageri-san! I tym bardziej muszę ci podziękować, że towarzyszyłaś Rengoku i Yuichiro, i że wspólnie zadbaliście o swoje bezpieczeństwo podczas wyprawy... - powiedziała dość prędko, wyraźnie nieco bardziej onieśmielona, choć jej głos wcale nie tracił tej przyjaznej i radosnej nuty. Nawet jeśli była nieco zawstydzona własną nieuwagą sprzed chwili. W końcu kogoś o jednym oku i protezie trudno było przeoczyć czy pomylić, a jednak jej się to zdarzyło. W nocy mogła zrzucić to na zamieszanie, ale w tej chwili niewiele miała na swoje usprawiedliwienie. Przynajmniej rumiane policzki zawsze mogła zrzucić na mróz - choć z pewnością i ten miał nieco do czynienia w tym zakresie.
- Och, przepraszam. Yuichiro mi nieco opowiedział, kiedy ostatnio się widzieliśmy... Ah, nazywam się Kinami!  - dodała pospiesznie, czując że zapominała o podstawach. W końcu miała się przedstawić, skoro już poznała imię rozmówczyni - nawet jeśli powinna się go domyślić sama. - A miejsce... Właściwie przy głównej drodze był zajazd. Można też zastanowić się nad herbaciarnią, na pewno coś przyzwoitego powinno się znajdywać w okolicy... W zajeździe zatrzymaliśmy się podczas drogi tutaj, był całkiem przystępny, chociaż chyba nie wyróżniał się zbytnio niczym wielkim. Chociaż tak naprawdę mi odpowiada większość miejsc podczas podróży, chyba nie mam zbyt dużych wymagań pod tym względem... - stwierdziła, zastanawiając się nad na głos, powoli ruszając w stronę, w którą powinno być miejsce o którym wspomniała. Choć nie zajęło jej wiele czasu, żeby obrócić się przodem do Tageri i kontynuować spacer tyłem, zaplatając ręce na plecach. Uśmiechnęła się znów radośnie. - Chyba, że masz preferencje co do jedzenia? Możemy podpytać bliżej wioski zawsze...

Nadmiar energii to coś co cechowało Michiko, nie potrafiła usiedzieć za długo w jednym miejscu więc nawet gdy miała czas wolny to udawała się na patrol. Przynajmniej tak oficjalnie nazywała swoje spacery po okolicy "poza służbą". Choć tak właściwie jako zabójczyni cały czas była w gotowości, nawet gdy była w siedzibie to miała się na baczności z uwagi na to co spotkało Yonezawę parę lat wstecz. Dlatego i teraz gdy wysłano ją do okolicznego posterunku w ramach pilnowania terenu to spędzało sporo czasu na zewnątrz zwiedzając okolicę. Robiła to z dwóch powodów, jednym było to iż dobrze było znać miejsce potencjalnej walki, drugim była zwykła ciekawość. Dzieciństwo w zasadzie na własne życzenie spędziła w dojo szkoląc się pod okiem swego ojca, dopiero po dołączeniu do korpusu zaczęła zwiedzać nowe miejsca więc korzystała z każdej okazji by poznać jak najwięcej świata.

Dlatego też udała się w stronę jeziora o którym to co nieco usłyszała dzięki mieszkańcom tego regionu, jej cel był prosty. Popodziwiać widoki i być może poćwiczy nieco by nie "zardzewieć". Jak to mawiał jej ojciec — Pamiętaj Michiko, zaniedbane ostrze rdzewieje i podobnie jest z ciałem. Dlatego pamiętaj by regularnie szlifować swe zdolności — To jak i wiele innych rzeczy powiedzianych przez swego rodzica powtarzała jak mantrę pozwalając by jego nauki prowadziły ją przez życie. Wzięła bowiem na siebie odpowiedzialność za bycie dziedziczką stylu Shibukawa Ryu.
Miała w głowie wstępny plan treningowy zawierający podstawowe uderzenia, jej ojciec często jej powtarzał iż to było kluczem. Zmyślne techniki przydawały się ale bez solidnego wsparcia podstawowego ciosu były jedynie czymś na pokaz. Jeśli chciała osiągnąć sukces musiała pamiętać o korzeniach. Cały plan jednak legł w gruzach gdy to dostrzegła kogoś przy jeziorze. Zainteresowana tym najciszej jak się dało podeszła do tej osoby by się nad nią nachylić.
— Witaj, długo już tu siedzisz? — Spytała Michiko sprawdzając czy też czasem mężczyzna nie zasnął nad jeziorem.

Michiko nie przejmując się zbytnio nieprzyjazną postawą nieznajomego usiadła obok niego. W końcu z całą pewnością nie był to jego pomost więc nie mógł jej tego zabronić, a nawet jeśliby próbował to po prostu by nie posłuchała. Była po warcie więc póki nie szkodziła innym to mogła robić co chciała i kiedy chciała. Takie miała przywileje jako nie tylko dziewczyna z dobrego domu ale i zabójczyni demonów. Póki nie łamała prawa oraz zasad którymi kierowali się zabójcy w zasadzie nie miała żadnych ograniczeń. Zwłaszcza w takich błahych sprawach jak miejsce do siedzenia.
—Patroluje okolice i przy okazji zaczepiam nieznajomych. Lubię łączyć te dwie czynności podczas służby, nie jest wtedy nudno — Odpowiedziała Shibukawa zasłaniając się kartą obowiązku w końcu licho nigdy nie spało, dopóki się go nie zamordowało więc i zabójcy w teorii byli zawsze podczas służby. Gotowi do starcia — Siedzisz tutaj bez celu czy odpoczywasz po czymś? — Zapytała kobieta przeciągając się, potem dopiero przyjrzała się jezioru jakby rozważając wejście do niego — O już wiem, na pewno łowisz tu ryby co? — Zapytała kobieta nim to mężczyzna zdołał jej jeszcze odpowiedzieć.